- 165
- 1000
- 1000
- 1000
تلاوت ترتیل زکی داغستانی سوره مبارکه مدثر
تلاوت ترتیل سوره ای زکی داغستانی با ترجمه شیخ حسین انصاریان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
یَا أَیُّهَا الْمُدَّثِّرُ ﴿1﴾
اى مرد جامه بر خود پیچیده (1)
قُمْ فَأَنْذِرْ ﴿2﴾
برخیز و هشدار ده (2)
ورَبَّکَ فَکَبِّرْ ﴿3﴾
و پروردگارت را تکبیر گوى (3)
وَثِیَابَکَ فَطَهِّرْ ﴿4﴾
و دامنت را پاکیزه بدار (4)
وَالرُّجْزَ فَاهْجُرْ ﴿5﴾
و از آلایش [شرک] بپرهیز (5)
وَلَا تَمْنُنْ تَسْتَکْثِرُ ﴿6﴾
و بخششى مکن که پاداش [و پاسخ] بزرگتریابى (6)
وَلِرَبِّکَ فَاصْبِرْ ﴿7﴾
و در راه پروردگارت شکیبایى کن (7)
فَإِذَا نُقِرَ فِی النَّاقُورِ ﴿8﴾
و چون در صور دمیده شود (8)
فَذَلِکَ یَوْمَئِذٍ یَوْمٌ عَسِیرٌ ﴿9﴾
دینسان چنین روز، روزى دشوار است (9)
عَلَى الْکَافِرِینَ غَیْرُ یَسِیرٍ ﴿10﴾
[و] بر کافران آسان نیست (10)
ذَرْنِی وَمَنْ خَلَقْتُ وَحِیدًا ﴿11﴾
مرا با کسى که تنها آفریدهام واگذار (11)
وَجَعَلْتُ لَهُ مَالًا مَمْدُودًا ﴿12﴾
و براى او مالى روزافزون قرار دادم (12)
وَبَنِینَ شُهُودًا ﴿13﴾
و پسرانى حاضر و ناظر (13)
وَمَهَّدْتُ لَهُ تَمْهِیدًا ﴿14﴾
و به او [چه بسیار] میدان [و امکان] دادم (14)
ثُمَّ یَطْمَعُ أَنْ أَزِیدَ ﴿15﴾
باز طمع دارد که افزونتر کنم (15)
کَلَّا إِنَّهُ کَانَ لِآیَاتِنَا عَنِیدًا ﴿16﴾
حاشا، که او به آیات ما ستیزهجوست (16)
سَأُرْهِقُهُ صَعُودًا ﴿17﴾
زودا که مشقتى سنگین بر او تحمیل کنم (17)
إِنَّهُ فَکَّرَ وَقَدَّرَ ﴿18﴾
چرا که او اندیشید و سگالید (18)
فَقُتِلَ کَیْفَ قَدَّرَ ﴿19﴾
پس مرگ بر او باد چگونه سگالید (19)
ثُمَّ قُتِلَ کَیْفَ قَدَّرَ ﴿20﴾
باز مرگ بر او باد چگونه سگالید (20)
ثُمَّ نَظَرَ ﴿21﴾
سپس بازنگریست (21)
ثُمَّ عَبَسَ وَبَسَرَ ﴿22﴾
و آنگاه روى درهم کشید و ترشرویى کرد (22)
ثُمَّ أَدْبَرَ وَاسْتَکْبَرَ ﴿23﴾
سپس روى برتافت و گردن کشید (23)
فَقَالَ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ یُؤْثَرُ ﴿24﴾
و گفت این جز جادویى فرا گرفته [از دیگران] نیست (24)
إِنْ هَذَا إِلَّا قَوْلُ الْبَشَرِ ﴿25﴾
این جز گفتار آدمى نیست (25)
سَأُصْلِیهِ سَقَرَ ﴿26﴾
زودا که به دوزخش در آوریم (26)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا سَقَرُ ﴿27﴾
و تو چه دانى که دوزخ چیست (27)
لَا تُبْقِی وَلَا تَذَرُ ﴿28﴾
