- 226
- 1000
- 1000
- 1000
تلاوت ترتیل سعود الشریم سوره مبارکه صافات
تلاوت ترتیل سوره ای با صدای سعود الشریم
سوره 37: الصافات
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوگند به صف بستگان که صفى [با شکوه] بستهاند (1)
وَالصَّافَّاتِ صَفًّا ﴿1﴾
و به زجرکنندگان که به سختى زجر مىکنند (2)
فَالزَّاجِرَاتِ زَجْرًا ﴿2﴾
و به تلاوتکنندگان [آیات الهى] (3)
فَالتَّالِیَاتِ ذِکْرًا ﴿3﴾
که قطعامعبود شما یگانه است (4)
إِنَّ إِلَهَکُمْ لَوَاحِدٌ ﴿4﴾
پروردگار آسمانها و زمین و آنچه میان آن دو است و پروردگار خاورها (5)
رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا وَرَبُّ الْمَشَارِقِ ﴿5﴾
ما آسمان این دنیا را به زیور اختران آراستیم (6)
إِنَّا زَیَّنَّا السَّمَاء الدُّنْیَا بِزِینَةٍ الْکَوَاکِبِ ﴿6﴾
و [آن را] از هر شیطان سرکشى نگاه داشتیم (7)
وَحِفْظًا مِّن کُلِّ شَیْطَانٍ مَّارِدٍ ﴿7﴾
[به طورى که] نمىتوانند به انبوه [فرشتگان] عال م بالا گوش فرا دهند و از هر سوى پرتاب مىشوند (8)
لَا یَسَّمَّعُونَ إِلَى الْمَلَإِ الْأَعْلَى وَیُقْذَفُونَ مِن کُلِّ جَانِبٍ ﴿8﴾
با شدت به دور رانده مىشوند و برایشان عذابى دایم است (9)
دُحُورًا وَلَهُمْ عَذَابٌ وَاصِبٌ ﴿9﴾
مگر کسى که [از سخن بالاییان] یکباره استراق سمع کند که شهابى شکافنده از پى او مىتازد (10)
إِلَّا مَنْ خَطِفَ الْخَطْفَةَ فَأَتْبَعَهُ شِهَابٌ ثَاقِبٌ ﴿10﴾
پس [از کافران] بپرس آیا ایشان [از نظر] آفرینش سختترند یا کسانى که [در آسمانها] خلق کردیم ما آنان را از گلى چسبنده پدید آوردیم (11)
فَاسْتَفْتِهِمْ أَهُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَم مَّنْ خَلَقْنَا إِنَّا خَلَقْنَاهُم مِّن طِینٍ لَّازِبٍ ﴿11﴾
بلکه عجب مىدارى و [آنها] ریشخند مىکنند (12)
بَلْ عَجِبْتَ وَیَسْخَرُونَ ﴿12﴾
و چون پند داده شوند عبرت نمىگیرند (13)
وَإِذَا ذُکِّرُوا لَا یَذْکُرُونَ ﴿13﴾
و چون آیتى ببینند به ریشخند مىپردازند (14)
وَإِذَا رَأَوْا آیَةً یَسْتَسْخِرُونَ ﴿14﴾
و مىگویند این جز سحرى آشکار نیست (15)
وَقَالُوا إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُّبِینٌ ﴿15﴾
آیا چون مردیم و خاک و استخوانهاى [خرد] گردیدیم آیا راستى برانگیخته مىشویم (16)
أَئِذَا مِتْنَا وَکُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَئِنَّا لَمَبْعُوثُونَ ﴿16﴾
و همین طور پدران اولیه ما (17)
أَوَآبَاؤُنَا الْأَوَّلُونَ ﴿17﴾
بگو آرى در حالى که شما خوارید (18)
قُلْ نَعَمْ وَأَنتُمْ دَاخِرُونَ ﴿18﴾
و آن تنها یک فریاد است و بس و بناگاه آنان به تماشا خیزند (19)
فَإِنَّمَا هِیَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ فَإِذَا هُمْ یَنظُرُونَ ﴿19﴾
و مىگویند اى واى بر ما این است روز جزا (20)
وَقَالُوا یَا وَیْلَنَا هَذَا یَوْمُ الدِّینِ ﴿20﴾
این است همان روز داورى که آن را تکذیب مىکردید (21)
هَذَا یَوْمُ الْفَصْلِ الَّذِی کُنتُمْ بِهِ تُکَذِّبُونَ ﴿21﴾
کسانى را که ستم کردهاند با همردیفانشان و آنچه غیر از خدا مىپرستیدهاند (22)
احْشُرُوا الَّذِینَ ظَلَمُوا وَأَزْوَاجَهُمْ وَمَا کَانُوا یَعْبُدُونَ ﴿22﴾
گرد آورید و به سوى راه جهنم رهبرىشان کنید (23)
مِن دُونِ اللَّهِ فَاهْدُوهُمْ إِلَى صِرَاطِ الْجَحِیمِ ﴿23﴾
و بازداشتشان نمایید که آنها مسؤولند (24)
وَقِفُوهُمْ إِنَّهُم مَّسْئُولُونَ ﴿24﴾
شما را چه شده است که همدیگر را یارى نمىکنید (25)
مَا لَکُمْ لَا تَنَاصَرُونَ ﴿25﴾
[نه] بلکه امروز آنان از در تسلیم درآمدگانند (26)
بَلْ هُمُ الْیَوْمَ مُسْتَسْلِمُونَ ﴿26﴾
و بعضى روى به بعضى دیگر مىآورند [و] از یکدیگر مىپرسند (27)
وَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ یَتَسَاءلُونَ ﴿27﴾
[و] مىگویند شما [ظاهرا] از در راستى با ما درمىآمدید [و خود را حق به جانب مىنمودید] (28)
قَالُوا إِنَّکُمْ کُنتُمْ تَأْتُونَنَا عَنِ الْیَمِینِ ﴿28﴾
[متهمان] مىگویند [نه] بلکه با ایمان نبودید (29)
قَالُوا بَل لَّمْ تَکُونُوا مُؤْمِنِینَ ﴿29﴾
و ما را بر شما هیچ تسلطى نبود بلکه خودتان سرکش بودید (30)
وَمَا کَانَ لَنَا عَلَیْکُم مِّن سُلْطَانٍ بَلْ کُنتُمْ قَوْمًا طَاغِینَ ﴿30﴾
پس فرمان پروردگارمان بر ما سزاوار آمد ما واقعا باید [عذاب را] بچشیم (31)
فَحَقَّ عَلَیْنَا قَوْلُ رَبِّنَا إِنَّا لَذَائِقُونَ ﴿31﴾
و شما را گمراه کردیم زیرا خودمان گمراه بودیم (32)
فَأَغْوَیْنَاکُمْ إِنَّا کُنَّا غَاوِینَ ﴿32﴾
پس در حقیقت آنان در آن روز در عذاب شریک یکدیگرند (33)
فَإِنَّهُمْ یَوْمَئِذٍ فِی الْعَذَابِ مُشْتَرِکُونَ ﴿33﴾
[آرى] ما با مجرمان چنین رفتار مىکنیم (34)
إِنَّا کَذَلِکَ نَفْعَلُ بِالْمُجْرِمِینَ ﴿34﴾
چرا که آنان بودند که وقتى به ایشان گفته مىشد خدایى جز خداى یگانه نیست تکبر مىورزیدند (35)
إِنَّهُمْ کَانُوا إِذَا قِیلَ لَهُمْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ یَسْتَکْبِرُونَ ﴿35﴾
و مىگفتند آیا ما براى شاعرى دیوانه دست از خدایانمان برداریم (36)
وَیَقُولُونَ أَئِنَّا لَتَارِکُوا آلِهَتِنَا لِشَاعِرٍ مَّجْنُونٍ ﴿36﴾
ولى نه [او] حقیقت را آورده و فرستادگان را تصدیق کرده است (37)
بَلْ جَاء بِالْحَقِّ وَصَدَّقَ الْمُرْسَلِینَ ﴿37﴾
در واقع شما عذاب پر درد را خواهید چشید (38)
إِنَّکُمْ لَذَائِقُو الْعَذَابِ الْأَلِیمِ ﴿38﴾
و جز آنچه مىکردید جزا نمىیابید (39)
وَمَا تُجْزَوْنَ إِلَّا مَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿39﴾
مگر بندگان پاکدل خدا (40)
إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ ﴿40﴾
آنان روزى معین خواهند داشت (41)
أُوْلَئِکَ لَهُمْ رِزْقٌ مَّعْلُومٌ ﴿41﴾
[انواع] میوهها و آنان مورد احترام خواهند بود (42)
فَوَاکِهُ وَهُم مُّکْرَمُونَ ﴿42﴾
