- 241
صفحه ﴿111﴾
قرآن ترجمه، سوره مائده آیات 18 تا 23
وَقَالَتِ الْیَهُودُ وَالنَّصَارَى نَحْنُ أَبْنَاءُ اللَّهِ وَأَحِبَّاؤُهُ قُلْ فَلِمَ یُعَذِّبُکُمْ بِذُنُوبِکُمْ بَلْ أَنْتُمْ بَشَرٌ مِمَّنْ خَلَقَ یَغْفِرُ لِمَنْ یَشَاءُ وَیُعَذِّبُ مَنْ یَشَاءُ وَلِلَّهِ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا وَإِلَیْهِ الْمَصِیرُ ﴿18﴾
یهودی‌ها و مسیحی‌ها ادعا می‌کنند: «ما فرزندان و دوستان خداییم!» بگو: «پس چرا خدا به‌سزای گناهانتان عذابتان می‌کند؟! نه، این‌طور نیست؛ بلکه شما هم بشری هستید از جملۀ مخلوقات خدا.» خدا هم هرکه را لایق ببیند، می‌آمرزد و هرکه را مستحق عذاب ببیند، عذاب می‌کند؛ زیرا فرمانروایی آسمان‌ها و زمین و آنچه میان آن‌هاست، فقط در اختیار خداست و به او ختم می‌شود آخرعاقبتِ همه.{می‌گفتند: «خدا گناهانمان را نادیده می‌گیرد» یا «پیامبرانمان پارتیِ ما خواهند شد» یا «به‌فرض که به جهنم برویم، فقط چند روز در آتش باقی می‌مانیم» یا «ما دوستان خداییم» یا «بهشت فقط مخصوص ما یهودی‌هاست» یا «ما نژاد برتریم؛ پس...».} (18)
یَا أَهْلَ الْکِتَابِ قَدْ جَاءَکُمْ رَسُولُنَا یُبَیِّنُ لَکُمْ عَلَى فَتْرَةٍ مِنَ الرُّسُلِ أَنْ تَقُولُوا مَا جَاءَنَا مِنْ بَشِیرٍ وَلَا نَذِیرٍ فَقَدْ جَاءَکُمْ بَشِیرٌ وَنَذِیرٌ وَاللَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿19﴾
ای اهل‌کتاب، فرستادۀ ما محمد(ص) در دورانی به‌سویتان آمد که مدتی طولانی پیامبری نیامده بود و خیلی از مطالب تورات و انجیل را که مخفی می‌کردید، برایتان آشکار کرد تا روز قیامت نگویید: «برای ما مژده‌رسان و هشدار‌دهنده‌ای نیامد.» الان دیگر مژده‌دهنده و هشدار‌دهنده‌ای برایتان آمده است. بله، خدا از عهدۀ هر کاری برمی‌آید.{در فاصلۀ زمانی بین حضرت موسی و حضرت عیسی خیلی پیامبران آمدند؛ اما از زمان حضرت عیسی(ع) تا زمان حضرت محمد(ص)، یعنی حدود شش‌صد سال، حداکثر سه‌چهار پیامبر آمد. این دوران به «دوران فَترت» معروف است.} (19)
وَإِذْ قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ یَا قَوْمِ اذْکُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ جَعَلَ فِیکُمْ أَنْبِیَاءَ وَجَعَلَکُمْ مُلُوکًا وَآتَاکُمْ مَا لَمْ یُؤْتِ أَحَدًا مِنَ الْعَالَمِینَ ﴿20﴾
یادتان بیاید که موسى به قومش گفت: «مردم! لطف‌های خدا را در حق خودتان فراموش نکنید، وقتی بینتان پیامبرانى فرستاد و شما را صاحب‌اختیار خودتان کرد و چیزهایى به شما داد که به هیچ‌یک از جهانیان نداده بود. (20)
