- 4822
- 1000
- 1000
- 1000
درس سی و نهم - محل خروج حرف قاف
استاد یاریگل در این برنامه از آموزش تجوید به مبحث محل خروج حرف قاف می پردازند...
مخارج حروف
این باب از مهم ترین ابواب و مباحث تجویدی است و قاری قرآن به فراگیری آن نیازی مبرم دارد . چرا که شناخت و رعایت مخارج حروف ، اساس عمل به سایر قواعد تجویدی است .
در این مبحث ، از «جایگاه تولید» و خروج هر حرف در دستگاه تکلم بحث می شود و در پایان ، قاری به محل تولید هر حرف و اندام های تولید کننده ی آن آگاهی می یابند .
مخرج حرف :
مخرج حرف یعنی «محل خروج» ؛ و در تجوید عبارتست از :
«محل خروج حرف – جایگاه تولید حرف»
هوای خارج شده از ریه ها ، پس از عبور از حنجره ، اعم از اینکه تار های صوتی را مرتعش می سازد یا نه ، در یکی از قسمت عای دستگاه تکلم محدود شده و بدین ترتیب «حرف» ایجاد می گردد .
محل مزبور را که هوا در آن به «حرف» تبدیل می شود ، «مخرج حرف» نامند . مانند محل تلاقی زبان بزرگ و زبان کوچک که از آن ، «ق» «ک» تولید می شود و یا محل تلاقی دو لب که از آن «ب» تولید می گردد.
باید دانست که محدوده ی تولید «حرف» در انسان ، به 5 موضع اصلی تقسیم می شود که در این مواضع پنجگانه ، مخارج حروف قرار دارد .
این مواضع عبارتند از :
1- جوف
2- حلق
3- لِسان
4- شَفَتَین
5- خَیشوم
مخرج اول: جوف (حفره ی دهان)
حفره ی دهان همان فضای موجود میان حلق تا دهان می باشد.
مخرج حروف سه گانه ی مدی زیر می باشد:
الف ساکن ماقبل مفتوح (ـَا)
واو ساکن ماقبل مضموم (ـُو)
یاء ساکن ماقبل مکسور (ـِی)
مخرج دوم: حلق
حلق یا حلقوم سه مخرج برای تلفظ شش حرف را دارد:
1_ انتهای حلق: ادامه ی حفره ی هوا در سینه که از دهان دورتر است: همزه و هاء (ء - هـ) از آن تلفظ می شود. البته مخرج همزه دورتر از مخرج هاء واقع است.
2_ وسط حلق: محل تلفظ حرف های عین و حاء (ع – ح)، که مخرج عین دورتر از حاء واقع است.
3_ ابتدای حلق: نزدیک ترین بخش حلق به دهان بوده و محل تلفظ دو حرف غین و خاء (غ – خ) بوده و مخرج خاء از مخرج غین به دهان نزدیک تر می باشد.
3- مخرج سوم : زبان
این موضع وسیع ترین مواضع دستگاه تکلم است .
علت نامگذاری این موضع به «لسان» ، نقش اصلی این عضو مهم دهان در تولید اکثر حروف و اصوات است.
موضع لسان شامل اجزاء مختلف زبان اصلی دندانها لثه ی آنها سقف دهان و زبان کوچک است ؛
زبان به 6 قسمت تقسیم می شود :
اَقصَی اللسان :1-ریشه زبان 2–عقب زبان
وَسَطُ اللسان :3-میان زبان
طَرفُ السان : 4-سر زبان 5- نوک زبان
حافَّةُ اللسان :6- کناره زبان
دندان ها :
به 4 دسته ی اصلی تقسیم می شوند و به ترتیب از جلو به عقب عبارتند از :
1- ثنایا: دقیقا در جلو و وسط آرواره ها قرار دارد و تعدادشان 4 عدد است (در هر آرواره دو عدد)
2- رَباعیات: تعدادشان 4 عدد است (در هر آرواره 2 عدد). در طرفین ثنایا قرار دارند .
3- انیاب : تعدادشان 4 عدد است (در هر آرواره 2 عدد). در طرفین رباعیات قرار دارند .و در فارسی «نیش» نام دارند.
4- اَضراس : بعلت دندانه دار بودن سطح فوقانی ، «ضرس» نام دارند . به این دندان ها در فارسی «آسیا» گفته می شوند. این دندانها ، خود 3 قسم اند :
-ضواحک : تعدادشان 4 عدد است (در هر آرواره 2 عدد). در فارسی به «آسیای کوچک» معروفند .
-طَواحِن : تعدادشان 12 عدد است (در هر آرواره 6 عدد). در فارسی «دندانهای آسیای بزرگ» نام دارند.
- نَواجِذ : تعدادشان 4 عدد است (در هر آرواره 2 عدد). در فارسی به دندانهای «عقل» مشهورند .
