فهرست
تلاوت ترتیل عبدالله خیاط (تحدیر) - جزء 1

تلاوت ترتیل عبدالله خیاط تلاوت ترتیل عبدالله خیاط (تحدیر) - جزء 1

  • 37 دقیقه مدت
  • 415 دریافت شده
تلاوت: غیر ایرانی متقدم
تلاوت: تقطیع
تلاوت: استودیویی
ملیت قاری: عربستانی
جزء 1 قرآن کریم، سوره حمد و آیات 1 تا 141 سوره بقره، با ترجمه استاد شیخ حسین انصاریان
سوره 1: حمد



بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ ﴿1﴾



به نام خداوند بخشنده مهربان‏ (1)



الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿2﴾



سپاس خداوند را که پروردگار جهانیان است‏ (2)



الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ ﴿3﴾



خداى رحمان مهربان‏ (3)



مَالِکِ یَوْمِ الدِّینِ ﴿4﴾



دادار روز جزا (4)



إِیَّاکَ نَعْبُدُ وَإِیَّاکَ نَسْتَعِینُ ﴿5﴾



[خداوندا] تنها تو را مى‏پرستیم و تنها از تو یارى مى‏خواهیم‏ (5)



اهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِیمَ ﴿6﴾



ما را بر راه راست استوار بدار (6)



صِرَاطَ الَّذِینَ أَنْعَمْتَ عَلَیْهِمْ غَیْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَیْهِمْ وَلَا الضَّالِّینَ﴿7﴾



راه کسانى که آنان را نواخته‏ اى، آنان نه که از نظر انداخته‏ اى، و نه گمراهان‏ (7)



سوره 2: البقرة



بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ



به نام خداوند رحمتگر مهربان



الم ﴿1﴾



الم [الف لام میم‏] (1)



لِکَ الْکِتَابُ لَا رَیْبَ فِیهِ هُدًى لِلْمُتَّقِینَ ﴿2﴾



این کتابى است که شک در آن روا نیست [که‏] راهنماى پرهیزگاران است‏ (2)



الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ وَیُقِیمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنْفِقُونَ ﴿3﴾



همان کسانى که به غیب ایمان دارند و نماز را برپا مى‏دارند و از آنچه روزیشان داده‏ایم، انفاق مى‏کنند (3)



وَالَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِمَا أُنْزِلَ إِلَیْکَ وَمَا أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِکَ وَبِالْآخِرَةِ هُمْ یُوقِنُونَ ﴿4﴾



و کسانى که به آنچه بر تو نازل شده است و آنچه پیش از تو فرود آمده است، ایمان دارند و هم آنان به آخرت ایقان دارند (4)



أُولَئِکَ عَلَى هُدًى مِنْ رَبِّهِمْ وَأُولَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ﴿5﴾



اینان از جانب پروردگارشان از هدایتى برخوردارند و هم اینان رستگارانند (5)



إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا سَوَاءٌ عَلَیْهِمْ أَأَنْذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنْذِرْهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ﴿6﴾



براى کافران یکسان است چه هشدارشان بدهى چه هشدارشان ندهى، ایمان نمى‏آورند (6)



خَتَمَ اللَّهُ عَلَى قُلُوبِهِمْ وَعَلَى سَمْعِهِمْ وَعَلَى أَبْصَارِهِمْ غِشَاوَةٌ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِیمٌ ﴿7﴾



خداوند بر دلها و بر گوش هایشان مهر نهاده است، و بر دیدگانشان پرده‏اى است و عذابى بزرگ [در پیش‏] دارند (7)



وَمِنَ النَّاسِ مَنْ یَقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ وَبِالْیَوْمِ الْآخِرِ وَمَا هُمْ بِمُؤْمِنِینَ ﴿8﴾



و کسانى از مردم هستند که مى‏گویند به خداوند و روز بازپسین ایمان آورده‏ایم، ولى آنان مؤمن نیستند (8)



یُخَادِعُونَ اللَّهَ وَالَّذِینَ آمَنُوا وَمَا یَخْدَعُونَ إِلَّا أَنْفُسَهُمْ وَمَا یَشْعُرُونَ﴿9﴾



مى‏خواهند به خداوند و مؤمنان نیرنگ بزنند، در حالى که جز به خودشان نیرنگ نمى‏زنند، و نمى‏دانند (9)



فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزَادَهُمُ اللَّهُ مَرَضًا وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ بِمَا کَانُوا یَکْذِبُونَ ﴿10﴾



در دلهایشان بیمارى‏اى هست و خداوند بر بیماریشان بیفزاید، و به کیفر دروغى که مى‏گفتند عذابى دردناک [در پیش‏] دارند (10)



وَإِذَا قِیلَ لَهُمْ لَا تُفْسِدُوا فِی الْأَرْضِ قَالُوا إِنَّمَا نَحْنُ مُصْلِحُونَ ﴿11﴾



و چون به آنان گفته شود در [این‏] سرزمین فساد نکنید، گویند ما که اهل اصلاحیم‏ (11)



أَلَا إِنَّهُمْ هُمُ الْمُفْسِدُونَ وَلَکِنْ لَا یَشْعُرُونَ ﴿12﴾



بدانید که ایشان اهل فسادند، ولى خود نمى‏دانند (12)



وَإِذَا قِیلَ لَهُمْ آمِنُوا کَمَا آمَنَ النَّاسُ قَالُوا أَنُؤْمِنُ کَمَا آمَنَ السُّفَهَاءُ أَلَا إِنَّهُمْ هُمُ السُّفَهَاءُ وَلَکِنْ لَا یَعْلَمُونَ ﴿13﴾



و چون به ایشان گفته شود چنانکه [سایر] مردم ایمان آورده‏اند، شما هم ایمان آورید، گویند آیا ما هم مانند کم‏خردان ایمان بیاوریم؟ بدانید که خودشان کم‏خردند، ولى نمى‏دانند (13)



وَإِذَا لَقُوا الَّذِینَ آمَنُوا قَالُوا آمَنَّا وَإِذَا خَلَوْا إِلَى شَیَاطِینِهِمْ قَالُوا إِنَّا مَعَکُمْ إِنَّمَا نَحْنُ مُسْتَهْزِئُونَ ﴿14﴾



و چون با مؤمنان روبه‏رو شوند، گویند ایمان آورده‏ایم، و چون با پیشوایان خویش تنها شوند، گویند ما با شما هستیم، ما فقط ریشخند مى‏کنیم‏ (14)



اللَّهُ یَسْتَهْزِئُ بِهِمْ وَیَمُدُّهُمْ فِی طُغْیَانِهِمْ یَعْمَهُونَ ﴿15﴾



خداوند ریشخندشان مى‏کند و در طغیانشان سرگشته مى‏دارد (15)



أُولَئِکَ الَّذِینَ اشْتَرَوُا الضَّلَالَةَ بِالْهُدَى فَمَا رَبِحَتْ تِجَارَتُهُمْ وَمَا کَانُوا مُهْتَدِینَ ﴿16﴾



اینان کسانى هستند که گمراهى را به بهاى راهیابى خریدند، و سوداى آنان سودى نکرد، و راهیاب نشدند (16)



مَثَلُهُمْ کَمَثَلِ الَّذِی اسْتَوْقَدَ نَارًا فَلَمَّا أَضَاءَتْ مَا حَوْلَهُ ذَهَبَ اللَّهُ بِنُورِهِمْ وَتَرَکَهُمْ فِی ظُلُمَاتٍ لَا یُبْصِرُونَ ﴿17﴾



داستان ایشان همچون داستان کسانى است که آتشى افروختند، و چون پیرامونشان را روشن کرد [بناگاه‏] خداوند نورشان را خاموش کرد، و در تاریکى‏اى که [چیزى را] نمى‏بینند واگذاشت‏ (17)



صُمٌّ بُکْمٌ عُمْیٌ فَهُمْ لَا یَرْجِعُونَ ﴿18﴾



ناشنوا و گنگ و نابینا هستند و به راه نمى‏آیند (18)



أَوْ کَصَیِّبٍ مِنَ السَّمَاءِ فِیهِ ظُلُمَاتٌ وَرَعْدٌ وَبَرْقٌ یَجْعَلُونَ أَصَابِعَهُمْ فِی آذَانِهِمْ مِنَ الصَّوَاعِقِ حَذَرَ الْمَوْتِ وَاللَّهُ مُحِیطٌ بِالْکَافِرِینَ ﴿19﴾



یا چون [گرفتاران در] بارانى سخت که از آسمان مى‏بارد و همراه با تاریکى و رعد و برق است از بیم مرگ ناشى از صاعقه‏ها انگشتانشان را در گوش هایشان مى‏کنند، و خداوند بر کافران چیره است‏ (19)



یَکَادُ الْبَرْقُ یَخْطَفُ أَبْصَارَهُمْ کُلَّمَا أَضَاءَ لَهُمْ مَشَوْا فِیهِ وَإِذَا أَظْلَمَ عَلَیْهِمْ قَامُوا وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ لَذَهَبَ بِسَمْعِهِمْ وَأَبْصَارِهِمْ إِنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿20﴾



نزدیک است که برق [نور] چشمانشان را برباید هرگاه که [برق راهشان را] روشن کند، پیش روند، و چون [راهشان را] تاریک کند، بایستند و خداوند اگر مى‏خواست شنوایى و بیناییشان را از بین مى‏برد چرا که خداوند بر هر کارى تواناست‏ (20)



یَا أَیُّهَا النَّاسُ اعْبُدُوا رَبَّکُمُ الَّذِی خَلَقَکُمْ وَالَّذِینَ مِنْ قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ ﴿21﴾



اى مردم پروردگارتان را که شما و پیشینیانتان را آفریده است، بپرستید، تا در امان مانید (21)



الَّذِی جَعَلَ لَکُمُ الْأَرْضَ فِرَاشًا وَالسَّمَاءَ بِنَاءً وَأَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجَ بِهِ مِنَ الثَّمَرَاتِ رِزْقًا لَکُمْ فَلَا تَجْعَلُوا لِلَّهِ أَنْدَادًا وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿22﴾



آنکه زمین را [همچون‏] زیرانداز و آسمان را [همچون‏] سرپناه شما کرد، و از آسمان آبى فرو فرستاد، آنگاه بدان میوه‏ها براى روزى شما برآورد، پس آگاهانه براى او همتا نیاورید (22)



