- 248
صفحه ﴿125﴾
قرآن ترجمه، سوره مائده آیات 104 تا 108
وَإِذَا قِیلَ لَهُمْ تَعَالَوْا إِلَى مَا أَنْزَلَ اللَّهُ وَإِلَى الرَّسُولِ قَالُوا حَسْبُنَا مَا وَجَدْنَا عَلَیْهِ آبَاءَنَا أَوَلَوْ کَانَ آبَاؤُهُمْ لَا یَعْلَمُونَ شَیْئًا وَلَا یَهْتَدُونَ ﴿104﴾
وقتی از آنها خواسته میشود: «بهسوی قرآن و پیامبر بیایید.» جواب میدهند: «نه! بلکه چیزهایی که دیدیم پدرانمان دنبال آناند، برایمان بس است!» یعنی حتی اگر پدرانشان چیزی نمیدانستهاند و در راه درست نبودهاند، باز هم باید دنبالهروِ آنها باشند؟! (104)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا عَلَیْکُمْ أَنْفُسَکُمْ لَا یَضُرُّکُمْ مَنْ ضَلَّ إِذَا اهْتَدَیْتُمْ إِلَى اللَّهِ مَرْجِعُکُمْ جَمِیعًا فَیُنَبِّئُکُمْ بِمَا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿105﴾
مسلمانان! مراقب خودتان باشید؛ چون اگر در راه درست باشید، گمراهیِ گمراهان به شما ضرری نمیزند. بهسوی خداست برگشتن همهتان. پس، از کارهایتان باخبرتان میکند (105)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا شَهَادَةُ بَیْنِکُمْ إِذَا حَضَرَ أَحَدَکُمُ الْمَوْتُ حِینَ الْوَصِیَّةِ اثْنَانِ ذَوَا عَدْلٍ مِنْکُمْ أَوْ آخَرَانِ مِنْ غَیْرِکُمْ إِنْ أَنْتُمْ ضَرَبْتُمْ فِی الْأَرْضِ فَأَصَابَتْکُمْ مُصِیبَةُ الْمَوْتِ تَحْبِسُونَهُمَا مِنْ بَعْدِ الصَّلَاةِ فَیُقْسِمَانِ بِاللَّهِ إِنِ ارْتَبْتُمْ لَا نَشْتَرِی بِهِ ثَمَنًا وَلَوْ کَانَ ذَا قُرْبَى وَلَا نَکْتُمُ شَهَادَةَ اللَّهِ إِنَّا إِذًا لَمِنَ الْآثِمِینَ ﴿106﴾
مسلمانان! وقتی مرگ یکی از شما نزدیک است و میخواهید وصیت کنید، دو مسلمان عادل را شاهد بگیرید. اگر به کشوری غیراسلامی سفر کردید و نزدیک بود دچار حادثۀ مرگ شوید و شاهد مسلمانی پیدا نکردید، دو نفر از اهلکتاب را شاهد بگیرید.بعد از فوت یکی از خودتان و در وقت شهادتدادن،اگر به راستگوییشان شک داشتید، بعد از نماز جماعت نگهشان دارید تا به خدا قسم بخورند: «وصیتی را که از میّت شنیدیم، به هیچ قیمت تغییر نمیدهیم؛ هرچند مربوط به بستگان نزدیکمان باشد. شهادتی را هم که خدا بهعهدهمان گذاشته است، مخفی نمیکنیم؛ وگرنه سهلانگار خواهیم بود.»(106)
فَإِنْ عُثِرَ عَلَى أَنَّهُمَا اسْتَحَقَّا إِثْمًا فَآخَرَانِ یَقُومَانِ مَقَامَهُمَا مِنَ الَّذِینَ اسْتَحَقَّ عَلَیْهِمُ الْأَوْلَیَانِ فَیُقْسِمَانِ بِاللَّهِ لَشَهَادَتُنَا أَحَقُّ مِنْ شَهَادَتِهِمَا وَمَا اعْتَدَیْنَا إِنَّا إِذًا لَمِنَ الظَّالِمِینَ ﴿107﴾
اگر مشخص شد که آن دو شاهد دروغ گفتهاند، دو نفر از وارثان میّت که آن دو شاهد بهضررشان حرف زدهاند، بهجایشان قرار بگیرند و به خدا قسم بخورند: «شهادت ما درستتر از شهادت آنهاست و هرگز بنای تجاوز از حق را نداریم؛ وگرنه ظلم کردهایم.» (107)
ذَلِکَ أَدْنَى أَنْ یَأْتُوا بِالشَّهَادَةِ عَلَى وَجْهِهَا أَوْ یَخَافُوا أَنْ تُرَدَّ أَیْمَانٌ بَعْدَ أَیْمَانِهِمْ وَاتَّقُوا اللَّهَ وَاسْمَعُوا وَاللَّهُ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الْفَاسِقِینَ ﴿108﴾
این کار بهتر است تا آن دو شاهد، شهادتشان را درستتر ادا کنند یا بیشتر بترسند که مبادا بعد از قسمخوردنشان، پای قسم وارثانِ میّت وسط کشیده شود. بههرحال، در حضور خدا مراقب رفتارتان باشید و اینطور پندها را گوش کنید؛ چون خدا دست جماعت منحرف را نمىگیرد. (108)
