- 145
- 1000
- 1000
- 1000
تلاوت ترتیل عمر القزابری سوره مبارکه طور
تلاوت ترتیل سوره ای عمر القزابری به روایت ورش عن نافع _ترجمه استاد شیخ حسین انصاریان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالطُّورِ ﴿1﴾
سوگند به [کوه] طور (1)
وَکِتَابٍ مَسْطُورٍ ﴿2﴾
و به کتابى نوشته (2)
فِی رَقٍّ مَنْشُورٍ ﴿3﴾
در ورقى سرگشاده (3)
... >
وَالْبَیْتِ الْمَعْمُورِ ﴿4﴾
و به بیت المعمور (4)
وَالسَّقْفِ الْمَرْفُوعِ ﴿5﴾
و به سقف برافراشته (5)
وَالْبَحْرِ الْمَسْجُورِ ﴿6﴾
و به دریاى سرشار [از آتش] (6)
إِنَّ عَذَابَ رَبِّکَ لَوَاقِعٌ ﴿7﴾
که عذاب پروردگارت واقع شدنى است (7)
مَا لَهُ مِنْ دَافِعٍ ﴿8﴾
و برگردانى ندارد (8)
یَوْمَ تَمُورُ السَّمَاءُ مَوْرًا ﴿9﴾
روزى که آسمان به شدت درهم گردد (9)
وَتَسِیرُ الْجِبَالُ سَیْرًا ﴿10﴾
و کوهها به شدت روان شود (10)
فَوَیْلٌ یَوْمَئِذٍ لِلْمُکَذِّبِینَ ﴿11﴾
آرى در چنین روزى واى بر دروغ انگاران (11)
الَّذِینَ هُمْ فِی خَوْضٍ یَلْعَبُونَ ﴿1﴾
کسانى که به ژاژخایى سرگرمند (12)
یَوْمَ یُدَعُّونَ إِلَى نَارِ جَهَنَّمَ دَعًّا ﴿13﴾
روزى که به سوى آتش جهنم به شدت رانده شوند (13)
هَذِهِ النَّارُ الَّتِی کُنْتُمْ بِهَا تُکَذِّبُونَ ﴿14﴾
[و گویند] این همان آتشى است که آن را دروغ مى انگاشتید (14)
أَفَسِحْرٌ هَذَا أَمْ أَنْتُمْ لَا تُبْصِرُونَ ﴿15﴾
آیا پس این جادوست، یا آنکه شما [به چشم بصیرت] نمى نگرید؟ (15)
اصْلَوْهَا فَاصْبِرُوا أَوْ لَا تَصْبِرُوا سَوَاءٌ عَلَیْکُمْ إِنَّمَا تُجْزَوْنَ مَا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿16﴾
وارد آن شوید، و چه صبر کنید، چه صبر نکنید، برایتان یکسان است، فقط در برابر آنچه کرده اید جزا مى یابید (16)
إِنَّ الْمُتَّقِینَ فِی جَنَّاتٍ وَنَعِیمٍ ﴿17﴾
پرهیزگاران در بوستان ها و ناز و نعمت اند (17)
فَاکِهِینَ بِمَا آتَاهُمْ رَبُّهُمْ وَوَقَاهُمْ رَبُّهُمْ عَذَابَ الْجَحِیمِ ﴿18﴾
از آنچه پروردگارشان به آنان ارزانى داشته است، خرمند، و [از اینکه] پروردگارشان از عذاب جهنم در امانشان داشته است (18)
کُلُوا وَاشْرَبُوا هَنِیئًا بِمَا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿19﴾
به خاطر آنچه کرده اید، به گوارایى بخورید و بیاشامید (19)
مُتَّکِئِینَ عَلَى سُرُرٍ مَصْفُوفَةٍ وَزَوَّجْنَاهُمْ بِحُورٍ عِینٍ ﴿20﴾
[آنان] بر تخته اى رج زده تکیه زده اند و آنان را جفت حوریان درشت چشم گردانیم (20)
