- 154
صفحه ﴿319﴾
قرآن ترجمه، سوره مریم آیات 99 تا 113
کَذَٰلِکَ نَقُصُّ عَلَیْکَ مِنْ أَنبَاءِ مَا قَدْ سَبَقَ ۚ وَقَدْ آتَیْنَاکَ مِن لَّدُنَّا ذِکْرًا ﴿٩٩﴾
ای پیامبر، برخی داستان‌های گذشته را این‌طور برایت تعریف می‌کنیم. از طرف خودمان هم به تو قرآن را دادیم. 99
مَّنْ أَعْرَضَ عَنْهُ فَإِنَّهُ یَحْمِلُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وِزْرًا ﴿١٠٠﴾
آن‌هایی که ازدستورهای نجات‌بخشش رو بگردانند،قیامت بار سنگینی به‌دوش می‌کشندکه همیشه وبال گردنشان است.بله، بارشان بد باری است روز قیامت! 100و101
خَالِدِینَ فِیهِ ۖ وَسَاءَ لَهُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ حِمْلًا ﴿١٠١﴾
آن روز، در شیپور قیامت دمیده می‌شود. گناهکارها را با چشم‌های کوروکبود احضار می‌کنیم. 102
یَوْمَ یُنفَخُ فِی الصُّورِ ۚ وَنَحْشُرُ الْمُجْرِمِینَ یَوْمَئِذٍ زُرْقًا ﴿١٠٢﴾
آن روز، در شیپور قیامت دمیده می‌شود. گناهکارها را با چشم‌های کوروکبود احضار می‌کنیم. 102
یَتَخَافَتُونَ بَیْنَهُمْ إِن لَّبِثْتُمْ إِلَّا عَشْرًا ﴿١٠٣﴾
آهسته به هم می‌گویند: «برزخ، پیشِ اینجا، ده روز بیشتر نبود!» 103
نَّحْنُ أَعْلَمُ بِمَا یَقُولُونَ إِذْ یَقُولُ أَمْثَلُهُمْ طَرِیقَةً إِن لَّبِثْتُمْ إِلَّا یَوْمًا ﴿١٠٤﴾
ما خوب می‌فهمیم چه می‌گویند، وقتی واقع‌بین‌ترینِ آن‌ها می‌گوید: «ده روز؟! فوقش یک روز آنجا ماندیم!» 104
وَیَسْأَلُونَکَ عَنِ الْجِبَالِ فَقُلْ یَنسِفُهَا رَبِّی نَسْفًا ﴿١٠٥﴾
از تو دربارۀ وضع کوه‌ها در قیامت می‌پرسند. بگو: «خدا متلاشی و پخش‌وپلایشان می‌کند 105
فَیَذَرُهَا قَاعًا صَفْصَفًا ﴿١٠٦﴾
و زمین را به‌صورت دشتی صاف درمی‌آورد؛ 106
لَّا تَرَىٰ فِیهَا عِوَجًا وَلَا أَمْتًا ﴿١٠٧﴾
طوری‌که اصلاً پستی و بلندی در آن نمی‌بینی.» 107
یَوْمَئِذٍ یَتَّبِعُونَ الدَّاعِیَ لَا عِوَجَ لَهُ ۖ وَخَشَعَتِ الْأَصْوَاتُ لِلرَّحْمَٰنِ فَلَا تَسْمَعُ إِلَّا هَمْسًا ﴿١٠٨﴾
آن روز، همه برای حضور در صحنۀ قیامت، بی‌چون‌وچرا دنبال فریاد اسرافیل راه می‌افتند. در برابر خدای رحمان، نفَس‌ها در سینه حبس شده است و جز صدای قدم‌ها، هیچ نمی‌شنوی. 108
یَوْمَئِذٍ لَّا تَنفَعُ الشَّفَاعَةُ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَٰنُ وَرَضِیَ لَهُ قَوْلًا ﴿١٠٩﴾
آن روز، شفاعتِ کسی سودی ندارد، مگر آن‌که خدای رحمان به او اجازه بدهد و حرفش را تأیید کند. 109
یَعْلَمُ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلَا یُحِیطُونَ بِهِ عِلْمًا ﴿١١٠﴾
خدا سرنوشت مجرمان در قیامت و سرگذشت آن‌ها در دنیا را می‌داند؛ ولی آن‌ها به چیزی از علمش دسترسی ندارند. 110
۞ وَعَنَتِ الْوُجُوهُ لِلْحَیِّ الْقَیُّومِ ۖ وَقَدْ خَابَ مَنْ حَمَلَ ظُلْمًا ﴿١١١﴾
در برابر خدای زنده و پاینده، بیچارگی از چهره‌ها می‌بارد. هر بی‌دینی که بارِ ستمی به‌دوش دارد، ناامید است و دست‌خالی 111
وَمَن یَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَا یَخَافُ ظُلْمًا وَلَا هَضْمًا ﴿١١٢﴾
و هرکه در کار خوب دستی داشته باشد، به‌شرط باایمان‌بودن، نه از بی‌عدالتی می‌ترسد و نه از حق‌کُشی. 112
وَکَذَٰلِکَ أَنزَلْنَاهُ قُرْآنًا عَرَبِیًّا وَصَرَّفْنَا فِیهِ مِنَ الْوَعِیدِ لَعَلَّهُمْ یَتَّقُونَ أَوْ یُحْدِثُ لَهُمْ ذِکْرًا ﴿١١٣﴾
قرآن را این‌چنین به زبان رسای عربی فرستادیم و در آن هشدارهای گوناگون گنجاندیم؛ شاید مردم دست از لج‌بازی بردارند یا اینکه مایۀ یادآوری‌شان شود. 113
