- 3232
تسنیم 290 - آیات 76 تا 86 سوره اسراء
در این برنامه تلاوت ترتیل محمد جبریل و ترجمه شنیداری صفحه 290 قرآن کریم شامل آیات 76 تا 86 سوره اسراء را به قلم استاد بهاء الدین خرمشاهی می شنوید .
سوره 17: الإسراء
أعوذ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیطَانِ الرَّجِیمِ
پناه می برم به خدا از شر شیطان رانده شده
وَإِنْ کَادُوا لَیَسْتَفِزُّونَکَ مِنَ الْأَرْضِ لِیُخْرِجُوکَ مِنْهَا وَإِذًا لَا یَلْبَثُونَ خِلَافَکَ إِلَّا قَلِیلًا ﴿76﴾
و نیز بسا نزدیک بود تو را از این سرزمین به فریب و فتنه به جاى دیگر بکشانند، تا تو را از آنجا آواره کنند، و آنگاه پس از تو جز اندکى نمى پاییدند (76)
سُنَّةَ مَنْ قَدْ أَرْسَلْنَا قَبْلَکَ مِنْ رُسُلِنَا وَلَا تَجِدُ لِسُنَّتِنَا تَحْوِیلًا ﴿77﴾
این سنت همان است که در حق پیامبران خویش که پیش از تو فرستاده بودیم، برقرار بود، و در سنت ما تغییر و تحولى نمىیابى (77)
أَقِمِ الصَّلَاةَ لِدُلُوکِ الشَّمْسِ إِلَى غَسَقِ اللَّیْلِ وَقُرْآنَ الْفَجْرِ إِنَّ قُرْآنَ الْفَجْرِ کَانَ مَشْهُودًا ﴿78﴾
نمازت را هنگام زوال خورشید [در نیمروز] تا تاریکناى شب و نیز قرآن خوانى را در هنگام سپیده [براى نماز صبح] برپا دار، که در قرآن خوانى سپیده [ نماز صبح] [فرشتگان] حضور دارند (78)
وَمِنَ اللَّیْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نَافِلَةً لَکَ عَسَى أَنْ یَبْعَثَکَ رَبُّکَ مَقَامًا مَحْمُودًا ﴿79﴾
و از شب هم بخشى را بیدار باش که [این نماز شب] نافله اى [واجب] خاص توست، باشد که پروردگارت تو را به مقامى پسندیده [شفاعت] بگمارد (79)
وَقُلْ رَبِّ أَدْخِلْنِی مُدْخَلَ صِدْقٍ وَأَخْرِجْنِی مُخْرَجَ صِدْقٍ وَاجْعَلْ لِی مِنْ لَدُنْکَ سُلْطَانًا نَصِیرًا ﴿80﴾
و بگو پروردگارا مرا به درستى [به مدینه] درون آور، و به درستى [از مکه] بیرون بر و براى من از سوى خویش سلطهاى نیرومند [بر دشمنان] قرار بده (80)
وَقُلْ جَاءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ کَانَ زَهُوقًا ﴿81﴾
و بگو حق فرارسید و باطل از میان رفت، بىیگمان باطل از میان رفتنى است (81)
وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِینَ وَلَا یَزِیدُ الظَّالِمِینَ إِلَّا خَسَارًا ﴿82﴾
و از قرآن آنچه براى مؤمنان شفابخش و رحمت است نازل مىکنیم، و [این کتاب] بر ستمکاران [مشرک] جز زیان نیفزاید (82)
وَإِذَا أَنْعَمْنَا عَلَى الْإِنْسَانِ أَعْرَضَ وَنَأَى بِجَانِبِهِ وَإِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ کَانَ یَئُوسًا ﴿83﴾
و چون بر انسان نعمتى مقرر داریم [از سرمستى] روى برتابد و دامن کشان بگذرد، و چون به او شرى رسد، بس نومید گردد (83)
قُلْ کُلٌّ یَعْمَلُ عَلَى شَاکِلَتِهِ فَرَبُّکُمْ أَعْلَمُ بِمَنْ هُوَ أَهْدَى سَبِیلًا ﴿84﴾
بگو هر کس فراخور خویش عمل مىکند، و پروردگارتان داناتر است که چه کسى ره یافته تر است (84)
وَیَسْأَلُونَکَ عَنِ الرُّوحِ قُلِ الرُّوحُ مِنْ أَمْرِ رَبِّی وَمَا أُوتِیتُمْ مِنَ الْعِلْمِ إِلَّا قَلِیلًا ﴿85﴾
و از تو درباره روح می پرسند، بگو روح از [عالم] امر پروردگارم است، و شما را از علم جز اندکى نداده اند (85)
وَلَئِنْ شِئْنَا لَنَذْهَبَنَّ بِالَّذِی أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ ثُمَّ لَا تَجِدُ لَکَ بِهِ عَلَیْنَا وَکِیلًا ﴿86﴾