نه باقى مىگذارد، نه رها مىکند (28)
لَوَّاحَةٌ لِلْبَشَرِ ﴿29﴾
گرداننده رنگ پوستهاست [با سوختن] (29)
عَلَیْهَا تِسْعَةَ عَشَرَ ﴿30﴾
ر آن نوزده [نگهبان] است (30)
وَمَا جَعَلْنَا أَصْحَابَ النَّارِ إِلَّا مَلَائِکَةً وَمَا جَعَلْنَا عِدَّتَهُمْ إِلَّا فِتْنَةً لِلَّذِینَ کَفَرُوا لِیَسْتَیْقِنَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ وَیَزْدَادَ الَّذِینَ آمَنُوا إِیمَانًا وَلَا یَرْتَابَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ وَالْمُؤْمِنُونَ وَلِیَقُولَ الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ وَالْکَافِرُونَ مَاذَا أَرَادَ اللَّهُ بِهَذَا مَثَلًا کَذَلِکَ یُضِلُّ اللَّهُ مَنْ یَشَاءُ وَیَهْدِی مَنْ یَشَاءُ وَمَا یَعْلَمُ جُنُودَ رَبِّکَ إِلَّا هُوَ وَمَا هِیَ إِلَّا ذِکْرَى لِلْبَشَرِ ﴿31﴾
و ما نگهبانان آتش دوزخ را جز از فرشتگان نگماشتهایم، و شماره آنان را جز آزمونى براى کافران نگرداندهایم، تا سرانجام اهل کتاب یقینى افزونتر یابند، و اهل ایمان، بر ایمان خود بیفزایند، و اهل کتاب و مؤمنان [/مسلمانان] شک و شبهه نورزند، و تا سرانجام بیماردلان و کافران بگویند، خداوند از این توصیف چه مىخواهد؟ بدینسان خداوند هر کس را بخواهد بیراه مىگذارد، و هر کس را بخواهد به راه مىآورد، و سپاهیان پروردگارت را کسى جز خود او نمىشناسد، و این جز پندآموزى براى بشر نیست (31)
کَلَّا وَالْقَمَرِ ﴿32﴾
چنین نیست [که گویند]، سوگند به ماه (32)
وَاللَّیْلِ إِذْ أَدْبَرَ ﴿33﴾
و شب چون بگذرد (33)
وَالصُّبْحِ إِذَا أَسْفَرَ ﴿34﴾
[و] سوگند به صبح چون روشن شود (34)
إِنَّهَا لَإِحْدَى الْکُبَرِ ﴿35﴾
آن یکى از سترگهاست (35)
نَذِیرًا لِلْبَشَرِ ﴿36﴾
هشداردهنده بشر است (36)
لِمَنْ شَاءَ مِنْکُمْ أَنْ یَتَقَدَّمَ أَوْ یَتَأَخَّرَ ﴿37﴾
براى هر کس از شما که خواهد [در راه حق و ایمان] پیشتر آید، یا بازپس ماند (37)
کُلُّ نَفْسٍ بِمَا کَسَبَتْ رَهِینَةٌ ﴿38﴾
هر کس در گرو کردار خویش است (38)
إِلَّا أَصْحَابَ الْیَمِینِ ﴿39﴾
مگر اصحاب یمین (39)
فِی جَنَّاتٍ یَتَسَاءَلُونَ ﴿40﴾
که در بوستانهایى [هستند و] همپرسى مىکنند (40)
عَنِ الْمُجْرِمِینَ ﴿41﴾
از گناهکاران (41)
مَا سَلَکَکُمْ فِی سَقَرَ ﴿42﴾
که چه چیزى شما را به راه دوزخ کشاند؟ (42)
قَالُوا لَمْ نَکُ مِنَ الْمُصَلِّینَ ﴿43﴾
گویند از نمازگزاران نبودیم (43)
وَلَمْ نَکُ نُطْعِمُ الْمِسْکِینَ ﴿44﴾
