- 911
- 1000
- 1000
- 1000
تلاوت ترتیل عبدالله خیاط تلاوت ترتیل عبدالله خیاط (تحدیر) - جزء 18
سوره مبارکه مومنون، نور و آیات 1 تا 20 سوره مبارکه فرقان، با ترجمه استاد شیخ حسین انصاریان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ ﴿1﴾
به راستى که مؤمنان رستگار شوند (1)
الَّذِینَ هُمْ فِی صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ ﴿2﴾
همان کسانى که در نمازشان فروتنند (2)
وَالَّذِینَ هُمْ عَنِ اللَّغْوِ مُعْرِضُونَ ﴿3﴾
و کسانى که از [کار و سخن] بیهوده رویگردانند (3)
وَالَّذِینَ هُمْ لِلزَّکَاةِ فَاعِلُونَ ﴿4﴾
و کسانى که زکات مىپردازند (4)
وَالَّذِینَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ ﴿5﴾
و کسانى که پاکدامنى مىورزند (5)
إِلَّا عَلَى أَزْوَاجِهِمْ أَوْ مَا مَلَکَتْ أَیْمَانُهُمْ فَإِنَّهُمْ غَیْرُ مَلُومِینَ ﴿6﴾
مگر در مورد زنانشان یا ملک یمینشان، که در این صورت نکوهیده نیستند (6)
فَمَنِ ابْتَغَى وَرَاءَ ذَلِکَ فَأُولَئِکَ هُمُ الْعَادُونَ ﴿7﴾
پس هر کس که از این فراتر رود، اینانند که تجاوزکارند (7)
وَالَّذِینَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ ﴿8﴾
و نیز [رستگار شوند] کسانى که رعایتگر امانتهایشان و پیمان هایشان هستند (8)
وَالَّذِینَ هُمْ عَلَى صَلَوَاتِهِمْ یُحَافِظُونَ ﴿9﴾
و کسانى که بر نمازهاى خویش مواظبت دارند (9)
أُولَئِکَ هُمُ الْوَارِثُونَ ﴿10﴾
اینانند که میراث برند (10)
الَّذِینَ یَرِثُونَ الْفِرْدَوْسَ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ﴿11﴾
که فردوس را به ارث مىبرند و در آن جاودانه اند (11)
وَلَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ مِنْ سُلَالَةٍ مِنْ طِینٍ ﴿12﴾
و به راستى که انسان را از چکیده گل آفریدیم (12)
ثُمَّ جَعَلْنَاهُ نُطْفَةً فِی قَرَارٍ مَکِینٍ ﴿13﴾
آنگاه او را به صورت نطفهاى در جایگاهى استوار قرار دادیم (13)
ثُمَّ خَلَقْنَا النُّطْفَةَ عَلَقَةً فَخَلَقْنَا الْعَلَقَةَ مُضْغَةً فَخَلَقْنَا الْمُضْغَةَ عِظَامًا فَکَسَوْنَا الْعِظَامَ لَحْمًا ثُمَّ أَنْشَأْنَاهُ خَلْقًا آخَرَ فَتَبَارَکَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخَالِقِینَ ﴿14﴾
آنگاه نطفه را به صورت خون بسته و سپس خون بسته را به صورت گوشت پاره درآوردیم، و سپس گوشت پاره را استخواندار کردیم و آنگاه بر استخوانها پرده های گوشت
پوشاندیم، آنگاه آن را به صورت آفرینشى دیگر پدید آوردیم، بزرگا خداوندا که بهترین آفرینندگان است (14)
ثُمَّ إِنَّکُمْ بَعْدَ ذَلِکَ لَمَیِّتُونَ ﴿15﴾
سپس شما پس از اینها میرا هستید (15)
ثُمَّ إِنَّکُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ تُبْعَثُونَ ﴿16﴾
سپس شما در روز قیامت برانگیخته شوید (16)
وَلَقَدْ خَلَقْنَا فَوْقَکُمْ سَبْعَ طَرَائِقَ وَمَا کُنَّا عَنِ الْخَلْقِ غَافِلِینَ ﴿17﴾
و به راستى که برفراز شما هفت طبقه [آسمان] آفریدهایم، و ما هرگز از آفرینش غافل نبوده ایم (17)
وَأَنْزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً بِقَدَرٍ فَأَسْکَنَّاهُ فِی الْأَرْضِ وَإِنَّا عَلَى ذَهَابٍ بِهِ لَقَادِرُونَ ﴿18﴾
و از آسمان آبى به اندازه فرو فرستادیم و آن را در زمین جاى دادیم، و ما به از بین بردن آن تواناییم (18)
فَأَنْشَأْنَا لَکُمْ بِهِ جَنَّاتٍ مِنْ نَخِیلٍ وَأَعْنَابٍ لَکُمْ فِیهَا فَوَاکِهُ کَثِیرَةٌ وَمِنْهَا تَأْکُلُونَ ﴿19﴾
آنگاه با آن براى شما باغهاى خرما و انگور پدید آوردیم که در آن براى شما میوه هاى بسیار است و از آن مىخورید (19)
وَشَجَرَةً تَخْرُجُ مِنْ طُورِ سَیْنَاءَ تَنْبُتُ بِالدُّهْنِ وَصِبْغٍ لِلْآکِلِینَ ﴿20﴾
و [همچنین] درختى که از طور سینا مىروید و روغن [زیتون] برمى آورد و نیز نان خورشى براى خورندگان (20)
وَإِنَّ لَکُمْ فِی الْأَنْعَامِ لَعِبْرَةً نُسْقِیکُمْ مِمَّا فِی بُطُونِهَا وَلَکُمْ فِیهَا مَنَافِعُ کَثِیرَةٌ وَمِنْهَا تَأْکُلُونَ ﴿21﴾
و براى شما در چارپایان مایه عبرتى هست که شما را از آنچه در شکم هاى آنهاست مى نوشانیم و در آنها براى شما سودهاى فراوان است و از [گوشت] آنها مىخورید (21)
وَعَلَیْهَا وَعَلَى الْفُلْکِ تُحْمَلُونَ ﴿22﴾
و بر آنها و بر کشتى سوار مىشوید (22)
وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَى قَوْمِهِ فَقَالَ یَا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ مَا لَکُمْ مِنْ إِلَهٍ غَیْرُهُ أَفَلَا تَتَّقُونَ ﴿23﴾
و به راستى نوح را به سوى قومش فرستادیم، که [به آنان] گفت اى قوم من خداوند را بپرستید که خدایى جز او ندارید، آیا پروا نمىکنید؟ (23)
فَقَالَ الْمَلَأُ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ قَوْمِهِ مَا هَذَا إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُکُمْ یُرِیدُ أَنْ یَتَفَضَّلَ عَلَیْکُمْ وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ لَأَنْزَلَ مَلَائِکَةً مَا سَمِعْنَا بِهَذَا فِی آبَائِنَا الْأَوَّلِینَ ﴿24﴾
و بزرگانى از قومش که کفرورزیده بودند گفتند این [مرد] جز بشرى همانند شما نیست که مىخواهد بر شما برترى جوید، و اگر خدا مىخواست [بر شما] فرشتگانى
مىفرستاد، ما چنین چیزى در [سرنوشت] نیاکانمان نشنیدیم(24)
إِنْ هُوَ إِلَّا رَجُلٌ بِهِ جِنَّةٌ فَتَرَبَّصُوا بِهِ حَتَّى حِینٍ ﴿25﴾
او جز مردى نیست که جنونى دارد، در کار او چندى درنگ کنید (25)
قَالَ رَبِّ انْصُرْنِی بِمَا کَذَّبُونِ ﴿26﴾
[نوح] گفت پروردگارا در قبال اینکه تکذیبم مىکنند یاریم فرما (26)
فَأَوْحَیْنَا إِلَیْهِ أَنِ اصْنَعِ الْفُلْکَ بِأَعْیُنِنَا وَوَحْیِنَا فَإِذَا جَاءَ أَمْرُنَا وَفَارَ التَّنُّورُ فَاسْلُکْ فِیهَا مِنْ کُلٍّ زَوْجَیْنِ اثْنَیْنِ وَأَهْلَکَ إِلَّا مَنْ سَبَقَ عَلَیْهِ الْقَوْلُ مِنْهُمْ وَلَا تُخَاطِبْنِی فِی الَّذِینَ ظَلَمُوا إِنَّهُمْ
مُغْرَقُونَ ﴿27﴾
آنگاه به او وحى کردیم که کشتى را زیر نظر ما و با وحى ما بساز، و چون فرمان ما در رسید و [آب از] تنور فوران کرد، در آن از هر [جانورى] جفتى دوگانه راه بده، و نیز خانواده ات را مگر کسى از ایشان که حکم [ما] از پیش درباره او تحقق یافته است، و درباره کسانى که ستم [و شرک]ورزیده اند، با من سخن مگو که ایشان غرق شدنى اند (27)
فَإِذَا اسْتَوَیْتَ أَنْتَ وَمَنْ مَعَکَ عَلَى الْفُلْکِ فَقُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی نَجَّانَا مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ ﴿28﴾
چون تو و همراهانت بر کشتى قرار گرفتید، آنگاه بگو سپاس خداوندى را که ما را از قوم ستم پیشه [و مشرک] رهانید (28)
وَقُلْ رَبِّ أَنْزِلْنِی مُنْزَلًا مُبَارَکًا وَأَنْتَ خَیْرُ الْمُنْزِلِینَ ﴿29﴾
و بگو پروردگارا مرا به منزلى مبارک فرود آور و تو بهترین میزبانانى (29)
إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ وَإِنْ کُنَّا لَمُبْتَلِینَ ﴿30﴾
بىگمان در این مایههاى عبرتى هست و ما آزماینده بوده ایم (30)
ثُمَّ أَنْشَأْنَا مِنْ بَعْدِهِمْ قَرْنًا آخَرِینَ ﴿31﴾
سپس، بعد از ایشان نسلى دیگر را پدید آوردیم (31)
فَأَرْسَلْنَا فِیهِمْ رَسُولًا مِنْهُمْ أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ مَا لَکُمْ مِنْ إِلَهٍ غَیْرُهُ أَفَلَا تَتَّقُونَ ﴿32﴾
آنگاه پیامبرى از ایشان به میان ایشان فرستادیم [و گفتیم] که خداوند را بپرستید که خدایى جز او ندارید، آیا پروا نمىکنید؟(32)
وَقَالَ الْمَلَأُ مِنْ قَوْمِهِ الَّذِینَ کَفَرُوا وَکَذَّبُوا بِلِقَاءِ الْآخِرَةِ وَأَتْرَفْنَاهُمْ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا مَا هَذَا إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُکُمْ یَأْکُلُ مِمَّا تَأْکُلُونَ مِنْهُ وَیَشْرَبُ مِمَّا تَشْرَبُونَ ﴿33﴾
و بزرگانى از قومش که کفر ورزیده و لقاى آن جهانى را انکار کرده بودند، و در زندگانى دنیا، از ناز و نعمت برخوردارشان ساخته بودیم، گفتند این [مرد] جز بشرى همانند شما نیست، که از همانچه شما از آن مىخورید، مىخورد و از همانچه شما مىآشامید، مىآشامد (33)
وَلَئِنْ أَطَعْتُمْ بَشَرًا مِثْلَکُمْ إِنَّکُمْ إِذًا لَخَاسِرُونَ ﴿34﴾
و اگر از بشرى همانند خودتان پیروى کنید، آنگاه است که شما زیانکارید (34)
أَیَعِدُکُمْ أَنَّکُمْ إِذَا مِتُّمْ وَکُنْتُمْ تُرَابًا وَعِظَامًا أَنَّکُمْ مُخْرَجُونَ ﴿35﴾
آیا به شما وعده مىدهد که چون شما مردید و خاک و استخوان [پوسیده] شدید، از نو برانگیخته مىشوید (35)
هَیْهَاتَ هَیْهَاتَ لِمَا تُوعَدُونَ ﴿36﴾
بعید اندر بعید است آنچه به شما وعده داده اند (36)
إِنْ هِیَ إِلَّا حَیَاتُنَا الدُّنْیَا نَمُوتُ وَنَحْیَا وَمَا نَحْنُ بِمَبْعُوثِینَ ﴿37﴾
این جز زندگانى دنیاى ما نیست که [بعضى] مىمیریم و [بعضى] زندگى مىکنیم، و ما [هرگز] برانگیختنى نیستیم (37)
إِنْ هُوَ إِلَّا رَجُلٌ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ کَذِبًا وَمَا نَحْنُ لَهُ بِمُؤْمِنِینَ ﴿38﴾
او جز مردى که بر خداوند دروغى بسته است نیست، و ما به [سخن] او باور نداریم (38)
قَالَ رَبِّ انْصُرْنِی بِمَا کَذَّبُونِ ﴿39﴾
{هود} گفت پروردگارا در قبال اینکه تکذیبم مىکنند یاریم فرما(39)
قَالَ عَمَّا قَلِیلٍ لَیُصْبِحُنَّ نَادِمِینَ ﴿40﴾
فرمود زودا که به سختى پشیمان گردند (40)
فَأَخَذَتْهُمُ الصَّیْحَةُ بِالْحَقِّ فَجَعَلْنَاهُمْ غُثَاءً فَبُعْدًا لِلْقَوْمِ الظَّالِمِینَ﴿41﴾
آنگاه بانگ مرگبار آنان را به حق فرو گرفت، و آنگاه آنان را همچون خاشاک گرداندیم، نفرین بر ستمپیشگان [مشرک] (41)
ثُمَّ أَنْشَأْنَا مِنْ بَعْدِهِمْ قُرُونًا آخَرِینَ ﴿42﴾
سپس، بعد از آنان نسلهاى دیگر پدید آوردیم (42)
مَا تَسْبِقُ مِنْ أُمَّةٍ أَجَلَهَا وَمَا یَسْتَأْخِرُونَ ﴿43﴾
هیچ امتى از اجل خویش پیش نمىافتند و پس نمىمانند (43)
ثُمَّ أَرْسَلْنَا رُسُلَنَا تَتْرَى کُلَّ مَا جَاءَ أُمَّةً رَسُولُهَا کَذَّبُوهُ فَأَتْبَعْنَا بَعْضَهُمْ بَعْضًا وَجَعَلْنَاهُمْ أَحَادِیثَ فَبُعْدًا لِقَوْمٍ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿44﴾
سپس پیامبرانمان را پیاپى فرستادیم، هربار که پیامبرى به سراغ امتش مىآمد او را دروغگو مىانگاشتند، آنگاه آنان را به دنبال همدیگر آوردیم [و از میان بردیم] و افسانهشان گرداندیم، آرى واى بر قوم بىایمان (44)
ثُمَّ أَرْسَلْنَا مُوسَى وَأَخَاهُ هَارُونَ بِآیَاتِنَا وَسُلْطَانٍ مُبِینٍ ﴿45﴾
سپس موسى و برادرش هارون را همراه با معجزات خویش و برهان آشکار فرستادیم (45)
إِلَى فِرْعَوْنَ وَمَلَئِهِ فَاسْتَکْبَرُوا وَکَانُوا قَوْمًا عَالِینَ ﴿46﴾
به سوى فرعون و بزرگان قومش، آنگاه گردنکشى کردند و قومى بزرگى طلب بودند (46)
فَقَالُوا أَنُؤْمِنُ لِبَشَرَیْنِ مِثْلِنَا وَقَوْمُهُمَا لَنَا عَابِدُونَ ﴿47﴾
پس گفتند آیا به دو بشر همانند خودمان ایمان بیاوریم؟ و حال آنکه قوم آنان پرستندگان ما هستند (47)
فَکَذَّبُوهُمَا فَکَانُوا مِنَ الْمُهْلَکِینَ ﴿48﴾
سپس آن دو را دروغگو انگاشتند و جزو نابود شدگان گردیدند (48)
وَلَقَدْ آتَیْنَا مُوسَى الْکِتَابَ لَعَلَّهُمْ یَهْتَدُونَ ﴿49﴾
و به راستى به موسى کتاب آسمانى دادیم، باشد که هدایت یابند (49)
وَجَعَلْنَا ابْنَ مَرْیَمَ وَأُمَّهُ آیَةً وَآوَیْنَاهُمَا إِلَى رَبْوَةٍ ذَاتِ قَرَارٍ وَمَعِینٍ﴿50﴾
و پسر مریم و مادرش را پدیده [معجزهآساى] شگرفى قرار دادیم و آن دو را بر زمینى بلند که آرام جاى بود، و آبى روان داشت، جاى دادیم (50)
یَا أَیُّهَا الرُّسُلُ کُلُوا مِنَ الطَّیِّبَاتِ وَاعْمَلُوا صَالِحًا إِنِّی بِمَا تَعْمَلُونَ عَلِیمٌ﴿51﴾اى پیامبران از پاکیزهها بخورید و کارهاى شایسته کنید که من از آنچه مىکنید آگاهم (51)
وَإِنَّ هَذِهِ أُمَّتُکُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً وَأَنَا رَبُّکُمْ فَاتَّقُونِ ﴿52﴾
و همانا این امت شماست، امتى یگانه، و من پروردگار شما هستم، از من پروا کنید (52)
فَتَقَطَّعُوا أَمْرَهُمْ بَیْنَهُمْ زُبُرًا کُلُّ حِزْبٍ بِمَا لَدَیْهِمْ فَرِحُونَ ﴿53﴾
ولى آنان در کارشان، در میان خود اختلاف و تفرقه یافتند، هر گروهى به آنچه در دست دارد، شادمان است (53)
فَذَرْهُمْ فِی غَمْرَتِهِمْ حَتَّى حِینٍ ﴿54﴾
پس ایشان را یک چند در غفلتشان واگذار (54)
أَیَحْسَبُونَ أَنَّمَا نُمِدُّهُمْ بِهِ مِنْ مَالٍ وَبَنِینَ ﴿55﴾
آیا چنین مىانگارند که آنچه از مال و فرزندان که بدان مددشان مىکنیم؟ (55)
نُسَارِعُ لَهُمْ فِی الْخَیْرَاتِ بَلْ لَا یَشْعُرُونَ ﴿56﴾
در خیر و خوبى به نفع ایشان مىکوشیم؟ [چنین نیست] بلکه [حقیقت را] در نمى یابند (56)
إِنَّ الَّذِینَ هُمْ مِنْ خَشْیَةِ رَبِّهِمْ مُشْفِقُونَ ﴿57﴾
بىگمان کسانى که از خشیت پروردگارشان بیمناک اند (57)
وَالَّذِینَ هُمْ بِآیَاتِ رَبِّهِمْ یُؤْمِنُونَ ﴿58﴾
و کسانى که به آیات پروردگارشان ایمان مىآورند (58)
وَالَّذِینَ هُمْ بِرَبِّهِمْ لَا یُشْرِکُونَ ﴿59﴾
و کسانى که به پروردگارشان شرک نمى ورزند (59)
وَالَّذِینَ یُؤْتُونَ مَا آتَوْا وَقُلُوبُهُمْ وَجِلَةٌ أَنَّهُمْ إِلَى رَبِّهِمْ رَاجِعُونَ ﴿60﴾
و کسانى که آنچه باید [انجام] بدهند، [انجام] مىدهند و دلهایشان هراسان است که به سوى پروردگارشان باز مىگردند (60)
أُولَئِکَ یُسَارِعُونَ فِی الْخَیْرَاتِ وَهُمْ لَهَا سَابِقُونَ ﴿61﴾
اینانند که در خیرات مى کوشند و هم ایشان در آن پیشتازند (61)
وَلَا نُکَلِّفُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَا وَلَدَیْنَا کِتَابٌ یَنْطِقُ بِالْحَقِّ وَهُمْ لَا یُظْلَمُونَ ﴿62﴾
و ما هیچ کس را جز به اندازه توانش تکلیف نمىکنیم، و نزد ما کتابى است که به حق سخن مىگوید، و به ایشان ستم نرود (62)
بَلْ قُلُوبُهُمْ فِی غَمْرَةٍ مِنْ هَذَا وَلَهُمْ أَعْمَالٌ مِنْ دُونِ ذَلِکَ هُمْ لَهَا عَامِلُونَ ﴿63﴾
بلکه دلهاى ایشان از این [حقیقت] در غفلت است، و کارهایى [ناروا] جز این دارند که انجام دهنده آنند (63)
حَتَّى إِذَا أَخَذْنَا مُتْرَفِیهِمْ بِالْعَذَابِ إِذَا هُمْ یَجْأَرُونَ ﴿64﴾
تا آنگاه که نازپروردگانشان را به عذاب فروگیریم، آنگاه است که زارى مىکنند (64)
لَا تَجْأَرُوا الْیَوْمَ إِنَّکُمْ مِنَّا لَا تُنْصَرُونَ ﴿65﴾
امروز زارى مکنید، چرا که از ما یارى نمى یابید (65)
قَدْ کَانَتْ آیَاتِی تُتْلَى عَلَیْکُمْ فَکُنْتُمْ عَلَى أَعْقَابِکُمْ تَنْکِصُونَ ﴿66﴾
چنین بود که آیات من بر شما خوانده مى شد، و شما [به آن] پشت مى کردید (66)
مُسْتَکْبِرِینَ بِهِ سَامِرًا تَهْجُرُونَ ﴿67﴾
در برابر آن تکبر مى ورزیدید و درباره آن شبها افسانه سرایى و پریشان گویى مى کردید (67)
أَفَلَمْ یَدَّبَّرُوا الْقَوْلَ أَمْ جَاءَهُمْ مَا لَمْ یَأْتِ آبَاءَهُمُ الْأَوَّلِینَ ﴿68﴾
آیا در این سخن اندیشه نمى کنند، یا چیزى که به سراغ نیاکانشان نیامده بود، به سراغ آنان آمده است؟ (68)
أَمْ لَمْ یَعْرِفُوا رَسُولَهُمْ فَهُمْ لَهُ مُنْکِرُونَ ﴿69﴾
یا آنکه پیامبرشان را نمى شناسند، و لذا با او بیگانه اند (69)
أَمْ یَقُولُونَ بِهِ جِنَّةٌ بَلْ جَاءَهُمْ بِالْحَقِّ وَأَکْثَرُهُمْ لِلْحَقِّ کَارِهُونَ ﴿70﴾
یا مىگویند او جنونى دارد، [چنین نیست] بلکه [پیامبر] حق را براى آنان آورده است، و بیشترین آنان ناخواهان حق اند (70)
وَلَوِ اتَّبَعَ الْحَقُّ أَهْوَاءَهُمْ لَفَسَدَتِ السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ وَمَنْ فِیهِنَّ بَلْ أَتَیْنَاهُمْ بِذِکْرِهِمْ فَهُمْ عَنْ ذِکْرِهِمْ مُعْرِضُونَ ﴿71﴾
و اگر حق از هوى و هوس هاى آنان پیروى میکرد، بى شک آسمان و زمین و هر که در آنهاست، تباه می شد، حق این است که حدیث خودشان را برایشان آورده ایم، آنگاه آنان از یاد خویش رویگردانند (71)
