- 455
- 1000
- 1000
- 1000
تلاوت ترتیل عمر القزابری سوره مبارکه ق
تلاوت ترتیل سوره ای عمر القزابری به روایت ورش عن نافع _ترجمه استاد شیخ حسین انصاریان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
ق وَالْقُرْآنِ الْمَجِیدِ ﴿1﴾
ق [ قاف]، سوگند به قرآن مجید (1)
بَلْ عَجِبُوا أَنْ جَاءَهُمْ مُنْذِرٌ مِنْهُمْ فَقَالَ الْکَافِرُونَ هَذَا شَیْءٌ عَجِیبٌ﴿2﴾
حق این است که [کافران] از اینکه از میان خودشان هشداردهندهاى به سراغ آنان آمده است، شگفتزده شدهاند، و کافران گویند این چیزى گفت آور است (2)
أَإِذَا مِتْنَا وَکُنَّا تُرَابًا ذَلِکَ رَجْعٌ بَعِیدٌ ﴿3﴾
آیا چون مردیم و خاک شدیم [از نو زنده شویم؟]، این بازگشتى بعید است (3)
قَدْ عَلِمْنَا مَا تَنْقُصُ الْأَرْضُ مِنْهُمْ وَعِنْدَنَا کِتَابٌ حَفِیظٌ ﴿4﴾
به راستى مىدانیم که زمین از ایشان چه مىکاهد، و نزد ما کتابى است محفوظ (4)
بَلْ کَذَّبُوا بِالْحَقِّ لَمَّا جَاءَهُمْ فَهُمْ فِی أَمْرٍ مَرِیجٍ ﴿5﴾
حق این است که [دین و پیامبر] حق را چون فراز آمدشان دروغ شمردند، و ایشان در کارى سردرگمند (5)
أَفَلَمْ یَنْظُرُوا إِلَى السَّمَاءِ فَوْقَهُمْ کَیْفَ بَنَیْنَاهَا وَزَیَّنَّاهَا وَمَا لَهَا مِنْ فُرُوجٍ ﴿6﴾
آیا به آسمان فرازشان ننگریسته اند، که چگونه آن را برافراشتهایم و آن را آراسته ایم، و هیچ خللى ندارد (6)
وَالْأَرْضَ مَدَدْنَاهَا وَأَلْقَیْنَا فِیهَا رَوَاسِیَ وَأَنْبَتْنَا فِیهَا مِنْ کُلِّ زَوْجٍ بَهِیجٍ﴿7﴾
و زمین را گسترانده ایم، و در آن کوه ها را درانداخته ایم، و در آن از هرگونه خرمى رویانده ایم (7)
تَبْصِرَةً وَذِکْرَى لِکُلِّ عَبْدٍ مُنِیبٍ ﴿8﴾
براى روشنگرى و یادآورى هر بنده اهل انابت (8)
وَنَزَّلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً مُبَارَکًا فَأَنْبَتْنَا بِهِ جَنَّاتٍ وَحَبَّ الْحَصِیدِ ﴿9﴾
و از آسمان آبى پربرکت فرو فرستادیم، آنگاه بدان بوستان ها و دانه درودنى رویانده ایم (9)
وَالنَّخْلَ بَاسِقَاتٍ لَهَا طَلْعٌ نَضِیدٌ ﴿10﴾
و درختان خرماى بلند بالا که میوه توبرتو دارد (10)
رِزْقًا لِلْعِبَادِ وَأَحْیَیْنَا بِهِ بَلْدَةً مَیْتًا کَذَلِکَ الْخُرُوجُ ﴿11﴾
تا روزى بندگان باشد، و بدان سرزمینى پژمرده را زنده کردیم، رستاخیز هم همینگونه است (11)
کَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ وَأَصْحَابُ الرَّسِّ وَثَمُودُ ﴿12﴾
پیش از آنان قوم نوح و اصحاب رس و ثمود تکذیب پیشه کردند (12)
