- 6060
- 1000
- 1000
- 1000
تلاوت تحقیق عنتر سعید مسلم یس ، نباء ، عبس ، فجر
این تلاوت شامل سوره های یس آیات 69 تا آخر - نباء آیات 31 تا 40 - عبس آیات 34 تا 42 و فجر آیات 27 تا 30 است که در سال 1982 میلادی اجرا شده است .
سوره 36: یس
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
یس[/یاسین] (1)
یس ﴿1﴾
سوگند به قرآن حکمتآموز (2)
وَالْقُرْآنِ الْحَکِیمِ ﴿2﴾
که قطعا تو از [جمله] پیامبرانى (3)
إِنَّکَ لَمِنَ الْمُرْسَلِینَ ﴿3﴾
بر راهى راست (4)
عَلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِیمٍ ﴿4﴾
[و کتابت] از جانب آن عزیز مهربان نازل شده است (5)
تَنزِیلَ الْعَزِیزِ الرَّحِیمِ ﴿5﴾
تا قومى را که پدرانشان بیمداده نشدند و در غفلت ماندند بیم دهى (6)
لِتُنذِرَ قَوْمًا مَّا أُنذِرَ آبَاؤُهُمْ فَهُمْ غَافِلُونَ ﴿6﴾
آرى گفته [خدا] در باره بیشترشان محقق گردیده است در نتیجه آنها نخواهند گروید (7)
لَقَدْ حَقَّ الْقَوْلُ عَلَى أَکْثَرِهِمْ فَهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿7﴾
ما در گردنهاى آنان تا چانههایشان غلهایى نهادهایم به طورى که سرهایشان را بالا نگاه داشته و دیده فرو هشتهاند (8)
إِنَّا جَعَلْنَا فِی أَعْنَاقِهِمْ أَغْلاَلًا فَهِیَ إِلَى الأَذْقَانِ فَهُم مُّقْمَحُونَ ﴿8﴾
و [ما] فراروى آنها سدى و پشتسرشان سدى نهاده و پردهاى بر [چشمان] آنان فرو گستردهایم در نتیجه نمىتوانند ببینند (9)
وَجَعَلْنَا مِن بَیْنِ أَیْدِیهِمْ سَدًّا وَمِنْ خَلْفِهِمْ سَدًّا فَأَغْشَیْنَاهُمْ فَهُمْ لاَ یُبْصِرُونَ ﴿9﴾
و آنان را چه بیم دهى [و] چه بیم ندهى به حالشان تفاوت نمىکند نخواهند گروید (10)
وَسَوَاء عَلَیْهِمْ أَأَنذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنذِرْهُمْ لاَ یُؤْمِنُونَ ﴿10﴾
بیم دادن تو تنها کسى را [سودمند] است که کتاب حق را پیروى کند و از [خداى] رحمان در نهان بترسد [چنین کسى را] به آمرزش و پاداشى پر ارزش مژده ده (11)
إِنَّمَا تُنذِرُ مَنِ اتَّبَعَ الذِّکْرَ وَخَشِیَ الرَّحْمَن بِالْغَیْبِ فَبَشِّرْهُ بِمَغْفِرَةٍ وَأَجْرٍ کَرِیمٍ ﴿11﴾
آرى ماییم که مردگان را زنده مىسازیم و آنچه را از پیش فرستادهاند با آثار [و اعمال]شان درج مىکنیم و هر چیزى را در کارنامهاى روشن برشمردهایم (12)
إِنَّا نَحْنُ نُحْیِی الْمَوْتَى وَنَکْتُبُ مَا قَدَّمُوا وَآثَارَهُمْ وَکُلَّ شَیْءٍ أحْصَیْنَاهُ فِی إِمَامٍ مُبِینٍ ﴿12﴾
[داستان] مردم آن شهرى را که رسولان بدانجا آمدند براى آنان مثل زن (13)
وَاضْرِبْ لَهُم مَّثَلًا أَصْحَابَ الْقَرْیَةِ إِذْ جَاءهَا الْمُرْسَلُونَ ﴿13﴾
آنگاه که دو تن سوى آنان فرستادیم و[لى] آن دو را دروغزن پنداشتند تا با [فرستاده] سومین [آنان را] تایید کردیم پس [رسولان] گفتند ما به سوى شما به پیامبرى فرستاده شدهایم (14)
إِذْ أَرْسَلْنَا إِلَیْهِمُ اثْنَیْنِ فَکَذَّبُوهُمَا فَعَزَّزْنَا بِثَالِثٍ فَقَالُوا إِنَّا إِلَیْکُم مُّرْسَلُونَ ﴿14﴾
[ناباوران آن دیار] گفتند شما جز بشرى مانند ما نیستید و [خداى] رحمان چیزى نفرستاده و شما جز دروغ نمىپردازید (15)
قَالُوا مَا أَنتُمْ إِلاَّ بَشَرٌ مِّثْلُنَا وَمَا أَنزَلَ الرَّحْمن مِن شَیْءٍ إِنْ أَنتُمْ إِلاَّ تَکْذِبُونَ ﴿15﴾
گفتند پروردگار ما مىداند که ما واقعا به سوى شما به پیامبرى فرستاده شدهایم (16)
قَالُوا رَبُّنَا یَعْلَمُ إِنَّا إِلَیْکُمْ لَمُرْسَلُونَ ﴿16﴾
و بر ما [وظیفهاى] جز رسانیدن آشکار [پیام] نیست (17)
وَمَا عَلَیْنَا إِلاَّ الْبَلاَغُ الْمُبِینُ ﴿17﴾
پاسخ دادند ما [حضور] شما را به شگون بد گرفتهایم اگر دست برندارید سنگسارتان مىکنیم و قطعا عذاب دردناکى از ما به شما خواهد رسید (18)
قَالُوا إِنَّا تَطَیَّرْنَا بِکُمْ لَئِن لَّمْ تَنتَهُوا لَنَرْجُمَنَّکُمْ وَلَیَمَسَّنَّکُم مِّنَّا عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿18﴾
[رسولان] گفتند شومى شما با خود شماست آیا اگر شما را پند دهند [باز کفر مىورزید] نه بلکه شما قومى اسرافکارید (19)
قَالُوا طَائِرُکُمْ مَعَکُمْ أَئِن ذُکِّرْتُم بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌ مُّسْرِفُونَ ﴿19﴾
و [در این میان] مردى از دورترین جاى شهر دوان دوان آمد [و] گفت اى مردم از این فرستادگان پیروى کنید (20)
وَجَاء مِنْ أَقْصَى الْمَدِینَةِ رَجُلٌ یَسْعَى قَالَ یَا قَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلِینَ ﴿20﴾
از کسانى که پاداشى از شما نمىخواهند و خود [نیز] بر راه راست قرار دارند پیروى کنید (21)
اتَّبِعُوا مَن لاَّ یَسْأَلُکُمْ أَجْرًا وَهُم مُّهْتَدُونَ ﴿21﴾
آخر چرا کسى را نپرستم که مرا آفریده است و [همه] شما به سوى او بازگشت مىیابید (22)
وَمَا لِی لاَ أَعْبُدُ الَّذِی فَطَرَنِی وَإِلَیْهِ تُرْجَعُونَ ﴿22﴾
آیا به جاى او خدایانى را بپرستم که اگر [خداى] رحمان بخواهد به من گزندى برساند نه شفاعتشان به حالم سود مىدهد و نه مىتوانند مرا برهانند (23)
أَأَتَّخِذُ مِن دُونِهِ آلِهَةً إِن یُرِدْنِ الرَّحْمَن بِضُرٍّ لاَّ تُغْنِ عَنِّی شَفَاعَتُهُمْ شَیْئًا وَلاَ یُنقِذُونِ ﴿23﴾
در آن صورت من قطعا در گمراهى آشکارى خواهم بود (24)
إِنِّی إِذًا لَّفِی ضَلاَلٍ مُّبِینٍ ﴿24﴾
من به پروردگارتان ایمان آوردم [اقرار] مرا بشنوید (25)
إِنِّی آمَنتُ بِرَبِّکُمْ فَاسْمَعُونِ ﴿25﴾
[سرانجام به جرم ایمان کشته شد و بدو] گفته شد به بهشت درآى گفت اى کاش قوم من مىدانستند (26)
قِیلَ ادْخُلِ الْجَنَّةَ قَالَ یَا لَیْتَ قَوْمِی یَعْلَمُونَ ﴿26﴾
که پروردگارم چگونه مرا آمرزید و در زمره عزیزانم قرار داد (27)
بِمَا غَفَرَ لِی رَبِّی وَجَعَلَنِی مِنَ الْمُکْرَمِینَ ﴿27﴾
پس از [شهادت] وى هیچ سپاهى از آسمان بر قومش فرود نیاوردیم و [پیش از این هم] فروفرستنده نبودیم (28)
وَمَا أَنزَلْنَا عَلَى قَوْمِهِ مِن بَعْدِهِ مِنْ جُندٍ مِّنَ السَّمَاءِ وَمَا کُنَّا مُنزِلِینَ ﴿28﴾
تنها یک فریاد بود و بس و بناگاه [همه] آنها سرد بر جاى فسردند (29)
إِن کَانَتْ إِلاَّ صَیْحَةً وَاحِدَةً فَإِذَا هُمْ خَامِدُونَ ﴿29﴾
دریغا بر این بندگان هیچ فرستادهاى بر آنان نیامد مگر آنکه او را ریشخند مىکردند (30)
یَا حَسْرَةً عَلَى الْعِبَادِ مَا یَأْتِیهِم مِّن رَّسُولٍ إِلاَّ کَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِئُون ﴿30﴾
مگر ندیدهاند که چه بسیار نسلها را پیش از آنان هلاک گردانیدیم که دیگر آنها به سویشان بازنمىگردند (31)
أَلَمْ یَرَوْا کَمْ أَهْلَکْنَا قَبْلَهُم مِّنْ الْقُرُونِ أَنَّهُمْ إِلَیْهِمْ لاَ یَرْجِعُونَ ﴿31﴾
و قطعا همه آنان در پیشگاه ما احضار خواهند شد (32)
وَإِن کُلٌّ لَّمَّا جَمِیعٌ لَّدَیْنَا مُحْضَرُونَ ﴿32﴾
و زمین مرده برهانى است براى ایشان که آن را زنده گردانیدیم و دانه از آن برآوردیم که از آن مىخورند (33)
وَآیَةٌ لَّهُمُ الْأَرْضُ الْمَیْتَةُ أَحْیَیْنَاهَا وَأَخْرَجْنَا مِنْهَا حَبًّا فَمِنْهُ یَأْکُلُونَ ﴿33﴾
و در آن [زمین] باغهایى از درختان خرما و تاک قرار دادیم و چشمهها در آن روان کردیم (34)
وَجَعَلْنَا فِیهَا جَنَّاتٍ مِن نَّخِیلٍ وَأَعْنَابٍ وَفَجَّرْنَا فِیهَا مِنْ الْعُیُونِ ﴿34﴾
تا از میوه آن و [از] کارکرد دستهاى خودشان بخورند آیا باز [هم] سپاس نمىگزارند (35)
لِیَأْکُلُوا مِن ثَمَرِهِ وَمَا عَمِلَتْهُ أَیْدِیهِمْ أَفَلَا یَشْکُرُونَ ﴿35﴾
