- 662
تسنیم 300 - آیات 54 تا 61 سوره کهف
در این برنامه تلاوت ترتیل محمد جبریل و ترجمه شنیداری صفحه 300 قرآن کریم شامل آیات 54 تا 61 سوره کهف را به قلم استاد بهاء الدین خرمشاهی می شنوید .
سوره 18: الکهف
اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه می‌برم به خدا از شر شیطان رانده شده
وَلَقَدْ صَرَّفْنَا فِی هَذَا الْقُرْآنِ لِلنَّاسِ مِنْ کُلِّ مَثَلٍ وَکَانَ الْإِنْسَانُ أَکْثَرَ شَیْءٍ جَدَلًا ﴿54﴾
و در این قرآن براى مردم هر گونه مثلى را گونه گون بیان داشته ایم و انسان از هر موجودى جدل پیشه تر است (54)
وَمَا مَنَعَ النَّاسَ أَنْ یُؤْمِنُوا إِذْ جَاءَهُمُ الْهُدَى وَیَسْتَغْفِرُوا رَبَّهُمْ إِلَّا أَنْ تَأْتِیَهُمْ سُنَّةُ الْأَوَّلِینَ أَوْ یَأْتِیَهُمُ الْعَذَابُ قُبُلًا ﴿55﴾
و مردمان را به هنگامى که هدایت به سویشان آمد، چیزى از ایمان آوردن و آمرزش خواهى از پروردگارشان باز نداشت، مگر آنکه سنت پیشینیان براى آنان نیز پیش آمد، یا عذاب رویا رویشان آمد (55)
وَمَا نُرْسِلُ الْمُرْسَلِینَ إِلَّا مُبَشِّرِینَ وَمُنْذِرِینَ وَیُجَادِلُ الَّذِینَ کَفَرُوا بِالْبَاطِلِ لِیُدْحِضُوا بِهِ الْحَقَّ وَاتَّخَذُوا آیَاتِی وَمَا أُنْذِرُوا هُزُوًا ﴿56﴾
و ما پیامبران را جز مژده آور و هشدار دهنده نمى فرستیم و کافران از باطل دفاع مىکنند که حق را با آن ابطال کنند، و آیات من و هشدار خویش را به ریشخند گرفتند (56)
وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ ذُکِّرَ بِآیَاتِ رَبِّهِ فَأَعْرَضَ عَنْهَا وَنَسِیَ مَا قَدَّمَتْ یَدَاهُ إِنَّا جَعَلْنَا عَلَى قُلُوبِهِمْ أَکِنَّةً أَنْ یَفْقَهُوهُ وَفِی آذَانِهِمْ وَقْرًا وَإِنْ تَدْعُهُمْ إِلَى الْهُدَى فَلَنْ یَهْتَدُوا إِذًا أَبَدًا ﴿57﴾
و کیست ستمکارتر از کسى که به آیات پروردگارش پند داده شود و از آن روى بگرداند و کار و کردار پیشین خود را فراموش کند، ما بر دلهایشان پرده هایى کشیده ایم که آن [پیام] را در نیابند و در گوش هاى آنان سنگینى اى [نهادهایم] و اگر ایشان را به سوى هدایت فراخوانى، هرگز و به هیچ وجه راه نیابند (57)
وَرَبُّکَ الْغَفُورُ ذُو الرَّحْمَةِ لَوْ یُؤَاخِذُهُمْ بِمَا کَسَبُوا لَعَجَّلَ لَهُمُ الْعَذَابَ بَلْ لَهُمْ مَوْعِدٌ لَنْ یَجِدُوا مِنْ دُونِهِ مَوْئِلًا ﴿58﴾
و پروردگار تو آمرزگار صاحب رحمت است، اگر آنان را به خاطر آنچه کرده اند، فرو مى گرفت، عذابشان را پیش مى انداخت، ولى براى آنان میعادى مقرر است که در برابر آن پناهگاهى نمى یابند (58)
وَتِلْکَ الْقُرَى أَهْلَکْنَاهُمْ لَمَّا ظَلَمُوا وَجَعَلْنَا لِمَهْلِکِهِمْ مَوْعِدًا ﴿59﴾
و این شهرهایى است که چون [اهلش] ستم ورزیدند، نابودشان کردیم، و براى نابودیشان میعادى مقرر داشتیم (59)
وَإِذْ قَالَ مُوسَى لِفَتَاهُ لَا أَبْرَحُ حَتَّى أَبْلُغَ مَجْمَعَ الْبَحْرَیْنِ أَوْ أَمْضِیَ حُقُبًا ﴿60﴾
و چنین بود که موسى به شاگردش گفت دست از سیر و طلب برندارم تا به مجمع البحرین برسم، یا آنکه روزگارانى دراز راه بپیمایم (60)
فَلَمَّا بَلَغَا مَجْمَعَ بَیْنِهِمَا نَسِیَا حُوتَهُمَا فَاتَّخَذَ سَبِیلَهُ فِی الْبَحْرِ سَرَبًا ﴿61﴾
