- 2156
- 1000
- 1000
- 1000
تلاوت تحقیق سید متولی عبدالعال سوره صافات آیات 75 تا 132
تلاوت تحقیق سید متولی عبدالعال، این تلاوت در دهه 80 میلادی کشور مصر، شهر قاهره اجرا گردیده است.
سوره 37: الصافات
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
و نوح ما را ندا داد و چه نیک اجابتکننده بودیم (75)
وَلَقَدْ نَادَانَا نُوحٌ فَلَنِعْمَ الْمُجِیبُونَ ﴿75﴾
و او و کسانش را از اندوه بزرگ رهانیدیم (76)
وَنَجَّیْنَاهُ وَأَهْلَهُ مِنَ الْکَرْبِ الْعَظِیمِ ﴿76﴾
و [تنها] نسل او را باقى گذاشتیم (77)
وَجَعَلْنَا ذُرِّیَّتَهُ هُمْ الْبَاقِینَ ﴿77﴾
و در میان آیندگان [آوازه نیک] او را بر جاى گذاشتیم (78)
وَتَرَکْنَا عَلَیْهِ فِی الْآخِرِینَ ﴿78﴾
درود بر نوح در میان جهانیان (79)
سَلَامٌ عَلَى نُوحٍ فِی الْعَالَمِینَ ﴿79﴾
ما این گونه نیکوکاران را پاداش مىدهیم (80)
إِنَّا کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿80﴾
به راستى او از بندگان مؤمن ما بود (81)
إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ ﴿81﴾
سپس دیگران را غرق کردیم (82)
ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِینَ ﴿82﴾
و بىگمان ابراهیم از پیروان اوست (83)
وَإِنَّ مِن شِیعَتِهِ لَإِبْرَاهِیمَ ﴿83﴾
آنگاه که با دلى پاک به [پیشگاه] پروردگارش آمد (84)
إِذْ جَاء رَبَّهُ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ ﴿84﴾
چون به پدر[خوانده] و قوم خود گفت چه مىپرستید (85)
إِذْ قَالَ لِأَبِیهِ وَقَوْمِهِ مَاذَا تَعْبُدُونَ ﴿85﴾
آیا غیر از آنها به دروغ خدایانى [دیگر] مىخواهید (86)
أَئِفْکًا آلِهَةً دُونَ اللَّهِ تُرِیدُونَ ﴿86﴾
پس گمانتان به پروردگار جهانها چیست (87)
فَمَا ظَنُّکُم بِرَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿87﴾
پس نظرى به ستارگان افکند (88)
فَنَظَرَ نَظْرَةً فِی النُّجُومِ ﴿88﴾
و گفت من کسالت دارم (89)
فَقَالَ إِنِّی سَقِیمٌ ﴿89﴾
پس پشتکنان از او روى برتافتند (90)
فَتَوَلَّوْا عَنْهُ مُدْبِرِینَ ﴿90﴾
تا نهانى به سوى خدایانشان رفت و [به ریشخند] گفت آیا غذا نمىخورید (91)
فَرَاغَ إِلَى آلِهَتِهِمْ فَقَالَ أَلَا تَأْکُلُونَ ﴿91﴾
شما را چه شده که سخن نمىگویید (92)
مَا لَکُمْ لَا تَنطِقُونَ ﴿92﴾
پس با دست راست بر سر آنها زدن گرفت (93)
فَرَاغَ عَلَیْهِمْ ضَرْبًا بِالْیَمِینِ ﴿93﴾
تا دوان دوان سوى او روىآور شدند (94)
فَأَقْبَلُوا إِلَیْهِ یَزِفُّونَ ﴿94﴾
[ابراهیم] گفت آیا آنچه را مىتراشید مىپرستید (95)
قَالَ أَتَعْبُدُونَ مَا تَنْحِتُونَ ﴿95﴾
با اینکه خدا شما و آنچه را که برمىسازید آفریده است (96)
وَاللَّهُ خَلَقَکُمْ وَمَا تَعْمَلُونَ ﴿96﴾
گفتند برایش [کوره]خانهاى بسازید و در آتشش بیندازید (97)
قَالُوا ابْنُوا لَهُ بُنْیَانًا فَأَلْقُوهُ فِی الْجَحِیمِ ﴿97﴾
پس خواستند به از نیرنگى زنند و[لى] ما آنان را پست گردانیدیم (98)
فَأَرَادُوا بِهِ کَیْدًا فَجَعَلْنَاهُمُ الْأَسْفَلِینَ ﴿98﴾
و [ابراهیم] گفت من به سوى پروردگارم رهسپارم زودا که مرا راه نماید (99)