پاک [خدایى] که از آنچه زمین مىرویاند و [نیز] از خودشان و از آنچه نمىدانند همه را نر و ماده گردانیده است (36)
سُبْحَانَ الَّذِی خَلَقَ الْأَزْوَاجَ کُلَّهَا مِمَّا تُنبِتُ الْأَرْضُ وَمِنْ أَنفُسِهِمْ وَمِمَّا لَا یَعْلَمُونَ ﴿36﴾
و نشانهاى [دیگر] براى آنها شب است که روز را [مانند پوست] از آن برمىکنیم و بناگاه آنان در تاریکى فرو مىروند (37)
وَآیَةٌ لَّهُمْ اللَّیْلُ نَسْلَخُ مِنْهُ النَّهَارَ فَإِذَا هُم مُّظْلِمُونَ ﴿37﴾
و خورشید به [سوى] قرارگاه ویژه خود روان است تقدیر آن عزیز دانا این است (38)
وَالشَّمْسُ تَجْرِی لِمُسْتَقَرٍّ لَّهَا ذَلِکَ تَقْدِیرُ الْعَزِیزِ الْعَلِیمِ ﴿38﴾
و براى ماه منزلهایى معین کردهایم تا چون شاخک خشک خوشه خرما برگردد (39)
وَالْقَمَرَ قَدَّرْنَاهُ مَنَازِلَ حَتَّى عَادَ کَالْعُرْجُونِ الْقَدِیمِ ﴿39﴾
نه خورشید را سزد که به ماه رسد و نه شب بر روز پیشى جوید و هر کدام در سپهرى شناورند (40)
لَا الشَّمْسُ یَنبَغِی لَهَا أَن تُدْرِکَ الْقَمَرَ وَلَا اللَّیْلُ سَابِقُ النَّهَارِ وَکُلٌّ فِی فَلَکٍ یَسْبَحُونَ ﴿40﴾
و نشانهاى [دیگر] براى آنان اینکه ما نیاکانشان را در کشتى انباشته سوار کردیم (41)
وَآیَةٌ لَّهُمْ أَنَّا حَمَلْنَا ذُرِّیَّتَهُمْ فِی الْفُلْکِ الْمَشْحُونِ ﴿41﴾
و مانند آن براى ایشان مرکوبها[ى دیگرى] خلق کردیم (42)
وَخَلَقْنَا لَهُم مِّن مِّثْلِهِ مَا یَرْکَبُونَ ﴿42﴾
و اگر بخواهیم غرقشان مىکنیم و هیچ فریادرسى نمىیابند و روى نجات نمىبینند (43)
وَإِن نَّشَأْ نُغْرِقْهُمْ فَلَا صَرِیخَ لَهُمْ وَلَا هُمْ یُنقَذُونَ ﴿43﴾
مگر رحمتى از جانب ما [شامل آنها گردد] و تا چندى [آنها را] برخوردار سازیم (44)
إِلَّا رَحْمَةً مِّنَّا وَمَتَاعًا إِلَى حِینٍ ﴿44﴾
و چون به ایشان گفته شود از آنچه در پیش رو و پشتسر دارید بترسید امید که مورد رحمت قرار گیرید [نمىشنوند] (45)
وَإِذَا قِیلَ لَهُمُ اتَّقُوا مَا بَیْنَ أَیْدِیکُمْ وَمَا خَلْفَکُمْ لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ ﴿45﴾
و هیچ نشانهاى از نشانههاى پروردگارشان بر آنان نیامد جز اینکه از آن رویگردان شدند (46)
وَمَا تَأْتِیهِم مِّنْ آیَةٍ مِّنْ آیَاتِ رَبِّهِمْ إِلَّا کَانُوا عَنْهَا مُعْرِضِینَ ﴿46﴾
و چون به آنان گفته شود از آنچه خدا به شما روزى داده انفاق کنید کسانى که کافر شدهاند به آنان که ایمان آوردهاند مىگویند آیا کسى را بخورانیم که اگر خدا مىخواست [خودش] وى را مىخورانید شما جز در گمراهى آشکارى [بیش] نیستید (47)
وَإِذَا قِیلَ لَهُمْ أَنفِقُوا مِمَّا رَزَقَکُمْ اللَّهُ قَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لِلَّذِینَ آمَنُوا أَنُطْعِمُ مَن لَّوْ یَشَاءُ اللَّهُ أَطْعَمَهُ إِنْ أَنتُمْ إِلَّا فِی ضَلَالٍ مُّبِینٍ ﴿47﴾
و مىگویند اگر راست مىگویید پس این وعده [عذاب] کى خواهد بود (48)
وَیَقُولُونَ مَتَى هَذَا الْوَعْدُ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿48﴾
جز یک فریاد [مرگبار] را انتظار نخواهند کشید که هنگامى که سرگرم جدالند غافلگیرشان کند (49)
مَا یَنظُرُونَ إِلَّا صَیْحَةً وَاحِدَةً تَأْخُذُهُمْ وَهُمْ یَخِصِّمُونَ ﴿49﴾
آنگاه نه توانایى وصیتى دارند و نه مىتوانند به سوى کسان خود برگردند (50)
فَلَا یَسْتَطِیعُونَ تَوْصِیَةً وَلَا إِلَى أَهْلِهِمْ یَرْجِعُونَ ﴿50﴾
و در صور دمیده خواهد شد پس بناگاه از گورهاى خود شتابان به سوى پروردگار خویش مىآیند (51)
وَنُفِخَ فِی الصُّورِ فَإِذَا هُم مِّنَ الْأَجْدَاثِ إِلَى رَبِّهِمْ یَنسِلُونَ ﴿51﴾
مىگویند اى واى بر ما چه کسى ما را از آرامگاهمان برانگیخت این است همان وعده خداى رحمان و پیامبران راست مىگفتند (52)
قَالُوا یَا وَیْلَنَا مَن بَعَثَنَا مِن مَّرْقَدِنَا هَذَا مَا وَعَدَ الرَّحْمَنُ وَصَدَقَ الْمُرْسَلُونَ ﴿52﴾
[باز هم] یک فریاد است و بس و بناگاه همه در پیشگاه ما حاضر آیند (53)
إِن کَانَتْ إِلَّا صَیْحَةً وَاحِدَةً فَإِذَا هُمْ جَمِیعٌ لَّدَیْنَا مُحْضَرُونَ ﴿53﴾
امروز بر کسى هیچ ستم نمىرود جز در برابر آنچه کردهاید پاداشى نخواهید یافت (54)
فَالْیَوْمَ لَا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَیْئًا وَلَا تُجْزَوْنَ إِلَّا مَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿54﴾
در این روز اهل بهشت کار و بارى خوش در پیش دارند (55)
إِنَّ أَصْحَابَ الْجَنَّةِ الْیَوْمَ فِی شُغُلٍ فَاکِهُونَ ﴿55﴾
آنها با همسرانشان در زیر سایهها بر تختها تکیه مىزنند (56)
هُمْ وَأَزْوَاجُهُمْ فِی ظِلَالٍ عَلَى الْأَرَائِکِ مُتَّکِؤُونَ ﴿56﴾
در آنجا براى آنها [هر گونه] میوه است و هر چه دلشان بخواهد (57)
لَهُمْ فِیهَا فَاکِهَةٌ وَلَهُم مَّا یَدَّعُونَ ﴿57﴾
از جانب پروردگار[ى] مهربان [به آنان] سلام گفته مىشود (58)
سَلَامٌ قَوْلًا مِن رَّبٍّ رَّحِیمٍ ﴿58﴾
و اى گناهکاران امروز [از بىگناهان] جدا شوید (59)
وَامْتَازُوا الْیَوْمَ أَیُّهَا الْمُجْرِمُونَ ﴿59﴾
اى فرزندان آدم مگر با شما عهد نکرده بودم که شیطان را مپرستید زیرا وى دشمن آشکار شماست (60)
أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَیْکُمْ یَا بَنِی آدَمَ أَن لَّا تَعْبُدُوا الشَّیْطَانَ إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُّبِینٌ ﴿60﴾
و اینکه مرا بپرستید این است راه راست (61)
وَأَنْ اعْبُدُونِی هَذَا صِرَاطٌ مُّسْتَقِیمٌ ﴿61﴾
و [او] گروهى انبوه از میان شما را سخت گمراه کرد آیا تعقل نمىکردید (62)
وَلَقَدْ أَضَلَّ مِنکُمْ جِبِلًّا کَثِیرًا أَفَلَمْ تَکُونُوا تَعْقِلُونَ ﴿62﴾
این است جهنمى که به شما وعده داده مىشد (63)
هَذِهِ جَهَنَّمُ الَّتِی کُنتُمْ تُوعَدُونَ ﴿63﴾
به [جرم] آنکه کفر مىورزیدید اکنون در آن درآیید (64)
اصْلَوْهَا الْیَوْمَ بِمَا کُنتُمْ تَکْفُرُونَ ﴿64﴾
امروز بر دهانهاى آنان مهر مىنهیم و دستهایشان با ما سخن مىگویند و پاهایشان بدانچه فراهم مىساختند گواهى مىدهند (65)
الْیَوْمَ نَخْتِمُ عَلَى أَفْوَاهِهِمْ وَتُکَلِّمُنَا أَیْدِیهِمْ وَتَشْهَدُ أَرْجُلُهُمْ بِمَا کَانُوا یَکْسِبُونَ ﴿65﴾
و اگر بخواهیم هر آینه فروغ از دیدگانشان مىگیریم تا در راه [کج] بر هم پیشى جویند ولى [راه راست را] از کجا مىتوانند ببینند (66)
وَلَوْ نَشَاء لَطَمَسْنَا عَلَى أَعْیُنِهِمْ فَاسْتَبَقُوا الصِّرَاطَ فَأَنَّى یُبْصِرُونَ ﴿66﴾
و اگر بخواهیم هرآینه ایشان را در جاى خود مسخ مىکنیم [به گونهاى] که نه بتوانند بروند و نه برگردند (67)
وَلَوْ نَشَاء لَمَسَخْنَاهُمْ عَلَى مَکَانَتِهِمْ فَمَا اسْتَطَاعُوا مُضِیًّا وَلَا یَرْجِعُونَ ﴿67﴾
و هر که را عمر دراز دهیم او را [از نظر] خلقت فروکاسته [و شکسته] گردانیم آیا نمىاندیشند (68)
وَمَنْ نُعَمِّرْهُ نُنَکِّسْهُ فِی الْخَلْقِ أَفَلَا یَعْقِلُونَ ﴿68﴾
و [ما] به او شعر نیاموختیم و در خور وى نیست این [سخن] جز اندرز و قرآنى روشن نیست (69)
وَمَا عَلَّمْنَاهُ الشِّعْرَ وَمَا یَنبَغِی لَهُ إِنْ هُوَ إِلَّا ذِکْرٌ وَقُرْآنٌ مُّبِینٌ ﴿69﴾
تا هر که را [دلى] زنده است بیم دهد و گفتار [خدا] در باره کافران محقق گردد (70)
لِیُنذِرَ مَن کَانَ حَیًّا وَیَحِقَّ الْقَوْلُ عَلَى الْکَافِرِینَ ﴿70﴾
آیا ندیدهاند که ما به قدرت خویش براى ایشان چهارپایانى آفریدهایم تا آنان مالک آنها باشند (71)