1_ عقب زبان (دورترین مکان به حلق) با قسمتی از کام دهان که مقابل آن است: محل تلفظ حرف قاف (ق).
2_ عقب زبان قبل از مخرج حرف قاف با اندکی از بخش روبرویی کام دهان: محل تلفظ حرف کاف (ک) و مخرج حرف کاف، از محل تلفظ قاف به دهان نزدیک تر می باشد.
3_ وسط زبان با بخش روبرویی لثه ی بالایی: محل تلفظ سه حرف؛ جیم، شین و یاء غیر مدی. (ج – ش – ی).
_ یاء غیر مدی همان یاء متحرک یا یاء ساکنی است که پیش از آن کسره نباشد.
ممکن است مخرج جیم با چسباندن آرام وسط زبان به لثه ی بالایی صورت گیرد اما برای یاء و شین باید فاصله وجود داشته باشد.
4_ یکی از دو کناره ی زبان با قسمتی از دندان های آسیا که موازی آن است: محل تلفظ دقیق ترین حروف عربی از لحاظ تلفظ که همان حرف ضاد (ض) است. خروج ضاد از کناره ی چپ زبان آسان تر و رایج تر از کناره ی راست می باشد.
5_ یکی از دو کناره ی زبان (یا هردو) با قسمتی از لثه ی دندان های بالایی روبروی آن (لثه ی دندان های ضاحکه، نیش، پیش و پیشین): محل تلفظ حرف لام (ل).
بعضی باور دارند که تلفظ حرف لام از یکی از کناره ها است و از کناره ی چپ آسان تر است. بعضی دیگر می گویند تلفظ آن از هر دو کناره ممکن است.
_ کناره ی زبان با بخشی از لثه ی دندان های بالا: محل تلفظ حرف نون (ن).
7_ کناره ی زبان و بخشی از پشت آن و بخش مقابل از لثه ی دندان های بالا: مکان تلفظ حرف راء (ر)، ومخرج حرف راء به محل تلفظ حرف نون نزدیک است جز آنکه به پشت زبان داخل می شود.
8_ کناره ی زبان با ریشه های دندان های پیش بالایی: مکان تلفظ حرف طاء، دال و تاء (ط – د – ت)، و مخرج طاء از دورترین بوده و سپس زیر آن دال و سپس تاء.
9_ کناره ی زبان و بالای دندان های پیش بالا: (با باقی نهادن شکاف کوچکی بین سطح زبان و سقف دهان برای فرار هوا از میان آن): محل تلفظ حرف سین، صاد و زا (س – ص – ز).
10_ کناره ی زبان و لبه های دندان های پیشین بالایی: محل تلفظ ثاء، ذال و ظاء (ث – ذ – ظ).
مخرج چهارم: لب ها
دو مخرج تفصیلی برای چهار حرف وجود دارد:
1_ میان لب ها: محل تولید:
_ باء و میم (ب – م) با برهم نهادن لب ها، باء از با فشار بیشتر لب ها تلفظ می شود.
_ واو غیر مدی (و) با گشایش لب ها. واو غیر مدی همان واو متحرک و واو لین است.
2_ لب پایینی با لبه های دندان های پیشین بالایی: محل تلفظ حرف فاء (ف).
مخرج پنجم: بینی
خیشوم: دریچه ای است که بالای بینی را به حلق متصل می کند. محل تلفظ غنه.
غنه: صدایی ملیح است که همراه دو حرف میم (م) و نون (ن) می باشد. نون دارای غنه ای بیش از میم است.
غنه پنج درجه دارد: آنکه میم و نون مشدد باشند؛ مانند (وأنّا) و(لمّا) و(آمَنَّا) در آیه ى: ﴿وَأَنَّـا لَـمَّـا سَمِعْنَا الْهُدَى آمَـنَّـا بِهِ فَمَن یُؤْمِن بِرَبِّهِ فَلَا یَخَافُ بَخْساً وَلَا رَهَقاً﴾ (جن 13) (مثال هفتم)
1_ نون ادغام شده و غنه دار باشد؛ مانند (فَمَن یُؤْمِن) در آیه ی سابق.
2_ میم و نون اخفا شده باشند؛ مانند (کُنتُمْ بِهِ) در آیه ی: ﴿هَذَا یَوْمُ الْفَصْلِ الَّذِی کُـنـتُمْ بِهِ تُکَذِّبُونَ﴾ (صافات21). (مثال هشتم)
3_ هردو ساکن و با اظهار باشند.
4_ هردو متحرک باشند.
غنه صفت ذاتی و لازم نون و میم است، جز آنکه از دو مرتبه ی دیگر ظاهر و آشکارتر می باشد. اما در سه مرتبه ی نخست باید آن را با مد و کشیدن به اندازه ی دو حرکت، همانطور که در بخش مدها بیان شده، کشید.
