- 649
- 1000
- 1000
- 1000
قسمت 49، مروری بر مبحث وقف و ابتدا(2)
جناب آقای پورزرگری در این برنامه به موضوع وقف وابتدا می پردازد و مروری بر دروس جلسات قبل دارند.
در هر مَصْحَف (قرآن)، روی بعضی کلمات اشاره هایی می بینیم که در مصحف مَلِک [چاپ مصر] از این قرار است: ج، صلی، قلی، لا. و در بعضی مصاحف ،این علایم نیز، دیده می شود: ط، م، ز، ص.
حال، شرح آنها به تفصیل:
(صلی) (ص): اشاره به درست بودن وقف و وصل و بهتر بودن وصل است؛ بنابراین، اگر در چنین جایی ایستادیم به ما قبل محل وقف برمی گردیم و از آنجا ابتدا می کنیم و (ص) اشاره به وقف ضروری است؛ یعنی، مجاز است هنگام ضرورت مثل قطع نفس بخاطر طول آیه ، وقف کرد.
(ج) (ز): اشاره به تساوی وصل و وقف است چون در معنی، دو حالت وجود دارد که وصل، مناسب یکی و وقف، مناسب دیگری است.
(قلی) (ط): اشاره به درست بودن وقف و وصل است؛ لکن، وقف بهتر است چون معنی، تمام شده و جمله بعدی رابطة واضح و مستقیمی با جمله ی قبلی ندارد.
(م): اشاره به وقف لازم است، زیرا وصل، معنی را تغییر میدهد یا معنایی زاید به ذهن شنونده می اندازد و ممکن است معنی را فاسد کند ؛ مثال: { وَ مَا هُمْ بِمُؤْمِنِینَ یُخَادِعُونَ اللَّهَ }.
(لا): اشاره به درست نبودن وقف است، زیرا هنوز معنی تمام نشده؛ با وقف، معنی به هم می خورد یا فاسد می شود ؛ مثال: { الَّذِینَ تَتَوَفَّاهُمُ الْمَلَائِکَةُ طَیِّبِینَ یَقُولُونَ سَلَامٌ عَلَیْکُمُ } لا.
(...) این علامت را در دو جای نزدیک هم می بینیم و از این رو آن را وقف معانقه (هم آغوش) می نامند.
مقصود از این علامت، درست بودن وقف بر یکی از دو جا، به شرط وصل در جای دیگر است؛ مثال: { ذَلِکَ الْکِتَابُ لَا رَیْبَ (...) فِیهِ (...) هُدًى لِلْمُتَّقِینَ }(بقره / 2 )
در هر مَصْحَف (قرآن)، روی بعضی کلمات اشاره هایی می بینیم که در مصحف مَلِک [چاپ مصر] از این قرار است: ج، صلی، قلی، لا. و در بعضی مصاحف ،این علایم نیز، دیده می شود: ط، م، ز، ص.
حال، شرح آنها به تفصیل:
(صلی) (ص): اشاره به درست بودن وقف و وصل و بهتر بودن وصل است؛ بنابراین، اگر در چنین جایی ایستادیم به ما قبل محل وقف برمی گردیم و از آنجا ابتدا می کنیم و (ص) اشاره به وقف ضروری است؛ یعنی، مجاز است هنگام ضرورت مثل قطع نفس بخاطر طول آیه ، وقف کرد.
(ج) (ز): اشاره به تساوی وصل و وقف است چون در معنی، دو حالت وجود دارد که وصل، مناسب یکی و وقف، مناسب دیگری است.
(قلی) (ط): اشاره به درست بودن وقف و وصل است؛ لکن، وقف بهتر است چون معنی، تمام شده و جمله بعدی رابطة واضح و مستقیمی با جمله ی قبلی ندارد.
(م): اشاره به وقف لازم است، زیرا وصل، معنی را تغییر میدهد یا معنایی زاید به ذهن شنونده می اندازد و ممکن است معنی را فاسد کند ؛ مثال: { وَ مَا هُمْ بِمُؤْمِنِینَ یُخَادِعُونَ اللَّهَ }.
(لا): اشاره به درست نبودن وقف است، زیرا هنوز معنی تمام نشده؛ با وقف، معنی به هم می خورد یا فاسد می شود ؛ مثال: { الَّذِینَ تَتَوَفَّاهُمُ الْمَلَائِکَةُ طَیِّبِینَ یَقُولُونَ سَلَامٌ عَلَیْکُمُ } لا.
(...) این علامت را در دو جای نزدیک هم می بینیم و از این رو آن را وقف معانقه (هم آغوش) می نامند.
مقصود از این علامت، درست بودن وقف بر یکی از دو جا، به شرط وصل در جای دیگر است؛ مثال: { ذَلِکَ الْکِتَابُ لَا رَیْبَ (...) فِیهِ (...) هُدًى لِلْمُتَّقِینَ }(بقره / 2 )
