- 1537
- 1000
- 1000
- 1000
تلاوت تحقیق اسماعیل طنطاوی سوره شمس، لیل، اخلاص، فلق، ناس، فاتحه، بقره آیات 1 و 2
تلاوت تحقیق اسماعیل طنطاوی، این تلاوت در سال 1382 در ایران اجرا گردیده است.
سوره 91: الشمس
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوگند به خورشید و تابندگىاش (1)
وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿1﴾
سوگند به ماه چون پى [خورشید] رود (2)
وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿2﴾
سوگند به روز چون [زمین را] روشن گرداند (3)
وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿3﴾
سوگند به شب چو پرده بر آن پوشد (4)
وَاللَّیْلِ إِذَا یَغْشَاهَا ﴿4﴾
سوگند به آسمان و آن کس که آن را برافراشت (5)
وَالسَّمَاء وَمَا بَنَاهَا ﴿5﴾
سوگند به زمین و آن کس که آن را گسترد (6)
وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿6﴾
سوگند به نفس و آن کس که آن را درست کرد (7)
وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿7﴾
سپس پلیدکارى و پرهیزگارىاش را به آن الهام کرد (8)
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿8﴾
که هر کس آن را پاک گردانید قطعا رستگار شد (9)
قَدْ أَفْلَحَ مَن زَکَّاهَا ﴿9﴾
و هر که آلودهاش ساخت قطعا درباخت (10)
وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا ﴿10﴾
[قوم] ثمود به سبب طغیان خود به تکذیب پرداختند (11)
کَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿11﴾
آنگاه که شقىترینشان بر[پا] خاست (12)
إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿12﴾
پس فرستاده خدا به آنان گفت زنهار مادهشتر خدا و [نوبت] آبخوردنش را [حرمت نهید] (13)
فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْیَاهَا ﴿13﴾
و[لى] دروغزنش خواندند و آن [مادهشتر] را پى کردند و پروردگارشان به [سزاى] گناهشان بر سرشان عذاب آورد و آنان را با خاک یکسان کرد (14)
فَکَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَیْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿14﴾
و از پیامد کار خویش بیمى به خود راه نداد (15)
وَلَا یَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿15﴾
سوره 92: اللیل
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوگند به شب چون پرده افکند (1)
وَاللَّیْلِ إِذَا یَغْشَى ﴿1﴾
سوگند به روز چون جلوهگرى آغازد (2)
وَالنَّهَارِ إِذَا تَجَلَّى ﴿2﴾
و [سوگند به] آنکه نر و ماده را آفرید (3)
وَمَا خَلَقَ الذَّکَرَ وَالْأُنثَى ﴿3﴾
که همانا تلاش شما پراکنده است (4)
إِنَّ سَعْیَکُمْ لَشَتَّى ﴿4﴾
اما آنکه [حق خدا را] داد و پروا داشت (5)
فَأَمَّا مَن أَعْطَى وَاتَّقَى ﴿5﴾
و [پاداش] نیکوتر را تصدیق کرد (6)
وَصَدَّقَ بِالْحُسْنَى ﴿6﴾
بزودى راه آسانى پیش پاى او خواهیم گذاشت (7)
فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْیُسْرَى ﴿7﴾
و اما آنکه بخل ورزید و خود را بىنیاز دید (8)
وَأَمَّا مَن بَخِلَ وَاسْتَغْنَى ﴿8﴾
و [پاداش] نیکوتر را به دروغ گرفت (9)
وَکَذَّبَ بِالْحُسْنَى ﴿9﴾
بزودى راه دشوارى به او خواهیم نمود (10)
فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْعُسْرَى ﴿10﴾
و چون هلاک شد [دیگر] مال او به کارش نمىآید (11)
وَمَا یُغْنِی عَنْهُ مَالُهُ إِذَا تَرَدَّى ﴿11﴾
همانا هدایت بر ماست (12)
إِنَّ عَلَیْنَا لَلْهُدَى ﴿12﴾
و در حقیقت دنیا و آخرت از آن ماست (13)
وَإِنَّ لَنَا لَلْآخِرَةَ وَالْأُولَى ﴿13﴾
پس شما را به آتشى که زبانه مىکشد هشدار دادم (14)
فَأَنذَرْتُکُمْ نَارًا تَلَظَّى ﴿14﴾
جز نگونبختتر[ین مردم] در آن درنیاید (15)
لَا یَصْلَاهَا إِلَّا الْأَشْقَى ﴿15﴾
همان که تکذیب کرد و رخ برتافت (16)
الَّذِی کَذَّبَ وَتَوَلَّى ﴿16﴾
و پاکرفتارتر[ین مردم] از آن دور داشته خواهد شد (17)
وَسَیُجَنَّبُهَا الْأَتْقَى ﴿17﴾
همان که مال خود را مىدهد [براى آنکه] پاک شود (18)
الَّذِی یُؤْتِی مَالَهُ یَتَزَکَّى ﴿18﴾