أَوَلَمْ یَرَوْا أَنَّا خَلَقْنَا لَهُمْ مِمَّا عَمِلَتْ أَیْدِینَا أَنْعَامًا فَهُمْ لَهَا مَالِکُونَ ﴿71﴾
و آنها را براى ایشان رام گردانیدیم از برخىشان سوارى مىگیرند و از بعضى مىخورند (72)
وَذَلَّلْنَاهَا لَهُمْ فَمِنْهَا رَکُوبُهُمْ وَمِنْهَا یَأْکُلُونَ ﴿72﴾
و از آنها سودها و نوشیدنیها دارند پس چرا شکرگزار نیستید (73)
وَلَهُمْ فِیهَا مَنَافِعُ وَمَشَارِبُ أَفَلَا یَشْکُرُونَ ﴿73﴾
و غیر از خدا[ى یگانه] خدایانى به پرستش گرفتند تا مگر یارى شوند (74)
وَاتَّخَذُوا مِن دُونِ اللَّهِ آلِهَةً لَعَلَّهُمْ یُنصَرُونَ ﴿74﴾
[ولى بتان] نمىتوانند آنان را یارى کنند و آنانند که براى [بتان] چون سپاهى احضار شدهاند (75)
لَا یَسْتَطِیعُونَ نَصْرَهُمْ وَهُمْ لَهُمْ جُندٌ مُّحْضَرُونَ ﴿75﴾
پس گفتار آنان تو را غمگین نگرداند که ما آنچه را پنهان و آنچه را آشکار مىکنند مىدانیم (76)
فَلَا یَحْزُنکَ قَوْلُهُمْ إِنَّا نَعْلَمُ مَا یُسِرُّونَ وَمَا یُعْلِنُونَ ﴿76﴾
مگر آدمى ندانسته است که ما او را از نطفهاى آفریدهایم پس بناگاه وى ستیزهجویى آشکار شده است (77)
أَوَلَمْ یَرَ الْإِنسَانُ أَنَّا خَلَقْنَاهُ مِن نُّطْفَةٍ فَإِذَا هُوَ خَصِیمٌ مُّبِینٌ ﴿77﴾
و براى ما مثلى آورد و آفرینش خود را فراموش کرد گفت چه کسى این استخوانها را که چنین پوسیده است زندگى مىبخشد (78)
وَضَرَبَ لَنَا مَثَلًا وَنَسِیَ خَلْقَهُ قَالَ مَنْ یُحْیِی الْعِظَامَ وَهِیَ رَمِیمٌ ﴿78﴾
بگو همان کسى که نخستینبار آن را پدید آورد و اوست که به هر [گونه] آفرینشى داناست (79)
قُلْ یُحْیِیهَا الَّذِی أَنشَأَهَا أَوَّلَ مَرَّةٍ وَهُوَ بِکُلِّ خَلْقٍ عَلِیمٌ ﴿79﴾
همو که برایتان در درختسبزفام اخگر نهاد که از آن [چون نیازتان افتد] آتش مىافروزید (80)
الَّذِی جَعَلَ لَکُم مِّنَ الشَّجَرِ الْأَخْضَرِ نَارًا فَإِذَا أَنتُم مِّنْهُ تُوقِدُونَ ﴿80﴾
آیا کسى که آسمانها و زمین را آفریده توانا نیست که [باز] مانند آنها را بیافریند آرى اوست آفریننده دانا (81)
أَوَلَیْسَ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ بِقَادِرٍ عَلَى أَنْ یَخْلُقَ مِثْلَهُم بَلَى وَهُوَ الْخَلَّاقُ الْعَلِیمُ ﴿81﴾
چون به چیزى اراده فرماید کارش این بس که مىگوید باش پس [بىدرنگ] موجود مىشود (82)
إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَیْئًا أَنْ یَقُولَ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ ﴿82﴾
پس [شکوهمند و] پاک است آن کسى که ملکوت هر چیزى در دست اوست و به سوى اوست که بازگردانیده مىشوید (83)
فَسُبْحَانَ الَّذِی بِیَدِهِ مَلَکُوتُ کُلِّ شَیْءٍ وَإِلَیْهِ تُرْجَعُونَ ﴿83﴾
سوره 78: النبأ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
درباره چه چیز از یکدیگر مىپرسند (1)
عَمَّ یَتَسَاءلُونَ ﴿1﴾
از آن خبر بزرگ (2)
عَنِ النَّبَإِ الْعَظِیمِ ﴿2﴾
که در باره آن با هم اختلاف دارند (3)
الَّذِی هُمْ فِیهِ مُخْتَلِفُونَ ﴿3﴾
نه چنان است به زودى خواهند دانست (4)
کَلَّا سَیَعْلَمُونَ ﴿4﴾
باز هم نه چنان است بزودى خواهند دانست (5)
ثُمَّ کَلَّا سَیَعْلَمُونَ ﴿5﴾
آیا زمین را گهوارهاى نگردانیدیم (6)
أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا ﴿6﴾
و کوهها را [چون] میخهایى [نگذاشتیم] (7)
وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا ﴿7﴾
و شما را جفت آفریدیم (8)
وَخَلَقْنَاکُمْ أَزْوَاجًا ﴿8﴾
و خواب شما را [مایه] آسایش گردانیدیم (9)
وَجَعَلْنَا نَوْمَکُمْ سُبَاتًا ﴿9﴾
و شب را [براى شما] پوششى قرار دادیم (10)
وَجَعَلْنَا اللَّیْلَ لِبَاسًا ﴿10﴾
و روز را [براى] معاش [شما] نهادیم (11)
وَجَعَلْنَا النَّهَارَ مَعَاشًا ﴿11﴾
و بر فراز شما هفت [آسمان] استوار بنا کردیم (12)
وَبَنَیْنَا فَوْقَکُمْ سَبْعًا شِدَادًا ﴿12﴾
و چراغى فروزان گذاردیم (13)
وَجَعَلْنَا سِرَاجًا وَهَّاجًا ﴿13﴾
و از ابرهاى متراکم آبى ریزان فرود آوردیم (14)
وَأَنزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاء ثَجَّاجًا ﴿14﴾
تا بدان دانه و گیاه برویانیم (15)
لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَنَبَاتًا ﴿15﴾
و باغهاى در هم پیچیده و انبوه (16)
وَجَنَّاتٍ أَلْفَافًا ﴿16﴾
قطعا وعدگاه [ما با شما] روز داورى است (17)
إِنَّ یَوْمَ الْفَصْلِ کَانَ مِیقَاتًا ﴿17﴾
روزى که در صور دمیده شود و گروه گروه بیایید (18)
یَوْمَ یُنفَخُ فِی الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْوَاجًا ﴿18﴾
و آسمان گشوده و درهایى [پدید] شود (19)
وَفُتِحَتِ السَّمَاء فَکَانَتْ أَبْوَابًا ﴿19﴾
و کوهها را روان کنند و [چون] سرابى گردند (20)
وَسُیِّرَتِ الْجِبَالُ فَکَانَتْ سَرَابًا ﴿20﴾
[آرى] جهنم [از دیر باز] کمینگاهى بوده (21)
إِنَّ جَهَنَّمَ کَانَتْ مِرْصَادًا ﴿21﴾
[که] براى سرکشان بازگشتگاهى است (22)
لِلْطَّاغِینَ مَآبًا ﴿22﴾
روزگارى دراز در آن درنگ کنند (23)
لَابِثِینَ فِیهَا أَحْقَابًا ﴿23﴾
در آنجا نه خنکى چشند و نه شربتى (24)
لَّا یَذُوقُونَ فِیهَا بَرْدًا وَلَا شَرَابًا ﴿24﴾
جز آب جوشان و چرکابهاى (25)
إِلَّا حَمِیمًا وَغَسَّاقًا ﴿25﴾
کیفرى مناسب [با جرم آنها] (26)
جَزَاء وِفَاقًا ﴿26﴾
آنان بودند که به [روز] حساب امید نداشتند (27)
إِنَّهُمْ کَانُوا لَا یَرْجُونَ حِسَابًا ﴿27﴾
و آیات ما را سخت تکذیب مىکردند (28)
وَکَذَّبُوا بِآیَاتِنَا کِذَّابًا ﴿28﴾
و حال آنکه هر چیزى را برشمرده [به صورت] کتابى در آوردهایم (29)
وَکُلَّ شَیْءٍ أَحْصَیْنَاهُ کِتَابًا ﴿29﴾
پس بچشید که جز عذاب هرگز [چیزى] بر شما نمىافزاییم (30)
فَذُوقُوا فَلَن نَّزِیدَکُمْ إِلَّا عَذَابًا ﴿30﴾
مسلما پرهیزگاران را رستگارى است (31)
إِنَّ لِلْمُتَّقِینَ مَفَازًا ﴿31﴾
باغچهها و تاکستانها (32)
حَدَائِقَ وَأَعْنَابًا ﴿32﴾
و دخترانى همسال با سینههاى برجسته (33)
وَکَوَاعِبَ أَتْرَابًا ﴿33﴾
و پیالههاى لبالب (34)
وَکَأْسًا دِهَاقًا ﴿34﴾
در آنجا نه بیهودهاى شنوند و نه [یکدیگر را] تکذیب [کنند] (35)
لَّا یَسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوًا وَلَا کِذَّابًا ﴿35﴾
[این است] پاداشى از پروردگار تو عطایى از روى حساب (36)
جَزَاء مِّن رَّبِّکَ عَطَاء حِسَابًا ﴿36﴾
پروردگار آسمانها و زمین و آنچه میان آن دو است بخشایشگرى که کس را یاراى خطاب با او نیست (37)
رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا الرحْمَنِ لَا یَمْلِکُونَ مِنْهُ خِطَابًا ﴿37﴾
روزى که روح و فرشتگان به صف مىایستند و [مردم] سخن نگویند مگر کسى که [خداى] رحمان به او رخصت دهد و سخن راست گوید (38)
یَوْمَ یَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِکَةُ صَفًّا لَّا یَتَکَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرحْمَنُ وَقَالَ صَوَابًا ﴿38﴾
آن [روز] روز حق است پس هر که خواهد راه بازگشتى به سوى پروردگار خود بجوید (39)
ذَلِکَ الْیَوْمُ الْحَقُّ فَمَن شَاء اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ مَآبًا ﴿39﴾
ما شما را از عذابى نزدیک هشدار دادیم روزى که آدمى آنچه را با دستخویش پیش فرستاده است بنگرد و کافر گوید کاش من خاک بودم (40)
إِنَّا أَنذَرْنَاکُمْ عَذَابًا قَرِیبًا یَوْمَ یَنظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ یَدَاهُ وَیَقُولُ الْکَافِرُ یَا لَیْتَنِی کُنتُ تُرَابًا ﴿40﴾
سوره 80: عبس