أَمْ تَسْأَلُهُمْ خَرْجًا فَخَرَاجُ رَبِّکَ خَیْرٌ وَهُوَ خَیْرُ الرَّازِقِینَ ﴿72﴾
یا شاید از آنان مزدى مىطلبى؟ ولى پاداش پروردگارت [بسى] بهتر است، و او بهترین روزى دهندگان است (72)
وَإِنَّکَ لَتَدْعُوهُمْ إِلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ ﴿73﴾
و تو ایشان را به راهى راست مى خوانى (73)
وَإِنَّ الَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ عَنِ الصِّرَاطِ لَنَاکِبُونَ ﴿74﴾
و کسانى که به آخرت ایمان نمى آورند، از راه [راست] به در افتاده اند (74)
وَلَوْ رَحِمْنَاهُمْ وَکَشَفْنَا مَا بِهِمْ مِنْ ضُرٍّ لَلَجُّوا فِی طُغْیَانِهِمْ یَعْمَهُونَ﴿75﴾
و اگر بر آنان رحمت مى آوردیم و بلایى را که دچارش بودند، مى گرداندیم، در طغیانشان با سرگشتگى پاى مى فشردند (75)
وَلَقَدْ أَخَذْنَاهُمْ بِالْعَذَابِ فَمَا اسْتَکَانُوا لِرَبِّهِمْ وَمَا یَتَضَرَّعُونَ ﴿76﴾
و به راستى آنان را با عذاب فرو گرفتیم، و در برابر پروردگارشان خاکسارى و زارى نکردند (76)
حَتَّى إِذَا فَتَحْنَا عَلَیْهِمْ بَابًا ذَا عَذَابٍ شَدِیدٍ إِذَا هُمْ فِیهِ مُبْلِسُونَ﴿77﴾
تا آنکه بر آنان درى از عذاب سخت گشودیم، آنگاه بود که نومید شدند (77)
وَهُوَ الَّذِی أَنْشَأَ لَکُمُ السَّمْعَ وَالْأَبْصَارَ وَالْأَفْئِدَةَ قَلِیلًا مَا تَشْکُرُونَ﴿78﴾
و او کسى است که براى شما گوش [ها] و چشم [ها] و قلب [ها] آفرید، چه اندک مایه سپاس مى گزارید (78)
وَهُوَ الَّذِی ذَرَأَکُمْ فِی الْأَرْضِ وَإِلَیْهِ تُحْشَرُونَ ﴿79﴾
و او کسى است که شما را در زمین پدید آورد و نزد او محشور مى شوید (79)
وَهُوَ الَّذِی یُحْیِی وَیُمِیتُ وَلَهُ اخْتِلَافُ اللَّیْلِ وَالنَّهَارِ أَفَلَا تَعْقِلُونَ﴿80﴾
و او کسى است که زنده مى دارد و مى میراند و در پى یکدیگر آمدن شب و روز از اوست، آیا اندیشه نمىکنید؟ (80)
بَلْ قَالُوا مِثْلَ مَا قَالَ الْأَوَّلُونَ ﴿81﴾
بلکه همانند آنچه پیشینیان گفتند، مى گویند (81)
قَالُوا أَإِذَا مِتْنَا وَکُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَإِنَّا لَمَبْعُوثُونَ ﴿82﴾
گویند آیا چون مردیم، و خاک و استخوان [پوسیده] شدیم، از نو برانگیخته مى شویم؟ (82)
لَقَدْ وُعِدْنَا نَحْنُ وَآبَاؤُنَا هَذَا مِنْ قَبْلُ إِنْ هَذَا إِلَّا أَسَاطِیرُ الْأَوَّلِینَ﴿83﴾
به راستى که به ما و پدرانمان پیشترها چنین وعده اى داده اند، این جز افسانه هاى پیشینیان نیست (83)
قُلْ لِمَنِ الْأَرْضُ وَمَنْ فِیهَا إِنْ کُنْتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿84﴾
بگو اگر مىدانید، زمین و هر کس که در آن است، از آن کیست؟ (84)
سَیَقُولُونَ لِلَّهِ قُلْ أَفَلَا تَذَکَّرُونَ ﴿85﴾
زودا که مىگویند از آن خداست، بگو آیا پند نمى گیرید؟ (85)
قُلْ مَنْ رَبُّ السَّمَاوَاتِ السَّبْعِ وَرَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ ﴿86﴾
بگو پروردگار آسمانهاى هفتگانه و پروردگار عرش عظیم کیست؟ (86)
سَیَقُولُونَ لِلَّهِ قُلْ أَفَلَا تَتَّقُونَ ﴿87﴾
زودا که میگویند اینها از آن خداست، بگو پروا نمىکنید؟ (87)
قُلْ مَنْ بِیَدِهِ مَلَکُوتُ کُلِّ شَیْءٍ وَهُوَ یُجِیرُ وَلَا یُجَارُ عَلَیْهِ إِنْ کُنْتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿88﴾
بگو اگر مىدانید ملکوت همه چیز به دست کیست، و کیست که امان میدهد و در برابر او نتوان به کسى امان داد؟ (88)
سَیَقُولُونَ لِلَّهِ قُلْ فَأَنَّى تُسْحَرُونَ ﴿89﴾
زودا که مى گویند اینها از آن خداست، بگو پس چگونه فریب داده مى شوید؟ (89)
بَلْ أَتَیْنَاهُمْ بِالْحَقِّ وَإِنَّهُمْ لَکَاذِبُونَ ﴿90﴾
بلکه حق را برایشان آورده ایم، و آنان دروغگو هستند (90)
مَا اتَّخَذَ اللَّهُ مِنْ وَلَدٍ وَمَا کَانَ مَعَهُ مِنْ إِلَهٍ إِذًا لَذَهَبَ کُلُّ إِلَهٍ بِمَا خَلَقَ وَلَعَلَا بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا یَصِفُونَ ﴿91﴾
خداوند فرزندى برنگزیده است، و خدایى در جنب او نیست، چرا که [در آن صورت] هر خدایى آفریده خود را پیش مى آورد، و بعضى از آنان بر بعضى دیگر غلبه مى جست، منزه است خداوند از آنچه مى گویند (91)
عَالِمِ الْغَیْبِ وَالشَّهَادَةِ فَتَعَالَى عَمَّا یُشْرِکُونَ ﴿92﴾
داناى پنهان و پیدا، فراتر است از آنچه شرک مى ورزند (92)
قُلْ رَبِّ إِمَّا تُرِیَنِّی مَا یُوعَدُونَ ﴿93﴾
بگو پروردگارا اگر آنچه به آنان وعده داده شده است، به من بنمایانى [یا نه] (93)
رَبِّ فَلَا تَجْعَلْنِی فِی الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ ﴿94﴾
پروردگارا هرگز مرا در زمره ستم پیشگان [مشرک] میاور (94)
وَإِنَّا عَلَى أَنْ نُرِیَکَ مَا نَعِدُهُمْ لَقَادِرُونَ ﴿95﴾
و ما تواناى آن هستیم که آنچه به آنان وعده مى دهیم به تو بنمایانیم (95)
ادْفَعْ بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ السَّیِّئَةَ نَحْنُ أَعْلَمُ بِمَا یَصِفُونَ ﴿96﴾
ناشایستى را به شیوه اى که نیکوتر است، دفع کن، ما به آنچه می گویند داناتریم (96)
وَقُلْ رَبِّ أَعُوذُ بِکَ مِنْ هَمَزَاتِ الشَّیَاطِینِ ﴿97﴾
و بگو پروردگارا از وسوسه هاى شیاطین به تو پناه مى آورم (97)
وَأَعُوذُ بِکَ رَبِّ أَنْ یَحْضُرُونِ ﴿98﴾
و پناه بر تو پروردگارا از اینکه آنان نزد من حاضر شوند (98)
حَتَّى إِذَا جَاءَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ رَبِّ ارْجِعُونِ ﴿99﴾
آنگاه که یکى از ایشان را مرگ فرارسد، گوید پروردگارا، مرا باز گردانید (99)
لَعَلِّی أَعْمَلُ صَالِحًا فِیمَا تَرَکْتُ کَلَّا إِنَّهَا کَلِمَةٌ هُوَ قَائِلُهَا وَمِنْ وَرَائِهِمْ بَرْزَخٌ إِلَى یَوْمِ یُبْعَثُونَ ﴿100﴾
باشد که در آنچه فروگذار کرده ام، کارى شایسته پیش گیرم، حاشا، این سخنى است که او [ظاهرا] گوینده آن است، و پیشاپیش آنان [زندگى] برزخى است تا روزى که برانگیخته شوند (100)
فَإِذَا نُفِخَ فِی الصُّورِ فَلَا أَنْسَابَ بَیْنَهُمْ یَوْمَئِذٍ وَلَا یَتَسَاءَلُونَ ﴿101﴾
آنگاه که در صور دمیده شود، در آن روز پیوند و خویشى در میانشان برقرار نماند، و از هم پرس و جو نکنند (101)
فَمَنْ ثَقُلَتْ مَوَازِینُهُ فَأُولَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ﴿102﴾
آنگاه کسانى که کفه اعمالشان سنگین باشد، آنانند که رستگارند (102)
وَمَنْ خَفَّتْ مَوَازِینُهُ فَأُولَئِکَ الَّذِینَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فِی جَهَنَّمَ خَالِدُونَ﴿103﴾
و کسانى که کفه اعمالشان سبک باشد، آنان کسانى هستند که بر خود زیان زده اند و جاودانه در جهنم اند (103)
تَلْفَحُ وُجُوهَهُمُ النَّارُ وَهُمْ فِیهَا کَالِحُونَ ﴿104﴾
چهره هایشان را آتش مى گدازد، و ایشان در آن ترشرو هستند (104)
أَلَمْ تَکُنْ آیَاتِی تُتْلَى عَلَیْکُمْ فَکُنْتُمْ بِهَا تُکَذِّبُونَ ﴿105﴾
{به آنان گویند} آیا آیات من بر شما خوانده نمى شد، و شما آنها را دروغ مى انگاشتید؟ (105)
قَالُوا رَبَّنَا غَلَبَتْ عَلَیْنَا شِقْوَتُنَا وَکُنَّا قَوْمًا ضَالِّینَ ﴿106﴾
گویند پروردگارا شقاوت ما بر ما چیره شد و قومى گمراه بودیم (106)
رَبَّنَا أَخْرِجْنَا مِنْهَا فَإِنْ عُدْنَا فَإِنَّا ظَالِمُونَ ﴿107﴾
پروردگارا ما را از آن [جهنم] بیرون آور، و اگر [به کارهاى گذشته] بازگشتیم، آنگاه ستم پیشه ایم (107)
قَالَ اخْسَئُوا فِیهَا وَلَا تُکَلِّمُونِ ﴿108﴾
گوید در آن گم شوید، و با من سخن مگویید (108)
إِنَّهُ کَانَ فَرِیقٌ مِنْ عِبَادِی یَقُولُونَ رَبَّنَا آمَنَّا فَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا وَأَنْتَ خَیْرُ الرَّاحِمِینَ ﴿109﴾
چرا که گروهى از بندگان من بودند که مىگفتند پروردگارا ایمان آورده ایم، ما را بیامرز و بر ما رحمت آور، و تو بهترین مهربانانى (109)
فَاتَّخَذْتُمُوهُمْ سِخْرِیًّا حَتَّى أَنْسَوْکُمْ ذِکْرِی وَکُنْتُمْ مِنْهُمْ تَضْحَکُونَ﴿110﴾
آنگاه شما ایشان را به ریشخند مى گرفتید، تا آنجا که یاد مرا [از بس به آنها پرداختید] از خاطر شما بردند، و به آنان مى خندیدید (110)
إِنِّی جَزَیْتُهُمُ الْیَوْمَ بِمَا صَبَرُوا أَنَّهُمْ هُمُ الْفَائِزُونَ ﴿111﴾
امروز به خاطر صبرى که پیشه کرده بودند، پاداش شان مىدهم، ایشانند که کامروا هستند (111)
قَالَ کَمْ لَبِثْتُمْ فِی الْأَرْضِ عَدَدَ سِنِینَ ﴿112﴾
گوید چه مدت در روى زمین، به شمار سالیان، به سر بردید؟ (112)
قَالُوا لَبِثْنَا یَوْمًا أَوْ بَعْضَ یَوْمٍ فَاسْأَلِ الْعَادِّینَ ﴿113﴾
گویند [به اندازه] روزى یا بخشى از روز به سر بردیم، [باید] از شمارگران بپرسى (113)
قَالَ إِنْ لَبِثْتُمْ إِلَّا قَلِیلًا لَوْ أَنَّکُمْ کُنْتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿114﴾
گفت اگر مىدانستید جز اندکى به سر نبرده اید (114)
أَفَحَسِبْتُمْ أَنَّمَا خَلَقْنَاکُمْ عَبَثًا وَأَنَّکُمْ إِلَیْنَا لَا تُرْجَعُونَ ﴿115﴾
آیا پنداشته اید که شما را بیهوده آفریده ایم، و شما به نزد ما بازگردانده نمى شوید؟ (115)
فَتَعَالَى اللَّهُ الْمَلِکُ الْحَقُّ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْکَرِیمِ ﴿116﴾
بس پاک و فراتر است خداوند فرمانرواى بر حق [از کار بیهوده]، خدایى جز او نیست که پروردگار عرش گرانقدر است (116)
وَمَنْ یَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ لَا بُرْهَانَ لَهُ بِهِ فَإِنَّمَا حِسَابُهُ عِنْدَ رَبِّهِ إِنَّهُ لَا یُفْلِحُ الْکَافِرُونَ ﴿117﴾
و هر کس در جنب خداوند خدایى دیگر بپرستد که در این کار حجتى ندارد، جز این نیست که حسابش با پروردگارش است، آرى کافران رستگار نمىشوند (117)
وَقُلْ رَبِّ اغْفِرْ وَارْحَمْ وَأَنْتَ خَیْرُ الرَّاحِمِینَ ﴿118﴾
و بگو پروردگارا بیامرز و رحمت آور و تو بهترین مهربانانى (118)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
سُورَةٌ أَنْزَلْنَاهَا وَفَرَضْنَاهَا وَأَنْزَلْنَا فِیهَا آیَاتٍ بَیِّنَاتٍ لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ﴿1﴾
این سوره اى است که فرو فرستاده ایمش و [احکام] آن را واجب گردانده ایم، و در آن آیاتى روشنگر نازل کرده ایم باشد که پند گیرید (1)
الزَّانِیَةُ وَالزَّانِی فَاجْلِدُوا کُلَّ وَاحِدٍ مِنْهُمَا مِائَةَ جَلْدَةٍ وَلَا تَأْخُذْکُمْ بِهِمَا رَأْفَةٌ فِی دِینِ اللَّهِ إِنْ کُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآخِرِ وَلْیَشْهَدْ عَذَابَهُمَا طَائِفَةٌ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿2﴾
زن و مرد زناکار [بکر] را به هر یک از آنان یکصد تازیانه بزنید، و اگر به خداوند و روز بازپسین ایمان دارید، در دین الهى، در حق آنان دچار ترحم نشوید، و گروهى از مؤمنان، در صحنه عذاب کشیدن آنان حاضر باشند (2)
الزَّانِی لَا یَنْکِحُ إِلَّا زَانِیَةً أَوْ مُشْرِکَةً وَالزَّانِیَةُ لَا یَنْکِحُهَا إِلَّا زَانٍ أَوْ مُشْرِکٌ وَحُرِّمَ ذَلِکَ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ ﴿3﴾
مرد زانى نباید جز با زن زانى یا زن مشرک ازدواج کند، همچنین با زن زانى نباید جز مرد زانى یا مشرک ازدواج کند، و این کار بر مؤمنان حرام گردیده است (3)
وَالَّذِینَ یَرْمُونَ الْمُحْصَنَاتِ ثُمَّ لَمْ یَأْتُوا بِأَرْبَعَةِ شُهَدَاءَ فَاجْلِدُوهُمْ ثَمَانِینَ جَلْدَةً وَلَا تَقْبَلُوا لَهُمْ شَهَادَةً أَبَدًا وَأُولَئِکَ هُمُ الْفَاسِقُونَ ﴿4﴾
و کسانى که به زنان پاکدامن تهمت [زنا] مى زنند، سپس چهار شاهد نمى آورند، ایشان را هشتاد تازیانه بزنید، و دیگر هرگز شهادت آنان را قبول نکنید، و اینانند که فاسق اند (4)
إِلَّا الَّذِینَ تَابُوا مِنْ بَعْدِ ذَلِکَ وَأَصْلَحُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ ﴿5﴾
مگر کسانى که پس از آن توبه کنند و کارشایسته پیش بگیرند، که خداوند آمرزگار مهربان است (5)
وَالَّذِینَ یَرْمُونَ أَزْوَاجَهُمْ وَلَمْ یَکُنْ لَهُمْ شُهَدَاءُ إِلَّا أَنْفُسُهُمْ فَشَهَادَةُ أَحَدِهِمْ أَرْبَعُ شَهَادَاتٍ بِاللَّهِ إِنَّهُ لَمِنَ الصَّادِقِینَ ﴿6﴾
و کسانى که به زنانشان تهمت [زنا] مىزنند، و شاهدى جز خویشتن ندارند، [باید] چهار بار به نام خداوند سوگند بخورند که ایشان راستگو هستند (6)
وَالْخَامِسَةُ أَنَّ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَیْهِ إِنْ کَانَ مِنَ الْکَاذِبِینَ ﴿7﴾
و بار پنجم بگویند که لعنت الهى بر او باد اگر از دروغگویان باشد (7)
وَیَدْرَأُ عَنْهَا الْعَذَابَ أَنْ تَشْهَدَ أَرْبَعَ شَهَادَاتٍ بِاللَّهِ إِنَّهُ لَمِنَ الْکَاذِبِینَ﴿8﴾
و عذاب [حد] این گونه از زن، بازداشته مى شود که چهار بار سوگند به نام خداوند بخورد که او [شوهرش] از دروغگویان است (8)
وَالْخَامِسَةَ أَنَّ غَضَبَ اللَّهِ عَلَیْهَا إِنْ کَانَ مِنَ الصَّادِقِینَ ﴿9﴾
و بار پنجم بگوید که خشم الهى بر آن زن باد اگر آن مرد از راستگویان باشد (9)
وَلَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَرَحْمَتُهُ وَأَنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ حَکِیمٌ ﴿10﴾
و اگر بخشش و بخشایش الهى و رحمت او بر شما نباشد و اینکه خداوند توبه پذیر فرزانه است [کار بر شما دشوار مى شد] (10)
إِنَّ الَّذِینَ جَاءُوا بِالْإِفْکِ عُصْبَةٌ مِنْکُمْ لَا تَحْسَبُوهُ شَرًّا لَکُمْ بَلْ هُوَ خَیْرٌ لَکُمْ لِکُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ مَا اکْتَسَبَ مِنَ الْإِثْمِ وَالَّذِی تَوَلَّى کِبْرَهُ مِنْهُمْ لَهُ عَذَابٌ عَظِیمٌ ﴿11﴾
کسانى که تهمت ناپاکى را در میان آوردند، جماعتى از شما هستند، آن را شرى به زیان خویش مپندارید، بلکه [در نهایت] خیرى براى شماست، بر عهده هر یک از آنان سهمى از گناه است که مرتکب شده است، و کسى از آنان که عمده آن را دامن زد، عذابى سهمگین دارد (11)
لَوْلَا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ ظَنَّ الْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بِأَنْفُسِهِمْ خَیْرًا وَقَالُوا هَذَا إِفْکٌ مُبِینٌ ﴿12﴾
چرا چون آن را شنیدید، مردان و زنان مؤمن در حق خویش گمان نیک نبردند و نگفتند که این تهمت آشکارى است (12)
لَوْلَا جَاءُوا عَلَیْهِ بِأَرْبَعَةِ شُهَدَاءَ فَإِذْ لَمْ یَأْتُوا بِالشُّهَدَاءِ فَأُولَئِکَ عِنْدَ اللَّهِ هُمُ الْکَاذِبُونَ ﴿13﴾
چرا بر آن چهار گواه نیاوردند، و چون گواهان را نیاوردند، اینان نزد خداوند دروغگو هستند (13)
وَلَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَرَحْمَتُهُ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ لَمَسَّکُمْ فِی مَا أَفَضْتُمْ فِیهِ عَذَابٌ عَظِیمٌ ﴿14﴾
و اگر در دنیا و آخرت بخشایش و رحمت الهى بر شما نبود در آنچه گفت و گو مى کردید به شما عذابى سهمگین مى رسید (14)
إِذْ تَلَقَّوْنَهُ بِأَلْسِنَتِکُمْ وَتَقُولُونَ بِأَفْوَاهِکُمْ مَا لَیْسَ لَکُمْ بِهِ عِلْمٌ وَتَحْسَبُونَهُ هَیِّنًا وَهُوَ عِنْدَ اللَّهِ عَظِیمٌ ﴿15﴾
آنگاه که از زبان همدیگر فرا مى گرفتیدش و دهان به دهان چیزى را که به آن علم نداشتید، مى گفتید و آن را آسان [و ساده] مى پنداشتید، حال آنکه آن نزد خداوند سترگ است (15)
وَلَوْلَا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ قُلْتُمْ مَا یَکُونُ لَنَا أَنْ نَتَکَلَّمَ بِهَذَا سُبْحَانَکَ هَذَا بُهْتَانٌ عَظِیمٌ ﴿16﴾
و چرا چون شنیدیدش نگفتید که ما را نرسد که در این باره سخن گوییم، پاکا که تویى، این بهتانى بزرگ است (16)
یَعِظُکُمُ اللَّهُ أَنْ تَعُودُوا لِمِثْلِهِ أَبَدًا إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ ﴿17﴾
خداوند اندرزتان مىدهد که اگر مؤمن هستید، هرگز مانند آن را تکرار مکنید (17)
وَیُبَیِّنُ اللَّهُ لَکُمُ الْآیَاتِ وَاللَّهُ عَلِیمٌ حَکِیمٌ ﴿18﴾
