- 200
تسنیم 442
آیات 28 تا 40 سوره یس باصدای محمدجبریل و ترجمه استاد بهاءالدین خرمشاهی
وَمَا أَنْزَلْنَا عَلَى قَوْمِهِ مِنْ بَعْدِهِ مِنْ جُنْدٍ مِنَ السَّمَاءِ وَمَا کُنَّا مُنْزِلِینَ ﴿28﴾
و ما بر سر قوم او، پس از او، سپاهى از آسمان فرو نفرستادیم، و ما فرو فرستنده [آن] نبودیم (28)
إِنْ کَانَتْ إِلَّا صَیْحَةً وَاحِدَةً فَإِذَا هُمْ خَامِدُونَ ﴿29﴾
آن جز بانگ مرگبارى یگانه نبود، آنگاه ایشان خاموش شدند (29)
یَا حَسْرَةً عَلَى الْعِبَادِ مَا یَأْتِیهِمْ مِنْ رَسُولٍ إِلَّا کَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِئُونَ ﴿30﴾
اى دریغ بر بندگان، هیچ پیامبرى براى آنان نیامد، مگر آنکه او را ریشخند کردند (30)
أَلَمْ یَرَوْا کَمْ أَهْلَکْنَا قَبْلَهُمْ مِنَ الْقُرُونِ أَنَّهُمْ إِلَیْهِمْ لَا یَرْجِعُونَ ﴿31﴾
آیا نیندیشیده اند که چه بسیار پیش از ایشان، نسلهایى را نابود کردیم که آنان به سوى اینان باز نگشتند (31)
وَإِنْ کُلٌّ لَمَّا جَمِیعٌ لَدَیْنَا مُحْضَرُونَ ﴿32﴾
و همگیشان جز جمعى نیستند که نزد ما احضار کرده شوند (32)
وَآیَةٌ لَهُمُ الْأَرْضُ الْمَیْتَةُ أَحْیَیْنَاهَا وَأَخْرَجْنَا مِنْهَا حَبًّا فَمِنْهُ یَأْکُلُونَ ﴿33﴾
و زمین پژمرده [بایر]مایه عبرتى است براى آنان که زنده اش گرداندیم و از آن دانه ها برآوردیم که از آن مى خورند (33)
وَجَعَلْنَا فِیهَا جَنَّاتٍ مِنْ نَخِیلٍ وَأَعْنَابٍ وَفَجَّرْنَا فِیهَا مِنَ الْعُیُونِ ﴿34﴾
و در آن باغهایى از خرما و انگور پدید آوردیم و در آنجا چشمه ساران روان ساختیم (34)
لِیَأْکُلُوا مِنْ ثَمَرِهِ وَمَا عَمِلَتْهُ أَیْدِیهِمْ أَفَلَا یَشْکُرُونَ ﴿35﴾
تا سرانجام از بار و بر آن و آنچه دستهاى خودشان عمل آورده بود، بخورند، آیا سپاس نمى گزارند؟ (35)
سُبْحَانَ الَّذِی خَلَقَ الْأَزْوَاجَ کُلَّهَا مِمَّا تُنْبِتُ الْأَرْضُ وَمِنْ أَنْفُسِهِمْ وَمِمَّا لَا یَعْلَمُونَ ﴿36﴾
پاک و منزه است کسى که همه گونه ها را آفریده است، از جمله آنچه زمین مى رویاند و نیز از [وجود] خودشان و نیز آنچه نمى شناسند (36)
وَآیَةٌ لَهُمُ اللَّیْلُ نَسْلَخُ مِنْهُ النَّهَارَ فَإِذَا هُمْ مُظْلِمُونَ ﴿37﴾
و براى آنان شب پدیده شگرفى است که روز را از آن جدا مى سازیم که آنگاه در تاریکى فرو مى روند (37)
وَالشَّمْسُ تَجْرِی لِمُسْتَقَرٍّ لَهَا ذَلِکَ تَقْدِیرُ الْعَزِیزِ الْعَلِیمِ ﴿38﴾
و خورشید با قرار و قاعده[ى معینش] جریان دارد، این اندازه آفرینى [خداوند] پیروزمند داناست (38)
وَالْقَمَرَ قَدَّرْنَاهُ مَنَازِلَ حَتَّى عَادَ کَالْعُرْجُونِ الْقَدِیمِ ﴿39﴾
و ماه را نیز منزلگاه هایى مقرر داشته ایم تا [در سیر خویش] همچون شاخه خشکیده دیرینه باز مى گردد (39)
لَا الشَّمْسُ یَنْبَغِی لَهَا أَنْ تُدْرِکَ الْقَمَرَ وَلَا اللَّیْلُ سَابِقُ النَّهَارِ وَکُلٌّ فِی فَلَکٍ یَسْبَحُونَ ﴿40﴾
نه خورشید را سزاوار است که [در سیر خود] به ماه برسد، و نه شب بر روز سبقت جوید، و همه در سپهرى شناورند (40)