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
چهره در هم کشید و روى گردانید (1)
عَبَسَ وَتَوَلَّى ﴿1﴾
که آن مرد نابینا پیش او آمد (2)
أَن جَاءهُ الْأَعْمَى ﴿2﴾
و تو چه دانى شاید او به پاکى گراید (3)
وَمَا یُدْرِیکَ لَعَلَّهُ یَزَّکَّى ﴿3﴾
یا پند پذیرد و اندرز سودش دهد (4)
أَوْ یَذَّکَّرُ فَتَنفَعَهُ الذِّکْرَى ﴿4﴾
اما آن کس که خود را بىنیاز مىپندارد (5)
أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَى ﴿5﴾
تو بدو مىپردازى (6)
فَأَنتَ لَهُ تَصَدَّى ﴿6﴾
با آنکه اگر پاک نگردد بر تو [مسؤولیتى] نیست (7)
وَمَا عَلَیْکَ أَلَّا یَزَّکَّى ﴿7﴾
و اما آن کس که شتابان پیش تو آمد (8)
وَأَمَّا مَن جَاءکَ یَسْعَى ﴿8﴾
در حالى که [از خدا] مىترسید (9)
وَهُوَ یَخْشَى ﴿9﴾
تو از او به دیگران مىپردازى (10)
فَأَنتَ عَنْهُ تَلَهَّى ﴿10﴾
زنهار [چنین مکن] این [آیات] پندى است (11)
کَلَّا إِنَّهَا تَذْکِرَةٌ ﴿11﴾
تا هر که خواهد از آن پند گیرد (12)
فَمَن شَاء ذَکَرَهُ ﴿12﴾
در صحیفههایى ارجمند (13)
فِی صُحُفٍ مُّکَرَّمَةٍ ﴿13﴾
والا و پاکشده (14)
مَّرْفُوعَةٍ مُّطَهَّرَةٍ ﴿14﴾
به دست فرشتگانى (15)
بِأَیْدِی سَفَرَةٍ ﴿15﴾
ارجمند و نیکوکار (16)
کِرَامٍ بَرَرَةٍ ﴿16﴾
کشته باد انسان چه ناسپاس است (17)
قُتِلَ الْإِنسَانُ مَا أَکْفَرَهُ ﴿17﴾
او را از چه چیز آفریده است (18)
مِنْ أَیِّ شَیْءٍ خَلَقَهُ ﴿18﴾
از نطفهاى خلقش کرد و اندازه مقررش بخشید (19)
مِن نُّطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ ﴿19﴾
سپس راه را بر او آسان گردانید (20)
ثُمَّ السَّبِیلَ یَسَّرَهُ ﴿20﴾
آنگاه به مرگش رسانید و در قبرش نهاد (21)
ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ ﴿21﴾
سپس چون بخواهد او را برانگیزد (22)
ثُمَّ إِذَا شَاء أَنشَرَهُ ﴿22﴾
ولى نه هنوز آنچه را به او دستور داده به جاى نیاورده است (23)
کَلَّا لَمَّا یَقْضِ مَا أَمَرَهُ ﴿23﴾
پس انسان باید به خوراک خود بنگرد (24)
فَلْیَنظُرِ الْإِنسَانُ إِلَى طَعَامِهِ ﴿24﴾
که ما آب را به صورت بارشى فرو ریختیم (25)
أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاء صَبًّا ﴿25﴾
آنگاه زمین را با شکافتنى [لازم] شکافتیم (26)
ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا ﴿26﴾
پس در آن دانه رویانیدیم (27)
فَأَنبَتْنَا فِیهَا حَبًّا ﴿27﴾
و انگور و سبزى (28)
وَعِنَبًا وَقَضْبًا ﴿28﴾
و زیتون و درختخرما (29)
وَزَیْتُونًا وَنَخْلًا ﴿29﴾
و باغهاى انبوه (30)
وَحَدَائِقَ غُلْبًا ﴿30﴾
و میوه و چراگاه (31)
وَفَاکِهَةً وَأَبًّا ﴿31﴾
[تا وسیله] استفاده شما و دامهایتان باشد (32)
مَّتَاعًا لَّکُمْ وَلِأَنْعَامِکُمْ ﴿32﴾
پس چون فریاد گوشخراش دررسد (33)
فَإِذَا جَاءتِ الصَّاخَّةُ ﴿33﴾
روزى که آدمى از برادرش (34)
یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ ﴿34﴾
و از مادرش و پدرش (35)
وَأُمِّهِ وَأَبِیهِ ﴿35﴾
و از همسرش و پسرانش مىگریزد (36)
وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِیهِ ﴿36﴾
در آن روز هر کسى از آنان را کارى است که او را به خود مشغول مىدارد (37)
لِکُلِّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَأْنٌ یُغْنِیهِ ﴿37﴾
در آن روز چهرههایى درخشانند (38)
وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ مُّسْفِرَةٌ ﴿38﴾
خندان [و] شادانند (39)
ضَاحِکَةٌ مُّسْتَبْشِرَةٌ ﴿39﴾
و در آن روز چهرههایى است که بر آنها غبار نشسته (40)
وَوُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ عَلَیْهَا غَبَرَةٌ ﴿40﴾
[و] آنها را تاریکى پوشانده است (41)
تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ ﴿41﴾
آنان همان کافران بدکارند (42)
أُوْلَئِکَ هُمُ الْکَفَرَةُ الْفَجَرَةُ ﴿42﴾
سوره 89: الفجر
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوگند به سپیدهدم (1)
وَالْفَجْرِ ﴿1﴾
و به شبهاى دهگانه (2)
وَلَیَالٍ عَشْرٍ ﴿2﴾
و به جفت و تاق (3)
وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ ﴿3﴾
و به شب وقتى سپرى شود (4)
وَاللَّیْلِ إِذَا یَسْرِ ﴿4﴾
آیا در این براى خردمند [نیاز به] سوگندى [دیگر] است (5)
هَلْ فِی ذَلِکَ قَسَمٌ لِّذِی حِجْرٍ ﴿5﴾
مگر ندانستهاى که پروردگارت با عاد چه کرد (6)
أَلَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِعَادٍ ﴿6﴾
با عمارات ستوندار ارم (7)
إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ ﴿7﴾
که مانندش در شهرها ساخته نشده بود (8)
الَّتِی لَمْ یُخْلَقْ مِثْلُهَا فِی الْبِلَادِ ﴿8﴾
و با ثمود همانان که در دره تختهسنگها را مىبریدند (9)
وَثَمُودَ الَّذِینَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ ﴿9﴾
و با فرعون صاحب خرگاهها [و بناهاى بلند] (10)
وَفِرْعَوْنَ ذِی الْأَوْتَادِ ﴿10﴾
همانان که در شهرها سر به طغیان برداشتند (11)
الَّذِینَ طَغَوْا فِی الْبِلَادِ ﴿11﴾
و در آنها بسیار تبهکارى کردند (12)
فَأَکْثَرُوا فِیهَا الْفَسَادَ ﴿12﴾
[تا آنکه] پروردگارت بر سر آنان تازیانه عذاب را فرونواخت (13)
فَصَبَّ عَلَیْهِمْ رَبُّکَ سَوْطَ عَذَابٍ ﴿13﴾
زیرا پروردگار تو سخت در کمین است (14)
إِنَّ رَبَّکَ لَبِالْمِرْصَادِ ﴿14﴾
اما انسان هنگامى که پروردگارش وى را مىآزماید و عزیزش مىدارد و نعمت فراوان به او مىدهد مىگوید پروردگارم مرا گرامى داشته است (15)
فَأَمَّا الْإِنسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَکْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَکْرَمَنِ ﴿15﴾
و اما چون وى را مىآزماید و روزىاش را بر او تنگ مىگرداند مىگوید پروردگارم مرا خوار کرده است (16)
وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهَانَنِ ﴿16﴾
ولى نه بلکه یتیم را نمىنوازید (17)
کَلَّا بَل لَّا تُکْرِمُونَ الْیَتِیمَ ﴿17﴾
و بر خوراک[دادن] بینوا همدیگر را بر نمىانگیزید (18)
وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْکِینِ ﴿18﴾
و میراث [ضعیفان] را چپاولگرانه مىخورید (19)
وَتَأْکُلُونَ التُّرَاثَ أَکْلًا لَّمًّا ﴿19﴾
و مال را دوست دارید دوست داشتنى بسیار (20)
وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ﴿20﴾
نه چنان است آنگاه که زمین سخت در هم کوبیده شود (21)
کَلَّا إِذَا دُکَّتِ الْأَرْضُ دَکًّا دَکًّا ﴿21﴾
و [فرمان] پروردگارت و فرشته[ها] صفدرصف آیند (22)
وَجَاء رَبُّکَ وَالْمَلَکُ صَفًّا صَفًّا ﴿22﴾
و جهنم را در آن روز [حاضر] آورند آن روز است که انسان پند گیرد و[لى] کجا او را جاى پندگرفتن باشد (23)
وَجِیءَ یَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ یَوْمَئِذٍ یَتَذَکَّرُ الْإِنسَانُ وَأَنَّى لَهُ الذِّکْرَى ﴿23﴾
گوید کاش براى زندگانى خود [چیزى] پیش فرستاده بودم (24)
یَقُولُ یَا لَیْتَنِی قَدَّمْتُ لِحَیَاتِی ﴿24﴾
پس در آن روز هیچ کس چون عذابکردن او عذاب نکند (25)
فَیَوْمَئِذٍ لَّا یُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ ﴿25﴾
و هیچ کس چون دربندکشیدن او دربند نکشد (26)
وَلَا یُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ ﴿26﴾
اى نفس مطمئنه (27)
یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ﴿27﴾
خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت بازگرد (28)
ارْجِعِی إِلَى رَبِّکِ رَاضِیَةً مَّرْضِیَّةً ﴿28﴾
