- 155
- 1000
- 1000
- 1000
تلاوت ترتیل عبدالله بصفر سوره مبارکه مطففین
تلاوت ترتیل سوره ای عبدالله بصفر با ترجمه دکتر الهی قمشه ای
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَیْلٌ لِلْمُطَفِّفِینَ ﴿1﴾
وای به حال کم فروشان. (1)
الَّذِینَ إِذَا اکْتَالُوا عَلَى النَّاسِ یَسْتَوْفُونَ ﴿2﴾
آنان که چون به کیل (یا وزن) چیزی از مردم بستانند تمام بستانند. (2)
وَإِذَا کَالُوهُمْ أَوْ وَزَنُوهُمْ یُخْسِرُونَ ﴿3﴾
و چون چیزی بدهند در کیل و وزن به مردم کم دهند. (3)
أَلَا یَظُنُّ أُولَئِکَ أَنَّهُمْ مَبْعُوثُونَ ﴿4﴾
آیا آنها نمی‌دانند که (پس از مرگ برای مجازات) بر انگیخته می‌شوند، (4)
لِیَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿5﴾
در روزی که آن بسیار روز بزرگی است؟ (5)
یَوْمَ یَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿6﴾
روزی که مردم تمام در حضور پروردگار عالم (برای حساب) می‌ایستند. (6)
کَلَّا إِنَّ کِتَابَ الْفُجَّارِ لَفِی سِجِّینٍ ﴿7﴾
چنین نیست (که منکران پندارند) البته (روز قیامت) بد کاران با نامه عمل سیاهشان در عذاب سجّینند. (7)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا سِجِّینٌ ﴿8﴾
و چگونه به حقیقت سجّین آگاه توانی شد؟ (8)
کِتَابٌ مَرْقُومٌ ﴿9﴾
کتابی است (که به قلم حق) نوشته شده. (9)
وَیْلٌ یَوْمَئِذٍ لِلْمُکَذِّبِینَ ﴿10﴾
وای آن روز به حال منکران و تکذیب کنندگان. (10)
الَّذِینَ یُکَذِّبُونَ بِیَوْمِ الدِّینِ ﴿11﴾
آنان که روز جزا را تکذیب می‌کنند. (11)
وَمَا یُکَذِّبُ بِهِ إِلَّا کُلُّ مُعْتَدٍ أَثِیمٍ ﴿12﴾
در صورتی که آن روز را کسی تکذیب نمی‌کند مگر هر ظالم و بد کاری در عالم. (12)
إِذَا تُتْلَى عَلَیْهِ آیَاتُنَا قَالَ أَسَاطِیرُ الْأَوَّلِینَ ﴿13﴾
که بر او چون آیات ما تلاوت شود گوید: این سخنان افسانه پیشینیان است. (13)
کَلَّا بَلْ رَانَ عَلَى قُلُوبِهِمْ مَا کَانُوا یَکْسِبُونَ ﴿14﴾
چنین نیست، بلکه ظلمت ظلم و بد کاریهاشان بر دلهای تیره آنها غلبه کرده است (که قرآن را انکار می‌کنند). (14)
کَلَّا إِنَّهُمْ عَنْ رَبِّهِمْ یَوْمَئِذٍ لَمَحْجُوبُونَ ﴿15﴾
چنین نیست (که می‌پندارند)، آنها در آن روز از (رحمت و کرم) پروردگارشان محجوب و محرومند. (15)
ثُمَّ إِنَّهُمْ لَصَالُو الْجَحِیمِ ﴿16﴾
سپس آنها را به آتش دوزخ در افکنند. (16)
ثُمَّ یُقَالُ هَذَا الَّذِی کُنْتُمْ بِهِ تُکَذِّبُونَ ﴿17﴾
و به آنان گویند: این همان دوزخی است که تکذیب آن می‌کردید. (17)
کَلَّا إِنَّ کِتَابَ الْأَبْرَارِ لَفِی عِلِّیِّینَ ﴿18﴾
چنین نیست (که شما کافران پنداشتید، امروز) نکو کاران عالم با نامه اعمالشان در بهشت علّیّین روند. (18)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا عِلِّیُّونَ ﴿19﴾
و چگونه به حقیقت علّیّین آگاه توانی شد؟ (19)
کِتَابٌ مَرْقُومٌ ﴿20﴾
کتابی است (که به قلم حق) نوشته شده. (20)
یَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ ﴿21﴾
که مقربان درگاه حق به مشاهده آن مقام نائل شوند. (21)
إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِی نَعِیمٍ ﴿22﴾
محققا نیکوکاران در بهشت ابد متنعّمند. (22)
عَلَى الْأَرَائِکِ یَنْظُرُونَ ﴿23﴾
آنجا بر تختها (ی عزت تکیه زنند و رحمت و نعمتهای خدا را) بنگرند. (23)
تَعْرِفُ فِی وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعِیمِ ﴿24﴾
در رخسارشان نشاط و شادمانی نعیم بهشتی خواهی دید. (24)
