- 1060
- 1000
- 1000
- 1000
تلاوت تحقیق راغب مصطفی غلوش سوره انبیاء آیات 101 تا آخر، شمس، نصر
تلاوت تحقیق راغب مصطفی غلوش، این تلاوت در کشور کویت اجرا گردیده است.
سوره 21: الأنبیاء
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
بىگمان کسانى که قبلا از جانب ما به آنان وعده نیکو داده شده است از آن [آتش] دور داشته خواهند شد (101)
إِنَّ الَّذِینَ سَبَقَتْ لَهُم مِّنَّا الْحُسْنَى أُوْلَئِکَ عَنْهَا مُبْعَدُونَ ﴿101﴾
صداى آن را نمىشنوند و آنان در میان آنچه دلهایشان بخواهد جاودانند (102)
لَا یَسْمَعُونَ حَسِیسَهَا وَهُمْ فِی مَا اشْتَهَتْ أَنفُسُهُمْ خَالِدُونَ ﴿102﴾
دلهره بزرگ آنان را غمگین نمىکند و فرشتگان از آنها استقبال مىکنند [و به آنان مىگویند] این همان روزى است که به شما وعده مىدادند (103)
لَا یَحْزُنُهُمُ الْفَزَعُ الْأَکْبَرُ وَتَتَلَقَّاهُمُ الْمَلَائِکَةُ هَذَا یَوْمُکُمُ الَّذِی کُنتُمْ تُوعَدُونَ ﴿103﴾
روزى که آسمان را همچون در پیچیدن صفحه نامهها در مىپیچیم همان گونه که بار نخست آفرینش را آغاز کردیم دوباره آن را بازمىگردانیم وعدهاى است بر عهده ما که ما انجامدهنده آنیم (104)
یَوْمَ نَطْوِی السَّمَاء کَطَیِّ السِّجِلِّ لِلْکُتُبِ کَمَا بَدَأْنَا أَوَّلَ خَلْقٍ نُّعِیدُهُ وَعْدًا عَلَیْنَا إِنَّا کُنَّا فَاعِلِینَ ﴿104﴾
و در حقیقت در زبور پس از تورات نوشتیم که زمین را بندگان شایسته ما به ارث خواهند برد (105)
وَلَقَدْ کَتَبْنَا فِی الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُهَا عِبَادِیَ الصَّالِحُونَ ﴿105﴾
به راستى در این [امور] براى مردم عبادتپیشه ابلاغى [حقیقى] است (106)
إِنَّ فِی هَذَا لَبَلَاغًا لِّقَوْمٍ عَابِدِینَ ﴿106﴾
و تو را جز رحمتى براى جهانیان نفرستادیم (107)
وَمَا أَرْسَلْنَاکَ إِلَّا رَحْمَةً لِّلْعَالَمِینَ ﴿107﴾
بگو جز این نیست که به من وحى مىشود که خداى شما خدایى یگانه است پس آیا مسلمان مىشوید (108)
قُلْ إِنَّمَا یُوحَى إِلَیَّ أَنَّمَا إِلَهُکُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَهَلْ أَنتُم مُّسْلِمُونَ ﴿108﴾
پس اگر روى برتافتند بگو به [همه] شما به طور یکسان اعلام کردم و نمىدانم آنچه وعده داده شدهاید آیا نزدیک استیا دور (109)
فَإِن تَوَلَّوْا فَقُلْ آذَنتُکُمْ عَلَى سَوَاء وَإِنْ أَدْرِی أَقَرِیبٌ أَم بَعِیدٌ مَّا تُوعَدُونَ ﴿109﴾
[آرى] او سخن آشکار را مىداند و آنچه را پوشیده مىدارید مىداند (110)
إِنَّهُ یَعْلَمُ الْجَهْرَ مِنَ الْقَوْلِ وَیَعْلَمُ مَا تَکْتُمُونَ ﴿110﴾
و نمىدانم شاید آن براى شما آزمایشى و تا چند گاهى [وسیله] برخوردارى باشد (111)
وَإِنْ أَدْرِی لَعَلَّهُ فِتْنَةٌ لَّکُمْ وَمَتَاعٌ إِلَى حِینٍ ﴿111﴾
گفت پروردگارا [خودت] به حق داورى کن و به رغم آنچه وصف مىکنید پروردگار ما همان بخشایشگر دستگیر است (112)
سوره 91: الشمس
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوگند به خورشید و تابندگىاش (1)
وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿1﴾
سوگند به ماه چون پى [خورشید] رود (2)
وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿2﴾
سوگند به روز چون [زمین را] روشن گرداند (3)
وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿3﴾
سوگند به شب چو پرده بر آن پوشد (4)
وَاللَّیْلِ إِذَا یَغْشَاهَا ﴿4﴾
سوگند به آسمان و آن کس که آن را برافراشت (5)
وَالسَّمَاء وَمَا بَنَاهَا ﴿5﴾
سوگند به زمین و آن کس که آن را گسترد (6)
وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿6﴾