وَعَادٌ وَفِرْعَوْنُ وَإِخْوَانُ لُوطٍ ﴿13﴾
و نیز عاد و فرعون و قوم لوط (13)
وَأَصْحَابُ الْأَیْکَةِ وَقَوْمُ تُبَّعٍ کُلٌّ کَذَّبَ الرُّسُلَ فَحَقَّ وَعِیدِ ﴿14﴾
و اصحاب ایکه، و قوم تبع همگان پیامبران را دروغزن شمردند، آنگاه عقاب من بر آنان تعلق گرفت (14)
أَفَعَیِینَا بِالْخَلْقِ الْأَوَّلِ بَلْ هُمْ فِی لَبْسٍ مِنْ خَلْقٍ جَدِیدٍ ﴿15﴾
آیا در آفرینش نخستین درمانده بودیم؟ [هرگز]، بلکه ایشان از آفرینش جدید شک و شبهه دارند (15)
وَلَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ وَنَعْلَمُ مَا تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِیدِ ﴿16﴾
و به راستى که انسان را آفریدهایم و مىدانیم که نفسش چه وسوسهاى به او مىکند، و ما به او از رگ جان نزدیکتریم (16)
إِذْ یَتَلَقَّى الْمُتَلَقِّیَانِ عَنِ الْیَمِینِ وَعَنِ الشِّمَالِ قَعِیدٌ ﴿17﴾
چون فراگیران که از راست و از چپ او کمیندار هستند، [کارها و سخنان او را] فراگیرند (17)
مَا یَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَیْهِ رَقِیبٌ عَتِیدٌ ﴿18﴾
سخنى به زبان نمىآورد، مگر آنکه نگهبان حاضر و ناظرى نزد اوست (18)
وَجَاءَتْ سَکْرَةُ الْمَوْتِ بِالْحَقِّ ذَلِکَ مَا کُنْتَ مِنْهُ تَحِیدُ ﴿19﴾
و مستى مرگ، حقیقت را پدید آورد، این همان است که از آن کناره مىگرفتى (19)
وَنُفِخَ فِی الصُّورِ ذَلِکَ یَوْمُ الْوَعِیدِ ﴿20﴾
و در صور دمیده شود، این روز وعده عذاب است (20)
وَجَاءَتْ کُلُّ نَفْسٍ مَعَهَا سَائِقٌ وَشَهِیدٌ ﴿21﴾
و همراه هر کسى راهبرى و شاهدى فراز آید (21)
لَقَدْ کُنْتَ فِی غَفْلَةٍ مِنْ هَذَا فَکَشَفْنَا عَنْکَ غِطَاءَکَ فَبَصَرُکَ الْیَوْمَ حَدِیدٌ ﴿22﴾
[و به او گویند] به راستى که از این امر در غفلت بودى و حال پردهات را از تو برطرف ساخته ایم، و امروز دیده ات تیزبین است (22)
وَقَالَ قَرِینُهُ هَذَا مَا لَدَیَّ عَتِیدٌ ﴿23﴾
و همنشین او گوید این همان است که نزد من آماده است (23)
أَلْقِیَا فِی جَهَنَّمَ کُلَّ کَفَّارٍ عَنِیدٍ ﴿24﴾
هر کفر پیشه ستیزه جویى را به جهنم اندازید (24)
مَنَّاعٍ لِلْخَیْرِ مُعْتَدٍ مُرِیبٍ ﴿25﴾
[همان که] بازدارنده خیر و تجاوزکار شکاک است (25)
الَّذِی جَعَلَ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ فَأَلْقِیَاهُ فِی الْعَذَابِ الشَّدِیدِ ﴿26﴾
کسى که در جنب خداوند به خدایى دیگر قائل است، پس او را در [جایگاه] عذاب سهمگین بیندازید (26)