وَإِنْ کُنْتُمْ فِی رَیْبٍ مِمَّا نَزَّلْنَا عَلَى عَبْدِنَا فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِنْ مِثْلِهِ وَادْعُوا شُهَدَاءَکُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ ﴿23﴾



و اگر از آنچه بر بنده خویش فرو فرستاده‏ایم، شک دارید، اگر راست مى‏گویید سوره‏اى همانند آن بیاورید و از یاورانتان در برابر خداوند، یارى بخواهید (23)



فَإِنْ لَمْ تَفْعَلُوا وَلَنْ تَفْعَلُوا فَاتَّقُوا النَّارَ الَّتِی وَقُودُهَا النَّاسُ وَالْحِجَارَةُ أُعِدَّتْ لِلْکَافِرِینَ ﴿24﴾



ولى اگر چنین نکردید که هرگز نخواهید کرد از آتشى که هیزم آن انسان و سنگ هاست و براى کافران آماده شده است، بترسید (24)



وَبَشِّرِ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أَنَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ کُلَّمَا رُزِقُوا مِنْهَا مِنْ ثَمَرَةٍ رِزْقًا قَالُوا هَذَا الَّذِی رُزِقْنَا مِنْ قَبْلُ وَأُتُوا بِهِ مُتَشَابِهًا وَلَهُمْ فِیهَا أَزْوَاجٌ مُطَهَّرَةٌ وَهُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ﴿25﴾



و به کسانى که ایمان آورده‏اند و کارهاى شایسته کرده‏اند، نوید بده که ایشان را بوستانهایى است که در فرودست آن جویباران جارى است، هر گاه از میوه‏هاى آن روزى یابند، گویند این همان است که پیشترها از آن بهره‏مند بودیم، و به ایشان همانند آن داده شود، و در آنجا جفتهاى پاکیزه دارند، و هم در آنجا جاویدانند (25)



إِنَّ اللَّهَ لَا یَسْتَحْیِی أَنْ یَضْرِبَ مَثَلًا مَا بَعُوضَةً فَمَا فَوْقَهَا فَأَمَّا الَّذِینَ آمَنُوا فَیَعْلَمُونَ أَنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّهِمْ وَأَمَّا الَّذِینَ کَفَرُوا فَیَقُولُونَ مَاذَا أَرَادَ اللَّهُ بِهَذَا مَثَلًا یُضِلُّ بِهِ کَثِیرًا وَیَهْدِی بِهِ کَثِیرًا وَمَا یُضِلُّ بِهِ إِلَّا الْفَاسِقِینَ ﴿26﴾



خداوند پروا ندارد که به پشه و فراتر [یا فروتر] از آن مثل زند، آنگاه مؤمنان مى‏دانند که آن [مثل‏] راست و درست است [و] از سوى پروردگارشان است، ولى کافران مى‏گویند خداوند از این مثل چه مى‏خواهد؟ [بدین‏سان‏] بسیارى را بدان گمراه و بسیارى را راهنمایى مى‏کند، ولى جز نافرمانان کسى را بدان بیراه نمى‏گرداند (26)



الَّذِینَ یَنْقُضُونَ عَهْدَ اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مِیثَاقِهِ وَیَقْطَعُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ یُوصَلَ وَیُفْسِدُونَ فِی الْأَرْضِ أُولَئِکَ هُمُ الْخَاسِرُونَ ﴿27﴾



کسانى که پیمان خداوند را پس از بستنش مى‏شکنند، و آنچه خداوند به پیوستن آن فرمان داده است، مى‏گسلند، و در زمین فساد مى‏کنند، اینان زیانکارند (27)



کَیْفَ تَکْفُرُونَ بِاللَّهِ وَکُنْتُمْ أَمْوَاتًا فَأَحْیَاکُمْ ثُمَّ یُمِیتُکُمْ ثُمَّ یُحْیِیکُمْ ثُمَّ إِلَیْهِ تُرْجَعُونَ ﴿28﴾



چگونه به خداوند کفرمى‏ورزید، حال آنکه بى‏جان بودید و او به شما جان بخشید، سپس شما را مى‏میراند و دوباره زنده مى‏کند، آنگاه به سویش بازگردانده مى‏شوید (28)



هُوَ الَّذِی خَلَقَ لَکُمْ مَا فِی الْأَرْضِ جَمِیعًا ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى السَّمَاءِ فَسَوَّاهُنَّ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ وَهُوَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ ﴿29﴾



او کسى است که آنچه در زمین است همه را براى شما آفرید، سپس به [آفرینش‏] آسمان پرداخت، و هفت آسمان استوار کرد و او به هر چیزى داناست‏ (29)



وَإِذْ قَالَ رَبُّکَ لِلْمَلَائِکَةِ إِنِّی جَاعِلٌ فِی الْأَرْضِ خَلِیفَةً قَالُوا أَتَجْعَلُ فِیهَا مَنْ یُفْسِدُ فِیهَا وَیَسْفِکُ الدِّمَاءَ وَنَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِکَ وَنُقَدِّسُ لَکَ قَالَ إِنِّی أَعْلَمُ مَا لَا تَعْلَمُونَ ﴿30﴾



و چون پروردگارت به فرشتگان گفت من گمارنده جانشینى در زمینم، گفتند آیا کسى را در آن مى‏گمارى که در آن فساد مى‏کند و خونها مى‏ریزد، حال آنکه ما شاکرانه تو را نیایش مى‏کنیم و تو را به پاکى یاد مى‏کنیم، فرمود من چیزى مى‏دانم که شما نمى‏دانید (30)



وَعَلَّمَ آدَمَ الْأَسْمَاءَ کُلَّهَا ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى الْمَلَائِکَةِ فَقَالَ أَنْبِئُونِی بِأَسْمَاءِ هَؤُلَاءِ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ ﴿31﴾



و همه نامها را به آدم آموخت، سپس آنها را بر فرشتگان عرضه داشت و گفت اگر راست مى‏گویید به من از نامهاى ایشان خبر دهید (31)



قَالُوا سُبْحَانَکَ لَا عِلْمَ لَنَا إِلَّا مَا عَلَّمْتَنَا إِنَّکَ أَنْتَ الْعَلِیمُ الْحَکِیمُ﴿32﴾



گفتند پاکا که تویى، ما دانشى نداریم جز آنچه به ما آموخته‏اى، تو داناى فرزانه‏اى‏ (32)



قَالَ یَا آدَمُ أَنْبِئْهُمْ بِأَسْمَائِهِمْ فَلَمَّا أَنْبَأَهُمْ بِأَسْمَائِهِمْ قَالَ أَلَمْ أَقُلْ لَکُمْ إِنِّی أَعْلَمُ غَیْبَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَأَعْلَمُ مَا تُبْدُونَ وَمَا کُنْتُمْ تَکْتُمُونَ ﴿33﴾



فرمود اى آدم آنان را از نامهایشان خبر ده، و چون از نام هایشان خبرشان داد، فرمود آیا به شما نگفتم که من ناپیداى آسمانها و زمین را مى‏دانم‏ (33)



وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِکَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِیسَ أَبَى وَاسْتَکْبَرَ وَکَانَ مِنَ الْکَافِرِینَ ﴿34﴾



و چون به فرشتگان گفتیم بر آدم سجده برید، همه سجده بردند جز ابلیس که سرکشید و کبرورزید و از کافران شد (34)



وَقُلْنَا یَا آدَمُ اسْکُنْ أَنْتَ وَزَوْجُکَ الْجَنَّةَ وَکُلَا مِنْهَا رَغَدًا حَیْثُ شِئْتُمَا وَلَا تَقْرَبَا هَذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَکُونَا مِنَ الظَّالِمِینَ ﴿35﴾



و گفتیم اى آدم تو و همسرت در بهشت بیارامید و از [نعمتهاى‏] آن از هر جا که خواستید به خوشى و فراوانى بخورید، ولى به این درخت نزدیک نشوید که از ستمکاران خواهید بود (35)



فَأَزَلَّهُمَا الشَّیْطَانُ عَنْهَا فَأَخْرَجَهُمَا مِمَّا کَانَا فِیهِ وَقُلْنَا اهْبِطُوا بَعْضُکُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ وَلَکُمْ فِی الْأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَمَتَاعٌ إِلَى حِینٍ﴿36﴾



سپس شیطان آنان را به لغزش کشانید و از جایى که بودند آواره کرد، و گفتیم پایین روید برخى دشمن یکدیگر و در روى زمین تا وقت معین آرامشگاه و بهره‏مندى دارید (36)

فَتَلَقَّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ کَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَیْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ ﴿37﴾



آنگاه آدم کلماتى از پروردگارش فراگرفت و [خداوند] از او درگذشت، چه او توبه‏پذیر مهربان است‏ (37)



قُلْنَا اهْبِطُوا مِنْهَا جَمِیعًا فَإِمَّا یَأْتِیَنَّکُمْ مِنِّی هُدًى فَمَنْ تَبِعَ هُدَایَ فَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ ﴿38﴾



گفتیم همه از آن [بهشت‏] پایین روید، آنگاه اگر رهنمودى از من براى شما آمد، کسانى که از رهنمودم پیروى کنند، بیمى برایشان نیست و اندوهگین نگردند (38)



وَالَّذِینَ کَفَرُوا وَکَذَّبُوا بِآیَاتِنَا أُولَئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ﴿39﴾



و کسانى که کفرورزیدند و آیات ما را دروغ انگاشتند، دوزخى‏اند و جاودانه در آنند (39)



یَا بَنِی إِسْرَائِیلَ اذْکُرُوا نِعْمَتِیَ الَّتِی أَنْعَمْتُ عَلَیْکُمْ وَأَوْفُوا بِعَهْدِی أُوفِ بِعَهْدِکُمْ وَإِیَّایَ فَارْهَبُونِ ﴿40﴾



اى بنى‏اسرائیل نعمتم را که بر شما ارزانى داشتم یاد کنید و به پیمان من وفا کنید تا به پیمان خود با شما وفا کنم و تنها از من بترسید (40)



