در این برنامه تلاوت ترتیل محمد جبریل و ترجمه شنیداری صفحه 355 قرآن کریم شامل آیات 37 تا 43 سوره نور را به قلم استاد بهاء الدین خرمشاهی می شنوید .
رِجَالٌ لَا تُلْهِیهِمْ تِجَارَةٌ وَلَا بَیْعٌ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ وَإِقَامِ الصَّلَاةِ وَإِیتَاءِ الزَّکَاةِ یَخَافُونَ یَوْمًا تَتَقَلَّبُ فِیهِ الْقُلُوبُ وَالْأَبْصَارُ ﴿37﴾
مردانى هستند که هیچ داد و ستد و خرید و فروشى ایشان را از یاد خداوند و برپاداشتن نماز و پرداختن زکات باز نمى دارد، و از روزى که در آن دلها و دیدگان دیگرگون شود، بیمناکند (37)
لِیَجْزِیَهُمُ اللَّهُ أَحْسَنَ مَا عَمِلُوا وَیَزِیدَهُمْ مِنْ فَضْلِهِ وَاللَّهُ یَرْزُقُ مَنْ یَشَاءُ بِغَیْرِ حِسَابٍ ﴿38﴾
تا خداوند به بهتر از آنچه کرده اند پاداششان دهد و از بخشش خویش بر پاداش آنان بیفزاید، و خداوند هر که را بخواهد بىحساب روزى مى دهد (38)
وَالَّذِینَ کَفَرُوا أَعْمَالُهُمْ کَسَرَابٍ بِقِیعَةٍ یَحْسَبُهُ الظَّمْآنُ مَاءً حَتَّى إِذَا جَاءَهُ لَمْ یَجِدْهُ شَیْئًا وَوَجَدَ اللَّهَ عِنْدَهُ فَوَفَّاهُ حِسَابَهُ وَاللَّهُ سَرِیعُ الْحِسَابِ ﴿39﴾
و کافران اعمالشان همچون سرابى در بیابانى است که تشنه آبش مى پندارد، تا آنکه نزدیک آن رسد و آن را چیزى نیابد، و آنگاه خداوند را حاضر یابد که حسابش را به تمام و کمال بپردازد و خداوند زود شمار است (39)
أَوْ کَظُلُمَاتٍ فِی بَحْرٍ لُجِّیٍّ یَغْشَاهُ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ سَحَابٌ ظُلُمَاتٌ بَعْضُهَا فَوْقَ بَعْضٍ إِذَا أَخْرَجَ یَدَهُ لَمْ یَکَدْ یَرَاهَا وَمَنْ لَمْ یَجْعَلِ اللَّهُ لَهُ نُورًا فَمَا لَهُ مِنْ نُورٍ ﴿40﴾
یا [اعمالشان] همچون تاریکیهایى است در دریایى ژرف که آن را موجى فرو پوشانده و برفراز آن موجى دیگر است که برفراز آن ابرى است تاریکیهایى تو بر تو، چون دستش را برآورد، چه بسا نبیندش، و هر کس که خداوند برایش نورى مقرر نداشته باشد، نورى ندارد (40)
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ یُسَبِّحُ لَهُ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالطَّیْرُ صَافَّاتٍ کُلٌّ قَدْ عَلِمَ صَلَاتَهُ وَتَسْبِیحَهُ وَاللَّهُ عَلِیمٌ بِمَا یَفْعَلُونَ ﴿41﴾
آیا ندانسته اى که هر کس که در آسمانها و زمین است، و پرندگان بال گشاده خداوند را تسبیح مىگویند هر یک نماز و نیایش را مىداند، و خداوند به آنچه مىکنند داناست (41) وَلِلَّهِ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَإِلَى اللَّهِ الْمَصِیرُ ﴿42﴾
و فرمانروایى آسمانها و زمین از آن خداوند است، و سیر و سرانجام [جهان] به سوى خداوند است (42)
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ یُزْجِی سَحَابًا ثُمَّ یُؤَلِّفُ بَیْنَهُ ثُمَّ یَجْعَلُهُ رُکَامًا فَتَرَى الْوَدْقَ یَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ وَیُنَزِّلُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ جِبَالٍ فِیهَا مِنْ بَرَدٍ فَیُصِیبُ بِهِ مَنْ یَشَاءُ وَیَصْرِفُهُ عَنْ مَنْ یَشَاءُ یَکَادُ سَنَا بَرْقِهِ یَذْهَبُ بِالْأَبْصَارِ ﴿43﴾
آیا ندانستهاى که خداوند ابرها را مىراند، سپس بین آنها را پیوند مىدهد، سپس درهم فشرده اش مى کند، آنگاه باران درشت را مى بینى که از لابلاى آن بیرون مى آید، و سپس از آسمان، از ابرى که به کوه مىماند تگرگ فرو مى فرستد و به هر کس که بخواهد آن را مىزند و از هر کس که بخواهد بر مىگرداند، نزدیک است که درخشش برق آن، دیدگان را از بین ببرد (43)