قَالَ قَرِینُهُ رَبَّنَا مَا أَطْغَیْتُهُ وَلَکِنْ کَانَ فِی ضَلَالٍ بَعِیدٍ ﴿27﴾
همنشین او گوید پروردگارا من او را طغیانگر نساخته ام، ولى خودش در گمراهى دور و دراز بود (27)
قَالَ لَا تَخْتَصِمُوا لَدَیَّ وَقَدْ قَدَّمْتُ إِلَیْکُمْ بِالْوَعِیدِ ﴿28﴾
فرماید نزد من ستیزه جویى مکنید، و به راستى که پیشاپیش وعده عذاب را [براى آگاهى شما] فرستاده بودم (28)
مَا یُبَدَّلُ الْقَوْلُ لَدَیَّ وَمَا أَنَا بِظَلَّامٍ لِلْعَبِیدِ ﴿29﴾
در نزد من آن حکم دیگرگون نشود، و [در عین حال] من در حق بندگان ستمگر نیستم (29)
یَوْمَ نَقُولُ لِجَهَنَّمَ هَلِ امْتَلَأْتِ وَتَقُولُ هَلْ مِنْ مَزِیدٍ ﴿30﴾
روزى که به جهنم گوییم آیا پرشدى؟ و گوید آیا باز هم بیشتر هست؟ (30)
وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِینَ غَیْرَ بَعِیدٍ ﴿31﴾
و بهشت براى پرهیزگاران نزدیک آورده شود و دور نباشد (31)
هَذَا مَا تُوعَدُونَ لِکُلِّ أَوَّابٍ حَفِیظٍ ﴿32﴾
این همان است که به شما وعده داده شده است، [و] خاص هر توبه کار [ادب] نگاه دار (32)
مَنْ خَشِیَ الرَّحْمَنَ بِالْغَیْبِ وَجَاءَ بِقَلْبٍ مُنِیبٍ ﴿33﴾
همان کسى که به نادیده از خداوند رحمان بیمناک باشد، و دلى پرانابت پیش آورد (33)
ادْخُلُوهَا بِسَلَامٍ ذَلِکَ یَوْمُ الْخُلُودِ ﴿34﴾
[گوییم] به سلامت [و امن و امان] وارد آن [بهشت] شوید، این روز [آغاز] جاودانگى است (34)
لَهُمْ مَا یَشَاءُونَ فِیهَا وَلَدَیْنَا مَزِیدٌ ﴿35﴾
در آنجا ایشان راست هر چه خواهند، و نزد ما افزونتر هم هست (35)
وَکَمْ أَهْلَکْنَا قَبْلَهُمْ مِنْ قَرْنٍ هُمْ أَشَدُّ مِنْهُمْ بَطْشًا فَنَقَّبُوا فِی الْبِلَادِ هَلْ مِنْ مَحِیصٍ ﴿36﴾
و چه بسیار پیش از آنان نسلهایى را نابود کردیم که از ایشان دراز دستتر بودند، که در گوشه و کنار شهرها جستجو کردند که آیا گریزگاهى هست (36)
إِنَّ فِی ذَلِکَ لَذِکْرَى لِمَنْ کَانَ لَهُ قَلْبٌ أَوْ أَلْقَى السَّمْعَ وَهُوَ شَهِیدٌ ﴿37﴾
بىگمان در این براى کسى که صاحبدل باشد یا سمع قبول داشته و شاهد باشد، پندآموزى است (37)
وَلَقَدْ خَلَقْنَا السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَیْنَهُمَا فِی سِتَّةِ أَیَّامٍ وَمَا مَسَّنَا مِنْ لُغُوبٍ ﴿38﴾
و به راستى که آسمانها و زمین و مابین آنها را در شش روز آفریدیم و به ما ماندگى نرسید (38)
