- 2338
- 1000
- 1000
- 1000
قسمت 7 - تلفظ با دندانها
در این برنامه آقای محمدرضا حاج اسماعیلی به آموزش تلفظ با دندانها می پردازد.
تلفظ حروف واو، ثاء، ذال
این حرف، از حروفی است که از موضع شفتان (لب ها) صادر می‌گردد. تلفظ این حرف در فارسی به نحوی است که بدون اینکه لب ها بر یکدیگر سوار شوند، دندان‌های جلویی بالا بر روی لب پایین قرار می‌گیرد و این حرف جاری می‌شوند اما در تلاوت قرآن به نحوی است که دندانها هیچ دخالتی در ادای حرف ندارند، به طوری که لب‌ها کاملاً به صورت غنچه و گِرد درآمده و حرف واو تلفظ می شود.
این دو حرف در فارسی به شکل تلفظی زاء و سین، ادا می شوند مانند: «لثه ، لذیذ»؛ اما در تلاوت فصیح عربی قرآن، از مماس شدن نوک زبان با لبه‌ی دندان‌های ثنایای بالا (دندان‌های خرگوشی) همراه با خروج هوا، ایجاد می‌گردند.
تلفظ حروف عین ، حاء
این دو حرف از حروف حلقی هستند که همراه با هوای بازدم و تنگ شدن دیواره‌های حلق به یکدیگر، این دو حرف ایجاد می‌گردند. صدای حاء نسبتاً خشن و گرفته است اما در صدای عین، از گرفتگی و خشونت حاء، خبری نیست. جهت سهولت در یادگیری تلفظ حاء می‌توان گفت: «حالتی که برای گرم کردن دست ها در فصل سرد زمستان به کار می‌رود همان شیوه تلفظی حرف حاء است».
تلفظ حرف صاد
تلفظ حرف صاد همان تلفظ سین است، یعنی با نزدیک شدن سطح جلوی زبان (عقب تر از نوک زبان)، با قسمت مقابل خود ایجاد می‌گردد. در تلفظ حرف صاد، کفِ زبان گود شده و ریشه زبان به سوی کام بالا می‌آید. و به عبارت ساده‌تر سین، دهان افقی و کم حجم اما صاد، دهان عمودی و حجیم است.
تلفظ حرف ضاد
این حرف، سخت‌ترین حرف الفبای عربی از لحاظ نحوه‌ی تلفظ است. که از تماس بخش زیادی از کناره زبان (چپ یا راست) با دندان‌های آسیابی بالا (دندان های اضراس) در همان طرف ایجاد می‌گردد.
راحت‌ترین توضیح این است که ضاد را به صورت دال پرحجم و دهان عمودی اما با نرمی بیشتری ادا کنیم، (یا به عبارتی دیگر مخلوطی از حرف طاء و دال) به گونه‌ای که همچون حرف دال، به سرعت از مخرجش جدا نشود بلکه با نرمی و کندی بیشتری همراه است. همچنین باید دقت کرد که نباید با حرف ظاء (نوک زبانی) اشتباه گرفت.
تلفظ حرف طاء
این حرف نیز از حروف لسانی است که همچون حرف تاء ادا می‌گردد. (تماس سر زبان با صفحه ی پشت لثه ثنایای بالا) با این تفاوت که حرف تاء، کم حجم و دهان افقی، ولی حرف طاء، پرحجم و دهان عمودی که در یک لحظه سطح زبان نیز با کام بالا منطبق می گردد، تلفظ می‌گردد.
تلفظ حرف ظاء
حرف ظاء علاوه بر ذال و ثاء، یکی دیگر از حروف لسانی (البته نوک زبانی) است، که نوک زبان با لبه ی دندان‌های ثنایای بالا برخورد می‌کند. اما فرق حرف ظاء با ذال در این است که موقع تلفظ ذال، دهان به صورت افقی باز می‌گردد، اما با تلفظ حرف ظاء، دهان حالت عمودی به خود می‌گیرد و حرف پرحجم و پُر ادا می‌شود (کفِ زبان گود می شود و ریشه زبان، بالا می آید).
تلفظ حرف غین
این حرف نیز از حروف حلقی است که از بالای حلق (قسمت نزدیک تر به دهان) تلفظ می شود، که در فارسی به شکل حرف قاف ادا می‌گردد، مانند غاز و غار. بهترین راهنمایی برای یادگیری تلفظ این حرف به صورت عربی فصیح، صدای غِرغِره‌ی آب در گلو است.
