- 218
- 1000
- 1000
- 1000
تلاوت ترتیل ابراهیم الاخضر سوره ی مبارکه معارج
تلاوت ترتیل سوره ای ابراهیم الاخضر با ترجمه دکتر الهی قمشه ای
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
سَأَلَ سَائِلٌ بِعَذَابٍ وَاقِعٍ ﴿1﴾
سائلی از عذاب قیامت که وقوعش حتمی است (از رسول) پرسید (که آن عذاب چه مردمی راست). (1)
لِلْکَافِرِینَ لَیْسَ لَهُ دَافِعٌ ﴿2﴾
(بداند که) بر فرقه کافران است و هیچ کس از آنان دفع نتواند کرد. (2)
مِنَ اللَّهِ ذِی الْمَعَارِجِ ﴿3﴾
که آن عذاب از (قهر) خدای مالک آسمانهاست (یا مراد عذاب واقع بر نعمان بن حارث است که به نصب خلافت علی علیه السلام بر رسول صلی اللّه علیه و آله و سلّم اعتراض کرد، رسول صلّی اللّه علیه و آله و سلّم فرمود: به امر خدا کردم. او گفت: اگر چنین است خدایا بر من عذابی فرست. فورا سنگی از آسمان بر فرقش رسید و هلاک شد). (3)
تَعْرُجُ الْمَلَائِکَةُ وَالرُّوحُ إِلَیْهِ فِی یَوْمٍ کَانَ مِقْدَارُهُ خَمْسِینَ أَلْفَ سَنَةٍ ﴿4﴾
فرشتگان و روح الامین (برای اخذ فرمان) به سوی (عرش) خدا بالا روند در روزی که مدتش پنجاه هزار سال خواهد بود. (4)
فَاصْبِرْ صَبْرًا جَمِیلًا ﴿5﴾
پس صبر نیکو پیش گیر. (5)
إِنَّهُمْ یَرَوْنَهُ بَعِیدًا ﴿6﴾
که این مردم آن روز را بسیار دور (از امکان) بینند. (6)
وَنَرَاهُ قَرِیبًا ﴿7﴾
و ما نزدیک (به وقوع) می‌بینیم. (7)
یَوْمَ تَکُونُ السَّمَاءُ کَالْمُهْلِ ﴿8﴾
روزی که آسمان چون فلز گداخته شود. (8)
وَتَکُونُ الْجِبَالُ کَالْعِهْنِ ﴿9﴾
و کوهها مانند پشم زده متلاشی گردند. (9)
وَلَا یَسْأَلُ حَمِیمٌ حَمِیمًا ﴿10﴾
و هیچ کس از خویش خود جویا نشود. (10)
یُبَصَّرُونَهُمْ یَوَدُّ الْمُجْرِمُ لَوْ یَفْتَدِی مِنْ عَذَابِ یَوْمِئِذٍ بِبَنِیهِ ﴿11﴾
چون حقیقت حالشان به آنها بنمایند آن روز کافر بدکار آرزو کند که کاش توانستی فرزندانش را فدای خود سازد و از عذاب برهد. (11)
وَصَاحِبَتِهِ وَأَخِیهِ ﴿12﴾
و هم زن و برادرش. (12)
وَفَصِیلَتِهِ الَّتِی تُؤْوِیهِ ﴿13﴾
و هم خویشان و قبیله‌اش را که همیشه حمایتش می‌کردند. (13)
وَمَنْ فِی الْأَرْضِ جَمِیعًا ثُمَّ یُنْجِیهِ ﴿14﴾
و هر که را روی زمین است خواهد همه را فدای خویش گردند تا مگر او را (از آن عذاب) برهاند. (14)
کَلَّا إِنَّهَا لَظَى ﴿15﴾
و هرگز نجات نیابد که آتش دوزخ بر او شعله‌ور است. (15)
نَزَّاعَةً لِلشَّوَى ﴿16﴾
تا سر و صورت و اندمش پاک بسوزد. (16)
تَدْعُو مَنْ أَدْبَرَ وَتَوَلَّى ﴿17﴾
دوزخ کسی را می‌خواند که از خدا رو گردانیده و با حق مخالفت کرده. (17)
وَجَمَعَ فَأَوْعَى ﴿18﴾
و مال دنیا را جمع کرده و همه را ذخیره نموده است. (18)
