- 186
- 1000
- 1000
- 1000
تلاوت ترتیل عبدالودود حنیف سوره ی مبارکه نباء
تلاوت ترتیل سوره ای عبدالودود حنیف با ترجمه دکتر الهی قمشه ای
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
عَمَّ یَتَسَاءَلُونَ ﴿1﴾
(مردم) از چه خبر مهمی پرسش و گفتگو می‌کنند؟ (1)
عَنِ النَّبَإِ الْعَظِیمِ ﴿2﴾
از خبر بزرگ (قیامت). (2)
الَّذِی هُمْ فِیهِ مُخْتَلِفُونَ ﴿3﴾
که در آن با هم به جدال و اختلاف کلمه برخاستند. (3)
کَلَّا سَیَعْلَمُونَ ﴿4﴾
چنین نیست (که منکران پنداشته‌اند) به زودی(به وقت مرگ) خواهند دانست. (4)
ثُمَّ کَلَّا سَیَعْلَمُونَ ﴿5﴾
و باز چنین نیست (که منکران پنداشته‌اند) البته به زودی آگاه می‌شوند. (5)
أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا ﴿6﴾
آیا ما زمین را مهد آسایش خلق نگردانیدیم؟ (6)
وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا ﴿7﴾
و کوهها را عماد و نگهبان آن نساختیم؟ (7)
وَخَلَقْنَاکُمْ أَزْوَاجًا ﴿8﴾
و شما را جفت (زن و مرد) آفریدیم. (8)
وَجَعَلْنَا نَوْمَکُمْ سُبَاتًا ﴿9﴾
و خواب را برای شما مایه (قوم حیات و) استراحت قرار دادیم. (9)
وَجَعَلْنَا اللَّیْلَ لِبَاسًا ﴿10﴾
و (پرده سیاه) شب را ساتر (احوال خلق) گردانیدیم. (10)
وَجَعَلْنَا النَّهَارَ مَعَاشًا ﴿11﴾
و روز روشن را برای تحصیل معاش آنان مقرر داشتیم. (11)
وَبَنَیْنَا فَوْقَکُمْ سَبْعًا شِدَادًا ﴿12﴾
و بر فراز شما هفت آسمان محکم بنا کردیم. (12)
وَجَعَلْنَا سِرَاجًا وَهَّاجًا ﴿13﴾
و چراغی (چون خورشید) رخشان بر افروختیم. (13)
وَأَنْزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجًا ﴿14﴾
و از فشار و تراکم ابرها آب باران فرو ریختیم. (14)
لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَنَبَاتًا ﴿15﴾
تا بدان آب، دانه و گیاه رویانیم. (15)
وَجَنَّاتٍ أَلْفَافًا ﴿16﴾
و باغهای پر درخت (و انواع میوه‌ها) پدید آوریم. (16)
إِنَّ یَوْمَ الْفَصْلِ کَانَ مِیقَاتًا ﴿17﴾
همانا روز فصل (یعنی روز قیامت که در آن فصل خصومتها شود) وعده گاه خلق است. (17)
یَوْمَ یُنْفَخُ فِی الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْوَاجًا ﴿18﴾
آن روزی که در صور بدمند (تا مردگان زنده شوند) و فوج فوج (به محشر) در آیید. (18)
وَفُتِحَتِ السَّمَاءُ فَکَانَتْ أَبْوَابًا ﴿19﴾
و درهای آسمان به ابواب مختلف گشوده شود (تا هر فوجی از دری شتابند). (19)
وَسُیِّرَتِ الْجِبَالُ فَکَانَتْ سَرَابًا ﴿20﴾
و کوهها را به گردش آرند تا به مانند سراب گردد. (20)
إِنَّ جَهَنَّمَ کَانَتْ مِرْصَادًا ﴿21﴾
همانا دوزخ کمینگاه (کافران و بد کاران) است. (21)
لِلطَّاغِینَ مَآبًا ﴿22﴾
آن دوزخ جایگاه مردم سرکش ستمکار است. (22)
لَابِثِینَ فِیهَا أَحْقَابًا ﴿23﴾
که در آن قرنها بمانند (و عذاب کشند). (23)