در باغهاى پر نعمت (43)
فِی جَنَّاتِ النَّعِیمِ ﴿43﴾
بر سریرها در برابر همدیگر [مىنشینند] (44)
عَلَى سُرُرٍ مُّتَقَابِلِینَ ﴿44﴾
با جامى از باده ناب پیرامونشان به گردش درمىآیند (45)
یُطَافُ عَلَیْهِم بِکَأْسٍ مِن مَّعِینٍ ﴿45﴾
[بادهاى] سختسپید که نوشندگان را لذتى [خاص] مىدهد (46)
بَیْضَاء لَذَّةٍ لِّلشَّارِبِینَ ﴿46﴾
نه در آن فساد عقل است و نه ایشان از آن به بدمستى [و فرسودگى] مىافتند (47)
لَا فِیهَا غَوْلٌ وَلَا هُمْ عَنْهَا یُنزَفُونَ ﴿47﴾
و نزدشان [دلبرانى] فروهشتهنگاه و فراخدیده باشند (48)
وَعِنْدَهُمْ قَاصِرَاتُ الطَّرْفِ عِینٌ ﴿48﴾
[از شدت سپیدى] گویى تخم شتر مرغ [زیر پ ر ]ند (49)
کَأَنَّهُنَّ بَیْضٌ مَّکْنُونٌ ﴿49﴾
پس برخىشان به برخى روى نموده و از همدیگر پرسوجو مىکنند (50)
فَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ یَتَسَاءلُونَ ﴿50﴾
گویندهاى از آنان مىگوید راستى من [در دنیا] همنشینى داشتم (51)
قَالَ قَائِلٌ مِّنْهُمْ إِنِّی کَانَ لِی قَرِینٌ ﴿51﴾
[که به من] مىگفت آیا واقعا تو از باوردارندگانى (52)
یَقُولُ أَئِنَّکَ لَمِنْ الْمُصَدِّقِینَ ﴿52﴾
آیا وقتى مردیم و خاک و [مشتى] استخوان شدیم آیا واقعا جزا مىیابیم (53)
أَئِذَا مِتْنَا وَکُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَئِنَّا لَمَدِینُونَ ﴿53﴾
[مؤمن] مىپرسد آیا شما اطلاع دارید [کجاست] (54)
قَالَ هَلْ أَنتُم مُّطَّلِعُونَ ﴿54﴾
پس اطلاع حاصل مىکند و او را در میان آتش مىبیند (55)
فَاطَّلَعَ فَرَآهُ فِی سَوَاء الْجَحِیمِ ﴿55﴾
[و] مىگوید به خدا سوگند چیزى نمانده بود که تو مرا به هلاکت اندازى (56)
قَالَ تَاللَّهِ إِنْ کِدتَّ لَتُرْدِینِ ﴿56﴾
و اگر رحمت پروردگارم نبود هرآینه من [نیز] از احضارشدگان بودم (57)
وَلَوْلَا نِعْمَةُ رَبِّی لَکُنتُ مِنَ الْمُحْضَرِینَ ﴿57﴾
[و از روى شوق مىگوید] آیا دیگر روى مرگ نمىبینیم (58)
أَفَمَا نَحْنُ بِمَیِّتِینَ ﴿58﴾
جز همان مرگ نخستین خود و ما هرگز عذاب نخواهیم شد (59)
إِلَّا مَوْتَتَنَا الْأُولَى وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِینَ ﴿59﴾
راستى که این همان کامیابى بزرگ است (60)
إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ ﴿60﴾
براى چنین [پاداشى] باید کوشندگان بکوشند (61)
لِمِثْلِ هَذَا فَلْیَعْمَلْ الْعَامِلُونَ ﴿61﴾
آیا از نظر پذیرایى این بهتر استیا درخت زقوم (62)
أَذَلِکَ خَیْرٌ نُّزُلًا أَمْ شَجَرَةُ الزَّقُّومِ ﴿62﴾
در حقیقت ما آن را براى ستمگران [مایه آزمایش و] عذابى گردانیدیم (63)
إِنَّا جَعَلْنَاهَا فِتْنَةً لِّلظَّالِمِینَ ﴿63﴾
آن درختى است که از قعر آتش سوزان مىروید (64)
إِنَّهَا شَجَرَةٌ تَخْرُجُ فِی أَصْلِ الْجَحِیمِ ﴿64﴾
میوهاش گویى چون کلههاى شیاطین است (65)
طَلْعُهَا کَأَنَّهُ رُؤُوسُ الشَّیَاطِینِ ﴿65﴾
پس [دوزخیان] حتما از آن مىخورند و شکمها را از آن پر مىکنند (66)
فَإِنَّهُمْ لَآکِلُونَ مِنْهَا فَمَالِؤُونَ مِنْهَا الْبُطُونَ ﴿66﴾
سپس ایشان را بر سر آن آمیغى از آب جوشان است (67)
ثُمَّ إِنَّ لَهُمْ عَلَیْهَا لَشَوْبًا مِّنْ حَمِیمٍ ﴿67﴾
آنگاه بازگشتشان بىگمان به سوى دوزخ است (68)
ثُمَّ إِنَّ مَرْجِعَهُمْ لَإِلَى الْجَحِیمِ ﴿68﴾
آنها پدران خود را گمراه یافتند (69)
إِنَّهُمْ أَلْفَوْا آبَاءهُمْ ضَالِّینَ ﴿69﴾
پس ایشان به دنبال آنها مىشتابند (70)
فَهُمْ عَلَى آثَارِهِمْ یُهْرَعُونَ ﴿70﴾
و قطعا پیش از آنها بیشتر پیشینیان به گمراهى افتادند (71)
وَلَقَدْ ضَلَّ قَبْلَهُمْ أَکْثَرُ الْأَوَّلِینَ ﴿71﴾
و حال آنکه مسلما در میانشان هشداردهندگانى فرستادیم (72)
وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا فِیهِم مُّنذِرِینَ ﴿72﴾
پس ببین فرجام هشداردادهشدگان چگونه بود (73)
فَانظُرْ کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الْمُنذَرِینَ ﴿73﴾
به استثناى بندگان پاکدل خدا (74)
إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ ﴿74﴾
و نوح ما را ندا داد و چه نیک اجابتکننده بودیم (75)
وَلَقَدْ نَادَانَا نُوحٌ فَلَنِعْمَ الْمُجِیبُونَ ﴿75﴾
و او و کسانش را از اندوه بزرگ رهانیدیم (76)
وَنَجَّیْنَاهُ وَأَهْلَهُ مِنَ الْکَرْبِ الْعَظِیمِ ﴿76﴾
و [تنها] نسل او را باقى گذاشتیم (77)
وَجَعَلْنَا ذُرِّیَّتَهُ هُمْ الْبَاقِینَ ﴿77﴾
و در میان آیندگان [آوازه نیک] او را بر جاى گذاشتیم (78)
وَتَرَکْنَا عَلَیْهِ فِی الْآخِرِینَ ﴿78﴾
درود بر نوح در میان جهانیان (79)
سَلَامٌ عَلَى نُوحٍ فِی الْعَالَمِینَ ﴿79﴾
ما این گونه نیکوکاران را پاداش مىدهیم (80)
إِنَّا کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿80﴾
به راستى او از بندگان مؤمن ما بود (81)
إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ ﴿81﴾
سپس دیگران را غرق کردیم (82)
ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِینَ ﴿82﴾
و بىگمان ابراهیم از پیروان اوست (83)
وَإِنَّ مِن شِیعَتِهِ لَإِبْرَاهِیمَ ﴿83﴾
آنگاه که با دلى پاک به [پیشگاه] پروردگارش آمد (84)
إِذْ جَاء رَبَّهُ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ ﴿84﴾
چون به پدر[خوانده] و قوم خود گفت چه مىپرستید (85)
إِذْ قَالَ لِأَبِیهِ وَقَوْمِهِ مَاذَا تَعْبُدُونَ ﴿85﴾
آیا غیر از آنها به دروغ خدایانى [دیگر] مىخواهید (86)
أَئِفْکًا آلِهَةً دُونَ اللَّهِ تُرِیدُونَ ﴿86﴾
پس گمانتان به پروردگار جهانها چیست (87)
فَمَا ظَنُّکُم بِرَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿87﴾
پس نظرى به ستارگان افکند (88)
فَنَظَرَ نَظْرَةً فِی النُّجُومِ ﴿88﴾
و گفت من کسالت دارم (89)
فَقَالَ إِنِّی سَقِیمٌ ﴿89﴾
پس پشتکنان از او روى برتافتند (90)
فَتَوَلَّوْا عَنْهُ مُدْبِرِینَ ﴿90﴾
تا نهانى به سوى خدایانشان رفت و [به ریشخند] گفت آیا غذا نمىخورید (91)