و خداوند آیاتش را براى شما روشن مىگرداند و خداوند داناى فرزانه است (18)
إِنَّ الَّذِینَ یُحِبُّونَ أَنْ تَشِیعَ الْفَاحِشَةُ فِی الَّذِینَ آمَنُوا لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ وَاللَّهُ یَعْلَمُ وَأَنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ ﴿19﴾
کسانى که خوش دارند که بدنامى در حق مؤمنان شایع گردد، در دنیا و آخرت عذابى دردناک دارند و خداوند [حقایق را] مىداند و شما نمىدانید (19)
وَلَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَرَحْمَتُهُ وَأَنَّ اللَّهَ رَءُوفٌ رَحِیمٌ ﴿20﴾
و اگر بخشایش و رحمت الهى در حق شما نبود و اینکه خداوند رئوف و مهربان است [شما را سخت کیفر مىداد] (20)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّیْطَانِ وَمَنْ یَتَّبِعْ خُطُوَاتِ الشَّیْطَانِ فَإِنَّهُ یَأْمُرُ بِالْفَحْشَاءِ وَالْمُنْکَرِ وَلَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَرَحْمَتُهُ مَا زَکَى مِنْکُمْ مِنْ أَحَدٍ أَبَدًا وَلَکِنَّ اللَّهَ یُزَکِّی مَنْ یَشَاءُ وَاللَّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ﴿21﴾
اى مؤمنان از گامهاى شیطان پیروى مکنید و هر کس از گامهاى شیطان پیروى کند [بداند که] او به ناشایستى و نابکارى فرمان مىدهد، و اگر بخشایش و رحمت الهى در حق شما نبود، هیچیک از شما هرگز پاکدل نمىشد، ولى خداوند است که هر کس را بخواهد پاکدل مى سازد و خداوند شنواى داناست (21)
وَلَا یَأْتَلِ أُولُو الْفَضْلِ مِنْکُمْ وَالسَّعَةِ أَنْ یُؤْتُوا أُولِی الْقُرْبَى وَالْمَسَاکِینَ وَالْمُهَاجِرِینَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَلْیَعْفُوا وَلْیَصْفَحُوا أَلَا تُحِبُّونَ أَنْ یَغْفِرَ اللَّهُ لَکُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِیمٌ ﴿22﴾
و متمکنان و توانگران شما نباید سوگند بخورند که به خویشاوندان و بینوایان و مهاجران [بى چیز] در راه خدا بخشش نکنند، و باید که عفو کنند و درگذرند، آیا دوست ندارید که خداوند از شما درگذرد؟ و خدا آمرزگار مهربان است (22)
إِنَّ الَّذِینَ یَرْمُونَ الْمُحْصَنَاتِ الْغَافِلَاتِ الْمُؤْمِنَاتِ لُعِنُوا فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِیمٌ ﴿23﴾
بى گمان کسانى که به زنان پاکدامن بى خبر مؤمن، تهمت زنا مى زنند، در دنیا و آخرت ملعونند و عذابى سهمگین [در پیش] دارند (23)
یَوْمَ تَشْهَدُ عَلَیْهِمْ أَلْسِنَتُهُمْ وَأَیْدِیهِمْ وَأَرْجُلُهُمْ بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿24﴾
روزى که زبان و دست و پاهایشان بر آنها به کارهایى که کرده اند شهادت دهند (24)
یَوْمَئِذٍ یُوَفِّیهِمُ اللَّهُ دِینَهُمُ الْحَقَّ وَیَعْلَمُونَ أَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ الْمُبِینُ﴿25﴾
در چنین روزى خداوند جزاى حقانى شان را به تمام و کمال بدهد و بدانند که خداوند بر حق آشکار است (25)
الْخَبِیثَاتُ لِلْخَبِیثِینَ وَالْخَبِیثُونَ لِلْخَبِیثَاتِ وَالطَّیِّبَاتُ لِلطَّیِّبِینَ وَالطَّیِّبُونَ لِلطَّیِّبَاتِ أُولَئِکَ مُبَرَّءُونَ مِمَّا یَقُولُونَ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَرِزْقٌ کَرِیمٌ ﴿26﴾
زنان پلید براى مردان پلیدند، و مردان پلید براى زنان پلید، و زنان پاک براى مردان پاکند و مردان پاک براى زنان پاک، اینانند که از آنچه [شایعه افکنان] در حقشان مى گویند برى و برکنار هستند، و از مغفرت الهى و روزى ارزشمند برخوردارند (26)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَدْخُلُوا بُیُوتًا غَیْرَ بُیُوتِکُمْ حَتَّى تَسْتَأْنِسُوا وَتُسَلِّمُوا عَلَى أَهْلِهَا ذَلِکُمْ خَیْرٌ لَکُمْ لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ ﴿27﴾
اى مؤمنان به خانه هایى جز خانه هاى خودتان وارد نشوید، مگر آنکه آشنایى دهید و اجازه گیرید و بر اهل آنها سلام کنید این به خیر شماست، باشد که پند پذیرید (27)
فَإِنْ لَمْ تَجِدُوا فِیهَا أَحَدًا فَلَا تَدْخُلُوهَا حَتَّى یُؤْذَنَ لَکُمْ وَإِنْ قِیلَ لَکُمُ ارْجِعُوا فَارْجِعُوا هُوَ أَزْکَى لَکُمْ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ عَلِیمٌ ﴿28﴾
و اگر کسى را در آنها نیافتید، وارد نشوید، تا آنکه به شما اجازه داده شود، و اگر به شما گفته شد برگردید، برگردید که براى شما پاکیزه تر است، و خداوند به آنچه مىکنید داناست (28)
لَیْسَ عَلَیْکُمْ جُنَاحٌ أَنْ تَدْخُلُوا بُیُوتًا غَیْرَ مَسْکُونَةٍ فِیهَا مَتَاعٌ لَکُمْ وَاللَّهُ یَعْلَمُ مَا تُبْدُونَ وَمَا تَکْتُمُونَ ﴿29﴾
بر شما گناهى نیست که وارد خانه هاى غیر مسکونى شوید که در آنجا کالایى از آن شما هست، و خداوند آنچه آشکار مىدارید و آنچه پنهان مىدارید، مىداند (29)
قُلْ لِلْمُؤْمِنِینَ یَغُضُّوا مِنْ أَبْصَارِهِمْ وَیَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ ذَلِکَ أَزْکَى لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ خَبِیرٌ بِمَا یَصْنَعُونَ ﴿30﴾
به مردان مؤمن بگو دیدگان [از نظر بازى] فرو گذارند، و ناموسشان را محفوظ بدارند، این براى آنان پاکیزه تر است، بى گمان خداوند به آنچه مى کنند آگاه است (30)
وَقُلْ لِلْمُؤْمِنَاتِ یَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصَارِهِنَّ وَیَحْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ وَلَا یُبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلَّا مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَلْیَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلَى جُیُوبِهِنَّ وَلَا یُبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلَّا لِبُعُولَتِهِنَّ أَوْ آبَائِهِنَّ أَوْ آبَاءِ بُعُولَتِهِنَّ أَوْ أَبْنَائِهِنَّ أَوْ أَبْنَاءِ بُعُولَتِهِنَّ أَوْ إِخْوَانِهِنَّ أَوْ بَنِی إِخْوَانِهِنَّ أَوْ بَنِی أَخَوَاتِهِنَّ أَوْ نِسَائِهِنَّ أَوْ مَا مَلَکَتْ أَیْمَانُهُنَّ أَوِ التَّابِعِینَ غَیْرِ أُولِی الْإِرْبَةِ مِنَ الرِّجَالِ أَوِ الطِّفْلِ الَّذِینَ لَمْ یَظْهَرُوا عَلَى عَوْرَاتِ النِّسَاءِ وَلَا یَضْرِبْنَ بِأَرْجُلِهِنَّ لِیُعْلَمَ مَا یُخْفِینَ مِنْ زِینَتِهِنَّ وَتُوبُوا إِلَى اللَّهِ جَمِیعًا أَیُّهَ الْمُؤْمِنُونَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ ﴿31﴾
و به زنان مؤمن [هم] بگو دیدگانشان را فروگذارند و ناموسشان را محفوظ بدارند و زینتشان را جز آنچه از آن آشکار است، آشکار نکنند، روسری هایشان را بر گریبان هایشان بیندازند، و زینتشان را آشکار نکنند مگر بر شوهرشان یا پدرشان، یا پدران شوهرشان یا پسرانشان، یا پسران شوهرشان، یا برادرشان یا پسران برادرشان، یا پسران خواهرشان یا زنان [هم کیش]شان، یا ملک یمینهایشان، یا غلامانى که نیازمند [به زن] نیستند، یا کودکانى که بر نهانیهاى زنان آگاه نیستند، و بگو که چنان پاى نکوبند تا زینتى که پنهان داشتهاند، معلوم شود، و اى مؤمنان همگى به درگاه خداوند توبه کنید، باشد که رستگار شوید (31)
وَأَنْکِحُوا الْأَیَامَى مِنْکُمْ وَالصَّالِحِینَ مِنْ عِبَادِکُمْ وَإِمَائِکُمْ إِنْ یَکُونُوا فُقَرَاءَ یُغْنِهِمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِیمٌ ﴿32﴾
و بى همسران خویش و بردگان و کنیزکان صالح خویش را به همسرى [دیگران] دهید، و اگر تهیدست باشند خداوند از بخشش خویش آنان را توانگر مىگرداند، و خداوند گشایشگر داناست (32)
وَلْیَسْتَعْفِفِ الَّذِینَ لَا یَجِدُونَ نِکَاحًا حَتَّى یُغْنِیَهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَالَّذِینَ یَبْتَغُونَ الْکِتَابَ مِمَّا مَلَکَتْ أَیْمَانُکُمْ فَکَاتِبُوهُمْ إِنْ عَلِمْتُمْ فِیهِمْ خَیْرًا وَآتُوهُمْ مِنْ مَالِ اللَّهِ الَّذِی آتَاکُمْ وَلَا تُکْرِهُوا فَتَیَاتِکُمْ عَلَى الْبِغَاءِ إِنْ أَرَدْنَ تَحَصُّنًا لِتَبْتَغُوا عَرَضَ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَمَنْ یُکْرِهْهُنَّ فَإِنَّ اللَّهَ مِنْ بَعْدِ إِکْرَاهِهِنَّ غَفُورٌ رَحِیمٌ ﴿33﴾
و کسانى که اسباب زناشویى نمى یابند، پاکدامنى ورزند، تا آنکه خداوند از بخشش خویش توانگرشان گرداند، و کسانى از ملک یمین هایتان که قصد بازخرید خویش را دارند، اگر در آنان خیرى سراغ دارید، آنان را بازخرید کنید، و به آنان [براى کمک به بازخریدشان] از مال الهى [سهمى از زکات] که به شما بخشیده است، ببخشید، و کنیزکانتان را اگر عزم پاکدامنى دارند، به فحشا وادار مکنید که مال دنیا به دست آورید، و هر کس ایشان را اجبار کند، بداند که خداوند با توجه به اکراهشان، آمرزگار مهربان است (33)
وَلَقَدْ أَنْزَلْنَا إِلَیْکُمْ آیَاتٍ مُبَیِّنَاتٍ وَمَثَلًا مِنَ الَّذِینَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِکُمْ وَمَوْعِظَةً لِلْمُتَّقِینَ ﴿34﴾
و به راستى به سوى شما آیاتى روشنگر نازل کرده ایم، و مثلى از پیشینیان تان و پندى براى پرهیزگاران (34)
اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ مَثَلُ نُورِهِ کَمِشْکَاةٍ فِیهَا مِصْبَاحٌ الْمِصْبَاحُ فِی زُجَاجَةٍ الزُّجَاجَةُ کَأَنَّهَا کَوْکَبٌ دُرِّیٌّ یُوقَدُ مِنْ شَجَرَةٍ مُبَارَکَةٍ زَیْتُونَةٍ لَا شَرْقِیَّةٍ وَلَا غَرْبِیَّةٍ یَکَادُ زَیْتُهَا یُضِیءُ وَلَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ نَارٌ نُورٌ عَلَى نُورٍ یَهْدِی اللَّهُ لِنُورِهِ مَنْ یَشَاءُ وَیَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ لِلنَّاسِ وَاللَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ ﴿35﴾
خداوند نور آسمانها و زمین است داستان نورش همچون چراغدانى است که در آن چراغى هست، و چراغ در آبگینه اى هست، که آبگینه گویى ستاره اى درخشان است، که از درخت مبارک زیتون -که نه شرقى است و نه غربى افروخته شود نزدیک است که روغنش، با آنکه آتشى به آن نرسیده است، فروزان گردد، نور در نور است، خداوند به نور خویش هر کس را که خواهد هدایت کند، و خداوند براى مردم مثلها مىزند و خداوند به هر چیزى داناست (35)
فِی بُیُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَیُذْکَرَ فِیهَا اسْمُهُ یُسَبِّحُ لَهُ فِیهَا بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ ﴿36﴾
در خانه هایى که خداوند فرمان داده است که گرامى داشته و نامش در آنها یاد شود، در آن بامدادان و شامگاهان نیایش او گویند (36)
رِجَالٌ لَا تُلْهِیهِمْ تِجَارَةٌ وَلَا بَیْعٌ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ وَإِقَامِ الصَّلَاةِ وَإِیتَاءِ الزَّکَاةِ یَخَافُونَ یَوْمًا تَتَقَلَّبُ فِیهِ الْقُلُوبُ وَالْأَبْصَارُ ﴿37﴾
مردانى هستند که هیچ داد و ستد و خرید و فروشى ایشان را از یاد خداوند و برپاداشتن نماز و پرداختن زکات باز نمىدارد، و از روزى که در آن دلها و دیدگان دیگرگون شود، بیمناکند (37)
لِیَجْزِیَهُمُ اللَّهُ أَحْسَنَ مَا عَمِلُوا وَیَزِیدَهُمْ مِنْ فَضْلِهِ وَاللَّهُ یَرْزُقُ مَنْ یَشَاءُ بِغَیْرِ حِسَابٍ ﴿38﴾
تا خداوند به بهتر از آنچه کرده اند پاداششان دهد و از بخشش خویش بر پاداش آنان بیفزاید، و خداوند هر که را بخواهد بى حساب روزى میدهد (38)
وَالَّذِینَ کَفَرُوا أَعْمَالُهُمْ کَسَرَابٍ بِقِیعَةٍ یَحْسَبُهُ الظَّمْآنُ مَاءً حَتَّى إِذَا جَاءَهُ لَمْ یَجِدْهُ شَیْئًا وَوَجَدَ اللَّهَ عِنْدَهُ فَوَفَّاهُ حِسَابَهُ وَاللَّهُ سَرِیعُ الْحِسَابِ ﴿39﴾
و کافران اعمالشان همچون سرابى در بیابانى است که تشنه آبش مىپندارد، تا آنکه نزدیک آن رسد و آن را چیزى نیابد، و آنگاه خداوند را حاضر یابد که حسابش را به تمام و کمال بپردازد و خداوند زود شمار است (39)
أَوْ کَظُلُمَاتٍ فِی بَحْرٍ لُجِّیٍّ یَغْشَاهُ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ سَحَابٌ ظُلُمَاتٌ بَعْضُهَا فَوْقَ بَعْضٍ إِذَا أَخْرَجَ یَدَهُ لَمْ یَکَدْ یَرَاهَا وَمَنْ لَمْ یَجْعَلِ اللَّهُ لَهُ نُورًا فَمَا لَهُ مِنْ نُورٍ ﴿40﴾
یا [اعمالشان] همچون تاریکی هایى است در دریایى ژرف که آن را موجى فرو پوشانده و برفراز آن موجى دیگر است که برفراز آن ابرى است تاریکی هایى تو بر تو، چون دستش را برآورد، چه بسا نبیندش، و هر کس که خداوند برایش نورى مقرر نداشته باشد، نورى ندارد (40)
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ یُسَبِّحُ لَهُ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالطَّیْرُ صَافَّاتٍ کُلٌّ قَدْ عَلِمَ صَلَاتَهُ وَتَسْبِیحَهُ وَاللَّهُ عَلِیمٌ بِمَا یَفْعَلُونَ ﴿41﴾
آیا ندانسته اى که هر کس که در آسمانها و زمین است، و پرندگان بال گشاده خداوند را تسبیح مىگویند هر یک نماز و نیایش را مىداند، و خداوند به آنچه مىکنند داناست (41)
وَلِلَّهِ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَإِلَى اللَّهِ الْمَصِیرُ ﴿42﴾
و فرمانروایى آسمانها و زمین از آن خداوند است، و سیر و سرانجام [جهان] به سوى خداوند است (42)
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ یُزْجِی سَحَابًا ثُمَّ یُؤَلِّفُ بَیْنَهُ ثُمَّ یَجْعَلُهُ رُکَامًا فَتَرَى الْوَدْقَ یَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ وَیُنَزِّلُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ جِبَالٍ فِیهَا مِنْ بَرَدٍ فَیُصِیبُ بِهِ مَنْ یَشَاءُ وَیَصْرِفُهُ عَنْ مَنْ یَشَاءُ یَکَادُ سَنَا بَرْقِهِ یَذْهَبُ بِالْأَبْصَارِ﴿43﴾
آیا ندانسته اى که خداوند ابرها را میراند، سپس بین آنها را پیوند میدهد، سپس درهم فشرده اش مىکند، آنگاه باران درشت را مىبینى که از لابلاى آن بیرون مىآید، و سپس از آسمان، از ابرى که به کوه میماند تگرگ فرو میفرستد و به هر کس که بخواهد آن را میزند و از هر کس که بخواهد بر میگرداند، نزدیک است که درخشش برق آن، دیدگان را از بین ببرد (43)
یُقَلِّبُ اللَّهُ اللَّیْلَ وَالنَّهَارَ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَعِبْرَةً لِأُولِی الْأَبْصَارِ ﴿44﴾
خداوند شب و روز را میگرداند [و پیاپى مىآورد] بیگمان در این امر مایه عبرتى براى دیده وران است (44)
وَاللَّهُ خَلَقَ کُلَّ دَابَّةٍ مِنْ مَاءٍ فَمِنْهُمْ مَنْ یَمْشِی عَلَى بَطْنِهِ وَمِنْهُمْ مَنْ یَمْشِی عَلَى رِجْلَیْنِ وَمِنْهُمْ مَنْ یَمْشِی عَلَى أَرْبَعٍ یَخْلُقُ اللَّهُ مَا یَشَاءُ إِنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿45﴾
و خداوند هر جانورى را از آب آفریده است، که بعضى از آنها بر شکمش راه میرود و بعضى از آنها بر دو پا راه میرود، و بعضى از آنها بر چهار [پا] راه میرود، خداوند هر چه بخواهد میآفریند، بىگمان خداوند بر هر کارى تواناست (45)
لَقَدْ أَنْزَلْنَا آیَاتٍ مُبَیِّنَاتٍ وَاللَّهُ یَهْدِی مَنْ یَشَاءُ إِلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ﴿46﴾
به راستى آیاتى روشنگر نازل کردیم و خداوند هر کس را که بخواهد به راه راست هدایت مىکند (46)
وَیَقُولُونَ آمَنَّا بِاللَّهِ وَبِالرَّسُولِ وَأَطَعْنَا ثُمَّ یَتَوَلَّى فَرِیقٌ مِنْهُمْ مِنْ بَعْدِ ذَلِکَ وَمَا أُولَئِکَ بِالْمُؤْمِنِینَ ﴿47﴾
و مىگویند به خداوند و پیامبر ایمان آوردیم و فرمان مىبریم، سپس گروهى از آنان بعد از این روى مىگردانند، و اینان مؤمن نیستند (47)
وَإِذَا دُعُوا إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ لِیَحْکُمَ بَیْنَهُمْ إِذَا فَرِیقٌ مِنْهُمْ مُعْرِضُونَ﴿48﴾
و چون به سوى خداوند و پیامبرش خوانده شوند که [پیامبر] در میان آنان داورى کند، آنگاه است که گروهى از آنان رویگردان مىشوند (48)
وَإِنْ یَکُنْ لَهُمُ الْحَقُّ یَأْتُوا إِلَیْهِ مُذْعِنِینَ ﴿49﴾