لَا یَذُوقُونَ فِیهَا بَرْدًا وَلَا شَرَابًا ﴿24﴾
هرگز در آنجا هیچ هوی خنک و شراب (طهور) نیاشامند. (24)
إِلَّا حَمِیمًا وَغَسَّاقًا ﴿25﴾
مگر آبی پلید و سوزان که حمیم و غسّاق جهنم است به آنها دهند. (25)
جَزَاءً وِفَاقًا ﴿26﴾
کیفری که با اعمال آنها موافق است. (26)
إِنَّهُمْ کَانُوا لَا یَرْجُونَ حِسَابًا ﴿27﴾
زیرا آنها به حقیقت امید به روز حساب نداشتند. (27)
وَکَذَّبُوا بِآیَاتِنَا کِذَّابًا ﴿28﴾
و آیات ما را سخت تکذیب کردند. (28)
وَکُلَّ شَیْءٍ أَحْصَیْنَاهُ کِتَابًا ﴿29﴾
و حال آنکه حساب هر چیزی را ما در کتابی (به احصاء و شماره) رقم کرده‌ایم. (29)
فَذُوقُوا فَلَنْ نَزِیدَکُمْ إِلَّا عَذَابًا ﴿30﴾
پس بچشید (کیفر تکذیب و بدکاری را) که هرگز بر شما چیزی جز رنج و عذاب دوزخ نیفزاییم. (30)
إِنَّ لِلْمُتَّقِینَ مَفَازًا ﴿31﴾
متقیان را در آن جهان مقام گشایش و هر گونه آسایش است. (31)
حَدَائِقَ وَأَعْنَابًا ﴿32﴾
باغها و تاکستانهاست. (32)
وَکَوَاعِبَ أَتْرَابًا ﴿33﴾
و دختران زیبای دلربا که همه در خوبی و جوانی مانند یکدیگرند. (33)
وَکَأْسًا دِهَاقًا ﴿34﴾
و جامهای پر از شراب (طهور و انواع نوشابه‌های شیرین و خوش). (34)
لَا یَسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوًا وَلَا کِذَّابًا ﴿35﴾
هرگز در آنجا سخن بیهوده و دروغ نشنوند. (35)
جَزَاءً مِنْ رَبِّکَ عَطَاءً حِسَابًا ﴿36﴾
این (نعمتهای ابدی) مزدی به عطاء و حساب پروردگار توست. (36)
رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا الرَّحْمَنِ لَا یَمْلِکُونَ مِنْهُ خِطَابًا ﴿37﴾
خدایی که آسمانها و زمین و همه مخلوقاتی که در بین آسمان و زمین است بیافریده همان خدای مهربان که (در عین مهربانی) کسی (از قهر و سطوتش) با او به گفتگو نتواند لب گشود. (37)
یَوْمَ یَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِکَةُ صَفًّا لَا یَتَکَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ وَقَالَ صَوَابًا ﴿38﴾
روزی که آن فرشته بزرگ روح القدس با همه فرشتگان صف زده و به نظم برخیزند و هیچ کس سخن نگوید جز آن کسی که خدای مهربانش به سخن اذن دهد و او سخن به صواب گوید (و به اذن خدا شفاعت گنهکاران کند). (38)
ذَلِکَ الْیَوْمُ الْحَقُّ فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ مَآبًا ﴿39﴾
چنین روز حتمی و محقق خواهد بود، پس هر که می‌خواهد نزد خدای خود (در آن روز) مقام و منزلتی یابد (امروز در راه ایمان و طاعت بکوشد). (39)
إِنَّا أَنْذَرْنَاکُمْ عَذَابًا قَرِیبًا یَوْمَ یَنْظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ یَدَاهُ وَیَقُولُ الْکَافِرُ یَا لَیْتَنِی کُنْتُ تُرَابًا ﴿40﴾
ما شما را از روز عذاب که نزدیک است ترسانیده و آگاه ساختیم، روزی که هر کس هر چه کرده در پیش روی خود حاضر بیند و کافر در آن روز گوید که ای کاش خاک بودم (تا چنین به آتش کفر خود نمی‌سوختیم). (40)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
