- 440
- 1000
- 1000
- 1000
قسمت 3 - حفظ آیات 31 تا 40 سوره نباء
در این برنامه آقایان محمد حاج ابوالقاسم و شهریار پرهیزگار به آموزش حفظ آیات 31 - 40 سوره نباء می پردازند .
إِنَّ لِلْمُتَّقِینَ مَفَازًا ﴿31﴾ برای پرهیزگاران مسلما پیروزی بزرگی است. (31) حَدَائِقَ وَأَعْنَابًا ﴿32﴾ باغهایی سرسبز، و انواعی از انگورها. (32) وَکَوَاعِبَ أَتْرَابًا ﴿33﴾ و حوریانی بسیار جوان و هم سن و سال. (33) وَکَأْسًا دِهَاقًا ﴿34﴾ و جامهایی لبریز و پیاپی (از شراب طهور) (34) لَا یَسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوًا وَلَا کِذَّابًا ﴿35﴾ در آنجا نه سخن لغو و بیهوده ای میشنوند و نه دروغی. (35) جَزَاءً مِنْ رَبِّکَ عَطَاءً حِسَابًا ﴿36﴾ این جزایی است از سوی پروردگارت و عطیه ای است کافی. (36) رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا الرَّحْمَنِ لَا یَمْلِکُونَ مِنْهُ خِطَابًا ﴿37﴾ همان پروردگار آسمانها و زمین و آنچه در میان آن دو است، پروردگار رحمان، و هیچ کس حق ندارد بیاجازه او سخنی بگوید (یا شفاعتی کند). (37) یَوْمَ یَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِکَةُ صَفًّا لَا یَتَکَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ وَقَالَ صَوَابًا ﴿38﴾ اینها در آن روز واقع میشود که «روح» و «ملائکه» در یک صف قیام میکنند، و هیچیک جز به اذن خداوند رحمان سخن نمیگویند: و آنگاه که میگویند صواب میگویند. (38) ذَلِکَ الْیَوْمُ الْحَقُّ فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ مَآبًا ﴿39﴾ آن روز حق است، هر کس بخواهد راهی به سوی پروردگارش بر میگزیند. (39) إِنَّا أَنْذَرْنَاکُمْ عَذَابًا قَرِیبًا یَوْمَ یَنْظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ یَدَاهُ وَیَقُولُ الْکَافِرُ یَا لَیْتَنِی کُنْتُ تُرَابًا ﴿40﴾ و ما شما را از عذاب نزدیکی بیم میدهیم، این عذاب در روزی خواهد بود که انسان آنچه را از قبل با دستهای خود فرستاده میبیند، و کافر میگوید: «ای کاش خاک بودم!» (40)
إِنَّ لِلْمُتَّقِینَ مَفَازًا ﴿31﴾ برای پرهیزگاران مسلما پیروزی بزرگی است. (31) حَدَائِقَ وَأَعْنَابًا ﴿32﴾ باغهایی سرسبز، و انواعی از انگورها. (32) وَکَوَاعِبَ أَتْرَابًا ﴿33﴾ و حوریانی بسیار جوان و هم سن و سال. (33) وَکَأْسًا دِهَاقًا ﴿34﴾ و جامهایی لبریز و پیاپی (از شراب طهور) (34) لَا یَسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوًا وَلَا کِذَّابًا ﴿35﴾ در آنجا نه سخن لغو و بیهوده ای میشنوند و نه دروغی. (35) جَزَاءً مِنْ رَبِّکَ عَطَاءً حِسَابًا ﴿36﴾ این جزایی است از سوی پروردگارت و عطیه ای است کافی. (36) رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا الرَّحْمَنِ لَا یَمْلِکُونَ مِنْهُ خِطَابًا ﴿37﴾ همان پروردگار آسمانها و زمین و آنچه در میان آن دو است، پروردگار رحمان، و هیچ کس حق ندارد بیاجازه او سخنی بگوید (یا شفاعتی کند). (37) یَوْمَ یَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِکَةُ صَفًّا لَا یَتَکَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ وَقَالَ صَوَابًا ﴿38﴾ اینها در آن روز واقع میشود که «روح» و «ملائکه» در یک صف قیام میکنند، و هیچیک جز به اذن خداوند رحمان سخن نمیگویند: و آنگاه که میگویند صواب میگویند. (38) ذَلِکَ الْیَوْمُ الْحَقُّ فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ مَآبًا ﴿39﴾ آن روز حق است، هر کس بخواهد راهی به سوی پروردگارش بر میگزیند. (39) إِنَّا أَنْذَرْنَاکُمْ عَذَابًا قَرِیبًا یَوْمَ یَنْظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ یَدَاهُ وَیَقُولُ الْکَافِرُ یَا لَیْتَنِی کُنْتُ تُرَابًا ﴿40﴾ و ما شما را از عذاب نزدیکی بیم میدهیم، این عذاب در روزی خواهد بود که انسان آنچه را از قبل با دستهای خود فرستاده میبیند، و کافر میگوید: «ای کاش خاک بودم!» (40)
