- 254
تسنیم 71
آیات 158 تا 165 سوره آل عمران با صدای محمد جبریل و ترجمه استاد بهاءالدین خرمشاهی.
وَلَئِنْ مُتُّمْ أَوْ قُتِلْتُمْ لَإِلَى اللَّهِ تُحْشَرُونَ ﴿158﴾
و اگر درگذرید یا کشته شوید، سرانجام به نزد خداوند محشور مى گردید (158)
فَبِمَا رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَلَوْ کُنْتَ فَظًّا غَلِیظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِکَ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَشَاوِرْهُمْ فِی الْأَمْرِ فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُتَوَکِّلِینَ ﴿159﴾
به لطف رحمت الهى با آنان نرمخویى کردى، و اگر درشت خوى سخت دل بودى بىشک از پیرامون تو پراکنده مى شدند، پس از ایشان درگذر و برایشان آمرزش بخواه و در [این] کار با آنان مشورت کن، و چون عزمت را جزم کردى بر خداوند توکل کن، که خدا اهل توکل را دوست دارد (159)
إِنْ یَنْصُرْکُمُ اللَّهُ فَلَا غَالِبَ لَکُمْ وَإِنْ یَخْذُلْکُمْ فَمَنْ ذَا الَّذِی یَنْصُرُکُمْ مِنْ بَعْدِهِ وَعَلَى اللَّهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ ﴿160﴾
اگر خداوند شما را یارى دهد، کسى بر شما پیروز نخواهد شد، و اگر شما را فروگذارد، کیست که شما را پس از او یارى دهد، و مؤمنان باید که تنها بر خداوند توکل کنند (160)
وَمَا کَانَ لِنَبِیٍّ أَنْ یَغُلَّ وَمَنْ یَغْلُلْ یَأْتِ بِمَا غَلَّ یَوْمَ الْقِیَامَةِ ثُمَّ تُوَفَّى کُلُّ نَفْسٍ مَا کَسَبَتْ وَهُمْ لَا یُظْلَمُونَ ﴿161﴾
و هیچ پیامبرى را نمىسزد که خیانت روا دارد و هرکس خیانت ورزد، روز قیامت، وبال خیانتش را همراه آورد، آنگاه به هرکس جزاى کار و کردارش به تمامى داده شود و بر آنان ستم نرود (161)
أَفَمَنِ اتَّبَعَ رِضْوَانَ اللَّهِ کَمَنْ بَاءَ بِسَخَطٍ مِنَ اللَّهِ وَمَأْوَاهُ جَهَنَّمُ وَبِئْسَ الْمَصِیرُ ﴿162﴾
آیا کسى که جویاى خشنودى الهى است همانند کسى است که سزاوار خشم الهى شده است؟ که سرا و سرانجامش جهنم است و چه بد سرانجامى است (162)
هُمْ دَرَجَاتٌ عِنْدَ اللَّهِ وَاللَّهُ بَصِیرٌ بِمَا یَعْمَلُونَ ﴿163﴾
آنان را در نزد خداوند درجات [متفاوت] است و خداوند به آنچه مى کنند بیناست (163)
لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ إِذْ بَعَثَ فِیهِمْ رَسُولًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ یَتْلُو عَلَیْهِمْ آیَاتِهِ وَیُزَکِّیهِمْ وَیُعَلِّمُهُمُ الْکِتَابَ وَالْحِکْمَةَ وَإِنْ کَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِی ضَلَالٍ مُبِینٍ ﴿164﴾
خداوند بر مؤمنان منت نهاد [و نعمت داد] که پیامبرى از میان خودشان برانگیخت که آیات او را بر آنان مىخواند و پاکیزه شان مى دارد و به آنان کتاب و حکمت مى آموزد، در حالى که در گذشته در گمراهى آشکارى بودند (164)
أَوَلَمَّا أَصَابَتْکُمْ مُصِیبَةٌ قَدْ أَصَبْتُمْ مِثْلَیْهَا قُلْتُمْ أَنَّى هَذَا قُلْ هُوَ مِنْ عِنْدِ أَنْفُسِکُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿165﴾
آیا هنگامى که به شما مصیبتى رسید که دو چندان آن را [بر دشمنان خود] وارد آورده بودید، مى گویید این از کجاست؟ بگو این از سوى خودتان است [و] خداوند بر هر کارى تواناست (165)