یُسْقَوْنَ مِنْ رَحِیقٍ مَخْتُومٍ ﴿25﴾
(ساقیان حور و غلمان) به آنها شراب ناب سر به مهر بنوشانند. (25)
خِتَامُهُ مِسْکٌ وَفِی ذَلِکَ فَلْیَتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ ﴿26﴾
که به مشک مهر کرده‌اند و راغبان (عاقل) بر این نعمت و شادمانی ابدی باید به شوق و رغبت بکوشند. (26)
وَمِزَاجُهُ مِنْ تَسْنِیمٍ ﴿27﴾
و ترکیب طبع آن شراب ناب از (جشمه‌ای از) عالم بالاست. (27)
عَیْنًا یَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ ﴿28﴾
سر چشمه‌ای که مقربان خدا از آن می‌نوشند. (28)
إِنَّ الَّذِینَ أَجْرَمُوا کَانُوا مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا یَضْحَکُونَ ﴿29﴾
همانا (در دنیا) بد کاران بر اهل ایمان می‌خندیدند. (29)
وَإِذَا مَرُّوا بِهِمْ یَتَغَامَزُونَ ﴿30﴾
و چون به آنها می‌گذشتند به چشم طعن و استهزا می‌نگریستند. (30)
وَإِذَا انْقَلَبُوا إِلَى أَهْلِهِمُ انْقَلَبُوا فَکِهِینَ ﴿31﴾
و چون به سوی کسان خود باز می‌گشتند به سخن مزاح و فکاهی (به نکوهش نماز و طاعت مؤمنان) با هم تفریح می‌کردند. (31)
وَإِذَا رَأَوْهُمْ قَالُوا إِنَّ هَؤُلَاءِ لَضَالُّونَ ﴿32﴾
و چون مؤمنان را می‌دیدند می‌گفتند که اینان به حقیقت مردم گمراهی هستند. (32)
وَمَا أُرْسِلُوا عَلَیْهِمْ حَافِظِینَ ﴿33﴾
در صورتی که آن بدان را موکّل کار و نگهبان اعمال مؤمنان نفرستاده بودند (تا بدین سخنان پردازند). (33)
فَالْیَوْمَ الَّذِینَ آمَنُوا مِنَ الْکُفَّارِ یَضْحَکُونَ ﴿34﴾
پس امروز هم اهل ایمان به کفار می‌خندند. (34)
عَلَى الْأَرَائِکِ یَنْظُرُونَ ﴿35﴾
در حالی که بر تختها (ی عزت تکیه زده و دوزخیان را) مشاهده می‌کنند. (35)
هَلْ ثُوِّبَ الْکُفَّارُ مَا کَانُوا یَفْعَلُونَ ﴿36﴾
آیا کافران به نتیجه افعال زشتی که می‌کردند رسیدند؟ (36)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَیْلٌ لِلْمُطَفِّفِینَ ﴿1﴾
وای به حال کم فروشان. (1)
الَّذِینَ إِذَا اکْتَالُوا عَلَى النَّاسِ یَسْتَوْفُونَ ﴿2﴾
آنان که چون به کیل (یا وزن) چیزی از مردم بستانند تمام بستانند. (2)
وَإِذَا کَالُوهُمْ أَوْ وَزَنُوهُمْ یُخْسِرُونَ ﴿3﴾
و چون چیزی بدهند در کیل و وزن به مردم کم دهند. (3)
أَلَا یَظُنُّ أُولَئِکَ أَنَّهُمْ مَبْعُوثُونَ ﴿4﴾
آیا آنها نمی‌دانند که (پس از مرگ برای مجازات) بر انگیخته می‌شوند، (4)
لِیَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿5﴾
در روزی که آن بسیار روز بزرگی است؟ (5)
یَوْمَ یَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿6﴾
روزی که مردم تمام در حضور پروردگار عالم (برای حساب) می‌ایستند. (6)
کَلَّا إِنَّ کِتَابَ الْفُجَّارِ لَفِی سِجِّینٍ ﴿7﴾
چنین نیست (که منکران پندارند) البته (روز قیامت) بد کاران با نامه عمل سیاهشان در عذاب سجّینند. (7)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا سِجِّینٌ ﴿8﴾
و چگونه به حقیقت سجّین آگاه توانی شد؟ (8)
کِتَابٌ مَرْقُومٌ ﴿9﴾
کتابی است (که به قلم حق) نوشته شده. (9)
وَیْلٌ یَوْمَئِذٍ لِلْمُکَذِّبِینَ ﴿10﴾
وای آن روز به حال منکران و تکذیب کنندگان. (10)
الَّذِینَ یُکَذِّبُونَ بِیَوْمِ الدِّینِ ﴿11﴾
آنان که روز جزا را تکذیب می‌کنند. (11)
وَمَا یُکَذِّبُ بِهِ إِلَّا کُلُّ مُعْتَدٍ أَثِیمٍ ﴿12﴾
در صورتی که آن روز را کسی تکذیب نمی‌کند مگر هر ظالم و بد کاری در عالم. (12)
إِذَا تُتْلَى عَلَیْهِ آیَاتُنَا قَالَ أَسَاطِیرُ الْأَوَّلِینَ ﴿13﴾
