- 2179
- 1000
- 1000
- 1000
تلاوت تحقیق شحات محمد انور سوره انشراح، تین، علق، قدر، قریش
تلاوت تحقیق شحات محمد انور، این تلاوت در دهه 70 میلادی در کشور مصر اجرا گردیده است.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
أَلَمْ نَشْرَحْ لَکَ صَدْرَکَ ﴿1﴾
آیا براى تو سینه ات را نگشاده ایم (1)
وَوَضَعْنَا عَنْکَ وِزْرَکَ ﴿2﴾
و بار گرانت را از [دوش] تو برنداشتیم (2)
الَّذِی أَنْقَضَ ظَهْرَکَ ﴿3﴾
[بارى] که [گویى] پشت تو را شکست (3)
وَرَفَعْنَا لَکَ ذِکْرَکَ ﴿4﴾
و نامت را براى تو بلند گردانیدیم (4)
فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا ﴿5﴾
پس [بدان که] با دشوارى آسانى است (5)
إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا ﴿6﴾
آرى با دشوارى آسانى است (6)
فَإِذَا فَرَغْتَ فَانْصَبْ ﴿7﴾
پس چون فراغت یافتى به طاعت درکوش (7)
وَإِلَى رَبِّکَ فَارْغَبْ ﴿8﴾
و با اشتیاق به سوى پروردگارت روى آور (8)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالتِّینِ وَالزَّیْتُونِ ﴿1﴾
سوگند به انجیر و زیتون (1)
وَطُورِ سِینِینَ ﴿2﴾
و طور سینا (2)
وَهَذَا الْبَلَدِ الْأَمِینِ ﴿3﴾
و این شهر امن [و امان] (3)
لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِی أَحْسَنِ تَقْوِیمٍ ﴿4﴾
[که] براستى انسان را در نیکوترین اعتدال آفریدیم (4)
ثُمَّ رَدَدْنَاهُ أَسْفَلَ سَافِلِینَ ﴿5﴾
سپس او را به پست ترین [مراتب] پستى بازگردانیدیم (5)
إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَیْرُ مَمْنُونٍ ﴿6﴾
مگر کسانى را که گرویده و کارهاى شایسته کرده اند که پاداشى بى منت خواهند داشت (6)
فَمَا یُکَذِّبُکَ بَعْدُ بِالدِّینِ ﴿7﴾
پس چه چیز تو را بعد [از این] به تکذیب جزا وامى دارد (7)
أَلَیْسَ اللَّهُ بِأَحْکَمِ الْحَاکِمِینَ ﴿8﴾
آیا خدا نیکوترین داوران نیست (8)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ ﴿1﴾
بخوان به نام پروردگارت که آفرید (1)
خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ عَلَقٍ ﴿2﴾
انسان را از علق آفرید (2)
اقْرَأْ وَرَبُّکَ الْأَکْرَمُ ﴿3﴾
بخوان و پروردگار تو کریمترین [کریمان] است (3)
الَّذِی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ ﴿4﴾
همان کس که به وسیله قلم آموخت (4)
عَلَّمَ الْإِنْسَانَ مَا لَمْ یَعْلَمْ ﴿5﴾
آنچه را که انسان نمى دانست [بتدریج به او] آموخت (5)
کَلَّا إِنَّ الْإِنْسَانَ لَیَطْغَى ﴿6﴾
حقا که انسان سرکشى مى کند (6)
أَنْ رَآهُ اسْتَغْنَى ﴿7﴾
همین که خود را بى نیاز پندارد (7)
إِنَّ إِلَى رَبِّکَ الرُّجْعَى ﴿8﴾
در حقیقت بازگشت به سوى پروردگار توست (8)
أَرَأَیْتَ الَّذِی یَنْهَى ﴿9﴾
آیا دیدى آن کس را که باز مى داشت (9)
عَبْدًا إِذَا صَلَّى ﴿10﴾
بنده اى را آنگاه که نماز مى گزارد (10)
أَرَأَیْتَ إِنْ کَانَ عَلَى الْهُدَى ﴿11﴾
چه پندارى اگر او بر هدایت باشد (11)
أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْوَى ﴿12﴾
یا به پرهیزگارى وادارد [براى او بهتر نیست] (12)
أَرَأَیْتَ إِنْ کَذَّبَ وَتَوَلَّى ﴿13﴾
[و باز] آیا چه پندارى [که] اگر او به تکذیب پردازد و روى برگرداند [چه کیفرى در پیش دارد] (13)
أَلَمْ یَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ یَرَى ﴿14﴾
مگر ندانسته که خدا مى بیند (14)
