این تلاوت شامل آیات 101 تا آخر سوره انبیاء و ضحی و آیات 1 تا 4 سوره انشراح است .
بىگمان کسانى که قبلا از جانب ما به آنان وعده نیکو داده شده است از آن [آتش] دور داشته خواهند شد (101)
إِنَّ الَّذِینَ سَبَقَتْ لَهُم مِّنَّا الْحُسْنَى أُوْلَئِکَ عَنْهَا مُبْعَدُونَ ﴿101﴾
صداى آن را نمىشنوند و آنان در میان آنچه دلهایشان بخواهد جاودانند (102)
لَا یَسْمَعُونَ حَسِیسَهَا وَهُمْ فِی مَا اشْتَهَتْ أَنفُسُهُمْ خَالِدُونَ ﴿102﴾
دلهره بزرگ آنان را غمگین نمىکند و فرشتگان از آنها استقبال مىکنند [و به آنان مىگویند] این همان روزى است که به شما وعده مىدادند (103)
لَا یَحْزُنُهُمُ الْفَزَعُ الْأَکْبَرُ وَتَتَلَقَّاهُمُ الْمَلَائِکَةُ هَذَا یَوْمُکُمُ الَّذِی کُنتُمْ تُوعَدُونَ ﴿103﴾
روزى که آسمان را همچون در پیچیدن صفحه نامهها در مىپیچیم همان گونه که بار نخست آفرینش را آغاز کردیم دوباره آن را بازمىگردانیم وعدهاى است بر عهده ما که ما انجامدهنده آنیم (104)
یَوْمَ نَطْوِی السَّمَاء کَطَیِّ السِّجِلِّ لِلْکُتُبِ کَمَا بَدَأْنَا أَوَّلَ خَلْقٍ نُّعِیدُهُ وَعْدًا عَلَیْنَا إِنَّا کُنَّا فَاعِلِینَ ﴿104﴾
و در حقیقت در زبور پس از تورات نوشتیم که زمین را بندگان شایسته ما به ارث خواهند برد (105)
وَلَقَدْ کَتَبْنَا فِی الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُهَا عِبَادِیَ الصَّالِحُونَ ﴿105﴾
به راستى در این [امور] براى مردم عبادتپیشه ابلاغى [حقیقى] است (106)
إِنَّ فِی هَذَا لَبَلَاغًا لِّقَوْمٍ عَابِدِینَ ﴿106﴾
و تو را جز رحمتى براى جهانیان نفرستادیم (107)
وَمَا أَرْسَلْنَاکَ إِلَّا رَحْمَةً لِّلْعَالَمِینَ ﴿107﴾
بگو جز این نیست که به من وحى مىشود که خداى شما خدایى یگانه است پس آیا مسلمان مىشوید (108)
قُلْ إِنَّمَا یُوحَى إِلَیَّ أَنَّمَا إِلَهُکُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَهَلْ أَنتُم مُّسْلِمُونَ ﴿108﴾
پس اگر روى برتافتند بگو به [همه] شما به طور یکسان اعلام کردم و نمىدانم آنچه وعده داده شدهاید آیا نزدیک استیا دور (109)
فَإِن تَوَلَّوْا فَقُلْ آذَنتُکُمْ عَلَى سَوَاء وَإِنْ أَدْرِی أَقَرِیبٌ أَم بَعِیدٌ مَّا تُوعَدُونَ ﴿109﴾
[آرى] او سخن آشکار را مىداند و آنچه را پوشیده مىدارید مىداند (110)
إِنَّهُ یَعْلَمُ الْجَهْرَ مِنَ الْقَوْلِ وَیَعْلَمُ مَا تَکْتُمُونَ ﴿110﴾
و نمىدانم شاید آن براى شما آزمایشى و تا چند گاهى [وسیله] برخوردارى باشد (111)
وَإِنْ أَدْرِی لَعَلَّهُ فِتْنَةٌ لَّکُمْ وَمَتَاعٌ إِلَى حِینٍ ﴿111﴾