فَاصْبِرْ عَلَى مَا یَقُولُونَ وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَقَبْلَ الْغُرُوبِ ﴿39﴾
پس بر آنچه مىگویند شکیبایى ورز و سپاسگزارانه پروردگارت را پیش از طلوع خورشید و پیش از غروب [آن] تسبیح گوى (39)
وَمِنَ اللَّیْلِ فَسَبِّحْهُ وَأَدْبَارَ السُّجُودِ ﴿40﴾
و در شب و به دنباله سجده [و نماز واجب] نیز او را نیایش کن (40)
وَاسْتَمِعْ یَوْمَ یُنَادِ الْمُنَادِ مِنْ مَکَانٍ قَرِیبٍ ﴿41﴾
و گوش بدار روزى را که منادى از جایى نزدیک ندا در دهد (41)
یَوْمَ یَسْمَعُونَ الصَّیْحَةَ بِالْحَقِّ ذَلِکَ یَوْمُ الْخُرُوجِ ﴿42﴾
روزى که صیحه را به حق بشنوند، آنگاه روز رستاخیز است (42)
إِنَّا نَحْنُ نُحْیِی وَنُمِیتُ وَإِلَیْنَا الْمَصِیرُ ﴿43﴾
بىگمان ماییم که زنده مىداریم و مى میرانیم و سرانجام [همه چیز] به سوى ماست (43)
یَوْمَ تَشَقَّقُ الْأَرْضُ عَنْهُمْ سِرَاعًا ذَلِکَ حَشْرٌ عَلَیْنَا یَسِیرٌ ﴿44﴾
روزى که زمین شتابان بر آنان بشکافد [و از گورها بیرون آیند] این [هنگام] حشر است که [اقامه آن] بر ما آسان است (44)
نَحْنُ أَعْلَمُ بِمَا یَقُولُونَ وَمَا أَنْتَ عَلَیْهِمْ بِجَبَّارٍ فَذَکِّرْ بِالْقُرْآنِ مَنْ یَخَافُ وَعِیدِ ﴿45﴾
ما به آنچه مىگویند آگاهتریم و تو زورگوى بر آنان نیستى، پس هر کس را که از وعده عذاب من مىترسد، به قرآن پند بده (45)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
ق وَالْقُرْآنِ الْمَجِیدِ ﴿1﴾
ق [ قاف]، سوگند به قرآن مجید (1)
بَلْ عَجِبُوا أَنْ جَاءَهُمْ مُنْذِرٌ مِنْهُمْ فَقَالَ الْکَافِرُونَ هَذَا شَیْءٌ عَجِیبٌ﴿2﴾
حق این است که [کافران] از اینکه از میان خودشان هشداردهندهاى به سراغ آنان آمده است، شگفتزده شدهاند، و کافران گویند این چیزى گفت آور است (2)
أَإِذَا مِتْنَا وَکُنَّا تُرَابًا ذَلِکَ رَجْعٌ بَعِیدٌ ﴿3﴾
آیا چون مردیم و خاک شدیم [از نو زنده شویم؟]، این بازگشتى بعید است (3)
قَدْ عَلِمْنَا مَا تَنْقُصُ الْأَرْضُ مِنْهُمْ وَعِنْدَنَا کِتَابٌ حَفِیظٌ ﴿4﴾
به راستى مىدانیم که زمین از ایشان چه مىکاهد، و نزد ما کتابى است محفوظ (4)
بَلْ کَذَّبُوا بِالْحَقِّ لَمَّا جَاءَهُمْ فَهُمْ فِی أَمْرٍ مَرِیجٍ ﴿5﴾
حق این است که [دین و پیامبر] حق را چون فراز آمدشان دروغ شمردند، و ایشان در کارى سردرگمند (5)
أَفَلَمْ یَنْظُرُوا إِلَى السَّمَاءِ فَوْقَهُمْ کَیْفَ بَنَیْنَاهَا وَزَیَّنَّاهَا وَمَا لَهَا مِنْ فُرُوجٍ ﴿6﴾