و هیچ کس را به قصد پاداشیافتن نعمت نمىبخشد (19)
وَمَا لِأَحَدٍ عِندَهُ مِن نِّعْمَةٍ تُجْزَى ﴿19﴾
جز خواستن رضاى پروردگارش که بسى برتر است [منظورى ندارد] (20)
إِلَّا ابْتِغَاء وَجْهِ رَبِّهِ الْأَعْلَى ﴿20﴾
و قطعا بزودى خشنود خواهد شد (21)
وَلَسَوْفَ یَرْضَى ﴿21﴾
سوره 112: الإخلاص
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
بگو اوستخداى یگانه (1)
قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ ﴿1﴾
خداى صمد [ثابت متعالى] (2)
اللَّهُ الصَّمَدُ ﴿2﴾
[کسى را] نزاده و زاده نشده است (3)
لَمْ یَلِدْ وَلَمْ یُولَدْ ﴿3﴾
و هیچ کس او را همتا نیست (4)
وَلَمْ یَکُن لَّهُ کُفُوًا أَحَدٌ ﴿4﴾
سوره 113: الفلق
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
بگو پناه مىبرم به پروردگار سپیده دم (1)
قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ ﴿1﴾
از شر آنچه آفریده (2)
مِن شَرِّ مَا خَلَقَ ﴿2﴾
و از شر تاریکى چون فراگیرد (3)
وَمِن شَرِّ غَاسِقٍ إِذَا وَقَبَ ﴿3﴾
و از شر دمندگان افسون در گرهها (4)
وَمِن شَرِّ النَّفَّاثَاتِ فِی الْعُقَدِ ﴿4﴾
و از شر [هر] حسود آنگاه که حسد ورزد (5)
وَمِن شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ ﴿5﴾
سوره 114: الناس
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
بگو پناه مىبرم به پروردگار مردم (1)
قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ ﴿1﴾
پادشاه مردم (2)
مَلِکِ النَّاسِ ﴿2﴾
معبود مردم (3)
إِلَهِ النَّاسِ ﴿3﴾
از شر وسوسهگر نهانى (4)
مِن شَرِّ الْوَسْوَاسِ الْخَنَّاسِ ﴿4﴾
آن کس که در سینههاى مردم وسوسه مىکند (5)
الَّذِی یُوَسْوِسُ فِی صُدُورِ النَّاسِ ﴿5﴾
چه از جن و [چه از] انس (6)
مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ ﴿6﴾
سوره 2: البقرة
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
الف لام میم (1)
الم ﴿1﴾
این است کتابى که در [حقانیت] آن هیچ تردیدى نیست [و] مایه هدایت تقواپیشگان است (2)
ذَلِکَ الْکِتَابُ لاَ رَیْبَ فِیهِ هُدًى لِّلْمُتَّقِینَ ﴿2﴾
سوره 91: الشمس
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوگند به خورشید و تابندگىاش (1)
وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿1﴾
سوگند به ماه چون پى [خورشید] رود (2)
وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿2﴾
سوگند به روز چون [زمین را] روشن گرداند (3)
وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿3﴾
سوگند به شب چو پرده بر آن پوشد (4)
وَاللَّیْلِ إِذَا یَغْشَاهَا ﴿4﴾
سوگند به آسمان و آن کس که آن را برافراشت (5)
وَالسَّمَاء وَمَا بَنَاهَا ﴿5﴾
سوگند به زمین و آن کس که آن را گسترد (6)
وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿6﴾
سوگند به نفس و آن کس که آن را درست کرد (7)
وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿7﴾
سپس پلیدکارى و پرهیزگارىاش را به آن الهام کرد (8)
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿8﴾
که هر کس آن را پاک گردانید قطعا رستگار شد (9)
قَدْ أَفْلَحَ مَن زَکَّاهَا ﴿9﴾
و هر که آلودهاش ساخت قطعا درباخت (10)
وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا ﴿10﴾
[قوم] ثمود به سبب طغیان خود به تکذیب پرداختند (11)
کَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿11﴾
آنگاه که شقىترینشان بر[پا] خاست (12)
إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿12﴾
پس فرستاده خدا به آنان گفت زنهار مادهشتر خدا و [نوبت] آبخوردنش را [حرمت نهید] (13)
فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْیَاهَا ﴿13﴾
و[لى] دروغزنش خواندند و آن [مادهشتر] را پى کردند و پروردگارشان به [سزاى] گناهشان بر سرشان عذاب آورد و آنان را با خاک یکسان کرد (14)
فَکَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَیْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿14﴾
