- 116
تسنیم 570
آیات 40 تا 44 سوره معارج و 1 تا 10 نوح باصدای محمدجبریل و ترجمه استاد بهاءالدین خرمشاهی
فَلَا أُقْسِمُ بِرَبِّ الْمَشَارِقِ وَالْمَغَارِبِ إِنَّا لَقَادِرُونَ ﴿40﴾
به پروردگار مشرق ها و مغرب ها سوگند مى خورم که ما تواناییم (40)
عَلَى أَنْ نُبَدِّلَ خَیْرًا مِنْهُمْ وَمَا نَحْنُ بِمَسْبُوقِینَ ﴿41﴾
که بهتر از آنان را جانشین آنان سازیم و ما درمانده نیستیم (41)
فَذَرْهُمْ یَخُوضُوا وَیَلْعَبُوا حَتَّى یُلَاقُوا یَوْمَهُمُ الَّذِی یُوعَدُونَ ﴿42﴾
پس بگذارشان تا ژاژخایى و بازیگوشى کنند تا به دیدار آن روزشان که وعده اش را به ایشان داده اند، برسند (42)
یَوْمَ یَخْرُجُونَ مِنَ الْأَجْدَاثِ سِرَاعًا کَأَنَّهُمْ إِلَى نُصُبٍ یُوفِضُونَ ﴿43﴾
روزى که از گورها بیرون شتابند، گویى به سوى [قربانگاه] بتان مى شتابند (43)
خَاشِعَةً أَبْصَارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ ذَلِکَ الْیَوْمُ الَّذِی کَانُوا یُوعَدُونَ ﴿44﴾
دیدگانشان از [ترس] فرو افتاده باشد، غبار خفت و خوارى بر رخسارشان نشسته، این همان روزى است که به آنان وعده داده بودند (44)
سوره نوح
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِنَّا أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَى قَوْمِهِ أَنْ أَنْذِرْ قَوْمَکَ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَأْتِیَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿1﴾
ما نوح را به سوى قومش فرستاده ایم که قومت را پیش از آنکه عذابى دردناک بر سرشان بیاید، هشدار ده (1)
قَالَ یَا قَوْمِ إِنِّی لَکُمْ نَذِیرٌ مُبِینٌ ﴿2﴾
گفت اى قوم من، من هشداردهنده آشکار شما هستم (2)
أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاتَّقُوهُ وَأَطِیعُونِ ﴿3﴾
که خداوند را بپرستید و از او پروا و از من پیروى کنید (3)
یَغْفِرْ لَکُمْ مِنْ ذُنُوبِکُمْ وَیُؤَخِّرْکُمْ إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى إِنَّ أَجَلَ اللَّهِ إِذَا جَاءَ لَا یُؤَخَّرُ لَوْ کُنْتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿4﴾
تا گناهانتان را براى شما بیامرزد و شما را تا سرآمدى معین واپسبدارد، چرا که اگر بدانید اجل الهى، چون فرا رسد، بازپس داشته نمى شود (4)
قَالَ رَبِّ إِنِّی دَعَوْتُ قَوْمِی لَیْلًا وَنَهَارًا ﴿5﴾
گفت پروردگارا من قومم را شب و روز [به خداپرستى] دعوت کردم (5)
فَلَمْ یَزِدْهُمْ دُعَائِی إِلَّا فِرَارًا ﴿6﴾
ولى دعوت من جز بر گریزشان نیفزود (6)
وَإِنِّی کُلَّمَا دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَ لَهُمْ جَعَلُوا أَصَابِعَهُمْ فِی آذَانِهِمْ وَاسْتَغْشَوْا ثِیَابَهُمْ وَأَصَرُّوا وَاسْتَکْبَرُوا اسْتِکْبَارًا ﴿7﴾
و من هرچه دعوتشان مىکنم تا سرانجام آنان را بیامرزى، انگشتانشان را در گوشهایشان مىگذارند، و خود را در جامه هایشان مى پوشانند و [در کفر] پاى مى فشرند و سخت گردنکشى مى کنند (7)
ثُمَّ إِنِّی دَعَوْتُهُمْ جِهَارًا ﴿8﴾
سپس باز ایشان را آشکارا دعوت کردم (8)
ثُمَّ إِنِّی أَعْلَنْتُ لَهُمْ وَأَسْرَرْتُ لَهُمْ إِسْرَارًا ﴿9﴾
آنگاه آشکارا به ایشان گفتم و پنهانى به ایشان گفتم (9)
فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ إِنَّهُ کَانَ غَفَّارًا ﴿10﴾