و در میان بندگان من درآى (29)
فَادْخُلِی فِی عِبَادِی ﴿29﴾
و در بهشت من داخل شو (30)
وَادْخُلِی جَنَّتِی ﴿30﴾
سوره 36: یس
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
یس[/یاسین] (1)
یس ﴿1﴾
سوگند به قرآن حکمتآموز (2)
وَالْقُرْآنِ الْحَکِیمِ ﴿2﴾
که قطعا تو از [جمله] پیامبرانى (3)
إِنَّکَ لَمِنَ الْمُرْسَلِینَ ﴿3﴾
بر راهى راست (4)
عَلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِیمٍ ﴿4﴾
[و کتابت] از جانب آن عزیز مهربان نازل شده است (5)
تَنزِیلَ الْعَزِیزِ الرَّحِیمِ ﴿5﴾
تا قومى را که پدرانشان بیمداده نشدند و در غفلت ماندند بیم دهى (6)
لِتُنذِرَ قَوْمًا مَّا أُنذِرَ آبَاؤُهُمْ فَهُمْ غَافِلُونَ ﴿6﴾
آرى گفته [خدا] در باره بیشترشان محقق گردیده است در نتیجه آنها نخواهند گروید (7)
لَقَدْ حَقَّ الْقَوْلُ عَلَى أَکْثَرِهِمْ فَهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿7﴾
ما در گردنهاى آنان تا چانههایشان غلهایى نهادهایم به طورى که سرهایشان را بالا نگاه داشته و دیده فرو هشتهاند (8)
إِنَّا جَعَلْنَا فِی أَعْنَاقِهِمْ أَغْلاَلًا فَهِیَ إِلَى الأَذْقَانِ فَهُم مُّقْمَحُونَ ﴿8﴾
و [ما] فراروى آنها سدى و پشتسرشان سدى نهاده و پردهاى بر [چشمان] آنان فرو گستردهایم در نتیجه نمىتوانند ببینند (9)
وَجَعَلْنَا مِن بَیْنِ أَیْدِیهِمْ سَدًّا وَمِنْ خَلْفِهِمْ سَدًّا فَأَغْشَیْنَاهُمْ فَهُمْ لاَ یُبْصِرُونَ ﴿9﴾
و آنان را چه بیم دهى [و] چه بیم ندهى به حالشان تفاوت نمىکند نخواهند گروید (10)
وَسَوَاء عَلَیْهِمْ أَأَنذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنذِرْهُمْ لاَ یُؤْمِنُونَ ﴿10﴾
بیم دادن تو تنها کسى را [سودمند] است که کتاب حق را پیروى کند و از [خداى] رحمان در نهان بترسد [چنین کسى را] به آمرزش و پاداشى پر ارزش مژده ده (11)
إِنَّمَا تُنذِرُ مَنِ اتَّبَعَ الذِّکْرَ وَخَشِیَ الرَّحْمَن بِالْغَیْبِ فَبَشِّرْهُ بِمَغْفِرَةٍ وَأَجْرٍ کَرِیمٍ ﴿11﴾
آرى ماییم که مردگان را زنده مىسازیم و آنچه را از پیش فرستادهاند با آثار [و اعمال]شان درج مىکنیم و هر چیزى را در کارنامهاى روشن برشمردهایم (12)
إِنَّا نَحْنُ نُحْیِی الْمَوْتَى وَنَکْتُبُ مَا قَدَّمُوا وَآثَارَهُمْ وَکُلَّ شَیْءٍ أحْصَیْنَاهُ فِی إِمَامٍ مُبِینٍ ﴿12﴾
[داستان] مردم آن شهرى را که رسولان بدانجا آمدند براى آنان مثل زن (13)
وَاضْرِبْ لَهُم مَّثَلًا أَصْحَابَ الْقَرْیَةِ إِذْ جَاءهَا الْمُرْسَلُونَ ﴿13﴾
آنگاه که دو تن سوى آنان فرستادیم و[لى] آن دو را دروغزن پنداشتند تا با [فرستاده] سومین [آنان را] تایید کردیم پس [رسولان] گفتند ما به سوى شما به پیامبرى فرستاده شدهایم (14)
إِذْ أَرْسَلْنَا إِلَیْهِمُ اثْنَیْنِ فَکَذَّبُوهُمَا فَعَزَّزْنَا بِثَالِثٍ فَقَالُوا إِنَّا إِلَیْکُم مُّرْسَلُونَ ﴿14﴾
[ناباوران آن دیار] گفتند شما جز بشرى مانند ما نیستید و [خداى] رحمان چیزى نفرستاده و شما جز دروغ نمىپردازید (15)
قَالُوا مَا أَنتُمْ إِلاَّ بَشَرٌ مِّثْلُنَا وَمَا أَنزَلَ الرَّحْمن مِن شَیْءٍ إِنْ أَنتُمْ إِلاَّ تَکْذِبُونَ ﴿15﴾
گفتند پروردگار ما مىداند که ما واقعا به سوى شما به پیامبرى فرستاده شدهایم (16)
قَالُوا رَبُّنَا یَعْلَمُ إِنَّا إِلَیْکُمْ لَمُرْسَلُونَ ﴿16﴾
و بر ما [وظیفهاى] جز رسانیدن آشکار [پیام] نیست (17)
وَمَا عَلَیْنَا إِلاَّ الْبَلاَغُ الْمُبِینُ ﴿17﴾
پاسخ دادند ما [حضور] شما را به شگون بد گرفتهایم اگر دست برندارید سنگسارتان مىکنیم و قطعا عذاب دردناکى از ما به شما خواهد رسید (18)
قَالُوا إِنَّا تَطَیَّرْنَا بِکُمْ لَئِن لَّمْ تَنتَهُوا لَنَرْجُمَنَّکُمْ وَلَیَمَسَّنَّکُم مِّنَّا عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿18﴾
[رسولان] گفتند شومى شما با خود شماست آیا اگر شما را پند دهند [باز کفر مىورزید] نه بلکه شما قومى اسرافکارید (19)
قَالُوا طَائِرُکُمْ مَعَکُمْ أَئِن ذُکِّرْتُم بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌ مُّسْرِفُونَ ﴿19﴾
و [در این میان] مردى از دورترین جاى شهر دوان دوان آمد [و] گفت اى مردم از این فرستادگان پیروى کنید (20)
وَجَاء مِنْ أَقْصَى الْمَدِینَةِ رَجُلٌ یَسْعَى قَالَ یَا قَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلِینَ ﴿20﴾
از کسانى که پاداشى از شما نمىخواهند و خود [نیز] بر راه راست قرار دارند پیروى کنید (21)
اتَّبِعُوا مَن لاَّ یَسْأَلُکُمْ أَجْرًا وَهُم مُّهْتَدُونَ ﴿21﴾
آخر چرا کسى را نپرستم که مرا آفریده است و [همه] شما به سوى او بازگشت مىیابید (22)
وَمَا لِی لاَ أَعْبُدُ الَّذِی فَطَرَنِی وَإِلَیْهِ تُرْجَعُونَ ﴿22﴾
آیا به جاى او خدایانى را بپرستم که اگر [خداى] رحمان بخواهد به من گزندى برساند نه شفاعتشان به حالم سود مىدهد و نه مىتوانند مرا برهانند (23)
أَأَتَّخِذُ مِن دُونِهِ آلِهَةً إِن یُرِدْنِ الرَّحْمَن بِضُرٍّ لاَّ تُغْنِ عَنِّی شَفَاعَتُهُمْ شَیْئًا وَلاَ یُنقِذُونِ ﴿23﴾
در آن صورت من قطعا در گمراهى آشکارى خواهم بود (24)
إِنِّی إِذًا لَّفِی ضَلاَلٍ مُّبِینٍ ﴿24﴾
من به پروردگارتان ایمان آوردم [اقرار] مرا بشنوید (25)
إِنِّی آمَنتُ بِرَبِّکُمْ فَاسْمَعُونِ ﴿25﴾
[سرانجام به جرم ایمان کشته شد و بدو] گفته شد به بهشت درآى گفت اى کاش قوم من مىدانستند (26)
قِیلَ ادْخُلِ الْجَنَّةَ قَالَ یَا لَیْتَ قَوْمِی یَعْلَمُونَ ﴿26﴾
که پروردگارم چگونه مرا آمرزید و در زمره عزیزانم قرار داد (27)
بِمَا غَفَرَ لِی رَبِّی وَجَعَلَنِی مِنَ الْمُکْرَمِینَ ﴿27﴾
پس از [شهادت] وى هیچ سپاهى از آسمان بر قومش فرود نیاوردیم و [پیش از این هم] فروفرستنده نبودیم (28)
وَمَا أَنزَلْنَا عَلَى قَوْمِهِ مِن بَعْدِهِ مِنْ جُندٍ مِّنَ السَّمَاءِ وَمَا کُنَّا مُنزِلِینَ ﴿28﴾
تنها یک فریاد بود و بس و بناگاه [همه] آنها سرد بر جاى فسردند (29)
إِن کَانَتْ إِلاَّ صَیْحَةً وَاحِدَةً فَإِذَا هُمْ خَامِدُونَ ﴿29﴾
دریغا بر این بندگان هیچ فرستادهاى بر آنان نیامد مگر آنکه او را ریشخند مىکردند (30)
یَا حَسْرَةً عَلَى الْعِبَادِ مَا یَأْتِیهِم مِّن رَّسُولٍ إِلاَّ کَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِئُون ﴿30﴾
مگر ندیدهاند که چه بسیار نسلها را پیش از آنان هلاک گردانیدیم که دیگر آنها به سویشان بازنمىگردند (31)
أَلَمْ یَرَوْا کَمْ أَهْلَکْنَا قَبْلَهُم مِّنْ الْقُرُونِ أَنَّهُمْ إِلَیْهِمْ لاَ یَرْجِعُونَ ﴿31﴾
و قطعا همه آنان در پیشگاه ما احضار خواهند شد (32)
وَإِن کُلٌّ لَّمَّا جَمِیعٌ لَّدَیْنَا مُحْضَرُونَ ﴿32﴾
و زمین مرده برهانى است براى ایشان که آن را زنده گردانیدیم و دانه از آن برآوردیم که از آن مىخورند (33)
وَآیَةٌ لَّهُمُ الْأَرْضُ الْمَیْتَةُ أَحْیَیْنَاهَا وَأَخْرَجْنَا مِنْهَا حَبًّا فَمِنْهُ یَأْکُلُونَ ﴿33﴾
و در آن [زمین] باغهایى از درختان خرما و تاک قرار دادیم و چشمهها در آن روان کردیم (34)
وَجَعَلْنَا فِیهَا جَنَّاتٍ مِن نَّخِیلٍ وَأَعْنَابٍ وَفَجَّرْنَا فِیهَا مِنْ الْعُیُونِ ﴿34﴾
تا از میوه آن و [از] کارکرد دستهاى خودشان بخورند آیا باز [هم] سپاس نمىگزارند (35)
لِیَأْکُلُوا مِن ثَمَرِهِ وَمَا عَمِلَتْهُ أَیْدِیهِمْ أَفَلَا یَشْکُرُونَ ﴿35﴾
پاک [خدایى] که از آنچه زمین مىرویاند و [نیز] از خودشان و از آنچه نمىدانند همه را نر و ماده گردانیده است (36)