إِنَّ الْإِنْسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا ﴿19﴾
که انسان مخلوقی طبعا سخت حریص و بی‌صبر است. (19)
إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا ﴿20﴾
چون شر و زیانی به او رسد سخت جزع و بی‌قراری کند. (20)
وَإِذَا مَسَّهُ الْخَیْرُ مَنُوعًا ﴿21﴾
و چون مال و دولتی به او رو کند منع (احسان) نماید. (21)
إِلَّا الْمُصَلِّینَ ﴿22﴾
مگر نماز گزاران حقیقی. (22)
الَّذِینَ هُمْ عَلَى صَلَاتِهِمْ دَائِمُونَ ﴿23﴾
آنان که دایم در نماز (و طاعت الهی) عمر گذرانند. (23)
وَالَّذِینَ فِی أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ مَعْلُومٌ ﴿24﴾
و آنان که در مال و دایی خود حقّی معیّن و معلوم گردانند. (24)
لِلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ ﴿25﴾
تا به فقیران سائل و فقیران آبرومند محروم رسانند. (25)
وَالَّذِینَ یُصَدِّقُونَ بِیَوْمِ الدِّینِ ﴿26﴾
و آنان که روز قیامت و جزا را تصدیق کنند. (26)
وَالَّذِینَ هُمْ مِنْ عَذَابِ رَبِّهِمْ مُشْفِقُونَ ﴿27﴾
و آنان که از قهر و عذاب خدای خویش سخت ترسانند. (27)
إِنَّ عَذَابَ رَبِّهِمْ غَیْرُ مَأْمُونٍ ﴿28﴾
که از عذاب خدا هیچ کس ایمن نتواند بود. (28)
وَالَّذِینَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ ﴿29﴾
و آنان که اندام خود را (از شهوت رانی) نگاه می‌دارند. (29)
إِلَّا عَلَى أَزْوَاجِهِمْ أَوْ مَا مَلَکَتْ أَیْمَانُهُمْ فَإِنَّهُمْ غَیْرُ مَلُومِینَ ﴿30﴾
مگر بر زنان حلال و کنیزان ملکی خویش که (از اعمال شهوت با آنها) هیچ ملامت ندارند. (30)
فَمَنِ ابْتَغَى وَرَاءَ ذَلِکَ فَأُولَئِکَ هُمُ الْعَادُونَ ﴿31﴾
و هر که غیر از این جوید اینان به حقیقت متعدی و ستمکارند. (31)
وَالَّذِینَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ ﴿32﴾
و آنان که امانت و عهد و پیمانشان را رعایت کنند. (32)
وَالَّذِینَ هُمْ بِشَهَادَاتِهِمْ قَائِمُونَ ﴿33﴾
و آنان که برای گواهی به حق قیام کنند. (33)
وَالَّذِینَ هُمْ عَلَى صَلَاتِهِمْ یُحَافِظُونَ ﴿34﴾
و آنان که نماز خود را (به وقت و شرایط و حضور قلب) محافظت کنند. (34)
أُولَئِکَ فِی جَنَّاتٍ مُکْرَمُونَ ﴿35﴾
آنان در باغها (ی بهشت ابد) با عزّت و احترام متنعّمند. (35)
فَمَالِ الَّذِینَ کَفَرُوا قِبَلَکَ مُهْطِعِینَ ﴿36﴾
(ای رسول) چه شده است کافران را که (با تمسخر) به جانبت می‌شتابند؟! (36)
عَنِ الْیَمِینِ وَعَنِ الشِّمَالِ عِزِینَ ﴿37﴾
از راست و چپ گروه گروه (باز پراکنده می‌شوند و به دین خدا نمی‌گروند). (37)
أَیَطْمَعُ کُلُّ امْرِئٍ مِنْهُمْ أَنْ یُدْخَلَ جَنَّةَ نَعِیمٍ ﴿38﴾
آیا هر یک طمع دارند که باز آنها را در بهشت با ناز و نعمت داخل کنند؟! (38)