وَآمِنُوا بِمَا أَنْزَلْتُ مُصَدِّقًا لِمَا مَعَکُمْ وَلَا تَکُونُوا أَوَّلَ کَافِرٍ بِهِ وَلَا تَشْتَرُوا بِآیَاتِی ثَمَنًا قَلِیلًا وَإِیَّایَ فَاتَّقُونِ ﴿41﴾



و به آنچه همخوان کتاب شما نازل کرده‏ام ایمان بیاورید و نخستین منکر آن نباشید، و آیات مرا به بهاى ناچیز نفروشید و تنها از من پروا کنید (41)



وَلَا تَلْبِسُوا الْحَقَّ بِالْبَاطِلِ وَتَکْتُمُوا الْحَقَّ وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿42﴾



و حق را به باطل میامیزید و دیده و دانسته حق را پنهان نکنید (42)



وَأَقِیمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّکَاةَ وَارْکَعُوا مَعَ الرَّاکِعِینَ ﴿43﴾



و نماز را برپا دارید و زکات را بپردازید و با نمازگزاران نماز کنید (43)



أَتَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَتَنْسَوْنَ أَنْفُسَکُمْ وَأَنْتُمْ تَتْلُونَ الْکِتَابَ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ﴿44﴾



آیا مردم را به نیکى فرمان مى‏دهید و خودتان را فراموش مى‏کنید؟ حال آنکه کتاب [تورات‏] مى‏خوانید، مگر نمى‏اندیشید؟ (44)



وَاسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلَاةِ وَإِنَّهَا لَکَبِیرَةٌ إِلَّا عَلَى الْخَاشِعِینَ ﴿45﴾



از صبر [روزه‏] و نماز یارى بجویید و آن [نماز] جز بر فروتنان گران مى‏آید (45)



الَّذِینَ یَظُنُّونَ أَنَّهُمْ مُلَاقُو رَبِّهِمْ وَأَنَّهُمْ إِلَیْهِ رَاجِعُونَ ﴿46﴾



کسانى که یقین دارند به لقاى پروردگارشان مى‏رسند و بازگردنده به سوى او هستند (46)



یَا بَنِی إِسْرَائِیلَ اذْکُرُوا نِعْمَتِیَ الَّتِی أَنْعَمْتُ عَلَیْکُمْ وَأَنِّی فَضَّلْتُکُمْ عَلَى الْعَالَمِینَ ﴿47﴾



اى بنى‏اسرائیل نعمتم را که بر شما ارزانى داشتم و اینکه شما را بر جهانیان [هم زمانتان‏] برترى بخشیدم، یاد کنید (47)



وَاتَّقُوا یَوْمًا لَا تَجْزِی نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَیْئًا وَلَا یُقْبَلُ مِنْهَا شَفَاعَةٌ وَلَا یُؤْخَذُ مِنْهَا عَدْلٌ وَلَا هُمْ یُنْصَرُونَ ﴿48﴾



و از روزى بترسید که کسى به داد کسى نرسد و از کسى شفاعتى پذیرفته نشود و بدل و بلاگردانى گرفته نشود و یارى نیابند (48)



وَإِذْ نَجَّیْنَاکُمْ مِنْ آلِ فِرْعَوْنَ یَسُومُونَکُمْ سُوءَ الْعَذَابِ یُذَبِّحُونَ أَبْنَاءَکُمْ وَیَسْتَحْیُونَ نِسَاءَکُمْ وَفِی ذَلِکُمْ بَلَاءٌ مِنْ رَبِّکُمْ عَظِیمٌ﴿49﴾



و یاد کنید که شما را از آل فرعون رهانیدیم که عذابى سخت را به شما مى‏چشانیدند، پسرانتان را مى‏کشتند و دخترانتان را [براى کنیزى‏] زنده نگاه مى‏داشتند، و در آن آزمونى بزرگ از سوى پروردگارتان بود (49)



وَإِذْ فَرَقْنَا بِکُمُ الْبَحْرَ فَأَنْجَیْنَاکُمْ وَأَغْرَقْنَا آلَ فِرْعَوْنَ وَأَنْتُمْ تَنْظُرُونَ﴿50﴾



و یاد کنید که دریا را براى شما شکافتیم و شما را رهانیدیم و آل فرعون را غرق کردیم و شما نظاره مى‏کردید (50)



وَإِذْ وَاعَدْنَا مُوسَى أَرْبَعِینَ لَیْلَةً ثُمَّ اتَّخَذْتُمُ الْعِجْلَ مِنْ بَعْدِهِ وَأَنْتُمْ ظَالِمُونَ ﴿51﴾



و یاد کنید که با موسى چهل شب وعده گذاشته بودیم، آنگاه شما در غیاب او گوساله را به پرستش گرفتید و شما ستمکار بودید (51)



ثُمَّ عَفَوْنَا عَنْکُمْ مِنْ بَعْدِ ذَلِکَ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ ﴿52﴾



آنگاه پس از آن از شما درگذشتیم تا سپاس بگزارید (52)



وَإِذْ آتَیْنَا مُوسَى الْکِتَابَ وَالْفُرْقَانَ لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ ﴿53﴾



و یاد کنید که به موسى کتاب آسمانى و فرقان دادیم تا به راه آیید (53)



وَإِذْ قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ یَا قَوْمِ إِنَّکُمْ ظَلَمْتُمْ أَنْفُسَکُمْ بِاتِّخَاذِکُمُ الْعِجْلَ فَتُوبُوا إِلَى بَارِئِکُمْ فَاقْتُلُوا أَنْفُسَکُمْ ذَلِکُمْ خَیْرٌ لَکُمْ عِنْدَ بَارِئِکُمْ فَتَابَ عَلَیْکُمْ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ ﴿54﴾



و یاد کنید که موسى به قومش گفت اى قوم من، شما با گوساله‏پرستى بر خودتان ستم کرده‏اید، اینک به درگاه آفریدگارتان توبه کنید و خودتان را بکشید، که این در نزد آفریدگارتان براى شما بهتر است، آنگاه [که چنین کردید، خداوند] از شما درگذشت، چرا که او توبه‏پذیر مهربان است‏ (54)



وَإِذْ قُلْتُمْ یَا مُوسَى لَنْ نُؤْمِنَ لَکَ حَتَّى نَرَى اللَّهَ جَهْرَةً فَأَخَذَتْکُمُ الصَّاعِقَةُ وَأَنْتُمْ تَنْظُرُونَ ﴿55﴾



و یاد کنید که گفتید اى موسى ما [سخن‏] تو را باور نمى‏کنیم مگر آنکه خداوند را آشکارا ببینیم، آنگاه [به چشم خود] دیدید که صاعقه بر شما فرود آمد (55)



ثُمَّ بَعَثْنَاکُمْ مِنْ بَعْدِ مَوْتِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ ﴿56﴾



آنگاه پس از مردنتان، شما را [دیگر بار] زنده کردیم، تا سپاس بگزارید (56)



وَظَلَّلْنَا عَلَیْکُمُ الْغَمَامَ وَأَنْزَلْنَا عَلَیْکُمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَى کُلُوا مِنْ طَیِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاکُمْ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَکِنْ کَانُوا أَنْفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ﴿57﴾



و ابر را سایبان شما گرداندیم و برایتان من و سلوى فرو فرستادیم [و گفتیم‏] از روزى پاکیزه‏اى که به شما بخشیده‏ایم بخورید، و بر ما ستم نکردند، بلکه بر خویشتن ستم مى‏کردند (57)



وَإِذْ قُلْنَا ادْخُلُوا هَذِهِ الْقَرْیَةَ فَکُلُوا مِنْهَا حَیْثُ شِئْتُمْ رَغَدًا وَادْخُلُوا الْبَابَ سُجَّدًا وَقُولُوا حِطَّةٌ نَغْفِرْ لَکُمْ خَطَایَاکُمْ وَسَنَزِیدُ الْمُحْسِنِینَ﴿58﴾



و یاد کنید که گفتیم به این شهر درآیید و هر گونه که خواستید به خوشى و فراوانى از [نعمتهاى‏] آن بخورید و از آن دروازه فروتنانه وارد شوید [و براى عذرخواهى‏] حطه بگویید، تا گناهان شما را ببخشیم، و پاداش نیکوکاران را خواهیم افزود (58)



فَبَدَّلَ الَّذِینَ ظَلَمُوا قَوْلًا غَیْرَ الَّذِی قِیلَ لَهُمْ فَأَنْزَلْنَا عَلَى الَّذِینَ ظَلَمُوا رِجْزًا مِنَ السَّمَاءِ بِمَا کَانُوا یَفْسُقُونَ ﴿59﴾



آنگاه ستمکاران سخن را به چیزى جز آنچه به آنان گفته شده بود، تبدیل کردند، پس بر سر ستمکاران به کیفر نافرمانیشان عذابى از آسمان فرو فرستادیم‏ (59)



وَإِذِ اسْتَسْقَى مُوسَى لِقَوْمِهِ فَقُلْنَا اضْرِبْ بِعَصَاکَ الْحَجَرَ فَانْفَجَرَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَیْنًا قَدْ عَلِمَ کُلُّ أُنَاسٍ مَشْرَبَهُمْ کُلُوا وَاشْرَبُوا مِنْ رِزْقِ اللَّهِ وَلَا تَعْثَوْا فِی الْأَرْضِ مُفْسِدِینَ ﴿60﴾



و چون موسى براى قومش در طلب آب برآمد، به او گفتیم با عصایت به آن سنگ بزن، آنگاه از آن دوازده چشمه شکافت و هر گروهى [از اسباط] آبشخور خود را شناختند، [گفتیم‏] از روزى خداوند بخورید و بیاشامید، و در این سرزمین فتنه و فساد برپا نکنید (60)