سُبْحَانَ الَّذِی خَلَقَ الْأَزْوَاجَ کُلَّهَا مِمَّا تُنبِتُ الْأَرْضُ وَمِنْ أَنفُسِهِمْ وَمِمَّا لَا یَعْلَمُونَ ﴿36﴾
و نشانهاى [دیگر] براى آنها شب است که روز را [مانند پوست] از آن برمىکنیم و بناگاه آنان در تاریکى فرو مىروند (37)
وَآیَةٌ لَّهُمْ اللَّیْلُ نَسْلَخُ مِنْهُ النَّهَارَ فَإِذَا هُم مُّظْلِمُونَ ﴿37﴾
و خورشید به [سوى] قرارگاه ویژه خود روان است تقدیر آن عزیز دانا این است (38)
وَالشَّمْسُ تَجْرِی لِمُسْتَقَرٍّ لَّهَا ذَلِکَ تَقْدِیرُ الْعَزِیزِ الْعَلِیمِ ﴿38﴾
و براى ماه منزلهایى معین کردهایم تا چون شاخک خشک خوشه خرما برگردد (39)
وَالْقَمَرَ قَدَّرْنَاهُ مَنَازِلَ حَتَّى عَادَ کَالْعُرْجُونِ الْقَدِیمِ ﴿39﴾
نه خورشید را سزد که به ماه رسد و نه شب بر روز پیشى جوید و هر کدام در سپهرى شناورند (40)
لَا الشَّمْسُ یَنبَغِی لَهَا أَن تُدْرِکَ الْقَمَرَ وَلَا اللَّیْلُ سَابِقُ النَّهَارِ وَکُلٌّ فِی فَلَکٍ یَسْبَحُونَ ﴿40﴾
و نشانهاى [دیگر] براى آنان اینکه ما نیاکانشان را در کشتى انباشته سوار کردیم (41)
وَآیَةٌ لَّهُمْ أَنَّا حَمَلْنَا ذُرِّیَّتَهُمْ فِی الْفُلْکِ الْمَشْحُونِ ﴿41﴾
و مانند آن براى ایشان مرکوبها[ى دیگرى] خلق کردیم (42)
وَخَلَقْنَا لَهُم مِّن مِّثْلِهِ مَا یَرْکَبُونَ ﴿42﴾
و اگر بخواهیم غرقشان مىکنیم و هیچ فریادرسى نمىیابند و روى نجات نمىبینند (43)
وَإِن نَّشَأْ نُغْرِقْهُمْ فَلَا صَرِیخَ لَهُمْ وَلَا هُمْ یُنقَذُونَ ﴿43﴾
مگر رحمتى از جانب ما [شامل آنها گردد] و تا چندى [آنها را] برخوردار سازیم (44)
إِلَّا رَحْمَةً مِّنَّا وَمَتَاعًا إِلَى حِینٍ ﴿44﴾
و چون به ایشان گفته شود از آنچه در پیش رو و پشتسر دارید بترسید امید که مورد رحمت قرار گیرید [نمىشنوند] (45)
وَإِذَا قِیلَ لَهُمُ اتَّقُوا مَا بَیْنَ أَیْدِیکُمْ وَمَا خَلْفَکُمْ لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ ﴿45﴾
و هیچ نشانهاى از نشانههاى پروردگارشان بر آنان نیامد جز اینکه از آن رویگردان شدند (46)
وَمَا تَأْتِیهِم مِّنْ آیَةٍ مِّنْ آیَاتِ رَبِّهِمْ إِلَّا کَانُوا عَنْهَا مُعْرِضِینَ ﴿46﴾
و چون به آنان گفته شود از آنچه خدا به شما روزى داده انفاق کنید کسانى که کافر شدهاند به آنان که ایمان آوردهاند مىگویند آیا کسى را بخورانیم که اگر خدا مىخواست [خودش] وى را مىخورانید شما جز در گمراهى آشکارى [بیش] نیستید (47)
وَإِذَا قِیلَ لَهُمْ أَنفِقُوا مِمَّا رَزَقَکُمْ اللَّهُ قَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لِلَّذِینَ آمَنُوا أَنُطْعِمُ مَن لَّوْ یَشَاءُ اللَّهُ أَطْعَمَهُ إِنْ أَنتُمْ إِلَّا فِی ضَلَالٍ مُّبِینٍ ﴿47﴾
و مىگویند اگر راست مىگویید پس این وعده [عذاب] کى خواهد بود (48)
وَیَقُولُونَ مَتَى هَذَا الْوَعْدُ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿48﴾
جز یک فریاد [مرگبار] را انتظار نخواهند کشید که هنگامى که سرگرم جدالند غافلگیرشان کند (49)
مَا یَنظُرُونَ إِلَّا صَیْحَةً وَاحِدَةً تَأْخُذُهُمْ وَهُمْ یَخِصِّمُونَ ﴿49﴾
آنگاه نه توانایى وصیتى دارند و نه مىتوانند به سوى کسان خود برگردند (50)
فَلَا یَسْتَطِیعُونَ تَوْصِیَةً وَلَا إِلَى أَهْلِهِمْ یَرْجِعُونَ ﴿50﴾
و در صور دمیده خواهد شد پس بناگاه از گورهاى خود شتابان به سوى پروردگار خویش مىآیند (51)
وَنُفِخَ فِی الصُّورِ فَإِذَا هُم مِّنَ الْأَجْدَاثِ إِلَى رَبِّهِمْ یَنسِلُونَ ﴿51﴾
مىگویند اى واى بر ما چه کسى ما را از آرامگاهمان برانگیخت این است همان وعده خداى رحمان و پیامبران راست مىگفتند (52)
قَالُوا یَا وَیْلَنَا مَن بَعَثَنَا مِن مَّرْقَدِنَا هَذَا مَا وَعَدَ الرَّحْمَنُ وَصَدَقَ الْمُرْسَلُونَ ﴿52﴾
[باز هم] یک فریاد است و بس و بناگاه همه در پیشگاه ما حاضر آیند (53)
إِن کَانَتْ إِلَّا صَیْحَةً وَاحِدَةً فَإِذَا هُمْ جَمِیعٌ لَّدَیْنَا مُحْضَرُونَ ﴿53﴾
امروز بر کسى هیچ ستم نمىرود جز در برابر آنچه کردهاید پاداشى نخواهید یافت (54)
فَالْیَوْمَ لَا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَیْئًا وَلَا تُجْزَوْنَ إِلَّا مَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿54﴾
در این روز اهل بهشت کار و بارى خوش در پیش دارند (55)
إِنَّ أَصْحَابَ الْجَنَّةِ الْیَوْمَ فِی شُغُلٍ فَاکِهُونَ ﴿55﴾
آنها با همسرانشان در زیر سایهها بر تختها تکیه مىزنند (56)
هُمْ وَأَزْوَاجُهُمْ فِی ظِلَالٍ عَلَى الْأَرَائِکِ مُتَّکِؤُونَ ﴿56﴾
در آنجا براى آنها [هر گونه] میوه است و هر چه دلشان بخواهد (57)
لَهُمْ فِیهَا فَاکِهَةٌ وَلَهُم مَّا یَدَّعُونَ ﴿57﴾
از جانب پروردگار[ى] مهربان [به آنان] سلام گفته مىشود (58)
سَلَامٌ قَوْلًا مِن رَّبٍّ رَّحِیمٍ ﴿58﴾
و اى گناهکاران امروز [از بىگناهان] جدا شوید (59)
وَامْتَازُوا الْیَوْمَ أَیُّهَا الْمُجْرِمُونَ ﴿59﴾
اى فرزندان آدم مگر با شما عهد نکرده بودم که شیطان را مپرستید زیرا وى دشمن آشکار شماست (60)
أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَیْکُمْ یَا بَنِی آدَمَ أَن لَّا تَعْبُدُوا الشَّیْطَانَ إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُّبِینٌ ﴿60﴾
و اینکه مرا بپرستید این است راه راست (61)
وَأَنْ اعْبُدُونِی هَذَا صِرَاطٌ مُّسْتَقِیمٌ ﴿61﴾
و [او] گروهى انبوه از میان شما را سخت گمراه کرد آیا تعقل نمىکردید (62)
وَلَقَدْ أَضَلَّ مِنکُمْ جِبِلًّا کَثِیرًا أَفَلَمْ تَکُونُوا تَعْقِلُونَ ﴿62﴾
این است جهنمى که به شما وعده داده مىشد (63)
هَذِهِ جَهَنَّمُ الَّتِی کُنتُمْ تُوعَدُونَ ﴿63﴾
به [جرم] آنکه کفر مىورزیدید اکنون در آن درآیید (64)
اصْلَوْهَا الْیَوْمَ بِمَا کُنتُمْ تَکْفُرُونَ ﴿64﴾
امروز بر دهانهاى آنان مهر مىنهیم و دستهایشان با ما سخن مىگویند و پاهایشان بدانچه فراهم مىساختند گواهى مىدهند (65)
الْیَوْمَ نَخْتِمُ عَلَى أَفْوَاهِهِمْ وَتُکَلِّمُنَا أَیْدِیهِمْ وَتَشْهَدُ أَرْجُلُهُمْ بِمَا کَانُوا یَکْسِبُونَ ﴿65﴾
و اگر بخواهیم هر آینه فروغ از دیدگانشان مىگیریم تا در راه [کج] بر هم پیشى جویند ولى [راه راست را] از کجا مىتوانند ببینند (66)
وَلَوْ نَشَاء لَطَمَسْنَا عَلَى أَعْیُنِهِمْ فَاسْتَبَقُوا الصِّرَاطَ فَأَنَّى یُبْصِرُونَ ﴿66﴾
و اگر بخواهیم هرآینه ایشان را در جاى خود مسخ مىکنیم [به گونهاى] که نه بتوانند بروند و نه برگردند (67)
وَلَوْ نَشَاء لَمَسَخْنَاهُمْ عَلَى مَکَانَتِهِمْ فَمَا اسْتَطَاعُوا مُضِیًّا وَلَا یَرْجِعُونَ ﴿67﴾
و هر که را عمر دراز دهیم او را [از نظر] خلقت فروکاسته [و شکسته] گردانیم آیا نمىاندیشند (68)
وَمَنْ نُعَمِّرْهُ نُنَکِّسْهُ فِی الْخَلْقِ أَفَلَا یَعْقِلُونَ ﴿68﴾
و [ما] به او شعر نیاموختیم و در خور وى نیست این [سخن] جز اندرز و قرآنى روشن نیست (69)
وَمَا عَلَّمْنَاهُ الشِّعْرَ وَمَا یَنبَغِی لَهُ إِنْ هُوَ إِلَّا ذِکْرٌ وَقُرْآنٌ مُّبِینٌ ﴿69﴾
تا هر که را [دلى] زنده است بیم دهد و گفتار [خدا] در باره کافران محقق گردد (70)
لِیُنذِرَ مَن کَانَ حَیًّا وَیَحِقَّ الْقَوْلُ عَلَى الْکَافِرِینَ ﴿70﴾
آیا ندیدهاند که ما به قدرت خویش براى ایشان چهارپایانى آفریدهایم تا آنان مالک آنها باشند (71)
أَوَلَمْ یَرَوْا أَنَّا خَلَقْنَا لَهُمْ مِمَّا عَمِلَتْ أَیْدِینَا أَنْعَامًا فَهُمْ لَهَا مَالِکُونَ ﴿71﴾