وَلَئِنْ مُتُّمْ أَوْ قُتِلْتُمْ لَإِلَى اللَّهِ تُحْشَرُونَ ﴿158﴾
و اگر درگذرید یا کشته شوید، سرانجام به نزد خداوند محشور مى گردید (158)
فَبِمَا رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَلَوْ کُنْتَ فَظًّا غَلِیظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِکَ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَشَاوِرْهُمْ فِی الْأَمْرِ فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُتَوَکِّلِینَ ﴿159﴾
به لطف رحمت الهى با آنان نرمخویى کردى، و اگر درشت خوى سخت دل بودى بىشک از پیرامون تو پراکنده مى شدند، پس از ایشان درگذر و برایشان آمرزش بخواه و در [این] کار با آنان مشورت کن، و چون عزمت را جزم کردى بر خداوند توکل کن، که خدا اهل توکل را دوست دارد (159)
إِنْ یَنْصُرْکُمُ اللَّهُ فَلَا غَالِبَ لَکُمْ وَإِنْ یَخْذُلْکُمْ فَمَنْ ذَا الَّذِی یَنْصُرُکُمْ مِنْ بَعْدِهِ وَعَلَى اللَّهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ ﴿160﴾
اگر خداوند شما را یارى دهد، کسى بر شما پیروز نخواهد شد، و اگر شما را فروگذارد، کیست که شما را پس از او یارى دهد، و مؤمنان باید که تنها بر خداوند توکل کنند (160)
وَمَا کَانَ لِنَبِیٍّ أَنْ یَغُلَّ وَمَنْ یَغْلُلْ یَأْتِ بِمَا غَلَّ یَوْمَ الْقِیَامَةِ ثُمَّ تُوَفَّى کُلُّ نَفْسٍ مَا کَسَبَتْ وَهُمْ لَا یُظْلَمُونَ ﴿161﴾
و هیچ پیامبرى را نمىسزد که خیانت روا دارد و هرکس خیانت ورزد، روز قیامت، وبال خیانتش را همراه آورد، آنگاه به هرکس جزاى کار و کردارش به تمامى داده شود و بر آنان ستم نرود (161)
أَفَمَنِ اتَّبَعَ رِضْوَانَ اللَّهِ کَمَنْ بَاءَ بِسَخَطٍ مِنَ اللَّهِ وَمَأْوَاهُ جَهَنَّمُ وَبِئْسَ الْمَصِیرُ ﴿162﴾
آیا کسى که جویاى خشنودى الهى است همانند کسى است که سزاوار خشم الهى شده است؟ که سرا و سرانجامش جهنم است و چه بد سرانجامى است (162)
هُمْ دَرَجَاتٌ عِنْدَ اللَّهِ وَاللَّهُ بَصِیرٌ بِمَا یَعْمَلُونَ ﴿163﴾
آنان را در نزد خداوند درجات [متفاوت] است و خداوند به آنچه مى کنند بیناست (163)
لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ إِذْ بَعَثَ فِیهِمْ رَسُولًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ یَتْلُو عَلَیْهِمْ آیَاتِهِ وَیُزَکِّیهِمْ وَیُعَلِّمُهُمُ الْکِتَابَ وَالْحِکْمَةَ وَإِنْ کَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِی ضَلَالٍ مُبِینٍ ﴿164﴾
خداوند بر مؤمنان منت نهاد [و نعمت داد] که پیامبرى از میان خودشان برانگیخت که آیات او را بر آنان مىخواند و پاکیزه شان مى دارد و به آنان کتاب و حکمت مى آموزد، در حالى که در گذشته در گمراهى آشکارى بودند (164)
أَوَلَمَّا أَصَابَتْکُمْ مُصِیبَةٌ قَدْ أَصَبْتُمْ مِثْلَیْهَا قُلْتُمْ أَنَّى هَذَا قُلْ هُوَ مِنْ عِنْدِ أَنْفُسِکُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿165﴾
آیا هنگامى که به شما مصیبتى رسید که دو چندان آن را [بر دشمنان خود] وارد آورده بودید، مى گویید این از کجاست؟ بگو این از سوى خودتان است [و] خداوند بر هر کارى تواناست (165)