وَإِذْ قُلْتُمْ یَا مُوسَى لَنْ نَصْبِرَ عَلَى طَعَامٍ وَاحِدٍ فَادْعُ لَنَا رَبَّکَ یُخْرِجْ لَنَا مِمَّا تُنْبِتُ الْأَرْضُ مِنْ بَقْلِهَا وَقِثَّائِهَا وَفُومِهَا وَعَدَسِهَا وَبَصَلِهَا قَالَ أَتَسْتَبْدِلُونَ الَّذِی هُوَ أَدْنَى بِالَّذِی هُوَ خَیْرٌ اهْبِطُوا مِصْرًا فَإِنَّ لَکُمْ مَا سَأَلْتُمْ وَضُرِبَتْ عَلَیْهِمُ الذِّلَّةُ وَالْمَسْکَنَةُ وَبَاءُوا بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ ذَلِکَ بِأَنَّهُمْ کَانُوا یَکْفُرُونَ بِآیَاتِ اللَّهِ وَیَقْتُلُونَ النَّبِیِّینَ بِغَیْرِ الْحَقِّ ذَلِکَ بِمَا عَصَوْا وَکَانُوا یَعْتَدُونَ ﴿61﴾



و چنین بود که گفتید اى موسى هرگز تاب تحمل یک خوراک تنها را نداریم، پس از پروردگارت بخواه که براى ما از آنچه زمین مى‏رویاند از [جمله‏] سبزى، و خیار، و سیر و عدس و پیاز برآورد [موسى‏] گفت آیا چیزى را که پست‏تر است جانشین چیزى مى‏کنید که بهتر است؟ به شهرى درآیید که [در آنجا] آنچه خواستید فراهم است، و دچار خوارى و نادارى شدند و سزاوار خشم خداوندى گردیدند، چرا که آیات الهى را انکار مى‏کردند و پیامبران را به ناحق مى‏کشتند، این از آن روى بود که سرکشى مى‏کردند و از حد در مى‏گذشتند (61)



إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَالَّذِینَ هَادُوا وَالنَّصَارَى وَالصَّابِئِینَ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآخِرِ وَعَمِلَ صَالِحًا فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ ﴿62﴾



از مؤمنان و یهودیان و مسیحیان و صابئین، هر کس که به خداوند و روز بازپسین ایمان آورده و نیکوکارى کرده باشد، پاداششان نزد خداوند [محفوظ] است و نه بیمى بر آنهاست و نه اندوهگین مى‏شوند (62)



وَإِذْ أَخَذْنَا مِیثَاقَکُمْ وَرَفَعْنَا فَوْقَکُمُ الطُّورَ خُذُوا مَا آتَیْنَاکُمْ بِقُوَّةٍ وَاذْکُرُوا مَا فِیهِ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ ﴿63﴾



و یاد کنید که از شما پیمان گرفتیم و [کوه‏] طور را بر فراز شما برافراشتیم [و گفتیم‏] آنچه به شما داده‏ایم به جد و جهد بگیرید و آنچه در آن هست به خاطر بسپارید باشد که پروا کنید (63)



ثُمَّ تَوَلَّیْتُمْ مِنْ بَعْدِ ذَلِکَ فَلَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَرَحْمَتُهُ لَکُنْتُمْ مِنَ الْخَاسِرِینَ ﴿64﴾



آنگاه، پس از آن روى گرداندید، و اگر بخشش و رحمت الهى در حق شما نبود، از زیانکاران مى‏شدید (64)



وَلَقَدْ عَلِمْتُمُ الَّذِینَ اعْتَدَوْا مِنْکُمْ فِی السَّبْتِ فَقُلْنَا لَهُمْ کُونُوا قِرَدَةً خَاسِئِینَ ﴿65﴾



کسانى از خودتان را که در سبت شنبه بى‏روشى کردند خوب مى‏شناسید، که به ایشان گفتیم بوزینگان مطرود باشید (65)



فَجَعَلْنَاهَا نَکَالًا لِمَا بَیْنَ یَدَیْهَا وَمَا خَلْفَهَا وَمَوْعِظَةً لِلْمُتَّقِینَ ﴿66﴾



و این [پدیده‏] را مایه عبرت مردم حال و آینده و پندآموز پرهیزگاران ساختیم‏ (66)



وَإِذْ قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ إِنَّ اللَّهَ یَأْمُرُکُمْ أَنْ تَذْبَحُوا بَقَرَةً قَالُوا أَتَتَّخِذُنَا هُزُوًا قَالَ أَعُوذُ بِاللَّهِ أَنْ أَکُونَ مِنَ الْجَاهِلِینَ ﴿67﴾



و چون موسى به قومش گفت خداوند به شما دستور مى‏دهد که ماده‏گاوى بکشید، گفتند آیا ما را ریشخند مى‏کنى؟ گفت پناه بر خدا مى‏برم که [مبادا] از نادانان باشم‏ (67)



قَالُوا ادْعُ لَنَا رَبَّکَ یُبَیِّنْ لَنَا مَا هِیَ قَالَ إِنَّهُ یَقُولُ إِنَّهَا بَقَرَةٌ لَا فَارِضٌ وَلَا بِکْرٌ عَوَانٌ بَیْنَ ذَلِکَ فَافْعَلُوا مَا تُؤْمَرُونَ ﴿68﴾



گفتند از پروردگارت براى ما بخواه که چون و چند آن گاو را بر ما روشن کند، گفت مى‏فرماید آن گاوى است نه پیر و نه جوان، میانسال بینابین، پس آنچه دستور یافته‏اید انجام دهید (68)



قَالُوا ادْعُ لَنَا رَبَّکَ یُبَیِّنْ لَنَا مَا لَوْنُهَا قَالَ إِنَّهُ یَقُولُ إِنَّهَا بَقَرَةٌ صَفْرَاءُ فَاقِعٌ لَوْنُهَا تَسُرُّ النَّاظِرِینَ ﴿69﴾



گفتند از پروردگارت بخواه براى ما روشن کند که رنگ آن چیست، گفت مى‏فرماید آن گاوى است رنگش زرد روشن که بینندگان را شاد مى‏کند (69)



قَالُوا ادْعُ لَنَا رَبَّکَ یُبَیِّنْ لَنَا مَا هِیَ إِنَّ الْبَقَرَ تَشَابَهَ عَلَیْنَا وَإِنَّا إِنْ شَاءَ اللَّهُ لَمُهْتَدُونَ ﴿70﴾



گفتند از پروردگارت بخواه که براى ما روشن کند که آن چگونه است [چون و چند] گاو بر ما مشتبه شده است و ما اگر خدا بخواهد راهیاب خواهیم شد (70)



قَالَ إِنَّهُ یَقُولُ إِنَّهَا بَقَرَةٌ لَا ذَلُولٌ تُثِیرُ الْأَرْضَ وَلَا تَسْقِی الْحَرْثَ مُسَلَّمَةٌ لَا شِیَةَ فِیهَا قَالُوا الْآنَ جِئْتَ بِالْحَقِّ فَذَبَحُوهَا وَمَا کَادُوا یَفْعَلُونَ﴿71﴾



گفت مى‏فرماید آن گاوى است که نه رام [و کارى‏] است که زمین را شیار کند و نه کشتزار را آبیارى کند، تندرست و یکرنگ گفتند اینک سخن درست آوردى سپس آن را کشتند و نزدیک بود که این کار را نکنند (71)



وَإِذْ قَتَلْتُمْ نَفْسًا فَادَّارَأْتُمْ فِیهَا وَاللَّهُ مُخْرِجٌ مَا کُنْتُمْ تَکْتُمُونَ ﴿72﴾



و یاد کنید که چون کسى را کشتید و درباره او به ستیزه پرداختید [و به گردن همدیگر انداختید] و خداوند آشکارکننده چیزى است که پنهان مى‏ساختید (72)



فَقُلْنَا اضْرِبُوهُ بِبَعْضِهَا کَذَلِکَ یُحْیِی اللَّهُ الْمَوْتَى وَیُرِیکُمْ آیَاتِهِ لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ ﴿73﴾



آنگاه گفتیم بخشى از بدن گاو را به او [بدن آن کشته‏] بزنید [تا زنده شود] و خداوند این چنین مردگان را زنده مى‏کند و معجزات خویش را به شما مى‏نمایاند تا بیندیشید (73)



ثُمَّ قَسَتْ قُلُوبُکُمْ مِنْ بَعْدِ ذَلِکَ فَهِیَ کَالْحِجَارَةِ أَوْ أَشَدُّ قَسْوَةً وَإِنَّ مِنَ الْحِجَارَةِ لَمَا یَتَفَجَّرُ مِنْهُ الْأَنْهَارُ وَإِنَّ مِنْهَا لَمَا یَشَّقَّقُ فَیَخْرُجُ مِنْهُ الْمَاءُ وَإِنَّ مِنْهَا لَمَا یَهْبِطُ مِنْ خَشْیَةِ اللَّهِ وَمَا اللَّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ﴿74﴾



سپس دلهایتان پس از آن سخت شد، همانند سنگ، یا از آن سخت‏تر، چرا که بعضى از سنگهاست که از آنها جویباران مى‏شکافد و بعضى از آنهاست که مى‏شکند و آب از آنها بیرون مى‏آید و بعضى از آنهاست که از خشیت الهى [از کوه‏] فرو مى‏افتد و خدا از آنچه مى‏کنید غافل نیست‏ (74)



أَفَتَطْمَعُونَ أَنْ یُؤْمِنُوا لَکُمْ وَقَدْ کَانَ فَرِیقٌ مِنْهُمْ یَسْمَعُونَ کَلَامَ اللَّهِ ثُمَّ یُحَرِّفُونَهُ مِنْ بَعْدِ مَا عَقَلُوهُ وَهُمْ یَعْلَمُونَ ﴿75﴾



[اى مؤمنان‏] آیا امید دارید که [یهودیان‏] به [حقانیت‏] شما ایمان آورند، و حال آنکه گروهى از آنان کلام الهى را مى‏شنیدند و پس از آنکه آن را در مى‏یافتند آگاهانه دگرگونش مى‏ساختند (75)



وَإِذَا لَقُوا الَّذِینَ آمَنُوا قَالُوا آمَنَّا وَإِذَا خَلَا بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ قَالُوا أَتُحَدِّثُونَهُمْ بِمَا فَتَحَ اللَّهُ عَلَیْکُمْ لِیُحَاجُّوکُمْ بِهِ عِنْدَ رَبِّکُمْ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ﴿76﴾



و چون با مؤمنان روبه‏رو شوند گویند ایمان آورده‏ایم و چون با همدیگر تنها شوند گویند آیا آنچه خدا بر شما آشکار کرده است، با آنان درمیان مى‏گذارید، تا در پیشگاه خداوند با آن بر شما حجت آورند، مگر اندیشه نمى‏کنید؟ (76)