و آنها را براى ایشان رام گردانیدیم از برخىشان سوارى مىگیرند و از بعضى مىخورند (72)
وَذَلَّلْنَاهَا لَهُمْ فَمِنْهَا رَکُوبُهُمْ وَمِنْهَا یَأْکُلُونَ ﴿72﴾
و از آنها سودها و نوشیدنیها دارند پس چرا شکرگزار نیستید (73)
وَلَهُمْ فِیهَا مَنَافِعُ وَمَشَارِبُ أَفَلَا یَشْکُرُونَ ﴿73﴾
و غیر از خدا[ى یگانه] خدایانى به پرستش گرفتند تا مگر یارى شوند (74)
وَاتَّخَذُوا مِن دُونِ اللَّهِ آلِهَةً لَعَلَّهُمْ یُنصَرُونَ ﴿74﴾
[ولى بتان] نمىتوانند آنان را یارى کنند و آنانند که براى [بتان] چون سپاهى احضار شدهاند (75)
لَا یَسْتَطِیعُونَ نَصْرَهُمْ وَهُمْ لَهُمْ جُندٌ مُّحْضَرُونَ ﴿75﴾
پس گفتار آنان تو را غمگین نگرداند که ما آنچه را پنهان و آنچه را آشکار مىکنند مىدانیم (76)
فَلَا یَحْزُنکَ قَوْلُهُمْ إِنَّا نَعْلَمُ مَا یُسِرُّونَ وَمَا یُعْلِنُونَ ﴿76﴾
مگر آدمى ندانسته است که ما او را از نطفهاى آفریدهایم پس بناگاه وى ستیزهجویى آشکار شده است (77)
أَوَلَمْ یَرَ الْإِنسَانُ أَنَّا خَلَقْنَاهُ مِن نُّطْفَةٍ فَإِذَا هُوَ خَصِیمٌ مُّبِینٌ ﴿77﴾
و براى ما مثلى آورد و آفرینش خود را فراموش کرد گفت چه کسى این استخوانها را که چنین پوسیده است زندگى مىبخشد (78)
وَضَرَبَ لَنَا مَثَلًا وَنَسِیَ خَلْقَهُ قَالَ مَنْ یُحْیِی الْعِظَامَ وَهِیَ رَمِیمٌ ﴿78﴾
بگو همان کسى که نخستینبار آن را پدید آورد و اوست که به هر [گونه] آفرینشى داناست (79)
قُلْ یُحْیِیهَا الَّذِی أَنشَأَهَا أَوَّلَ مَرَّةٍ وَهُوَ بِکُلِّ خَلْقٍ عَلِیمٌ ﴿79﴾
همو که برایتان در درختسبزفام اخگر نهاد که از آن [چون نیازتان افتد] آتش مىافروزید (80)
الَّذِی جَعَلَ لَکُم مِّنَ الشَّجَرِ الْأَخْضَرِ نَارًا فَإِذَا أَنتُم مِّنْهُ تُوقِدُونَ ﴿80﴾
آیا کسى که آسمانها و زمین را آفریده توانا نیست که [باز] مانند آنها را بیافریند آرى اوست آفریننده دانا (81)
أَوَلَیْسَ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ بِقَادِرٍ عَلَى أَنْ یَخْلُقَ مِثْلَهُم بَلَى وَهُوَ الْخَلَّاقُ الْعَلِیمُ ﴿81﴾
چون به چیزى اراده فرماید کارش این بس که مىگوید باش پس [بىدرنگ] موجود مىشود (82)
إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَیْئًا أَنْ یَقُولَ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ ﴿82﴾
پس [شکوهمند و] پاک است آن کسى که ملکوت هر چیزى در دست اوست و به سوى اوست که بازگردانیده مىشوید (83)
فَسُبْحَانَ الَّذِی بِیَدِهِ مَلَکُوتُ کُلِّ شَیْءٍ وَإِلَیْهِ تُرْجَعُونَ ﴿83﴾
سوره 78: النبأ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
درباره چه چیز از یکدیگر مىپرسند (1)
عَمَّ یَتَسَاءلُونَ ﴿1﴾
از آن خبر بزرگ (2)
عَنِ النَّبَإِ الْعَظِیمِ ﴿2﴾
که در باره آن با هم اختلاف دارند (3)
الَّذِی هُمْ فِیهِ مُخْتَلِفُونَ ﴿3﴾
نه چنان است به زودى خواهند دانست (4)
کَلَّا سَیَعْلَمُونَ ﴿4﴾
باز هم نه چنان است بزودى خواهند دانست (5)
ثُمَّ کَلَّا سَیَعْلَمُونَ ﴿5﴾
آیا زمین را گهوارهاى نگردانیدیم (6)
أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا ﴿6﴾
و کوهها را [چون] میخهایى [نگذاشتیم] (7)
وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا ﴿7﴾
و شما را جفت آفریدیم (8)
وَخَلَقْنَاکُمْ أَزْوَاجًا ﴿8﴾
و خواب شما را [مایه] آسایش گردانیدیم (9)
وَجَعَلْنَا نَوْمَکُمْ سُبَاتًا ﴿9﴾
و شب را [براى شما] پوششى قرار دادیم (10)
وَجَعَلْنَا اللَّیْلَ لِبَاسًا ﴿10﴾
و روز را [براى] معاش [شما] نهادیم (11)
وَجَعَلْنَا النَّهَارَ مَعَاشًا ﴿11﴾
و بر فراز شما هفت [آسمان] استوار بنا کردیم (12)
وَبَنَیْنَا فَوْقَکُمْ سَبْعًا شِدَادًا ﴿12﴾
و چراغى فروزان گذاردیم (13)
وَجَعَلْنَا سِرَاجًا وَهَّاجًا ﴿13﴾
و از ابرهاى متراکم آبى ریزان فرود آوردیم (14)
وَأَنزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاء ثَجَّاجًا ﴿14﴾
تا بدان دانه و گیاه برویانیم (15)
لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَنَبَاتًا ﴿15﴾
و باغهاى در هم پیچیده و انبوه (16)
وَجَنَّاتٍ أَلْفَافًا ﴿16﴾
قطعا وعدگاه [ما با شما] روز داورى است (17)
إِنَّ یَوْمَ الْفَصْلِ کَانَ مِیقَاتًا ﴿17﴾
روزى که در صور دمیده شود و گروه گروه بیایید (18)
یَوْمَ یُنفَخُ فِی الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْوَاجًا ﴿18﴾
و آسمان گشوده و درهایى [پدید] شود (19)
وَفُتِحَتِ السَّمَاء فَکَانَتْ أَبْوَابًا ﴿19﴾
و کوهها را روان کنند و [چون] سرابى گردند (20)
وَسُیِّرَتِ الْجِبَالُ فَکَانَتْ سَرَابًا ﴿20﴾
[آرى] جهنم [از دیر باز] کمینگاهى بوده (21)
إِنَّ جَهَنَّمَ کَانَتْ مِرْصَادًا ﴿21﴾
[که] براى سرکشان بازگشتگاهى است (22)
لِلْطَّاغِینَ مَآبًا ﴿22﴾
روزگارى دراز در آن درنگ کنند (23)
لَابِثِینَ فِیهَا أَحْقَابًا ﴿23﴾
در آنجا نه خنکى چشند و نه شربتى (24)
لَّا یَذُوقُونَ فِیهَا بَرْدًا وَلَا شَرَابًا ﴿24﴾
جز آب جوشان و چرکابهاى (25)
إِلَّا حَمِیمًا وَغَسَّاقًا ﴿25﴾
کیفرى مناسب [با جرم آنها] (26)
جَزَاء وِفَاقًا ﴿26﴾
آنان بودند که به [روز] حساب امید نداشتند (27)
إِنَّهُمْ کَانُوا لَا یَرْجُونَ حِسَابًا ﴿27﴾
و آیات ما را سخت تکذیب مىکردند (28)
وَکَذَّبُوا بِآیَاتِنَا کِذَّابًا ﴿28﴾
و حال آنکه هر چیزى را برشمرده [به صورت] کتابى در آوردهایم (29)
وَکُلَّ شَیْءٍ أَحْصَیْنَاهُ کِتَابًا ﴿29﴾
پس بچشید که جز عذاب هرگز [چیزى] بر شما نمىافزاییم (30)
فَذُوقُوا فَلَن نَّزِیدَکُمْ إِلَّا عَذَابًا ﴿30﴾
مسلما پرهیزگاران را رستگارى است (31)
إِنَّ لِلْمُتَّقِینَ مَفَازًا ﴿31﴾
باغچهها و تاکستانها (32)
حَدَائِقَ وَأَعْنَابًا ﴿32﴾
و دخترانى همسال با سینههاى برجسته (33)
وَکَوَاعِبَ أَتْرَابًا ﴿33﴾
و پیالههاى لبالب (34)
وَکَأْسًا دِهَاقًا ﴿34﴾
در آنجا نه بیهودهاى شنوند و نه [یکدیگر را] تکذیب [کنند] (35)
لَّا یَسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوًا وَلَا کِذَّابًا ﴿35﴾
[این است] پاداشى از پروردگار تو عطایى از روى حساب (36)
جَزَاء مِّن رَّبِّکَ عَطَاء حِسَابًا ﴿36﴾
پروردگار آسمانها و زمین و آنچه میان آن دو است بخشایشگرى که کس را یاراى خطاب با او نیست (37)
رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا الرحْمَنِ لَا یَمْلِکُونَ مِنْهُ خِطَابًا ﴿37﴾
روزى که روح و فرشتگان به صف مىایستند و [مردم] سخن نگویند مگر کسى که [خداى] رحمان به او رخصت دهد و سخن راست گوید (38)
یَوْمَ یَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِکَةُ صَفًّا لَّا یَتَکَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرحْمَنُ وَقَالَ صَوَابًا ﴿38﴾
آن [روز] روز حق است پس هر که خواهد راه بازگشتى به سوى پروردگار خود بجوید (39)
ذَلِکَ الْیَوْمُ الْحَقُّ فَمَن شَاء اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ مَآبًا ﴿39﴾
ما شما را از عذابى نزدیک هشدار دادیم روزى که آدمى آنچه را با دستخویش پیش فرستاده است بنگرد و کافر گوید کاش من خاک بودم (40)
إِنَّا أَنذَرْنَاکُمْ عَذَابًا قَرِیبًا یَوْمَ یَنظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ یَدَاهُ وَیَقُولُ الْکَافِرُ یَا لَیْتَنِی کُنتُ تُرَابًا ﴿40﴾
سوره 80: عبس
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
چهره در هم کشید و روى گردانید (1)
عَبَسَ وَتَوَلَّى ﴿1﴾