که بر او چون آیات ما تلاوت شود گوید: این سخنان افسانه پیشینیان است. (13)
کَلَّا بَلْ رَانَ عَلَى قُلُوبِهِمْ مَا کَانُوا یَکْسِبُونَ ﴿14﴾
چنین نیست، بلکه ظلمت ظلم و بد کاریهاشان بر دلهای تیره آنها غلبه کرده است (که قرآن را انکار می‌کنند). (14)
کَلَّا إِنَّهُمْ عَنْ رَبِّهِمْ یَوْمَئِذٍ لَمَحْجُوبُونَ ﴿15﴾
چنین نیست (که می‌پندارند)، آنها در آن روز از (رحمت و کرم) پروردگارشان محجوب و محرومند. (15)
ثُمَّ إِنَّهُمْ لَصَالُو الْجَحِیمِ ﴿16﴾
سپس آنها را به آتش دوزخ در افکنند. (16)
ثُمَّ یُقَالُ هَذَا الَّذِی کُنْتُمْ بِهِ تُکَذِّبُونَ ﴿17﴾
و به آنان گویند: این همان دوزخی است که تکذیب آن می‌کردید. (17)
کَلَّا إِنَّ کِتَابَ الْأَبْرَارِ لَفِی عِلِّیِّینَ ﴿18﴾
چنین نیست (که شما کافران پنداشتید، امروز) نکو کاران عالم با نامه اعمالشان در بهشت علّیّین روند. (18)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا عِلِّیُّونَ ﴿19﴾
و چگونه به حقیقت علّیّین آگاه توانی شد؟ (19)
کِتَابٌ مَرْقُومٌ ﴿20﴾
کتابی است (که به قلم حق) نوشته شده. (20)
یَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ ﴿21﴾
که مقربان درگاه حق به مشاهده آن مقام نائل شوند. (21)
إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِی نَعِیمٍ ﴿22﴾
محققا نیکوکاران در بهشت ابد متنعّمند. (22)
عَلَى الْأَرَائِکِ یَنْظُرُونَ ﴿23﴾
آنجا بر تختها (ی عزت تکیه زنند و رحمت و نعمتهای خدا را) بنگرند. (23)
تَعْرِفُ فِی وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعِیمِ ﴿24﴾
در رخسارشان نشاط و شادمانی نعیم بهشتی خواهی دید. (24)
یُسْقَوْنَ مِنْ رَحِیقٍ مَخْتُومٍ ﴿25﴾
(ساقیان حور و غلمان) به آنها شراب ناب سر به مهر بنوشانند. (25)
خِتَامُهُ مِسْکٌ وَفِی ذَلِکَ فَلْیَتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ ﴿26﴾
که به مشک مهر کرده‌اند و راغبان (عاقل) بر این نعمت و شادمانی ابدی باید به شوق و رغبت بکوشند. (26)
وَمِزَاجُهُ مِنْ تَسْنِیمٍ ﴿27﴾
و ترکیب طبع آن شراب ناب از (جشمه‌ای از) عالم بالاست. (27)
عَیْنًا یَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ ﴿28﴾
سر چشمه‌ای که مقربان خدا از آن می‌نوشند. (28)
إِنَّ الَّذِینَ أَجْرَمُوا کَانُوا مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا یَضْحَکُونَ ﴿29﴾
همانا (در دنیا) بد کاران بر اهل ایمان می‌خندیدند. (29)
وَإِذَا مَرُّوا بِهِمْ یَتَغَامَزُونَ ﴿30﴾
و چون به آنها می‌گذشتند به چشم طعن و استهزا می‌نگریستند. (30)
وَإِذَا انْقَلَبُوا إِلَى أَهْلِهِمُ انْقَلَبُوا فَکِهِینَ ﴿31﴾
و چون به سوی کسان خود باز می‌گشتند به سخن مزاح و فکاهی (به نکوهش نماز و طاعت مؤمنان) با هم تفریح می‌کردند. (31)
وَإِذَا رَأَوْهُمْ قَالُوا إِنَّ هَؤُلَاءِ لَضَالُّونَ ﴿32﴾
و چون مؤمنان را می‌دیدند می‌گفتند که اینان به حقیقت مردم گمراهی هستند. (32)
وَمَا أُرْسِلُوا عَلَیْهِمْ حَافِظِینَ ﴿33﴾
در صورتی که آن بدان را موکّل کار و نگهبان اعمال مؤمنان نفرستاده بودند (تا بدین سخنان پردازند). (33)
فَالْیَوْمَ الَّذِینَ آمَنُوا مِنَ الْکُفَّارِ یَضْحَکُونَ ﴿34﴾
پس امروز هم اهل ایمان به کفار می‌خندند. (34)
عَلَى الْأَرَائِکِ یَنْظُرُونَ ﴿35﴾
در حالی که بر تختها (ی عزت تکیه زده و دوزخیان را) مشاهده می‌کنند. (35)
هَلْ ثُوِّبَ الْکُفَّارُ مَا کَانُوا یَفْعَلُونَ ﴿36﴾
آیا کافران به نتیجه افعال زشتی که می‌کردند رسیدند؟ (36)
