- 959
تسنیم 25
آیات 164 تا 169 سوره بقره با صدای محمد جبریل و ترجمه استاد بهاءالدین خرمشاهی.
إِنَّ فِی خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّیْلِ وَالنَّهَارِ وَالْفُلْکِ الَّتِی تَجْرِی فِی الْبَحْرِ بِمَا یَنْفَعُ النَّاسَ وَمَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ مَاءٍ فَأَحْیَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَبَثَّ فِیهَا مِنْ کُلِّ دَابَّةٍ وَتَصْرِیفِ الرِّیَاحِ وَالسَّحَابِ الْمُسَخَّرِ بَیْنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ لَآیَاتٍ لِقَوْمٍ یَعْقِلُونَ ﴿164﴾
آرى در آفرینش آسمانها و زمین و در پى یکدیگر آمدن شب و روز و در کشتى اى که براى بهرهورى مردم در دریا روان است، و آبى که خداوند از آسمان فرو فرستاده است و بدان زمین را پس از پژمردنش زنده داشته و جانورانى که در آن پراکنده است، و در گردش بادها و در ابرى که بین آسمان و زمین آرمیده است، براى مردمى که مى اندیشند، شگفتیهاست (164)
وَمِنَ النَّاسِ مَنْ یَتَّخِذُ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَنْدَادًا یُحِبُّونَهُمْ کَحُبِّ اللَّهِ وَالَّذِینَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ وَلَوْ یَرَى الَّذِینَ ظَلَمُوا إِذْ یَرَوْنَ الْعَذَابَ أَنَّ الْقُوَّةَ لِلَّهِ جَمِیعًا وَأَنَّ اللَّهَ شَدِیدُ الْعَذَابِ ﴿165﴾
کسانى از مردم هستند که همتایانى براى خداوند قائل مى شوند و آنها را همچون خدا دوست مىدارند، حال آنکه مؤمنان خداوند را دوست تر دارند، و اگر ستمکاران [ مشرکان] به هنگامى که عذاب [روز قیامت] را مشاهده کنند، بدانند که هر قدرتى از آن خداوند است و خداوند سخت کیفر است [پشیمان مىشوند و به حقیقت پى مى برند] (165)
إِذْ تَبَرَّأَ الَّذِینَ اتُّبِعُوا مِنَ الَّذِینَ اتَّبَعُوا وَرَأَوُا الْعَذَابَ وَتَقَطَّعَتْ بِهِمُ الْأَسْبَابُ ﴿166﴾
آنگاه که پیشوایان [گمراه] از پیروان تبرى جویند و عذاب را مشاهده کنند و پیوندشان گسسته شود (166)
وَقَالَ الَّذِینَ اتَّبَعُوا لَوْ أَنَّ لَنَا کَرَّةً فَنَتَبَرَّأَ مِنْهُمْ کَمَا تَبَرَّءُوا مِنَّا کَذَلِکَ یُرِیهِمُ اللَّهُ أَعْمَالَهُمْ حَسَرَاتٍ عَلَیْهِمْ وَمَا هُمْ بِخَارِجِینَ مِنَ النَّارِ ﴿167﴾
و پیروان گویند کاش براى ما بازگشتى بود، تا همان گونه که آنان اکنون از ما تبرى جستند، ما نیز از آنان تبرى مى جستیم، بدینسان خداوند کردارشان را همچون مایه حسرت بدیشان مى نمایاند، و از آتش دوزخ بیرون آمدنى نیستند (167)
یَا أَیُّهَا النَّاسُ کُلُوا مِمَّا فِی الْأَرْضِ حَلَالًا طَیِّبًا وَلَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّیْطَانِ إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُبِینٌ ﴿168﴾
اى مردم از آنچه در زمین حلال و پاکیزه است بخورید و از گام هاى شیطان پیروى نکنید چرا که او دشمن آشکار شماست (168)
إِنَّمَا یَأْمُرُکُمْ بِالسُّوءِ وَالْفَحْشَاءِ وَأَنْ تَقُولُوا عَلَى اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ ﴿169﴾
او شما را به بدى و ناشایستى وامى دارد و بر آن مى دارد که آنچه نمى دانید به خداوند نسبت دهید (169)