وَإِذَا قِیلَ لَهُمْ تَعَالَوْا إِلَى مَا أَنْزَلَ اللَّهُ وَإِلَى الرَّسُولِ قَالُوا حَسْبُنَا مَا وَجَدْنَا عَلَیْهِ آبَاءَنَا أَوَلَوْ کَانَ آبَاؤُهُمْ لَا یَعْلَمُونَ شَیْئًا وَلَا یَهْتَدُونَ ﴿104﴾
وقتی از آنها خواسته میشود: «بهسوی قرآن و پیامبر بیایید.» جواب میدهند: «نه! بلکه چیزهایی که دیدیم پدرانمان دنبال آناند، برایمان بس است!» یعنی حتی اگر پدرانشان چیزی نمیدانستهاند و در راه درست نبودهاند، باز هم باید دنبالهروِ آنها باشند؟! (104)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا عَلَیْکُمْ أَنْفُسَکُمْ لَا یَضُرُّکُمْ مَنْ ضَلَّ إِذَا اهْتَدَیْتُمْ إِلَى اللَّهِ مَرْجِعُکُمْ جَمِیعًا فَیُنَبِّئُکُمْ بِمَا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿105﴾
مسلمانان! مراقب خودتان باشید؛ چون اگر در راه درست باشید، گمراهیِ گمراهان به شما ضرری نمیزند. بهسوی خداست برگشتن همهتان. پس، از کارهایتان باخبرتان میکند (105)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا شَهَادَةُ بَیْنِکُمْ إِذَا حَضَرَ أَحَدَکُمُ الْمَوْتُ حِینَ الْوَصِیَّةِ اثْنَانِ ذَوَا عَدْلٍ مِنْکُمْ أَوْ آخَرَانِ مِنْ غَیْرِکُمْ إِنْ أَنْتُمْ ضَرَبْتُمْ فِی الْأَرْضِ فَأَصَابَتْکُمْ مُصِیبَةُ الْمَوْتِ تَحْبِسُونَهُمَا مِنْ بَعْدِ الصَّلَاةِ فَیُقْسِمَانِ بِاللَّهِ إِنِ ارْتَبْتُمْ لَا نَشْتَرِی بِهِ ثَمَنًا وَلَوْ کَانَ ذَا قُرْبَى وَلَا نَکْتُمُ شَهَادَةَ اللَّهِ إِنَّا إِذًا لَمِنَ الْآثِمِینَ ﴿106﴾
مسلمانان! وقتی مرگ یکی از شما نزدیک است و میخواهید وصیت کنید، دو مسلمان عادل را شاهد بگیرید. اگر به کشوری غیراسلامی سفر کردید و نزدیک بود دچار حادثۀ مرگ شوید و شاهد مسلمانی پیدا نکردید، دو نفر از اهلکتاب را شاهد بگیرید.بعد از فوت یکی از خودتان و در وقت شهادتدادن،اگر به راستگوییشان شک داشتید، بعد از نماز جماعت نگهشان دارید تا به خدا قسم بخورند: «وصیتی را که از میّت شنیدیم، به هیچ قیمت تغییر نمیدهیم؛ هرچند مربوط به بستگان نزدیکمان باشد. شهادتی را هم که خدا بهعهدهمان گذاشته است، مخفی نمیکنیم؛ وگرنه سهلانگار خواهیم بود.»(106)
فَإِنْ عُثِرَ عَلَى أَنَّهُمَا اسْتَحَقَّا إِثْمًا فَآخَرَانِ یَقُومَانِ مَقَامَهُمَا مِنَ الَّذِینَ اسْتَحَقَّ عَلَیْهِمُ الْأَوْلَیَانِ فَیُقْسِمَانِ بِاللَّهِ لَشَهَادَتُنَا أَحَقُّ مِنْ شَهَادَتِهِمَا وَمَا اعْتَدَیْنَا إِنَّا إِذًا لَمِنَ الظَّالِمِینَ ﴿107﴾
اگر مشخص شد که آن دو شاهد دروغ گفتهاند، دو نفر از وارثان میّت که آن دو شاهد بهضررشان حرف زدهاند، بهجایشان قرار بگیرند و به خدا قسم بخورند: «شهادت ما درستتر از شهادت آنهاست و هرگز بنای تجاوز از حق را نداریم؛ وگرنه ظلم کردهایم.» (107)
ذَلِکَ أَدْنَى أَنْ یَأْتُوا بِالشَّهَادَةِ عَلَى وَجْهِهَا أَوْ یَخَافُوا أَنْ تُرَدَّ أَیْمَانٌ بَعْدَ أَیْمَانِهِمْ وَاتَّقُوا اللَّهَ وَاسْمَعُوا وَاللَّهُ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الْفَاسِقِینَ ﴿108﴾
این کار بهتر است تا آن دو شاهد، شهادتشان را درستتر ادا کنند یا بیشتر بترسند که مبادا بعد از قسمخوردنشان، پای قسم وارثانِ میّت وسط کشیده شود. بههرحال، در حضور خدا مراقب رفتارتان باشید و اینطور پندها را گوش کنید؛ چون خدا دست جماعت منحرف را نمىگیرد. (108)