رِجَالٌ لَا تُلْهِیهِمْ تِجَارَةٌ وَلَا بَیْعٌ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ وَإِقَامِ الصَّلَاةِ وَإِیتَاءِ الزَّکَاةِ یَخَافُونَ یَوْمًا تَتَقَلَّبُ فِیهِ الْقُلُوبُ وَالْأَبْصَارُ ﴿37﴾
مردانى هستند که هیچ داد و ستد و خرید و فروشى ایشان را از یاد خداوند و برپاداشتن نماز و پرداختن زکات باز نمى دارد، و از روزى که در آن دلها و دیدگان دیگرگون شود، بیمناکند (37)
لِیَجْزِیَهُمُ اللَّهُ أَحْسَنَ مَا عَمِلُوا وَیَزِیدَهُمْ مِنْ فَضْلِهِ وَاللَّهُ یَرْزُقُ مَنْ یَشَاءُ بِغَیْرِ حِسَابٍ ﴿38﴾
تا خداوند به بهتر از آنچه کرده اند پاداششان دهد و از بخشش خویش بر پاداش آنان بیفزاید، و خداوند هر که را بخواهد بىحساب روزى مى دهد (38)
وَالَّذِینَ کَفَرُوا أَعْمَالُهُمْ کَسَرَابٍ بِقِیعَةٍ یَحْسَبُهُ الظَّمْآنُ مَاءً حَتَّى إِذَا جَاءَهُ لَمْ یَجِدْهُ شَیْئًا وَوَجَدَ اللَّهَ عِنْدَهُ فَوَفَّاهُ حِسَابَهُ وَاللَّهُ سَرِیعُ الْحِسَابِ ﴿39﴾
و کافران اعمالشان همچون سرابى در بیابانى است که تشنه آبش مى پندارد، تا آنکه نزدیک آن رسد و آن را چیزى نیابد، و آنگاه خداوند را حاضر یابد که حسابش را به تمام و کمال بپردازد و خداوند زود شمار است (39)
أَوْ کَظُلُمَاتٍ فِی بَحْرٍ لُجِّیٍّ یَغْشَاهُ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ سَحَابٌ ظُلُمَاتٌ بَعْضُهَا فَوْقَ بَعْضٍ إِذَا أَخْرَجَ یَدَهُ لَمْ یَکَدْ یَرَاهَا وَمَنْ لَمْ یَجْعَلِ اللَّهُ لَهُ نُورًا فَمَا لَهُ مِنْ نُورٍ ﴿40﴾
یا [اعمالشان] همچون تاریکیهایى است در دریایى ژرف که آن را موجى فرو پوشانده و برفراز آن موجى دیگر است که برفراز آن ابرى است تاریکیهایى تو بر تو، چون دستش را برآورد، چه بسا نبیندش، و هر کس که خداوند برایش نورى مقرر نداشته باشد، نورى ندارد (40)
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ یُسَبِّحُ لَهُ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالطَّیْرُ صَافَّاتٍ کُلٌّ قَدْ عَلِمَ صَلَاتَهُ وَتَسْبِیحَهُ وَاللَّهُ عَلِیمٌ بِمَا یَفْعَلُونَ ﴿41﴾
آیا ندانسته اى که هر کس که در آسمانها و زمین است، و پرندگان بال گشاده خداوند را تسبیح مىگویند هر یک نماز و نیایش را مىداند، و خداوند به آنچه مىکنند داناست (41) وَلِلَّهِ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَإِلَى اللَّهِ الْمَصِیرُ ﴿42﴾
و فرمانروایى آسمانها و زمین از آن خداوند است، و سیر و سرانجام [جهان] به سوى خداوند است (42)
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ یُزْجِی سَحَابًا ثُمَّ یُؤَلِّفُ بَیْنَهُ ثُمَّ یَجْعَلُهُ رُکَامًا فَتَرَى الْوَدْقَ یَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ وَیُنَزِّلُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ جِبَالٍ فِیهَا مِنْ بَرَدٍ فَیُصِیبُ بِهِ مَنْ یَشَاءُ وَیَصْرِفُهُ عَنْ مَنْ یَشَاءُ یَکَادُ سَنَا بَرْقِهِ یَذْهَبُ بِالْأَبْصَارِ ﴿43﴾
آیا ندانستهاى که خداوند ابرها را مىراند، سپس بین آنها را پیوند مىدهد، سپس درهم فشرده اش مى کند، آنگاه باران درشت را مى بینى که از لابلاى آن بیرون مى آید، و سپس از آسمان، از ابرى که به کوه مىماند تگرگ فرو مى فرستد و به هر کس که بخواهد آن را مىزند و از هر کس که بخواهد بر مىگرداند، نزدیک است که درخشش برق آن، دیدگان را از بین ببرد (43)