إِنَّ فِی خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّیْلِ وَالنَّهَارِ وَالْفُلْکِ الَّتِی تَجْرِی فِی الْبَحْرِ بِمَا یَنْفَعُ النَّاسَ وَمَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ مَاءٍ فَأَحْیَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَبَثَّ فِیهَا مِنْ کُلِّ دَابَّةٍ وَتَصْرِیفِ الرِّیَاحِ وَالسَّحَابِ الْمُسَخَّرِ بَیْنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ لَآیَاتٍ لِقَوْمٍ یَعْقِلُونَ ﴿164﴾
آرى در آفرینش آسمانها و زمین و در پى یکدیگر آمدن شب و روز و در کشتى اى که براى بهرهورى مردم در دریا روان است، و آبى که خداوند از آسمان فرو فرستاده است و بدان زمین را پس از پژمردنش زنده داشته و جانورانى که در آن پراکنده است، و در گردش بادها و در ابرى که بین آسمان و زمین آرمیده است، براى مردمى که مى اندیشند، شگفتیهاست (164)
وَمِنَ النَّاسِ مَنْ یَتَّخِذُ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَنْدَادًا یُحِبُّونَهُمْ کَحُبِّ اللَّهِ وَالَّذِینَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ وَلَوْ یَرَى الَّذِینَ ظَلَمُوا إِذْ یَرَوْنَ الْعَذَابَ أَنَّ الْقُوَّةَ لِلَّهِ جَمِیعًا وَأَنَّ اللَّهَ شَدِیدُ الْعَذَابِ ﴿165﴾
کسانى از مردم هستند که همتایانى براى خداوند قائل مى شوند و آنها را همچون خدا دوست مىدارند، حال آنکه مؤمنان خداوند را دوست تر دارند، و اگر ستمکاران [ مشرکان] به هنگامى که عذاب [روز قیامت] را مشاهده کنند، بدانند که هر قدرتى از آن خداوند است و خداوند سخت کیفر است [پشیمان مىشوند و به حقیقت پى مى برند] (165)
إِذْ تَبَرَّأَ الَّذِینَ اتُّبِعُوا مِنَ الَّذِینَ اتَّبَعُوا وَرَأَوُا الْعَذَابَ وَتَقَطَّعَتْ بِهِمُ الْأَسْبَابُ ﴿166﴾
آنگاه که پیشوایان [گمراه] از پیروان تبرى جویند و عذاب را مشاهده کنند و پیوندشان گسسته شود (166)
وَقَالَ الَّذِینَ اتَّبَعُوا لَوْ أَنَّ لَنَا کَرَّةً فَنَتَبَرَّأَ مِنْهُمْ کَمَا تَبَرَّءُوا مِنَّا کَذَلِکَ یُرِیهِمُ اللَّهُ أَعْمَالَهُمْ حَسَرَاتٍ عَلَیْهِمْ وَمَا هُمْ بِخَارِجِینَ مِنَ النَّارِ ﴿167﴾
و پیروان گویند کاش براى ما بازگشتى بود، تا همان گونه که آنان اکنون از ما تبرى جستند، ما نیز از آنان تبرى مى جستیم، بدینسان خداوند کردارشان را همچون مایه حسرت بدیشان مى نمایاند، و از آتش دوزخ بیرون آمدنى نیستند (167)
یَا أَیُّهَا النَّاسُ کُلُوا مِمَّا فِی الْأَرْضِ حَلَالًا طَیِّبًا وَلَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّیْطَانِ إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُبِینٌ ﴿168﴾
اى مردم از آنچه در زمین حلال و پاکیزه است بخورید و از گام هاى شیطان پیروى نکنید چرا که او دشمن آشکار شماست (168)
إِنَّمَا یَأْمُرُکُمْ بِالسُّوءِ وَالْفَحْشَاءِ وَأَنْ تَقُولُوا عَلَى اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ ﴿169﴾
او شما را به بدى و ناشایستى وامى دارد و بر آن مى دارد که آنچه نمى دانید به خداوند نسبت دهید (169)