أَوَلَا یَعْلَمُونَ أَنَّ اللَّهَ یَعْلَمُ مَا یُسِرُّونَ وَمَا یُعْلِنُونَ ﴿77﴾



آیا نمى‏دانند که خداوند آنچه پنهان و آنچه آشکار مى‏دارند مى‏داند؟ (77)



وَمِنْهُمْ أُمِّیُّونَ لَا یَعْلَمُونَ الْکِتَابَ إِلَّا أَمَانِیَّ وَإِنْ هُمْ إِلَّا یَظُنُّونَ﴿78﴾



و از آنان بى‏سوادانى هستند که کتاب آسمانى [تورات‏] را جز طوطى‏وار [و لقلقه زبان‏] نمى‏دانند و جز پندار نمى‏بافند (78)



فَوَیْلٌ لِلَّذِینَ یَکْتُبُونَ الْکِتَابَ بِأَیْدِیهِمْ ثُمَّ یَقُولُونَ هَذَا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ لِیَشْتَرُوا بِهِ ثَمَنًا قَلِیلًا فَوَیْلٌ لَهُمْ مِمَّا کَتَبَتْ أَیْدِیهِمْ وَوَیْلٌ لَهُمْ مِمَّا یَکْسِبُونَ ﴿79﴾



پس واى بر کسانى که [اینگونه‏] کتاب را به دست خویش مى‏نویسند و سپس براى آنکه آن را به بهاى ناچیزى بفروشند مى‏گویند این از نزد خداوند است، واى بر آنان از آنچه به دست خویش نوشته‏اند و واى بر آنان از آنچه به دست مى‏آورند (79)



وَقَالُوا لَنْ تَمَسَّنَا النَّارُ إِلَّا أَیَّامًا مَعْدُودَةً قُلْ أَتَّخَذْتُمْ عِنْدَ اللَّهِ عَهْدًا فَلَنْ یُخْلِفَ اللَّهُ عَهْدَهُ أَمْ تَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ ﴿80﴾



و گویند آتش دوزخ جز چند روز اندکشمار به ما نمى‏رسد، بگو آیا از خدا پیمان گرفته‏اید -که البته خداوند خلف وعده نخواهد کردیا چیزى را که نمى‏دانید به خدا نسبت مى‏دهید؟ (80)



بَلَى مَنْ کَسَبَ سَیِّئَةً وَأَحَاطَتْ بِهِ خَطِیئَتُهُ فَأُولَئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ﴿81﴾



آرى کسانى که بدى کنند و گناهشان بر آنان چیره شود، دوزخى‏اند و در آن جاودانه مى‏مانند (81)



وَالَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُولَئِکَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ﴿82﴾



و کسانى که ایمان آورده‏اند و کارهاى شایسته کرده‏اند، بهشتى‏اند و جاودانه در آن ماندگاراند (82)



وَإِذْ أَخَذْنَا مِیثَاقَ بَنِی إِسْرَائِیلَ لَا تَعْبُدُونَ إِلَّا اللَّهَ وَبِالْوَالِدَیْنِ إِحْسَانًا وَذِی الْقُرْبَى وَالْیَتَامَى وَالْمَسَاکِینِ وَقُولُوا لِلنَّاسِ حُسْنًا وَأَقِیمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّکَاةَ ثُمَّ تَوَلَّیْتُمْ إِلَّا قَلِیلًا مِنْکُمْ وَأَنْتُمْ مُعْرِضُونَ ﴿83﴾



و یاد کنید که از بنى‏اسرائیل پیمان گرفتیم که جز خداوند را نپرستید و به پدر و مادر و خویشاوندان و یتیمان و بینوایان نیکى کنید و با مردم به زبان خوش سخن بگویید و نماز را برپا دارید و زکات را بپردازید، سپس جز اندکى از شما [بقیه‏] سر برتافته و رویگردان شدید (83)



وَإِذْ أَخَذْنَا مِیثَاقَکُمْ لَا تَسْفِکُونَ دِمَاءَکُمْ وَلَا تُخْرِجُونَ أَنْفُسَکُمْ مِنْ دِیَارِکُمْ ثُمَّ أَقْرَرْتُمْ وَأَنْتُمْ تَشْهَدُونَ ﴿84﴾



و یاد کنید که از شما پیمان گرفتیم که خون یکدیگر را نریزید و یکدیگر را از خانه و کاشانه نرانید، آنگاه دیده و دانسته گردن نهادید (84)



ثُمَّ أَنْتُمْ هَؤُلَاءِ تَقْتُلُونَ أَنْفُسَکُمْ وَتُخْرِجُونَ فَرِیقًا مِنْکُمْ مِنْ دِیَارِهِمْ تَظَاهَرُونَ عَلَیْهِمْ بِالْإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ وَإِنْ یَأْتُوکُمْ أُسَارَى تُفَادُوهُمْ وَهُوَ مُحَرَّمٌ عَلَیْکُمْ إِخْرَاجُهُمْ أَفَتُؤْمِنُونَ بِبَعْضِ الْکِتَابِ وَتَکْفُرُونَ بِبَعْضٍ فَمَا جَزَاءُ مَنْ یَفْعَلُ ذَلِکَ مِنْکُمْ إِلَّا خِزْیٌ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَیَوْمَ الْقِیَامَةِ یُرَدُّونَ إِلَى أَشَدِّ الْعَذَابِ وَمَا اللَّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ﴿85﴾



[ولى‏] باز همین شما هستید که همدیگر را مى‏کشید و گروهى از خودتان را از خانه و کاشانه‏شان مى‏رانید و به گناه و ستمگرى در برابر آنان همدست مى‏شوید و چون کسانى از شما اسیر مى‏شوند آنان را [بر وفق حکم تورات‏] باز مى‏خرید، حال آنکه راندن [و کشتن‏] آنان بر شما حرام است آیا به بخشى از کتاب [در باب بازخرید اسیران‏] ایمان مى‏آورید، و به بخشى دیگر [در باب تحریم کشتار] ایمان نمى‏آورید؟ کیفر کسى که چنین کند چیست جز خفت و خوارى در زندگانى دنیا و در روز قیامت ایشان را به سخت‏ترین عذابها بازبرند و خدا از آنچه مى‏کنید غافل نیست‏ (85)



أُولَئِکَ الَّذِینَ اشْتَرَوُا الْحَیَاةَ الدُّنْیَا بِالْآخِرَةِ فَلَا یُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذَابُ وَلَا هُمْ یُنْصَرُونَ ﴿86﴾



اینان کسانى هستند که زندگانى دنیا را به بهاى آخرت خریدند، از این روى عذاب آنها کاسته نشود و یارى نبینند (86)



وَلَقَدْ آتَیْنَا مُوسَى الْکِتَابَ وَقَفَّیْنَا مِنْ بَعْدِهِ بِالرُّسُلِ وَآتَیْنَا عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ الْبَیِّنَاتِ وَأَیَّدْنَاهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ أَفَکُلَّمَا جَاءَکُمْ رَسُولٌ بِمَا لَا تَهْوَى أَنْفُسُکُمُ اسْتَکْبَرْتُمْ فَفَرِیقًا کَذَّبْتُمْ وَفَرِیقًا تَقْتُلُونَ ﴿87﴾



به موسى کتاب آسمانى دادیم و از پى او پیامبران فرستادیم، و معجزات آشکارى به عیسى بن مریم بخشیدیم و او را به روح القدس یارى دادیم، پس چرا هرگاه که پیامبرى احکامى بر خلاف دلخواه شما برایتان آورد، سرکشى کردید و گروهى را دروغگو انگاشتید و گروهى را کشتید؟ (87)



وَقَالُوا قُلُوبُنَا غُلْفٌ بَلْ لَعَنَهُمُ اللَّهُ بِکُفْرِهِمْ فَقَلِیلًا مَا یُؤْمِنُونَ﴿88﴾



و گفتند دلهاى ما در پوشش است، [چنین نیست‏] بلکه خداوند به کیفر کفرشان ایشان را لعنت کرده است، از این روى اندکى ایمان مى‏آورند (88)



وَلَمَّا جَاءَهُمْ کِتَابٌ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ مُصَدِّقٌ لِمَا مَعَهُمْ وَکَانُوا مِنْ قَبْلُ یَسْتَفْتِحُونَ عَلَى الَّذِینَ کَفَرُوا فَلَمَّا جَاءَهُمْ مَا عَرَفُوا کَفَرُوا بِهِ فَلَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الْکَافِرِینَ ﴿89﴾



و آنگاه که کتابى از سوى خداوند براى آنان آمد که همخوان با کتابشان بود، با آنکه پیش از آن در برابر کافران [از فرارسیدن پیامبر اسلام و قرآن‏] یارى مى‏جستند، چون آنچه [از پیش‏] مى‏شناختند به نزدشان آمد، آن را انکار کردند، لعنت الهى بر کافران است‏ (89)



بِئْسَمَا اشْتَرَوْا بِهِ أَنْفُسَهُمْ أَنْ یَکْفُرُوا بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ بَغْیًا أَنْ یُنَزِّلَ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ عَلَى مَنْ یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ فَبَاءُوا بِغَضَبٍ عَلَى غَضَبٍ وَلِلْکَافِرِینَ عَذَابٌ مُهِینٌ ﴿90﴾



بدا بدانچه به جان خریدند که آنچه خدا فرستاده بود از این رشک که [چرا] خداوند فضل خویش را بر هر کس از بندگانش که بخواهد ارزانى مى‏دارد، انکار کردند، پس سزاوار خشم اندر خشم شدند و کافران عذابى خفت‏بار [در پیش‏] دارند (90)



وَإِذَا قِیلَ لَهُمْ آمِنُوا بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ قَالُوا نُؤْمِنُ بِمَا أُنْزِلَ عَلَیْنَا وَیَکْفُرُونَ بِمَا وَرَاءَهُ وَهُوَ الْحَقُّ مُصَدِّقًا لِمَا مَعَهُمْ قُلْ فَلِمَ تَقْتُلُونَ أَنْبِیَاءَ اللَّهِ مِنْ قَبْلُ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ ﴿91﴾