فَرَاغَ إِلَى آلِهَتِهِمْ فَقَالَ أَلَا تَأْکُلُونَ ﴿91﴾
شما را چه شده که سخن نمىگویید (92)
مَا لَکُمْ لَا تَنطِقُونَ ﴿92﴾
پس با دست راست بر سر آنها زدن گرفت (93)
فَرَاغَ عَلَیْهِمْ ضَرْبًا بِالْیَمِینِ ﴿93﴾
تا دوان دوان سوى او روىآور شدند (94)
فَأَقْبَلُوا إِلَیْهِ یَزِفُّونَ ﴿94﴾
[ابراهیم] گفت آیا آنچه را مىتراشید مىپرستید (95)
قَالَ أَتَعْبُدُونَ مَا تَنْحِتُونَ ﴿95﴾
با اینکه خدا شما و آنچه را که برمىسازید آفریده است (96)
وَاللَّهُ خَلَقَکُمْ وَمَا تَعْمَلُونَ ﴿96﴾
گفتند برایش [کوره]خانهاى بسازید و در آتشش بیندازید (97)
قَالُوا ابْنُوا لَهُ بُنْیَانًا فَأَلْقُوهُ فِی الْجَحِیمِ ﴿97﴾
پس خواستند به از نیرنگى زنند و[لى] ما آنان را پست گردانیدیم (98)
فَأَرَادُوا بِهِ کَیْدًا فَجَعَلْنَاهُمُ الْأَسْفَلِینَ ﴿98﴾
و [ابراهیم] گفت من به سوى پروردگارم رهسپارم زودا که مرا راه نماید (99)
وَقَالَ إِنِّی ذَاهِبٌ إِلَى رَبِّی سَیَهْدِینِ ﴿99﴾
اى پروردگار من مرا [فرزندى] از شایستگان بخش (100)
رَبِّ هَبْ لِی مِنَ الصَّالِحِینَ ﴿100﴾
پس او را به پسرى بردبار مژده دادیم (101)
فَبَشَّرْنَاهُ بِغُلَامٍ حَلِیمٍ ﴿101﴾
و وقتى با او به جایگاه سعى رسید گفت اى پسرک من من در خواب [چنین] مىبینم که تو را سر مىبرم پس ببین چه به نظرت مىآید گفت اى پدر من آنچه را مامورى بکن ان شاء الله مرا از شکیبایان خواهى یافت (102)
فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعْیَ قَالَ یَا بُنَیَّ إِنِّی أَرَى فِی الْمَنَامِ أَنِّی أَذْبَحُکَ فَانظُرْ مَاذَا تَرَى قَالَ یَا أَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ سَتَجِدُنِی إِن شَاء اللَّهُ مِنَ الصَّابِرِینَ ﴿102﴾
پس وقتى هر دو تن دردادند [و همدیگر را بدرود گفتند] و [پسر] را به پیشانى بر خاک افکند (103)
فَلَمَّا أَسْلَمَا وَتَلَّهُ لِلْجَبِینِ ﴿103﴾
او را ندا دادیم که اى ابراهیم (104)
وَنَادَیْنَاهُ أَنْ یَا إِبْرَاهِیمُ ﴿104﴾
رؤیا[ى خود] را حقیقت بخشیدى ما نیکوکاران را چنین پاداش مىدهیم (105)
قَدْ صَدَّقْتَ الرُّؤْیَا إِنَّا کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿105﴾
راستى که این همان آزمایش آشکار بود (106)
إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْبَلَاء الْمُبِینُ ﴿106﴾
و او را در ازاى قربانى بزرگى باز رهانیدیم (107)
وَفَدَیْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ ﴿107﴾
و در [میان] آیندگان براى او [آوازه نیک] به جاى گذاشتیم (108)
وَتَرَکْنَا عَلَیْهِ فِی الْآخِرِینَ ﴿108﴾
درود بر ابراهیم (109)
سَلَامٌ عَلَى إِبْرَاهِیمَ ﴿109﴾
نیکوکاران را چنین پاداش مىدهیم (110)
کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿110﴾
در حقیقت او از بندگان با ایمان ما بود (111)
إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ ﴿111﴾
و او را به اسحاق که پیامبرى از [جمله] شایستگان است مژده دادیم (112)
وَبَشَّرْنَاهُ بِإِسْحَاقَ نَبِیًّا مِّنَ الصَّالِحِینَ ﴿112﴾
و به او و به اسحاق برکت دادیم و از نسل آن دو برخى نیکوکار و [برخى] آشکارا به خود ستمکار بودند (113)
وَبَارَکْنَا عَلَیْهِ وَعَلَى إِسْحَاقَ وَمِن ذُرِّیَّتِهِمَا مُحْسِنٌ وَظَالِمٌ لِّنَفْسِهِ مُبِینٌ ﴿113﴾
و در حقیقت بر موسى و هارون منت نهادیم (114)
وَلَقَدْ مَنَنَّا عَلَى مُوسَى وَهَارُونَ ﴿114﴾
و آن دو و قومشان را از اندوه بزرگ رهانیدیم (115)
وَنَجَّیْنَاهُمَا وَقَوْمَهُمَا مِنَ الْکَرْبِ الْعَظِیمِ ﴿115﴾
و آنان را یارى دادیم تا ایشان غالب آمدند (116)
وَنَصَرْنَاهُمْ فَکَانُوا هُمُ الْغَالِبِینَ ﴿116﴾
و آن دو را کتاب روشن دادیم (117)
وَآتَیْنَاهُمَا الْکِتَابَ الْمُسْتَبِینَ ﴿117﴾
و هر دو را به راه راست هدایت کردیم (118)
وَهَدَیْنَاهُمَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِیمَ ﴿118﴾
و براى آن دو در [میان] آیندگان [نام نیک] به جاى گذاشتیم (119)
وَتَرَکْنَا عَلَیْهِمَا فِی الْآخِرِینَ ﴿119﴾
درود بر موسى و هارون (120)
سَلَامٌ عَلَى مُوسَى وَهَارُونَ ﴿120﴾
ما نیکوکاران را چنین پاداش مىدهیم (121)
إِنَّا کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿121﴾
زیرا آن دو از بندگان با ایمان ما بودند (122)
إِنَّهُمَا مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ ﴿122﴾
و به راستى الیاس از فرستادگان [ما] بود (123)
وَإِنَّ إِلْیَاسَ لَمِنْ الْمُرْسَلِینَ ﴿123﴾
چون به قوم خود گفت آیا پروا نمىدارید (124)
إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿124﴾
آیا بعل را مىپرستید و بهترین آفرینندگان را وامىگذارید (125)
أَتَدْعُونَ بَعْلًا وَتَذَرُونَ أَحْسَنَ الْخَالِقِینَ ﴿125﴾
[یعنى] خدا را که پروردگار شما و پروردگار پدران پیشین شماست (126)
اللَّهَ رَبَّکُمْ وَرَبَّ آبَائِکُمُ الْأَوَّلِینَ ﴿126﴾
پس او را دروغگو شمردند و قطعا آنها [در آتش] احضار خواهند شد (127)
فَکَذَّبُوهُ فَإِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ ﴿127﴾
مگر بندگان پاکدین خدا (128)
إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ ﴿128﴾
و براى او در [میان] آیندگان [آوازه نیک] به جاى گذاشتیم (129)
وَتَرَکْنَا عَلَیْهِ فِی الْآخِرِینَ ﴿129﴾
درود بر پیروان الیاس (130)
سَلَامٌ عَلَى إِلْ یَاسِینَ ﴿130﴾
ما نیکوکاران را این گونه پاداش مىدهیم (131)
إِنَّا کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿131﴾
زیرا او از بندگان با ایمان ما بود (132)
إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ ﴿132﴾
و در حقیقت لوط از زمره فرستادگان بود (133)
وَإِنَّ لُوطًا لَّمِنَ الْمُرْسَلِینَ ﴿133﴾
آنگاه که او و همه کسانش را رهانیدیم (134)