و اگر حق با آنان باشد [شتابان] با اطاعت و تسلیم به نزد او مىآیند (49)
أَفِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ أَمِ ارْتَابُوا أَمْ یَخَافُونَ أَنْ یَحِیفَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ وَرَسُولُهُ بَلْ أُولَئِکَ هُمُ الظَّالِمُونَ ﴿50﴾
آیا در دلهایشان بیمارى است، یا شک و شبهه دارند، یا مىترسند که خداوند و پیامبر او بر آنان ستم روا دارند، نه بلکه اینان ستم پیشه اند (50)
إِنَّمَا کَانَ قَوْلَ الْمُؤْمِنِینَ إِذَا دُعُوا إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ لِیَحْکُمَ بَیْنَهُمْ أَنْ یَقُولُوا سَمِعْنَا وَأَطَعْنَا وَأُولَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ﴿51﴾
سخن مؤمنان چون به سوى خداوند و پیامبرش خوانده شوند که در میان آنان داورى کند، این است که مىگویند شنیدیم و فرمان مىبریم، و اینانند که رستگارند (51)
وَمَنْ یُطِعِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَیَخْشَ اللَّهَ وَیَتَّقْهِ فَأُولَئِکَ هُمُ الْفَائِزُونَ ﴿52﴾
و هر کس که از خداوند و پیامبر او اطاعت کند و از خداوند بترسد، و از او پروا داشته باشد، اینانند که کامیابند (52)
وَأَقْسَمُوا بِاللَّهِ جَهْدَ أَیْمَانِهِمْ لَئِنْ أَمَرْتَهُمْ لَیَخْرُجُنَّ قُلْ لَا تُقْسِمُوا طَاعَةٌ مَعْرُوفَةٌ إِنَّ اللَّهَ خَبِیرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ ﴿53﴾
و سخت ترین سوگندهایشان را به [نام] خداوند مىخورند که اگر به ایشان دستور دهى [براى جهاد] بیرون مىآیند بگو سوگند نخورید اطاعت متعارف بهتر [از گزافگویى] است، بىگمان خداوند به آنچه مىکنید آگاه است (53)
قُلْ أَطِیعُوا اللَّهَ وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّمَا عَلَیْهِ مَا حُمِّلَ وَعَلَیْکُمْ مَا حُمِّلْتُمْ وَإِنْ تُطِیعُوهُ تَهْتَدُوا وَمَا عَلَى الرَّسُولِ إِلَّا الْبَلَاغُ الْمُبِینُ ﴿54﴾
بگو از خداوند اطاعت کنید و از پیامبر [هم] اطاعت کنید، و اگر روى بگردانید، بر عهده او [پیامبر] تکلیف خود اوست، و بر شما تکلیف خود شماست، و اگر از او اطاعت کنید هدایت مىیابید، و بر پیامبر جز پیامرسانى آشکار نیست (54)
وَعَدَ اللَّهُ الَّذِینَ آمَنُوا مِنْکُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَیَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِی الْأَرْضِ کَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَلَیُمَکِّنَنَّ لَهُمْ دِینَهُمُ الَّذِی ارْتَضَى لَهُمْ وَلَیُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا یَعْبُدُونَنِی لَا یُشْرِکُونَ بِی شَیْئًا وَمَنْ کَفَرَ بَعْدَ ذَلِکَ فَأُولَئِکَ هُمُ الْفَاسِقُونَ ﴿55﴾
خداوند به کسانى از شما که ایمان آورده اند و کارهاى شایسته کرده اند، وعده داده است که آنان را در این سرزمین جانشین گرداند، همچنانکه کسانى را که پیش از آنان بودند نیز جانشین [پیشینیان] گرداند، و دینشان را که بر آنان مى پسندد، براى آنان پایگاه دهد، و بعد از بیمناکی شان، به آنان امن و امان ببخشد، [تا] مرا بپرستند و چیزى را شریک من قرار ندهند، و هر کس که بعد از این کفر ورزد، اینانند که نافرمانند (55)
وَأَقِیمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّکَاةَ وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ ﴿56﴾
و نماز را برپا دارید و زکات را بپردازید و از پیامبر اطاعت کنید باشد که مشمول رحمت شوید (56)
لَا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا مُعْجِزِینَ فِی الْأَرْضِ وَمَأْوَاهُمُ النَّارُ وَلَبِئْسَ الْمَصِیرُ ﴿57﴾
کافران را هرگز در این سرزمین به ستوه آورنده[ى مؤمنان] مپندار، و سرا و سرانجام آنان آتش دوزخ است، و بد سیر و سرانجامى است (57)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لِیَسْتَأْذِنْکُمُ الَّذِینَ مَلَکَتْ أَیْمَانُکُمْ وَالَّذِینَ لَمْ یَبْلُغُوا الْحُلُمَ مِنْکُمْ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ مِنْ قَبْلِ صَلَاةِ الْفَجْرِ وَحِینَ تَضَعُونَ ثِیَابَکُمْ مِنَ الظَّهِیرَةِ وَمِنْ بَعْدِ صَلَاةِ الْعِشَاءِ ثَلَاثُ عَوْرَاتٍ لَکُمْ لَیْسَ عَلَیْکُمْ وَلَا عَلَیْهِمْ جُنَاحٌ بَعْدَهُنَّ طَوَّافُونَ عَلَیْکُمْ بَعْضُکُمْ عَلَى بَعْضٍ کَذَلِکَ یُبَیِّنُ اللَّهُ لَکُمُ الْآیَاتِ وَاللَّهُ عَلِیمٌ حَکِیمٌ ﴿58﴾
اى مؤمنان، باید که ملک یمین هایتان و کسانى از شما که هنوز به حد بلوغ نرسیده اند، سه بار، پیش از نماز صبح، و هنگامى که در ظهر لباسهایتان را درمىآورید، و پس از نماز عشاء، که سه هنگام برهنگى شماست، از شما [براى ورود] اجازه بگیرند، و پس از آن [سه هنگام] نه بر شما و نه برایشان گناهى نیست، چرا که پیرامون شما در گردشند، و با هم حشر و نشر دارید، بدینسان خداوند آیات خویش را براى شما روشن مىگرداند، و خداوند داناى فرزانه است (58)
وَإِذَا بَلَغَ الْأَطْفَالُ مِنْکُمُ الْحُلُمَ فَلْیَسْتَأْذِنُوا کَمَا اسْتَأْذَنَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ کَذَلِکَ یُبَیِّنُ اللَّهُ لَکُمْ آیَاتِهِ وَاللَّهُ عَلِیمٌ حَکِیمٌ ﴿59﴾
و چون فرزندانتان به حد بلوغ مىرسند، باید همانند کسانى که پیش از آنان [در همین شرایط] اجازه مىگرفتند، [براى ورود] اجازه بگیرند، بدینسان خداوند آیاتش را براى شما روشن مىگرداند، و خداوند داناى فرزانه است (59)
وَالْقَوَاعِدُ مِنَ النِّسَاءِ اللَّاتِی لَا یَرْجُونَ نِکَاحًا فَلَیْسَ عَلَیْهِنَّ جُنَاحٌ أَنْ یَضَعْنَ ثِیَابَهُنَّ غَیْرَ مُتَبَرِّجَاتٍ بِزِینَةٍ وَأَنْ یَسْتَعْفِفْنَ خَیْرٌ لَهُنَّ وَاللَّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ﴿60﴾
و زنان یائسه اى که امید زناشویى ندارند، بر آنان گناهى نیست که جامه ها [چادرها]یشان را فرو گذارند، به شرط آنکه زینت نمایى نکنند، و اینکه پاکدامنى بورزند [و چادرهایشان را فرو نگذارند] بر ایشان بهتر است، و خداوند شنواى داناست (60)
لَیْسَ عَلَى الْأَعْمَى حَرَجٌ وَلَا عَلَى الْأَعْرَجِ حَرَجٌ وَلَا عَلَى الْمَرِیضِ حَرَجٌ وَلَا عَلَى أَنْفُسِکُمْ أَنْ تَأْکُلُوا مِنْ بُیُوتِکُمْ أَوْ بُیُوتِ آبَائِکُمْ أَوْ بُیُوتِ أُمَّهَاتِکُمْ أَوْ بُیُوتِ إِخْوَانِکُمْ أَوْ بُیُوتِ أَخَوَاتِکُمْ أَوْ بُیُوتِ أَعْمَامِکُمْ أَوْ بُیُوتِ عَمَّاتِکُمْ أَوْ بُیُوتِ أَخْوَالِکُمْ أَوْ بُیُوتِ خَالَاتِکُمْ أَوْ مَا مَلَکْتُمْ مَفَاتِحَهُ أَوْ صَدِیقِکُمْ لَیْسَ عَلَیْکُمْ جُنَاحٌ أَنْ تَأْکُلُوا جَمِیعًا أَوْ أَشْتَاتًا فَإِذَا دَخَلْتُمْ بُیُوتًا فَسَلِّمُوا عَلَى أَنْفُسِکُمْ تَحِیَّةً مِنْ عِنْدِ اللَّهِ مُبَارَکَةً طَیِّبَةً کَذَلِکَ یُبَیِّنُ اللَّهُ لَکُمُ الْآیَاتِ لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ ﴿61﴾
بر نابینا ایرادى نیست، و بر لنگ ایرادى نیست و بر بیمار هم ایرادى نیست، و نیز بر خود شما در اینکه از [آذوقه] خانه هاى خودتان، یا خانه هاى پدرانتان، یا خانه هاى مادرانتان، یا خانه هاى برادرانتان، یا خانه هاى خواهرانتان، یا خانه هاى عموهایتان، یا خانه هاى عمه هایتان، یا خانه هاى دایى هایتان، یا خانه هاى خاله هایتان، یا خانه هایى که کلیدشان را در اختیار دارید، یا خانه هاى دوستان، بخورید، بر شما گناهى نیست در اینکه با همدیگر یا پراکنده وار [و تنها] غذا بخورید، و چون وارد هر خانه اى شدید بر خودتان سلام دهید که تحیت الهى است و مبارک و پسندیده است، بدینسان خداوند آیاتش را براى شما روشن مىگرداند، باشد که اندیشه کنید (61)
إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَإِذَا کَانُوا مَعَهُ عَلَى أَمْرٍ جَامِعٍ لَمْ یَذْهَبُوا حَتَّى یَسْتَأْذِنُوهُ إِنَّ الَّذِینَ یَسْتَأْذِنُونَکَ أُولَئِکَ الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ فَإِذَا اسْتَأْذَنُوکَ لِبَعْضِ شَأْنِهِمْ فَأْذَنْ لِمَنْ شِئْتَ مِنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ لَهُمُ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ ﴿62﴾
همانا مؤمنان کسانى هستند که به خداوند و پیامبر او ایمان دارند و چون با او در کارى هم داستان شدند [به جایى] نمىروند مگر آنکه از او اجازه بگیرند بى گمان کسانى که از تو اجازه مىگیرند همان کسانى هستند که به خداوند و پیامبر او ایمان دارند، و چون براى بعضى از کارهایشان از تو اجازه خواستند، به هر کس از آنان که خواستى اجازه بده و براى آنان از خداوند آمرزش بخواه، چرا که خداوند آمرزگار مهربان است (62)
لَا تَجْعَلُوا دُعَاءَ الرَّسُولِ بَیْنَکُمْ کَدُعَاءِ بَعْضِکُمْ بَعْضًا قَدْ یَعْلَمُ اللَّهُ الَّذِینَ یَتَسَلَّلُونَ مِنْکُمْ لِوَاذًا فَلْیَحْذَرِ الَّذِینَ یُخَالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَنْ تُصِیبَهُمْ فِتْنَةٌ أَوْ یُصِیبَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿63﴾
خواندن پیامبر را در میان خودتان همانند خواندن بعضى از شما بعضى دیگر را مشمارید، به راستى که خداوند کسانى را از شما که پنهانى و پناهجویانه خود را بیرون میکشند میشناسد، باید کسانى که از فرمان او سرپیچى مىکنند بر حذر باشند از اینکه بلایى یا عذابى دردناک به آنان برسد (63)
أَلَا إِنَّ لِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ قَدْ یَعْلَمُ مَا أَنْتُمْ عَلَیْهِ وَیَوْمَ یُرْجَعُونَ إِلَیْهِ فَیُنَبِّئُهُمْ بِمَا عَمِلُوا وَاللَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ ﴿64﴾
هان بىگمان آنچه در آسمانها و زمین است از آن خداوند است، به راستى مىداند که شما اکنون در چه کارى هستید و روزى را که به سوى او باز گردانده مىشوند، آنگاه آنان را از [نتیجه و حقیقت] آنچه کردهاند آگاه مىگرداند و خداوند به هر چیزى داناست (64)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
تَبَارَکَ الَّذِی نَزَّلَ الْفُرْقَانَ عَلَى عَبْدِهِ لِیَکُونَ لِلْعَالَمِینَ نَذِیرًا ﴿1﴾
بزرگا کسى که فرقان را بر بنده اش نازل کرد تا هشداردهنده جهانیان باشد (1)
الَّذِی لَهُ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَلَمْ یَتَّخِذْ وَلَدًا وَلَمْ یَکُنْ لَهُ شَرِیکٌ فِی الْمُلْکِ وَخَلَقَ کُلَّ شَیْءٍ فَقَدَّرَهُ تَقْدِیرًا ﴿2﴾
کسى که فرمانروایى آسمانها و زمین از آن اوست، و فرزندى برنگزیده است، و در فرمانروایى شریکى ندارد، و همه چیز را آفریده است و به اندازه اش مقرر داشته است (2)
وَاتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ آلِهَةً لَا یَخْلُقُونَ شَیْئًا وَهُمْ یُخْلَقُونَ وَلَا یَمْلِکُونَ لِأَنْفُسِهِمْ ضَرًّا وَلَا نَفْعًا وَلَا یَمْلِکُونَ مَوْتًا وَلَا حَیَاةً وَلَا نُشُورًا ﴿3﴾
و [مشرکان] به جاى او خدایانى را به پرستش گرفته اند که چیزى نیافریده اند و خود آفریده شده اند، و براى خود اختیار زیان و سودى ندارند و اختیار میراندن و زنده داشتن و برانگیختن ندارند (3)
وَقَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا إِنْ هَذَا إِلَّا إِفْکٌ افْتَرَاهُ وَأَعَانَهُ عَلَیْهِ قَوْمٌ آخَرُونَ فَقَدْ جَاءُوا ظُلْمًا وَزُورًا ﴿4﴾
و کافران گفتند این [قرآن] جز افترایى نیست که آن را بر ساخته است و گروهى دیگر بر آن یاریش داده اند، به راستى که ستم و بهتانى در میان آوردند (4)
وَقَالُوا أَسَاطِیرُ الْأَوَّلِینَ اکْتَتَبَهَا فَهِیَ تُمْلَى عَلَیْهِ بُکْرَةً وَأَصِیلًا ﴿5﴾
و گفتند افسانه هاى پیشینیان است که براى خود نسخه بر داشته است، و آن بامداد و شامگاه بر او خوانده مىشود (5)
قُلْ أَنْزَلَهُ الَّذِی یَعْلَمُ السِّرَّ فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ إِنَّهُ کَانَ غَفُورًا رَحِیمًا ﴿6﴾
بگو آن را کسى نازل کرده است که نهانی هاى آسمان و زمین را مىداند، او آمرزگار مهربان است (6)
وَقَالُوا مَالِ هَذَا الرَّسُولِ یَأْکُلُ الطَّعَامَ وَیَمْشِی فِی الْأَسْوَاقِ لَوْلَا أُنْزِلَ إِلَیْهِ مَلَکٌ فَیَکُونَ مَعَهُ نَذِیرًا ﴿7﴾
و گفتند این چه پیامبرى است که غذا مىخورد و در بازارها راه مىرود، چرا فرشته اى با او فرستاده نشده است که همراه او هشداردهنده باشد؟ (7)
أَوْ یُلْقَى إِلَیْهِ کَنْزٌ أَوْ تَکُونُ لَهُ جَنَّةٌ یَأْکُلُ مِنْهَا وَقَالَ الظَّالِمُونَ إِنْ تَتَّبِعُونَ إِلَّا رَجُلًا مَسْحُورًا ﴿8﴾
یا چرا گنجى بر او نازل نمىشود، یا چرا باغى ندارد که از [بار و بر] آن بخورد، و مشرکان گفتند که جز از مردى جادو زده پیروى نمىکنید (8)
انْظُرْ کَیْفَ ضَرَبُوا لَکَ الْأَمْثَالَ فَضَلُّوا فَلَا یَسْتَطِیعُونَ سَبِیلًا ﴿9﴾
بنگر که چگونه براى تو مثل مىزنند و گمراه شده اند و راهى [به جایى] نمىتوانند برد (9)
تَبَارَکَ الَّذِی إِنْ شَاءَ جَعَلَ لَکَ خَیْرًا مِنْ ذَلِکَ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ وَیَجْعَلْ لَکَ قُصُورًا ﴿10﴾
بزرگا کسى که اگر خواهد براى تو بهتر از این پدید آورد بوستان هایى که جویباران از فرودست آن جارى است، و برایت کوشک ها قرار دهد (10)
بَلْ کَذَّبُوا بِالسَّاعَةِ وَأَعْتَدْنَا لِمَنْ کَذَّبَ بِالسَّاعَةِ سَعِیرًا ﴿11﴾
حق این است که قیامت را انکار کرده اند، و براى منکر قیامت آتشى فروزان آماده ساخته ایم (11)
إِذَا رَأَتْهُمْ مِنْ مَکَانٍ بَعِیدٍ سَمِعُوا لَهَا تَغَیُّظًا وَزَفِیرًا ﴿12﴾
چون [دوزخ] از فاصلهاى دور آنان را ببیند، خشم و خروشى از آن مىشنوند (12)
وَإِذَا أُلْقُوا مِنْهَا مَکَانًا ضَیِّقًا مُقَرَّنِینَ دَعَوْا هُنَالِکَ ثُبُورًا ﴿13﴾
و چون دست و پا بسته در تنگنایى از آن انداخته شوند، آنجاست که زارى کنند (13)
لَا تَدْعُوا الْیَوْمَ ثُبُورًا وَاحِدًا وَادْعُوا ثُبُورًا کَثِیرًا ﴿14﴾
امروز یک بار زارى مکنید، بلکه بسیار زارى کنید (14)
قُلْ أَذَلِکَ خَیْرٌ أَمْ جَنَّةُ الْخُلْدِ الَّتِی وُعِدَ الْمُتَّقُونَ کَانَتْ لَهُمْ جَزَاءً وَمَصِیرًا ﴿15﴾
بگو آیا این بهتر است یا بهشت جاویدانى که به پرهیزگاران وعده داده شده است که پاداش و سرانجام آنان است (15)
لَهُمْ فِیهَا مَا یَشَاءُونَ خَالِدِینَ کَانَ عَلَى رَبِّکَ وَعْدًا مَسْئُولًا ﴿16﴾
در آنجا هر چه خواهند هست و جاویدانند، این بر پروردگارت وعدهاى واجب است (16)
وَیَوْمَ یَحْشُرُهُمْ وَمَا یَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَیَقُولُ أَأَنْتُمْ أَضْلَلْتُمْ عِبَادِی هَؤُلَاءِ أَمْ هُمْ ضَلُّوا السَّبِیلَ ﴿17﴾
و روزى که آنان را با آنچه به جاى خدا پرستیدهاند، گرد آورد، [به آنان] گوید آیا شما این بندگان مرا گمراه کردید؟ یا آنکه خود ایشان ره گم کردند؟ (17)
قَالُوا سُبْحَانَکَ مَا کَانَ یَنْبَغِی لَنَا أَنْ نَتَّخِذَ مِنْ دُونِکَ مِنْ أَوْلِیَاءَ وَلَکِنْ مَتَّعْتَهُمْ وَآبَاءَهُمْ حَتَّى نَسُوا الذِّکْرَ وَکَانُوا قَوْمًا بُورًا ﴿18﴾
گویند پاکا که تویى، ما را نرسد که به جاى تو سرورى بگیریم، ولى ایشان و پدرانشان را چندان برخوردار گرداندى که پند [قرآن] را فراموش کردند، و قومى سردرگم شدند (18)
فَقَدْ کَذَّبُوکُمْ بِمَا تَقُولُونَ فَمَا تَسْتَطِیعُونَ صَرْفًا وَلَا نَصْرًا وَمَنْ یَظْلِمْ مِنْکُمْ نُذِقْهُ عَذَابًا کَبِیرًا ﴿19﴾
و به راستى گفته هاى [باطل] شما را تخطئه کردند، پس نه چاره اى توانید و نه نصرتى یابید، و هر کس از شما که ستم [شرک]ورزیده باشد، به او عذابى سهمگین مى چشانیم (19)
وَمَا أَرْسَلْنَا قَبْلَکَ مِنَ الْمُرْسَلِینَ إِلَّا إِنَّهُمْ لَیَأْکُلُونَ الطَّعَامَ وَیَمْشُونَ فِی الْأَسْوَاقِ وَجَعَلْنَا بَعْضَکُمْ لِبَعْضٍ فِتْنَةً أَتَصْبِرُونَ وَکَانَ رَبُّکَ بَصِیرًا﴿20﴾