عَمَّ یَتَسَاءَلُونَ ﴿1﴾
(مردم) از چه خبر مهمی پرسش و گفتگو می‌کنند؟ (1)
عَنِ النَّبَإِ الْعَظِیمِ ﴿2﴾
از خبر بزرگ (قیامت). (2)
الَّذِی هُمْ فِیهِ مُخْتَلِفُونَ ﴿3﴾
که در آن با هم به جدال و اختلاف کلمه برخاستند. (3)
کَلَّا سَیَعْلَمُونَ ﴿4﴾
چنین نیست (که منکران پنداشته‌اند) به زودی(به وقت مرگ) خواهند دانست. (4)
ثُمَّ کَلَّا سَیَعْلَمُونَ ﴿5﴾
و باز چنین نیست (که منکران پنداشته‌اند) البته به زودی آگاه می‌شوند. (5)
أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا ﴿6﴾
آیا ما زمین را مهد آسایش خلق نگردانیدیم؟ (6)
وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا ﴿7﴾
و کوهها را عماد و نگهبان آن نساختیم؟ (7)
وَخَلَقْنَاکُمْ أَزْوَاجًا ﴿8﴾
و شما را جفت (زن و مرد) آفریدیم. (8)
وَجَعَلْنَا نَوْمَکُمْ سُبَاتًا ﴿9﴾
و خواب را برای شما مایه (قوم حیات و) استراحت قرار دادیم. (9)
وَجَعَلْنَا اللَّیْلَ لِبَاسًا ﴿10﴾
و (پرده سیاه) شب را ساتر (احوال خلق) گردانیدیم. (10)
وَجَعَلْنَا النَّهَارَ مَعَاشًا ﴿11﴾
و روز روشن را برای تحصیل معاش آنان مقرر داشتیم. (11)
وَبَنَیْنَا فَوْقَکُمْ سَبْعًا شِدَادًا ﴿12﴾
و بر فراز شما هفت آسمان محکم بنا کردیم. (12)
وَجَعَلْنَا سِرَاجًا وَهَّاجًا ﴿13﴾
و چراغی (چون خورشید) رخشان بر افروختیم. (13)
وَأَنْزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجًا ﴿14﴾
و از فشار و تراکم ابرها آب باران فرو ریختیم. (14)
لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَنَبَاتًا ﴿15﴾
تا بدان آب، دانه و گیاه رویانیم. (15)
وَجَنَّاتٍ أَلْفَافًا ﴿16﴾
و باغهای پر درخت (و انواع میوه‌ها) پدید آوریم. (16)
إِنَّ یَوْمَ الْفَصْلِ کَانَ مِیقَاتًا ﴿17﴾
همانا روز فصل (یعنی روز قیامت که در آن فصل خصومتها شود) وعده گاه خلق است. (17)
یَوْمَ یُنْفَخُ فِی الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْوَاجًا ﴿18﴾
آن روزی که در صور بدمند (تا مردگان زنده شوند) و فوج فوج (به محشر) در آیید. (18)
وَفُتِحَتِ السَّمَاءُ فَکَانَتْ أَبْوَابًا ﴿19﴾
و درهای آسمان به ابواب مختلف گشوده شود (تا هر فوجی از دری شتابند). (19)
وَسُیِّرَتِ الْجِبَالُ فَکَانَتْ سَرَابًا ﴿20﴾
و کوهها را به گردش آرند تا به مانند سراب گردد. (20)
إِنَّ جَهَنَّمَ کَانَتْ مِرْصَادًا ﴿21﴾
همانا دوزخ کمینگاه (کافران و بد کاران) است. (21)
لِلطَّاغِینَ مَآبًا ﴿22﴾
آن دوزخ جایگاه مردم سرکش ستمکار است. (22)
لَابِثِینَ فِیهَا أَحْقَابًا ﴿23﴾
که در آن قرنها بمانند (و عذاب کشند). (23)
لَا یَذُوقُونَ فِیهَا بَرْدًا وَلَا شَرَابًا ﴿24﴾
هرگز در آنجا هیچ هوی خنک و شراب (طهور) نیاشامند. (24)