سوگند به نفس و آن کس که آن را درست کرد (7)
وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿7﴾
سپس پلیدکارى و پرهیزگارىاش را به آن الهام کرد (8)
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿8﴾
که هر کس آن را پاک گردانید قطعا رستگار شد (9)
قَدْ أَفْلَحَ مَن زَکَّاهَا ﴿9﴾
و هر که آلودهاش ساخت قطعا درباخت (10)
وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا ﴿10﴾
[قوم] ثمود به سبب طغیان خود به تکذیب پرداختند (11)
کَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿11﴾
آنگاه که شقىترینشان بر[پا] خاست (12)
إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿12﴾
پس فرستاده خدا به آنان گفت زنهار مادهشتر خدا و [نوبت] آبخوردنش را [حرمت نهید] (13)
فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْیَاهَا ﴿13﴾
و[لى] دروغزنش خواندند و آن [مادهشتر] را پى کردند و پروردگارشان به [سزاى] گناهشان بر سرشان عذاب آورد و آنان را با خاک یکسان کرد (14)
فَکَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَیْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿14﴾
و از پیامد کار خویش بیمى به خود راه نداد (15)
وَلَا یَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿15﴾
سوره 110: النصر
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
چون یارى خدا و پیروزى فرا رسد (1)
إِذَا جَاء نَصْرُ اللَّهِ وَالْفَتْحُ ﴿1﴾
و ببینى که مردم دستهدسته در دین خدا درآیند (2)
وَرَأَیْتَ النَّاسَ یَدْخُلُونَ فِی دِینِ اللَّهِ أَفْوَاجًا ﴿2﴾
پس به ستایش پروردگارت نیایشگر باش و از او آمرزش خواه که وى همواره توبهپذیر است (3)
فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ وَاسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُ کَانَ تَوَّابًا ﴿3﴾
سوره 21: الأنبیاء
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
بىگمان کسانى که قبلا از جانب ما به آنان وعده نیکو داده شده است از آن [آتش] دور داشته خواهند شد (101)
إِنَّ الَّذِینَ سَبَقَتْ لَهُم مِّنَّا الْحُسْنَى أُوْلَئِکَ عَنْهَا مُبْعَدُونَ ﴿101﴾
صداى آن را نمىشنوند و آنان در میان آنچه دلهایشان بخواهد جاودانند (102)
لَا یَسْمَعُونَ حَسِیسَهَا وَهُمْ فِی مَا اشْتَهَتْ أَنفُسُهُمْ خَالِدُونَ ﴿102﴾
دلهره بزرگ آنان را غمگین نمىکند و فرشتگان از آنها استقبال مىکنند [و به آنان مىگویند] این همان روزى است که به شما وعده مىدادند (103)
لَا یَحْزُنُهُمُ الْفَزَعُ الْأَکْبَرُ وَتَتَلَقَّاهُمُ الْمَلَائِکَةُ هَذَا یَوْمُکُمُ الَّذِی کُنتُمْ تُوعَدُونَ ﴿103﴾
روزى که آسمان را همچون در پیچیدن صفحه نامهها در مىپیچیم همان گونه که بار نخست آفرینش را آغاز کردیم دوباره آن را بازمىگردانیم وعدهاى است بر عهده ما که ما انجامدهنده آنیم (104)
یَوْمَ نَطْوِی السَّمَاء کَطَیِّ السِّجِلِّ لِلْکُتُبِ کَمَا بَدَأْنَا أَوَّلَ خَلْقٍ نُّعِیدُهُ وَعْدًا عَلَیْنَا إِنَّا کُنَّا فَاعِلِینَ ﴿104﴾
و در حقیقت در زبور پس از تورات نوشتیم که زمین را بندگان شایسته ما به ارث خواهند برد (105)
وَلَقَدْ کَتَبْنَا فِی الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُهَا عِبَادِیَ الصَّالِحُونَ ﴿105﴾
به راستى در این [امور] براى مردم عبادتپیشه ابلاغى [حقیقى] است (106)
إِنَّ فِی هَذَا لَبَلَاغًا لِّقَوْمٍ عَابِدِینَ ﴿106﴾
و تو را جز رحمتى براى جهانیان نفرستادیم (107)
وَمَا أَرْسَلْنَاکَ إِلَّا رَحْمَةً لِّلْعَالَمِینَ ﴿107﴾