مخارج حروف
این باب از مهم ترین ابواب و مباحث تجویدی است و قاری قرآن به فراگیری آن نیازی مبرم دارد . چرا که شناخت و رعایت مخارج حروف ، اساس عمل به سایر قواعد تجویدی است .
در این مبحث ، از «جایگاه تولید» و خروج هر حرف در دستگاه تکلم بحث می شود و در پایان ، قاری به محل تولید هر حرف و اندام های تولید کننده ی آن آگاهی می یابند .
مخرج حرف :
مخرج حرف یعنی «محل خروج» ؛ و در تجوید عبارتست از :
«محل خروج حرف – جایگاه تولید حرف»
هوای خارج شده از ریه ها ، پس از عبور از حنجره ، اعم از اینکه تار های صوتی را مرتعش می سازد یا نه ، در یکی از قسمت عای دستگاه تکلم محدود شده و بدین ترتیب «حرف» ایجاد می گردد .
محل مزبور را که هوا در آن به «حرف» تبدیل می شود ، «مخرج حرف» نامند . مانند محل تلاقی زبان بزرگ و زبان کوچک که از آن ، «ق» «ک» تولید می شود و یا محل تلاقی دو لب که از آن «ب» تولید می گردد.
باید دانست که محدوده ی تولید «حرف» در انسان ، به 5 موضع اصلی تقسیم می شود که در این مواضع پنجگانه ، مخارج حروف قرار دارد .
این مواضع عبارتند از :
1- جوف
2- حلق
3- لِسان
4- شَفَتَین
5- خَیشوم
مخرج اول: جوف (حفره ی دهان)
حفره ی دهان همان فضای موجود میان حلق تا دهان می باشد.
مخرج حروف سه گانه ی مدی زیر می باشد:
الف ساکن ماقبل مفتوح (ـَا)
واو ساکن ماقبل مضموم (ـُو)
یاء ساکن ماقبل مکسور (ـِی)
مخرج دوم: حلق
حلق یا حلقوم سه مخرج برای تلفظ شش حرف را دارد:
1_ انتهای حلق: ادامه ی حفره ی هوا در سینه که از دهان دورتر است: همزه و هاء (ء - هـ) از آن تلفظ می شود. البته مخرج همزه دورتر از مخرج هاء واقع است.
2_ وسط حلق: محل تلفظ حرف های عین و حاء (ع – ح)، که مخرج عین دورتر از حاء واقع است.
3_ ابتدای حلق: نزدیک ترین بخش حلق به دهان بوده و محل تلفظ دو حرف غین و خاء (غ – خ) بوده و مخرج خاء از مخرج غین به دهان نزدیک تر می باشد.
3- مخرج سوم : زبان
این موضع وسیع ترین مواضع دستگاه تکلم است .
علت نامگذاری این موضع به «لسان» ، نقش اصلی این عضو مهم دهان در تولید اکثر حروف و اصوات است.
موضع لسان شامل اجزاء مختلف زبان اصلی دندانها لثه ی آنها سقف دهان و زبان کوچک است ؛
زبان به 6 قسمت تقسیم می شود :
اَقصَی اللسان :1-ریشه زبان 2–عقب زبان
وَسَطُ اللسان :3-میان زبان
طَرفُ السان : 4-سر زبان 5- نوک زبان
حافَّةُ اللسان :6- کناره زبان
دندان ها :
به 4 دسته ی اصلی تقسیم می شوند و به ترتیب از جلو به عقب عبارتند از :
1- ثنایا: دقیقا در جلو و وسط آرواره ها قرار دارد و تعدادشان 4 عدد است (در هر آرواره دو عدد)
2- رَباعیات: تعدادشان 4 عدد است (در هر آرواره 2 عدد). در طرفین ثنایا قرار دارند .
3- انیاب : تعدادشان 4 عدد است (در هر آرواره 2 عدد). در طرفین رباعیات قرار دارند .و در فارسی «نیش» نام دارند.
4- اَضراس : بعلت دندانه دار بودن سطح فوقانی ، «ضرس» نام دارند . به این دندان ها در فارسی «آسیا» گفته می شوند. این دندانها ، خود 3 قسم اند :
-ضواحک : تعدادشان 4 عدد است (در هر آرواره 2 عدد). در فارسی به «آسیای کوچک» معروفند .
-طَواحِن : تعدادشان 12 عدد است (در هر آرواره 6 عدد). در فارسی «دندانهای آسیای بزرگ» نام دارند.
- نَواجِذ : تعدادشان 4 عدد است (در هر آرواره 2 عدد). در فارسی به دندانهای «عقل» مشهورند .