کَذَٰلِکَ نَقُصُّ عَلَیْکَ مِنْ أَنبَاءِ مَا قَدْ سَبَقَ ۚ وَقَدْ آتَیْنَاکَ مِن لَّدُنَّا ذِکْرًا ﴿٩٩﴾
ای پیامبر، برخی داستان‌های گذشته را این‌طور برایت تعریف می‌کنیم. از طرف خودمان هم به تو قرآن را دادیم. 99
مَّنْ أَعْرَضَ عَنْهُ فَإِنَّهُ یَحْمِلُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وِزْرًا ﴿١٠٠﴾
آن‌هایی که ازدستورهای نجات‌بخشش رو بگردانند،قیامت بار سنگینی به‌دوش می‌کشندکه همیشه وبال گردنشان است.بله، بارشان بد باری است روز قیامت! 100و101
خَالِدِینَ فِیهِ ۖ وَسَاءَ لَهُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ حِمْلًا ﴿١٠١﴾
آن روز، در شیپور قیامت دمیده می‌شود. گناهکارها را با چشم‌های کوروکبود احضار می‌کنیم. 102
یَوْمَ یُنفَخُ فِی الصُّورِ ۚ وَنَحْشُرُ الْمُجْرِمِینَ یَوْمَئِذٍ زُرْقًا ﴿١٠٢﴾
آن روز، در شیپور قیامت دمیده می‌شود. گناهکارها را با چشم‌های کوروکبود احضار می‌کنیم. 102
یَتَخَافَتُونَ بَیْنَهُمْ إِن لَّبِثْتُمْ إِلَّا عَشْرًا ﴿١٠٣﴾
آهسته به هم می‌گویند: «برزخ، پیشِ اینجا، ده روز بیشتر نبود!» 103
نَّحْنُ أَعْلَمُ بِمَا یَقُولُونَ إِذْ یَقُولُ أَمْثَلُهُمْ طَرِیقَةً إِن لَّبِثْتُمْ إِلَّا یَوْمًا ﴿١٠٤﴾
ما خوب می‌فهمیم چه می‌گویند، وقتی واقع‌بین‌ترینِ آن‌ها می‌گوید: «ده روز؟! فوقش یک روز آنجا ماندیم!» 104
وَیَسْأَلُونَکَ عَنِ الْجِبَالِ فَقُلْ یَنسِفُهَا رَبِّی نَسْفًا ﴿١٠٥﴾
از تو دربارۀ وضع کوه‌ها در قیامت می‌پرسند. بگو: «خدا متلاشی و پخش‌وپلایشان می‌کند 105
فَیَذَرُهَا قَاعًا صَفْصَفًا ﴿١٠٦﴾
و زمین را به‌صورت دشتی صاف درمی‌آورد؛ 106
لَّا تَرَىٰ فِیهَا عِوَجًا وَلَا أَمْتًا ﴿١٠٧﴾
طوری‌که اصلاً پستی و بلندی در آن نمی‌بینی.» 107
یَوْمَئِذٍ یَتَّبِعُونَ الدَّاعِیَ لَا عِوَجَ لَهُ ۖ وَخَشَعَتِ الْأَصْوَاتُ لِلرَّحْمَٰنِ فَلَا تَسْمَعُ إِلَّا هَمْسًا ﴿١٠٨﴾
آن روز، همه برای حضور در صحنۀ قیامت، بی‌چون‌وچرا دنبال فریاد اسرافیل راه می‌افتند. در برابر خدای رحمان، نفَس‌ها در سینه حبس شده است و جز صدای قدم‌ها، هیچ نمی‌شنوی. 108
یَوْمَئِذٍ لَّا تَنفَعُ الشَّفَاعَةُ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَٰنُ وَرَضِیَ لَهُ قَوْلًا ﴿١٠٩﴾
آن روز، شفاعتِ کسی سودی ندارد، مگر آن‌که خدای رحمان به او اجازه بدهد و حرفش را تأیید کند. 109
یَعْلَمُ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلَا یُحِیطُونَ بِهِ عِلْمًا ﴿١١٠﴾
خدا سرنوشت مجرمان در قیامت و سرگذشت آن‌ها در دنیا را می‌داند؛ ولی آن‌ها به چیزی از علمش دسترسی ندارند. 110
۞ وَعَنَتِ الْوُجُوهُ لِلْحَیِّ الْقَیُّومِ ۖ وَقَدْ خَابَ مَنْ حَمَلَ ظُلْمًا ﴿١١١﴾
در برابر خدای زنده و پاینده، بیچارگی از چهره‌ها می‌بارد. هر بی‌دینی که بارِ ستمی به‌دوش دارد، ناامید است و دست‌خالی 111
وَمَن یَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَا یَخَافُ ظُلْمًا وَلَا هَضْمًا ﴿١١٢﴾
و هرکه در کار خوب دستی داشته باشد، به‌شرط باایمان‌بودن، نه از بی‌عدالتی می‌ترسد و نه از حق‌کُشی. 112
وَکَذَٰلِکَ أَنزَلْنَاهُ قُرْآنًا عَرَبِیًّا وَصَرَّفْنَا فِیهِ مِنَ الْوَعِیدِ لَعَلَّهُمْ یَتَّقُونَ أَوْ یُحْدِثُ لَهُمْ ذِکْرًا ﴿١١٣﴾
قرآن را این‌چنین به زبان رسای عربی فرستادیم و در آن هشدارهای گوناگون گنجاندیم؛ شاید مردم دست از لج‌بازی بردارند یا اینکه مایۀ یادآوری‌شان شود. 113