و چون به مجمع بین آن دو [دریا] رسیدند ماهی شان را فراموش کردند که راهش را به میان دریا در پیش گرفته بود و روانه شده بود (61)
سوره 18: الکهف
اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه می‌برم به خدا از شر شیطان رانده شده
وَلَقَدْ صَرَّفْنَا فِی هَذَا الْقُرْآنِ لِلنَّاسِ مِنْ کُلِّ مَثَلٍ وَکَانَ الْإِنْسَانُ أَکْثَرَ شَیْءٍ جَدَلًا ﴿54﴾
و در این قرآن براى مردم هر گونه مثلى را گونه گون بیان داشته ایم و انسان از هر موجودى جدل پیشه تر است (54)
وَمَا مَنَعَ النَّاسَ أَنْ یُؤْمِنُوا إِذْ جَاءَهُمُ الْهُدَى وَیَسْتَغْفِرُوا رَبَّهُمْ إِلَّا أَنْ تَأْتِیَهُمْ سُنَّةُ الْأَوَّلِینَ أَوْ یَأْتِیَهُمُ الْعَذَابُ قُبُلًا ﴿55﴾
و مردمان را به هنگامى که هدایت به سویشان آمد، چیزى از ایمان آوردن و آمرزش خواهى از پروردگارشان باز نداشت، مگر آنکه سنت پیشینیان براى آنان نیز پیش آمد، یا عذاب رویا رویشان آمد (55)
وَمَا نُرْسِلُ الْمُرْسَلِینَ إِلَّا مُبَشِّرِینَ وَمُنْذِرِینَ وَیُجَادِلُ الَّذِینَ کَفَرُوا بِالْبَاطِلِ لِیُدْحِضُوا بِهِ الْحَقَّ وَاتَّخَذُوا آیَاتِی وَمَا أُنْذِرُوا هُزُوًا ﴿56﴾
و ما پیامبران را جز مژده آور و هشدار دهنده نمى فرستیم و کافران از باطل دفاع مىکنند که حق را با آن ابطال کنند، و آیات من و هشدار خویش را به ریشخند گرفتند (56)
وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ ذُکِّرَ بِآیَاتِ رَبِّهِ فَأَعْرَضَ عَنْهَا وَنَسِیَ مَا قَدَّمَتْ یَدَاهُ إِنَّا جَعَلْنَا عَلَى قُلُوبِهِمْ أَکِنَّةً أَنْ یَفْقَهُوهُ وَفِی آذَانِهِمْ وَقْرًا وَإِنْ تَدْعُهُمْ إِلَى الْهُدَى فَلَنْ یَهْتَدُوا إِذًا أَبَدًا ﴿57﴾
و کیست ستمکارتر از کسى که به آیات پروردگارش پند داده شود و از آن روى بگرداند و کار و کردار پیشین خود را فراموش کند، ما بر دلهایشان پرده هایى کشیده ایم که آن [پیام] را در نیابند و در گوش هاى آنان سنگینى اى [نهادهایم] و اگر ایشان را به سوى هدایت فراخوانى، هرگز و به هیچ وجه راه نیابند (57)
وَرَبُّکَ الْغَفُورُ ذُو الرَّحْمَةِ لَوْ یُؤَاخِذُهُمْ بِمَا کَسَبُوا لَعَجَّلَ لَهُمُ الْعَذَابَ بَلْ لَهُمْ مَوْعِدٌ لَنْ یَجِدُوا مِنْ دُونِهِ مَوْئِلًا ﴿58﴾
و پروردگار تو آمرزگار صاحب رحمت است، اگر آنان را به خاطر آنچه کرده اند، فرو مى گرفت، عذابشان را پیش مى انداخت، ولى براى آنان میعادى مقرر است که در برابر آن پناهگاهى نمى یابند (58)
وَتِلْکَ الْقُرَى أَهْلَکْنَاهُمْ لَمَّا ظَلَمُوا وَجَعَلْنَا لِمَهْلِکِهِمْ مَوْعِدًا ﴿59﴾
و این شهرهایى است که چون [اهلش] ستم ورزیدند، نابودشان کردیم، و براى نابودیشان میعادى مقرر داشتیم (59)
وَإِذْ قَالَ مُوسَى لِفَتَاهُ لَا أَبْرَحُ حَتَّى أَبْلُغَ مَجْمَعَ الْبَحْرَیْنِ أَوْ أَمْضِیَ حُقُبًا ﴿60﴾
و چنین بود که موسى به شاگردش گفت دست از سیر و طلب برندارم تا به مجمع البحرین برسم، یا آنکه روزگارانى دراز راه بپیمایم (60)
فَلَمَّا بَلَغَا مَجْمَعَ بَیْنِهِمَا نَسِیَا حُوتَهُمَا فَاتَّخَذَ سَبِیلَهُ فِی الْبَحْرِ سَرَبًا ﴿61﴾
و چون به مجمع بین آن دو [دریا] رسیدند ماهی شان را فراموش کردند که راهش را به میان دریا در پیش گرفته بود و روانه شده بود (61)