گفت پروردگارا [خودت] به حق داورى کن و به رغم آنچه وصف مىکنید پروردگار ما همان بخشایشگر دستگیر است (112)
قَالَ رَبِّ احْکُم بِالْحَقِّ وَرَبُّنَا الرَّحْمَنُ الْمُسْتَعَانُ عَلَى مَا تَصِفُونَ ﴿112﴾
سوره 93: الضحى
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوگند به روشنایى روز (1)
وَالضُّحَى ﴿1﴾
سوگند به شب چون آرام گیرد (2)
وَاللَّیْلِ إِذَا سَجَى ﴿2﴾
[که] پروردگارت تو را وانگذاشته و دشمن نداشته است (3)
مَا وَدَّعَکَ رَبُّکَ وَمَا قَلَى ﴿3﴾
و قطعا آخرت براى تو از دنیا نیکوتر خواهد بود (4)
وَلَلْآخِرَةُ خَیْرٌ لَّکَ مِنَ الْأُولَى ﴿4﴾
و بزودى پروردگارت تو را عطا خواهد داد تا خرسند گردى (5)
وَلَسَوْفَ یُعْطِیکَ رَبُّکَ فَتَرْضَى ﴿5﴾
مگر نه تو را یتیم یافت پس پناه داد (6)
أَلَمْ یَجِدْکَ یَتِیمًا فَآوَى ﴿6﴾
و تو را سرگشته یافت پس هدایت کرد (7)
وَوَجَدَکَ ضَالًّا فَهَدَى ﴿7﴾
و تو را تنگدستیافت و بىنیاز گردانید (8)
وَوَجَدَکَ عَائِلًا فَأَغْنَى ﴿8﴾
و اما [تو نیز به پاس نعمت ما] یتیم را میازار (9)
فَأَمَّا الْیَتِیمَ فَلَا تَقْهَرْ ﴿9﴾
و گدا را مران (10)
وَأَمَّا السَّائِلَ فَلَا تَنْهَرْ ﴿10﴾
و از نعمت پروردگار خویش [با مردم] سخن گوى (11)
وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّکَ فَحَدِّثْ ﴿11﴾
بىگمان کسانى که قبلا از جانب ما به آنان وعده نیکو داده شده است از آن [آتش] دور داشته خواهند شد (101)
إِنَّ الَّذِینَ سَبَقَتْ لَهُم مِّنَّا الْحُسْنَى أُوْلَئِکَ عَنْهَا مُبْعَدُونَ ﴿101﴾
صداى آن را نمىشنوند و آنان در میان آنچه دلهایشان بخواهد جاودانند (102)
لَا یَسْمَعُونَ حَسِیسَهَا وَهُمْ فِی مَا اشْتَهَتْ أَنفُسُهُمْ خَالِدُونَ ﴿102﴾
دلهره بزرگ آنان را غمگین نمىکند و فرشتگان از آنها استقبال مىکنند [و به آنان مىگویند] این همان روزى است که به شما وعده مىدادند (103)
لَا یَحْزُنُهُمُ الْفَزَعُ الْأَکْبَرُ وَتَتَلَقَّاهُمُ الْمَلَائِکَةُ هَذَا یَوْمُکُمُ الَّذِی کُنتُمْ تُوعَدُونَ ﴿103﴾
روزى که آسمان را همچون در پیچیدن صفحه نامهها در مىپیچیم همان گونه که بار نخست آفرینش را آغاز کردیم دوباره آن را بازمىگردانیم وعدهاى است بر عهده ما که ما انجامدهنده آنیم (104)
یَوْمَ نَطْوِی السَّمَاء کَطَیِّ السِّجِلِّ لِلْکُتُبِ کَمَا بَدَأْنَا أَوَّلَ خَلْقٍ نُّعِیدُهُ وَعْدًا عَلَیْنَا إِنَّا کُنَّا فَاعِلِینَ ﴿104﴾
و در حقیقت در زبور پس از تورات نوشتیم که زمین را بندگان شایسته ما به ارث خواهند برد (105)