و پیش از تو کسى از پیامبران را نفرستادیم مگر آنکه غذا مىخوردند و در بازارها راه مىرفتند، و بعضى از شما را مایه آزمون بعضى دیگر ساخته ایم آیا شکیبایى مىورزید؟ و پروردگار تو بیناست (20)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ ﴿1﴾
به راستى که مؤمنان رستگار شوند (1)
الَّذِینَ هُمْ فِی صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ ﴿2﴾
همان کسانى که در نمازشان فروتنند (2)
وَالَّذِینَ هُمْ عَنِ اللَّغْوِ مُعْرِضُونَ ﴿3﴾
و کسانى که از [کار و سخن] بیهوده رویگردانند (3)
وَالَّذِینَ هُمْ لِلزَّکَاةِ فَاعِلُونَ ﴿4﴾
و کسانى که زکات مىپردازند (4)
وَالَّذِینَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ ﴿5﴾
و کسانى که پاکدامنى مىورزند (5)
إِلَّا عَلَى أَزْوَاجِهِمْ أَوْ مَا مَلَکَتْ أَیْمَانُهُمْ فَإِنَّهُمْ غَیْرُ مَلُومِینَ ﴿6﴾
مگر در مورد زنانشان یا ملک یمینشان، که در این صورت نکوهیده نیستند (6)
فَمَنِ ابْتَغَى وَرَاءَ ذَلِکَ فَأُولَئِکَ هُمُ الْعَادُونَ ﴿7﴾
پس هر کس که از این فراتر رود، اینانند که تجاوزکارند (7)
وَالَّذِینَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ ﴿8﴾
و نیز [رستگار شوند] کسانى که رعایتگر امانتهایشان و پیمان هایشان هستند (8)
وَالَّذِینَ هُمْ عَلَى صَلَوَاتِهِمْ یُحَافِظُونَ ﴿9﴾
و کسانى که بر نمازهاى خویش مواظبت دارند (9)
أُولَئِکَ هُمُ الْوَارِثُونَ ﴿10﴾
اینانند که میراث برند (10)
الَّذِینَ یَرِثُونَ الْفِرْدَوْسَ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ﴿11﴾
که فردوس را به ارث مىبرند و در آن جاودانه اند (11)
وَلَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ مِنْ سُلَالَةٍ مِنْ طِینٍ ﴿12﴾
و به راستى که انسان را از چکیده گل آفریدیم (12)
ثُمَّ جَعَلْنَاهُ نُطْفَةً فِی قَرَارٍ مَکِینٍ ﴿13﴾
آنگاه او را به صورت نطفهاى در جایگاهى استوار قرار دادیم (13)
ثُمَّ خَلَقْنَا النُّطْفَةَ عَلَقَةً فَخَلَقْنَا الْعَلَقَةَ مُضْغَةً فَخَلَقْنَا الْمُضْغَةَ عِظَامًا فَکَسَوْنَا الْعِظَامَ لَحْمًا ثُمَّ أَنْشَأْنَاهُ خَلْقًا آخَرَ فَتَبَارَکَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخَالِقِینَ ﴿14﴾
آنگاه نطفه را به صورت خون بسته و سپس خون بسته را به صورت گوشت پاره درآوردیم، و سپس گوشت پاره را استخواندار کردیم و آنگاه بر استخوانها پرده های گوشت
پوشاندیم، آنگاه آن را به صورت آفرینشى دیگر پدید آوردیم، بزرگا خداوندا که بهترین آفرینندگان است (14)
ثُمَّ إِنَّکُمْ بَعْدَ ذَلِکَ لَمَیِّتُونَ ﴿15﴾
سپس شما پس از اینها میرا هستید (15)
ثُمَّ إِنَّکُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ تُبْعَثُونَ ﴿16﴾
سپس شما در روز قیامت برانگیخته شوید (16)
وَلَقَدْ خَلَقْنَا فَوْقَکُمْ سَبْعَ طَرَائِقَ وَمَا کُنَّا عَنِ الْخَلْقِ غَافِلِینَ ﴿17﴾
و به راستى که برفراز شما هفت طبقه [آسمان] آفریدهایم، و ما هرگز از آفرینش غافل نبوده ایم (17)
وَأَنْزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً بِقَدَرٍ فَأَسْکَنَّاهُ فِی الْأَرْضِ وَإِنَّا عَلَى ذَهَابٍ بِهِ لَقَادِرُونَ ﴿18﴾
و از آسمان آبى به اندازه فرو فرستادیم و آن را در زمین جاى دادیم، و ما به از بین بردن آن تواناییم (18)
فَأَنْشَأْنَا لَکُمْ بِهِ جَنَّاتٍ مِنْ نَخِیلٍ وَأَعْنَابٍ لَکُمْ فِیهَا فَوَاکِهُ کَثِیرَةٌ وَمِنْهَا تَأْکُلُونَ ﴿19﴾
آنگاه با آن براى شما باغهاى خرما و انگور پدید آوردیم که در آن براى شما میوه هاى بسیار است و از آن مىخورید (19)
وَشَجَرَةً تَخْرُجُ مِنْ طُورِ سَیْنَاءَ تَنْبُتُ بِالدُّهْنِ وَصِبْغٍ لِلْآکِلِینَ ﴿20﴾
و [همچنین] درختى که از طور سینا مىروید و روغن [زیتون] برمى آورد و نیز نان خورشى براى خورندگان (20)
وَإِنَّ لَکُمْ فِی الْأَنْعَامِ لَعِبْرَةً نُسْقِیکُمْ مِمَّا فِی بُطُونِهَا وَلَکُمْ فِیهَا مَنَافِعُ کَثِیرَةٌ وَمِنْهَا تَأْکُلُونَ ﴿21﴾
و براى شما در چارپایان مایه عبرتى هست که شما را از آنچه در شکم هاى آنهاست مى نوشانیم و در آنها براى شما سودهاى فراوان است و از [گوشت] آنها مىخورید (21)
وَعَلَیْهَا وَعَلَى الْفُلْکِ تُحْمَلُونَ ﴿22﴾
و بر آنها و بر کشتى سوار مىشوید (22)
وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَى قَوْمِهِ فَقَالَ یَا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ مَا لَکُمْ مِنْ إِلَهٍ غَیْرُهُ أَفَلَا تَتَّقُونَ ﴿23﴾
و به راستى نوح را به سوى قومش فرستادیم، که [به آنان] گفت اى قوم من خداوند را بپرستید که خدایى جز او ندارید، آیا پروا نمىکنید؟ (23)
فَقَالَ الْمَلَأُ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ قَوْمِهِ مَا هَذَا إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُکُمْ یُرِیدُ أَنْ یَتَفَضَّلَ عَلَیْکُمْ وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ لَأَنْزَلَ مَلَائِکَةً مَا سَمِعْنَا بِهَذَا فِی آبَائِنَا الْأَوَّلِینَ ﴿24﴾
و بزرگانى از قومش که کفرورزیده بودند گفتند این [مرد] جز بشرى همانند شما نیست که مىخواهد بر شما برترى جوید، و اگر خدا مىخواست [بر شما] فرشتگانى
مىفرستاد، ما چنین چیزى در [سرنوشت] نیاکانمان نشنیدیم(24)
إِنْ هُوَ إِلَّا رَجُلٌ بِهِ جِنَّةٌ فَتَرَبَّصُوا بِهِ حَتَّى حِینٍ ﴿25﴾
او جز مردى نیست که جنونى دارد، در کار او چندى درنگ کنید (25)
قَالَ رَبِّ انْصُرْنِی بِمَا کَذَّبُونِ ﴿26﴾
[نوح] گفت پروردگارا در قبال اینکه تکذیبم مىکنند یاریم فرما (26)
فَأَوْحَیْنَا إِلَیْهِ أَنِ اصْنَعِ الْفُلْکَ بِأَعْیُنِنَا وَوَحْیِنَا فَإِذَا جَاءَ أَمْرُنَا وَفَارَ التَّنُّورُ فَاسْلُکْ فِیهَا مِنْ کُلٍّ زَوْجَیْنِ اثْنَیْنِ وَأَهْلَکَ إِلَّا مَنْ سَبَقَ عَلَیْهِ الْقَوْلُ مِنْهُمْ وَلَا تُخَاطِبْنِی فِی الَّذِینَ ظَلَمُوا إِنَّهُمْ
مُغْرَقُونَ ﴿27﴾
آنگاه به او وحى کردیم که کشتى را زیر نظر ما و با وحى ما بساز، و چون فرمان ما در رسید و [آب از] تنور فوران کرد، در آن از هر [جانورى] جفتى دوگانه راه بده، و نیز خانواده ات را مگر کسى از ایشان که حکم [ما] از پیش درباره او تحقق یافته است، و درباره کسانى که ستم [و شرک]ورزیده اند، با من سخن مگو که ایشان غرق شدنى اند (27)
فَإِذَا اسْتَوَیْتَ أَنْتَ وَمَنْ مَعَکَ عَلَى الْفُلْکِ فَقُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی نَجَّانَا مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ ﴿28﴾
چون تو و همراهانت بر کشتى قرار گرفتید، آنگاه بگو سپاس خداوندى را که ما را از قوم ستم پیشه [و مشرک] رهانید (28)
وَقُلْ رَبِّ أَنْزِلْنِی مُنْزَلًا مُبَارَکًا وَأَنْتَ خَیْرُ الْمُنْزِلِینَ ﴿29﴾
و بگو پروردگارا مرا به منزلى مبارک فرود آور و تو بهترین میزبانانى (29)
إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ وَإِنْ کُنَّا لَمُبْتَلِینَ ﴿30﴾
بىگمان در این مایههاى عبرتى هست و ما آزماینده بوده ایم (30)
ثُمَّ أَنْشَأْنَا مِنْ بَعْدِهِمْ قَرْنًا آخَرِینَ ﴿31﴾
سپس، بعد از ایشان نسلى دیگر را پدید آوردیم (31)
فَأَرْسَلْنَا فِیهِمْ رَسُولًا مِنْهُمْ أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ مَا لَکُمْ مِنْ إِلَهٍ غَیْرُهُ أَفَلَا تَتَّقُونَ ﴿32﴾
آنگاه پیامبرى از ایشان به میان ایشان فرستادیم [و گفتیم] که خداوند را بپرستید که خدایى جز او ندارید، آیا پروا نمىکنید؟(32)
وَقَالَ الْمَلَأُ مِنْ قَوْمِهِ الَّذِینَ کَفَرُوا وَکَذَّبُوا بِلِقَاءِ الْآخِرَةِ وَأَتْرَفْنَاهُمْ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا مَا هَذَا إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُکُمْ یَأْکُلُ مِمَّا تَأْکُلُونَ مِنْهُ وَیَشْرَبُ مِمَّا تَشْرَبُونَ ﴿33﴾
و بزرگانى از قومش که کفر ورزیده و لقاى آن جهانى را انکار کرده بودند، و در زندگانى دنیا، از ناز و نعمت برخوردارشان ساخته بودیم، گفتند این [مرد] جز بشرى همانند شما نیست، که از همانچه شما از آن مىخورید، مىخورد و از همانچه شما مىآشامید، مىآشامد (33)
وَلَئِنْ أَطَعْتُمْ بَشَرًا مِثْلَکُمْ إِنَّکُمْ إِذًا لَخَاسِرُونَ ﴿34﴾
و اگر از بشرى همانند خودتان پیروى کنید، آنگاه است که شما زیانکارید (34)
أَیَعِدُکُمْ أَنَّکُمْ إِذَا مِتُّمْ وَکُنْتُمْ تُرَابًا وَعِظَامًا أَنَّکُمْ مُخْرَجُونَ ﴿35﴾
آیا به شما وعده مىدهد که چون شما مردید و خاک و استخوان [پوسیده] شدید، از نو برانگیخته مىشوید (35)
هَیْهَاتَ هَیْهَاتَ لِمَا تُوعَدُونَ ﴿36﴾
بعید اندر بعید است آنچه به شما وعده داده اند (36)
إِنْ هِیَ إِلَّا حَیَاتُنَا الدُّنْیَا نَمُوتُ وَنَحْیَا وَمَا نَحْنُ بِمَبْعُوثِینَ ﴿37﴾
این جز زندگانى دنیاى ما نیست که [بعضى] مىمیریم و [بعضى] زندگى مىکنیم، و ما [هرگز] برانگیختنى نیستیم (37)
إِنْ هُوَ إِلَّا رَجُلٌ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ کَذِبًا وَمَا نَحْنُ لَهُ بِمُؤْمِنِینَ ﴿38﴾
او جز مردى که بر خداوند دروغى بسته است نیست، و ما به [سخن] او باور نداریم (38)
قَالَ رَبِّ انْصُرْنِی بِمَا کَذَّبُونِ ﴿39﴾
{هود} گفت پروردگارا در قبال اینکه تکذیبم مىکنند یاریم فرما(39)
قَالَ عَمَّا قَلِیلٍ لَیُصْبِحُنَّ نَادِمِینَ ﴿40﴾
فرمود زودا که به سختى پشیمان گردند (40)
فَأَخَذَتْهُمُ الصَّیْحَةُ بِالْحَقِّ فَجَعَلْنَاهُمْ غُثَاءً فَبُعْدًا لِلْقَوْمِ الظَّالِمِینَ﴿41﴾
آنگاه بانگ مرگبار آنان را به حق فرو گرفت، و آنگاه آنان را همچون خاشاک گرداندیم، نفرین بر ستمپیشگان [مشرک] (41)
ثُمَّ أَنْشَأْنَا مِنْ بَعْدِهِمْ قُرُونًا آخَرِینَ ﴿42﴾
سپس، بعد از آنان نسلهاى دیگر پدید آوردیم (42)
مَا تَسْبِقُ مِنْ أُمَّةٍ أَجَلَهَا وَمَا یَسْتَأْخِرُونَ ﴿43﴾
هیچ امتى از اجل خویش پیش نمىافتند و پس نمىمانند (43)
ثُمَّ أَرْسَلْنَا رُسُلَنَا تَتْرَى کُلَّ مَا جَاءَ أُمَّةً رَسُولُهَا کَذَّبُوهُ فَأَتْبَعْنَا بَعْضَهُمْ بَعْضًا وَجَعَلْنَاهُمْ أَحَادِیثَ فَبُعْدًا لِقَوْمٍ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿44﴾
سپس پیامبرانمان را پیاپى فرستادیم، هربار که پیامبرى به سراغ امتش مىآمد او را دروغگو مىانگاشتند، آنگاه آنان را به دنبال همدیگر آوردیم [و از میان بردیم] و افسانهشان گرداندیم، آرى واى بر قوم بىایمان (44)
ثُمَّ أَرْسَلْنَا مُوسَى وَأَخَاهُ هَارُونَ بِآیَاتِنَا وَسُلْطَانٍ مُبِینٍ ﴿45﴾
سپس موسى و برادرش هارون را همراه با معجزات خویش و برهان آشکار فرستادیم (45)
إِلَى فِرْعَوْنَ وَمَلَئِهِ فَاسْتَکْبَرُوا وَکَانُوا قَوْمًا عَالِینَ ﴿46﴾
به سوى فرعون و بزرگان قومش، آنگاه گردنکشى کردند و قومى بزرگى طلب بودند (46)
فَقَالُوا أَنُؤْمِنُ لِبَشَرَیْنِ مِثْلِنَا وَقَوْمُهُمَا لَنَا عَابِدُونَ ﴿47﴾
پس گفتند آیا به دو بشر همانند خودمان ایمان بیاوریم؟ و حال آنکه قوم آنان پرستندگان ما هستند (47)
فَکَذَّبُوهُمَا فَکَانُوا مِنَ الْمُهْلَکِینَ ﴿48﴾
سپس آن دو را دروغگو انگاشتند و جزو نابود شدگان گردیدند (48)
وَلَقَدْ آتَیْنَا مُوسَى الْکِتَابَ لَعَلَّهُمْ یَهْتَدُونَ ﴿49﴾
و به راستى به موسى کتاب آسمانى دادیم، باشد که هدایت یابند (49)
وَجَعَلْنَا ابْنَ مَرْیَمَ وَأُمَّهُ آیَةً وَآوَیْنَاهُمَا إِلَى رَبْوَةٍ ذَاتِ قَرَارٍ وَمَعِینٍ﴿50﴾
و پسر مریم و مادرش را پدیده [معجزهآساى] شگرفى قرار دادیم و آن دو را بر زمینى بلند که آرام جاى بود، و آبى روان داشت، جاى دادیم (50)
یَا أَیُّهَا الرُّسُلُ کُلُوا مِنَ الطَّیِّبَاتِ وَاعْمَلُوا صَالِحًا إِنِّی بِمَا تَعْمَلُونَ عَلِیمٌ﴿51﴾اى پیامبران از پاکیزهها بخورید و کارهاى شایسته کنید که من از آنچه مىکنید آگاهم (51)
وَإِنَّ هَذِهِ أُمَّتُکُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً وَأَنَا رَبُّکُمْ فَاتَّقُونِ ﴿52﴾
و همانا این امت شماست، امتى یگانه، و من پروردگار شما هستم، از من پروا کنید (52)
فَتَقَطَّعُوا أَمْرَهُمْ بَیْنَهُمْ زُبُرًا کُلُّ حِزْبٍ بِمَا لَدَیْهِمْ فَرِحُونَ ﴿53﴾
ولى آنان در کارشان، در میان خود اختلاف و تفرقه یافتند، هر گروهى به آنچه در دست دارد، شادمان است (53)
فَذَرْهُمْ فِی غَمْرَتِهِمْ حَتَّى حِینٍ ﴿54﴾
پس ایشان را یک چند در غفلتشان واگذار (54)
أَیَحْسَبُونَ أَنَّمَا نُمِدُّهُمْ بِهِ مِنْ مَالٍ وَبَنِینَ ﴿55﴾
آیا چنین مىانگارند که آنچه از مال و فرزندان که بدان مددشان مىکنیم؟ (55)
نُسَارِعُ لَهُمْ فِی الْخَیْرَاتِ بَلْ لَا یَشْعُرُونَ ﴿56﴾
در خیر و خوبى به نفع ایشان مىکوشیم؟ [چنین نیست] بلکه [حقیقت را] در نمى یابند (56)
إِنَّ الَّذِینَ هُمْ مِنْ خَشْیَةِ رَبِّهِمْ مُشْفِقُونَ ﴿57﴾
بىگمان کسانى که از خشیت پروردگارشان بیمناک اند (57)
وَالَّذِینَ هُمْ بِآیَاتِ رَبِّهِمْ یُؤْمِنُونَ ﴿58﴾
و کسانى که به آیات پروردگارشان ایمان مىآورند (58)
وَالَّذِینَ هُمْ بِرَبِّهِمْ لَا یُشْرِکُونَ ﴿59﴾
و کسانى که به پروردگارشان شرک نمى ورزند (59)
وَالَّذِینَ یُؤْتُونَ مَا آتَوْا وَقُلُوبُهُمْ وَجِلَةٌ أَنَّهُمْ إِلَى رَبِّهِمْ رَاجِعُونَ ﴿60﴾
و کسانى که آنچه باید [انجام] بدهند، [انجام] مىدهند و دلهایشان هراسان است که به سوى پروردگارشان باز مىگردند (60)
أُولَئِکَ یُسَارِعُونَ فِی الْخَیْرَاتِ وَهُمْ لَهَا سَابِقُونَ ﴿61﴾
اینانند که در خیرات مى کوشند و هم ایشان در آن پیشتازند (61)
وَلَا نُکَلِّفُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَا وَلَدَیْنَا کِتَابٌ یَنْطِقُ بِالْحَقِّ وَهُمْ لَا یُظْلَمُونَ ﴿62﴾
و ما هیچ کس را جز به اندازه توانش تکلیف نمىکنیم، و نزد ما کتابى است که به حق سخن مىگوید، و به ایشان ستم نرود (62)
بَلْ قُلُوبُهُمْ فِی غَمْرَةٍ مِنْ هَذَا وَلَهُمْ أَعْمَالٌ مِنْ دُونِ ذَلِکَ هُمْ لَهَا عَامِلُونَ ﴿63﴾
بلکه دلهاى ایشان از این [حقیقت] در غفلت است، و کارهایى [ناروا] جز این دارند که انجام دهنده آنند (63)
حَتَّى إِذَا أَخَذْنَا مُتْرَفِیهِمْ بِالْعَذَابِ إِذَا هُمْ یَجْأَرُونَ ﴿64﴾
تا آنگاه که نازپروردگانشان را به عذاب فروگیریم، آنگاه است که زارى مىکنند (64)
لَا تَجْأَرُوا الْیَوْمَ إِنَّکُمْ مِنَّا لَا تُنْصَرُونَ ﴿65﴾
امروز زارى مکنید، چرا که از ما یارى نمى یابید (65)
قَدْ کَانَتْ آیَاتِی تُتْلَى عَلَیْکُمْ فَکُنْتُمْ عَلَى أَعْقَابِکُمْ تَنْکِصُونَ ﴿66﴾
چنین بود که آیات من بر شما خوانده مى شد، و شما [به آن] پشت مى کردید (66)
مُسْتَکْبِرِینَ بِهِ سَامِرًا تَهْجُرُونَ ﴿67﴾
در برابر آن تکبر مى ورزیدید و درباره آن شبها افسانه سرایى و پریشان گویى مى کردید (67)
أَفَلَمْ یَدَّبَّرُوا الْقَوْلَ أَمْ جَاءَهُمْ مَا لَمْ یَأْتِ آبَاءَهُمُ الْأَوَّلِینَ ﴿68﴾
آیا در این سخن اندیشه نمى کنند، یا چیزى که به سراغ نیاکانشان نیامده بود، به سراغ آنان آمده است؟ (68)
أَمْ لَمْ یَعْرِفُوا رَسُولَهُمْ فَهُمْ لَهُ مُنْکِرُونَ ﴿69﴾
یا آنکه پیامبرشان را نمى شناسند، و لذا با او بیگانه اند (69)
أَمْ یَقُولُونَ بِهِ جِنَّةٌ بَلْ جَاءَهُمْ بِالْحَقِّ وَأَکْثَرُهُمْ لِلْحَقِّ کَارِهُونَ ﴿70﴾
یا مىگویند او جنونى دارد، [چنین نیست] بلکه [پیامبر] حق را براى آنان آورده است، و بیشترین آنان ناخواهان حق اند (70)
وَلَوِ اتَّبَعَ الْحَقُّ أَهْوَاءَهُمْ لَفَسَدَتِ السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ وَمَنْ فِیهِنَّ بَلْ أَتَیْنَاهُمْ بِذِکْرِهِمْ فَهُمْ عَنْ ذِکْرِهِمْ مُعْرِضُونَ ﴿71﴾
و اگر حق از هوى و هوس هاى آنان پیروى میکرد، بى شک آسمان و زمین و هر که در آنهاست، تباه می شد، حق این است که حدیث خودشان را برایشان آورده ایم، آنگاه آنان از یاد خویش رویگردانند (71)
أَمْ تَسْأَلُهُمْ خَرْجًا فَخَرَاجُ رَبِّکَ خَیْرٌ وَهُوَ خَیْرُ الرَّازِقِینَ ﴿72﴾