کَلَّا إِنَّا خَلَقْنَاهُمْ مِمَّا یَعْلَمُونَ ﴿39﴾
هرگز این نشود (چون) آنها خود می‌دانند که ما آنها را از چه (نطفه پستی) آفریده‌ایم (باز به آفریننده خود ایمان نمی‌آورند و به کفر می‌شتابند و طمع آن دارند که چون مؤمنان به بهشت روند). (39)
فَلَا أُقْسِمُ بِرَبِّ الْمَشَارِقِ وَالْمَغَارِبِ إِنَّا لَقَادِرُونَ ﴿40﴾
چنین نیست، سوگند به خدای مشرق‌ها و مغرب‌ها که ما قادریم. (40)
عَلَى أَنْ نُبَدِّلَ خَیْرًا مِنْهُمْ وَمَا نَحْنُ بِمَسْبُوقِینَ ﴿41﴾
که به جای آنها خلقی بهتر از آنها بیافرینیم و هرگز کسی (به قدرت و قوت) بر ما سبقت نخواهد یافت. (41)
فَذَرْهُمْ یَخُوضُوا وَیَلْعَبُوا حَتَّى یُلَاقُوا یَوْمَهُمُ الَّذِی یُوعَدُونَ ﴿42﴾
پس آنها را به کفر و ضلالت خود بگذار که به بازیچه دنیا دل بازند تا با روزی که وعده عذاب آنهاست رو به رو شوند. (42)
یَوْمَ یَخْرُجُونَ مِنَ الْأَجْدَاثِ سِرَاعًا کَأَنَّهُمْ إِلَى نُصُبٍ یُوفِضُونَ ﴿43﴾
آن روزی که به سرعت سر از قبرها برآورده، گویی به سوی بتها (و نتیجه پرستش غیر خدا) می‌شتابند. (43)
خَاشِعَةً أَبْصَارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ ذَلِکَ الْیَوْمُ الَّذِی کَانُوا یُوعَدُونَ ﴿44﴾
در حالی که چشمهاشان (از هول و وحشت قیامت) به خواری فرو افتاده و ذلّت (کفر و عصیان) بر آنها احاطه کرده، این همان روزی است که به آنها وعده می‌دادند. (44)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
سَأَلَ سَائِلٌ بِعَذَابٍ وَاقِعٍ ﴿1﴾
سائلی از عذاب قیامت که وقوعش حتمی است (از رسول) پرسید (که آن عذاب چه مردمی راست). (1)
لِلْکَافِرِینَ لَیْسَ لَهُ دَافِعٌ ﴿2﴾
(بداند که) بر فرقه کافران است و هیچ کس از آنان دفع نتواند کرد. (2)
مِنَ اللَّهِ ذِی الْمَعَارِجِ ﴿3﴾
که آن عذاب از (قهر) خدای مالک آسمانهاست (یا مراد عذاب واقع بر نعمان بن حارث است که به نصب خلافت علی علیه السلام بر رسول صلی اللّه علیه و آله و سلّم اعتراض کرد، رسول صلّی اللّه علیه و آله و سلّم فرمود: به امر خدا کردم. او گفت: اگر چنین است خدایا بر من عذابی فرست. فورا سنگی از آسمان بر فرقش رسید و هلاک شد). (3)
تَعْرُجُ الْمَلَائِکَةُ وَالرُّوحُ إِلَیْهِ فِی یَوْمٍ کَانَ مِقْدَارُهُ خَمْسِینَ أَلْفَ سَنَةٍ ﴿4﴾
فرشتگان و روح الامین (برای اخذ فرمان) به سوی (عرش) خدا بالا روند در روزی که مدتش پنجاه هزار سال خواهد بود. (4)
فَاصْبِرْ صَبْرًا جَمِیلًا ﴿5﴾
پس صبر نیکو پیش گیر. (5)
إِنَّهُمْ یَرَوْنَهُ بَعِیدًا ﴿6﴾
که این مردم آن روز را بسیار دور (از امکان) بینند. (6)
وَنَرَاهُ قَرِیبًا ﴿7﴾
و ما نزدیک (به وقوع) می‌بینیم. (7)
یَوْمَ تَکُونُ السَّمَاءُ کَالْمُهْلِ ﴿8﴾