و چون به ایشان گفته شود به آنچه خداوند فروفرستاده است [قرآن‏] ایمان آورید، گویند به آنچه بر [پیامبر] خودمان نازل شده است ایمان مى‏آوریم، و آنچه جز آن است، انکار مى‏کنند، حال آنکه آن [کتاب‏] حق و همخوان کتاب آنهاست بگو اگر مؤمنید پس چرا پیامبران الهى را در گذشته مى‏کشتید؟ (91)



وَلَقَدْ جَاءَکُمْ مُوسَى بِالْبَیِّنَاتِ ثُمَّ اتَّخَذْتُمُ الْعِجْلَ مِنْ بَعْدِهِ وَأَنْتُمْ ظَالِمُونَ ﴿92﴾



و موسى آن معجزات روشن را براى شما آورد، سپس در غیاب او شما بیدادگرانه گوساله‏پرستى کردید (92)



وَإِذْ أَخَذْنَا مِیثَاقَکُمْ وَرَفَعْنَا فَوْقَکُمُ الطُّورَ خُذُوا مَا آتَیْنَاکُمْ بِقُوَّةٍ وَاسْمَعُوا قَالُوا سَمِعْنَا وَعَصَیْنَا وَأُشْرِبُوا فِی قُلُوبِهِمُ الْعِجْلَ بِکُفْرِهِمْ قُلْ بِئْسَمَا یَأْمُرُکُمْ بِهِ إِیمَانُکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ ﴿93﴾



و یاد کنید که از شما پیمان گرفتیم و [کوه‏] طور را برفراز شما برافراشتیم [و گفتیم‏] آنچه به شما داده‏ایم، به جد و جهد بگیرید و گوش شنوا داشته باشید، گفتند شنیدیم و [در دل گفتند] سرپیچیدیم [و نشنیده گرفتیم‏] و بر اثر کفرشان مهر گوساله در دلشان سرشته شد، بگو اگر مؤمن باشید چه بد است آنچه "ایمان" شما به آن فرمان مى‏دهد (93)



قُلْ إِنْ کَانَتْ لَکُمُ الدَّارُ الْآخِرَةُ عِنْدَ اللَّهِ خَالِصَةً مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ ﴿94﴾



بگو اگر راست مى‏گویید که به حکم الهى سراى آخرت از میان همه مردم ویژه شماست، آرزوى مرگ کنید (94)



وَلَنْ یَتَمَنَّوْهُ أَبَدًا بِمَا قَدَّمَتْ أَیْدِیهِمْ وَاللَّهُ عَلِیمٌ بِالظَّالِمِینَ ﴿95﴾



و به خاطر کارهایى که کرده‏اند هرگز آن را آرزو نخواهند کرد، و خداوند به [احوال‏] ستمگران داناست‏ (95)



وَلَتَجِدَنَّهُمْ أَحْرَصَ النَّاسِ عَلَى حَیَاةٍ وَمِنَ الَّذِینَ أَشْرَکُوا یَوَدُّ أَحَدُهُمْ لَوْ یُعَمَّرُ أَلْفَ سَنَةٍ وَمَا هُوَ بِمُزَحْزِحِهِ مِنَ الْعَذَابِ أَنْ یُعَمَّرَ وَاللَّهُ بَصِیرٌ بِمَا یَعْمَلُونَ ﴿96﴾



و آنان را آزمندترین مردم -و نیز مشرکانبه زندگانى دنیا مى‏یابى، هر یک از آنان خوش دارد که کاش هزار سال عمر دهندش، ولى این عمر یافتن، دور دارنده او از عذاب نیست، و خداوند به آنچه مى‏کنند بیناست‏ (96)



قُلْ مَنْ کَانَ عَدُوًّا لِجِبْرِیلَ فَإِنَّهُ نَزَّلَهُ عَلَى قَلْبِکَ بِإِذْنِ اللَّهِ مُصَدِّقًا لِمَا بَیْنَ یَدَیْهِ وَهُدًى وَبُشْرَى لِلْمُؤْمِنِینَ ﴿97﴾



بگو هر کس دشمن جبرئیل باشد [بداند] که جبرئیل آن را به دستور الهى بر دل تو نازل کرده است و آن همخوان کتابهایى است که پیشاپیش آن است و راهنما و مژده‏بخش مؤمنان است‏ (97)



مَنْ کَانَ عَدُوًّا لِلَّهِ وَمَلَائِکَتِهِ وَرُسُلِهِ وَجِبْرِیلَ وَمِیکَالَ فَإِنَّ اللَّهَ عَدُوٌّ لِلْکَافِرِینَ ﴿98﴾



کسى که دشمن خداوند و فرشتگان او و پیامبرانش و جبرئیل و میکائیل باشد [کافر است‏] و خداوند دشمن کافران است‏ (98)



وَلَقَدْ أَنْزَلْنَا إِلَیْکَ آیَاتٍ بَیِّنَاتٍ وَمَا یَکْفُرُ بِهَا إِلَّا الْفَاسِقُونَ ﴿99﴾



و بر تو آیات روشنگرى فرو فرستاده‏ایم، و جز نافرمانان کسى به آنها انکار نمى‏ورزد (99)



أَوَکُلَّمَا عَاهَدُوا عَهْدًا نَبَذَهُ فَرِیقٌ مِنْهُمْ بَلْ أَکْثَرُهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿100﴾



چرا هر گاه پیمانى بستند گروهى از آنان آن را شکستند، آرى بیشتر آنان ایمان ندارند (100)



وَلَمَّا جَاءَهُمْ رَسُولٌ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ مُصَدِّقٌ لِمَا مَعَهُمْ نَبَذَ فَرِیقٌ مِنَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ کِتَابَ اللَّهِ وَرَاءَ ظُهُورِهِمْ کَأَنَّهُمْ لَا یَعْلَمُونَ﴿101﴾



و چون پیامبرى از سوى خداوند به نزد ایشان آمد که گواهى‏دهنده بر [حقانیت‏] کتابشان بود، گروهى از اهل کتاب، کتاب الهى را به پشت سر افکندند، گویى [حقیقت را] نمى‏دانند (101)



وَاتَّبَعُوا مَا تَتْلُو الشَّیَاطِینُ عَلَى مُلْکِ سُلَیْمَانَ وَمَا کَفَرَ سُلَیْمَانُ وَلَکِنَّ الشَّیَاطِینَ کَفَرُوا یُعَلِّمُونَ النَّاسَ السِّحْرَ وَمَا أُنْزِلَ عَلَى الْمَلَکَیْنِ بِبَابِلَ هَارُوتَ وَمَارُوتَ وَمَا یُعَلِّمَانِ مِنْ أَحَدٍ حَتَّى یَقُولَا إِنَّمَا نَحْنُ فِتْنَةٌ فَلَا تَکْفُرْ فَیَتَعَلَّمُونَ مِنْهُمَا مَا یُفَرِّقُونَ بِهِ بَیْنَ الْمَرْءِ وَزَوْجِهِ وَمَا هُمْ بِضَارِّینَ بِهِ مِنْ أَحَدٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ وَیَتَعَلَّمُونَ مَا یَضُرُّهُمْ وَلَا یَنْفَعُهُمْ وَلَقَدْ عَلِمُوا لَمَنِ اشْتَرَاهُ مَا لَهُ فِی الْآخِرَةِ مِنْ خَلَاقٍ وَلَبِئْسَ مَا شَرَوْا بِهِ أَنْفُسَهُمْ لَوْ کَانُوا یَعْلَمُونَ ﴿102﴾



و از آنچه شیاطین در روزگار فرمانروایى سلیمان مى‏خواندند، پیروى کردند و سلیمان [به سحر نپرداخت و] کفر نورزید، ولى شیاطین کفرورزیدند آنان به مردم سحر مى‏آموختند و نیز آنچه بر دو فرشته هاروت و ماروت در بابل نازل شده بود این دو به هیچ کس چیزى نمى‏آموختند مگر آنکه مى‏گفتند ما مایه آزمونیم [با به کار بستن سحر] کافر مشو اما [مردمان‏] از آنها چیزى مى‏آموختند که با آن بین مرد و زنش جدایى افکنند، و البته به کسى زیان رسان نبودند مگر به اذن الهى، و چیزى مى‏آموختند که به ایشان زیان مى‏رساند و سودى برایشان نداشت، و به خوبى مى‏دانستند که هر کس خریدار آن باشد در آخرت بهره‏اى ندارد و اگر مى‏دانستند بد چیزى را به جان خریده بودند (102)



وَلَوْ أَنَّهُمْ آمَنُوا وَاتَّقَوْا لَمَثُوبَةٌ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ خَیْرٌ لَوْ کَانُوا یَعْلَمُونَ﴿103﴾



هر گاه ایمان آورده و پارسایى ورزیده بودند، -اگر مى‏دانستندپاداش الهى بهتر بود (103)



یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَقُولُوا رَاعِنَا وَقُولُوا انْظُرْنَا وَاسْمَعُوا وَلِلْکَافِرِینَ عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿104﴾



اى کسانى که ایمان آورده‏اید نگویید "راعنا" و بگویید "انظرنا" و گوش شنوا داشته باشید و کافران عذابى دردناک [در پیش‏] دارند (104)



مَا یَوَدُّ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَلَا الْمُشْرِکِینَ أَنْ یُنَزَّلَ عَلَیْکُمْ مِنْ خَیْرٍ مِنْ رَبِّکُمْ وَاللَّهُ یَخْتَصُّ بِرَحْمَتِهِ مَنْ یَشَاءُ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ ﴿105﴾



کسانى از اهل کتاب که کفرورزیده‏اند و همچنین مشرکان خوش ندارند که از سوى پروردگارتان خیرى بر شما نازل گردد، حال آنکه خداوند هر کس را بخواهد مشمول رحمت خویش مى‏گرداند، و خداوند داراى بخشش بیکران است‏ (105)



مَا نَنْسَخْ مِنْ آیَةٍ أَوْ نُنْسِهَا نَأْتِ بِخَیْرٍ مِنْهَا أَوْ مِثْلِهَا أَلَمْ تَعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿106﴾



هر آیه‏اى را که نسخ کنیم یا فروگذاریم، بهتر از آن یا همانندش را در میان آوریم، آیا نمى‏دانى که خداوند بر هر کارى تواناست‏ (106)



أَلَمْ تَعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ لَهُ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا لَکُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ وَلِیٍّ وَلَا نَصِیرٍ ﴿107﴾