که آن مرد نابینا پیش او آمد (2)
أَن جَاءهُ الْأَعْمَى ﴿2﴾
و تو چه دانى شاید او به پاکى گراید (3)
وَمَا یُدْرِیکَ لَعَلَّهُ یَزَّکَّى ﴿3﴾
یا پند پذیرد و اندرز سودش دهد (4)
أَوْ یَذَّکَّرُ فَتَنفَعَهُ الذِّکْرَى ﴿4﴾
اما آن کس که خود را بىنیاز مىپندارد (5)
أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَى ﴿5﴾
تو بدو مىپردازى (6)
فَأَنتَ لَهُ تَصَدَّى ﴿6﴾
با آنکه اگر پاک نگردد بر تو [مسؤولیتى] نیست (7)
وَمَا عَلَیْکَ أَلَّا یَزَّکَّى ﴿7﴾
و اما آن کس که شتابان پیش تو آمد (8)
وَأَمَّا مَن جَاءکَ یَسْعَى ﴿8﴾
در حالى که [از خدا] مىترسید (9)
وَهُوَ یَخْشَى ﴿9﴾
تو از او به دیگران مىپردازى (10)
فَأَنتَ عَنْهُ تَلَهَّى ﴿10﴾
زنهار [چنین مکن] این [آیات] پندى است (11)
کَلَّا إِنَّهَا تَذْکِرَةٌ ﴿11﴾
تا هر که خواهد از آن پند گیرد (12)
فَمَن شَاء ذَکَرَهُ ﴿12﴾
در صحیفههایى ارجمند (13)
فِی صُحُفٍ مُّکَرَّمَةٍ ﴿13﴾
والا و پاکشده (14)
مَّرْفُوعَةٍ مُّطَهَّرَةٍ ﴿14﴾
به دست فرشتگانى (15)
بِأَیْدِی سَفَرَةٍ ﴿15﴾
ارجمند و نیکوکار (16)
کِرَامٍ بَرَرَةٍ ﴿16﴾
کشته باد انسان چه ناسپاس است (17)
قُتِلَ الْإِنسَانُ مَا أَکْفَرَهُ ﴿17﴾
او را از چه چیز آفریده است (18)
مِنْ أَیِّ شَیْءٍ خَلَقَهُ ﴿18﴾
از نطفهاى خلقش کرد و اندازه مقررش بخشید (19)
مِن نُّطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ ﴿19﴾
سپس راه را بر او آسان گردانید (20)
ثُمَّ السَّبِیلَ یَسَّرَهُ ﴿20﴾
آنگاه به مرگش رسانید و در قبرش نهاد (21)
ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ ﴿21﴾
سپس چون بخواهد او را برانگیزد (22)
ثُمَّ إِذَا شَاء أَنشَرَهُ ﴿22﴾
ولى نه هنوز آنچه را به او دستور داده به جاى نیاورده است (23)
کَلَّا لَمَّا یَقْضِ مَا أَمَرَهُ ﴿23﴾
پس انسان باید به خوراک خود بنگرد (24)
فَلْیَنظُرِ الْإِنسَانُ إِلَى طَعَامِهِ ﴿24﴾
که ما آب را به صورت بارشى فرو ریختیم (25)
أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاء صَبًّا ﴿25﴾
آنگاه زمین را با شکافتنى [لازم] شکافتیم (26)
ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا ﴿26﴾
پس در آن دانه رویانیدیم (27)
فَأَنبَتْنَا فِیهَا حَبًّا ﴿27﴾
و انگور و سبزى (28)
وَعِنَبًا وَقَضْبًا ﴿28﴾
و زیتون و درختخرما (29)
وَزَیْتُونًا وَنَخْلًا ﴿29﴾
و باغهاى انبوه (30)
وَحَدَائِقَ غُلْبًا ﴿30﴾
و میوه و چراگاه (31)
وَفَاکِهَةً وَأَبًّا ﴿31﴾
[تا وسیله] استفاده شما و دامهایتان باشد (32)
مَّتَاعًا لَّکُمْ وَلِأَنْعَامِکُمْ ﴿32﴾
پس چون فریاد گوشخراش دررسد (33)
فَإِذَا جَاءتِ الصَّاخَّةُ ﴿33﴾
روزى که آدمى از برادرش (34)
یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ ﴿34﴾
و از مادرش و پدرش (35)
وَأُمِّهِ وَأَبِیهِ ﴿35﴾
و از همسرش و پسرانش مىگریزد (36)
وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِیهِ ﴿36﴾
در آن روز هر کسى از آنان را کارى است که او را به خود مشغول مىدارد (37)
لِکُلِّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَأْنٌ یُغْنِیهِ ﴿37﴾
در آن روز چهرههایى درخشانند (38)
وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ مُّسْفِرَةٌ ﴿38﴾
خندان [و] شادانند (39)
ضَاحِکَةٌ مُّسْتَبْشِرَةٌ ﴿39﴾
و در آن روز چهرههایى است که بر آنها غبار نشسته (40)
وَوُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ عَلَیْهَا غَبَرَةٌ ﴿40﴾
[و] آنها را تاریکى پوشانده است (41)
تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ ﴿41﴾
آنان همان کافران بدکارند (42)
أُوْلَئِکَ هُمُ الْکَفَرَةُ الْفَجَرَةُ ﴿42﴾
سوره 89: الفجر
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوگند به سپیدهدم (1)
وَالْفَجْرِ ﴿1﴾
و به شبهاى دهگانه (2)
وَلَیَالٍ عَشْرٍ ﴿2﴾
و به جفت و تاق (3)
وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ ﴿3﴾
و به شب وقتى سپرى شود (4)
وَاللَّیْلِ إِذَا یَسْرِ ﴿4﴾
آیا در این براى خردمند [نیاز به] سوگندى [دیگر] است (5)
هَلْ فِی ذَلِکَ قَسَمٌ لِّذِی حِجْرٍ ﴿5﴾
مگر ندانستهاى که پروردگارت با عاد چه کرد (6)
أَلَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِعَادٍ ﴿6﴾
با عمارات ستوندار ارم (7)
إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ ﴿7﴾
که مانندش در شهرها ساخته نشده بود (8)
الَّتِی لَمْ یُخْلَقْ مِثْلُهَا فِی الْبِلَادِ ﴿8﴾
و با ثمود همانان که در دره تختهسنگها را مىبریدند (9)
وَثَمُودَ الَّذِینَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ ﴿9﴾
و با فرعون صاحب خرگاهها [و بناهاى بلند] (10)
وَفِرْعَوْنَ ذِی الْأَوْتَادِ ﴿10﴾
همانان که در شهرها سر به طغیان برداشتند (11)
الَّذِینَ طَغَوْا فِی الْبِلَادِ ﴿11﴾
و در آنها بسیار تبهکارى کردند (12)
فَأَکْثَرُوا فِیهَا الْفَسَادَ ﴿12﴾
[تا آنکه] پروردگارت بر سر آنان تازیانه عذاب را فرونواخت (13)
فَصَبَّ عَلَیْهِمْ رَبُّکَ سَوْطَ عَذَابٍ ﴿13﴾
زیرا پروردگار تو سخت در کمین است (14)
إِنَّ رَبَّکَ لَبِالْمِرْصَادِ ﴿14﴾
اما انسان هنگامى که پروردگارش وى را مىآزماید و عزیزش مىدارد و نعمت فراوان به او مىدهد مىگوید پروردگارم مرا گرامى داشته است (15)
فَأَمَّا الْإِنسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَکْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَکْرَمَنِ ﴿15﴾
و اما چون وى را مىآزماید و روزىاش را بر او تنگ مىگرداند مىگوید پروردگارم مرا خوار کرده است (16)
وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهَانَنِ ﴿16﴾
ولى نه بلکه یتیم را نمىنوازید (17)
کَلَّا بَل لَّا تُکْرِمُونَ الْیَتِیمَ ﴿17﴾
و بر خوراک[دادن] بینوا همدیگر را بر نمىانگیزید (18)
وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْکِینِ ﴿18﴾
و میراث [ضعیفان] را چپاولگرانه مىخورید (19)
وَتَأْکُلُونَ التُّرَاثَ أَکْلًا لَّمًّا ﴿19﴾
و مال را دوست دارید دوست داشتنى بسیار (20)
وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ﴿20﴾
نه چنان است آنگاه که زمین سخت در هم کوبیده شود (21)
کَلَّا إِذَا دُکَّتِ الْأَرْضُ دَکًّا دَکًّا ﴿21﴾
و [فرمان] پروردگارت و فرشته[ها] صفدرصف آیند (22)
وَجَاء رَبُّکَ وَالْمَلَکُ صَفًّا صَفًّا ﴿22﴾
و جهنم را در آن روز [حاضر] آورند آن روز است که انسان پند گیرد و[لى] کجا او را جاى پندگرفتن باشد (23)
وَجِیءَ یَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ یَوْمَئِذٍ یَتَذَکَّرُ الْإِنسَانُ وَأَنَّى لَهُ الذِّکْرَى ﴿23﴾
گوید کاش براى زندگانى خود [چیزى] پیش فرستاده بودم (24)
یَقُولُ یَا لَیْتَنِی قَدَّمْتُ لِحَیَاتِی ﴿24﴾
پس در آن روز هیچ کس چون عذابکردن او عذاب نکند (25)
فَیَوْمَئِذٍ لَّا یُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ ﴿25﴾
و هیچ کس چون دربندکشیدن او دربند نکشد (26)
وَلَا یُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ ﴿26﴾
اى نفس مطمئنه (27)
یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ﴿27﴾
خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت بازگرد (28)
ارْجِعِی إِلَى رَبِّکِ رَاضِیَةً مَّرْضِیَّةً ﴿28﴾
و در میان بندگان من درآى (29)
فَادْخُلِی فِی عِبَادِی ﴿29﴾
و در بهشت من داخل شو (30)
وَادْخُلِی جَنَّتِی ﴿30﴾