وَقَالَ إِنِّی ذَاهِبٌ إِلَى رَبِّی سَیَهْدِینِ ﴿99﴾
اى پروردگار من مرا [فرزندى] از شایستگان بخش (100)
رَبِّ هَبْ لِی مِنَ الصَّالِحِینَ ﴿100﴾
پس او را به پسرى بردبار مژده دادیم (101)
فَبَشَّرْنَاهُ بِغُلَامٍ حَلِیمٍ ﴿101﴾
و وقتى با او به جایگاه سعى رسید گفت اى پسرک من من در خواب [چنین] مىبینم که تو را سر مىبرم پس ببین چه به نظرت مىآید گفت اى پدر من آنچه را مامورى بکن ان شاء الله مرا از شکیبایان خواهى یافت (102)
فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعْیَ قَالَ یَا بُنَیَّ إِنِّی أَرَى فِی الْمَنَامِ أَنِّی أَذْبَحُکَ فَانظُرْ مَاذَا تَرَى قَالَ یَا أَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ سَتَجِدُنِی إِن شَاء اللَّهُ مِنَ الصَّابِرِینَ ﴿102﴾
پس وقتى هر دو تن دردادند [و همدیگر را بدرود گفتند] و [پسر] را به پیشانى بر خاک افکند (103)
فَلَمَّا أَسْلَمَا وَتَلَّهُ لِلْجَبِینِ ﴿103﴾
او را ندا دادیم که اى ابراهیم (104)
وَنَادَیْنَاهُ أَنْ یَا إِبْرَاهِیمُ ﴿104﴾
رؤیا[ى خود] را حقیقت بخشیدى ما نیکوکاران را چنین پاداش مىدهیم (105)
قَدْ صَدَّقْتَ الرُّؤْیَا إِنَّا کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿105﴾
راستى که این همان آزمایش آشکار بود (106)
إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْبَلَاء الْمُبِینُ ﴿106﴾
و او را در ازاى قربانى بزرگى باز رهانیدیم (107)
وَفَدَیْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ ﴿107﴾
و در [میان] آیندگان براى او [آوازه نیک] به جاى گذاشتیم (108)
وَتَرَکْنَا عَلَیْهِ فِی الْآخِرِینَ ﴿108﴾
درود بر ابراهیم (109)
سَلَامٌ عَلَى إِبْرَاهِیمَ ﴿109﴾
نیکوکاران را چنین پاداش مىدهیم (110)
کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿110﴾
در حقیقت او از بندگان با ایمان ما بود (111)
إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ ﴿111﴾
و او را به اسحاق که پیامبرى از [جمله] شایستگان است مژده دادیم (112)
وَبَشَّرْنَاهُ بِإِسْحَاقَ نَبِیًّا مِّنَ الصَّالِحِینَ ﴿112﴾
و به او و به اسحاق برکت دادیم و از نسل آن دو برخى نیکوکار و [برخى] آشکارا به خود ستمکار بودند (113)
وَبَارَکْنَا عَلَیْهِ وَعَلَى إِسْحَاقَ وَمِن ذُرِّیَّتِهِمَا مُحْسِنٌ وَظَالِمٌ لِّنَفْسِهِ مُبِینٌ ﴿113﴾
و در حقیقت بر موسى و هارون منت نهادیم (114)
وَلَقَدْ مَنَنَّا عَلَى مُوسَى وَهَارُونَ ﴿114﴾
و آن دو و قومشان را از اندوه بزرگ رهانیدیم (115)
وَنَجَّیْنَاهُمَا وَقَوْمَهُمَا مِنَ الْکَرْبِ الْعَظِیمِ ﴿115﴾
و آنان را یارى دادیم تا ایشان غالب آمدند (116)
وَنَصَرْنَاهُمْ فَکَانُوا هُمُ الْغَالِبِینَ ﴿116﴾
و آن دو را کتاب روشن دادیم (117)
وَآتَیْنَاهُمَا الْکِتَابَ الْمُسْتَبِینَ ﴿117﴾
و هر دو را به راه راست هدایت کردیم (118)
وَهَدَیْنَاهُمَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِیمَ ﴿118﴾
و براى آن دو در [میان] آیندگان [نام نیک] به جاى گذاشتیم (119)