کَلَّا لَئِنْ لَمْ یَنْتَهِ لَنَسْفَعًا بِالنَّاصِیَةِ ﴿15﴾
زنهار اگر باز نایستد موى پیشانى [او] را سخت بگیریم (15)
نَاصِیَةٍ کَاذِبَةٍ خَاطِئَةٍ ﴿16﴾
[همان] موى پیشانى دروغزن گناهپیشه را (16)
فَلْیَدْعُ نَادِیَهُ ﴿17﴾
[بگو] تا گروه خود را بخواند (17)
سَنَدْعُ الزَّبَانِیَةَ ﴿18﴾
بزودى آتشبانان را فرا خوانیم (18)
کَلَّا لَا تُطِعْهُ وَاسْجُدْ وَاقْتَرِبْ ﴿19﴾
زنهار فرمانش مبر و سجده کن و خود را [به خدا] نزدیک گردان (19)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِی لَیْلَةِ الْقَدْرِ ﴿1﴾
ما [قرآن را] در شب قدر نازل کردیم (1)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا لَیْلَةُ الْقَدْرِ ﴿2﴾
و از شب قدر چه آگاهت کرد (2)
لَیْلَةُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ ﴿3﴾
شب قدر از هزار ماه ارجمندتر است (3)
تَنَزَّلُ الْمَلَائِکَةُ وَالرُّوحُ فِیهَا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ کُلِّ أَمْرٍ ﴿4﴾
در آن [شب] فرشتگان با روح به فرمان پروردگارشان براى هر کارى [که مقرر شده است] فرود آیند (4)
سَلَامٌ هِیَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ ﴿5﴾
[آن شب] تا دم صبح صلح و سلام است (5)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
لِإِیلَافِ قُرَیْشٍ ﴿1﴾
براى الفت دادن قریش (1)
إِیلَافِهِمْ رِحْلَةَ الشِّتَاءِ وَالصَّیْفِ ﴿2﴾
الفتشان هنگام کوچ زمستان و تابستان [خدا پیلداران را نابود کرد] (2)
فَلْیَعْبُدُوا رَبَّ هَذَا الْبَیْتِ ﴿3﴾
پس باید خداوند این خانه را بپرستند (3)
الَّذِی أَطْعَمَهُمْ مِنْ جُوعٍ وَآمَنَهُمْ مِنْ خَوْفٍ ﴿4﴾
همان [خدایى] که در گرسنگى غذایشان داد و از بیم [دشمن] آسوده خاطرشان کرد (4)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
أَلَمْ نَشْرَحْ لَکَ صَدْرَکَ ﴿1﴾
آیا براى تو سینه ات را نگشاده ایم (1)
وَوَضَعْنَا عَنْکَ وِزْرَکَ ﴿2﴾
و بار گرانت را از [دوش] تو برنداشتیم (2)
الَّذِی أَنْقَضَ ظَهْرَکَ ﴿3﴾
[بارى] که [گویى] پشت تو را شکست (3)
وَرَفَعْنَا لَکَ ذِکْرَکَ ﴿4﴾
و نامت را براى تو بلند گردانیدیم (4)
فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا ﴿5﴾
پس [بدان که] با دشوارى آسانى است (5)
إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا ﴿6﴾
آرى با دشوارى آسانى است (6)
فَإِذَا فَرَغْتَ فَانْصَبْ ﴿7﴾
پس چون فراغت یافتى به طاعت درکوش (7)
وَإِلَى رَبِّکَ فَارْغَبْ ﴿8﴾
و با اشتیاق به سوى پروردگارت روى آور (8)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالتِّینِ وَالزَّیْتُونِ ﴿1﴾
سوگند به انجیر و زیتون (1)
وَطُورِ سِینِینَ ﴿2﴾
و طور سینا (2)
وَهَذَا الْبَلَدِ الْأَمِینِ ﴿3﴾
و این شهر امن [و امان] (3)
لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِی أَحْسَنِ تَقْوِیمٍ ﴿4﴾
[که] براستى انسان را در نیکوترین اعتدال آفریدیم (4)
ثُمَّ رَدَدْنَاهُ أَسْفَلَ سَافِلِینَ ﴿5﴾
سپس او را به پست ترین [مراتب] پستى بازگردانیدیم (5)
إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَیْرُ مَمْنُونٍ ﴿6﴾
مگر کسانى را که گرویده و کارهاى شایسته کرده اند که پاداشى بى منت خواهند داشت (6)
فَمَا یُکَذِّبُکَ بَعْدُ بِالدِّینِ ﴿7﴾
پس چه چیز تو را بعد [از این] به تکذیب جزا وامى دارد (7)