إِلَّا حَمِیمًا وَغَسَّاقًا ﴿25﴾
مگر آبی پلید و سوزان که حمیم و غسّاق جهنم است به آنها دهند. (25)
جَزَاءً وِفَاقًا ﴿26﴾
کیفری که با اعمال آنها موافق است. (26)
إِنَّهُمْ کَانُوا لَا یَرْجُونَ حِسَابًا ﴿27﴾
زیرا آنها به حقیقت امید به روز حساب نداشتند. (27)
وَکَذَّبُوا بِآیَاتِنَا کِذَّابًا ﴿28﴾
و آیات ما را سخت تکذیب کردند. (28)
وَکُلَّ شَیْءٍ أَحْصَیْنَاهُ کِتَابًا ﴿29﴾
و حال آنکه حساب هر چیزی را ما در کتابی (به احصاء و شماره) رقم کرده‌ایم. (29)
فَذُوقُوا فَلَنْ نَزِیدَکُمْ إِلَّا عَذَابًا ﴿30﴾
پس بچشید (کیفر تکذیب و بدکاری را) که هرگز بر شما چیزی جز رنج و عذاب دوزخ نیفزاییم. (30)
إِنَّ لِلْمُتَّقِینَ مَفَازًا ﴿31﴾
متقیان را در آن جهان مقام گشایش و هر گونه آسایش است. (31)
حَدَائِقَ وَأَعْنَابًا ﴿32﴾
باغها و تاکستانهاست. (32)
وَکَوَاعِبَ أَتْرَابًا ﴿33﴾
و دختران زیبای دلربا که همه در خوبی و جوانی مانند یکدیگرند. (33)
وَکَأْسًا دِهَاقًا ﴿34﴾
و جامهای پر از شراب (طهور و انواع نوشابه‌های شیرین و خوش). (34)
لَا یَسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوًا وَلَا کِذَّابًا ﴿35﴾
هرگز در آنجا سخن بیهوده و دروغ نشنوند. (35)
جَزَاءً مِنْ رَبِّکَ عَطَاءً حِسَابًا ﴿36﴾
این (نعمتهای ابدی) مزدی به عطاء و حساب پروردگار توست. (36)
رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا الرَّحْمَنِ لَا یَمْلِکُونَ مِنْهُ خِطَابًا ﴿37﴾
خدایی که آسمانها و زمین و همه مخلوقاتی که در بین آسمان و زمین است بیافریده همان خدای مهربان که (در عین مهربانی) کسی (از قهر و سطوتش) با او به گفتگو نتواند لب گشود. (37)
یَوْمَ یَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِکَةُ صَفًّا لَا یَتَکَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ وَقَالَ صَوَابًا ﴿38﴾
روزی که آن فرشته بزرگ روح القدس با همه فرشتگان صف زده و به نظم برخیزند و هیچ کس سخن نگوید جز آن کسی که خدای مهربانش به سخن اذن دهد و او سخن به صواب گوید (و به اذن خدا شفاعت گنهکاران کند). (38)
ذَلِکَ الْیَوْمُ الْحَقُّ فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ مَآبًا ﴿39﴾
چنین روز حتمی و محقق خواهد بود، پس هر که می‌خواهد نزد خدای خود (در آن روز) مقام و منزلتی یابد (امروز در راه ایمان و طاعت بکوشد). (39)
إِنَّا أَنْذَرْنَاکُمْ عَذَابًا قَرِیبًا یَوْمَ یَنْظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ یَدَاهُ وَیَقُولُ الْکَافِرُ یَا لَیْتَنِی کُنْتُ تُرَابًا ﴿40﴾
ما شما را از روز عذاب که نزدیک است ترسانیده و آگاه ساختیم، روزی که هر کس هر چه کرده در پیش روی خود حاضر بیند و کافر در آن روز گوید که ای کاش خاک بودم (تا چنین به آتش کفر خود نمی‌سوختیم). (40)