وَتَرَکْنَا عَلَیْهِمَا فِی الْآخِرِینَ ﴿119﴾
درود بر موسى و هارون (120)
سَلَامٌ عَلَى مُوسَى وَهَارُونَ ﴿120﴾
ما نیکوکاران را چنین پاداش مىدهیم (121)
إِنَّا کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿121﴾
زیرا آن دو از بندگان با ایمان ما بودند (122)
إِنَّهُمَا مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ ﴿122﴾
و به راستى الیاس از فرستادگان [ما] بود (123)
وَإِنَّ إِلْیَاسَ لَمِنْ الْمُرْسَلِینَ ﴿123﴾
چون به قوم خود گفت آیا پروا نمىدارید (124)
إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿124﴾
آیا بعل را مىپرستید و بهترین آفرینندگان را وامىگذارید (125)
أَتَدْعُونَ بَعْلًا وَتَذَرُونَ أَحْسَنَ الْخَالِقِینَ ﴿125﴾
[یعنى] خدا را که پروردگار شما و پروردگار پدران پیشین شماست (126)
اللَّهَ رَبَّکُمْ وَرَبَّ آبَائِکُمُ الْأَوَّلِینَ ﴿126﴾
پس او را دروغگو شمردند و قطعا آنها [در آتش] احضار خواهند شد (127)
فَکَذَّبُوهُ فَإِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ ﴿127﴾
مگر بندگان پاکدین خدا (128)
إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ ﴿128﴾
و براى او در [میان] آیندگان [آوازه نیک] به جاى گذاشتیم (129)
وَتَرَکْنَا عَلَیْهِ فِی الْآخِرِینَ ﴿129﴾
درود بر پیروان الیاس (130)
سَلَامٌ عَلَى إِلْ یَاسِینَ ﴿130﴾
ما نیکوکاران را این گونه پاداش مىدهیم (131)
إِنَّا کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿131﴾
زیرا او از بندگان با ایمان ما بود (132)
إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ ﴿132﴾
سوره 37: الصافات
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
و نوح ما را ندا داد و چه نیک اجابتکننده بودیم (75)
وَلَقَدْ نَادَانَا نُوحٌ فَلَنِعْمَ الْمُجِیبُونَ ﴿75﴾
و او و کسانش را از اندوه بزرگ رهانیدیم (76)
وَنَجَّیْنَاهُ وَأَهْلَهُ مِنَ الْکَرْبِ الْعَظِیمِ ﴿76﴾
و [تنها] نسل او را باقى گذاشتیم (77)
وَجَعَلْنَا ذُرِّیَّتَهُ هُمْ الْبَاقِینَ ﴿77﴾
و در میان آیندگان [آوازه نیک] او را بر جاى گذاشتیم (78)
وَتَرَکْنَا عَلَیْهِ فِی الْآخِرِینَ ﴿78﴾
درود بر نوح در میان جهانیان (79)
سَلَامٌ عَلَى نُوحٍ فِی الْعَالَمِینَ ﴿79﴾
ما این گونه نیکوکاران را پاداش مىدهیم (80)
إِنَّا کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿80﴾
به راستى او از بندگان مؤمن ما بود (81)
إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ ﴿81﴾
سپس دیگران را غرق کردیم (82)
ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِینَ ﴿82﴾
و بىگمان ابراهیم از پیروان اوست (83)
وَإِنَّ مِن شِیعَتِهِ لَإِبْرَاهِیمَ ﴿83﴾
آنگاه که با دلى پاک به [پیشگاه] پروردگارش آمد (84)
إِذْ جَاء رَبَّهُ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ ﴿84﴾
چون به پدر[خوانده] و قوم خود گفت چه مىپرستید (85)
إِذْ قَالَ لِأَبِیهِ وَقَوْمِهِ مَاذَا تَعْبُدُونَ ﴿85﴾
آیا غیر از آنها به دروغ خدایانى [دیگر] مىخواهید (86)