و بینوایان را هم اطعام نمىکردیم (44)
وَکُنَّا نَخُوضُ مَعَ الْخَائِضِینَ ﴿45﴾
و با ژاژخایان ژاژخایى مىکردیم (45)
وَکُنَّا نُکَذِّبُ بِیَوْمِ الدِّینِ ﴿46﴾
و روز جزا را دروغ مىانگاشتیم (46)
حَتَّى أَتَانَا الْیَقِینُ ﴿47﴾
تا آنکه مرگ به سراغمان آمد (47)
فَمَا تَنْفَعُهُمْ شَفَاعَةُ الشَّافِعِینَ ﴿48﴾
ال شفاعت شفیعان سودشان ندهد (48)
فَمَا لَهُمْ عَنِ التَّذْکِرَةِ مُعْرِضِینَ ﴿49﴾
ایشان را چه مىشود که از اندرز رویگردانند (49)
کَأَنَّهُمْ حُمُرٌ مُسْتَنْفِرَةٌ ﴿50﴾
گویى درازگوشانى رمانند (50)
فَرَّتْ مِنْ قَسْوَرَةٍ ﴿51﴾
که از شیر مىگریزند (51)
بَلْ یُرِیدُ کُلُّ امْرِئٍ مِنْهُمْ أَنْ یُؤْتَى صُحُفًا مُنَشَّرَةً ﴿52﴾
بلکه هر یک از ایشان مىخواهد که به او نامه هایى سرگشاده دهند (52)
کَلَّا بَلْ لَا یَخَافُونَ الْآخِرَةَ ﴿53﴾
حاشا، حق این است که از آخرت نمىترسند (53)
کَلَّا إِنَّهُ تَذْکِرَةٌ ﴿54﴾
حاشا، آن پندآموزى است (54)
فَمَنْ شَاءَ ذَکَرَهُ ﴿55﴾
و هر کس خواهد از آن پندگیرد (55)
وَمَا یَذْکُرُونَ إِلَّا أَنْ یَشَاءَ اللَّهُ هُوَ أَهْلُ التَّقْوَى وَأَهْلُ الْمَغْفِرَةِ ﴿56﴾
و پند نگیرند مگر آنکه خدا خواهد، اوست که سزاوار پرهیز ورزیدن است، و سزاوار آمرزگارى (56)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
یَا أَیُّهَا الْمُدَّثِّرُ ﴿1﴾
اى مرد جامه بر خود پیچیده (1)
قُمْ فَأَنْذِرْ ﴿2﴾
برخیز و هشدار ده (2)
ورَبَّکَ فَکَبِّرْ ﴿3﴾
و پروردگارت را تکبیر گوى (3)
وَثِیَابَکَ فَطَهِّرْ ﴿4﴾
و دامنت را پاکیزه بدار (4)
وَالرُّجْزَ فَاهْجُرْ ﴿5﴾
و از آلایش [شرک] بپرهیز (5)
وَلَا تَمْنُنْ تَسْتَکْثِرُ ﴿6﴾
و بخششى مکن که پاداش [و پاسخ] بزرگتریابى (6)
وَلِرَبِّکَ فَاصْبِرْ ﴿7﴾
و در راه پروردگارت شکیبایى کن (7)
فَإِذَا نُقِرَ فِی النَّاقُورِ ﴿8﴾
و چون در صور دمیده شود (8)
فَذَلِکَ یَوْمَئِذٍ یَوْمٌ عَسِیرٌ ﴿9﴾
دینسان چنین روز، روزى دشوار است (9)
عَلَى الْکَافِرِینَ غَیْرُ یَسِیرٍ ﴿10﴾
[و] بر کافران آسان نیست (10)
ذَرْنِی وَمَنْ خَلَقْتُ وَحِیدًا ﴿11﴾
مرا با کسى که تنها آفریدهام واگذار (11)
وَجَعَلْتُ لَهُ مَالًا مَمْدُودًا ﴿12﴾
و براى او مالى روزافزون قرار دادم (12)
وَبَنِینَ شُهُودًا ﴿13﴾
و پسرانى حاضر و ناظر (13)
وَمَهَّدْتُ لَهُ تَمْهِیدًا ﴿14﴾
و به او [چه بسیار] میدان [و امکان] دادم (14)
ثُمَّ یَطْمَعُ أَنْ أَزِیدَ ﴿15﴾
