تلاوت سوره های شمس و حمد
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿1﴾
سوگند به خورشید و گسترش روشنی اش (1)
وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿2﴾
و به ماه هنگامی که از پی آن برآید (2)
وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿3﴾
و به روزچون خورشید را به خوبی آشکار کند (3)
وَاللَّیْلِ إِذَا یَغْشَاهَا ﴿4﴾
و به شب هنگامی که خورشید را فرو پوشد (4)
وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا ﴿5﴾
و به آسمان و آنکه آن را بنا کرد (5)
وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿6﴾
و به زمین و آنکه آن را گستراند (6)
وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿7﴾
و به نفس و آنکه آن را درست و نیکو نمود، (7)
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿8﴾
پس بزه کاری و پرهیزکاری اش را به او الهام کرد. (8)
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَکَّاهَا ﴿9﴾
بی تردید کسی که نفس را [از آلودگی پاک کرد و] رشد داد، رستگار شد. (9)
وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا ﴿10﴾
و کسی که آن را [به آلودگی ها و امور بازدارنده از رشد] بیالود [از رحمت حق] نومید شد. (10)
کَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿11﴾
قوم ثمود به سبب سرکشی و طغیانش [پیامبرشان را] تکذیب کرد، (11)
إِذِ انْبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿12﴾
زمانی که بدبخت ترینشان به پا خاست. (12)
فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْیَاهَا ﴿13﴾
پس فرستاده خدا به آنان گفت: ناقه خدا و آبشخورش را [واگذارید] (13)
فَکَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَیْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿14﴾
ولی به تکذیب او برخاستند و ناقه را پی کردند، و در نتیجه پروردگارشان به خاطر گناهشان عذاب سختی بر آنان فرو ریخت و همه قوم را با خاک یکسان و برابر ساخت؛ (14)
وَلَا یَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿15﴾
و خدا از سرانجام آن کار [که نابودی ستمکاران است] پروایی ندارد. (15)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ ﴿1﴾
به نام خدا که رحمتش بی‌اندازه است و مهربانی‌اش همیشگی. (1)
الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿2﴾
همه ستایش ها، ویژه خدا، مالک و مربّی جهانیان است. (2)
الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ ﴿3﴾
رحمتش بی اندازه و مهربانی اش همیشگی است. (3)
مَالِکِ یَوْمِ الدِّینِ ﴿4﴾
مالک و فرمانروای روز پاداش و کیفر است. (4)
إِیَّاکَ نَعْبُدُ وَإِیَّاکَ نَسْتَعِینُ ﴿5﴾
[پروردگارا!] تنها تو را می پرستیم وتنها از تو کمک می خواهیم. (5)
اهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِیمَ ﴿6﴾
ما را به راهِ راست راهنمایی کن. (6)
صِرَاطَ الَّذِینَ أَنْعَمْتَ عَلَیْهِمْ غَیْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَیْهِمْ وَلَا الضَّالِّینَ ﴿7﴾
راه کسانی [چون پیامبران، صدّیقان، شهیدان و صالحان که به خاطر لیاقتشان] به آنان نعمتِ [ایمان، عمل شایسته و اخلاق حسنه] عطا کردی، هم آنان که نه مورد خشم تواند و نه گمراه اند. (7)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿1﴾
سوگند به خورشید و گسترش روشنی اش (1)
وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿2﴾
و به ماه هنگامی که از پی آن برآید (2)
وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿3﴾
و به روزچون خورشید را به خوبی آشکار کند (3)
وَاللَّیْلِ إِذَا یَغْشَاهَا ﴿4﴾
و به شب هنگامی که خورشید را فرو پوشد (4)
وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا ﴿5﴾
و به آسمان و آنکه آن را بنا کرد (5)
وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿6﴾
و به زمین و آنکه آن را گستراند (6)
وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿7﴾
و به نفس و آنکه آن را درست و نیکو نمود، (7)
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿8﴾
پس بزه کاری و پرهیزکاری اش را به او الهام کرد. (8)
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَکَّاهَا ﴿9﴾
بی تردید کسی که نفس را [از آلودگی پاک کرد و] رشد داد، رستگار شد. (9)
وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا ﴿10﴾
و کسی که آن را [به آلودگی ها و امور بازدارنده از رشد] بیالود [از رحمت حق] نومید شد. (10)
کَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿11﴾
قوم ثمود به سبب سرکشی و طغیانش [پیامبرشان را] تکذیب کرد، (11)
إِذِ انْبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿12﴾
زمانی که بدبخت ترینشان به پا خاست. (12)
فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْیَاهَا ﴿13﴾
پس فرستاده خدا به آنان گفت: ناقه خدا و آبشخورش را [واگذارید] (13)
فَکَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَیْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿14﴾
ولی به تکذیب او برخاستند و ناقه را پی کردند، و در نتیجه پروردگارشان به خاطر گناهشان عذاب سختی بر آنان فرو ریخت و همه قوم را با خاک یکسان و برابر ساخت؛ (14)
وَلَا یَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿15﴾
و خدا از سرانجام آن کار [که نابودی ستمکاران است] پروایی ندارد. (15)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ ﴿1﴾
به نام خدا که رحمتش بی‌اندازه است و مهربانی‌اش همیشگی. (1)
الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿2﴾
همه ستایش ها، ویژه خدا، مالک و مربّی جهانیان است. (2)
الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ ﴿3﴾
رحمتش بی اندازه و مهربانی اش همیشگی است. (3)
مَالِکِ یَوْمِ الدِّینِ ﴿4﴾
مالک و فرمانروای روز پاداش و کیفر است. (4)
إِیَّاکَ نَعْبُدُ وَإِیَّاکَ نَسْتَعِینُ ﴿5﴾
[پروردگارا!] تنها تو را می پرستیم وتنها از تو کمک می خواهیم. (5)
اهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِیمَ ﴿6﴾
ما را به راهِ راست راهنمایی کن. (6)
صِرَاطَ الَّذِینَ أَنْعَمْتَ عَلَیْهِمْ غَیْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَیْهِمْ وَلَا الضَّالِّینَ ﴿7﴾
راه کسانی [چون پیامبران، صدّیقان، شهیدان و صالحان که به خاطر لیاقتشان] به آنان نعمتِ [ایمان، عمل شایسته و اخلاق حسنه] عطا کردی، هم آنان که نه مورد خشم تواند و نه گمراه اند. (7)