بگو جز این نیست که به من وحى مىشود که خداى شما خدایى یگانه است پس آیا مسلمان مىشوید (108)
قُلْ إِنَّمَا یُوحَى إِلَیَّ أَنَّمَا إِلَهُکُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَهَلْ أَنتُم مُّسْلِمُونَ ﴿108﴾
پس اگر روى برتافتند بگو به [همه] شما به طور یکسان اعلام کردم و نمىدانم آنچه وعده داده شدهاید آیا نزدیک استیا دور (109)
فَإِن تَوَلَّوْا فَقُلْ آذَنتُکُمْ عَلَى سَوَاء وَإِنْ أَدْرِی أَقَرِیبٌ أَم بَعِیدٌ مَّا تُوعَدُونَ ﴿109﴾
[آرى] او سخن آشکار را مىداند و آنچه را پوشیده مىدارید مىداند (110)
إِنَّهُ یَعْلَمُ الْجَهْرَ مِنَ الْقَوْلِ وَیَعْلَمُ مَا تَکْتُمُونَ ﴿110﴾
و نمىدانم شاید آن براى شما آزمایشى و تا چند گاهى [وسیله] برخوردارى باشد (111)
وَإِنْ أَدْرِی لَعَلَّهُ فِتْنَةٌ لَّکُمْ وَمَتَاعٌ إِلَى حِینٍ ﴿111﴾
گفت پروردگارا [خودت] به حق داورى کن و به رغم آنچه وصف مىکنید پروردگار ما همان بخشایشگر دستگیر است (112)
سوره 91: الشمس
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوگند به خورشید و تابندگىاش (1)
وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿1﴾
سوگند به ماه چون پى [خورشید] رود (2)
وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿2﴾
سوگند به روز چون [زمین را] روشن گرداند (3)
وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿3﴾
سوگند به شب چو پرده بر آن پوشد (4)
وَاللَّیْلِ إِذَا یَغْشَاهَا ﴿4﴾
سوگند به آسمان و آن کس که آن را برافراشت (5)
وَالسَّمَاء وَمَا بَنَاهَا ﴿5﴾
سوگند به زمین و آن کس که آن را گسترد (6)
وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿6﴾
سوگند به نفس و آن کس که آن را درست کرد (7)
وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿7﴾
سپس پلیدکارى و پرهیزگارىاش را به آن الهام کرد (8)
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿8﴾
که هر کس آن را پاک گردانید قطعا رستگار شد (9)
قَدْ أَفْلَحَ مَن زَکَّاهَا ﴿9﴾
و هر که آلودهاش ساخت قطعا درباخت (10)
وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا ﴿10﴾
[قوم] ثمود به سبب طغیان خود به تکذیب پرداختند (11)
کَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿11﴾
آنگاه که شقىترینشان بر[پا] خاست (12)
إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿12﴾
پس فرستاده خدا به آنان گفت زنهار مادهشتر خدا و [نوبت] آبخوردنش را [حرمت نهید] (13)
فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْیَاهَا ﴿13﴾
و[لى] دروغزنش خواندند و آن [مادهشتر] را پى کردند و پروردگارشان به [سزاى] گناهشان بر سرشان عذاب آورد و آنان را با خاک یکسان کرد (14)
فَکَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَیْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿14﴾
و از پیامد کار خویش بیمى به خود راه نداد (15)
وَلَا یَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿15﴾
سوره 110: النصر
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
چون یارى خدا و پیروزى فرا رسد (1)
إِذَا جَاء نَصْرُ اللَّهِ وَالْفَتْحُ ﴿1﴾
و ببینى که مردم دستهدسته در دین خدا درآیند (2)
وَرَأَیْتَ النَّاسَ یَدْخُلُونَ فِی دِینِ اللَّهِ أَفْوَاجًا ﴿2﴾
پس به ستایش پروردگارت نیایشگر باش و از او آمرزش خواه که وى همواره توبهپذیر است (3)
فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ وَاسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُ کَانَ تَوَّابًا ﴿3﴾
