- 174
- 1000
- 1000
- 1000
تلاوت ترتیل زکی داغستانی سوره مبارکه احقاف
تلاوت ترتیل سوره ای زکی داغستانی با ترجمه شیخ حسین انصاریان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
حم ﴿1﴾
حم [حا میم] (1)
تَنْزِیلُ الْکِتَابِ مِنَ اللَّهِ الْعَزِیزِ الْحَکِیمِ ﴿2﴾
کتابى است فروفرستاده از سوى خداوند پیروزمند فرزانه (2)
مَا خَلَقْنَا السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَیْنَهُمَا إِلَّا بِالْحَقِّ وَأَجَلٍ مُسَمًّى وَالَّذِینَ کَفَرُوا عَمَّا أُنْذِرُوا مُعْرِضُونَ ﴿3﴾
آسمانها و زمین و آنچه در میان آنهاست، جز به حق و سرآمدى معین نیافریده ایم و کافران از آنچه هشدار مى یابند رویگردانند (3)
قُلْ أَرَأَیْتُمْ مَا تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَرُونِی مَاذَا خَلَقُوا مِنَ الْأَرْضِ أَمْ لَهُمْ شِرْکٌ فِی السَّمَاوَاتِ ائْتُونِی بِکِتَابٍ مِنْ قَبْلِ هَذَا أَوْ أَثَارَةٍ مِنْ عِلْمٍ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ ﴿4﴾
بگو آیا شریکانى را که به جاى خداوند قائل هستید، نگریسته اید، به من بنمایانید که چه چیزى را در زمین آفریده اند، یا آیا در [آفرینش] آسمانها شرکتى داشته اند، اگر راست مىگویید کتابى پیش از این [کتاب]، یا نشانه اى از علم بیاورید (4)
وَمَنْ أَضَلُّ مِمَّنْ یَدْعُو مِنْ دُونِ اللَّهِ مَنْ لَا یَسْتَجِیبُ لَهُ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ وَهُمْ عَنْ دُعَائِهِمْ غَافِلُونَ ﴿5﴾
و کیست گمراهتر از کسى که موجودى را به دعا خواند که تا روز قیامت پاسخش را ندهد، و ایشان از دعاى آنان بىخبرند (5)
وَإِذَا حُشِرَ النَّاسُ کَانُوا لَهُمْ أَعْدَاءً وَکَانُوا بِعِبَادَتِهِمْ کَافِرِینَ ﴿6﴾
و چون مردم گرد آورده شوند، [آن معبودان باطل] دشمنان ایشان باشند، و عبادتشان را منکر شوند (6)
وَإِذَا تُتْلَى عَلَیْهِمْ آیَاتُنَا بَیِّنَاتٍ قَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لِلْحَقِّ لَمَّا جَاءَهُمْ هَذَا سِحْرٌ مُبِینٌ ﴿7﴾
و چون آیات روشنگر ما بر آنان خوانده شود، کافران درباره حق چون فراز آیدشان گویند، این جادوى آشکار است (7)
أَمْ یَقُولُونَ افْتَرَاهُ قُلْ إِنِ افْتَرَیْتُهُ فَلَا تَمْلِکُونَ لِی مِنَ اللَّهِ شَیْئًا هُوَ أَعْلَمُ بِمَا تُفِیضُونَ فِیهِ کَفَى بِهِ شَهِیدًا بَیْنِی وَبَیْنَکُمْ وَهُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ ﴿8﴾
یا گویند آن را بر ساخته است بگو اگر آن را برساخته باشم، در برابر خداوند چیزى به سود من ندارید، او به آنچه به آن مى پردازید آگاهتر است، خداوند در میان من و شما گواه بس، و او آمرزگار مهربان است (8)
قُلْ مَا کُنْتُ بِدْعًا مِنَ الرُّسُلِ وَمَا أَدْرِی مَا یُفْعَلُ بِی وَلَا بِکُمْ إِنْ أَتَّبِعُ إِلَّا مَا یُوحَى إِلَیَّ وَمَا أَنَا إِلَّا نَذِیرٌ مُبِینٌ ﴿9﴾
بگو [من] پدیدهاى نو ظهور در میان پیامبران نیستم، و نمىدانم بر من و بر شما چه خواهد رفت، جز از وحیى که به من مىشود، از چیزى پیروى نمىکنم، و من جز هشدار دهنده اى آشکار نیستم (9)
قُلْ أَرَأَیْتُمْ إِنْ کَانَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَکَفَرْتُمْ بِهِ وَشَهِدَ شَاهِدٌ مِنْ بَنِی إِسْرَائِیلَ عَلَى مِثْلِهِ فَآمَنَ وَاسْتَکْبَرْتُمْ إِنَّ اللَّهَ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ﴿10﴾
بگو بیندیشید اگر [قرآن] از سوى خداوند باشد و سپس به آن انکار ورزید، [آیا ستمگر نیستید؟] و گواهى از بنىاسرائیل بر همانند آن گواهى داده است، آنگاه او ایمان آورده و شما استکبار ورزیدید، بىگمان خداوند قوم ستمکاران را هدایت نمىکند (10)
وَقَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لِلَّذِینَ آمَنُوا لَوْ کَانَ خَیْرًا مَا سَبَقُونَا إِلَیْهِ وَإِذْ لَمْ یَهْتَدُوا بِهِ فَسَیَقُولُونَ هَذَا إِفْکٌ قَدِیمٌ ﴿11﴾
و کافران در حق مؤمنان گویند اگر خیر بود آنان بر ما در زمینه آن پیشى نمىگرفتند، و چون به آن راهیاب نشدند، گویند این برساخته اى کهن است (11)
وَمِنْ قَبْلِهِ کِتَابُ مُوسَى إِمَامًا وَرَحْمَةً وَهَذَا کِتَابٌ مُصَدِّقٌ لِسَانًا عَرَبِیًّا لِیُنْذِرَ الَّذِینَ ظَلَمُوا وَبُشْرَى لِلْمُحْسِنِینَ ﴿12﴾
و پیش از آن کتاب موسى رهنما و رحمت بود، و این کتابى است همخوان [با آن]، به زبان عربى [شیوا]، تا ستمپیشگان [مشرک] را هشدار دهد، و بشارتى براى نیکوکاران باشد (12)
إِنَّ الَّذِینَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا فَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ﴿13﴾
بىگمان کسانى که گفتند پروردگار ما خداوند است، سپس [در این راه] پایدارى ورزیدند، نه بیمى بر آنان است و نه اندوهگین مىشوند (13)
أُولَئِکَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ خَالِدِینَ فِیهَا جَزَاءً بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿14﴾
اینان بهشتیانند که جاودانه در آنند، که پاداش کارى است که کرده اند (14)
وَوَصَّیْنَا الْإِنْسَانَ بِوَالِدَیْهِ إِحْسَانًا حَمَلَتْهُ أُمُّهُ کُرْهًا وَوَضَعَتْهُ کُرْهًا وَحَمْلُهُ وَفِصَالُهُ ثَلَاثُونَ شَهْرًا حَتَّى إِذَا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَبَلَغَ أَرْبَعِینَ سَنَةً قَالَ رَبِّ أَوْزِعْنِی أَنْ أَشْکُرَ نِعْمَتَکَ الَّتِی أَنْعَمْتَ عَلَیَّ وَعَلَى وَالِدَیَّ وَأَنْ أَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وَأَصْلِحْ لِی فِی ذُرِّیَّتِی إِنِّی تُبْتُ إِلَیْکَ وَإِنِّی مِنَ الْمُسْلِمِینَ ﴿15﴾
و به انسان سفارش کرده ایم که در حق پدر و مادرش نیکى کند [چرا که] مادرش به دشوارى او را آبستن بوده و به دشوارى او را زاده است، و [دوران] بارگرفتن و از شیر گرفتن او سى ماه است، تا آنکه به کمال رشدش برسد و به چهل سالگى برسد گوید پروردگارا مرا توفیق ده که نعمتى را که بر من و بر پدر و مادرم ارزانى داشتى سپاس بگزارم، و کارهاى شایسته اى کنم که آن را بپسندى، و زاد و رود مرا نیز به صلاح آور، من به درگاه تو توبه کرده ام و من از مسلمانانم (15)
أُولَئِکَ الَّذِینَ نَتَقَبَّلُ عَنْهُمْ أَحْسَنَ مَا عَمِلُوا وَنَتَجَاوَزُ عَنْ سَیِّئَاتِهِمْ فِی أَصْحَابِ الْجَنَّةِ وَعْدَ الصِّدْقِ الَّذِی کَانُوا یُوعَدُونَ ﴿16﴾
اینانند که نیکوترین کارى را که کردهاند، از ایشان مىپذیریم، و در میان بهشتیان از گناهانشان در مىگذریم، [این] وعده راستینى است که به آنان نوید داده شده است (16)
وَالَّذِی قَالَ لِوَالِدَیْهِ أُفٍّ لَکُمَا أَتَعِدَانِنِی أَنْ أُخْرَجَ وَقَدْ خَلَتِ الْقُرُونُ مِنْ قَبْلِی وَهُمَا یَسْتَغِیثَانِ اللَّهَ وَیْلَکَ آمِنْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ فَیَقُولُ مَا هَذَا إِلَّا أَسَاطِیرُ الْأَوَّلِینَ ﴿17﴾
و کسى که به پدر و مادرش مىگفت اف بر شما آیا به من وعده مىدهید که [از گور زنده] بیرون آورده شوم، حال آنکه نسلهاى [بسیارى] پیش از من بوده اند [و زنده نشده اند]، و آن دو به درگاه خداوند استغاثه مى کنند [و به او مىگویند] واى بر تو، ایمان بیاور بىگمان وعده الهى راست است، و [او] گوید این جز افسانه هاى پیشینیان نیست (17)