آیا به آسمان فرازشان ننگریسته اند، که چگونه آن را برافراشتهایم و آن را آراسته ایم، و هیچ خللى ندارد (6)
وَالْأَرْضَ مَدَدْنَاهَا وَأَلْقَیْنَا فِیهَا رَوَاسِیَ وَأَنْبَتْنَا فِیهَا مِنْ کُلِّ زَوْجٍ بَهِیجٍ﴿7﴾
و زمین را گسترانده ایم، و در آن کوه ها را درانداخته ایم، و در آن از هرگونه خرمى رویانده ایم (7)
تَبْصِرَةً وَذِکْرَى لِکُلِّ عَبْدٍ مُنِیبٍ ﴿8﴾
براى روشنگرى و یادآورى هر بنده اهل انابت (8)
وَنَزَّلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً مُبَارَکًا فَأَنْبَتْنَا بِهِ جَنَّاتٍ وَحَبَّ الْحَصِیدِ ﴿9﴾
و از آسمان آبى پربرکت فرو فرستادیم، آنگاه بدان بوستان ها و دانه درودنى رویانده ایم (9)
وَالنَّخْلَ بَاسِقَاتٍ لَهَا طَلْعٌ نَضِیدٌ ﴿10﴾
و درختان خرماى بلند بالا که میوه توبرتو دارد (10)
رِزْقًا لِلْعِبَادِ وَأَحْیَیْنَا بِهِ بَلْدَةً مَیْتًا کَذَلِکَ الْخُرُوجُ ﴿11﴾
تا روزى بندگان باشد، و بدان سرزمینى پژمرده را زنده کردیم، رستاخیز هم همینگونه است (11)
کَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ وَأَصْحَابُ الرَّسِّ وَثَمُودُ ﴿12﴾
پیش از آنان قوم نوح و اصحاب رس و ثمود تکذیب پیشه کردند (12)
وَعَادٌ وَفِرْعَوْنُ وَإِخْوَانُ لُوطٍ ﴿13﴾
و نیز عاد و فرعون و قوم لوط (13)
وَأَصْحَابُ الْأَیْکَةِ وَقَوْمُ تُبَّعٍ کُلٌّ کَذَّبَ الرُّسُلَ فَحَقَّ وَعِیدِ ﴿14﴾
و اصحاب ایکه، و قوم تبع همگان پیامبران را دروغزن شمردند، آنگاه عقاب من بر آنان تعلق گرفت (14)
أَفَعَیِینَا بِالْخَلْقِ الْأَوَّلِ بَلْ هُمْ فِی لَبْسٍ مِنْ خَلْقٍ جَدِیدٍ ﴿15﴾
آیا در آفرینش نخستین درمانده بودیم؟ [هرگز]، بلکه ایشان از آفرینش جدید شک و شبهه دارند (15)
وَلَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ وَنَعْلَمُ مَا تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِیدِ ﴿16﴾
و به راستى که انسان را آفریدهایم و مىدانیم که نفسش چه وسوسهاى به او مىکند، و ما به او از رگ جان نزدیکتریم (16)
إِذْ یَتَلَقَّى الْمُتَلَقِّیَانِ عَنِ الْیَمِینِ وَعَنِ الشِّمَالِ قَعِیدٌ ﴿17﴾
چون فراگیران که از راست و از چپ او کمیندار هستند، [کارها و سخنان او را] فراگیرند (17)
مَا یَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَیْهِ رَقِیبٌ عَتِیدٌ ﴿18﴾
سخنى به زبان نمىآورد، مگر آنکه نگهبان حاضر و ناظرى نزد اوست (18)
وَجَاءَتْ سَکْرَةُ الْمَوْتِ بِالْحَقِّ ذَلِکَ مَا کُنْتَ مِنْهُ تَحِیدُ ﴿19﴾