1_ عقب زبان (دورترین مکان به حلق) با قسمتی از کام دهان که مقابل آن است: محل تلفظ حرف قاف (ق).
2_ عقب زبان قبل از مخرج حرف قاف با اندکی از بخش روبرویی کام دهان: محل تلفظ حرف کاف (ک) و مخرج حرف کاف، از محل تلفظ قاف به دهان نزدیک تر می باشد.
3_ وسط زبان با بخش روبرویی لثه ی بالایی: محل تلفظ سه حرف؛ جیم، شین و یاء غیر مدی. (ج – ش – ی).
_ یاء غیر مدی همان یاء متحرک یا یاء ساکنی است که پیش از آن کسره نباشد.
ممکن است مخرج جیم با چسباندن آرام وسط زبان به لثه ی بالایی صورت گیرد اما برای یاء و شین باید فاصله وجود داشته باشد.
4_ یکی از دو کناره ی زبان با قسمتی از دندان های آسیا که موازی آن است: محل تلفظ دقیق ترین حروف عربی از لحاظ تلفظ که همان حرف ضاد (ض) است. خروج ضاد از کناره ی چپ زبان آسان تر و رایج تر از کناره ی راست می باشد.
5_ یکی از دو کناره ی زبان (یا هردو) با قسمتی از لثه ی دندان های بالایی روبروی آن (لثه ی دندان های ضاحکه، نیش، پیش و پیشین): محل تلفظ حرف لام (ل).
بعضی باور دارند که تلفظ حرف لام از یکی از کناره ها است و از کناره ی چپ آسان تر است. بعضی دیگر می گویند تلفظ آن از هر دو کناره ممکن است.
_ کناره ی زبان با بخشی از لثه ی دندان های بالا: محل تلفظ حرف نون (ن).
7_ کناره ی زبان و بخشی از پشت آن و بخش مقابل از لثه ی دندان های بالا: مکان تلفظ حرف راء (ر)، ومخرج حرف راء به محل تلفظ حرف نون نزدیک است جز آنکه به پشت زبان داخل می شود.
8_ کناره ی زبان با ریشه های دندان های پیش بالایی: مکان تلفظ حرف طاء، دال و تاء (ط – د – ت)، و مخرج طاء از دورترین بوده و سپس زیر آن دال و سپس تاء.
9_ کناره ی زبان و بالای دندان های پیش بالا: (با باقی نهادن شکاف کوچکی بین سطح زبان و سقف دهان برای فرار هوا از میان آن): محل تلفظ حرف سین، صاد و زا (س – ص – ز).
10_ کناره ی زبان و لبه های دندان های پیشین بالایی: محل تلفظ ثاء، ذال و ظاء (ث – ذ – ظ).
مخرج چهارم: لب ها
دو مخرج تفصیلی برای چهار حرف وجود دارد:
1_ میان لب ها: محل تولید:
_ باء و میم (ب – م) با برهم نهادن لب ها، باء از با فشار بیشتر لب ها تلفظ می شود.
_ واو غیر مدی (و) با گشایش لب ها. واو غیر مدی همان واو متحرک و واو لین است.
2_ لب پایینی با لبه های دندان های پیشین بالایی: محل تلفظ حرف فاء (ف).
مخرج پنجم: بینی
خیشوم: دریچه ای است که بالای بینی را به حلق متصل می کند. محل تلفظ غنه.
غنه: صدایی ملیح است که همراه دو حرف میم (م) و نون (ن) می باشد. نون دارای غنه ای بیش از میم است.
غنه پنج درجه دارد: آنکه میم و نون مشدد باشند؛ مانند (وأنّا) و(لمّا) و(آمَنَّا) در آیه ى: ﴿وَأَنَّـا لَـمَّـا سَمِعْنَا الْهُدَى آمَـنَّـا بِهِ فَمَن یُؤْمِن بِرَبِّهِ فَلَا یَخَافُ بَخْساً وَلَا رَهَقاً﴾ (جن 13) (مثال هفتم)
1_ نون ادغام شده و غنه دار باشد؛ مانند (فَمَن یُؤْمِن) در آیه ی سابق.
2_ میم و نون اخفا شده باشند؛ مانند (کُنتُمْ بِهِ) در آیه ی: ﴿هَذَا یَوْمُ الْفَصْلِ الَّذِی کُـنـتُمْ بِهِ تُکَذِّبُونَ﴾ (صافات21). (مثال هشتم)
3_ هردو ساکن و با اظهار باشند.
4_ هردو متحرک باشند.
غنه صفت ذاتی و لازم نون و میم است، جز آنکه از دو مرتبه ی دیگر ظاهر و آشکارتر می باشد. اما در سه مرتبه ی نخست باید آن را با مد و کشیدن به اندازه ی دو حرکت، همانطور که در بخش مدها بیان شده، کشید.