أَئِفْکًا آلِهَةً دُونَ اللَّهِ تُرِیدُونَ ﴿86﴾
پس گمانتان به پروردگار جهانها چیست (87)
فَمَا ظَنُّکُم بِرَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿87﴾
پس نظرى به ستارگان افکند (88)
فَنَظَرَ نَظْرَةً فِی النُّجُومِ ﴿88﴾
و گفت من کسالت دارم (89)
فَقَالَ إِنِّی سَقِیمٌ ﴿89﴾
پس پشتکنان از او روى برتافتند (90)
فَتَوَلَّوْا عَنْهُ مُدْبِرِینَ ﴿90﴾
تا نهانى به سوى خدایانشان رفت و [به ریشخند] گفت آیا غذا نمىخورید (91)
فَرَاغَ إِلَى آلِهَتِهِمْ فَقَالَ أَلَا تَأْکُلُونَ ﴿91﴾
شما را چه شده که سخن نمىگویید (92)
مَا لَکُمْ لَا تَنطِقُونَ ﴿92﴾
پس با دست راست بر سر آنها زدن گرفت (93)
فَرَاغَ عَلَیْهِمْ ضَرْبًا بِالْیَمِینِ ﴿93﴾
تا دوان دوان سوى او روىآور شدند (94)
فَأَقْبَلُوا إِلَیْهِ یَزِفُّونَ ﴿94﴾
[ابراهیم] گفت آیا آنچه را مىتراشید مىپرستید (95)
قَالَ أَتَعْبُدُونَ مَا تَنْحِتُونَ ﴿95﴾
با اینکه خدا شما و آنچه را که برمىسازید آفریده است (96)
وَاللَّهُ خَلَقَکُمْ وَمَا تَعْمَلُونَ ﴿96﴾
گفتند برایش [کوره]خانهاى بسازید و در آتشش بیندازید (97)
قَالُوا ابْنُوا لَهُ بُنْیَانًا فَأَلْقُوهُ فِی الْجَحِیمِ ﴿97﴾
پس خواستند به از نیرنگى زنند و[لى] ما آنان را پست گردانیدیم (98)
فَأَرَادُوا بِهِ کَیْدًا فَجَعَلْنَاهُمُ الْأَسْفَلِینَ ﴿98﴾
و [ابراهیم] گفت من به سوى پروردگارم رهسپارم زودا که مرا راه نماید (99)
وَقَالَ إِنِّی ذَاهِبٌ إِلَى رَبِّی سَیَهْدِینِ ﴿99﴾
اى پروردگار من مرا [فرزندى] از شایستگان بخش (100)
رَبِّ هَبْ لِی مِنَ الصَّالِحِینَ ﴿100﴾
پس او را به پسرى بردبار مژده دادیم (101)
فَبَشَّرْنَاهُ بِغُلَامٍ حَلِیمٍ ﴿101﴾
و وقتى با او به جایگاه سعى رسید گفت اى پسرک من من در خواب [چنین] مىبینم که تو را سر مىبرم پس ببین چه به نظرت مىآید گفت اى پدر من آنچه را مامورى بکن ان شاء الله مرا از شکیبایان خواهى یافت (102)
فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعْیَ قَالَ یَا بُنَیَّ إِنِّی أَرَى فِی الْمَنَامِ أَنِّی أَذْبَحُکَ فَانظُرْ مَاذَا تَرَى قَالَ یَا أَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ سَتَجِدُنِی إِن شَاء اللَّهُ مِنَ الصَّابِرِینَ ﴿102﴾
پس وقتى هر دو تن دردادند [و همدیگر را بدرود گفتند] و [پسر] را به پیشانى بر خاک افکند (103)
فَلَمَّا أَسْلَمَا وَتَلَّهُ لِلْجَبِینِ ﴿103﴾
او را ندا دادیم که اى ابراهیم (104)
وَنَادَیْنَاهُ أَنْ یَا إِبْرَاهِیمُ ﴿104﴾
رؤیا[ى خود] را حقیقت بخشیدى ما نیکوکاران را چنین پاداش مىدهیم (105)
قَدْ صَدَّقْتَ الرُّؤْیَا إِنَّا کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿105﴾
راستى که این همان آزمایش آشکار بود (106)
إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْبَلَاء الْمُبِینُ ﴿106﴾
و او را در ازاى قربانى بزرگى باز رهانیدیم (107)
وَفَدَیْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ ﴿107﴾
و در [میان] آیندگان براى او [آوازه نیک] به جاى گذاشتیم (108)
