- 424
- 1000
- 1000
- 1000
قسمت 69، احکام میم ساکن
جناب آقای پورزرگری در این برنامه به توضیح درباره احکام میم می پردازد و مروری بر دروس جلسات قبل دارند.
حرف میم (م) یکی از حروف الفبای زبان عربی می باشد:
لقب آن: حرف شفوی، لبی.
مخرج آن: مابین دو لب با روی هم قرار گرفتن آن ها.
صفات: جهر، بینیه، استفال (پایین بودن) گشایش و تیزی به همراه غنه ی خیشومی.
صفات عارضی آن هنگام سکون
زمانی که حرف میم ساکن باشد، این سه صفت را به خود می گیرد: ادغام لبی، اخفاء لبی و اظهار لبی.
این صفات را برای آن لبی می خوانیم که حرف میم از میان دو لب خارج می گردد. علماء اصطلاحاً بر آن احکام میم ساکن نیز نام نهاده اند.
پیش تر اصطلاحات ادغام، اخفاء و اظهار را تعریف نموده ایم.
حرف میم (م) یکی از حروف الفبای زبان عربی می باشد:
لقب آن: حرف شفوی، لبی.
مخرج آن: مابین دو لب با روی هم قرار گرفتن آن ها.
صفات: جهر، بینیه، استفال (پایین بودن) گشایش و تیزی به همراه غنه ی خیشومی.
صفات عارضی آن هنگام سکون
زمانی که حرف میم ساکن باشد، این سه صفت را به خود می گیرد: ادغام لبی، اخفاء لبی و اظهار لبی.
این صفات را برای آن لبی می خوانیم که حرف میم از میان دو لب خارج می گردد. علماء اصطلاحاً بر آن احکام میم ساکن نیز نام نهاده اند.
پیش تر اصطلاحات ادغام، اخفاء و اظهار را تعریف نموده ایم.