وَالَّذِینَ آمَنُوا وَاتَّبَعَتْهُمْ ذُرِّیَّتُهُمْ بِإِیمَانٍ أَلْحَقْنَا بِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ وَمَا أَلَتْنَاهُمْ مِنْ عَمَلِهِمْ مِنْ شَیْءٍ کُلُّ امْرِئٍ بِمَا کَسَبَ رَهِینٌ ﴿21﴾
و کسانى که ایمان آورده اند و زاد و رودشان در ایمان از ایشان پیروى کردهاند، زاد و رودشان را به ایشان ملحق سازیم، و چیزى از [جزاى] عملشان نکاهیم، هر انسانى در گرو کار و کردار خویش است (21)
وَأَمْدَدْنَاهُمْ بِفَاکِهَةٍ وَلَحْمٍ مِمَّا یَشْتَهُونَ ﴿22﴾
و ایشان را پى در پى از میوهها و گوشت [پرندگانى] که خوش دارند مى دهیم (22)
یَتَنَازَعُونَ فِیهَا کَأْسًا لَا لَغْوٌ فِیهَا وَلَا تَأْثِیمٌ ﴿23﴾
در آنجا جامى را که نه مایه بیهوده گویى و نه گناه است، از دست هم مى گیرند (23)
وَیَطُوفُ عَلَیْهِمْ غِلْمَانٌ لَهُمْ کَأَنَّهُمْ لُؤْلُؤٌ مَکْنُونٌ ﴿24﴾
و بر گرداگرد آنان جوانان [خدمتکار]شان مىگردند که گویى ایشان مروارید نهفته اند (24)
وَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ یَتَسَاءَلُونَ ﴿25﴾
و بعضى از آنان به بعضى دیگر به هم پرسى روى آورند (25)
قَالُوا إِنَّا کُنَّا قَبْلُ فِی أَهْلِنَا مُشْفِقِینَ ﴿26﴾
گویند ما پیش از این، در میان خانواده مان بیمناک بودیم (26)
فَمَنَّ اللَّهُ عَلَیْنَا وَوَقَانَا عَذَابَ السَّمُومِ ﴿27﴾
سپس خداوند بر ما منت نهاد [و نعمت داد] و ما را از عذاب آتشباد [جهنم] در امان داشت (27)
إِنَّا کُنَّا مِنْ قَبْلُ نَدْعُوهُ إِنَّهُ هُوَ الْبَرُّ الرَّحِیمُ ﴿28﴾
ما پیش از این او را [به دعا و نیایش] مىخواندیم، اوست که نیکوکار مهربان است (28)
فَذَکِّرْ فَمَا أَنْتَ بِنِعْمَتِ رَبِّکَ بِکَاهِنٍ وَلَا مَجْنُونٍ ﴿29﴾
پس پند ده که تو به نعمت پروردگارت نه کاهنى و نه دیوانه (29)
أَمْ یَقُولُونَ شَاعِرٌ نَتَرَبَّصُ بِهِ رَیْبَ الْمَنُونِ ﴿30﴾
مگر گویند شاعرى است که ما در حق او حوادث روزگار [مرگ] را انتظار مىکشیم (30)
قُلْ تَرَبَّصُوا فَإِنِّی مَعَکُمْ مِنَ الْمُتَرَبِّصِینَ ﴿31﴾
بگو منتظر باشید که من هم همراه شما از منتظرانم (31)
أَمْ تَأْمُرُهُمْ أَحْلَامُهُمْ بِهَذَا أَمْ هُمْ قَوْمٌ طَاغُونَ ﴿32﴾
یا مگر خردهایشان آنان را به این امر فرمان مىدهد، یا مگر ایشان قومى طغیانگرند (32)
أَمْ یَقُولُونَ تَقَوَّلَهُ بَلْ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿33﴾
یا گویند آن را از خود بربافته است، حق این است که ایمان نمى ورزند (33)
فَلْیَأْتُوا بِحَدِیثٍ مِثْلِهِ إِنْ کَانُوا صَادِقِینَ ﴿34﴾
پس اگر راستگو هستند سخنى مانند آن بیاورند (34)