یَا قَوْمِ ادْخُلُوا الْأَرْضَ الْمُقَدَّسَةَ الَّتِی کَتَبَ اللَّهُ لَکُمْ وَلَا تَرْتَدُّوا عَلَى أَدْبَارِکُمْ فَتَنْقَلِبُوا خَاسِرِینَ ﴿21﴾
مردم! به سرزمین مقدس و حاصلخیز شامات وارد شوید که خدا برایتان مقدّرش کرده است. به دشمن پشت نکنید و پا به فرار نگذاریدکه آن‌وقت، شکست سختی خواهید خورد.»{منطقۀ شامات شامل کشورهای فلسطین، لبنان، سوریه و اردن می‌شود.} (21)
قَالُوا یَا مُوسَى إِنَّ فِیهَا قَوْمًا جَبَّارِینَ وَإِنَّا لَنْ نَدْخُلَهَا حَتَّى یَخْرُجُوا مِنْهَا فَإِنْ یَخْرُجُوا مِنْهَا فَإِنَّا دَاخِلُونَ ﴿22﴾
گفتند: «موسی! در آن سرزمین جماعتی زورگو زندگی می‌کنند. تا آن‌ها از آنجا کوچ نکنند، ما پایمان را آنجا نخواهیم گذاشت! اول، آن‌ها از آنجا بروند. بعدش ما می‌رویم آنجا!»(22)
قَالَ رَجُلَانِ مِنَ الَّذِینَ یَخَافُونَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیْهِمَا ادْخُلُوا عَلَیْهِمُ الْبَابَ فَإِذَا دَخَلْتُمُوهُ فَإِنَّکُمْ غَالِبُونَ وَعَلَى اللَّهِ فَتَوَکَّلُوا إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ ﴿23﴾
دو نفر از مردم خداترس که خدا نعمت ایمان و شجاعت به آنان داده بود، پیشنهاد کردند: «از دروازۀ اصلی شهر، یک‌دفعه به آن‌ها حمله کنید! پایتان که به شهر برسد، دیگر پیروزی‌تان حتمی است. اگر ایمان واقعی دارید، فقط به خدا توکل کنید.» (23)
وَقَالَتِ الْیَهُودُ وَالنَّصَارَى نَحْنُ أَبْنَاءُ اللَّهِ وَأَحِبَّاؤُهُ قُلْ فَلِمَ یُعَذِّبُکُمْ بِذُنُوبِکُمْ بَلْ أَنْتُمْ بَشَرٌ مِمَّنْ خَلَقَ یَغْفِرُ لِمَنْ یَشَاءُ وَیُعَذِّبُ مَنْ یَشَاءُ وَلِلَّهِ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا وَإِلَیْهِ الْمَصِیرُ ﴿18﴾
یهودی‌ها و مسیحی‌ها ادعا می‌کنند: «ما فرزندان و دوستان خداییم!» بگو: «پس چرا خدا به‌سزای گناهانتان عذابتان می‌کند؟! نه، این‌طور نیست؛ بلکه شما هم بشری هستید از جملۀ مخلوقات خدا.» خدا هم هرکه را لایق ببیند، می‌آمرزد و هرکه را مستحق عذاب ببیند، عذاب می‌کند؛ زیرا فرمانروایی آسمان‌ها و زمین و آنچه میان آن‌هاست، فقط در اختیار خداست و به او ختم می‌شود آخرعاقبتِ همه.{می‌گفتند: «خدا گناهانمان را نادیده می‌گیرد» یا «پیامبرانمان پارتیِ ما خواهند شد» یا «به‌فرض که به جهنم برویم، فقط چند روز در آتش باقی می‌مانیم» یا «ما دوستان خداییم» یا «بهشت فقط مخصوص ما یهودی‌هاست» یا «ما نژاد برتریم؛ پس...».} (18)
یَا أَهْلَ الْکِتَابِ قَدْ جَاءَکُمْ رَسُولُنَا یُبَیِّنُ لَکُمْ عَلَى فَتْرَةٍ مِنَ الرُّسُلِ أَنْ تَقُولُوا مَا جَاءَنَا مِنْ بَشِیرٍ وَلَا نَذِیرٍ فَقَدْ جَاءَکُمْ بَشِیرٌ وَنَذِیرٌ وَاللَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿19﴾