روزی که آسمان چون فلز گداخته شود. (8)
وَتَکُونُ الْجِبَالُ کَالْعِهْنِ ﴿9﴾
و کوهها مانند پشم زده متلاشی گردند. (9)
وَلَا یَسْأَلُ حَمِیمٌ حَمِیمًا ﴿10﴾
و هیچ کس از خویش خود جویا نشود. (10)
یُبَصَّرُونَهُمْ یَوَدُّ الْمُجْرِمُ لَوْ یَفْتَدِی مِنْ عَذَابِ یَوْمِئِذٍ بِبَنِیهِ ﴿11﴾
چون حقیقت حالشان به آنها بنمایند آن روز کافر بدکار آرزو کند که کاش توانستی فرزندانش را فدای خود سازد و از عذاب برهد. (11)
وَصَاحِبَتِهِ وَأَخِیهِ ﴿12﴾
و هم زن و برادرش. (12)
وَفَصِیلَتِهِ الَّتِی تُؤْوِیهِ ﴿13﴾
و هم خویشان و قبیله‌اش را که همیشه حمایتش می‌کردند. (13)
وَمَنْ فِی الْأَرْضِ جَمِیعًا ثُمَّ یُنْجِیهِ ﴿14﴾
و هر که را روی زمین است خواهد همه را فدای خویش گردند تا مگر او را (از آن عذاب) برهاند. (14)
کَلَّا إِنَّهَا لَظَى ﴿15﴾
و هرگز نجات نیابد که آتش دوزخ بر او شعله‌ور است. (15)
نَزَّاعَةً لِلشَّوَى ﴿16﴾
تا سر و صورت و اندمش پاک بسوزد. (16)
تَدْعُو مَنْ أَدْبَرَ وَتَوَلَّى ﴿17﴾
دوزخ کسی را می‌خواند که از خدا رو گردانیده و با حق مخالفت کرده. (17)
وَجَمَعَ فَأَوْعَى ﴿18﴾
و مال دنیا را جمع کرده و همه را ذخیره نموده است. (18)
إِنَّ الْإِنْسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا ﴿19﴾
که انسان مخلوقی طبعا سخت حریص و بی‌صبر است. (19)
إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا ﴿20﴾
چون شر و زیانی به او رسد سخت جزع و بی‌قراری کند. (20)
وَإِذَا مَسَّهُ الْخَیْرُ مَنُوعًا ﴿21﴾
و چون مال و دولتی به او رو کند منع (احسان) نماید. (21)
إِلَّا الْمُصَلِّینَ ﴿22﴾
مگر نماز گزاران حقیقی. (22)
الَّذِینَ هُمْ عَلَى صَلَاتِهِمْ دَائِمُونَ ﴿23﴾
آنان که دایم در نماز (و طاعت الهی) عمر گذرانند. (23)
وَالَّذِینَ فِی أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ مَعْلُومٌ ﴿24﴾
و آنان که در مال و دایی خود حقّی معیّن و معلوم گردانند. (24)
لِلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ ﴿25﴾
تا به فقیران سائل و فقیران آبرومند محروم رسانند. (25)
وَالَّذِینَ یُصَدِّقُونَ بِیَوْمِ الدِّینِ ﴿26﴾
و آنان که روز قیامت و جزا را تصدیق کنند. (26)
وَالَّذِینَ هُمْ مِنْ عَذَابِ رَبِّهِمْ مُشْفِقُونَ ﴿27﴾
و آنان که از قهر و عذاب خدای خویش سخت ترسانند. (27)
إِنَّ عَذَابَ رَبِّهِمْ غَیْرُ مَأْمُونٍ ﴿28﴾
که از عذاب خدا هیچ کس ایمن نتواند بود. (28)
وَالَّذِینَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ ﴿29﴾
و آنان که اندام خود را (از شهوت رانی) نگاه می‌دارند. (29)
إِلَّا عَلَى أَزْوَاجِهِمْ أَوْ مَا مَلَکَتْ أَیْمَانُهُمْ فَإِنَّهُمْ غَیْرُ مَلُومِینَ ﴿30﴾