إِذْ نَجَّیْنَاهُ وَأَهْلَهُ أَجْمَعِینَ ﴿134﴾
جز پیرزنى که در میان باقىماندگان [و خاکسترشدگان] بود (135)
إِلَّا عَجُوزًا فِی الْغَابِرِینَ ﴿135﴾
سپس دیگران را هلاک کردیم (136)
ثُمَّ دَمَّرْنَا الْآخَرِینَ ﴿136﴾
و در حقیقتشما بر آنان صبحگاهان (137)
وَإِنَّکُمْ لَتَمُرُّونَ عَلَیْهِم مُّصْبِحِینَ ﴿137﴾
و شامگاهان مىگذرید آیا به فکر فرو نمىروید (138)
وَبِاللَّیْلِ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ﴿138﴾
و در حقیقتیونس از زمره فرستادگان بود (139)
وَإِنَّ یُونُسَ لَمِنَ الْمُرْسَلِینَ ﴿139﴾
آنگاه که به سوى کشتى پر بگریخت (140)
إِذْ أَبَقَ إِلَى الْفُلْکِ الْمَشْحُونِ ﴿140﴾
پس [سرنشینان] با هم قرعه انداختند و [یونس] از باختگان شد (141)
فَسَاهَمَ فَکَانَ مِنْ الْمُدْحَضِینَ ﴿141﴾
[او را به دریا افکندند] و عنبرماهى او را بلعید در حالى که او نکوهشگر خویش بود (142)
فَالْتَقَمَهُ الْحُوتُ وَهُوَ مُلِیمٌ ﴿142﴾
و اگر او از زمره تسبیحکنندگان نبود (143)
فَلَوْلَا أَنَّهُ کَانَ مِنْ الْمُسَبِّحِینَ ﴿143﴾
قطعا تا روزى که برانگیخته مىشوند در شکم آن [ماهى] مىماند (144)
لَلَبِثَ فِی بَطْنِهِ إِلَى یَوْمِ یُبْعَثُونَ ﴿144﴾
پس او را در حالى که ناخوش بود به زمین خشکى افکندیم (145)
فَنَبَذْنَاهُ بِالْعَرَاء وَهُوَ سَقِیمٌ ﴿145﴾
و بر بالاى [سر] او درختى از [نوع] کدوبن رویانیدیم (146)
وَأَنبَتْنَا عَلَیْهِ شَجَرَةً مِّن یَقْطِینٍ ﴿146﴾
و او را به سوى یکصدهزار [نفر از ساکنان نینوا] یا بیشتر روانه کردیم (147)
وَأَرْسَلْنَاهُ إِلَى مِئَةِ أَلْفٍ أَوْ یَزِیدُونَ ﴿147﴾
پس ایمان آوردند و تا چندى برخوردارشان کردیم (148)
فَآمَنُوا فَمَتَّعْنَاهُمْ إِلَى حِینٍ ﴿148﴾
پس از مشرکان جویا شو آیا پروردگارت را دختران و آنان را پسران است (149)
فَاسْتَفْتِهِمْ أَلِرَبِّکَ الْبَنَاتُ وَلَهُمُ الْبَنُونَ ﴿149﴾
یا فرشتگان را مادینه آفریدیم و آنان شاهد بودند (150)
أَمْ خَلَقْنَا الْمَلَائِکَةَ إِنَاثًا وَهُمْ شَاهِدُونَ ﴿150﴾
هشدار که اینان از دروغ پردازى خود قطعا خواهند گفت (151)
أَلَا إِنَّهُم مِّنْ إِفْکِهِمْ لَیَقُولُونَ ﴿151﴾
خدا فرزند آورده در حالى که آنها قطعا دروغگویانند (152)
وَلَدَ اللَّهُ وَإِنَّهُمْ لَکَاذِبُونَ ﴿152﴾
آیا [خدا] دختران را بر پسران برگزیده است (153)
أَصْطَفَى الْبَنَاتِ عَلَى الْبَنِینَ ﴿153﴾
شما را چه شده چگونه داورى مىکنید (154)
مَا لَکُمْ کَیْفَ تَحْکُمُونَ ﴿154﴾
آیا سر پند گرفتن ندارید (155)
أَفَلَا تَذَکَّرُونَ ﴿155﴾
یا دلیلى آشکار [در دست] دارید (156)
أَمْ لَکُمْ سُلْطَانٌ مُّبِینٌ ﴿156﴾
پس اگر راست مىگویید کتابتان را بیاورید (157)
فَأْتُوا بِکِتَابِکُمْ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿157﴾
و میان خدا و جنها پیوندى انگاشتند و حال آنکه جنیان نیک دانستهاند که [براى حساب پسدادن] خودشان احضار خواهند شد (158)
وَجَعَلُوا بَیْنَهُ وَبَیْنَ الْجِنَّةِ نَسَبًا وَلَقَدْ عَلِمَتِ الْجِنَّةُ إِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ ﴿158﴾
خدا منزه است از آنچه در وصف مىآورند (159)
سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا یَصِفُونَ ﴿159﴾
به استثناى بندگان پاکدل خدا (160)
إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ ﴿160﴾
در حقیقتشما و آنچه [که شما آن را] مىپرستید (161)
فَإِنَّکُمْ وَمَا تَعْبُدُونَ ﴿161﴾
بر ضد او گمراهگر نیستید (162)
مَا أَنتُمْ عَلَیْهِ بِفَاتِنِینَ ﴿162﴾
مگر کسى را که به دوزخ رفتنى است (163)
إِلَّا مَنْ هُوَ صَالِ الْجَحِیمِ ﴿163﴾
و هیچ یک از ما [فرشتگان] نیست مگر [اینکه] براى او [مقام و] مرتبهاى معین است (164)
وَمَا مِنَّا إِلَّا لَهُ مَقَامٌ مَّعْلُومٌ ﴿164﴾
و در حقیقت ماییم که [براى انجام فرمان خدا] صف بستهایم (165)
وَإِنَّا لَنَحْنُ الصَّافُّونَ ﴿165﴾
و ماییم که خود تسبیحگویانیم (166)
وَإِنَّا لَنَحْنُ الْمُسَبِّحُونَ ﴿166﴾
و [مشرکان] به تاکید مىگفتند (167)
وَإِنْ کَانُوا لَیَقُولُونَ ﴿167﴾
اگر پند [نامها]ى از پیشینیان نزد ما بود (168)
لَوْ أَنَّ عِندَنَا ذِکْرًا مِّنْ الْأَوَّلِینَ ﴿168﴾
قطعا از بندگان خالص خدا مىشدیم (169)
لَکُنَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ ﴿169﴾
ولى [وقتى قرآن آمد] به آن کافر شدند و زودا که بدانند (170)
فَکَفَرُوا بِهِ فَسَوْفَ یَعْلَمُونَ ﴿170﴾
و قطعا فرمان ما در باره بندگان فرستاده ما از پیش [چنین] رفته است (171)
وَلَقَدْ سَبَقَتْ کَلِمَتُنَا لِعِبَادِنَا الْمُرْسَلِینَ ﴿171﴾
که آنان [بر دشمنان خودشان] حتما پیروز خواهند شد (172)
إِنَّهُمْ لَهُمُ الْمَنصُورُونَ ﴿172﴾
و سپاه ما هرآینه غالبآیندگانند (173)
وَإِنَّ جُندَنَا لَهُمُ الْغَالِبُونَ ﴿173﴾
پس تا مدتى [معین] از آنان روى برتاب (174)
فَتَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّى حِینٍ ﴿174﴾
و آنان را بنگر که خواهند دید (175)
وَأَبْصِرْهُمْ فَسَوْفَ یُبْصِرُونَ ﴿175﴾
آیا عذاب ما را شتابزده خواستارند (176)
أَفَبِعَذَابِنَا یَسْتَعْجِلُونَ ﴿176﴾
[پس هشداردادهشدگان را] آنگاه که عذاب به خانه آنان فرود آید چه بد صبحگاهى است (177)
فَإِذَا نَزَلَ بِسَاحَتِهِمْ فَسَاء صَبَاحُ الْمُنذَرِینَ ﴿177﴾
و از ایشان تا مدتى [معین] روى برتاب (178)
وَتَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّى حِینٍ ﴿178﴾
و بنگر که خواهند دید (179)
وَأَبْصِرْ فَسَوْفَ یُبْصِرُونَ ﴿179﴾
منزه است پروردگار تو پروردگار شکوهمند از آنچه وصف مىکنند (180)
سُبْحَانَ رَبِّکَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا یَصِفُونَ ﴿180﴾
و درود بر فرستادگان (181)
وَسَلَامٌ عَلَى الْمُرْسَلِینَ ﴿181﴾
و ستایش ویژه خدا پروردگار جهانهاست (182)
وَالْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿182﴾
سوره 37: الصافات
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوگند به صف بستگان که صفى [با شکوه] بستهاند (1)
وَالصَّافَّاتِ صَفًّا ﴿1﴾
و به زجرکنندگان که به سختى زجر مىکنند (2)
فَالزَّاجِرَاتِ زَجْرًا ﴿2﴾
و به تلاوتکنندگان [آیات الهى] (3)
فَالتَّالِیَاتِ ذِکْرًا ﴿3﴾
که قطعامعبود شما یگانه است (4)
إِنَّ إِلَهَکُمْ لَوَاحِدٌ ﴿4﴾
پروردگار آسمانها و زمین و آنچه میان آن دو است و پروردگار خاورها (5)
رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا وَرَبُّ الْمَشَارِقِ ﴿5﴾
ما آسمان این دنیا را به زیور اختران آراستیم (6)
إِنَّا زَیَّنَّا السَّمَاء الدُّنْیَا بِزِینَةٍ الْکَوَاکِبِ ﴿6﴾
و [آن را] از هر شیطان سرکشى نگاه داشتیم (7)
وَحِفْظًا مِّن کُلِّ شَیْطَانٍ مَّارِدٍ ﴿7﴾
[به طورى که] نمىتوانند به انبوه [فرشتگان] عال م بالا گوش فرا دهند و از هر سوى پرتاب مىشوند (8)
لَا یَسَّمَّعُونَ إِلَى الْمَلَإِ الْأَعْلَى وَیُقْذَفُونَ مِن کُلِّ جَانِبٍ ﴿8﴾
با شدت به دور رانده مىشوند و برایشان عذابى دایم است (9)
دُحُورًا وَلَهُمْ عَذَابٌ وَاصِبٌ ﴿9﴾
مگر کسى که [از سخن بالاییان] یکباره استراق سمع کند که شهابى شکافنده از پى او مىتازد (10)
إِلَّا مَنْ خَطِفَ الْخَطْفَةَ فَأَتْبَعَهُ شِهَابٌ ثَاقِبٌ ﴿10﴾
پس [از کافران] بپرس آیا ایشان [از نظر] آفرینش سختترند یا کسانى که [در آسمانها] خلق کردیم ما آنان را از گلى چسبنده پدید آوردیم (11)
فَاسْتَفْتِهِمْ أَهُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَم مَّنْ خَلَقْنَا إِنَّا خَلَقْنَاهُم مِّن طِینٍ لَّازِبٍ ﴿11﴾
بلکه عجب مىدارى و [آنها] ریشخند مىکنند (12)
بَلْ عَجِبْتَ وَیَسْخَرُونَ ﴿12﴾
و چون پند داده شوند عبرت نمىگیرند (13)
وَإِذَا ذُکِّرُوا لَا یَذْکُرُونَ ﴿13﴾
و چون آیتى ببینند به ریشخند مىپردازند (14)
وَإِذَا رَأَوْا آیَةً یَسْتَسْخِرُونَ ﴿14﴾
و مىگویند این جز سحرى آشکار نیست (15)
وَقَالُوا إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُّبِینٌ ﴿15﴾
آیا چون مردیم و خاک و استخوانهاى [خرد] گردیدیم آیا راستى برانگیخته مىشویم (16)
أَئِذَا مِتْنَا وَکُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَئِنَّا لَمَبْعُوثُونَ ﴿16﴾
و همین طور پدران اولیه ما (17)
أَوَآبَاؤُنَا الْأَوَّلُونَ ﴿17﴾
بگو آرى در حالى که شما خوارید (18)
قُلْ نَعَمْ وَأَنتُمْ دَاخِرُونَ ﴿18﴾
و آن تنها یک فریاد است و بس و بناگاه آنان به تماشا خیزند (19)
فَإِنَّمَا هِیَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ فَإِذَا هُمْ یَنظُرُونَ ﴿19﴾
و مىگویند اى واى بر ما این است روز جزا (20)
وَقَالُوا یَا وَیْلَنَا هَذَا یَوْمُ الدِّینِ ﴿20﴾
این است همان روز داورى که آن را تکذیب مىکردید (21)
هَذَا یَوْمُ الْفَصْلِ الَّذِی کُنتُمْ بِهِ تُکَذِّبُونَ ﴿21﴾
کسانى را که ستم کردهاند با همردیفانشان و آنچه غیر از خدا مىپرستیدهاند (22)
احْشُرُوا الَّذِینَ ظَلَمُوا وَأَزْوَاجَهُمْ وَمَا کَانُوا یَعْبُدُونَ ﴿22﴾
گرد آورید و به سوى راه جهنم رهبرىشان کنید (23)
مِن دُونِ اللَّهِ فَاهْدُوهُمْ إِلَى صِرَاطِ الْجَحِیمِ ﴿23﴾
و بازداشتشان نمایید که آنها مسؤولند (24)
وَقِفُوهُمْ إِنَّهُم مَّسْئُولُونَ ﴿24﴾
شما را چه شده است که همدیگر را یارى نمىکنید (25)
مَا لَکُمْ لَا تَنَاصَرُونَ ﴿25﴾
[نه] بلکه امروز آنان از در تسلیم درآمدگانند (26)
بَلْ هُمُ الْیَوْمَ مُسْتَسْلِمُونَ ﴿26﴾
و بعضى روى به بعضى دیگر مىآورند [و] از یکدیگر مىپرسند (27)
وَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ یَتَسَاءلُونَ ﴿27﴾
[و] مىگویند شما [ظاهرا] از در راستى با ما درمىآمدید [و خود را حق به جانب مىنمودید] (28)
قَالُوا إِنَّکُمْ کُنتُمْ تَأْتُونَنَا عَنِ الْیَمِینِ ﴿28﴾
[متهمان] مىگویند [نه] بلکه با ایمان نبودید (29)
قَالُوا بَل لَّمْ تَکُونُوا مُؤْمِنِینَ ﴿29﴾
و ما را بر شما هیچ تسلطى نبود بلکه خودتان سرکش بودید (30)
وَمَا کَانَ لَنَا عَلَیْکُم مِّن سُلْطَانٍ بَلْ کُنتُمْ قَوْمًا طَاغِینَ ﴿30﴾
پس فرمان پروردگارمان بر ما سزاوار آمد ما واقعا باید [عذاب را] بچشیم (31)
فَحَقَّ عَلَیْنَا قَوْلُ رَبِّنَا إِنَّا لَذَائِقُونَ ﴿31﴾
و شما را گمراه کردیم زیرا خودمان گمراه بودیم (32)
فَأَغْوَیْنَاکُمْ إِنَّا کُنَّا غَاوِینَ ﴿32﴾
پس در حقیقت آنان در آن روز در عذاب شریک یکدیگرند (33)
فَإِنَّهُمْ یَوْمَئِذٍ فِی الْعَذَابِ مُشْتَرِکُونَ ﴿33﴾
[آرى] ما با مجرمان چنین رفتار مىکنیم (34)
إِنَّا کَذَلِکَ نَفْعَلُ بِالْمُجْرِمِینَ ﴿34﴾
چرا که آنان بودند که وقتى به ایشان گفته مىشد خدایى جز خداى یگانه نیست تکبر مىورزیدند (35)
إِنَّهُمْ کَانُوا إِذَا قِیلَ لَهُمْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ یَسْتَکْبِرُونَ ﴿35﴾
و مىگفتند آیا ما براى شاعرى دیوانه دست از خدایانمان برداریم (36)
وَیَقُولُونَ أَئِنَّا لَتَارِکُوا آلِهَتِنَا لِشَاعِرٍ مَّجْنُونٍ ﴿36﴾
ولى نه [او] حقیقت را آورده و فرستادگان را تصدیق کرده است (37)
بَلْ جَاء بِالْحَقِّ وَصَدَّقَ الْمُرْسَلِینَ ﴿37﴾
در واقع شما عذاب پر درد را خواهید چشید (38)
إِنَّکُمْ لَذَائِقُو الْعَذَابِ الْأَلِیمِ ﴿38﴾
و جز آنچه مىکردید جزا نمىیابید (39)
وَمَا تُجْزَوْنَ إِلَّا مَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿39﴾
مگر بندگان پاکدل خدا (40)
إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ ﴿40﴾
آنان روزى معین خواهند داشت (41)
أُوْلَئِکَ لَهُمْ رِزْقٌ مَّعْلُومٌ ﴿41﴾
[انواع] میوهها و آنان مورد احترام خواهند بود (42)
فَوَاکِهُ وَهُم مُّکْرَمُونَ ﴿42﴾
در باغهاى پر نعمت (43)
فِی جَنَّاتِ النَّعِیمِ ﴿43﴾
