- 1491
- 1000
- 1000
- 1000
تلاوت تحقیق اسماعیل طنطاوی سوره بقره آیات 153 تا 157، بلد آیات 1 تا 18
تلاوت تحقیق استاد اسماعیل طنطاوی، این تلاوت در سال 1382 در ایران اجرا گردیده است.
اى کسانى که ایمان آوردهاید از شکیبایى و نماز یارى جویید زیرا خدا با شکیبایان است (153)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ اسْتَعِینُواْ بِالصَّبْرِ وَالصَّلاَةِ إِنَّ اللّهَ مَعَ الصَّابِرِینَ ﴿153﴾
و کسانى را که در راه خدا کشته مىشوند مرده نخوانید بلکه زندهاند ولى شما نمىدانید (154)
وَلاَ تَقُولُواْ لِمَنْ یُقْتَلُ فِی سَبیلِ اللّهِ أَمْوَاتٌ بَلْ أَحْیَاء وَلَکِن لاَّ تَشْعُرُونَ ﴿154﴾
و قطعا شما را به چیزى از [قبیل] ترس و گرسنگى و کاهشى در اموال و جانها و محصولات مىآزماییم و مژده ده شکیبایان را (155)
وَلَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَیْءٍ مِّنَ الْخَوفْ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِّنَ الأَمَوَالِ وَالأنفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِینَ ﴿155﴾
[همان] کسانى که چون مصیبتى به آنان برسد مىگویند ما از آن خدا هستیم و به سوى او باز مىگردیم (156)
الَّذِینَ إِذَا أَصَابَتْهُم مُّصِیبَةٌ قَالُواْ إِنَّا لِلّهِ وَإِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعونَ ﴿156﴾
بر ایشان درودها و رحمتى از پروردگارشان [باد] و راهیافتگان [هم] خود ایشانند (157)
أُولَئِکَ عَلَیْهِمْ صَلَوَاتٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَرَحْمَةٌ وَأُولَئِکَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ ﴿157﴾
سوره 90: البلد
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوگند به این شهر (1)
لَا أُقْسِمُ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿1﴾
و حال آنکه تو در این شهر جاى دارى (2)
وَأَنتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿2﴾
سوگند به پدرى [چنان] و آن کسى را که به وجود آورد (3)
وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ ﴿3﴾
براستى که انسان را در رنج آفریدهایم (4)
لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِی کَبَدٍ ﴿4﴾
آیا پندارد که هیچ کس هرگز بر او دست نتواند یافت (5)
أَیَحْسَبُ أَن لَّن یَقْدِرَ عَلَیْهِ أَحَدٌ ﴿5﴾
گوید مال فراوانى تباه کردم (6)
یَقُولُ أَهْلَکْتُ مَالًا لُّبَدًا ﴿6﴾
آیا پندارد که هیچ کس او را ندیده است (7)
أَیَحْسَبُ أَن لَّمْ یَرَهُ أَحَدٌ ﴿7﴾
آیا دو چشمش ندادهایم (8)
أَلَمْ نَجْعَل لَّهُ عَیْنَیْنِ ﴿8﴾
و زبانى و دو لب (9)
وَلِسَانًا وَشَفَتَیْنِ ﴿9﴾
و هر دو راه [خیر و شر] را بدو نمودیم (10)
وَهَدَیْنَاهُ النَّجْدَیْنِ ﴿10﴾
و[لى] نخواست از گردنه [عاقبتنگرى] بالا رود (11)
فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ ﴿11﴾
و تو چه دانى که آن گردنه [سخت] چیست (12)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْعَقَبَةُ ﴿12﴾
بندهاى را آزادکردن (13)
فَکُّ رَقَبَةٍ ﴿13﴾
یا در روز گرسنگى طعامدادن (14)
أَوْ إِطْعَامٌ فِی یَوْمٍ ذِی مَسْغَبَةٍ ﴿14﴾
به یتیمى خویشاوند (15)
یَتِیمًا ذَا مَقْرَبَةٍ ﴿15﴾
یا بینوایى خاکنشین (16)
أَوْ مِسْکِینًا ذَا مَتْرَبَةٍ ﴿16﴾
علاوه بر این از زمره کسانى باشد که گرویده و یکدیگر را به شکیبایى و مهربانى سفارش کردهاند (17)
ثُمَّ کَانَ مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ ﴿17﴾