وَتَرَکْنَا عَلَیْهِ فِی الْآخِرِینَ ﴿108﴾
درود بر ابراهیم (109)
سَلَامٌ عَلَى إِبْرَاهِیمَ ﴿109﴾
نیکوکاران را چنین پاداش مىدهیم (110)
کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿110﴾
در حقیقت او از بندگان با ایمان ما بود (111)
إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ ﴿111﴾
و او را به اسحاق که پیامبرى از [جمله] شایستگان است مژده دادیم (112)
وَبَشَّرْنَاهُ بِإِسْحَاقَ نَبِیًّا مِّنَ الصَّالِحِینَ ﴿112﴾
و به او و به اسحاق برکت دادیم و از نسل آن دو برخى نیکوکار و [برخى] آشکارا به خود ستمکار بودند (113)
وَبَارَکْنَا عَلَیْهِ وَعَلَى إِسْحَاقَ وَمِن ذُرِّیَّتِهِمَا مُحْسِنٌ وَظَالِمٌ لِّنَفْسِهِ مُبِینٌ ﴿113﴾
و در حقیقت بر موسى و هارون منت نهادیم (114)
وَلَقَدْ مَنَنَّا عَلَى مُوسَى وَهَارُونَ ﴿114﴾
و آن دو و قومشان را از اندوه بزرگ رهانیدیم (115)
وَنَجَّیْنَاهُمَا وَقَوْمَهُمَا مِنَ الْکَرْبِ الْعَظِیمِ ﴿115﴾
و آنان را یارى دادیم تا ایشان غالب آمدند (116)
وَنَصَرْنَاهُمْ فَکَانُوا هُمُ الْغَالِبِینَ ﴿116﴾
و آن دو را کتاب روشن دادیم (117)
وَآتَیْنَاهُمَا الْکِتَابَ الْمُسْتَبِینَ ﴿117﴾
و هر دو را به راه راست هدایت کردیم (118)
وَهَدَیْنَاهُمَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِیمَ ﴿118﴾
و براى آن دو در [میان] آیندگان [نام نیک] به جاى گذاشتیم (119)
وَتَرَکْنَا عَلَیْهِمَا فِی الْآخِرِینَ ﴿119﴾
درود بر موسى و هارون (120)
سَلَامٌ عَلَى مُوسَى وَهَارُونَ ﴿120﴾
ما نیکوکاران را چنین پاداش مىدهیم (121)
إِنَّا کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿121﴾
زیرا آن دو از بندگان با ایمان ما بودند (122)
إِنَّهُمَا مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ ﴿122﴾
و به راستى الیاس از فرستادگان [ما] بود (123)
وَإِنَّ إِلْیَاسَ لَمِنْ الْمُرْسَلِینَ ﴿123﴾
چون به قوم خود گفت آیا پروا نمىدارید (124)
إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿124﴾
آیا بعل را مىپرستید و بهترین آفرینندگان را وامىگذارید (125)
أَتَدْعُونَ بَعْلًا وَتَذَرُونَ أَحْسَنَ الْخَالِقِینَ ﴿125﴾
[یعنى] خدا را که پروردگار شما و پروردگار پدران پیشین شماست (126)
اللَّهَ رَبَّکُمْ وَرَبَّ آبَائِکُمُ الْأَوَّلِینَ ﴿126﴾
پس او را دروغگو شمردند و قطعا آنها [در آتش] احضار خواهند شد (127)
فَکَذَّبُوهُ فَإِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ ﴿127﴾
مگر بندگان پاکدین خدا (128)
إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ ﴿128﴾
و براى او در [میان] آیندگان [آوازه نیک] به جاى گذاشتیم (129)
وَتَرَکْنَا عَلَیْهِ فِی الْآخِرِینَ ﴿129﴾
درود بر پیروان الیاس (130)
سَلَامٌ عَلَى إِلْ یَاسِینَ ﴿130﴾
ما نیکوکاران را این گونه پاداش مىدهیم (131)
إِنَّا کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿131﴾
زیرا او از بندگان با ایمان ما بود (132)
إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ ﴿132﴾