أُولَئِکَ الَّذِینَ حَقَّ عَلَیْهِمُ الْقَوْلُ فِی أُمَمٍ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِمْ مِنَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ إِنَّهُمْ کَانُوا خَاسِرِینَ ﴿18﴾
اینانند که در میان امتهاى جن و انس که پیش از ایشان بوده اند، حکم [عذاب] بر آنان تعلق گرفته است، اینانند که زیانکارند (18)
وَلِکُلٍّ دَرَجَاتٌ مِمَّا عَمِلُوا وَلِیُوَفِّیَهُمْ أَعْمَالَهُمْ وَهُمْ لَا یُظْلَمُونَ ﴿19﴾
و هر یک را بر حسب آنچه کردهاند درجاتى است، و تا سرانجام جزاى اعمالشان را به تمام و کمال بدهد، و بر ایشان ستم نرود (19)
وَیَوْمَ یُعْرَضُ الَّذِینَ کَفَرُوا عَلَى النَّارِ أَذْهَبْتُمْ طَیِّبَاتِکُمْ فِی حَیَاتِکُمُ الدُّنْیَا وَاسْتَمْتَعْتُمْ بِهَا فَالْیَوْمَ تُجْزَوْنَ عَذَابَ الْهُونِ بِمَا کُنْتُمْ تَسْتَکْبِرُونَ فِی الْأَرْضِ بِغَیْرِ الْحَقِّ وَبِمَا کُنْتُمْ تَفْسُقُونَ ﴿20﴾
و روزى که کافران را به نزدیک آتش [دوزخ] بدارند [و گویند] خیر و خوشی هایتان را در زندگانى دنیویتان به پایان بردید، و از آن بهره مند شدید، پس امروز به خاطر آنکه در روى زمین به ناحق استکبار مى ورزیدید و به خاطر آنکه نافرمانى مىکردید، عذاب خوارکننده را کیفر برید (20)
وَاذْکُرْ أَخَا عَادٍ إِذْ أَنْذَرَ قَوْمَهُ بِالْأَحْقَافِ وَقَدْ خَلَتِ النُّذُرُ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا اللَّهَ إِنِّی أَخَافُ عَلَیْکُمْ عَذَابَ یَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿21﴾
و از برادر عادیان [ هود] یاد کن که قومش را در احقاف هشدار داد، و پیشاپیش وى و پس از وى هشداردهندگانى به میان آمده بودند [و گفت] جز خداوند را مپرستید، که من بر شما از عذاب روزى سهمگین مىترسم (21)
قَالُوا أَجِئْتَنَا لِتَأْفِکَنَا عَنْ آلِهَتِنَا فَأْتِنَا بِمَا تَعِدُنَا إِنْ کُنْتَ مِنَ الصَّادِقِینَ﴿22﴾
گفتند آیا به سراغ ما آمدهاى که ما را از خدایانمان باز دارى، پس اگر از راستگویان هستى، آنچه به ما وعده داده اى به میان بیاور (22)
قَالَ إِنَّمَا الْعِلْمُ عِنْدَ اللَّهِ وَأُبَلِّغُکُمْ مَا أُرْسِلْتُ بِهِ وَلَکِنِّی أَرَاکُمْ قَوْمًا تَجْهَلُونَ ﴿23﴾
گفت همانا علم نزد خداوند است، و من رسالتم را به شما مىرسانم، ولى شما را قومى مىبینم که نادانى مىکنید (23)
فَلَمَّا رَأَوْهُ عَارِضًا مُسْتَقْبِلَ أَوْدِیَتِهِمْ قَالُوا هَذَا عَارِضٌ مُمْطِرُنَا بَلْ هُوَ مَا اسْتَعْجَلْتُمْ بِهِ رِیحٌ فِیهَا عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿24﴾
آنگاه چون آن [عذاب] را به هیئت ابرى دیدند که رو به [دشت و] دره هایشان نهاده بود، گفتند این ابرى است بارنده بر ما، نه بلکه آن چیزى است که به شتابش مىخواستید، بادى است که در آن عذابى دردناک است (24)
تُدَمِّرُ کُلَّ شَیْءٍ بِأَمْرِ رَبِّهَا فَأَصْبَحُوا لَا یُرَى إِلَّا مَسَاکِنُهُمْ کَذَلِکَ نَجْزِی الْقَوْمَ الْمُجْرِمِینَ ﴿25﴾
که به فرمان پروردگارش همه چیز را نابود مىکند، و چنان شدند که چیزى جز خانه هایشان دیده نمىشد، بدینسان قوم گناهکاران را کیفر مىدهیم (25)
وَلَقَدْ مَکَّنَّاهُمْ فِیمَا إِنْ مَکَّنَّاکُمْ فِیهِ وَجَعَلْنَا لَهُمْ سَمْعًا وَأَبْصَارًا وَأَفْئِدَةً فَمَا أَغْنَى عَنْهُمْ سَمْعُهُمْ وَلَا أَبْصَارُهُمْ وَلَا أَفْئِدَتُهُمْ مِنْ شَیْءٍ إِذْ کَانُوا یَجْحَدُونَ بِآیَاتِ اللَّهِ وَحَاقَ بِهِمْ مَا کَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِئُونَ ﴿26﴾
و به راستى به آنان در چیزهایى تمکن داده بودیم که شما را آن تمکن نداده بودیم، و براى آنان گوشها و چشمها و دلها آفریده بودیم، اما گوشها و چشمها و دلهایشان سودى به حالشان نداد، چرا که آیات الهى را انکار مىکردند و آنچه ریشخندش مىکردند، ایشان را فروگرفت (26)