و مستى مرگ، حقیقت را پدید آورد، این همان است که از آن کناره مىگرفتى (19)
وَنُفِخَ فِی الصُّورِ ذَلِکَ یَوْمُ الْوَعِیدِ ﴿20﴾
و در صور دمیده شود، این روز وعده عذاب است (20)
وَجَاءَتْ کُلُّ نَفْسٍ مَعَهَا سَائِقٌ وَشَهِیدٌ ﴿21﴾
و همراه هر کسى راهبرى و شاهدى فراز آید (21)
لَقَدْ کُنْتَ فِی غَفْلَةٍ مِنْ هَذَا فَکَشَفْنَا عَنْکَ غِطَاءَکَ فَبَصَرُکَ الْیَوْمَ حَدِیدٌ ﴿22﴾
[و به او گویند] به راستى که از این امر در غفلت بودى و حال پردهات را از تو برطرف ساخته ایم، و امروز دیده ات تیزبین است (22)
وَقَالَ قَرِینُهُ هَذَا مَا لَدَیَّ عَتِیدٌ ﴿23﴾
و همنشین او گوید این همان است که نزد من آماده است (23)
أَلْقِیَا فِی جَهَنَّمَ کُلَّ کَفَّارٍ عَنِیدٍ ﴿24﴾
هر کفر پیشه ستیزه جویى را به جهنم اندازید (24)
مَنَّاعٍ لِلْخَیْرِ مُعْتَدٍ مُرِیبٍ ﴿25﴾
[همان که] بازدارنده خیر و تجاوزکار شکاک است (25)
الَّذِی جَعَلَ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ فَأَلْقِیَاهُ فِی الْعَذَابِ الشَّدِیدِ ﴿26﴾
کسى که در جنب خداوند به خدایى دیگر قائل است، پس او را در [جایگاه] عذاب سهمگین بیندازید (26)
قَالَ قَرِینُهُ رَبَّنَا مَا أَطْغَیْتُهُ وَلَکِنْ کَانَ فِی ضَلَالٍ بَعِیدٍ ﴿27﴾
همنشین او گوید پروردگارا من او را طغیانگر نساخته ام، ولى خودش در گمراهى دور و دراز بود (27)
قَالَ لَا تَخْتَصِمُوا لَدَیَّ وَقَدْ قَدَّمْتُ إِلَیْکُمْ بِالْوَعِیدِ ﴿28﴾
فرماید نزد من ستیزه جویى مکنید، و به راستى که پیشاپیش وعده عذاب را [براى آگاهى شما] فرستاده بودم (28)
مَا یُبَدَّلُ الْقَوْلُ لَدَیَّ وَمَا أَنَا بِظَلَّامٍ لِلْعَبِیدِ ﴿29﴾
در نزد من آن حکم دیگرگون نشود، و [در عین حال] من در حق بندگان ستمگر نیستم (29)
یَوْمَ نَقُولُ لِجَهَنَّمَ هَلِ امْتَلَأْتِ وَتَقُولُ هَلْ مِنْ مَزِیدٍ ﴿30﴾
روزى که به جهنم گوییم آیا پرشدى؟ و گوید آیا باز هم بیشتر هست؟ (30)
وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِینَ غَیْرَ بَعِیدٍ ﴿31﴾
و بهشت براى پرهیزگاران نزدیک آورده شود و دور نباشد (31)
هَذَا مَا تُوعَدُونَ لِکُلِّ أَوَّابٍ حَفِیظٍ ﴿32﴾
این همان است که به شما وعده داده شده است، [و] خاص هر توبه کار [ادب] نگاه دار (32)
مَنْ خَشِیَ الرَّحْمَنَ بِالْغَیْبِ وَجَاءَ بِقَلْبٍ مُنِیبٍ ﴿33﴾
همان کسى که به نادیده از خداوند رحمان بیمناک باشد، و دلى پرانابت پیش آورد (33)
