- 228
تسنیم 143
آیات 119 تا 124 سوره انعام با صدای محمد جبریل و ترجمه استاد بهاءالدین خرمشاهی
وَمَا لَکُمْ أَلَّا تَأْکُلُوا مِمَّا ذُکِرَ اسْمُ اللَّهِ عَلَیْهِ وَقَدْ فَصَّلَ لَکُمْ مَا حَرَّمَ عَلَیْکُمْ إِلَّا مَا اضْطُرِرْتُمْ إِلَیْهِ وَإِنَّ کَثِیرًا لَیُضِلُّونَ بِأَهْوَائِهِمْ بِغَیْرِ عِلْمٍ إِنَّ رَبَّکَ هُوَ أَعْلَمُ بِالْمُعْتَدِینَ ﴿119﴾
و چرا از قربانیانى که نام خدا را [به هنگام ذبحش] بر او برده اند نخورید، و حال آنکه [خداوند] آنچه را بر شما حرام کرده است، برایتان روشن کرده است، مگر آنچه از [خوردن] آن ناچار شوید، و بسیارى به هوى و هوس خویش و از روى نادانى [مردم را] گمراه مىکنند، بى گمان پروردگار تو به تجاوزکاران آگاه تر است (119)
وَذَرُوا ظَاهِرَ الْإِثْمِ وَبَاطِنَهُ إِنَّ الَّذِینَ یَکْسِبُونَ الْإِثْمَ سَیُجْزَوْنَ بِمَا کَانُوا یَقْتَرِفُونَ ﴿120﴾
و گناه را چه آشکار باشد چه پنهان رها کنید، بى شک کسانى که مرتکب گناه مى شوند، جزاى کارى را که کرده اند، خواهند دید (120)
وَلَا تَأْکُلُوا مِمَّا لَمْ یُذْکَرِ اسْمُ اللَّهِ عَلَیْهِ وَإِنَّهُ لَفِسْقٌ وَإِنَّ الشَّیَاطِینَ لَیُوحُونَ إِلَى أَوْلِیَائِهِمْ لِیُجَادِلُوکُمْ وَإِنْ أَطَعْتُمُوهُمْ إِنَّکُمْ لَمُشْرِکُونَ ﴿121﴾
و از قربانیانى که نام خدا را [به هنگام ذبحش] بر او نبرده اند، نخورید چرا که نافرمانى است و شیاطین به دوستداران خویش الهام و پیام مى دهند تا با شما مجادله کنند، و اگر از آنان پیروى کنید، شما هم مشرکید (121)
أَوَمَنْ کَانَ مَیْتًا فَأَحْیَیْنَاهُ وَجَعَلْنَا لَهُ نُورًا یَمْشِی بِهِ فِی النَّاسِ کَمَنْ مَثَلُهُ فِی الظُّلُمَاتِ لَیْسَ بِخَارِجٍ مِنْهَا کَذَلِکَ زُیِّنَ لِلْکَافِرِینَ مَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿122﴾
آیا کسى که مردهدل بود و زنده اش کردیم و نورى به او بخشیدیم که در پرتو آن در میان مردم راه مى برد، همانند کسى است که گویى گرفتار ظلمات است و از آن بیرون آمدنى نیست، بدینسان در چشم کافران کار و کردارشان آراسته شده است (122)
وَکَذَلِکَ جَعَلْنَا فِی کُلِّ قَرْیَةٍ أَکَابِرَ مُجْرِمِیهَا لِیَمْکُرُوا فِیهَا وَمَا یَمْکُرُونَ إِلَّا بِأَنْفُسِهِمْ وَمَا یَشْعُرُونَ ﴿123﴾
و بدینسان در هر شهرى گناهکاران بزرگش را مى گماریم، تا سرانجام در آن مکرورزند [و فسق و فساد کنند]، و جز در حق خویش مکر نمی ورزند و نمى دانند (123)
وَإِذَا جَاءَتْهُمْ آیَةٌ قَالُوا لَنْ نُؤْمِنَ حَتَّى نُؤْتَى مِثْلَ مَا أُوتِیَ رُسُلُ اللَّهِ اللَّهُ أَعْلَمُ حَیْثُ یَجْعَلُ رِسَالَتَهُ سَیُصِیبُ الَّذِینَ أَجْرَمُوا صَغَارٌ عِنْدَ اللَّهِ وَعَذَابٌ شَدِیدٌ بِمَا کَانُوا یَمْکُرُونَ ﴿124﴾
و چون نشانه اى [از جانب خداوند] بر ایشان بیاید گویند هرگز به آن ایمان نمى آوریم، مگر آنکه مانند آنچه به پیامبران الهى داده شده، به ما نیز داده شود، خداوند بهتر مى داند که رسالت خویش را در کجا [و بر چه کسى] قرار دهد، به زودى گناهکاران را به سزاى مکرى که ورزیده بودند، از جانب خداوند خوارى و عذابى شدید خواهد رسید (124)