باز طمع دارد که افزونتر کنم (15)
کَلَّا إِنَّهُ کَانَ لِآیَاتِنَا عَنِیدًا ﴿16﴾
حاشا، که او به آیات ما ستیزهجوست (16)
سَأُرْهِقُهُ صَعُودًا ﴿17﴾
زودا که مشقتى سنگین بر او تحمیل کنم (17)
إِنَّهُ فَکَّرَ وَقَدَّرَ ﴿18﴾
چرا که او اندیشید و سگالید (18)
فَقُتِلَ کَیْفَ قَدَّرَ ﴿19﴾
پس مرگ بر او باد چگونه سگالید (19)
ثُمَّ قُتِلَ کَیْفَ قَدَّرَ ﴿20﴾
باز مرگ بر او باد چگونه سگالید (20)
ثُمَّ نَظَرَ ﴿21﴾
سپس بازنگریست (21)
ثُمَّ عَبَسَ وَبَسَرَ ﴿22﴾
و آنگاه روى درهم کشید و ترشرویى کرد (22)
ثُمَّ أَدْبَرَ وَاسْتَکْبَرَ ﴿23﴾
سپس روى برتافت و گردن کشید (23)
فَقَالَ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ یُؤْثَرُ ﴿24﴾
و گفت این جز جادویى فرا گرفته [از دیگران] نیست (24)
إِنْ هَذَا إِلَّا قَوْلُ الْبَشَرِ ﴿25﴾
این جز گفتار آدمى نیست (25)
سَأُصْلِیهِ سَقَرَ ﴿26﴾
زودا که به دوزخش در آوریم (26)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا سَقَرُ ﴿27﴾
و تو چه دانى که دوزخ چیست (27)
لَا تُبْقِی وَلَا تَذَرُ ﴿28﴾
نه باقى مىگذارد، نه رها مىکند (28)
لَوَّاحَةٌ لِلْبَشَرِ ﴿29﴾
گرداننده رنگ پوستهاست [با سوختن] (29)
عَلَیْهَا تِسْعَةَ عَشَرَ ﴿30﴾
ر آن نوزده [نگهبان] است (30)
وَمَا جَعَلْنَا أَصْحَابَ النَّارِ إِلَّا مَلَائِکَةً وَمَا جَعَلْنَا عِدَّتَهُمْ إِلَّا فِتْنَةً لِلَّذِینَ کَفَرُوا لِیَسْتَیْقِنَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ وَیَزْدَادَ الَّذِینَ آمَنُوا إِیمَانًا وَلَا یَرْتَابَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ وَالْمُؤْمِنُونَ وَلِیَقُولَ الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ وَالْکَافِرُونَ مَاذَا أَرَادَ اللَّهُ بِهَذَا مَثَلًا کَذَلِکَ یُضِلُّ اللَّهُ مَنْ یَشَاءُ وَیَهْدِی مَنْ یَشَاءُ وَمَا یَعْلَمُ جُنُودَ رَبِّکَ إِلَّا هُوَ وَمَا هِیَ إِلَّا ذِکْرَى لِلْبَشَرِ ﴿31﴾
و ما نگهبانان آتش دوزخ را جز از فرشتگان نگماشتهایم، و شماره آنان را جز آزمونى براى کافران نگرداندهایم، تا سرانجام اهل کتاب یقینى افزونتر یابند، و اهل ایمان، بر ایمان خود بیفزایند، و اهل کتاب و مؤمنان [/مسلمانان] شک و شبهه نورزند، و تا سرانجام بیماردلان و کافران بگویند، خداوند از این توصیف چه مىخواهد؟ بدینسان خداوند هر کس را بخواهد بیراه مىگذارد، و هر کس را بخواهد به راه مىآورد، و سپاهیان پروردگارت را کسى جز خود او نمىشناسد، و این جز پندآموزى براى بشر نیست (31)