ادْخُلُوهَا بِسَلَامٍ ذَلِکَ یَوْمُ الْخُلُودِ ﴿34﴾
[گوییم] به سلامت [و امن و امان] وارد آن [بهشت] شوید، این روز [آغاز] جاودانگى است (34)
لَهُمْ مَا یَشَاءُونَ فِیهَا وَلَدَیْنَا مَزِیدٌ ﴿35﴾
در آنجا ایشان راست هر چه خواهند، و نزد ما افزونتر هم هست (35)
وَکَمْ أَهْلَکْنَا قَبْلَهُمْ مِنْ قَرْنٍ هُمْ أَشَدُّ مِنْهُمْ بَطْشًا فَنَقَّبُوا فِی الْبِلَادِ هَلْ مِنْ مَحِیصٍ ﴿36﴾
و چه بسیار پیش از آنان نسلهایى را نابود کردیم که از ایشان دراز دستتر بودند، که در گوشه و کنار شهرها جستجو کردند که آیا گریزگاهى هست (36)
إِنَّ فِی ذَلِکَ لَذِکْرَى لِمَنْ کَانَ لَهُ قَلْبٌ أَوْ أَلْقَى السَّمْعَ وَهُوَ شَهِیدٌ ﴿37﴾
بىگمان در این براى کسى که صاحبدل باشد یا سمع قبول داشته و شاهد باشد، پندآموزى است (37)
وَلَقَدْ خَلَقْنَا السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَیْنَهُمَا فِی سِتَّةِ أَیَّامٍ وَمَا مَسَّنَا مِنْ لُغُوبٍ ﴿38﴾
و به راستى که آسمانها و زمین و مابین آنها را در شش روز آفریدیم و به ما ماندگى نرسید (38)
فَاصْبِرْ عَلَى مَا یَقُولُونَ وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَقَبْلَ الْغُرُوبِ ﴿39﴾
پس بر آنچه مىگویند شکیبایى ورز و سپاسگزارانه پروردگارت را پیش از طلوع خورشید و پیش از غروب [آن] تسبیح گوى (39)
وَمِنَ اللَّیْلِ فَسَبِّحْهُ وَأَدْبَارَ السُّجُودِ ﴿40﴾
و در شب و به دنباله سجده [و نماز واجب] نیز او را نیایش کن (40)
وَاسْتَمِعْ یَوْمَ یُنَادِ الْمُنَادِ مِنْ مَکَانٍ قَرِیبٍ ﴿41﴾
و گوش بدار روزى را که منادى از جایى نزدیک ندا در دهد (41)
یَوْمَ یَسْمَعُونَ الصَّیْحَةَ بِالْحَقِّ ذَلِکَ یَوْمُ الْخُرُوجِ ﴿42﴾
روزى که صیحه را به حق بشنوند، آنگاه روز رستاخیز است (42)
إِنَّا نَحْنُ نُحْیِی وَنُمِیتُ وَإِلَیْنَا الْمَصِیرُ ﴿43﴾
بىگمان ماییم که زنده مىداریم و مى میرانیم و سرانجام [همه چیز] به سوى ماست (43)
یَوْمَ تَشَقَّقُ الْأَرْضُ عَنْهُمْ سِرَاعًا ذَلِکَ حَشْرٌ عَلَیْنَا یَسِیرٌ ﴿44﴾
روزى که زمین شتابان بر آنان بشکافد [و از گورها بیرون آیند] این [هنگام] حشر است که [اقامه آن] بر ما آسان است (44)
نَحْنُ أَعْلَمُ بِمَا یَقُولُونَ وَمَا أَنْتَ عَلَیْهِمْ بِجَبَّارٍ فَذَکِّرْ بِالْقُرْآنِ مَنْ یَخَافُ وَعِیدِ ﴿45﴾
ما به آنچه مىگویند آگاهتریم و تو زورگوى بر آنان نیستى، پس هر کس را که از وعده عذاب من مىترسد، به قرآن پند بده (45)