وَلَقَدْ أَهْلَکْنَا مَا حَوْلَکُمْ مِنَ الْقُرَى وَصَرَّفْنَا الْآیَاتِ لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ﴿27﴾
و به راستى چه بسیار از شهرهایى را که پیرامونتان بود، نابود کردیم و آیات [خود] را گونه گون بیان کردیم، باشد که بازآیند (27)
فَلَوْلَا نَصَرَهُمُ الَّذِینَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ قُرْبَانًا آلِهَةً بَلْ ضَلُّوا عَنْهُمْ وَذَلِکَ إِفْکُهُمْ وَمَا کَانُوا یَفْتَرُونَ ﴿28﴾
پس چرا کسانى که به جاى خداوند به پرستششان گرفته بودند، که مایه تقربشان شود، یعنى آن خدایان یاریشان ندادند؟ بلکه از دید آنان گم و گور شدند، و این است افتراى ایشان و آنچه بر مىساختند (28)
وَإِذْ صَرَفْنَا إِلَیْکَ نَفَرًا مِنَ الْجِنِّ یَسْتَمِعُونَ الْقُرْآنَ فَلَمَّا حَضَرُوهُ قَالُوا أَنْصِتُوا فَلَمَّا قُضِیَ وَلَّوْا إِلَى قَوْمِهِمْ مُنْذِرِینَ ﴿29﴾
و چنین بود که گروهى از جن را متوجه تو ساختیم که به قرآن گوش سپارند، و چون نزد او حضور یافتند گفتند خاموش باشید [و گوش دهید]، و چون سپرى شد، هشدارگر به سوى قومشان بازگشتند (29)
قَالُوا یَا قَوْمَنَا إِنَّا سَمِعْنَا کِتَابًا أُنْزِلَ مِنْ بَعْدِ مُوسَى مُصَدِّقًا لِمَا بَیْنَ یَدَیْهِ یَهْدِی إِلَى الْحَقِّ وَإِلَى طَرِیقٍ مُسْتَقِیمٍ ﴿30﴾
گفتند اى هم قومان ما، [آیات] کتابى را شنیدیم که پس از موسى فروفرستاده شده، [و] همخوان [کتابهاى] پیشاپیش خویش است، و به حق و راهى راست رهنمون است (30)
یَا قَوْمَنَا أَجِیبُوا دَاعِیَ اللَّهِ وَآمِنُوا بِهِ یَغْفِرْ لَکُمْ مِنْ ذُنُوبِکُمْ وَیُجِرْکُمْ مِنْ عَذَابٍ أَلِیمٍ ﴿31﴾
اى هم قومان ما دعوتگر الهى را بپذیرید و به او ایمان آورید، تا از گناهانتان درگذرد و شما را از عذابى دردناک در امان دارد (31)
وَمَنْ لَا یُجِبْ دَاعِیَ اللَّهِ فَلَیْسَ بِمُعْجِزٍ فِی الْأَرْضِ وَلَیْسَ لَهُ مِنْ دُونِهِ أَوْلِیَاءُ أُولَئِکَ فِی ضَلَالٍ مُبِینٍ ﴿32﴾
و هر کس دعوتگر الهى را نپذیرد، بداند که در [این سر] زمین گزیر و گریزى ندارد، و در برابر او سرورانى ندارد، اینانند که در گمراهى آشکارند (32)
أَوَلَمْ یَرَوْا أَنَّ اللَّهَ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَلَمْ یَعْیَ بِخَلْقِهِنَّ بِقَادِرٍ عَلَى أَنْ یُحْیِیَ الْمَوْتَى بَلَى إِنَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿33﴾
آیا نیندیشیدهاند که خداوندى که آسمانها و زمین را آفریده است، و در آفرینش آنها در نمانده است، تواناى آن است که مردگان را زنده بدارد، آرى او بر هر کارى تواناست (33)
وَیَوْمَ یُعْرَضُ الَّذِینَ کَفَرُوا عَلَى النَّارِ أَلَیْسَ هَذَا بِالْحَقِّ قَالُوا بَلَى وَرَبِّنَا قَالَ فَذُوقُوا الْعَذَابَ بِمَا کُنْتُمْ تَکْفُرُونَ ﴿34﴾
و روزى که کافران را به نزدیک آتش [دوزخ] بدارند [و از ایشان بپرسند] آیا این [وعده] حق نیست؟ گویند چرا سوگند به پروردگارمان گوید پس عذاب را به خاطر آنکه [انکار و] کفر مى ورزیدید بچشید (34)
فَاصْبِرْ کَمَا صَبَرَ أُولُو الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ وَلَا تَسْتَعْجِلْ لَهُمْ کَأَنَّهُمْ یَوْمَ یَرَوْنَ مَا یُوعَدُونَ لَمْ یَلْبَثُوا إِلَّا سَاعَةً مِنْ نَهَارٍ بَلَاغٌ فَهَلْ یُهْلَکُ إِلَّا الْقَوْمُ الْفَاسِقُونَ ﴿35﴾
پس همان گونه که پیامبران نستوه، صبر کردند، صبر کن، و براى آنان [عذاب را] به شتاب مخواه زیرا روزى که آنچه وعده شان داده شده است، بنگرند، گویى جز ساعتى از یک روز به سر نبردهاند، [این] پیامى است، پس به نابودى کشانده نخواهند شد جز قوم نافرمانان (35)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