کَلَّا وَالْقَمَرِ ﴿32﴾
چنین نیست [که گویند]، سوگند به ماه (32)
وَاللَّیْلِ إِذْ أَدْبَرَ ﴿33﴾
و شب چون بگذرد (33)
وَالصُّبْحِ إِذَا أَسْفَرَ ﴿34﴾
[و] سوگند به صبح چون روشن شود (34)
إِنَّهَا لَإِحْدَى الْکُبَرِ ﴿35﴾
آن یکى از سترگهاست (35)
نَذِیرًا لِلْبَشَرِ ﴿36﴾
هشداردهنده بشر است (36)
لِمَنْ شَاءَ مِنْکُمْ أَنْ یَتَقَدَّمَ أَوْ یَتَأَخَّرَ ﴿37﴾
براى هر کس از شما که خواهد [در راه حق و ایمان] پیشتر آید، یا بازپس ماند (37)
کُلُّ نَفْسٍ بِمَا کَسَبَتْ رَهِینَةٌ ﴿38﴾
هر کس در گرو کردار خویش است (38)
إِلَّا أَصْحَابَ الْیَمِینِ ﴿39﴾
مگر اصحاب یمین (39)
فِی جَنَّاتٍ یَتَسَاءَلُونَ ﴿40﴾
که در بوستانهایى [هستند و] همپرسى مىکنند (40)
عَنِ الْمُجْرِمِینَ ﴿41﴾
از گناهکاران (41)
مَا سَلَکَکُمْ فِی سَقَرَ ﴿42﴾
که چه چیزى شما را به راه دوزخ کشاند؟ (42)
قَالُوا لَمْ نَکُ مِنَ الْمُصَلِّینَ ﴿43﴾
گویند از نمازگزاران نبودیم (43)
وَلَمْ نَکُ نُطْعِمُ الْمِسْکِینَ ﴿44﴾
و بینوایان را هم اطعام نمىکردیم (44)
وَکُنَّا نَخُوضُ مَعَ الْخَائِضِینَ ﴿45﴾
و با ژاژخایان ژاژخایى مىکردیم (45)
وَکُنَّا نُکَذِّبُ بِیَوْمِ الدِّینِ ﴿46﴾
و روز جزا را دروغ مىانگاشتیم (46)
حَتَّى أَتَانَا الْیَقِینُ ﴿47﴾
تا آنکه مرگ به سراغمان آمد (47)
فَمَا تَنْفَعُهُمْ شَفَاعَةُ الشَّافِعِینَ ﴿48﴾
ال شفاعت شفیعان سودشان ندهد (48)
فَمَا لَهُمْ عَنِ التَّذْکِرَةِ مُعْرِضِینَ ﴿49﴾
ایشان را چه مىشود که از اندرز رویگردانند (49)
کَأَنَّهُمْ حُمُرٌ مُسْتَنْفِرَةٌ ﴿50﴾
گویى درازگوشانى رمانند (50)
فَرَّتْ مِنْ قَسْوَرَةٍ ﴿51﴾
که از شیر مىگریزند (51)
بَلْ یُرِیدُ کُلُّ امْرِئٍ مِنْهُمْ أَنْ یُؤْتَى صُحُفًا مُنَشَّرَةً ﴿52﴾
بلکه هر یک از ایشان مىخواهد که به او نامه هایى سرگشاده دهند (52)
کَلَّا بَلْ لَا یَخَافُونَ الْآخِرَةَ ﴿53﴾
حاشا، حق این است که از آخرت نمىترسند (53)
کَلَّا إِنَّهُ تَذْکِرَةٌ ﴿54﴾
حاشا، آن پندآموزى است (54)
فَمَنْ شَاءَ ذَکَرَهُ ﴿55﴾
و هر کس خواهد از آن پندگیرد (55)
وَمَا یَذْکُرُونَ إِلَّا أَنْ یَشَاءَ اللَّهُ هُوَ أَهْلُ التَّقْوَى وَأَهْلُ الْمَغْفِرَةِ ﴿56﴾
و پند نگیرند مگر آنکه خدا خواهد، اوست که سزاوار پرهیز ورزیدن است، و سزاوار آمرزگارى (56)