اینانند خجستگان (18)
أُوْلَئِکَ أَصْحَابُ الْمَیْمَنَةِ ﴿18﴾
اى کسانى که ایمان آوردهاید از شکیبایى و نماز یارى جویید زیرا خدا با شکیبایان است (153)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ اسْتَعِینُواْ بِالصَّبْرِ وَالصَّلاَةِ إِنَّ اللّهَ مَعَ الصَّابِرِینَ ﴿153﴾
و کسانى را که در راه خدا کشته مىشوند مرده نخوانید بلکه زندهاند ولى شما نمىدانید (154)
وَلاَ تَقُولُواْ لِمَنْ یُقْتَلُ فِی سَبیلِ اللّهِ أَمْوَاتٌ بَلْ أَحْیَاء وَلَکِن لاَّ تَشْعُرُونَ ﴿154﴾
و قطعا شما را به چیزى از [قبیل] ترس و گرسنگى و کاهشى در اموال و جانها و محصولات مىآزماییم و مژده ده شکیبایان را (155)
وَلَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَیْءٍ مِّنَ الْخَوفْ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِّنَ الأَمَوَالِ وَالأنفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِینَ ﴿155﴾
[همان] کسانى که چون مصیبتى به آنان برسد مىگویند ما از آن خدا هستیم و به سوى او باز مىگردیم (156)
الَّذِینَ إِذَا أَصَابَتْهُم مُّصِیبَةٌ قَالُواْ إِنَّا لِلّهِ وَإِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعونَ ﴿156﴾
بر ایشان درودها و رحمتى از پروردگارشان [باد] و راهیافتگان [هم] خود ایشانند (157)
أُولَئِکَ عَلَیْهِمْ صَلَوَاتٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَرَحْمَةٌ وَأُولَئِکَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ ﴿157﴾
سوره 90: البلد
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوگند به این شهر (1)
لَا أُقْسِمُ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿1﴾
و حال آنکه تو در این شهر جاى دارى (2)
وَأَنتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿2﴾
سوگند به پدرى [چنان] و آن کسى را که به وجود آورد (3)
وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ ﴿3﴾
براستى که انسان را در رنج آفریدهایم (4)
لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِی کَبَدٍ ﴿4﴾
آیا پندارد که هیچ کس هرگز بر او دست نتواند یافت (5)
أَیَحْسَبُ أَن لَّن یَقْدِرَ عَلَیْهِ أَحَدٌ ﴿5﴾
گوید مال فراوانى تباه کردم (6)
یَقُولُ أَهْلَکْتُ مَالًا لُّبَدًا ﴿6﴾
آیا پندارد که هیچ کس او را ندیده است (7)
أَیَحْسَبُ أَن لَّمْ یَرَهُ أَحَدٌ ﴿7﴾
آیا دو چشمش ندادهایم (8)
أَلَمْ نَجْعَل لَّهُ عَیْنَیْنِ ﴿8﴾
و زبانى و دو لب (9)
وَلِسَانًا وَشَفَتَیْنِ ﴿9﴾
و هر دو راه [خیر و شر] را بدو نمودیم (10)
وَهَدَیْنَاهُ النَّجْدَیْنِ ﴿10﴾
و[لى] نخواست از گردنه [عاقبتنگرى] بالا رود (11)
فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ ﴿11﴾
و تو چه دانى که آن گردنه [سخت] چیست (12)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْعَقَبَةُ ﴿12﴾
بندهاى را آزادکردن (13)
فَکُّ رَقَبَةٍ ﴿13﴾
یا در روز گرسنگى طعامدادن (14)
أَوْ إِطْعَامٌ فِی یَوْمٍ ذِی مَسْغَبَةٍ ﴿14﴾
به یتیمى خویشاوند (15)
یَتِیمًا ذَا مَقْرَبَةٍ ﴿15﴾
یا بینوایى خاکنشین (16)
أَوْ مِسْکِینًا ذَا مَتْرَبَةٍ ﴿16﴾
علاوه بر این از زمره کسانى باشد که گرویده و یکدیگر را به شکیبایى و مهربانى سفارش کردهاند (17)
ثُمَّ کَانَ مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ ﴿17﴾
اینانند خجستگان (18)
أُوْلَئِکَ أَصْحَابُ الْمَیْمَنَةِ ﴿18﴾