أَمْ خُلِقُوا مِنْ غَیْرِ شَیْءٍ أَمْ هُمُ الْخَالِقُونَ ﴿35﴾
یا از هیچ خلق شده اند، یا آنکه خودشان خالق [خود]اند؟ (35)
أَمْ خَلَقُوا السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ بَلْ لَا یُوقِنُونَ ﴿36﴾
یا آسمانها و زمین را آفریده اند، حق این است که یقین نمى ورزند (36)
أَمْ عِنْدَهُمْ خَزَائِنُ رَبِّکَ أَمْ هُمُ الْمُصَیْطِرُونَ ﴿37﴾
یا گنجینه هاى پروردگارت نزد آنهاست، یا آنان چیرگانند؟ (37)
أَمْ لَهُمْ سُلَّمٌ یَسْتَمِعُونَ فِیهِ فَلْیَأْتِ مُسْتَمِعُهُمْ بِسُلْطَانٍ مُبِینٍ ﴿38﴾
یا نردبانى دارند که [بر آن بالا رفته] [اسرار را] با آن مىشنوند، در این صورت شنونده آنان دلیلى آشکار بیاورد (38)
أَمْ لَهُ الْبَنَاتُ وَلَکُمُ الْبَنُونَ ﴿39﴾
یا مگر او [خداوند] را دختران و شما را پسران است؟ (39)
أَمْ تَسْأَلُهُمْ أَجْرًا فَهُمْ مِنْ مَغْرَمٍ مُثْقَلُونَ ﴿40﴾
یا مگر از ایشان مزدى مىطلبى، و ایشان از تاوانى گرانبارند؟ (40)
أَمْ عِنْدَهُمُ الْغَیْبُ فَهُمْ یَکْتُبُونَ ﴿41﴾
یا مگر غیب در اختیار آنان است و ایشان [هر چه خواهند] مىنویسند (41)
أَمْ یُرِیدُونَ کَیْدًا فَالَّذِینَ کَفَرُوا هُمُ الْمَکِیدُونَ ﴿42﴾
یا مگر نیرنگى در سر دارند، ولى کافران خود نیرنگ خورده اند (42)
أَمْ لَهُمْ إِلَهٌ غَیْرُ اللَّهِ سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا یُشْرِکُونَ ﴿43﴾
یا مگر ایشان را خدایى غیر از خداوند است، منزه است خداوند از شریکى که می انگارند (43)
وَإِنْ یَرَوْا کِسْفًا مِنَ السَّمَاءِ سَاقِطًا یَقُولُوا سَحَابٌ مَرْکُومٌ ﴿44﴾
و چون پاره اى از آسمان را افتاده بینند، گویند ابرى متراکم [و نعمت] است (44)
فَذَرْهُمْ حَتَّى یُلَاقُوا یَوْمَهُمُ الَّذِی فِیهِ یُصْعَقُونَ ﴿45﴾
پس ایشان را رها کن تا روز خاصشان را که در آن بیهوش کرده شوند، دیدار کنند (45)
یَوْمَ لَا یُغْنِی عَنْهُمْ کَیْدُهُمْ شَیْئًا وَلَا هُمْ یُنْصَرُونَ ﴿46﴾
روزى که نیرنگشان به کار آنان نیاید و یارى نیابند (46)
وَإِنَّ لِلَّذِینَ ظَلَمُوا عَذَابًا دُونَ ذَلِکَ وَلَکِنَّ أَکْثَرَهُمْ لَا یَعْلَمُونَ ﴿47﴾
و براى ستمکاران عذابى جز این است، ولى بیشترشان نمىدانند (47)
وَاصْبِرْ لِحُکْمِ رَبِّکَ فَإِنَّکَ بِأَعْیُنِنَا وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ حِینَ تَقُومُ﴿48﴾
و تا رسیدن حکم پروردگارت شکیبایى کن، که تو زیر نظر مایى، و چون [از خواب] برخاستى سپاسگزارانه پروردگارت را تسبیح گوى (48)
وَمِنَ اللَّیْلِ فَسَبِّحْهُ وَإِدْبَارَ النُّجُومِ ﴿49﴾