بر سریرها در برابر همدیگر [مىنشینند] (44)
عَلَى سُرُرٍ مُّتَقَابِلِینَ ﴿44﴾
با جامى از باده ناب پیرامونشان به گردش درمىآیند (45)
یُطَافُ عَلَیْهِم بِکَأْسٍ مِن مَّعِینٍ ﴿45﴾
[بادهاى] سختسپید که نوشندگان را لذتى [خاص] مىدهد (46)
بَیْضَاء لَذَّةٍ لِّلشَّارِبِینَ ﴿46﴾
نه در آن فساد عقل است و نه ایشان از آن به بدمستى [و فرسودگى] مىافتند (47)
لَا فِیهَا غَوْلٌ وَلَا هُمْ عَنْهَا یُنزَفُونَ ﴿47﴾
و نزدشان [دلبرانى] فروهشتهنگاه و فراخدیده باشند (48)
وَعِنْدَهُمْ قَاصِرَاتُ الطَّرْفِ عِینٌ ﴿48﴾
[از شدت سپیدى] گویى تخم شتر مرغ [زیر پ ر ]ند (49)
کَأَنَّهُنَّ بَیْضٌ مَّکْنُونٌ ﴿49﴾
پس برخىشان به برخى روى نموده و از همدیگر پرسوجو مىکنند (50)
فَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ یَتَسَاءلُونَ ﴿50﴾
گویندهاى از آنان مىگوید راستى من [در دنیا] همنشینى داشتم (51)
قَالَ قَائِلٌ مِّنْهُمْ إِنِّی کَانَ لِی قَرِینٌ ﴿51﴾
[که به من] مىگفت آیا واقعا تو از باوردارندگانى (52)
یَقُولُ أَئِنَّکَ لَمِنْ الْمُصَدِّقِینَ ﴿52﴾
آیا وقتى مردیم و خاک و [مشتى] استخوان شدیم آیا واقعا جزا مىیابیم (53)
أَئِذَا مِتْنَا وَکُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَئِنَّا لَمَدِینُونَ ﴿53﴾
[مؤمن] مىپرسد آیا شما اطلاع دارید [کجاست] (54)
قَالَ هَلْ أَنتُم مُّطَّلِعُونَ ﴿54﴾
پس اطلاع حاصل مىکند و او را در میان آتش مىبیند (55)
فَاطَّلَعَ فَرَآهُ فِی سَوَاء الْجَحِیمِ ﴿55﴾
[و] مىگوید به خدا سوگند چیزى نمانده بود که تو مرا به هلاکت اندازى (56)
قَالَ تَاللَّهِ إِنْ کِدتَّ لَتُرْدِینِ ﴿56﴾
و اگر رحمت پروردگارم نبود هرآینه من [نیز] از احضارشدگان بودم (57)
وَلَوْلَا نِعْمَةُ رَبِّی لَکُنتُ مِنَ الْمُحْضَرِینَ ﴿57﴾
[و از روى شوق مىگوید] آیا دیگر روى مرگ نمىبینیم (58)
أَفَمَا نَحْنُ بِمَیِّتِینَ ﴿58﴾
جز همان مرگ نخستین خود و ما هرگز عذاب نخواهیم شد (59)
إِلَّا مَوْتَتَنَا الْأُولَى وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِینَ ﴿59﴾
راستى که این همان کامیابى بزرگ است (60)
إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ ﴿60﴾
براى چنین [پاداشى] باید کوشندگان بکوشند (61)
لِمِثْلِ هَذَا فَلْیَعْمَلْ الْعَامِلُونَ ﴿61﴾
آیا از نظر پذیرایى این بهتر استیا درخت زقوم (62)
أَذَلِکَ خَیْرٌ نُّزُلًا أَمْ شَجَرَةُ الزَّقُّومِ ﴿62﴾
در حقیقت ما آن را براى ستمگران [مایه آزمایش و] عذابى گردانیدیم (63)
إِنَّا جَعَلْنَاهَا فِتْنَةً لِّلظَّالِمِینَ ﴿63﴾
آن درختى است که از قعر آتش سوزان مىروید (64)
إِنَّهَا شَجَرَةٌ تَخْرُجُ فِی أَصْلِ الْجَحِیمِ ﴿64﴾
میوهاش گویى چون کلههاى شیاطین است (65)
طَلْعُهَا کَأَنَّهُ رُؤُوسُ الشَّیَاطِینِ ﴿65﴾
پس [دوزخیان] حتما از آن مىخورند و شکمها را از آن پر مىکنند (66)
فَإِنَّهُمْ لَآکِلُونَ مِنْهَا فَمَالِؤُونَ مِنْهَا الْبُطُونَ ﴿66﴾
سپس ایشان را بر سر آن آمیغى از آب جوشان است (67)
ثُمَّ إِنَّ لَهُمْ عَلَیْهَا لَشَوْبًا مِّنْ حَمِیمٍ ﴿67﴾
آنگاه بازگشتشان بىگمان به سوى دوزخ است (68)
ثُمَّ إِنَّ مَرْجِعَهُمْ لَإِلَى الْجَحِیمِ ﴿68﴾
آنها پدران خود را گمراه یافتند (69)
إِنَّهُمْ أَلْفَوْا آبَاءهُمْ ضَالِّینَ ﴿69﴾
پس ایشان به دنبال آنها مىشتابند (70)
فَهُمْ عَلَى آثَارِهِمْ یُهْرَعُونَ ﴿70﴾
و قطعا پیش از آنها بیشتر پیشینیان به گمراهى افتادند (71)
وَلَقَدْ ضَلَّ قَبْلَهُمْ أَکْثَرُ الْأَوَّلِینَ ﴿71﴾
و حال آنکه مسلما در میانشان هشداردهندگانى فرستادیم (72)
وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا فِیهِم مُّنذِرِینَ ﴿72﴾
پس ببین فرجام هشداردادهشدگان چگونه بود (73)
فَانظُرْ کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الْمُنذَرِینَ ﴿73﴾
به استثناى بندگان پاکدل خدا (74)
إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ ﴿74﴾
و نوح ما را ندا داد و چه نیک اجابتکننده بودیم (75)
وَلَقَدْ نَادَانَا نُوحٌ فَلَنِعْمَ الْمُجِیبُونَ ﴿75﴾
و او و کسانش را از اندوه بزرگ رهانیدیم (76)
وَنَجَّیْنَاهُ وَأَهْلَهُ مِنَ الْکَرْبِ الْعَظِیمِ ﴿76﴾
و [تنها] نسل او را باقى گذاشتیم (77)
وَجَعَلْنَا ذُرِّیَّتَهُ هُمْ الْبَاقِینَ ﴿77﴾
و در میان آیندگان [آوازه نیک] او را بر جاى گذاشتیم (78)
وَتَرَکْنَا عَلَیْهِ فِی الْآخِرِینَ ﴿78﴾
درود بر نوح در میان جهانیان (79)
سَلَامٌ عَلَى نُوحٍ فِی الْعَالَمِینَ ﴿79﴾
ما این گونه نیکوکاران را پاداش مىدهیم (80)
إِنَّا کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿80﴾
به راستى او از بندگان مؤمن ما بود (81)
إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ ﴿81﴾
سپس دیگران را غرق کردیم (82)
ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِینَ ﴿82﴾
و بىگمان ابراهیم از پیروان اوست (83)
وَإِنَّ مِن شِیعَتِهِ لَإِبْرَاهِیمَ ﴿83﴾
آنگاه که با دلى پاک به [پیشگاه] پروردگارش آمد (84)
إِذْ جَاء رَبَّهُ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ ﴿84﴾
چون به پدر[خوانده] و قوم خود گفت چه مىپرستید (85)
إِذْ قَالَ لِأَبِیهِ وَقَوْمِهِ مَاذَا تَعْبُدُونَ ﴿85﴾
آیا غیر از آنها به دروغ خدایانى [دیگر] مىخواهید (86)
أَئِفْکًا آلِهَةً دُونَ اللَّهِ تُرِیدُونَ ﴿86﴾
پس گمانتان به پروردگار جهانها چیست (87)
فَمَا ظَنُّکُم بِرَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿87﴾
پس نظرى به ستارگان افکند (88)
فَنَظَرَ نَظْرَةً فِی النُّجُومِ ﴿88﴾
و گفت من کسالت دارم (89)
فَقَالَ إِنِّی سَقِیمٌ ﴿89﴾
پس پشتکنان از او روى برتافتند (90)
فَتَوَلَّوْا عَنْهُ مُدْبِرِینَ ﴿90﴾
تا نهانى به سوى خدایانشان رفت و [به ریشخند] گفت آیا غذا نمىخورید (91)
فَرَاغَ إِلَى آلِهَتِهِمْ فَقَالَ أَلَا تَأْکُلُونَ ﴿91﴾