وَمَا لَکُمْ أَلَّا تَأْکُلُوا مِمَّا ذُکِرَ اسْمُ اللَّهِ عَلَیْهِ وَقَدْ فَصَّلَ لَکُمْ مَا حَرَّمَ عَلَیْکُمْ إِلَّا مَا اضْطُرِرْتُمْ إِلَیْهِ وَإِنَّ کَثِیرًا لَیُضِلُّونَ بِأَهْوَائِهِمْ بِغَیْرِ عِلْمٍ إِنَّ رَبَّکَ هُوَ أَعْلَمُ بِالْمُعْتَدِینَ ﴿119﴾
و چرا از قربانیانى که نام خدا را [به هنگام ذبحش] بر او برده اند نخورید، و حال آنکه [خداوند] آنچه را بر شما حرام کرده است، برایتان روشن کرده است، مگر آنچه از [خوردن] آن ناچار شوید، و بسیارى به هوى و هوس خویش و از روى نادانى [مردم را] گمراه مىکنند، بى گمان پروردگار تو به تجاوزکاران آگاه تر است (119)
وَذَرُوا ظَاهِرَ الْإِثْمِ وَبَاطِنَهُ إِنَّ الَّذِینَ یَکْسِبُونَ الْإِثْمَ سَیُجْزَوْنَ بِمَا کَانُوا یَقْتَرِفُونَ ﴿120﴾
و گناه را چه آشکار باشد چه پنهان رها کنید، بى شک کسانى که مرتکب گناه مى شوند، جزاى کارى را که کرده اند، خواهند دید (120)
وَلَا تَأْکُلُوا مِمَّا لَمْ یُذْکَرِ اسْمُ اللَّهِ عَلَیْهِ وَإِنَّهُ لَفِسْقٌ وَإِنَّ الشَّیَاطِینَ لَیُوحُونَ إِلَى أَوْلِیَائِهِمْ لِیُجَادِلُوکُمْ وَإِنْ أَطَعْتُمُوهُمْ إِنَّکُمْ لَمُشْرِکُونَ ﴿121﴾
و از قربانیانى که نام خدا را [به هنگام ذبحش] بر او نبرده اند، نخورید چرا که نافرمانى است و شیاطین به دوستداران خویش الهام و پیام مى دهند تا با شما مجادله کنند، و اگر از آنان پیروى کنید، شما هم مشرکید (121)
أَوَمَنْ کَانَ مَیْتًا فَأَحْیَیْنَاهُ وَجَعَلْنَا لَهُ نُورًا یَمْشِی بِهِ فِی النَّاسِ کَمَنْ مَثَلُهُ فِی الظُّلُمَاتِ لَیْسَ بِخَارِجٍ مِنْهَا کَذَلِکَ زُیِّنَ لِلْکَافِرِینَ مَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿122﴾
آیا کسى که مردهدل بود و زنده اش کردیم و نورى به او بخشیدیم که در پرتو آن در میان مردم راه مى برد، همانند کسى است که گویى گرفتار ظلمات است و از آن بیرون آمدنى نیست، بدینسان در چشم کافران کار و کردارشان آراسته شده است (122)
وَکَذَلِکَ جَعَلْنَا فِی کُلِّ قَرْیَةٍ أَکَابِرَ مُجْرِمِیهَا لِیَمْکُرُوا فِیهَا وَمَا یَمْکُرُونَ إِلَّا بِأَنْفُسِهِمْ وَمَا یَشْعُرُونَ ﴿123﴾
و بدینسان در هر شهرى گناهکاران بزرگش را مى گماریم، تا سرانجام در آن مکرورزند [و فسق و فساد کنند]، و جز در حق خویش مکر نمی ورزند و نمى دانند (123)
وَإِذَا جَاءَتْهُمْ آیَةٌ قَالُوا لَنْ نُؤْمِنَ حَتَّى نُؤْتَى مِثْلَ مَا أُوتِیَ رُسُلُ اللَّهِ اللَّهُ أَعْلَمُ حَیْثُ یَجْعَلُ رِسَالَتَهُ سَیُصِیبُ الَّذِینَ أَجْرَمُوا صَغَارٌ عِنْدَ اللَّهِ وَعَذَابٌ شَدِیدٌ بِمَا کَانُوا یَمْکُرُونَ ﴿124﴾
و چون نشانه اى [از جانب خداوند] بر ایشان بیاید گویند هرگز به آن ایمان نمى آوریم، مگر آنکه مانند آنچه به پیامبران الهى داده شده، به ما نیز داده شود، خداوند بهتر مى داند که رسالت خویش را در کجا [و بر چه کسى] قرار دهد، به زودى گناهکاران را به سزاى مکرى که ورزیده بودند، از جانب خداوند خوارى و عذابى شدید خواهد رسید (124)