- 1441
- 1000
- 1000
- 1000
درس چهاردهم - اخفاء
استاد یاریگل در این برنامه از آموزش تجوید به مبحث اخفاء می پردازند...
هر گاه بعد از تنوین یا نون ساکنه یکی از حروف پانزدهگانه زیر قرار گیرد، چه در یک کلمه یا دو کلمه باشند، تنوین و نون ساکنه، اخفاء شده و با غنه طبیعی (خفیف) ادا میگردد.
زیرا مخرج نون با مخارج حروف مزبور نه چندان فاصله دارد، که مانند حروف حلقی اظهار شود، و نه آن قدر نزدیک است، تا مثل حروف یرملون ادغام گردد، بلکه میان اظهار و ادغام که همان «اخفاء» است ادا میشود. در این حالت زبان به مخرج نون گذارده نمیشود و باید صدا را اندکی کشید، تا اخفاء حاصل گردد، و قراء ترک غنه را در حال اخفاء جایز نمیدانند.
علامت اخفاء حرف «ف» یا یک نقطه است که در بعضی قرآنها بالای آن حرف میگذارند.
احکام اخفاء
در اجرای حکم اخفاء فرقی نمیکند حرف اخفا و نون در یک کلمه باشند یا در دو کلمه. کیفیت اخفاء، از جهت پرحجمی و کمحجمی، به حروف اخفاء بستگی دارد؛ اگر حروف اخفاء از حروف استعلاء باشد، اخفاء پرحجم است، و اگر از حروف استفال باشد، اخفاء کمحجم و رقیق خواهد بود.
اخفا، افزون بر نون، از احکام میم ساکن نیز شمرده شده است؛ یعنی اگر پس از حرف میم ساکن، حرف «با» قرار گیرد، میم را به صورت اخفا میخوانیم. مانند:«هم بارزون»؛ «لهم به» و «امدا بعیدا» (امدم بعیدا).
اخفاء در نون ساکن و تنوین را اخفای حقیقی، و در میم ساکن، اخفای شفوی گفتهاند.
هر گاه بعد از تنوین یا نون ساکنه یکی از حروف پانزدهگانه زیر قرار گیرد، چه در یک کلمه یا دو کلمه باشند، تنوین و نون ساکنه، اخفاء شده و با غنه طبیعی (خفیف) ادا میگردد.
زیرا مخرج نون با مخارج حروف مزبور نه چندان فاصله دارد، که مانند حروف حلقی اظهار شود، و نه آن قدر نزدیک است، تا مثل حروف یرملون ادغام گردد، بلکه میان اظهار و ادغام که همان «اخفاء» است ادا میشود. در این حالت زبان به مخرج نون گذارده نمیشود و باید صدا را اندکی کشید، تا اخفاء حاصل گردد، و قراء ترک غنه را در حال اخفاء جایز نمیدانند.
علامت اخفاء حرف «ف» یا یک نقطه است که در بعضی قرآنها بالای آن حرف میگذارند.
احکام اخفاء
در اجرای حکم اخفاء فرقی نمیکند حرف اخفا و نون در یک کلمه باشند یا در دو کلمه. کیفیت اخفاء، از جهت پرحجمی و کمحجمی، به حروف اخفاء بستگی دارد؛ اگر حروف اخفاء از حروف استعلاء باشد، اخفاء پرحجم است، و اگر از حروف استفال باشد، اخفاء کمحجم و رقیق خواهد بود.
اخفا، افزون بر نون، از احکام میم ساکن نیز شمرده شده است؛ یعنی اگر پس از حرف میم ساکن، حرف «با» قرار گیرد، میم را به صورت اخفا میخوانیم. مانند:«هم بارزون»؛ «لهم به» و «امدا بعیدا» (امدم بعیدا).
اخفاء در نون ساکن و تنوین را اخفای حقیقی، و در میم ساکن، اخفای شفوی گفتهاند.