وَمَا أَنْزَلْنَا عَلَى قَوْمِهِ مِنْ بَعْدِهِ مِنْ جُنْدٍ مِنَ السَّمَاءِ وَمَا کُنَّا مُنْزِلِینَ ﴿28﴾
و ما بر سر قوم او، پس از او، سپاهى از آسمان فرو نفرستادیم، و ما فرو فرستنده [آن] نبودیم (28)
إِنْ کَانَتْ إِلَّا صَیْحَةً وَاحِدَةً فَإِذَا هُمْ خَامِدُونَ ﴿29﴾
آن جز بانگ مرگبارى یگانه نبود، آنگاه ایشان خاموش شدند (29)
یَا حَسْرَةً عَلَى الْعِبَادِ مَا یَأْتِیهِمْ مِنْ رَسُولٍ إِلَّا کَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِئُونَ ﴿30﴾
اى دریغ بر بندگان، هیچ پیامبرى براى آنان نیامد، مگر آنکه او را ریشخند کردند (30)
أَلَمْ یَرَوْا کَمْ أَهْلَکْنَا قَبْلَهُمْ مِنَ الْقُرُونِ أَنَّهُمْ إِلَیْهِمْ لَا یَرْجِعُونَ ﴿31﴾
آیا نیندیشیده اند که چه بسیار پیش از ایشان، نسلهایى را نابود کردیم که آنان به سوى اینان باز نگشتند (31)
وَإِنْ کُلٌّ لَمَّا جَمِیعٌ لَدَیْنَا مُحْضَرُونَ ﴿32﴾
و همگیشان جز جمعى نیستند که نزد ما احضار کرده شوند (32)
وَآیَةٌ لَهُمُ الْأَرْضُ الْمَیْتَةُ أَحْیَیْنَاهَا وَأَخْرَجْنَا مِنْهَا حَبًّا فَمِنْهُ یَأْکُلُونَ ﴿33﴾
و زمین پژمرده [بایر]مایه عبرتى است براى آنان که زنده اش گرداندیم و از آن دانه ها برآوردیم که از آن مى خورند (33)
وَجَعَلْنَا فِیهَا جَنَّاتٍ مِنْ نَخِیلٍ وَأَعْنَابٍ وَفَجَّرْنَا فِیهَا مِنَ الْعُیُونِ ﴿34﴾
و در آن باغهایى از خرما و انگور پدید آوردیم و در آنجا چشمه ساران روان ساختیم (34)
لِیَأْکُلُوا مِنْ ثَمَرِهِ وَمَا عَمِلَتْهُ أَیْدِیهِمْ أَفَلَا یَشْکُرُونَ ﴿35﴾
تا سرانجام از بار و بر آن و آنچه دستهاى خودشان عمل آورده بود، بخورند، آیا سپاس نمى گزارند؟ (35)
سُبْحَانَ الَّذِی خَلَقَ الْأَزْوَاجَ کُلَّهَا مِمَّا تُنْبِتُ الْأَرْضُ وَمِنْ أَنْفُسِهِمْ وَمِمَّا لَا یَعْلَمُونَ ﴿36﴾
پاک و منزه است کسى که همه گونه ها را آفریده است، از جمله آنچه زمین مى رویاند و نیز از [وجود] خودشان و نیز آنچه نمى شناسند (36)
وَآیَةٌ لَهُمُ اللَّیْلُ نَسْلَخُ مِنْهُ النَّهَارَ فَإِذَا هُمْ مُظْلِمُونَ ﴿37﴾
و براى آنان شب پدیده شگرفى است که روز را از آن جدا مى سازیم که آنگاه در تاریکى فرو مى روند (37)
وَالشَّمْسُ تَجْرِی لِمُسْتَقَرٍّ لَهَا ذَلِکَ تَقْدِیرُ الْعَزِیزِ الْعَلِیمِ ﴿38﴾
و خورشید با قرار و قاعده[ى معینش] جریان دارد، این اندازه آفرینى [خداوند] پیروزمند داناست (38)
وَالْقَمَرَ قَدَّرْنَاهُ مَنَازِلَ حَتَّى عَادَ کَالْعُرْجُونِ الْقَدِیمِ ﴿39﴾
و ماه را نیز منزلگاه هایى مقرر داشته ایم تا [در سیر خویش] همچون شاخه خشکیده دیرینه باز مى گردد (39)
لَا الشَّمْسُ یَنْبَغِی لَهَا أَنْ تُدْرِکَ الْقَمَرَ وَلَا اللَّیْلُ سَابِقُ النَّهَارِ وَکُلٌّ فِی فَلَکٍ یَسْبَحُونَ ﴿40﴾
نه خورشید را سزاوار است که [در سیر خود] به ماه برسد، و نه شب بر روز سبقت جوید، و همه در سپهرى شناورند (40)