سپس گفتم از پروردگارتان آمرزش بخواهید چرا که او آمرزگار است (10)
فَلَا أُقْسِمُ بِرَبِّ الْمَشَارِقِ وَالْمَغَارِبِ إِنَّا لَقَادِرُونَ ﴿40﴾
به پروردگار مشرق ها و مغرب ها سوگند مى خورم که ما تواناییم (40)
عَلَى أَنْ نُبَدِّلَ خَیْرًا مِنْهُمْ وَمَا نَحْنُ بِمَسْبُوقِینَ ﴿41﴾
که بهتر از آنان را جانشین آنان سازیم و ما درمانده نیستیم (41)
فَذَرْهُمْ یَخُوضُوا وَیَلْعَبُوا حَتَّى یُلَاقُوا یَوْمَهُمُ الَّذِی یُوعَدُونَ ﴿42﴾
پس بگذارشان تا ژاژخایى و بازیگوشى کنند تا به دیدار آن روزشان که وعده اش را به ایشان داده اند، برسند (42)
یَوْمَ یَخْرُجُونَ مِنَ الْأَجْدَاثِ سِرَاعًا کَأَنَّهُمْ إِلَى نُصُبٍ یُوفِضُونَ ﴿43﴾
روزى که از گورها بیرون شتابند، گویى به سوى [قربانگاه] بتان مى شتابند (43)
خَاشِعَةً أَبْصَارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ ذَلِکَ الْیَوْمُ الَّذِی کَانُوا یُوعَدُونَ ﴿44﴾
دیدگانشان از [ترس] فرو افتاده باشد، غبار خفت و خوارى بر رخسارشان نشسته، این همان روزى است که به آنان وعده داده بودند (44)
سوره نوح
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِنَّا أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَى قَوْمِهِ أَنْ أَنْذِرْ قَوْمَکَ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَأْتِیَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿1﴾
ما نوح را به سوى قومش فرستاده ایم که قومت را پیش از آنکه عذابى دردناک بر سرشان بیاید، هشدار ده (1)
قَالَ یَا قَوْمِ إِنِّی لَکُمْ نَذِیرٌ مُبِینٌ ﴿2﴾
گفت اى قوم من، من هشداردهنده آشکار شما هستم (2)
أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاتَّقُوهُ وَأَطِیعُونِ ﴿3﴾
که خداوند را بپرستید و از او پروا و از من پیروى کنید (3)
یَغْفِرْ لَکُمْ مِنْ ذُنُوبِکُمْ وَیُؤَخِّرْکُمْ إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى إِنَّ أَجَلَ اللَّهِ إِذَا جَاءَ لَا یُؤَخَّرُ لَوْ کُنْتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿4﴾
تا گناهانتان را براى شما بیامرزد و شما را تا سرآمدى معین واپسبدارد، چرا که اگر بدانید اجل الهى، چون فرا رسد، بازپس داشته نمى شود (4)
قَالَ رَبِّ إِنِّی دَعَوْتُ قَوْمِی لَیْلًا وَنَهَارًا ﴿5﴾
گفت پروردگارا من قومم را شب و روز [به خداپرستى] دعوت کردم (5)
فَلَمْ یَزِدْهُمْ دُعَائِی إِلَّا فِرَارًا ﴿6﴾
ولى دعوت من جز بر گریزشان نیفزود (6)
وَإِنِّی کُلَّمَا دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَ لَهُمْ جَعَلُوا أَصَابِعَهُمْ فِی آذَانِهِمْ وَاسْتَغْشَوْا ثِیَابَهُمْ وَأَصَرُّوا وَاسْتَکْبَرُوا اسْتِکْبَارًا ﴿7﴾
و من هرچه دعوتشان مىکنم تا سرانجام آنان را بیامرزى، انگشتانشان را در گوشهایشان مىگذارند، و خود را در جامه هایشان مى پوشانند و [در کفر] پاى مى فشرند و سخت گردنکشى مى کنند (7)
ثُمَّ إِنِّی دَعَوْتُهُمْ جِهَارًا ﴿8﴾
سپس باز ایشان را آشکارا دعوت کردم (8)
ثُمَّ إِنِّی أَعْلَنْتُ لَهُمْ وَأَسْرَرْتُ لَهُمْ إِسْرَارًا ﴿9﴾
آنگاه آشکارا به ایشان گفتم و پنهانى به ایشان گفتم (9)
فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ إِنَّهُ کَانَ غَفَّارًا ﴿10﴾
سپس گفتم از پروردگارتان آمرزش بخواهید چرا که او آمرزگار است (10)