مگر بر زنان حلال و کنیزان ملکی خویش که (از اعمال شهوت با آنها) هیچ ملامت ندارند. (30)
فَمَنِ ابْتَغَى وَرَاءَ ذَلِکَ فَأُولَئِکَ هُمُ الْعَادُونَ ﴿31﴾
و هر که غیر از این جوید اینان به حقیقت متعدی و ستمکارند. (31)
وَالَّذِینَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ ﴿32﴾
و آنان که امانت و عهد و پیمانشان را رعایت کنند. (32)
وَالَّذِینَ هُمْ بِشَهَادَاتِهِمْ قَائِمُونَ ﴿33﴾
و آنان که برای گواهی به حق قیام کنند. (33)
وَالَّذِینَ هُمْ عَلَى صَلَاتِهِمْ یُحَافِظُونَ ﴿34﴾
و آنان که نماز خود را (به وقت و شرایط و حضور قلب) محافظت کنند. (34)
أُولَئِکَ فِی جَنَّاتٍ مُکْرَمُونَ ﴿35﴾
آنان در باغها (ی بهشت ابد) با عزّت و احترام متنعّمند. (35)
فَمَالِ الَّذِینَ کَفَرُوا قِبَلَکَ مُهْطِعِینَ ﴿36﴾
(ای رسول) چه شده است کافران را که (با تمسخر) به جانبت می‌شتابند؟! (36)
عَنِ الْیَمِینِ وَعَنِ الشِّمَالِ عِزِینَ ﴿37﴾
از راست و چپ گروه گروه (باز پراکنده می‌شوند و به دین خدا نمی‌گروند). (37)
أَیَطْمَعُ کُلُّ امْرِئٍ مِنْهُمْ أَنْ یُدْخَلَ جَنَّةَ نَعِیمٍ ﴿38﴾
آیا هر یک طمع دارند که باز آنها را در بهشت با ناز و نعمت داخل کنند؟! (38)
کَلَّا إِنَّا خَلَقْنَاهُمْ مِمَّا یَعْلَمُونَ ﴿39﴾
هرگز این نشود (چون) آنها خود می‌دانند که ما آنها را از چه (نطفه پستی) آفریده‌ایم (باز به آفریننده خود ایمان نمی‌آورند و به کفر می‌شتابند و طمع آن دارند که چون مؤمنان به بهشت روند). (39)
فَلَا أُقْسِمُ بِرَبِّ الْمَشَارِقِ وَالْمَغَارِبِ إِنَّا لَقَادِرُونَ ﴿40﴾
چنین نیست، سوگند به خدای مشرق‌ها و مغرب‌ها که ما قادریم. (40)
عَلَى أَنْ نُبَدِّلَ خَیْرًا مِنْهُمْ وَمَا نَحْنُ بِمَسْبُوقِینَ ﴿41﴾
که به جای آنها خلقی بهتر از آنها بیافرینیم و هرگز کسی (به قدرت و قوت) بر ما سبقت نخواهد یافت. (41)
فَذَرْهُمْ یَخُوضُوا وَیَلْعَبُوا حَتَّى یُلَاقُوا یَوْمَهُمُ الَّذِی یُوعَدُونَ ﴿42﴾
پس آنها را به کفر و ضلالت خود بگذار که به بازیچه دنیا دل بازند تا با روزی که وعده عذاب آنهاست رو به رو شوند. (42)
یَوْمَ یَخْرُجُونَ مِنَ الْأَجْدَاثِ سِرَاعًا کَأَنَّهُمْ إِلَى نُصُبٍ یُوفِضُونَ ﴿43﴾
آن روزی که به سرعت سر از قبرها برآورده، گویی به سوی بتها (و نتیجه پرستش غیر خدا) می‌شتابند. (43)
خَاشِعَةً أَبْصَارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ ذَلِکَ الْیَوْمُ الَّذِی کَانُوا یُوعَدُونَ ﴿44﴾
در حالی که چشمهاشان (از هول و وحشت قیامت) به خواری فرو افتاده و ذلّت (کفر و عصیان) بر آنها احاطه کرده، این همان روزی است که به آنها وعده می‌دادند. (44)