و در شب و به هنگام غائب شدن ستارگان نیز او را نیایش کن (49)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالطُّورِ ﴿1﴾
سوگند به [کوه] طور (1)
وَکِتَابٍ مَسْطُورٍ ﴿2﴾
و به کتابى نوشته (2)
فِی رَقٍّ مَنْشُورٍ ﴿3﴾
در ورقى سرگشاده (3)
... >
وَالْبَیْتِ الْمَعْمُورِ ﴿4﴾
و به بیت المعمور (4)
وَالسَّقْفِ الْمَرْفُوعِ ﴿5﴾
و به سقف برافراشته (5)
وَالْبَحْرِ الْمَسْجُورِ ﴿6﴾
و به دریاى سرشار [از آتش] (6)
إِنَّ عَذَابَ رَبِّکَ لَوَاقِعٌ ﴿7﴾
که عذاب پروردگارت واقع شدنى است (7)
مَا لَهُ مِنْ دَافِعٍ ﴿8﴾
و برگردانى ندارد (8)
یَوْمَ تَمُورُ السَّمَاءُ مَوْرًا ﴿9﴾
روزى که آسمان به شدت درهم گردد (9)
وَتَسِیرُ الْجِبَالُ سَیْرًا ﴿10﴾
و کوهها به شدت روان شود (10)
فَوَیْلٌ یَوْمَئِذٍ لِلْمُکَذِّبِینَ ﴿11﴾
آرى در چنین روزى واى بر دروغ انگاران (11)
الَّذِینَ هُمْ فِی خَوْضٍ یَلْعَبُونَ ﴿1﴾
کسانى که به ژاژخایى سرگرمند (12)
یَوْمَ یُدَعُّونَ إِلَى نَارِ جَهَنَّمَ دَعًّا ﴿13﴾
روزى که به سوى آتش جهنم به شدت رانده شوند (13)
هَذِهِ النَّارُ الَّتِی کُنْتُمْ بِهَا تُکَذِّبُونَ ﴿14﴾
[و گویند] این همان آتشى است که آن را دروغ مى انگاشتید (14)
أَفَسِحْرٌ هَذَا أَمْ أَنْتُمْ لَا تُبْصِرُونَ ﴿15﴾
آیا پس این جادوست، یا آنکه شما [به چشم بصیرت] نمى نگرید؟ (15)
اصْلَوْهَا فَاصْبِرُوا أَوْ لَا تَصْبِرُوا سَوَاءٌ عَلَیْکُمْ إِنَّمَا تُجْزَوْنَ مَا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿16﴾
وارد آن شوید، و چه صبر کنید، چه صبر نکنید، برایتان یکسان است، فقط در برابر آنچه کرده اید جزا مى یابید (16)
إِنَّ الْمُتَّقِینَ فِی جَنَّاتٍ وَنَعِیمٍ ﴿17﴾
پرهیزگاران در بوستان ها و ناز و نعمت اند (17)
فَاکِهِینَ بِمَا آتَاهُمْ رَبُّهُمْ وَوَقَاهُمْ رَبُّهُمْ عَذَابَ الْجَحِیمِ ﴿18﴾
از آنچه پروردگارشان به آنان ارزانى داشته است، خرمند، و [از اینکه] پروردگارشان از عذاب جهنم در امانشان داشته است (18)
کُلُوا وَاشْرَبُوا هَنِیئًا بِمَا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿19﴾
به خاطر آنچه کرده اید، به گوارایى بخورید و بیاشامید (19)
مُتَّکِئِینَ عَلَى سُرُرٍ مَصْفُوفَةٍ وَزَوَّجْنَاهُمْ بِحُورٍ عِینٍ ﴿20﴾
[آنان] بر تخته اى رج زده تکیه زده اند و آنان را جفت حوریان درشت چشم گردانیم (20)
وَالَّذِینَ آمَنُوا وَاتَّبَعَتْهُمْ ذُرِّیَّتُهُمْ بِإِیمَانٍ أَلْحَقْنَا بِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ وَمَا أَلَتْنَاهُمْ مِنْ عَمَلِهِمْ مِنْ شَیْءٍ کُلُّ امْرِئٍ بِمَا کَسَبَ رَهِینٌ ﴿21﴾