تلفظ حروف واو، ثاء، ذال
این حرف، از حروفی است که از موضع شفتان (لب ها) صادر می‌گردد. تلفظ این حرف در فارسی به نحوی است که بدون اینکه لب ها بر یکدیگر سوار شوند، دندان‌های جلویی بالا بر روی لب پایین قرار می‌گیرد و این حرف جاری می‌شوند اما در تلاوت قرآن به نحوی است که دندانها هیچ دخالتی در ادای حرف ندارند، به طوری که لب‌ها کاملاً به صورت غنچه و گِرد درآمده و حرف واو تلفظ می شود.
این دو حرف در فارسی به شکل تلفظی زاء و سین، ادا می شوند مانند: «لثه ، لذیذ»؛ اما در تلاوت فصیح عربی قرآن، از مماس شدن نوک زبان با لبه‌ی دندان‌های ثنایای بالا (دندان‌های خرگوشی) همراه با خروج هوا، ایجاد می‌گردند.
تلفظ حروف عین ، حاء
این دو حرف از حروف حلقی هستند که همراه با هوای بازدم و تنگ شدن دیواره‌های حلق به یکدیگر، این دو حرف ایجاد می‌گردند. صدای حاء نسبتاً خشن و گرفته است اما در صدای عین، از گرفتگی و خشونت حاء، خبری نیست. جهت سهولت در یادگیری تلفظ حاء می‌توان گفت: «حالتی که برای گرم کردن دست ها در فصل سرد زمستان به کار می‌رود همان شیوه تلفظی حرف حاء است».
تلفظ حرف صاد
تلفظ حرف صاد همان تلفظ سین است، یعنی با نزدیک شدن سطح جلوی زبان (عقب تر از نوک زبان)، با قسمت مقابل خود ایجاد می‌گردد. در تلفظ حرف صاد، کفِ زبان گود شده و ریشه زبان به سوی کام بالا می‌آید. و به عبارت ساده‌تر سین، دهان افقی و کم حجم اما صاد، دهان عمودی و حجیم است.
تلفظ حرف ضاد
این حرف، سخت‌ترین حرف الفبای عربی از لحاظ نحوه‌ی تلفظ است. که از تماس بخش زیادی از کناره زبان (چپ یا راست) با دندان‌های آسیابی بالا (دندان های اضراس) در همان طرف ایجاد می‌گردد.
راحت‌ترین توضیح این است که ضاد را به صورت دال پرحجم و دهان عمودی اما با نرمی بیشتری ادا کنیم، (یا به عبارتی دیگر مخلوطی از حرف طاء و دال) به گونه‌ای که همچون حرف دال، به سرعت از مخرجش جدا نشود بلکه با نرمی و کندی بیشتری همراه است. همچنین باید دقت کرد که نباید با حرف ظاء (نوک زبانی) اشتباه گرفت.
تلفظ حرف طاء
این حرف نیز از حروف لسانی است که همچون حرف تاء ادا می‌گردد. (تماس سر زبان با صفحه ی پشت لثه ثنایای بالا) با این تفاوت که حرف تاء، کم حجم و دهان افقی، ولی حرف طاء، پرحجم و دهان عمودی که در یک لحظه سطح زبان نیز با کام بالا منطبق می گردد، تلفظ می‌گردد.
تلفظ حرف ظاء
حرف ظاء علاوه بر ذال و ثاء، یکی دیگر از حروف لسانی (البته نوک زبانی) است، که نوک زبان با لبه ی دندان‌های ثنایای بالا برخورد می‌کند. اما فرق حرف ظاء با ذال در این است که موقع تلفظ ذال، دهان به صورت افقی باز می‌گردد، اما با تلفظ حرف ظاء، دهان حالت عمودی به خود می‌گیرد و حرف پرحجم و پُر ادا می‌شود (کفِ زبان گود می شود و ریشه زبان، بالا می آید).
تلفظ حرف غین
این حرف نیز از حروف حلقی است که از بالای حلق (قسمت نزدیک تر به دهان) تلفظ می شود، که در فارسی به شکل حرف قاف ادا می‌گردد، مانند غاز و غار. بهترین راهنمایی برای یادگیری تلفظ این حرف به صورت عربی فصیح، صدای غِرغِره‌ی آب در گلو است.