ای اهل‌کتاب، فرستادۀ ما محمد(ص) در دورانی به‌سویتان آمد که مدتی طولانی پیامبری نیامده بود و خیلی از مطالب تورات و انجیل را که مخفی می‌کردید، برایتان آشکار کرد تا روز قیامت نگویید: «برای ما مژده‌رسان و هشدار‌دهنده‌ای نیامد.» الان دیگر مژده‌دهنده و هشدار‌دهنده‌ای برایتان آمده است. بله، خدا از عهدۀ هر کاری برمی‌آید.{در فاصلۀ زمانی بین حضرت موسی و حضرت عیسی خیلی پیامبران آمدند؛ اما از زمان حضرت عیسی(ع) تا زمان حضرت محمد(ص)، یعنی حدود شش‌صد سال، حداکثر سه‌چهار پیامبر آمد. این دوران به «دوران فَترت» معروف است.} (19)
وَإِذْ قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ یَا قَوْمِ اذْکُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ جَعَلَ فِیکُمْ أَنْبِیَاءَ وَجَعَلَکُمْ مُلُوکًا وَآتَاکُمْ مَا لَمْ یُؤْتِ أَحَدًا مِنَ الْعَالَمِینَ ﴿20﴾
یادتان بیاید که موسى به قومش گفت: «مردم! لطف‌های خدا را در حق خودتان فراموش نکنید، وقتی بینتان پیامبرانى فرستاد و شما را صاحب‌اختیار خودتان کرد و چیزهایى به شما داد که به هیچ‌یک از جهانیان نداده بود. (20)
یَا قَوْمِ ادْخُلُوا الْأَرْضَ الْمُقَدَّسَةَ الَّتِی کَتَبَ اللَّهُ لَکُمْ وَلَا تَرْتَدُّوا عَلَى أَدْبَارِکُمْ فَتَنْقَلِبُوا خَاسِرِینَ ﴿21﴾
مردم! به سرزمین مقدس و حاصلخیز شامات وارد شوید که خدا برایتان مقدّرش کرده است. به دشمن پشت نکنید و پا به فرار نگذاریدکه آن‌وقت، شکست سختی خواهید خورد.»{منطقۀ شامات شامل کشورهای فلسطین، لبنان، سوریه و اردن می‌شود.} (21)
قَالُوا یَا مُوسَى إِنَّ فِیهَا قَوْمًا جَبَّارِینَ وَإِنَّا لَنْ نَدْخُلَهَا حَتَّى یَخْرُجُوا مِنْهَا فَإِنْ یَخْرُجُوا مِنْهَا فَإِنَّا دَاخِلُونَ ﴿22﴾
گفتند: «موسی! در آن سرزمین جماعتی زورگو زندگی می‌کنند. تا آن‌ها از آنجا کوچ نکنند، ما پایمان را آنجا نخواهیم گذاشت! اول، آن‌ها از آنجا بروند. بعدش ما می‌رویم آنجا!»(22)
قَالَ رَجُلَانِ مِنَ الَّذِینَ یَخَافُونَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیْهِمَا ادْخُلُوا عَلَیْهِمُ الْبَابَ فَإِذَا دَخَلْتُمُوهُ فَإِنَّکُمْ غَالِبُونَ وَعَلَى اللَّهِ فَتَوَکَّلُوا إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ ﴿23﴾
دو نفر از مردم خداترس که خدا نعمت ایمان و شجاعت به آنان داده بود، پیشنهاد کردند: «از دروازۀ اصلی شهر، یک‌دفعه به آن‌ها حمله کنید! پایتان که به شهر برسد، دیگر پیروزی‌تان حتمی است. اگر ایمان واقعی دارید، فقط به خدا توکل کنید.» (23)