یا شاید از آنان مزدى مىطلبى؟ ولى پاداش پروردگارت [بسى] بهتر است، و او بهترین روزى دهندگان است (72)
وَإِنَّکَ لَتَدْعُوهُمْ إِلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ ﴿73﴾
و تو ایشان را به راهى راست مى خوانى (73)
وَإِنَّ الَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ عَنِ الصِّرَاطِ لَنَاکِبُونَ ﴿74﴾
و کسانى که به آخرت ایمان نمى آورند، از راه [راست] به در افتاده اند (74)
وَلَوْ رَحِمْنَاهُمْ وَکَشَفْنَا مَا بِهِمْ مِنْ ضُرٍّ لَلَجُّوا فِی طُغْیَانِهِمْ یَعْمَهُونَ﴿75﴾
و اگر بر آنان رحمت مى آوردیم و بلایى را که دچارش بودند، مى گرداندیم، در طغیانشان با سرگشتگى پاى مى فشردند (75)
وَلَقَدْ أَخَذْنَاهُمْ بِالْعَذَابِ فَمَا اسْتَکَانُوا لِرَبِّهِمْ وَمَا یَتَضَرَّعُونَ ﴿76﴾
و به راستى آنان را با عذاب فرو گرفتیم، و در برابر پروردگارشان خاکسارى و زارى نکردند (76)
حَتَّى إِذَا فَتَحْنَا عَلَیْهِمْ بَابًا ذَا عَذَابٍ شَدِیدٍ إِذَا هُمْ فِیهِ مُبْلِسُونَ﴿77﴾
تا آنکه بر آنان درى از عذاب سخت گشودیم، آنگاه بود که نومید شدند (77)
وَهُوَ الَّذِی أَنْشَأَ لَکُمُ السَّمْعَ وَالْأَبْصَارَ وَالْأَفْئِدَةَ قَلِیلًا مَا تَشْکُرُونَ﴿78﴾
و او کسى است که براى شما گوش [ها] و چشم [ها] و قلب [ها] آفرید، چه اندک مایه سپاس مى گزارید (78)
وَهُوَ الَّذِی ذَرَأَکُمْ فِی الْأَرْضِ وَإِلَیْهِ تُحْشَرُونَ ﴿79﴾
و او کسى است که شما را در زمین پدید آورد و نزد او محشور مى شوید (79)
وَهُوَ الَّذِی یُحْیِی وَیُمِیتُ وَلَهُ اخْتِلَافُ اللَّیْلِ وَالنَّهَارِ أَفَلَا تَعْقِلُونَ﴿80﴾
و او کسى است که زنده مى دارد و مى میراند و در پى یکدیگر آمدن شب و روز از اوست، آیا اندیشه نمىکنید؟ (80)
بَلْ قَالُوا مِثْلَ مَا قَالَ الْأَوَّلُونَ ﴿81﴾
بلکه همانند آنچه پیشینیان گفتند، مى گویند (81)
قَالُوا أَإِذَا مِتْنَا وَکُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَإِنَّا لَمَبْعُوثُونَ ﴿82﴾
گویند آیا چون مردیم، و خاک و استخوان [پوسیده] شدیم، از نو برانگیخته مى شویم؟ (82)
لَقَدْ وُعِدْنَا نَحْنُ وَآبَاؤُنَا هَذَا مِنْ قَبْلُ إِنْ هَذَا إِلَّا أَسَاطِیرُ الْأَوَّلِینَ﴿83﴾
به راستى که به ما و پدرانمان پیشترها چنین وعده اى داده اند، این جز افسانه هاى پیشینیان نیست (83)
قُلْ لِمَنِ الْأَرْضُ وَمَنْ فِیهَا إِنْ کُنْتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿84﴾
بگو اگر مىدانید، زمین و هر کس که در آن است، از آن کیست؟ (84)
سَیَقُولُونَ لِلَّهِ قُلْ أَفَلَا تَذَکَّرُونَ ﴿85﴾
زودا که مىگویند از آن خداست، بگو آیا پند نمى گیرید؟ (85)
قُلْ مَنْ رَبُّ السَّمَاوَاتِ السَّبْعِ وَرَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ ﴿86﴾
بگو پروردگار آسمانهاى هفتگانه و پروردگار عرش عظیم کیست؟ (86)
سَیَقُولُونَ لِلَّهِ قُلْ أَفَلَا تَتَّقُونَ ﴿87﴾
زودا که میگویند اینها از آن خداست، بگو پروا نمىکنید؟ (87)
قُلْ مَنْ بِیَدِهِ مَلَکُوتُ کُلِّ شَیْءٍ وَهُوَ یُجِیرُ وَلَا یُجَارُ عَلَیْهِ إِنْ کُنْتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿88﴾
بگو اگر مىدانید ملکوت همه چیز به دست کیست، و کیست که امان میدهد و در برابر او نتوان به کسى امان داد؟ (88)
سَیَقُولُونَ لِلَّهِ قُلْ فَأَنَّى تُسْحَرُونَ ﴿89﴾
زودا که مى گویند اینها از آن خداست، بگو پس چگونه فریب داده مى شوید؟ (89)
بَلْ أَتَیْنَاهُمْ بِالْحَقِّ وَإِنَّهُمْ لَکَاذِبُونَ ﴿90﴾
بلکه حق را برایشان آورده ایم، و آنان دروغگو هستند (90)
مَا اتَّخَذَ اللَّهُ مِنْ وَلَدٍ وَمَا کَانَ مَعَهُ مِنْ إِلَهٍ إِذًا لَذَهَبَ کُلُّ إِلَهٍ بِمَا خَلَقَ وَلَعَلَا بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا یَصِفُونَ ﴿91﴾
خداوند فرزندى برنگزیده است، و خدایى در جنب او نیست، چرا که [در آن صورت] هر خدایى آفریده خود را پیش مى آورد، و بعضى از آنان بر بعضى دیگر غلبه مى جست، منزه است خداوند از آنچه مى گویند (91)
عَالِمِ الْغَیْبِ وَالشَّهَادَةِ فَتَعَالَى عَمَّا یُشْرِکُونَ ﴿92﴾
داناى پنهان و پیدا، فراتر است از آنچه شرک مى ورزند (92)
قُلْ رَبِّ إِمَّا تُرِیَنِّی مَا یُوعَدُونَ ﴿93﴾
بگو پروردگارا اگر آنچه به آنان وعده داده شده است، به من بنمایانى [یا نه] (93)
رَبِّ فَلَا تَجْعَلْنِی فِی الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ ﴿94﴾
پروردگارا هرگز مرا در زمره ستم پیشگان [مشرک] میاور (94)
وَإِنَّا عَلَى أَنْ نُرِیَکَ مَا نَعِدُهُمْ لَقَادِرُونَ ﴿95﴾
و ما تواناى آن هستیم که آنچه به آنان وعده مى دهیم به تو بنمایانیم (95)
ادْفَعْ بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ السَّیِّئَةَ نَحْنُ أَعْلَمُ بِمَا یَصِفُونَ ﴿96﴾
ناشایستى را به شیوه اى که نیکوتر است، دفع کن، ما به آنچه می گویند داناتریم (96)
وَقُلْ رَبِّ أَعُوذُ بِکَ مِنْ هَمَزَاتِ الشَّیَاطِینِ ﴿97﴾
و بگو پروردگارا از وسوسه هاى شیاطین به تو پناه مى آورم (97)
وَأَعُوذُ بِکَ رَبِّ أَنْ یَحْضُرُونِ ﴿98﴾
و پناه بر تو پروردگارا از اینکه آنان نزد من حاضر شوند (98)
حَتَّى إِذَا جَاءَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ رَبِّ ارْجِعُونِ ﴿99﴾
آنگاه که یکى از ایشان را مرگ فرارسد، گوید پروردگارا، مرا باز گردانید (99)
لَعَلِّی أَعْمَلُ صَالِحًا فِیمَا تَرَکْتُ کَلَّا إِنَّهَا کَلِمَةٌ هُوَ قَائِلُهَا وَمِنْ وَرَائِهِمْ بَرْزَخٌ إِلَى یَوْمِ یُبْعَثُونَ ﴿100﴾
باشد که در آنچه فروگذار کرده ام، کارى شایسته پیش گیرم، حاشا، این سخنى است که او [ظاهرا] گوینده آن است، و پیشاپیش آنان [زندگى] برزخى است تا روزى که برانگیخته شوند (100)
فَإِذَا نُفِخَ فِی الصُّورِ فَلَا أَنْسَابَ بَیْنَهُمْ یَوْمَئِذٍ وَلَا یَتَسَاءَلُونَ ﴿101﴾
آنگاه که در صور دمیده شود، در آن روز پیوند و خویشى در میانشان برقرار نماند، و از هم پرس و جو نکنند (101)
فَمَنْ ثَقُلَتْ مَوَازِینُهُ فَأُولَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ﴿102﴾
آنگاه کسانى که کفه اعمالشان سنگین باشد، آنانند که رستگارند (102)
وَمَنْ خَفَّتْ مَوَازِینُهُ فَأُولَئِکَ الَّذِینَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فِی جَهَنَّمَ خَالِدُونَ﴿103﴾
و کسانى که کفه اعمالشان سبک باشد، آنان کسانى هستند که بر خود زیان زده اند و جاودانه در جهنم اند (103)
تَلْفَحُ وُجُوهَهُمُ النَّارُ وَهُمْ فِیهَا کَالِحُونَ ﴿104﴾
چهره هایشان را آتش مى گدازد، و ایشان در آن ترشرو هستند (104)
أَلَمْ تَکُنْ آیَاتِی تُتْلَى عَلَیْکُمْ فَکُنْتُمْ بِهَا تُکَذِّبُونَ ﴿105﴾
{به آنان گویند} آیا آیات من بر شما خوانده نمى شد، و شما آنها را دروغ مى انگاشتید؟ (105)
قَالُوا رَبَّنَا غَلَبَتْ عَلَیْنَا شِقْوَتُنَا وَکُنَّا قَوْمًا ضَالِّینَ ﴿106﴾
گویند پروردگارا شقاوت ما بر ما چیره شد و قومى گمراه بودیم (106)
رَبَّنَا أَخْرِجْنَا مِنْهَا فَإِنْ عُدْنَا فَإِنَّا ظَالِمُونَ ﴿107﴾
پروردگارا ما را از آن [جهنم] بیرون آور، و اگر [به کارهاى گذشته] بازگشتیم، آنگاه ستم پیشه ایم (107)
قَالَ اخْسَئُوا فِیهَا وَلَا تُکَلِّمُونِ ﴿108﴾
گوید در آن گم شوید، و با من سخن مگویید (108)
إِنَّهُ کَانَ فَرِیقٌ مِنْ عِبَادِی یَقُولُونَ رَبَّنَا آمَنَّا فَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا وَأَنْتَ خَیْرُ الرَّاحِمِینَ ﴿109﴾
چرا که گروهى از بندگان من بودند که مىگفتند پروردگارا ایمان آورده ایم، ما را بیامرز و بر ما رحمت آور، و تو بهترین مهربانانى (109)
فَاتَّخَذْتُمُوهُمْ سِخْرِیًّا حَتَّى أَنْسَوْکُمْ ذِکْرِی وَکُنْتُمْ مِنْهُمْ تَضْحَکُونَ﴿110﴾
آنگاه شما ایشان را به ریشخند مى گرفتید، تا آنجا که یاد مرا [از بس به آنها پرداختید] از خاطر شما بردند، و به آنان مى خندیدید (110)
إِنِّی جَزَیْتُهُمُ الْیَوْمَ بِمَا صَبَرُوا أَنَّهُمْ هُمُ الْفَائِزُونَ ﴿111﴾
امروز به خاطر صبرى که پیشه کرده بودند، پاداش شان مىدهم، ایشانند که کامروا هستند (111)
قَالَ کَمْ لَبِثْتُمْ فِی الْأَرْضِ عَدَدَ سِنِینَ ﴿112﴾
گوید چه مدت در روى زمین، به شمار سالیان، به سر بردید؟ (112)
قَالُوا لَبِثْنَا یَوْمًا أَوْ بَعْضَ یَوْمٍ فَاسْأَلِ الْعَادِّینَ ﴿113﴾
گویند [به اندازه] روزى یا بخشى از روز به سر بردیم، [باید] از شمارگران بپرسى (113)
قَالَ إِنْ لَبِثْتُمْ إِلَّا قَلِیلًا لَوْ أَنَّکُمْ کُنْتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿114﴾
گفت اگر مىدانستید جز اندکى به سر نبرده اید (114)
أَفَحَسِبْتُمْ أَنَّمَا خَلَقْنَاکُمْ عَبَثًا وَأَنَّکُمْ إِلَیْنَا لَا تُرْجَعُونَ ﴿115﴾
آیا پنداشته اید که شما را بیهوده آفریده ایم، و شما به نزد ما بازگردانده نمى شوید؟ (115)
فَتَعَالَى اللَّهُ الْمَلِکُ الْحَقُّ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْکَرِیمِ ﴿116﴾
بس پاک و فراتر است خداوند فرمانرواى بر حق [از کار بیهوده]، خدایى جز او نیست که پروردگار عرش گرانقدر است (116)
وَمَنْ یَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ لَا بُرْهَانَ لَهُ بِهِ فَإِنَّمَا حِسَابُهُ عِنْدَ رَبِّهِ إِنَّهُ لَا یُفْلِحُ الْکَافِرُونَ ﴿117﴾
و هر کس در جنب خداوند خدایى دیگر بپرستد که در این کار حجتى ندارد، جز این نیست که حسابش با پروردگارش است، آرى کافران رستگار نمىشوند (117)
وَقُلْ رَبِّ اغْفِرْ وَارْحَمْ وَأَنْتَ خَیْرُ الرَّاحِمِینَ ﴿118﴾
و بگو پروردگارا بیامرز و رحمت آور و تو بهترین مهربانانى (118)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
سُورَةٌ أَنْزَلْنَاهَا وَفَرَضْنَاهَا وَأَنْزَلْنَا فِیهَا آیَاتٍ بَیِّنَاتٍ لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ﴿1﴾
این سوره اى است که فرو فرستاده ایمش و [احکام] آن را واجب گردانده ایم، و در آن آیاتى روشنگر نازل کرده ایم باشد که پند گیرید (1)
الزَّانِیَةُ وَالزَّانِی فَاجْلِدُوا کُلَّ وَاحِدٍ مِنْهُمَا مِائَةَ جَلْدَةٍ وَلَا تَأْخُذْکُمْ بِهِمَا رَأْفَةٌ فِی دِینِ اللَّهِ إِنْ کُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآخِرِ وَلْیَشْهَدْ عَذَابَهُمَا طَائِفَةٌ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿2﴾
زن و مرد زناکار [بکر] را به هر یک از آنان یکصد تازیانه بزنید، و اگر به خداوند و روز بازپسین ایمان دارید، در دین الهى، در حق آنان دچار ترحم نشوید، و گروهى از مؤمنان، در صحنه عذاب کشیدن آنان حاضر باشند (2)
الزَّانِی لَا یَنْکِحُ إِلَّا زَانِیَةً أَوْ مُشْرِکَةً وَالزَّانِیَةُ لَا یَنْکِحُهَا إِلَّا زَانٍ أَوْ مُشْرِکٌ وَحُرِّمَ ذَلِکَ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ ﴿3﴾
مرد زانى نباید جز با زن زانى یا زن مشرک ازدواج کند، همچنین با زن زانى نباید جز مرد زانى یا مشرک ازدواج کند، و این کار بر مؤمنان حرام گردیده است (3)
وَالَّذِینَ یَرْمُونَ الْمُحْصَنَاتِ ثُمَّ لَمْ یَأْتُوا بِأَرْبَعَةِ شُهَدَاءَ فَاجْلِدُوهُمْ ثَمَانِینَ جَلْدَةً وَلَا تَقْبَلُوا لَهُمْ شَهَادَةً أَبَدًا وَأُولَئِکَ هُمُ الْفَاسِقُونَ ﴿4﴾
و کسانى که به زنان پاکدامن تهمت [زنا] مى زنند، سپس چهار شاهد نمى آورند، ایشان را هشتاد تازیانه بزنید، و دیگر هرگز شهادت آنان را قبول نکنید، و اینانند که فاسق اند (4)
إِلَّا الَّذِینَ تَابُوا مِنْ بَعْدِ ذَلِکَ وَأَصْلَحُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ ﴿5﴾
مگر کسانى که پس از آن توبه کنند و کارشایسته پیش بگیرند، که خداوند آمرزگار مهربان است (5)
وَالَّذِینَ یَرْمُونَ أَزْوَاجَهُمْ وَلَمْ یَکُنْ لَهُمْ شُهَدَاءُ إِلَّا أَنْفُسُهُمْ فَشَهَادَةُ أَحَدِهِمْ أَرْبَعُ شَهَادَاتٍ بِاللَّهِ إِنَّهُ لَمِنَ الصَّادِقِینَ ﴿6﴾
و کسانى که به زنانشان تهمت [زنا] مىزنند، و شاهدى جز خویشتن ندارند، [باید] چهار بار به نام خداوند سوگند بخورند که ایشان راستگو هستند (6)
وَالْخَامِسَةُ أَنَّ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَیْهِ إِنْ کَانَ مِنَ الْکَاذِبِینَ ﴿7﴾
و بار پنجم بگویند که لعنت الهى بر او باد اگر از دروغگویان باشد (7)
وَیَدْرَأُ عَنْهَا الْعَذَابَ أَنْ تَشْهَدَ أَرْبَعَ شَهَادَاتٍ بِاللَّهِ إِنَّهُ لَمِنَ الْکَاذِبِینَ﴿8﴾
و عذاب [حد] این گونه از زن، بازداشته مى شود که چهار بار سوگند به نام خداوند بخورد که او [شوهرش] از دروغگویان است (8)
وَالْخَامِسَةَ أَنَّ غَضَبَ اللَّهِ عَلَیْهَا إِنْ کَانَ مِنَ الصَّادِقِینَ ﴿9﴾
و بار پنجم بگوید که خشم الهى بر آن زن باد اگر آن مرد از راستگویان باشد (9)
وَلَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَرَحْمَتُهُ وَأَنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ حَکِیمٌ ﴿10﴾
و اگر بخشش و بخشایش الهى و رحمت او بر شما نباشد و اینکه خداوند توبه پذیر فرزانه است [کار بر شما دشوار مى شد] (10)
إِنَّ الَّذِینَ جَاءُوا بِالْإِفْکِ عُصْبَةٌ مِنْکُمْ لَا تَحْسَبُوهُ شَرًّا لَکُمْ بَلْ هُوَ خَیْرٌ لَکُمْ لِکُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ مَا اکْتَسَبَ مِنَ الْإِثْمِ وَالَّذِی تَوَلَّى کِبْرَهُ مِنْهُمْ لَهُ عَذَابٌ عَظِیمٌ ﴿11﴾
کسانى که تهمت ناپاکى را در میان آوردند، جماعتى از شما هستند، آن را شرى به زیان خویش مپندارید، بلکه [در نهایت] خیرى براى شماست، بر عهده هر یک از آنان سهمى از گناه است که مرتکب شده است، و کسى از آنان که عمده آن را دامن زد، عذابى سهمگین دارد (11)
لَوْلَا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ ظَنَّ الْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بِأَنْفُسِهِمْ خَیْرًا وَقَالُوا هَذَا إِفْکٌ مُبِینٌ ﴿12﴾
چرا چون آن را شنیدید، مردان و زنان مؤمن در حق خویش گمان نیک نبردند و نگفتند که این تهمت آشکارى است (12)
لَوْلَا جَاءُوا عَلَیْهِ بِأَرْبَعَةِ شُهَدَاءَ فَإِذْ لَمْ یَأْتُوا بِالشُّهَدَاءِ فَأُولَئِکَ عِنْدَ اللَّهِ هُمُ الْکَاذِبُونَ ﴿13﴾
چرا بر آن چهار گواه نیاوردند، و چون گواهان را نیاوردند، اینان نزد خداوند دروغگو هستند (13)
وَلَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَرَحْمَتُهُ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ لَمَسَّکُمْ فِی مَا أَفَضْتُمْ فِیهِ عَذَابٌ عَظِیمٌ ﴿14﴾
و اگر در دنیا و آخرت بخشایش و رحمت الهى بر شما نبود در آنچه گفت و گو مى کردید به شما عذابى سهمگین مى رسید (14)
إِذْ تَلَقَّوْنَهُ بِأَلْسِنَتِکُمْ وَتَقُولُونَ بِأَفْوَاهِکُمْ مَا لَیْسَ لَکُمْ بِهِ عِلْمٌ وَتَحْسَبُونَهُ هَیِّنًا وَهُوَ عِنْدَ اللَّهِ عَظِیمٌ ﴿15﴾
آنگاه که از زبان همدیگر فرا مى گرفتیدش و دهان به دهان چیزى را که به آن علم نداشتید، مى گفتید و آن را آسان [و ساده] مى پنداشتید، حال آنکه آن نزد خداوند سترگ است (15)
وَلَوْلَا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ قُلْتُمْ مَا یَکُونُ لَنَا أَنْ نَتَکَلَّمَ بِهَذَا سُبْحَانَکَ هَذَا بُهْتَانٌ عَظِیمٌ ﴿16﴾
و چرا چون شنیدیدش نگفتید که ما را نرسد که در این باره سخن گوییم، پاکا که تویى، این بهتانى بزرگ است (16)
یَعِظُکُمُ اللَّهُ أَنْ تَعُودُوا لِمِثْلِهِ أَبَدًا إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ ﴿17﴾
خداوند اندرزتان مىدهد که اگر مؤمن هستید، هرگز مانند آن را تکرار مکنید (17)
وَیُبَیِّنُ اللَّهُ لَکُمُ الْآیَاتِ وَاللَّهُ عَلِیمٌ حَکِیمٌ ﴿18﴾
و خداوند آیاتش را براى شما روشن مىگرداند و خداوند داناى فرزانه است (18)