وَلَقَدْ کَتَبْنَا فِی الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُهَا عِبَادِیَ الصَّالِحُونَ ﴿105﴾
به راستى در این [امور] براى مردم عبادتپیشه ابلاغى [حقیقى] است (106)
إِنَّ فِی هَذَا لَبَلَاغًا لِّقَوْمٍ عَابِدِینَ ﴿106﴾
و تو را جز رحمتى براى جهانیان نفرستادیم (107)
وَمَا أَرْسَلْنَاکَ إِلَّا رَحْمَةً لِّلْعَالَمِینَ ﴿107﴾
بگو جز این نیست که به من وحى مىشود که خداى شما خدایى یگانه است پس آیا مسلمان مىشوید (108)
قُلْ إِنَّمَا یُوحَى إِلَیَّ أَنَّمَا إِلَهُکُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَهَلْ أَنتُم مُّسْلِمُونَ ﴿108﴾
پس اگر روى برتافتند بگو به [همه] شما به طور یکسان اعلام کردم و نمىدانم آنچه وعده داده شدهاید آیا نزدیک استیا دور (109)
فَإِن تَوَلَّوْا فَقُلْ آذَنتُکُمْ عَلَى سَوَاء وَإِنْ أَدْرِی أَقَرِیبٌ أَم بَعِیدٌ مَّا تُوعَدُونَ ﴿109﴾
[آرى] او سخن آشکار را مىداند و آنچه را پوشیده مىدارید مىداند (110)
إِنَّهُ یَعْلَمُ الْجَهْرَ مِنَ الْقَوْلِ وَیَعْلَمُ مَا تَکْتُمُونَ ﴿110﴾
و نمىدانم شاید آن براى شما آزمایشى و تا چند گاهى [وسیله] برخوردارى باشد (111)
وَإِنْ أَدْرِی لَعَلَّهُ فِتْنَةٌ لَّکُمْ وَمَتَاعٌ إِلَى حِینٍ ﴿111﴾
گفت پروردگارا [خودت] به حق داورى کن و به رغم آنچه وصف مىکنید پروردگار ما همان بخشایشگر دستگیر است (112)
قَالَ رَبِّ احْکُم بِالْحَقِّ وَرَبُّنَا الرَّحْمَنُ الْمُسْتَعَانُ عَلَى مَا تَصِفُونَ ﴿112﴾
سوره 93: الضحى
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوگند به روشنایى روز (1)
وَالضُّحَى ﴿1﴾
سوگند به شب چون آرام گیرد (2)
وَاللَّیْلِ إِذَا سَجَى ﴿2﴾
[که] پروردگارت تو را وانگذاشته و دشمن نداشته است (3)
مَا وَدَّعَکَ رَبُّکَ وَمَا قَلَى ﴿3﴾
و قطعا آخرت براى تو از دنیا نیکوتر خواهد بود (4)
وَلَلْآخِرَةُ خَیْرٌ لَّکَ مِنَ الْأُولَى ﴿4﴾
و بزودى پروردگارت تو را عطا خواهد داد تا خرسند گردى (5)
وَلَسَوْفَ یُعْطِیکَ رَبُّکَ فَتَرْضَى ﴿5﴾
مگر نه تو را یتیم یافت پس پناه داد (6)
أَلَمْ یَجِدْکَ یَتِیمًا فَآوَى ﴿6﴾
و تو را سرگشته یافت پس هدایت کرد (7)
وَوَجَدَکَ ضَالًّا فَهَدَى ﴿7﴾
و تو را تنگدستیافت و بىنیاز گردانید (8)
وَوَجَدَکَ عَائِلًا فَأَغْنَى ﴿8﴾
و اما [تو نیز به پاس نعمت ما] یتیم را میازار (9)
فَأَمَّا الْیَتِیمَ فَلَا تَقْهَرْ ﴿9﴾
و گدا را مران (10)
وَأَمَّا السَّائِلَ فَلَا تَنْهَرْ ﴿10﴾
و از نعمت پروردگار خویش [با مردم] سخن گوى (11)
وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّکَ فَحَدِّثْ ﴿11﴾