و از پیامد کار خویش بیمى به خود راه نداد (15)
وَلَا یَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿15﴾
سوره 92: اللیل
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوگند به شب چون پرده افکند (1)
وَاللَّیْلِ إِذَا یَغْشَى ﴿1﴾
سوگند به روز چون جلوهگرى آغازد (2)
وَالنَّهَارِ إِذَا تَجَلَّى ﴿2﴾
و [سوگند به] آنکه نر و ماده را آفرید (3)
وَمَا خَلَقَ الذَّکَرَ وَالْأُنثَى ﴿3﴾
که همانا تلاش شما پراکنده است (4)
إِنَّ سَعْیَکُمْ لَشَتَّى ﴿4﴾
اما آنکه [حق خدا را] داد و پروا داشت (5)
فَأَمَّا مَن أَعْطَى وَاتَّقَى ﴿5﴾
و [پاداش] نیکوتر را تصدیق کرد (6)
وَصَدَّقَ بِالْحُسْنَى ﴿6﴾
بزودى راه آسانى پیش پاى او خواهیم گذاشت (7)
فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْیُسْرَى ﴿7﴾
و اما آنکه بخل ورزید و خود را بىنیاز دید (8)
وَأَمَّا مَن بَخِلَ وَاسْتَغْنَى ﴿8﴾
و [پاداش] نیکوتر را به دروغ گرفت (9)
وَکَذَّبَ بِالْحُسْنَى ﴿9﴾
بزودى راه دشوارى به او خواهیم نمود (10)
فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْعُسْرَى ﴿10﴾
و چون هلاک شد [دیگر] مال او به کارش نمىآید (11)
وَمَا یُغْنِی عَنْهُ مَالُهُ إِذَا تَرَدَّى ﴿11﴾
همانا هدایت بر ماست (12)
إِنَّ عَلَیْنَا لَلْهُدَى ﴿12﴾
و در حقیقت دنیا و آخرت از آن ماست (13)
وَإِنَّ لَنَا لَلْآخِرَةَ وَالْأُولَى ﴿13﴾
پس شما را به آتشى که زبانه مىکشد هشدار دادم (14)
فَأَنذَرْتُکُمْ نَارًا تَلَظَّى ﴿14﴾
جز نگونبختتر[ین مردم] در آن درنیاید (15)
لَا یَصْلَاهَا إِلَّا الْأَشْقَى ﴿15﴾
همان که تکذیب کرد و رخ برتافت (16)
الَّذِی کَذَّبَ وَتَوَلَّى ﴿16﴾
و پاکرفتارتر[ین مردم] از آن دور داشته خواهد شد (17)
وَسَیُجَنَّبُهَا الْأَتْقَى ﴿17﴾
همان که مال خود را مىدهد [براى آنکه] پاک شود (18)
الَّذِی یُؤْتِی مَالَهُ یَتَزَکَّى ﴿18﴾
و هیچ کس را به قصد پاداشیافتن نعمت نمىبخشد (19)
وَمَا لِأَحَدٍ عِندَهُ مِن نِّعْمَةٍ تُجْزَى ﴿19﴾
جز خواستن رضاى پروردگارش که بسى برتر است [منظورى ندارد] (20)
إِلَّا ابْتِغَاء وَجْهِ رَبِّهِ الْأَعْلَى ﴿20﴾
و قطعا بزودى خشنود خواهد شد (21)
وَلَسَوْفَ یَرْضَى ﴿21﴾
سوره 112: الإخلاص
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
بگو اوستخداى یگانه (1)
قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ ﴿1﴾
خداى صمد [ثابت متعالى] (2)
اللَّهُ الصَّمَدُ ﴿2﴾
[کسى را] نزاده و زاده نشده است (3)
لَمْ یَلِدْ وَلَمْ یُولَدْ ﴿3﴾
و هیچ کس او را همتا نیست (4)
وَلَمْ یَکُن لَّهُ کُفُوًا أَحَدٌ ﴿4﴾
سوره 113: الفلق
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
بگو پناه مىبرم به پروردگار سپیده دم (1)
قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ ﴿1﴾
از شر آنچه آفریده (2)
مِن شَرِّ مَا خَلَقَ ﴿2﴾
و از شر تاریکى چون فراگیرد (3)
وَمِن شَرِّ غَاسِقٍ إِذَا وَقَبَ ﴿3﴾
و از شر دمندگان افسون در گرهها (4)
وَمِن شَرِّ النَّفَّاثَاتِ فِی الْعُقَدِ ﴿4﴾
و از شر [هر] حسود آنگاه که حسد ورزد (5)
وَمِن شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ ﴿5﴾
سوره 114: الناس
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
بگو پناه مىبرم به پروردگار مردم (1)
قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ ﴿1﴾
پادشاه مردم (2)
مَلِکِ النَّاسِ ﴿2﴾
معبود مردم (3)
إِلَهِ النَّاسِ ﴿3﴾
از شر وسوسهگر نهانى (4)
مِن شَرِّ الْوَسْوَاسِ الْخَنَّاسِ ﴿4﴾
آن کس که در سینههاى مردم وسوسه مىکند (5)
الَّذِی یُوَسْوِسُ فِی صُدُورِ النَّاسِ ﴿5﴾
چه از جن و [چه از] انس (6)
مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ ﴿6﴾
سوره 2: البقرة
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
الف لام میم (1)
الم ﴿1﴾
این است کتابى که در [حقانیت] آن هیچ تردیدى نیست [و] مایه هدایت تقواپیشگان است (2)
ذَلِکَ الْکِتَابُ لاَ رَیْبَ فِیهِ هُدًى لِّلْمُتَّقِینَ ﴿2﴾