و اگر بخواهیم آنچه به تو وحى کرده ایم، از میان مىبریم، آنگاه در آن براى خویش در برابر ما نگهبانى نمى یابى (86)
سوره 17: الإسراء
أعوذ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیطَانِ الرَّجِیمِ
پناه می برم به خدا از شر شیطان رانده شده
وَإِنْ کَادُوا لَیَسْتَفِزُّونَکَ مِنَ الْأَرْضِ لِیُخْرِجُوکَ مِنْهَا وَإِذًا لَا یَلْبَثُونَ خِلَافَکَ إِلَّا قَلِیلًا ﴿76﴾
و نیز بسا نزدیک بود تو را از این سرزمین به فریب و فتنه به جاى دیگر بکشانند، تا تو را از آنجا آواره کنند، و آنگاه پس از تو جز اندکى نمى پاییدند (76)
سُنَّةَ مَنْ قَدْ أَرْسَلْنَا قَبْلَکَ مِنْ رُسُلِنَا وَلَا تَجِدُ لِسُنَّتِنَا تَحْوِیلًا ﴿77﴾
این سنت همان است که در حق پیامبران خویش که پیش از تو فرستاده بودیم، برقرار بود، و در سنت ما تغییر و تحولى نمىیابى (77)
أَقِمِ الصَّلَاةَ لِدُلُوکِ الشَّمْسِ إِلَى غَسَقِ اللَّیْلِ وَقُرْآنَ الْفَجْرِ إِنَّ قُرْآنَ الْفَجْرِ کَانَ مَشْهُودًا ﴿78﴾
نمازت را هنگام زوال خورشید [در نیمروز] تا تاریکناى شب و نیز قرآن خوانى را در هنگام سپیده [براى نماز صبح] برپا دار، که در قرآن خوانى سپیده [ نماز صبح] [فرشتگان] حضور دارند (78)
وَمِنَ اللَّیْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نَافِلَةً لَکَ عَسَى أَنْ یَبْعَثَکَ رَبُّکَ مَقَامًا مَحْمُودًا ﴿79﴾
و از شب هم بخشى را بیدار باش که [این نماز شب] نافله اى [واجب] خاص توست، باشد که پروردگارت تو را به مقامى پسندیده [شفاعت] بگمارد (79)
وَقُلْ رَبِّ أَدْخِلْنِی مُدْخَلَ صِدْقٍ وَأَخْرِجْنِی مُخْرَجَ صِدْقٍ وَاجْعَلْ لِی مِنْ لَدُنْکَ سُلْطَانًا نَصِیرًا ﴿80﴾
و بگو پروردگارا مرا به درستى [به مدینه] درون آور، و به درستى [از مکه] بیرون بر و براى من از سوى خویش سلطهاى نیرومند [بر دشمنان] قرار بده (80)
وَقُلْ جَاءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ کَانَ زَهُوقًا ﴿81﴾
و بگو حق فرارسید و باطل از میان رفت، بىیگمان باطل از میان رفتنى است (81)
وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِینَ وَلَا یَزِیدُ الظَّالِمِینَ إِلَّا خَسَارًا ﴿82﴾
و از قرآن آنچه براى مؤمنان شفابخش و رحمت است نازل مىکنیم، و [این کتاب] بر ستمکاران [مشرک] جز زیان نیفزاید (82)
وَإِذَا أَنْعَمْنَا عَلَى الْإِنْسَانِ أَعْرَضَ وَنَأَى بِجَانِبِهِ وَإِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ کَانَ یَئُوسًا ﴿83﴾
و چون بر انسان نعمتى مقرر داریم [از سرمستى] روى برتابد و دامن کشان بگذرد، و چون به او شرى رسد، بس نومید گردد (83)
قُلْ کُلٌّ یَعْمَلُ عَلَى شَاکِلَتِهِ فَرَبُّکُمْ أَعْلَمُ بِمَنْ هُوَ أَهْدَى سَبِیلًا ﴿84﴾
بگو هر کس فراخور خویش عمل مىکند، و پروردگارتان داناتر است که چه کسى ره یافته تر است (84)
وَیَسْأَلُونَکَ عَنِ الرُّوحِ قُلِ الرُّوحُ مِنْ أَمْرِ رَبِّی وَمَا أُوتِیتُمْ مِنَ الْعِلْمِ إِلَّا قَلِیلًا ﴿85﴾
و از تو درباره روح می پرسند، بگو روح از [عالم] امر پروردگارم است، و شما را از علم جز اندکى نداده اند (85)
وَلَئِنْ شِئْنَا لَنَذْهَبَنَّ بِالَّذِی أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ ثُمَّ لَا تَجِدُ لَکَ بِهِ عَلَیْنَا وَکِیلًا ﴿86﴾
و اگر بخواهیم آنچه به تو وحى کرده ایم، از میان مىبریم، آنگاه در آن براى خویش در برابر ما نگهبانى نمى یابى (86)