و کسانى که ایمان آورده اند و زاد و رودشان در ایمان از ایشان پیروى کردهاند، زاد و رودشان را به ایشان ملحق سازیم، و چیزى از [جزاى] عملشان نکاهیم، هر انسانى در گرو کار و کردار خویش است (21)
وَأَمْدَدْنَاهُمْ بِفَاکِهَةٍ وَلَحْمٍ مِمَّا یَشْتَهُونَ ﴿22﴾
و ایشان را پى در پى از میوهها و گوشت [پرندگانى] که خوش دارند مى دهیم (22)
یَتَنَازَعُونَ فِیهَا کَأْسًا لَا لَغْوٌ فِیهَا وَلَا تَأْثِیمٌ ﴿23﴾
در آنجا جامى را که نه مایه بیهوده گویى و نه گناه است، از دست هم مى گیرند (23)
وَیَطُوفُ عَلَیْهِمْ غِلْمَانٌ لَهُمْ کَأَنَّهُمْ لُؤْلُؤٌ مَکْنُونٌ ﴿24﴾
و بر گرداگرد آنان جوانان [خدمتکار]شان مىگردند که گویى ایشان مروارید نهفته اند (24)
وَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ یَتَسَاءَلُونَ ﴿25﴾
و بعضى از آنان به بعضى دیگر به هم پرسى روى آورند (25)
قَالُوا إِنَّا کُنَّا قَبْلُ فِی أَهْلِنَا مُشْفِقِینَ ﴿26﴾
گویند ما پیش از این، در میان خانواده مان بیمناک بودیم (26)
فَمَنَّ اللَّهُ عَلَیْنَا وَوَقَانَا عَذَابَ السَّمُومِ ﴿27﴾
سپس خداوند بر ما منت نهاد [و نعمت داد] و ما را از عذاب آتشباد [جهنم] در امان داشت (27)
إِنَّا کُنَّا مِنْ قَبْلُ نَدْعُوهُ إِنَّهُ هُوَ الْبَرُّ الرَّحِیمُ ﴿28﴾
ما پیش از این او را [به دعا و نیایش] مىخواندیم، اوست که نیکوکار مهربان است (28)
فَذَکِّرْ فَمَا أَنْتَ بِنِعْمَتِ رَبِّکَ بِکَاهِنٍ وَلَا مَجْنُونٍ ﴿29﴾
پس پند ده که تو به نعمت پروردگارت نه کاهنى و نه دیوانه (29)
أَمْ یَقُولُونَ شَاعِرٌ نَتَرَبَّصُ بِهِ رَیْبَ الْمَنُونِ ﴿30﴾
مگر گویند شاعرى است که ما در حق او حوادث روزگار [مرگ] را انتظار مىکشیم (30)
قُلْ تَرَبَّصُوا فَإِنِّی مَعَکُمْ مِنَ الْمُتَرَبِّصِینَ ﴿31﴾
بگو منتظر باشید که من هم همراه شما از منتظرانم (31)
أَمْ تَأْمُرُهُمْ أَحْلَامُهُمْ بِهَذَا أَمْ هُمْ قَوْمٌ طَاغُونَ ﴿32﴾
یا مگر خردهایشان آنان را به این امر فرمان مىدهد، یا مگر ایشان قومى طغیانگرند (32)
أَمْ یَقُولُونَ تَقَوَّلَهُ بَلْ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿33﴾
یا گویند آن را از خود بربافته است، حق این است که ایمان نمى ورزند (33)
فَلْیَأْتُوا بِحَدِیثٍ مِثْلِهِ إِنْ کَانُوا صَادِقِینَ ﴿34﴾
پس اگر راستگو هستند سخنى مانند آن بیاورند (34)
أَمْ خُلِقُوا مِنْ غَیْرِ شَیْءٍ أَمْ هُمُ الْخَالِقُونَ ﴿35﴾