حم ﴿1﴾
حم [حا میم] (1)
تَنْزِیلُ الْکِتَابِ مِنَ اللَّهِ الْعَزِیزِ الْحَکِیمِ ﴿2﴾
کتابى است فروفرستاده از سوى خداوند پیروزمند فرزانه (2)
مَا خَلَقْنَا السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَیْنَهُمَا إِلَّا بِالْحَقِّ وَأَجَلٍ مُسَمًّى وَالَّذِینَ کَفَرُوا عَمَّا أُنْذِرُوا مُعْرِضُونَ ﴿3﴾
آسمانها و زمین و آنچه در میان آنهاست، جز به حق و سرآمدى معین نیافریده ایم و کافران از آنچه هشدار مى یابند رویگردانند (3)
قُلْ أَرَأَیْتُمْ مَا تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَرُونِی مَاذَا خَلَقُوا مِنَ الْأَرْضِ أَمْ لَهُمْ شِرْکٌ فِی السَّمَاوَاتِ ائْتُونِی بِکِتَابٍ مِنْ قَبْلِ هَذَا أَوْ أَثَارَةٍ مِنْ عِلْمٍ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ ﴿4﴾
بگو آیا شریکانى را که به جاى خداوند قائل هستید، نگریسته اید، به من بنمایانید که چه چیزى را در زمین آفریده اند، یا آیا در [آفرینش] آسمانها شرکتى داشته اند، اگر راست مىگویید کتابى پیش از این [کتاب]، یا نشانه اى از علم بیاورید (4)
وَمَنْ أَضَلُّ مِمَّنْ یَدْعُو مِنْ دُونِ اللَّهِ مَنْ لَا یَسْتَجِیبُ لَهُ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ وَهُمْ عَنْ دُعَائِهِمْ غَافِلُونَ ﴿5﴾
و کیست گمراهتر از کسى که موجودى را به دعا خواند که تا روز قیامت پاسخش را ندهد، و ایشان از دعاى آنان بىخبرند (5)
وَإِذَا حُشِرَ النَّاسُ کَانُوا لَهُمْ أَعْدَاءً وَکَانُوا بِعِبَادَتِهِمْ کَافِرِینَ ﴿6﴾
و چون مردم گرد آورده شوند، [آن معبودان باطل] دشمنان ایشان باشند، و عبادتشان را منکر شوند (6)
وَإِذَا تُتْلَى عَلَیْهِمْ آیَاتُنَا بَیِّنَاتٍ قَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لِلْحَقِّ لَمَّا جَاءَهُمْ هَذَا سِحْرٌ مُبِینٌ ﴿7﴾
و چون آیات روشنگر ما بر آنان خوانده شود، کافران درباره حق چون فراز آیدشان گویند، این جادوى آشکار است (7)
أَمْ یَقُولُونَ افْتَرَاهُ قُلْ إِنِ افْتَرَیْتُهُ فَلَا تَمْلِکُونَ لِی مِنَ اللَّهِ شَیْئًا هُوَ أَعْلَمُ بِمَا تُفِیضُونَ فِیهِ کَفَى بِهِ شَهِیدًا بَیْنِی وَبَیْنَکُمْ وَهُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ ﴿8﴾
یا گویند آن را بر ساخته است بگو اگر آن را برساخته باشم، در برابر خداوند چیزى به سود من ندارید، او به آنچه به آن مى پردازید آگاهتر است، خداوند در میان من و شما گواه بس، و او آمرزگار مهربان است (8)
قُلْ مَا کُنْتُ بِدْعًا مِنَ الرُّسُلِ وَمَا أَدْرِی مَا یُفْعَلُ بِی وَلَا بِکُمْ إِنْ أَتَّبِعُ إِلَّا مَا یُوحَى إِلَیَّ وَمَا أَنَا إِلَّا نَذِیرٌ مُبِینٌ ﴿9﴾
بگو [من] پدیدهاى نو ظهور در میان پیامبران نیستم، و نمىدانم بر من و بر شما چه خواهد رفت، جز از وحیى که به من مىشود، از چیزى پیروى نمىکنم، و من جز هشدار دهنده اى آشکار نیستم (9)
قُلْ أَرَأَیْتُمْ إِنْ کَانَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَکَفَرْتُمْ بِهِ وَشَهِدَ شَاهِدٌ مِنْ بَنِی إِسْرَائِیلَ عَلَى مِثْلِهِ فَآمَنَ وَاسْتَکْبَرْتُمْ إِنَّ اللَّهَ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ﴿10﴾
بگو بیندیشید اگر [قرآن] از سوى خداوند باشد و سپس به آن انکار ورزید، [آیا ستمگر نیستید؟] و گواهى از بنىاسرائیل بر همانند آن گواهى داده است، آنگاه او ایمان آورده و شما استکبار ورزیدید، بىگمان خداوند قوم ستمکاران را هدایت نمىکند (10)
وَقَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لِلَّذِینَ آمَنُوا لَوْ کَانَ خَیْرًا مَا سَبَقُونَا إِلَیْهِ وَإِذْ لَمْ یَهْتَدُوا بِهِ فَسَیَقُولُونَ هَذَا إِفْکٌ قَدِیمٌ ﴿11﴾
و کافران در حق مؤمنان گویند اگر خیر بود آنان بر ما در زمینه آن پیشى نمىگرفتند، و چون به آن راهیاب نشدند، گویند این برساخته اى کهن است (11)
وَمِنْ قَبْلِهِ کِتَابُ مُوسَى إِمَامًا وَرَحْمَةً وَهَذَا کِتَابٌ مُصَدِّقٌ لِسَانًا عَرَبِیًّا لِیُنْذِرَ الَّذِینَ ظَلَمُوا وَبُشْرَى لِلْمُحْسِنِینَ ﴿12﴾
و پیش از آن کتاب موسى رهنما و رحمت بود، و این کتابى است همخوان [با آن]، به زبان عربى [شیوا]، تا ستمپیشگان [مشرک] را هشدار دهد، و بشارتى براى نیکوکاران باشد (12)
إِنَّ الَّذِینَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا فَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ﴿13﴾
بىگمان کسانى که گفتند پروردگار ما خداوند است، سپس [در این راه] پایدارى ورزیدند، نه بیمى بر آنان است و نه اندوهگین مىشوند (13)
أُولَئِکَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ خَالِدِینَ فِیهَا جَزَاءً بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿14﴾
اینان بهشتیانند که جاودانه در آنند، که پاداش کارى است که کرده اند (14)
وَوَصَّیْنَا الْإِنْسَانَ بِوَالِدَیْهِ إِحْسَانًا حَمَلَتْهُ أُمُّهُ کُرْهًا وَوَضَعَتْهُ کُرْهًا وَحَمْلُهُ وَفِصَالُهُ ثَلَاثُونَ شَهْرًا حَتَّى إِذَا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَبَلَغَ أَرْبَعِینَ سَنَةً قَالَ رَبِّ أَوْزِعْنِی أَنْ أَشْکُرَ نِعْمَتَکَ الَّتِی أَنْعَمْتَ عَلَیَّ وَعَلَى وَالِدَیَّ وَأَنْ أَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وَأَصْلِحْ لِی فِی ذُرِّیَّتِی إِنِّی تُبْتُ إِلَیْکَ وَإِنِّی مِنَ الْمُسْلِمِینَ ﴿15﴾
و به انسان سفارش کرده ایم که در حق پدر و مادرش نیکى کند [چرا که] مادرش به دشوارى او را آبستن بوده و به دشوارى او را زاده است، و [دوران] بارگرفتن و از شیر گرفتن او سى ماه است، تا آنکه به کمال رشدش برسد و به چهل سالگى برسد گوید پروردگارا مرا توفیق ده که نعمتى را که بر من و بر پدر و مادرم ارزانى داشتى سپاس بگزارم، و کارهاى شایسته اى کنم که آن را بپسندى، و زاد و رود مرا نیز به صلاح آور، من به درگاه تو توبه کرده ام و من از مسلمانانم (15)
أُولَئِکَ الَّذِینَ نَتَقَبَّلُ عَنْهُمْ أَحْسَنَ مَا عَمِلُوا وَنَتَجَاوَزُ عَنْ سَیِّئَاتِهِمْ فِی أَصْحَابِ الْجَنَّةِ وَعْدَ الصِّدْقِ الَّذِی کَانُوا یُوعَدُونَ ﴿16﴾
اینانند که نیکوترین کارى را که کردهاند، از ایشان مىپذیریم، و در میان بهشتیان از گناهانشان در مىگذریم، [این] وعده راستینى است که به آنان نوید داده شده است (16)
وَالَّذِی قَالَ لِوَالِدَیْهِ أُفٍّ لَکُمَا أَتَعِدَانِنِی أَنْ أُخْرَجَ وَقَدْ خَلَتِ الْقُرُونُ مِنْ قَبْلِی وَهُمَا یَسْتَغِیثَانِ اللَّهَ وَیْلَکَ آمِنْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ فَیَقُولُ مَا هَذَا إِلَّا أَسَاطِیرُ الْأَوَّلِینَ ﴿17﴾
و کسى که به پدر و مادرش مىگفت اف بر شما آیا به من وعده مىدهید که [از گور زنده] بیرون آورده شوم، حال آنکه نسلهاى [بسیارى] پیش از من بوده اند [و زنده نشده اند]، و آن دو به درگاه خداوند استغاثه مى کنند [و به او مىگویند] واى بر تو، ایمان بیاور بىگمان وعده الهى راست است، و [او] گوید این جز افسانه هاى پیشینیان نیست (17)
أُولَئِکَ الَّذِینَ حَقَّ عَلَیْهِمُ الْقَوْلُ فِی أُمَمٍ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِمْ مِنَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ إِنَّهُمْ کَانُوا خَاسِرِینَ ﴿18﴾