أَلَیْسَ اللَّهُ بِأَحْکَمِ الْحَاکِمِینَ ﴿8﴾
آیا خدا نیکوترین داوران نیست (8)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ ﴿1﴾
بخوان به نام پروردگارت که آفرید (1)
خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ عَلَقٍ ﴿2﴾
انسان را از علق آفرید (2)
اقْرَأْ وَرَبُّکَ الْأَکْرَمُ ﴿3﴾
بخوان و پروردگار تو کریمترین [کریمان] است (3)
الَّذِی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ ﴿4﴾
همان کس که به وسیله قلم آموخت (4)
عَلَّمَ الْإِنْسَانَ مَا لَمْ یَعْلَمْ ﴿5﴾
آنچه را که انسان نمى دانست [بتدریج به او] آموخت (5)
کَلَّا إِنَّ الْإِنْسَانَ لَیَطْغَى ﴿6﴾
حقا که انسان سرکشى مى کند (6)
أَنْ رَآهُ اسْتَغْنَى ﴿7﴾
همین که خود را بى نیاز پندارد (7)
إِنَّ إِلَى رَبِّکَ الرُّجْعَى ﴿8﴾
در حقیقت بازگشت به سوى پروردگار توست (8)
أَرَأَیْتَ الَّذِی یَنْهَى ﴿9﴾
آیا دیدى آن کس را که باز مى داشت (9)
عَبْدًا إِذَا صَلَّى ﴿10﴾
بنده اى را آنگاه که نماز مى گزارد (10)
أَرَأَیْتَ إِنْ کَانَ عَلَى الْهُدَى ﴿11﴾
چه پندارى اگر او بر هدایت باشد (11)
أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْوَى ﴿12﴾
یا به پرهیزگارى وادارد [براى او بهتر نیست] (12)
أَرَأَیْتَ إِنْ کَذَّبَ وَتَوَلَّى ﴿13﴾
[و باز] آیا چه پندارى [که] اگر او به تکذیب پردازد و روى برگرداند [چه کیفرى در پیش دارد] (13)
أَلَمْ یَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ یَرَى ﴿14﴾
مگر ندانسته که خدا مى بیند (14)
کَلَّا لَئِنْ لَمْ یَنْتَهِ لَنَسْفَعًا بِالنَّاصِیَةِ ﴿15﴾
زنهار اگر باز نایستد موى پیشانى [او] را سخت بگیریم (15)
نَاصِیَةٍ کَاذِبَةٍ خَاطِئَةٍ ﴿16﴾
[همان] موى پیشانى دروغزن گناهپیشه را (16)
فَلْیَدْعُ نَادِیَهُ ﴿17﴾
[بگو] تا گروه خود را بخواند (17)
سَنَدْعُ الزَّبَانِیَةَ ﴿18﴾
بزودى آتشبانان را فرا خوانیم (18)
کَلَّا لَا تُطِعْهُ وَاسْجُدْ وَاقْتَرِبْ ﴿19﴾
زنهار فرمانش مبر و سجده کن و خود را [به خدا] نزدیک گردان (19)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِی لَیْلَةِ الْقَدْرِ ﴿1﴾
ما [قرآن را] در شب قدر نازل کردیم (1)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا لَیْلَةُ الْقَدْرِ ﴿2﴾
و از شب قدر چه آگاهت کرد (2)
لَیْلَةُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ ﴿3﴾
شب قدر از هزار ماه ارجمندتر است (3)
تَنَزَّلُ الْمَلَائِکَةُ وَالرُّوحُ فِیهَا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ کُلِّ أَمْرٍ ﴿4﴾
در آن [شب] فرشتگان با روح به فرمان پروردگارشان براى هر کارى [که مقرر شده است] فرود آیند (4)
سَلَامٌ هِیَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ ﴿5﴾
[آن شب] تا دم صبح صلح و سلام است (5)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
لِإِیلَافِ قُرَیْشٍ ﴿1﴾
براى الفت دادن قریش (1)
إِیلَافِهِمْ رِحْلَةَ الشِّتَاءِ وَالصَّیْفِ ﴿2﴾
الفتشان هنگام کوچ زمستان و تابستان [خدا پیلداران را نابود کرد] (2)
فَلْیَعْبُدُوا رَبَّ هَذَا الْبَیْتِ ﴿3﴾
پس باید خداوند این خانه را بپرستند (3)
الَّذِی أَطْعَمَهُمْ مِنْ جُوعٍ وَآمَنَهُمْ مِنْ خَوْفٍ ﴿4﴾
همان [خدایى] که در گرسنگى غذایشان داد و از بیم [دشمن] آسوده خاطرشان کرد (4)