شما را چه شده که سخن نمىگویید (92)
مَا لَکُمْ لَا تَنطِقُونَ ﴿92﴾
پس با دست راست بر سر آنها زدن گرفت (93)
فَرَاغَ عَلَیْهِمْ ضَرْبًا بِالْیَمِینِ ﴿93﴾
تا دوان دوان سوى او روىآور شدند (94)
فَأَقْبَلُوا إِلَیْهِ یَزِفُّونَ ﴿94﴾
[ابراهیم] گفت آیا آنچه را مىتراشید مىپرستید (95)
قَالَ أَتَعْبُدُونَ مَا تَنْحِتُونَ ﴿95﴾
با اینکه خدا شما و آنچه را که برمىسازید آفریده است (96)
وَاللَّهُ خَلَقَکُمْ وَمَا تَعْمَلُونَ ﴿96﴾
گفتند برایش [کوره]خانهاى بسازید و در آتشش بیندازید (97)
قَالُوا ابْنُوا لَهُ بُنْیَانًا فَأَلْقُوهُ فِی الْجَحِیمِ ﴿97﴾
پس خواستند به از نیرنگى زنند و[لى] ما آنان را پست گردانیدیم (98)
فَأَرَادُوا بِهِ کَیْدًا فَجَعَلْنَاهُمُ الْأَسْفَلِینَ ﴿98﴾
و [ابراهیم] گفت من به سوى پروردگارم رهسپارم زودا که مرا راه نماید (99)
وَقَالَ إِنِّی ذَاهِبٌ إِلَى رَبِّی سَیَهْدِینِ ﴿99﴾
اى پروردگار من مرا [فرزندى] از شایستگان بخش (100)
رَبِّ هَبْ لِی مِنَ الصَّالِحِینَ ﴿100﴾
پس او را به پسرى بردبار مژده دادیم (101)
فَبَشَّرْنَاهُ بِغُلَامٍ حَلِیمٍ ﴿101﴾
و وقتى با او به جایگاه سعى رسید گفت اى پسرک من من در خواب [چنین] مىبینم که تو را سر مىبرم پس ببین چه به نظرت مىآید گفت اى پدر من آنچه را مامورى بکن ان شاء الله مرا از شکیبایان خواهى یافت (102)
فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعْیَ قَالَ یَا بُنَیَّ إِنِّی أَرَى فِی الْمَنَامِ أَنِّی أَذْبَحُکَ فَانظُرْ مَاذَا تَرَى قَالَ یَا أَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ سَتَجِدُنِی إِن شَاء اللَّهُ مِنَ الصَّابِرِینَ ﴿102﴾
پس وقتى هر دو تن دردادند [و همدیگر را بدرود گفتند] و [پسر] را به پیشانى بر خاک افکند (103)
فَلَمَّا أَسْلَمَا وَتَلَّهُ لِلْجَبِینِ ﴿103﴾
او را ندا دادیم که اى ابراهیم (104)
وَنَادَیْنَاهُ أَنْ یَا إِبْرَاهِیمُ ﴿104﴾
رؤیا[ى خود] را حقیقت بخشیدى ما نیکوکاران را چنین پاداش مىدهیم (105)
قَدْ صَدَّقْتَ الرُّؤْیَا إِنَّا کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿105﴾
راستى که این همان آزمایش آشکار بود (106)
إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْبَلَاء الْمُبِینُ ﴿106﴾
و او را در ازاى قربانى بزرگى باز رهانیدیم (107)
وَفَدَیْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ ﴿107﴾
و در [میان] آیندگان براى او [آوازه نیک] به جاى گذاشتیم (108)
وَتَرَکْنَا عَلَیْهِ فِی الْآخِرِینَ ﴿108﴾
درود بر ابراهیم (109)
سَلَامٌ عَلَى إِبْرَاهِیمَ ﴿109﴾
نیکوکاران را چنین پاداش مىدهیم (110)
کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿110﴾
در حقیقت او از بندگان با ایمان ما بود (111)
إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ ﴿111﴾
و او را به اسحاق که پیامبرى از [جمله] شایستگان است مژده دادیم (112)
وَبَشَّرْنَاهُ بِإِسْحَاقَ نَبِیًّا مِّنَ الصَّالِحِینَ ﴿112﴾
و به او و به اسحاق برکت دادیم و از نسل آن دو برخى نیکوکار و [برخى] آشکارا به خود ستمکار بودند (113)
وَبَارَکْنَا عَلَیْهِ وَعَلَى إِسْحَاقَ وَمِن ذُرِّیَّتِهِمَا مُحْسِنٌ وَظَالِمٌ لِّنَفْسِهِ مُبِینٌ ﴿113﴾
و در حقیقت بر موسى و هارون منت نهادیم (114)
وَلَقَدْ مَنَنَّا عَلَى مُوسَى وَهَارُونَ ﴿114﴾
و آن دو و قومشان را از اندوه بزرگ رهانیدیم (115)
وَنَجَّیْنَاهُمَا وَقَوْمَهُمَا مِنَ الْکَرْبِ الْعَظِیمِ ﴿115﴾
و آنان را یارى دادیم تا ایشان غالب آمدند (116)
وَنَصَرْنَاهُمْ فَکَانُوا هُمُ الْغَالِبِینَ ﴿116﴾
و آن دو را کتاب روشن دادیم (117)
وَآتَیْنَاهُمَا الْکِتَابَ الْمُسْتَبِینَ ﴿117﴾
و هر دو را به راه راست هدایت کردیم (118)
وَهَدَیْنَاهُمَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِیمَ ﴿118﴾
و براى آن دو در [میان] آیندگان [نام نیک] به جاى گذاشتیم (119)
وَتَرَکْنَا عَلَیْهِمَا فِی الْآخِرِینَ ﴿119﴾
درود بر موسى و هارون (120)
سَلَامٌ عَلَى مُوسَى وَهَارُونَ ﴿120﴾
ما نیکوکاران را چنین پاداش مىدهیم (121)
إِنَّا کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿121﴾
زیرا آن دو از بندگان با ایمان ما بودند (122)
إِنَّهُمَا مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ ﴿122﴾
و به راستى الیاس از فرستادگان [ما] بود (123)
وَإِنَّ إِلْیَاسَ لَمِنْ الْمُرْسَلِینَ ﴿123﴾
چون به قوم خود گفت آیا پروا نمىدارید (124)
إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿124﴾
آیا بعل را مىپرستید و بهترین آفرینندگان را وامىگذارید (125)
أَتَدْعُونَ بَعْلًا وَتَذَرُونَ أَحْسَنَ الْخَالِقِینَ ﴿125﴾
[یعنى] خدا را که پروردگار شما و پروردگار پدران پیشین شماست (126)
اللَّهَ رَبَّکُمْ وَرَبَّ آبَائِکُمُ الْأَوَّلِینَ ﴿126﴾
پس او را دروغگو شمردند و قطعا آنها [در آتش] احضار خواهند شد (127)
فَکَذَّبُوهُ فَإِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ ﴿127﴾
مگر بندگان پاکدین خدا (128)
إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ ﴿128﴾
و براى او در [میان] آیندگان [آوازه نیک] به جاى گذاشتیم (129)
وَتَرَکْنَا عَلَیْهِ فِی الْآخِرِینَ ﴿129﴾
درود بر پیروان الیاس (130)
سَلَامٌ عَلَى إِلْ یَاسِینَ ﴿130﴾
ما نیکوکاران را این گونه پاداش مىدهیم (131)
إِنَّا کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿131﴾
زیرا او از بندگان با ایمان ما بود (132)
إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ ﴿132﴾
و در حقیقت لوط از زمره فرستادگان بود (133)
وَإِنَّ لُوطًا لَّمِنَ الْمُرْسَلِینَ ﴿133﴾
آنگاه که او و همه کسانش را رهانیدیم (134)
إِذْ نَجَّیْنَاهُ وَأَهْلَهُ أَجْمَعِینَ ﴿134﴾