اینانند که در میان امتهاى جن و انس که پیش از ایشان بوده اند، حکم [عذاب] بر آنان تعلق گرفته است، اینانند که زیانکارند (18)
وَلِکُلٍّ دَرَجَاتٌ مِمَّا عَمِلُوا وَلِیُوَفِّیَهُمْ أَعْمَالَهُمْ وَهُمْ لَا یُظْلَمُونَ ﴿19﴾
و هر یک را بر حسب آنچه کردهاند درجاتى است، و تا سرانجام جزاى اعمالشان را به تمام و کمال بدهد، و بر ایشان ستم نرود (19)
وَیَوْمَ یُعْرَضُ الَّذِینَ کَفَرُوا عَلَى النَّارِ أَذْهَبْتُمْ طَیِّبَاتِکُمْ فِی حَیَاتِکُمُ الدُّنْیَا وَاسْتَمْتَعْتُمْ بِهَا فَالْیَوْمَ تُجْزَوْنَ عَذَابَ الْهُونِ بِمَا کُنْتُمْ تَسْتَکْبِرُونَ فِی الْأَرْضِ بِغَیْرِ الْحَقِّ وَبِمَا کُنْتُمْ تَفْسُقُونَ ﴿20﴾
و روزى که کافران را به نزدیک آتش [دوزخ] بدارند [و گویند] خیر و خوشی هایتان را در زندگانى دنیویتان به پایان بردید، و از آن بهره مند شدید، پس امروز به خاطر آنکه در روى زمین به ناحق استکبار مى ورزیدید و به خاطر آنکه نافرمانى مىکردید، عذاب خوارکننده را کیفر برید (20)
وَاذْکُرْ أَخَا عَادٍ إِذْ أَنْذَرَ قَوْمَهُ بِالْأَحْقَافِ وَقَدْ خَلَتِ النُّذُرُ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا اللَّهَ إِنِّی أَخَافُ عَلَیْکُمْ عَذَابَ یَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿21﴾
و از برادر عادیان [ هود] یاد کن که قومش را در احقاف هشدار داد، و پیشاپیش وى و پس از وى هشداردهندگانى به میان آمده بودند [و گفت] جز خداوند را مپرستید، که من بر شما از عذاب روزى سهمگین مىترسم (21)
قَالُوا أَجِئْتَنَا لِتَأْفِکَنَا عَنْ آلِهَتِنَا فَأْتِنَا بِمَا تَعِدُنَا إِنْ کُنْتَ مِنَ الصَّادِقِینَ﴿22﴾
گفتند آیا به سراغ ما آمدهاى که ما را از خدایانمان باز دارى، پس اگر از راستگویان هستى، آنچه به ما وعده داده اى به میان بیاور (22)
قَالَ إِنَّمَا الْعِلْمُ عِنْدَ اللَّهِ وَأُبَلِّغُکُمْ مَا أُرْسِلْتُ بِهِ وَلَکِنِّی أَرَاکُمْ قَوْمًا تَجْهَلُونَ ﴿23﴾
گفت همانا علم نزد خداوند است، و من رسالتم را به شما مىرسانم، ولى شما را قومى مىبینم که نادانى مىکنید (23)
فَلَمَّا رَأَوْهُ عَارِضًا مُسْتَقْبِلَ أَوْدِیَتِهِمْ قَالُوا هَذَا عَارِضٌ مُمْطِرُنَا بَلْ هُوَ مَا اسْتَعْجَلْتُمْ بِهِ رِیحٌ فِیهَا عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿24﴾
آنگاه چون آن [عذاب] را به هیئت ابرى دیدند که رو به [دشت و] دره هایشان نهاده بود، گفتند این ابرى است بارنده بر ما، نه بلکه آن چیزى است که به شتابش مىخواستید، بادى است که در آن عذابى دردناک است (24)
تُدَمِّرُ کُلَّ شَیْءٍ بِأَمْرِ رَبِّهَا فَأَصْبَحُوا لَا یُرَى إِلَّا مَسَاکِنُهُمْ کَذَلِکَ نَجْزِی الْقَوْمَ الْمُجْرِمِینَ ﴿25﴾
که به فرمان پروردگارش همه چیز را نابود مىکند، و چنان شدند که چیزى جز خانه هایشان دیده نمىشد، بدینسان قوم گناهکاران را کیفر مىدهیم (25)
وَلَقَدْ مَکَّنَّاهُمْ فِیمَا إِنْ مَکَّنَّاکُمْ فِیهِ وَجَعَلْنَا لَهُمْ سَمْعًا وَأَبْصَارًا وَأَفْئِدَةً فَمَا أَغْنَى عَنْهُمْ سَمْعُهُمْ وَلَا أَبْصَارُهُمْ وَلَا أَفْئِدَتُهُمْ مِنْ شَیْءٍ إِذْ کَانُوا یَجْحَدُونَ بِآیَاتِ اللَّهِ وَحَاقَ بِهِمْ مَا کَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِئُونَ ﴿26﴾
و به راستى به آنان در چیزهایى تمکن داده بودیم که شما را آن تمکن نداده بودیم، و براى آنان گوشها و چشمها و دلها آفریده بودیم، اما گوشها و چشمها و دلهایشان سودى به حالشان نداد، چرا که آیات الهى را انکار مىکردند و آنچه ریشخندش مىکردند، ایشان را فروگرفت (26)