إِنَّ الَّذِینَ یُحِبُّونَ أَنْ تَشِیعَ الْفَاحِشَةُ فِی الَّذِینَ آمَنُوا لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ وَاللَّهُ یَعْلَمُ وَأَنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ ﴿19﴾
کسانى که خوش دارند که بدنامى در حق مؤمنان شایع گردد، در دنیا و آخرت عذابى دردناک دارند و خداوند [حقایق را] مىداند و شما نمىدانید (19)
وَلَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَرَحْمَتُهُ وَأَنَّ اللَّهَ رَءُوفٌ رَحِیمٌ ﴿20﴾
و اگر بخشایش و رحمت الهى در حق شما نبود و اینکه خداوند رئوف و مهربان است [شما را سخت کیفر مىداد] (20)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّیْطَانِ وَمَنْ یَتَّبِعْ خُطُوَاتِ الشَّیْطَانِ فَإِنَّهُ یَأْمُرُ بِالْفَحْشَاءِ وَالْمُنْکَرِ وَلَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَرَحْمَتُهُ مَا زَکَى مِنْکُمْ مِنْ أَحَدٍ أَبَدًا وَلَکِنَّ اللَّهَ یُزَکِّی مَنْ یَشَاءُ وَاللَّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ﴿21﴾
اى مؤمنان از گامهاى شیطان پیروى مکنید و هر کس از گامهاى شیطان پیروى کند [بداند که] او به ناشایستى و نابکارى فرمان مىدهد، و اگر بخشایش و رحمت الهى در حق شما نبود، هیچیک از شما هرگز پاکدل نمىشد، ولى خداوند است که هر کس را بخواهد پاکدل مى سازد و خداوند شنواى داناست (21)
وَلَا یَأْتَلِ أُولُو الْفَضْلِ مِنْکُمْ وَالسَّعَةِ أَنْ یُؤْتُوا أُولِی الْقُرْبَى وَالْمَسَاکِینَ وَالْمُهَاجِرِینَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَلْیَعْفُوا وَلْیَصْفَحُوا أَلَا تُحِبُّونَ أَنْ یَغْفِرَ اللَّهُ لَکُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِیمٌ ﴿22﴾
و متمکنان و توانگران شما نباید سوگند بخورند که به خویشاوندان و بینوایان و مهاجران [بى چیز] در راه خدا بخشش نکنند، و باید که عفو کنند و درگذرند، آیا دوست ندارید که خداوند از شما درگذرد؟ و خدا آمرزگار مهربان است (22)
إِنَّ الَّذِینَ یَرْمُونَ الْمُحْصَنَاتِ الْغَافِلَاتِ الْمُؤْمِنَاتِ لُعِنُوا فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِیمٌ ﴿23﴾
بى گمان کسانى که به زنان پاکدامن بى خبر مؤمن، تهمت زنا مى زنند، در دنیا و آخرت ملعونند و عذابى سهمگین [در پیش] دارند (23)
یَوْمَ تَشْهَدُ عَلَیْهِمْ أَلْسِنَتُهُمْ وَأَیْدِیهِمْ وَأَرْجُلُهُمْ بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿24﴾
روزى که زبان و دست و پاهایشان بر آنها به کارهایى که کرده اند شهادت دهند (24)
یَوْمَئِذٍ یُوَفِّیهِمُ اللَّهُ دِینَهُمُ الْحَقَّ وَیَعْلَمُونَ أَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ الْمُبِینُ﴿25﴾
در چنین روزى خداوند جزاى حقانى شان را به تمام و کمال بدهد و بدانند که خداوند بر حق آشکار است (25)
الْخَبِیثَاتُ لِلْخَبِیثِینَ وَالْخَبِیثُونَ لِلْخَبِیثَاتِ وَالطَّیِّبَاتُ لِلطَّیِّبِینَ وَالطَّیِّبُونَ لِلطَّیِّبَاتِ أُولَئِکَ مُبَرَّءُونَ مِمَّا یَقُولُونَ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَرِزْقٌ کَرِیمٌ ﴿26﴾
زنان پلید براى مردان پلیدند، و مردان پلید براى زنان پلید، و زنان پاک براى مردان پاکند و مردان پاک براى زنان پاک، اینانند که از آنچه [شایعه افکنان] در حقشان مى گویند برى و برکنار هستند، و از مغفرت الهى و روزى ارزشمند برخوردارند (26)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَدْخُلُوا بُیُوتًا غَیْرَ بُیُوتِکُمْ حَتَّى تَسْتَأْنِسُوا وَتُسَلِّمُوا عَلَى أَهْلِهَا ذَلِکُمْ خَیْرٌ لَکُمْ لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ ﴿27﴾
اى مؤمنان به خانه هایى جز خانه هاى خودتان وارد نشوید، مگر آنکه آشنایى دهید و اجازه گیرید و بر اهل آنها سلام کنید این به خیر شماست، باشد که پند پذیرید (27)
فَإِنْ لَمْ تَجِدُوا فِیهَا أَحَدًا فَلَا تَدْخُلُوهَا حَتَّى یُؤْذَنَ لَکُمْ وَإِنْ قِیلَ لَکُمُ ارْجِعُوا فَارْجِعُوا هُوَ أَزْکَى لَکُمْ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ عَلِیمٌ ﴿28﴾
و اگر کسى را در آنها نیافتید، وارد نشوید، تا آنکه به شما اجازه داده شود، و اگر به شما گفته شد برگردید، برگردید که براى شما پاکیزه تر است، و خداوند به آنچه مىکنید داناست (28)
لَیْسَ عَلَیْکُمْ جُنَاحٌ أَنْ تَدْخُلُوا بُیُوتًا غَیْرَ مَسْکُونَةٍ فِیهَا مَتَاعٌ لَکُمْ وَاللَّهُ یَعْلَمُ مَا تُبْدُونَ وَمَا تَکْتُمُونَ ﴿29﴾
بر شما گناهى نیست که وارد خانه هاى غیر مسکونى شوید که در آنجا کالایى از آن شما هست، و خداوند آنچه آشکار مىدارید و آنچه پنهان مىدارید، مىداند (29)
قُلْ لِلْمُؤْمِنِینَ یَغُضُّوا مِنْ أَبْصَارِهِمْ وَیَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ ذَلِکَ أَزْکَى لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ خَبِیرٌ بِمَا یَصْنَعُونَ ﴿30﴾
به مردان مؤمن بگو دیدگان [از نظر بازى] فرو گذارند، و ناموسشان را محفوظ بدارند، این براى آنان پاکیزه تر است، بى گمان خداوند به آنچه مى کنند آگاه است (30)
وَقُلْ لِلْمُؤْمِنَاتِ یَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصَارِهِنَّ وَیَحْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ وَلَا یُبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلَّا مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَلْیَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلَى جُیُوبِهِنَّ وَلَا یُبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلَّا لِبُعُولَتِهِنَّ أَوْ آبَائِهِنَّ أَوْ آبَاءِ بُعُولَتِهِنَّ أَوْ أَبْنَائِهِنَّ أَوْ أَبْنَاءِ بُعُولَتِهِنَّ أَوْ إِخْوَانِهِنَّ أَوْ بَنِی إِخْوَانِهِنَّ أَوْ بَنِی أَخَوَاتِهِنَّ أَوْ نِسَائِهِنَّ أَوْ مَا مَلَکَتْ أَیْمَانُهُنَّ أَوِ التَّابِعِینَ غَیْرِ أُولِی الْإِرْبَةِ مِنَ الرِّجَالِ أَوِ الطِّفْلِ الَّذِینَ لَمْ یَظْهَرُوا عَلَى عَوْرَاتِ النِّسَاءِ وَلَا یَضْرِبْنَ بِأَرْجُلِهِنَّ لِیُعْلَمَ مَا یُخْفِینَ مِنْ زِینَتِهِنَّ وَتُوبُوا إِلَى اللَّهِ جَمِیعًا أَیُّهَ الْمُؤْمِنُونَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ ﴿31﴾
و به زنان مؤمن [هم] بگو دیدگانشان را فروگذارند و ناموسشان را محفوظ بدارند و زینتشان را جز آنچه از آن آشکار است، آشکار نکنند، روسری هایشان را بر گریبان هایشان بیندازند، و زینتشان را آشکار نکنند مگر بر شوهرشان یا پدرشان، یا پدران شوهرشان یا پسرانشان، یا پسران شوهرشان، یا برادرشان یا پسران برادرشان، یا پسران خواهرشان یا زنان [هم کیش]شان، یا ملک یمینهایشان، یا غلامانى که نیازمند [به زن] نیستند، یا کودکانى که بر نهانیهاى زنان آگاه نیستند، و بگو که چنان پاى نکوبند تا زینتى که پنهان داشتهاند، معلوم شود، و اى مؤمنان همگى به درگاه خداوند توبه کنید، باشد که رستگار شوید (31)
وَأَنْکِحُوا الْأَیَامَى مِنْکُمْ وَالصَّالِحِینَ مِنْ عِبَادِکُمْ وَإِمَائِکُمْ إِنْ یَکُونُوا فُقَرَاءَ یُغْنِهِمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِیمٌ ﴿32﴾
و بى همسران خویش و بردگان و کنیزکان صالح خویش را به همسرى [دیگران] دهید، و اگر تهیدست باشند خداوند از بخشش خویش آنان را توانگر مىگرداند، و خداوند گشایشگر داناست (32)
وَلْیَسْتَعْفِفِ الَّذِینَ لَا یَجِدُونَ نِکَاحًا حَتَّى یُغْنِیَهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَالَّذِینَ یَبْتَغُونَ الْکِتَابَ مِمَّا مَلَکَتْ أَیْمَانُکُمْ فَکَاتِبُوهُمْ إِنْ عَلِمْتُمْ فِیهِمْ خَیْرًا وَآتُوهُمْ مِنْ مَالِ اللَّهِ الَّذِی آتَاکُمْ وَلَا تُکْرِهُوا فَتَیَاتِکُمْ عَلَى الْبِغَاءِ إِنْ أَرَدْنَ تَحَصُّنًا لِتَبْتَغُوا عَرَضَ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَمَنْ یُکْرِهْهُنَّ فَإِنَّ اللَّهَ مِنْ بَعْدِ إِکْرَاهِهِنَّ غَفُورٌ رَحِیمٌ ﴿33﴾
و کسانى که اسباب زناشویى نمى یابند، پاکدامنى ورزند، تا آنکه خداوند از بخشش خویش توانگرشان گرداند، و کسانى از ملک یمین هایتان که قصد بازخرید خویش را دارند، اگر در آنان خیرى سراغ دارید، آنان را بازخرید کنید، و به آنان [براى کمک به بازخریدشان] از مال الهى [سهمى از زکات] که به شما بخشیده است، ببخشید، و کنیزکانتان را اگر عزم پاکدامنى دارند، به فحشا وادار مکنید که مال دنیا به دست آورید، و هر کس ایشان را اجبار کند، بداند که خداوند با توجه به اکراهشان، آمرزگار مهربان است (33)
وَلَقَدْ أَنْزَلْنَا إِلَیْکُمْ آیَاتٍ مُبَیِّنَاتٍ وَمَثَلًا مِنَ الَّذِینَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِکُمْ وَمَوْعِظَةً لِلْمُتَّقِینَ ﴿34﴾
و به راستى به سوى شما آیاتى روشنگر نازل کرده ایم، و مثلى از پیشینیان تان و پندى براى پرهیزگاران (34)
اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ مَثَلُ نُورِهِ کَمِشْکَاةٍ فِیهَا مِصْبَاحٌ الْمِصْبَاحُ فِی زُجَاجَةٍ الزُّجَاجَةُ کَأَنَّهَا کَوْکَبٌ دُرِّیٌّ یُوقَدُ مِنْ شَجَرَةٍ مُبَارَکَةٍ زَیْتُونَةٍ لَا شَرْقِیَّةٍ وَلَا غَرْبِیَّةٍ یَکَادُ زَیْتُهَا یُضِیءُ وَلَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ نَارٌ نُورٌ عَلَى نُورٍ یَهْدِی اللَّهُ لِنُورِهِ مَنْ یَشَاءُ وَیَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ لِلنَّاسِ وَاللَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ ﴿35﴾
خداوند نور آسمانها و زمین است داستان نورش همچون چراغدانى است که در آن چراغى هست، و چراغ در آبگینه اى هست، که آبگینه گویى ستاره اى درخشان است، که از درخت مبارک زیتون -که نه شرقى است و نه غربى افروخته شود نزدیک است که روغنش، با آنکه آتشى به آن نرسیده است، فروزان گردد، نور در نور است، خداوند به نور خویش هر کس را که خواهد هدایت کند، و خداوند براى مردم مثلها مىزند و خداوند به هر چیزى داناست (35)
فِی بُیُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَیُذْکَرَ فِیهَا اسْمُهُ یُسَبِّحُ لَهُ فِیهَا بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ ﴿36﴾
در خانه هایى که خداوند فرمان داده است که گرامى داشته و نامش در آنها یاد شود، در آن بامدادان و شامگاهان نیایش او گویند (36)
رِجَالٌ لَا تُلْهِیهِمْ تِجَارَةٌ وَلَا بَیْعٌ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ وَإِقَامِ الصَّلَاةِ وَإِیتَاءِ الزَّکَاةِ یَخَافُونَ یَوْمًا تَتَقَلَّبُ فِیهِ الْقُلُوبُ وَالْأَبْصَارُ ﴿37﴾
مردانى هستند که هیچ داد و ستد و خرید و فروشى ایشان را از یاد خداوند و برپاداشتن نماز و پرداختن زکات باز نمىدارد، و از روزى که در آن دلها و دیدگان دیگرگون شود، بیمناکند (37)
لِیَجْزِیَهُمُ اللَّهُ أَحْسَنَ مَا عَمِلُوا وَیَزِیدَهُمْ مِنْ فَضْلِهِ وَاللَّهُ یَرْزُقُ مَنْ یَشَاءُ بِغَیْرِ حِسَابٍ ﴿38﴾
تا خداوند به بهتر از آنچه کرده اند پاداششان دهد و از بخشش خویش بر پاداش آنان بیفزاید، و خداوند هر که را بخواهد بى حساب روزى میدهد (38)
وَالَّذِینَ کَفَرُوا أَعْمَالُهُمْ کَسَرَابٍ بِقِیعَةٍ یَحْسَبُهُ الظَّمْآنُ مَاءً حَتَّى إِذَا جَاءَهُ لَمْ یَجِدْهُ شَیْئًا وَوَجَدَ اللَّهَ عِنْدَهُ فَوَفَّاهُ حِسَابَهُ وَاللَّهُ سَرِیعُ الْحِسَابِ ﴿39﴾
و کافران اعمالشان همچون سرابى در بیابانى است که تشنه آبش مىپندارد، تا آنکه نزدیک آن رسد و آن را چیزى نیابد، و آنگاه خداوند را حاضر یابد که حسابش را به تمام و کمال بپردازد و خداوند زود شمار است (39)
أَوْ کَظُلُمَاتٍ فِی بَحْرٍ لُجِّیٍّ یَغْشَاهُ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ سَحَابٌ ظُلُمَاتٌ بَعْضُهَا فَوْقَ بَعْضٍ إِذَا أَخْرَجَ یَدَهُ لَمْ یَکَدْ یَرَاهَا وَمَنْ لَمْ یَجْعَلِ اللَّهُ لَهُ نُورًا فَمَا لَهُ مِنْ نُورٍ ﴿40﴾
یا [اعمالشان] همچون تاریکی هایى است در دریایى ژرف که آن را موجى فرو پوشانده و برفراز آن موجى دیگر است که برفراز آن ابرى است تاریکی هایى تو بر تو، چون دستش را برآورد، چه بسا نبیندش، و هر کس که خداوند برایش نورى مقرر نداشته باشد، نورى ندارد (40)
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ یُسَبِّحُ لَهُ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالطَّیْرُ صَافَّاتٍ کُلٌّ قَدْ عَلِمَ صَلَاتَهُ وَتَسْبِیحَهُ وَاللَّهُ عَلِیمٌ بِمَا یَفْعَلُونَ ﴿41﴾
آیا ندانسته اى که هر کس که در آسمانها و زمین است، و پرندگان بال گشاده خداوند را تسبیح مىگویند هر یک نماز و نیایش را مىداند، و خداوند به آنچه مىکنند داناست (41)
وَلِلَّهِ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَإِلَى اللَّهِ الْمَصِیرُ ﴿42﴾
و فرمانروایى آسمانها و زمین از آن خداوند است، و سیر و سرانجام [جهان] به سوى خداوند است (42)
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ یُزْجِی سَحَابًا ثُمَّ یُؤَلِّفُ بَیْنَهُ ثُمَّ یَجْعَلُهُ رُکَامًا فَتَرَى الْوَدْقَ یَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ وَیُنَزِّلُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ جِبَالٍ فِیهَا مِنْ بَرَدٍ فَیُصِیبُ بِهِ مَنْ یَشَاءُ وَیَصْرِفُهُ عَنْ مَنْ یَشَاءُ یَکَادُ سَنَا بَرْقِهِ یَذْهَبُ بِالْأَبْصَارِ﴿43﴾
آیا ندانسته اى که خداوند ابرها را میراند، سپس بین آنها را پیوند میدهد، سپس درهم فشرده اش مىکند، آنگاه باران درشت را مىبینى که از لابلاى آن بیرون مىآید، و سپس از آسمان، از ابرى که به کوه میماند تگرگ فرو میفرستد و به هر کس که بخواهد آن را میزند و از هر کس که بخواهد بر میگرداند، نزدیک است که درخشش برق آن، دیدگان را از بین ببرد (43)
یُقَلِّبُ اللَّهُ اللَّیْلَ وَالنَّهَارَ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَعِبْرَةً لِأُولِی الْأَبْصَارِ ﴿44﴾
خداوند شب و روز را میگرداند [و پیاپى مىآورد] بیگمان در این امر مایه عبرتى براى دیده وران است (44)
وَاللَّهُ خَلَقَ کُلَّ دَابَّةٍ مِنْ مَاءٍ فَمِنْهُمْ مَنْ یَمْشِی عَلَى بَطْنِهِ وَمِنْهُمْ مَنْ یَمْشِی عَلَى رِجْلَیْنِ وَمِنْهُمْ مَنْ یَمْشِی عَلَى أَرْبَعٍ یَخْلُقُ اللَّهُ مَا یَشَاءُ إِنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿45﴾
و خداوند هر جانورى را از آب آفریده است، که بعضى از آنها بر شکمش راه میرود و بعضى از آنها بر دو پا راه میرود، و بعضى از آنها بر چهار [پا] راه میرود، خداوند هر چه بخواهد میآفریند، بىگمان خداوند بر هر کارى تواناست (45)
لَقَدْ أَنْزَلْنَا آیَاتٍ مُبَیِّنَاتٍ وَاللَّهُ یَهْدِی مَنْ یَشَاءُ إِلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ﴿46﴾
به راستى آیاتى روشنگر نازل کردیم و خداوند هر کس را که بخواهد به راه راست هدایت مىکند (46)
وَیَقُولُونَ آمَنَّا بِاللَّهِ وَبِالرَّسُولِ وَأَطَعْنَا ثُمَّ یَتَوَلَّى فَرِیقٌ مِنْهُمْ مِنْ بَعْدِ ذَلِکَ وَمَا أُولَئِکَ بِالْمُؤْمِنِینَ ﴿47﴾
و مىگویند به خداوند و پیامبر ایمان آوردیم و فرمان مىبریم، سپس گروهى از آنان بعد از این روى مىگردانند، و اینان مؤمن نیستند (47)
وَإِذَا دُعُوا إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ لِیَحْکُمَ بَیْنَهُمْ إِذَا فَرِیقٌ مِنْهُمْ مُعْرِضُونَ﴿48﴾
و چون به سوى خداوند و پیامبرش خوانده شوند که [پیامبر] در میان آنان داورى کند، آنگاه است که گروهى از آنان رویگردان مىشوند (48)
وَإِنْ یَکُنْ لَهُمُ الْحَقُّ یَأْتُوا إِلَیْهِ مُذْعِنِینَ ﴿49﴾
و اگر حق با آنان باشد [شتابان] با اطاعت و تسلیم به نزد او مىآیند (49)
أَفِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ أَمِ ارْتَابُوا أَمْ یَخَافُونَ أَنْ یَحِیفَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ وَرَسُولُهُ بَلْ أُولَئِکَ هُمُ الظَّالِمُونَ ﴿50﴾
آیا در دلهایشان بیمارى است، یا شک و شبهه دارند، یا مىترسند که خداوند و پیامبر او بر آنان ستم روا دارند، نه بلکه اینان ستم پیشه اند (50)
إِنَّمَا کَانَ قَوْلَ الْمُؤْمِنِینَ إِذَا دُعُوا إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ لِیَحْکُمَ بَیْنَهُمْ أَنْ یَقُولُوا سَمِعْنَا وَأَطَعْنَا وَأُولَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ﴿51﴾
سخن مؤمنان چون به سوى خداوند و پیامبرش خوانده شوند که در میان آنان داورى کند، این است که مىگویند شنیدیم و فرمان مىبریم، و اینانند که رستگارند (51)
وَمَنْ یُطِعِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَیَخْشَ اللَّهَ وَیَتَّقْهِ فَأُولَئِکَ هُمُ الْفَائِزُونَ ﴿52﴾
و هر کس که از خداوند و پیامبر او اطاعت کند و از خداوند بترسد، و از او پروا داشته باشد، اینانند که کامیابند (52)
وَأَقْسَمُوا بِاللَّهِ جَهْدَ أَیْمَانِهِمْ لَئِنْ أَمَرْتَهُمْ لَیَخْرُجُنَّ قُلْ لَا تُقْسِمُوا طَاعَةٌ مَعْرُوفَةٌ إِنَّ اللَّهَ خَبِیرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ ﴿53﴾
و سخت ترین سوگندهایشان را به [نام] خداوند مىخورند که اگر به ایشان دستور دهى [براى جهاد] بیرون مىآیند بگو سوگند نخورید اطاعت متعارف بهتر [از گزافگویى] است، بىگمان خداوند به آنچه مىکنید آگاه است (53)
قُلْ أَطِیعُوا اللَّهَ وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّمَا عَلَیْهِ مَا حُمِّلَ وَعَلَیْکُمْ مَا حُمِّلْتُمْ وَإِنْ تُطِیعُوهُ تَهْتَدُوا وَمَا عَلَى الرَّسُولِ إِلَّا الْبَلَاغُ الْمُبِینُ ﴿54﴾
بگو از خداوند اطاعت کنید و از پیامبر [هم] اطاعت کنید، و اگر روى بگردانید، بر عهده او [پیامبر] تکلیف خود اوست، و بر شما تکلیف خود شماست، و اگر از او اطاعت کنید هدایت مىیابید، و بر پیامبر جز پیامرسانى آشکار نیست (54)
وَعَدَ اللَّهُ الَّذِینَ آمَنُوا مِنْکُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَیَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِی الْأَرْضِ کَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَلَیُمَکِّنَنَّ لَهُمْ دِینَهُمُ الَّذِی ارْتَضَى لَهُمْ وَلَیُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا یَعْبُدُونَنِی لَا یُشْرِکُونَ بِی شَیْئًا وَمَنْ کَفَرَ بَعْدَ ذَلِکَ فَأُولَئِکَ هُمُ الْفَاسِقُونَ ﴿55﴾
خداوند به کسانى از شما که ایمان آورده اند و کارهاى شایسته کرده اند، وعده داده است که آنان را در این سرزمین جانشین گرداند، همچنانکه کسانى را که پیش از آنان بودند نیز جانشین [پیشینیان] گرداند، و دینشان را که بر آنان مى پسندد، براى آنان پایگاه دهد، و بعد از بیمناکی شان، به آنان امن و امان ببخشد، [تا] مرا بپرستند و چیزى را شریک من قرار ندهند، و هر کس که بعد از این کفر ورزد، اینانند که نافرمانند (55)
وَأَقِیمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّکَاةَ وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ ﴿56﴾
و نماز را برپا دارید و زکات را بپردازید و از پیامبر اطاعت کنید باشد که مشمول رحمت شوید (56)
لَا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا مُعْجِزِینَ فِی الْأَرْضِ وَمَأْوَاهُمُ النَّارُ وَلَبِئْسَ الْمَصِیرُ ﴿57﴾
کافران را هرگز در این سرزمین به ستوه آورنده[ى مؤمنان] مپندار، و سرا و سرانجام آنان آتش دوزخ است، و بد سیر و سرانجامى است (57)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لِیَسْتَأْذِنْکُمُ الَّذِینَ مَلَکَتْ أَیْمَانُکُمْ وَالَّذِینَ لَمْ یَبْلُغُوا الْحُلُمَ مِنْکُمْ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ مِنْ قَبْلِ صَلَاةِ الْفَجْرِ وَحِینَ تَضَعُونَ ثِیَابَکُمْ مِنَ الظَّهِیرَةِ وَمِنْ بَعْدِ صَلَاةِ الْعِشَاءِ ثَلَاثُ عَوْرَاتٍ لَکُمْ لَیْسَ عَلَیْکُمْ وَلَا عَلَیْهِمْ جُنَاحٌ بَعْدَهُنَّ طَوَّافُونَ عَلَیْکُمْ بَعْضُکُمْ عَلَى بَعْضٍ کَذَلِکَ یُبَیِّنُ اللَّهُ لَکُمُ الْآیَاتِ وَاللَّهُ عَلِیمٌ حَکِیمٌ ﴿58﴾
اى مؤمنان، باید که ملک یمین هایتان و کسانى از شما که هنوز به حد بلوغ نرسیده اند، سه بار، پیش از نماز صبح، و هنگامى که در ظهر لباسهایتان را درمىآورید، و پس از نماز عشاء، که سه هنگام برهنگى شماست، از شما [براى ورود] اجازه بگیرند، و پس از آن [سه هنگام] نه بر شما و نه برایشان گناهى نیست، چرا که پیرامون شما در گردشند، و با هم حشر و نشر دارید، بدینسان خداوند آیات خویش را براى شما روشن مىگرداند، و خداوند داناى فرزانه است (58)
وَإِذَا بَلَغَ الْأَطْفَالُ مِنْکُمُ الْحُلُمَ فَلْیَسْتَأْذِنُوا کَمَا اسْتَأْذَنَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ کَذَلِکَ یُبَیِّنُ اللَّهُ لَکُمْ آیَاتِهِ وَاللَّهُ عَلِیمٌ حَکِیمٌ ﴿59﴾
و چون فرزندانتان به حد بلوغ مىرسند، باید همانند کسانى که پیش از آنان [در همین شرایط] اجازه مىگرفتند، [براى ورود] اجازه بگیرند، بدینسان خداوند آیاتش را براى شما روشن مىگرداند، و خداوند داناى فرزانه است (59)
وَالْقَوَاعِدُ مِنَ النِّسَاءِ اللَّاتِی لَا یَرْجُونَ نِکَاحًا فَلَیْسَ عَلَیْهِنَّ جُنَاحٌ أَنْ یَضَعْنَ ثِیَابَهُنَّ غَیْرَ مُتَبَرِّجَاتٍ بِزِینَةٍ وَأَنْ یَسْتَعْفِفْنَ خَیْرٌ لَهُنَّ وَاللَّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ﴿60﴾
و زنان یائسه اى که امید زناشویى ندارند، بر آنان گناهى نیست که جامه ها [چادرها]یشان را فرو گذارند، به شرط آنکه زینت نمایى نکنند، و اینکه پاکدامنى بورزند [و چادرهایشان را فرو نگذارند] بر ایشان بهتر است، و خداوند شنواى داناست (60)
لَیْسَ عَلَى الْأَعْمَى حَرَجٌ وَلَا عَلَى الْأَعْرَجِ حَرَجٌ وَلَا عَلَى الْمَرِیضِ حَرَجٌ وَلَا عَلَى أَنْفُسِکُمْ أَنْ تَأْکُلُوا مِنْ بُیُوتِکُمْ أَوْ بُیُوتِ آبَائِکُمْ أَوْ بُیُوتِ أُمَّهَاتِکُمْ أَوْ بُیُوتِ إِخْوَانِکُمْ أَوْ بُیُوتِ أَخَوَاتِکُمْ أَوْ بُیُوتِ أَعْمَامِکُمْ أَوْ بُیُوتِ عَمَّاتِکُمْ أَوْ بُیُوتِ أَخْوَالِکُمْ أَوْ بُیُوتِ خَالَاتِکُمْ أَوْ مَا مَلَکْتُمْ مَفَاتِحَهُ أَوْ صَدِیقِکُمْ لَیْسَ عَلَیْکُمْ جُنَاحٌ أَنْ تَأْکُلُوا جَمِیعًا أَوْ أَشْتَاتًا فَإِذَا دَخَلْتُمْ بُیُوتًا فَسَلِّمُوا عَلَى أَنْفُسِکُمْ تَحِیَّةً مِنْ عِنْدِ اللَّهِ مُبَارَکَةً طَیِّبَةً کَذَلِکَ یُبَیِّنُ اللَّهُ لَکُمُ الْآیَاتِ لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ ﴿61﴾
بر نابینا ایرادى نیست، و بر لنگ ایرادى نیست و بر بیمار هم ایرادى نیست، و نیز بر خود شما در اینکه از [آذوقه] خانه هاى خودتان، یا خانه هاى پدرانتان، یا خانه هاى مادرانتان، یا خانه هاى برادرانتان، یا خانه هاى خواهرانتان، یا خانه هاى عموهایتان، یا خانه هاى عمه هایتان، یا خانه هاى دایى هایتان، یا خانه هاى خاله هایتان، یا خانه هایى که کلیدشان را در اختیار دارید، یا خانه هاى دوستان، بخورید، بر شما گناهى نیست در اینکه با همدیگر یا پراکنده وار [و تنها] غذا بخورید، و چون وارد هر خانه اى شدید بر خودتان سلام دهید که تحیت الهى است و مبارک و پسندیده است، بدینسان خداوند آیاتش را براى شما روشن مىگرداند، باشد که اندیشه کنید (61)
إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَإِذَا کَانُوا مَعَهُ عَلَى أَمْرٍ جَامِعٍ لَمْ یَذْهَبُوا حَتَّى یَسْتَأْذِنُوهُ إِنَّ الَّذِینَ یَسْتَأْذِنُونَکَ أُولَئِکَ الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ فَإِذَا اسْتَأْذَنُوکَ لِبَعْضِ شَأْنِهِمْ فَأْذَنْ لِمَنْ شِئْتَ مِنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ لَهُمُ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ ﴿62﴾
همانا مؤمنان کسانى هستند که به خداوند و پیامبر او ایمان دارند و چون با او در کارى هم داستان شدند [به جایى] نمىروند مگر آنکه از او اجازه بگیرند بى گمان کسانى که از تو اجازه مىگیرند همان کسانى هستند که به خداوند و پیامبر او ایمان دارند، و چون براى بعضى از کارهایشان از تو اجازه خواستند، به هر کس از آنان که خواستى اجازه بده و براى آنان از خداوند آمرزش بخواه، چرا که خداوند آمرزگار مهربان است (62)
لَا تَجْعَلُوا دُعَاءَ الرَّسُولِ بَیْنَکُمْ کَدُعَاءِ بَعْضِکُمْ بَعْضًا قَدْ یَعْلَمُ اللَّهُ الَّذِینَ یَتَسَلَّلُونَ مِنْکُمْ لِوَاذًا فَلْیَحْذَرِ الَّذِینَ یُخَالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَنْ تُصِیبَهُمْ فِتْنَةٌ أَوْ یُصِیبَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿63﴾
خواندن پیامبر را در میان خودتان همانند خواندن بعضى از شما بعضى دیگر را مشمارید، به راستى که خداوند کسانى را از شما که پنهانى و پناهجویانه خود را بیرون میکشند میشناسد، باید کسانى که از فرمان او سرپیچى مىکنند بر حذر باشند از اینکه بلایى یا عذابى دردناک به آنان برسد (63)
أَلَا إِنَّ لِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ قَدْ یَعْلَمُ مَا أَنْتُمْ عَلَیْهِ وَیَوْمَ یُرْجَعُونَ إِلَیْهِ فَیُنَبِّئُهُمْ بِمَا عَمِلُوا وَاللَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ ﴿64﴾
هان بىگمان آنچه در آسمانها و زمین است از آن خداوند است، به راستى مىداند که شما اکنون در چه کارى هستید و روزى را که به سوى او باز گردانده مىشوند، آنگاه آنان را از [نتیجه و حقیقت] آنچه کردهاند آگاه مىگرداند و خداوند به هر چیزى داناست (64)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
تَبَارَکَ الَّذِی نَزَّلَ الْفُرْقَانَ عَلَى عَبْدِهِ لِیَکُونَ لِلْعَالَمِینَ نَذِیرًا ﴿1﴾
بزرگا کسى که فرقان را بر بنده اش نازل کرد تا هشداردهنده جهانیان باشد (1)
الَّذِی لَهُ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَلَمْ یَتَّخِذْ وَلَدًا وَلَمْ یَکُنْ لَهُ شَرِیکٌ فِی الْمُلْکِ وَخَلَقَ کُلَّ شَیْءٍ فَقَدَّرَهُ تَقْدِیرًا ﴿2﴾
کسى که فرمانروایى آسمانها و زمین از آن اوست، و فرزندى برنگزیده است، و در فرمانروایى شریکى ندارد، و همه چیز را آفریده است و به اندازه اش مقرر داشته است (2)
وَاتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ آلِهَةً لَا یَخْلُقُونَ شَیْئًا وَهُمْ یُخْلَقُونَ وَلَا یَمْلِکُونَ لِأَنْفُسِهِمْ ضَرًّا وَلَا نَفْعًا وَلَا یَمْلِکُونَ مَوْتًا وَلَا حَیَاةً وَلَا نُشُورًا ﴿3﴾
و [مشرکان] به جاى او خدایانى را به پرستش گرفته اند که چیزى نیافریده اند و خود آفریده شده اند، و براى خود اختیار زیان و سودى ندارند و اختیار میراندن و زنده داشتن و برانگیختن ندارند (3)
وَقَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا إِنْ هَذَا إِلَّا إِفْکٌ افْتَرَاهُ وَأَعَانَهُ عَلَیْهِ قَوْمٌ آخَرُونَ فَقَدْ جَاءُوا ظُلْمًا وَزُورًا ﴿4﴾
و کافران گفتند این [قرآن] جز افترایى نیست که آن را بر ساخته است و گروهى دیگر بر آن یاریش داده اند، به راستى که ستم و بهتانى در میان آوردند (4)
وَقَالُوا أَسَاطِیرُ الْأَوَّلِینَ اکْتَتَبَهَا فَهِیَ تُمْلَى عَلَیْهِ بُکْرَةً وَأَصِیلًا ﴿5﴾
و گفتند افسانه هاى پیشینیان است که براى خود نسخه بر داشته است، و آن بامداد و شامگاه بر او خوانده مىشود (5)
قُلْ أَنْزَلَهُ الَّذِی یَعْلَمُ السِّرَّ فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ إِنَّهُ کَانَ غَفُورًا رَحِیمًا ﴿6﴾
بگو آن را کسى نازل کرده است که نهانی هاى آسمان و زمین را مىداند، او آمرزگار مهربان است (6)
وَقَالُوا مَالِ هَذَا الرَّسُولِ یَأْکُلُ الطَّعَامَ وَیَمْشِی فِی الْأَسْوَاقِ لَوْلَا أُنْزِلَ إِلَیْهِ مَلَکٌ فَیَکُونَ مَعَهُ نَذِیرًا ﴿7﴾
و گفتند این چه پیامبرى است که غذا مىخورد و در بازارها راه مىرود، چرا فرشته اى با او فرستاده نشده است که همراه او هشداردهنده باشد؟ (7)
أَوْ یُلْقَى إِلَیْهِ کَنْزٌ أَوْ تَکُونُ لَهُ جَنَّةٌ یَأْکُلُ مِنْهَا وَقَالَ الظَّالِمُونَ إِنْ تَتَّبِعُونَ إِلَّا رَجُلًا مَسْحُورًا ﴿8﴾
یا چرا گنجى بر او نازل نمىشود، یا چرا باغى ندارد که از [بار و بر] آن بخورد، و مشرکان گفتند که جز از مردى جادو زده پیروى نمىکنید (8)
انْظُرْ کَیْفَ ضَرَبُوا لَکَ الْأَمْثَالَ فَضَلُّوا فَلَا یَسْتَطِیعُونَ سَبِیلًا ﴿9﴾
بنگر که چگونه براى تو مثل مىزنند و گمراه شده اند و راهى [به جایى] نمىتوانند برد (9)
تَبَارَکَ الَّذِی إِنْ شَاءَ جَعَلَ لَکَ خَیْرًا مِنْ ذَلِکَ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ وَیَجْعَلْ لَکَ قُصُورًا ﴿10﴾
بزرگا کسى که اگر خواهد براى تو بهتر از این پدید آورد بوستان هایى که جویباران از فرودست آن جارى است، و برایت کوشک ها قرار دهد (10)
بَلْ کَذَّبُوا بِالسَّاعَةِ وَأَعْتَدْنَا لِمَنْ کَذَّبَ بِالسَّاعَةِ سَعِیرًا ﴿11﴾
حق این است که قیامت را انکار کرده اند، و براى منکر قیامت آتشى فروزان آماده ساخته ایم (11)
إِذَا رَأَتْهُمْ مِنْ مَکَانٍ بَعِیدٍ سَمِعُوا لَهَا تَغَیُّظًا وَزَفِیرًا ﴿12﴾
چون [دوزخ] از فاصلهاى دور آنان را ببیند، خشم و خروشى از آن مىشنوند (12)
وَإِذَا أُلْقُوا مِنْهَا مَکَانًا ضَیِّقًا مُقَرَّنِینَ دَعَوْا هُنَالِکَ ثُبُورًا ﴿13﴾
و چون دست و پا بسته در تنگنایى از آن انداخته شوند، آنجاست که زارى کنند (13)
لَا تَدْعُوا الْیَوْمَ ثُبُورًا وَاحِدًا وَادْعُوا ثُبُورًا کَثِیرًا ﴿14﴾
امروز یک بار زارى مکنید، بلکه بسیار زارى کنید (14)
قُلْ أَذَلِکَ خَیْرٌ أَمْ جَنَّةُ الْخُلْدِ الَّتِی وُعِدَ الْمُتَّقُونَ کَانَتْ لَهُمْ جَزَاءً وَمَصِیرًا ﴿15﴾
بگو آیا این بهتر است یا بهشت جاویدانى که به پرهیزگاران وعده داده شده است که پاداش و سرانجام آنان است (15)
لَهُمْ فِیهَا مَا یَشَاءُونَ خَالِدِینَ کَانَ عَلَى رَبِّکَ وَعْدًا مَسْئُولًا ﴿16﴾
در آنجا هر چه خواهند هست و جاویدانند، این بر پروردگارت وعدهاى واجب است (16)
وَیَوْمَ یَحْشُرُهُمْ وَمَا یَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَیَقُولُ أَأَنْتُمْ أَضْلَلْتُمْ عِبَادِی هَؤُلَاءِ أَمْ هُمْ ضَلُّوا السَّبِیلَ ﴿17﴾
و روزى که آنان را با آنچه به جاى خدا پرستیدهاند، گرد آورد، [به آنان] گوید آیا شما این بندگان مرا گمراه کردید؟ یا آنکه خود ایشان ره گم کردند؟ (17)
قَالُوا سُبْحَانَکَ مَا کَانَ یَنْبَغِی لَنَا أَنْ نَتَّخِذَ مِنْ دُونِکَ مِنْ أَوْلِیَاءَ وَلَکِنْ مَتَّعْتَهُمْ وَآبَاءَهُمْ حَتَّى نَسُوا الذِّکْرَ وَکَانُوا قَوْمًا بُورًا ﴿18﴾
گویند پاکا که تویى، ما را نرسد که به جاى تو سرورى بگیریم، ولى ایشان و پدرانشان را چندان برخوردار گرداندى که پند [قرآن] را فراموش کردند، و قومى سردرگم شدند (18)
فَقَدْ کَذَّبُوکُمْ بِمَا تَقُولُونَ فَمَا تَسْتَطِیعُونَ صَرْفًا وَلَا نَصْرًا وَمَنْ یَظْلِمْ مِنْکُمْ نُذِقْهُ عَذَابًا کَبِیرًا ﴿19﴾
و به راستى گفته هاى [باطل] شما را تخطئه کردند، پس نه چاره اى توانید و نه نصرتى یابید، و هر کس از شما که ستم [شرک]ورزیده باشد، به او عذابى سهمگین مى چشانیم (19)
وَمَا أَرْسَلْنَا قَبْلَکَ مِنَ الْمُرْسَلِینَ إِلَّا إِنَّهُمْ لَیَأْکُلُونَ الطَّعَامَ وَیَمْشُونَ فِی الْأَسْوَاقِ وَجَعَلْنَا بَعْضَکُمْ لِبَعْضٍ فِتْنَةً أَتَصْبِرُونَ وَکَانَ رَبُّکَ بَصِیرًا﴿20﴾
و پیش از تو کسى از پیامبران را نفرستادیم مگر آنکه غذا مىخوردند و در بازارها راه مىرفتند، و بعضى از شما را مایه آزمون بعضى دیگر ساخته ایم آیا شکیبایى مىورزید؟ و پروردگار تو بیناست (20)