یا از هیچ خلق شده اند، یا آنکه خودشان خالق [خود]اند؟ (35)
أَمْ خَلَقُوا السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ بَلْ لَا یُوقِنُونَ ﴿36﴾
یا آسمانها و زمین را آفریده اند، حق این است که یقین نمى ورزند (36)
أَمْ عِنْدَهُمْ خَزَائِنُ رَبِّکَ أَمْ هُمُ الْمُصَیْطِرُونَ ﴿37﴾
یا گنجینه هاى پروردگارت نزد آنهاست، یا آنان چیرگانند؟ (37)
أَمْ لَهُمْ سُلَّمٌ یَسْتَمِعُونَ فِیهِ فَلْیَأْتِ مُسْتَمِعُهُمْ بِسُلْطَانٍ مُبِینٍ ﴿38﴾
یا نردبانى دارند که [بر آن بالا رفته] [اسرار را] با آن مىشنوند، در این صورت شنونده آنان دلیلى آشکار بیاورد (38)
أَمْ لَهُ الْبَنَاتُ وَلَکُمُ الْبَنُونَ ﴿39﴾
یا مگر او [خداوند] را دختران و شما را پسران است؟ (39)
أَمْ تَسْأَلُهُمْ أَجْرًا فَهُمْ مِنْ مَغْرَمٍ مُثْقَلُونَ ﴿40﴾
یا مگر از ایشان مزدى مىطلبى، و ایشان از تاوانى گرانبارند؟ (40)
أَمْ عِنْدَهُمُ الْغَیْبُ فَهُمْ یَکْتُبُونَ ﴿41﴾
یا مگر غیب در اختیار آنان است و ایشان [هر چه خواهند] مىنویسند (41)
أَمْ یُرِیدُونَ کَیْدًا فَالَّذِینَ کَفَرُوا هُمُ الْمَکِیدُونَ ﴿42﴾
یا مگر نیرنگى در سر دارند، ولى کافران خود نیرنگ خورده اند (42)
أَمْ لَهُمْ إِلَهٌ غَیْرُ اللَّهِ سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا یُشْرِکُونَ ﴿43﴾
یا مگر ایشان را خدایى غیر از خداوند است، منزه است خداوند از شریکى که می انگارند (43)
وَإِنْ یَرَوْا کِسْفًا مِنَ السَّمَاءِ سَاقِطًا یَقُولُوا سَحَابٌ مَرْکُومٌ ﴿44﴾
و چون پاره اى از آسمان را افتاده بینند، گویند ابرى متراکم [و نعمت] است (44)
فَذَرْهُمْ حَتَّى یُلَاقُوا یَوْمَهُمُ الَّذِی فِیهِ یُصْعَقُونَ ﴿45﴾
پس ایشان را رها کن تا روز خاصشان را که در آن بیهوش کرده شوند، دیدار کنند (45)
یَوْمَ لَا یُغْنِی عَنْهُمْ کَیْدُهُمْ شَیْئًا وَلَا هُمْ یُنْصَرُونَ ﴿46﴾
روزى که نیرنگشان به کار آنان نیاید و یارى نیابند (46)
وَإِنَّ لِلَّذِینَ ظَلَمُوا عَذَابًا دُونَ ذَلِکَ وَلَکِنَّ أَکْثَرَهُمْ لَا یَعْلَمُونَ ﴿47﴾
و براى ستمکاران عذابى جز این است، ولى بیشترشان نمىدانند (47)
وَاصْبِرْ لِحُکْمِ رَبِّکَ فَإِنَّکَ بِأَعْیُنِنَا وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ حِینَ تَقُومُ﴿48﴾
و تا رسیدن حکم پروردگارت شکیبایى کن، که تو زیر نظر مایى، و چون [از خواب] برخاستى سپاسگزارانه پروردگارت را تسبیح گوى (48)
وَمِنَ اللَّیْلِ فَسَبِّحْهُ وَإِدْبَارَ النُّجُومِ ﴿49﴾
و در شب و به هنگام غائب شدن ستارگان نیز او را نیایش کن (49)