وَلَقَدْ أَهْلَکْنَا مَا حَوْلَکُمْ مِنَ الْقُرَى وَصَرَّفْنَا الْآیَاتِ لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ﴿27﴾
و به راستى چه بسیار از شهرهایى را که پیرامونتان بود، نابود کردیم و آیات [خود] را گونه گون بیان کردیم، باشد که بازآیند (27)
فَلَوْلَا نَصَرَهُمُ الَّذِینَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ قُرْبَانًا آلِهَةً بَلْ ضَلُّوا عَنْهُمْ وَذَلِکَ إِفْکُهُمْ وَمَا کَانُوا یَفْتَرُونَ ﴿28﴾
پس چرا کسانى که به جاى خداوند به پرستششان گرفته بودند، که مایه تقربشان شود، یعنى آن خدایان یاریشان ندادند؟ بلکه از دید آنان گم و گور شدند، و این است افتراى ایشان و آنچه بر مىساختند (28)
وَإِذْ صَرَفْنَا إِلَیْکَ نَفَرًا مِنَ الْجِنِّ یَسْتَمِعُونَ الْقُرْآنَ فَلَمَّا حَضَرُوهُ قَالُوا أَنْصِتُوا فَلَمَّا قُضِیَ وَلَّوْا إِلَى قَوْمِهِمْ مُنْذِرِینَ ﴿29﴾
و چنین بود که گروهى از جن را متوجه تو ساختیم که به قرآن گوش سپارند، و چون نزد او حضور یافتند گفتند خاموش باشید [و گوش دهید]، و چون سپرى شد، هشدارگر به سوى قومشان بازگشتند (29)
قَالُوا یَا قَوْمَنَا إِنَّا سَمِعْنَا کِتَابًا أُنْزِلَ مِنْ بَعْدِ مُوسَى مُصَدِّقًا لِمَا بَیْنَ یَدَیْهِ یَهْدِی إِلَى الْحَقِّ وَإِلَى طَرِیقٍ مُسْتَقِیمٍ ﴿30﴾
گفتند اى هم قومان ما، [آیات] کتابى را شنیدیم که پس از موسى فروفرستاده شده، [و] همخوان [کتابهاى] پیشاپیش خویش است، و به حق و راهى راست رهنمون است (30)
یَا قَوْمَنَا أَجِیبُوا دَاعِیَ اللَّهِ وَآمِنُوا بِهِ یَغْفِرْ لَکُمْ مِنْ ذُنُوبِکُمْ وَیُجِرْکُمْ مِنْ عَذَابٍ أَلِیمٍ ﴿31﴾
اى هم قومان ما دعوتگر الهى را بپذیرید و به او ایمان آورید، تا از گناهانتان درگذرد و شما را از عذابى دردناک در امان دارد (31)
وَمَنْ لَا یُجِبْ دَاعِیَ اللَّهِ فَلَیْسَ بِمُعْجِزٍ فِی الْأَرْضِ وَلَیْسَ لَهُ مِنْ دُونِهِ أَوْلِیَاءُ أُولَئِکَ فِی ضَلَالٍ مُبِینٍ ﴿32﴾
و هر کس دعوتگر الهى را نپذیرد، بداند که در [این سر] زمین گزیر و گریزى ندارد، و در برابر او سرورانى ندارد، اینانند که در گمراهى آشکارند (32)
أَوَلَمْ یَرَوْا أَنَّ اللَّهَ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَلَمْ یَعْیَ بِخَلْقِهِنَّ بِقَادِرٍ عَلَى أَنْ یُحْیِیَ الْمَوْتَى بَلَى إِنَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿33﴾
آیا نیندیشیدهاند که خداوندى که آسمانها و زمین را آفریده است، و در آفرینش آنها در نمانده است، تواناى آن است که مردگان را زنده بدارد، آرى او بر هر کارى تواناست (33)
وَیَوْمَ یُعْرَضُ الَّذِینَ کَفَرُوا عَلَى النَّارِ أَلَیْسَ هَذَا بِالْحَقِّ قَالُوا بَلَى وَرَبِّنَا قَالَ فَذُوقُوا الْعَذَابَ بِمَا کُنْتُمْ تَکْفُرُونَ ﴿34﴾
و روزى که کافران را به نزدیک آتش [دوزخ] بدارند [و از ایشان بپرسند] آیا این [وعده] حق نیست؟ گویند چرا سوگند به پروردگارمان گوید پس عذاب را به خاطر آنکه [انکار و] کفر مى ورزیدید بچشید (34)
فَاصْبِرْ کَمَا صَبَرَ أُولُو الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ وَلَا تَسْتَعْجِلْ لَهُمْ کَأَنَّهُمْ یَوْمَ یَرَوْنَ مَا یُوعَدُونَ لَمْ یَلْبَثُوا إِلَّا سَاعَةً مِنْ نَهَارٍ بَلَاغٌ فَهَلْ یُهْلَکُ إِلَّا الْقَوْمُ الْفَاسِقُونَ ﴿35﴾
پس همان گونه که پیامبران نستوه، صبر کردند، صبر کن، و براى آنان [عذاب را] به شتاب مخواه زیرا روزى که آنچه وعده شان داده شده است، بنگرند، گویى جز ساعتى از یک روز به سر نبردهاند، [این] پیامى است، پس به نابودى کشانده نخواهند شد جز قوم نافرمانان (35)