آیا نمى‏دانى که فرمانروایى آسمانها و زمین از آن خداوند است و شما را جز خداوند، سرور و یاورى نیست؟ (107)



أَمْ تُرِیدُونَ أَنْ تَسْأَلُوا رَسُولَکُمْ کَمَا سُئِلَ مُوسَى مِنْ قَبْلُ وَمَنْ یَتَبَدَّلِ الْکُفْرَ بِالْإِیمَانِ فَقَدْ ضَلَّ سَوَاءَ السَّبِیلِ ﴿108﴾



گویى مى‏خواهید از پیامبرتان درخواستهایى بکنید، همچنانکه پیشترها از موسى درخواست شد؟ و حال آنکه هر کس کفر را جانشین ایمان سازد، به راستى که از راه راست بیراه شده است‏ (108)



وَدَّ کَثِیرٌ مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ لَوْ یَرُدُّونَکُمْ مِنْ بَعْدِ إِیمَانِکُمْ کُفَّارًا حَسَدًا مِنْ عِنْدِ أَنْفُسِهِمْ مِنْ بَعْدِ مَا تَبَیَّنَ لَهُمُ الْحَقُّ فَاعْفُوا وَاصْفَحُوا حَتَّى یَأْتِیَ اللَّهُ بِأَمْرِهِ إِنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿109﴾



بسیارى از اهل کتاب، با آنکه حق برایشان آشکار شده است، به انگیزه رشکى که در دل دارند، خوش دارند که شما را پس از ایمانتان کافر گردانند بگذارید و بگذرید تا خداوند فرمان خویش را به میان آورد، آرى خداوند بر هر کارى تواناست‏ (109)



وَأَقِیمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّکَاةَ وَمَا تُقَدِّمُوا لِأَنْفُسِکُمْ مِنْ خَیْرٍ تَجِدُوهُ عِنْدَ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ ﴿110﴾



و نماز را برپا دارید و زکات را بپردازید و هر خیرى پیشاپیش براى [ذخیره آخرت‏] خویش بفرستید [پاداش‏] آن را نزد خداوند خواهید یافت، خداوند به آنچه مى‏کنید بیناست‏ (110)



وَقَالُوا لَنْ یَدْخُلَ الْجَنَّةَ إِلَّا مَنْ کَانَ هُودًا أَوْ نَصَارَى تِلْکَ أَمَانِیُّهُمْ قُلْ هَاتُوا بُرْهَانَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ ﴿111﴾



و گفتند هیچ کس به بهشت نمى‏رود مگر آنکه یهودى یا مسیحى باشد، این [از] آرزوهاى آنان است، بگو اگر راست مى‏گویید برهانتان را بیاورید (111)



بَلَى مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ وَهُوَ مُحْسِنٌ فَلَهُ أَجْرُهُ عِنْدَ رَبِّهِ وَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ ﴿112﴾



حق این است که هر کس روى دل به سوى خدا نهد و نیکوکار باشد پاداشش نزد پروردگارش [محفوظ] است و نه بیمى بر آنهاست و نه اندوهگین مى‏شوند (112)



وَقَالَتِ الْیَهُودُ لَیْسَتِ النَّصَارَى عَلَى شَیْءٍ وَقَالَتِ النَّصَارَى لَیْسَتِ الْیَهُودُ عَلَى شَیْءٍ وَهُمْ یَتْلُونَ الْکِتَابَ کَذَلِکَ قَالَ الَّذِینَ لَا یَعْلَمُونَ مِثْلَ قَوْلِهِمْ فَاللَّهُ یَحْکُمُ بَیْنَهُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ فِیمَا کَانُوا فِیهِ یَخْتَلِفُونَ﴿113﴾



یهودیان گفتند که مسیحیان بر حق نیستند، و مسیحیان گفتند یهودیان بر حق نیستند، حال آنکه کتاب آسمانى را مى‏خوانند، کسانى هم که هیچ چیز نمى‏دانند سخنى همانند سخن ایشان گفتند، سرانجام خداوند در روز قیامت، در آنچه اختلاف داشتند بى‏نشان داورى خواهد کرد (113)



وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ مَنَعَ مَسَاجِدَ اللَّهِ أَنْ یُذْکَرَ فِیهَا اسْمُهُ وَسَعَى فِی خَرَابِهَا أُولَئِکَ مَا کَانَ لَهُمْ أَنْ یَدْخُلُوهَا إِلَّا خَائِفِینَ لَهُمْ فِی الدُّنْیَا خِزْیٌ وَلَهُمْ فِی الْآخِرَةِ عَذَابٌ عَظِیمٌ ﴿114﴾



و کیست ستمکارتر از کسى که نگذارد نام خداوند در مساجد یاد شود، و در ویرانى آن بکوشد، آنان را نسزد جز اینکه ترسان -لرزان پا به درون آنها بگذارند، در دنیا خفت و خوارى و در آخرت عذابى عظیم دارند (114)



وَلِلَّهِ الْمَشْرِقُ وَالْمَغْرِبُ فَأَیْنَمَا تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ وَاسِعٌ عَلِیمٌ﴿115﴾



مشرق و مغرب خداى راست، پس به هرجا روى آورید، رو به سوى خداوند است، بى‏گمان خدا گشایشگر داناست‏ (115)



وَقَالُوا اتَّخَذَ اللَّهُ وَلَدًا سُبْحَانَهُ بَلْ لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ کُلٌّ لَهُ قَانِتُونَ ﴿116﴾



و گفتند خداوند فرزندى برگزیده است، او منزه است، بلکه هر آنچه در آسمانها و زمین است از آن اوست و همه سر به راه او هستند (116)



بَدِیعُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَإِذَا قَضَى أَمْرًا فَإِنَّمَا یَقُولُ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ﴿117﴾



نو پدیدآورنده آسمانها و زمین است، و چون به کارى اراده کند، فقط مى‏گوید موجود شو و بى‏درنگ موجود مى‏شود (117)



وَقَالَ الَّذِینَ لَا یَعْلَمُونَ لَوْلَا یُکَلِّمُنَا اللَّهُ أَوْ تَأْتِینَا آیَةٌ کَذَلِکَ قَالَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ مِثْلَ قَوْلِهِمْ تَشَابَهَتْ قُلُوبُهُمْ قَدْ بَیَّنَّا الْآیَاتِ لِقَوْمٍ یُوقِنُونَ ﴿118﴾



نادانان گفتند چرا خداوند با ما [بى‏واسطه‏] سخن نمى‏گوید، یا چرا معجزه‏اى براى ما نازل نمى‏شود کسانى که پیش از اینان بودند نیز مانند سخن ایشان را گفتند، دل و درونشان همانند است، و ما آیات خود را براى مردمى که اهل یقین هستند، روشن ساخته‏ایم‏ (118)



إِنَّا أَرْسَلْنَاکَ بِالْحَقِّ بَشِیرًا وَنَذِیرًا وَلَا تُسْأَلُ عَنْ أَصْحَابِ الْجَحِیمِ﴿119﴾



ما تو را به حق مژده‏بخش و هشداردهنده فرستاده‏ایم و با تو درباره دوزخیان چون و چرا نکنند (119)



وَلَنْ تَرْضَى عَنْکَ الْیَهُودُ وَلَا النَّصَارَى حَتَّى تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْ قُلْ إِنَّ هُدَى اللَّهِ هُوَ الْهُدَى وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءَهُمْ بَعْدَ الَّذِی جَاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ مَا لَکَ مِنَ اللَّهِ مِنْ وَلِیٍّ وَلَا نَصِیرٍ ﴿120﴾



و یهودیان و مسیحیان هرگز از تو خشنود نخواهند شد مگر آنکه از آیین آنها پیروى کنى، بگو هدایت هدایت الهى است، و اگر پس از دانشى که بر تو [فرود] آمده است، از خواسته‏هاى آنان پیروى کنى، در برابر خداوند یار و یاورى ندارى‏ (120)



الَّذِینَ آتَیْنَاهُمُ الْکِتَابَ یَتْلُونَهُ حَقَّ تِلَاوَتِهِ أُولَئِکَ یُؤْمِنُونَ بِهِ وَمَنْ یَکْفُرْ بِهِ فَأُولَئِکَ هُمُ الْخَاسِرُونَ ﴿121﴾



کسانى که به آنان کتاب داده‏ایم [و] آن را چنانکه باید و شاید مى‏خوانند، آنانند که به آن ایمان مى‏آورند و کسانى که آن را انکار مى‏کنند، زیانکارند (121)



یَا بَنِی إِسْرَائِیلَ اذْکُرُوا نِعْمَتِیَ الَّتِی أَنْعَمْتُ عَلَیْکُمْ وَأَنِّی فَضَّلْتُکُمْ عَلَى الْعَالَمِینَ ﴿122﴾



اى بنى‏اسرائیل نعمتم را که بر شما ارزانى داشتم و اینکه شما را بر جهانیان [هم زمانتان‏] برترى بخشیدم، یاد کنید (122)



وَاتَّقُوا یَوْمًا لَا تَجْزِی نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَیْئًا وَلَا یُقْبَلُ مِنْهَا عَدْلٌ وَلَا تَنْفَعُهَا شَفَاعَةٌ وَلَا هُمْ یُنْصَرُونَ ﴿123﴾



و از روزى بترسید که کسى به داد کسى نرسد و از کسى بدل و بلاگردانى پذیرفته نشود و شفاعتى به حال او سود ندهد و یارى نیابند (123)



وَإِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِیمَ رَبُّهُ بِکَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّی جَاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِمَامًا قَالَ وَمِنْ ذُرِّیَّتِی قَالَ لَا یَنَالُ عَهْدِی الظَّالِمِینَ ﴿124﴾



و چون ابراهیم را پروردگارش به شعائرى چند آزمود [و آموزش داد] و او آنها را به انجام رساند، فرمود من تو را پیشواى مردم مى‏گمارم گفت و از زاد و رود من [چه کسى را مى‏گمارى؟] فرمود عهد من به ستمکاران [مشرکان‏] نمى‏رسد (124)