جز پیرزنى که در میان باقىماندگان [و خاکسترشدگان] بود (135)
إِلَّا عَجُوزًا فِی الْغَابِرِینَ ﴿135﴾
سپس دیگران را هلاک کردیم (136)
ثُمَّ دَمَّرْنَا الْآخَرِینَ ﴿136﴾
و در حقیقتشما بر آنان صبحگاهان (137)
وَإِنَّکُمْ لَتَمُرُّونَ عَلَیْهِم مُّصْبِحِینَ ﴿137﴾
و شامگاهان مىگذرید آیا به فکر فرو نمىروید (138)
وَبِاللَّیْلِ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ﴿138﴾
و در حقیقتیونس از زمره فرستادگان بود (139)
وَإِنَّ یُونُسَ لَمِنَ الْمُرْسَلِینَ ﴿139﴾
آنگاه که به سوى کشتى پر بگریخت (140)
إِذْ أَبَقَ إِلَى الْفُلْکِ الْمَشْحُونِ ﴿140﴾
پس [سرنشینان] با هم قرعه انداختند و [یونس] از باختگان شد (141)
فَسَاهَمَ فَکَانَ مِنْ الْمُدْحَضِینَ ﴿141﴾
[او را به دریا افکندند] و عنبرماهى او را بلعید در حالى که او نکوهشگر خویش بود (142)
فَالْتَقَمَهُ الْحُوتُ وَهُوَ مُلِیمٌ ﴿142﴾
و اگر او از زمره تسبیحکنندگان نبود (143)
فَلَوْلَا أَنَّهُ کَانَ مِنْ الْمُسَبِّحِینَ ﴿143﴾
قطعا تا روزى که برانگیخته مىشوند در شکم آن [ماهى] مىماند (144)
لَلَبِثَ فِی بَطْنِهِ إِلَى یَوْمِ یُبْعَثُونَ ﴿144﴾
پس او را در حالى که ناخوش بود به زمین خشکى افکندیم (145)
فَنَبَذْنَاهُ بِالْعَرَاء وَهُوَ سَقِیمٌ ﴿145﴾
و بر بالاى [سر] او درختى از [نوع] کدوبن رویانیدیم (146)
وَأَنبَتْنَا عَلَیْهِ شَجَرَةً مِّن یَقْطِینٍ ﴿146﴾
و او را به سوى یکصدهزار [نفر از ساکنان نینوا] یا بیشتر روانه کردیم (147)
وَأَرْسَلْنَاهُ إِلَى مِئَةِ أَلْفٍ أَوْ یَزِیدُونَ ﴿147﴾
پس ایمان آوردند و تا چندى برخوردارشان کردیم (148)
فَآمَنُوا فَمَتَّعْنَاهُمْ إِلَى حِینٍ ﴿148﴾
پس از مشرکان جویا شو آیا پروردگارت را دختران و آنان را پسران است (149)
فَاسْتَفْتِهِمْ أَلِرَبِّکَ الْبَنَاتُ وَلَهُمُ الْبَنُونَ ﴿149﴾
یا فرشتگان را مادینه آفریدیم و آنان شاهد بودند (150)
أَمْ خَلَقْنَا الْمَلَائِکَةَ إِنَاثًا وَهُمْ شَاهِدُونَ ﴿150﴾
هشدار که اینان از دروغ پردازى خود قطعا خواهند گفت (151)
أَلَا إِنَّهُم مِّنْ إِفْکِهِمْ لَیَقُولُونَ ﴿151﴾
خدا فرزند آورده در حالى که آنها قطعا دروغگویانند (152)
وَلَدَ اللَّهُ وَإِنَّهُمْ لَکَاذِبُونَ ﴿152﴾
آیا [خدا] دختران را بر پسران برگزیده است (153)
أَصْطَفَى الْبَنَاتِ عَلَى الْبَنِینَ ﴿153﴾
شما را چه شده چگونه داورى مىکنید (154)
مَا لَکُمْ کَیْفَ تَحْکُمُونَ ﴿154﴾
آیا سر پند گرفتن ندارید (155)
أَفَلَا تَذَکَّرُونَ ﴿155﴾
یا دلیلى آشکار [در دست] دارید (156)
أَمْ لَکُمْ سُلْطَانٌ مُّبِینٌ ﴿156﴾
پس اگر راست مىگویید کتابتان را بیاورید (157)
فَأْتُوا بِکِتَابِکُمْ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿157﴾
و میان خدا و جنها پیوندى انگاشتند و حال آنکه جنیان نیک دانستهاند که [براى حساب پسدادن] خودشان احضار خواهند شد (158)
وَجَعَلُوا بَیْنَهُ وَبَیْنَ الْجِنَّةِ نَسَبًا وَلَقَدْ عَلِمَتِ الْجِنَّةُ إِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ ﴿158﴾
خدا منزه است از آنچه در وصف مىآورند (159)
سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا یَصِفُونَ ﴿159﴾
به استثناى بندگان پاکدل خدا (160)
إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ ﴿160﴾
در حقیقتشما و آنچه [که شما آن را] مىپرستید (161)
فَإِنَّکُمْ وَمَا تَعْبُدُونَ ﴿161﴾
بر ضد او گمراهگر نیستید (162)
مَا أَنتُمْ عَلَیْهِ بِفَاتِنِینَ ﴿162﴾
مگر کسى را که به دوزخ رفتنى است (163)
إِلَّا مَنْ هُوَ صَالِ الْجَحِیمِ ﴿163﴾
و هیچ یک از ما [فرشتگان] نیست مگر [اینکه] براى او [مقام و] مرتبهاى معین است (164)
وَمَا مِنَّا إِلَّا لَهُ مَقَامٌ مَّعْلُومٌ ﴿164﴾
و در حقیقت ماییم که [براى انجام فرمان خدا] صف بستهایم (165)
وَإِنَّا لَنَحْنُ الصَّافُّونَ ﴿165﴾
و ماییم که خود تسبیحگویانیم (166)
وَإِنَّا لَنَحْنُ الْمُسَبِّحُونَ ﴿166﴾
و [مشرکان] به تاکید مىگفتند (167)
وَإِنْ کَانُوا لَیَقُولُونَ ﴿167﴾
اگر پند [نامها]ى از پیشینیان نزد ما بود (168)
لَوْ أَنَّ عِندَنَا ذِکْرًا مِّنْ الْأَوَّلِینَ ﴿168﴾
قطعا از بندگان خالص خدا مىشدیم (169)
لَکُنَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ ﴿169﴾
ولى [وقتى قرآن آمد] به آن کافر شدند و زودا که بدانند (170)
فَکَفَرُوا بِهِ فَسَوْفَ یَعْلَمُونَ ﴿170﴾
و قطعا فرمان ما در باره بندگان فرستاده ما از پیش [چنین] رفته است (171)
وَلَقَدْ سَبَقَتْ کَلِمَتُنَا لِعِبَادِنَا الْمُرْسَلِینَ ﴿171﴾
که آنان [بر دشمنان خودشان] حتما پیروز خواهند شد (172)
إِنَّهُمْ لَهُمُ الْمَنصُورُونَ ﴿172﴾
و سپاه ما هرآینه غالبآیندگانند (173)
وَإِنَّ جُندَنَا لَهُمُ الْغَالِبُونَ ﴿173﴾
پس تا مدتى [معین] از آنان روى برتاب (174)
فَتَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّى حِینٍ ﴿174﴾
و آنان را بنگر که خواهند دید (175)
وَأَبْصِرْهُمْ فَسَوْفَ یُبْصِرُونَ ﴿175﴾
آیا عذاب ما را شتابزده خواستارند (176)
أَفَبِعَذَابِنَا یَسْتَعْجِلُونَ ﴿176﴾
[پس هشداردادهشدگان را] آنگاه که عذاب به خانه آنان فرود آید چه بد صبحگاهى است (177)
فَإِذَا نَزَلَ بِسَاحَتِهِمْ فَسَاء صَبَاحُ الْمُنذَرِینَ ﴿177﴾
و از ایشان تا مدتى [معین] روى برتاب (178)
وَتَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّى حِینٍ ﴿178﴾
و بنگر که خواهند دید (179)
وَأَبْصِرْ فَسَوْفَ یُبْصِرُونَ ﴿179﴾
منزه است پروردگار تو پروردگار شکوهمند از آنچه وصف مىکنند (180)
سُبْحَانَ رَبِّکَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا یَصِفُونَ ﴿180﴾
و درود بر فرستادگان (181)
وَسَلَامٌ عَلَى الْمُرْسَلِینَ ﴿181﴾
و ستایش ویژه خدا پروردگار جهانهاست (182)
وَالْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿182﴾