وَإِذْ جَعَلْنَا الْبَیْتَ مَثَابَةً لِلنَّاسِ وَأَمْنًا وَاتَّخِذُوا مِنْ مَقَامِ إِبْرَاهِیمَ مُصَلًّى وَعَهِدْنَا إِلَى إِبْرَاهِیمَ وَإِسْمَاعِیلَ أَنْ طَهِّرَا بَیْتِیَ لِلطَّائِفِینَ وَالْعَاکِفِینَ وَالرُّکَّعِ السُّجُودِ ﴿125﴾



و یاد کنید که خانه [کعبه‏] را بازگشتگاه و حرم امن مردم قرار دادیم و [گفتیم‏] از مقام ابراهیم نمازگاهى بسازید و به ابراهیم و اسماعیل سفارش کردیم که خانه‏ام را براى غریبان [مسافران‏] و مقیمان و نمازگزاران پاکیزه گردانید (125)



وَإِذْ قَالَ إِبْرَاهِیمُ رَبِّ اجْعَلْ هَذَا بَلَدًا آمِنًا وَارْزُقْ أَهْلَهُ مِنَ الثَّمَرَاتِ مَنْ آمَنَ مِنْهُمْ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآخِرِ قَالَ وَمَنْ کَفَرَ فَأُمَتِّعُهُ قَلِیلًا ثُمَّ أَضْطَرُّهُ إِلَى عَذَابِ النَّارِ وَبِئْسَ الْمَصِیرُ ﴿126﴾



و چون ابراهیم گفت پروردگارا اینجا را شهرى امن بگردان و از اهلش هرکس را که به خداوند و روز بازپسین ایمان دارد از فرآورده‏ها روزى ببخش، فرمود و هرکس که کفرورزد، اندکى بهره‏مندش گردانم سپس دچار عذاب دوزخش سازم و چه بد سرانجامى است‏ (126)



وَإِذْ یَرْفَعُ إِبْرَاهِیمُ الْقَوَاعِدَ مِنَ الْبَیْتِ وَإِسْمَاعِیلُ رَبَّنَا تَقَبَّلْ مِنَّا إِنَّکَ أَنْتَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ﴿127﴾



و چون ابراهیم و اسماعیل پایه‏هاى خانه [کعبه‏] را برآوردند [گفتند] پروردگارا از ما بپذیر که تویى شنواى دانا (127)



رَبَّنَا وَاجْعَلْنَا مُسْلِمَیْنِ لَکَ وَمِنْ ذُرِّیَّتِنَا أُمَّةً مُسْلِمَةً لَکَ وَأَرِنَا مَنَاسِکَنَا وَتُبْ عَلَیْنَا إِنَّکَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ ﴿128﴾



پروردگارا ما را فرمانبردار خویش بگردان و از زاد و رود ما امتى فرمانبردار خویش پدید آور و مناسک ما را به ما بنما، و از ما درگذر که تویى توبه‏پذیر مهربان‏ (128)



رَبَّنَا وَابْعَثْ فِیهِمْ رَسُولًا مِنْهُمْ یَتْلُو عَلَیْهِمْ آیَاتِکَ وَیُعَلِّمُهُمُ الْکِتَابَ وَالْحِکْمَةَ وَیُزَکِّیهِمْ إِنَّکَ أَنْتَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿129﴾



پروردگارا و از ایشان در میانشان پیامبرى برانگیز که آیات تو را بر آنان بخواند و به آنان کتاب آسمانى و حکمت بیاموزد و پاکدلشان سازد که تویى پیروزمند فرزان‏ (129)



وَمَنْ یَرْغَبُ عَنْ مِلَّةِ إِبْرَاهِیمَ إِلَّا مَنْ سَفِهَ نَفْسَهُ وَلَقَدِ اصْطَفَیْنَاهُ فِی الدُّنْیَا وَإِنَّهُ فِی الْآخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحِینَ ﴿130﴾



و کیست که از آیین ابراهیم روى برتابد، مگر کسى که سبک‏سر باشد، و ما او را در دنیا برگزیده‏ایم و همو در آخرت از شایستگان است‏ (130)



إِذْ قَالَ لَهُ رَبُّهُ أَسْلِمْ قَالَ أَسْلَمْتُ لِرَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿131﴾



چون پروردگارش به او گفت فرمانبر باش، گفت فرمانبر پروردگار جهانیانم‏ (131)



وَوَصَّى بِهَا إِبْرَاهِیمُ بَنِیهِ وَیَعْقُوبُ یَا بَنِیَّ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَى لَکُمُ الدِّینَ فَلَا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَأَنْتُمْ مُسْلِمُونَ ﴿132﴾



و ابراهیم و یعقوب پسرانشان را به آن سفارش کردند که اى فرزندان من خداوند این دین را براى شما برگزیده است، مبادا که جز به فرمانبردارى، [از جهان‏] درگذرید (132)



أَمْ کُنْتُمْ شُهَدَاءَ إِذْ حَضَرَ یَعْقُوبَ الْمَوْتُ إِذْ قَالَ لِبَنِیهِ مَا تَعْبُدُونَ مِنْ بَعْدِی قَالُوا نَعْبُدُ إِلَهَکَ وَإِلَهَ آبَائِکَ إِبْرَاهِیمَ وَإِسْمَاعِیلَ وَإِسْحَاقَ إِلَهًا وَاحِدًا وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ ﴿133﴾



مگر شما شاهد بودید که چون مرگ یعقوب فرارسید به پسرانش گفت پس از [درگذشت‏] من چه مى‏پرستید؟ گفتند خداى تو را و خداى نیاکانت ابراهیم و اسماعیل و اسحاق را که خداى یگانه است مى‏پرستیم و ما فرمانبردار او هستیم‏ (133)



تِلْکَ أُمَّةٌ قَدْ خَلَتْ لَهَا مَا کَسَبَتْ وَلَکُمْ مَا کَسَبْتُمْ وَلَا تُسْأَلُونَ عَمَّا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿134﴾



این امتى است که درگذشته است، از اوست آنچه کرده است و از شماست آنچه کرده‏اید، و با شما چون و چرا نکنند که آنان چه کرده‏اند (134)



وَقَالُوا کُونُوا هُودًا أَوْ نَصَارَى تَهْتَدُوا قُلْ بَلْ مِلَّةَ إِبْرَاهِیمَ حَنِیفًا وَمَا کَانَ مِنَ الْمُشْرِکِینَ ﴿135﴾



و گفتند یهودى یا مسیحى باشید تا رستگار شوید، بگو چنین نیست، بلکه [رستگارى در] آیین ابراهیم پاکدین است که از مشرکان نبود (135)



قُولُوا آمَنَّا بِاللَّهِ وَمَا أُنْزِلَ إِلَیْنَا وَمَا أُنْزِلَ إِلَى إِبْرَاهِیمَ وَإِسْمَاعِیلَ وَإِسْحَاقَ وَیَعْقُوبَ وَالْأَسْبَاطِ وَمَا أُوتِیَ مُوسَى وَعِیسَى وَمَا أُوتِیَ النَّبِیُّونَ مِنْ رَبِّهِمْ لَا نُفَرِّقُ بَیْنَ أَحَدٍ مِنْهُمْ وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ ﴿136﴾



بگو به خداوند و آنچه بر ما و آنچه بر ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و اسباط نازل شده و آنچه به موسى و عیسى و آنچه به پیامبران از سوى پروردگارشان داده شده، ایمان آورده‏ایم، و بین هیچ‏یک از آنان فرق نمى‏گذاریم و ما فرمانبردار او هستیم‏ (136)



فَإِنْ آمَنُوا بِمِثْلِ مَا آمَنْتُمْ بِهِ فَقَدِ اهْتَدَوْا وَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّمَا هُمْ فِی شِقَاقٍ فَسَیَکْفِیکَهُمُ اللَّهُ وَهُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ﴿137﴾



پس اگر به آنچه شما ایمان آورده‏اید، ایمان آوردند، راهیاب شده‏اند و اگر روى برتافتند، بى‏شک در ستیزاند، خداوند، یاور تو در برابر آنان بس است، و او شنواى داناست‏ (137)



صِبْغَةَ اللَّهِ وَمَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً وَنَحْنُ لَهُ عَابِدُونَ ﴿138﴾



این نگارگرى الهى است، و چه کسى خوش نگارتر از خداوند است و ما پرستندگان او هستیم‏ (138)



قُلْ أَتُحَاجُّونَنَا فِی اللَّهِ وَهُوَ رَبُّنَا وَرَبُّکُمْ وَلَنَا أَعْمَالُنَا وَلَکُمْ أَعْمَالُکُمْ وَنَحْنُ لَهُ مُخْلِصُونَ ﴿139﴾



بگو آیا درباره خداوند با ما محاجه مى‏کنید حال آنکه او پروردگار ما و پروردگار شماست و ماییم و کردار خویش و شمایید و کردار خویش، و ما براى او اخلاص مى‏ورزیم‏ (139)



أَمْ تَقُولُونَ إِنَّ إِبْرَاهِیمَ وَإِسْمَاعِیلَ وَإِسْحَاقَ وَیَعْقُوبَ وَالْأَسْبَاطَ کَانُوا هُودًا أَوْ نَصَارَى قُلْ أَأَنْتُمْ أَعْلَمُ أَمِ اللَّهُ وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ کَتَمَ شَهَادَةً عِنْدَهُ مِنَ اللَّهِ وَمَا اللَّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ ﴿140﴾



یا بر آنید که ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و اسباط یهودى یا مسیحى بوده‏اند؟ بگو شما داناترید یا خداوند؟ و کیست ستمکارتر از کسى که شهادتى را که از جانب خداوند بر او مقرر گردیده است، پنهان دارد؟ و خداوند از آنچه مى‏کنید غافل نیست‏ (140)



تِلْکَ أُمَّةٌ قَدْ خَلَتْ لَهَا مَا کَسَبَتْ وَلَکُمْ مَا کَسَبْتُمْ وَلَا تُسْأَلُونَ عَمَّا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿141﴾



این امتى است که در گذشته است، از اوست آنچه کرده است و از شماست آنچه کرده‏اید، و با شما چون و چرا نکنند که آنان چه کرده‏ اند (141)

قطعات صوتی

  • عنوان
    زمان
  • 37:28

مشخصات

سایر مشخصات

تصاویر

تلاوت‌هایی از این قاری

پایگاه قرآن