- 1969
- 1000
- 1000
- 1000
قسمت 15 - بسم الله
در این برنامه استاد حسین اخوان اقدم درباره موضوع بسم الله در ابتدای آیات توضیح می دهند و به مرور درس های جلسات قبل می پردازند.
بسْمِلَه
- بسمله- مخفّف بسم الله الرحمان الرحیم است که در ابتدای سورههای قرآن مجید به جز سوره توبه می باشد. بسم الله، آیه مستقلی می باشد، و برای هر سوره جداگانه نازل شده است، و خواندن آن در اول هر سوره لازم است. آنچه مربوط به تجوید می باشد این است که: قطع و وصل بسم الله الرحمن الرحیم به سوره ماقبل یا مابعد آن به چهار شیوه زیر می باشد:
1. وصل به طرفین آن، یعنی وصل از آخر سورة سابق به اول سوره لاحق (بعدی)
2. قطع از طرفین، یعنی جدا کردن آن از آخر سورة قبل و اول سوره بعد.
3. قطع از آخر سوره قبل و وصل به اول سوره بعد.
4. وصل به آخر سوره قبل و قطع از اول سورة بعد.
سه شیوه اول و دوم و سوم جایز است و شیوه چهارم ممنوع و مردود می باشد زیرا بسم الله برای افتتاح سوره است.
البته شیوه سوم بهتر و اولیتر می باشد. قرّاءِ سبعه وصل بسم الله الرحمن الرحیم را به اول ده سوره مستحب و از محسّنات قرائت شمردهاند، سورههای مذکور عبارتند از:
1. سوره حمد 2. انعام 3. کهف 4. انبیاء 5. سباء 6. فاطر 7. قمر 8. الرحمان 9. الحاقة 10. القارعة
و نیز وصل بسم الله... را به 9 سوره زیر مکروه دانسته و قطع نمودهاند:
1. سوره محمّد 2. سوره قیامه 3. سوره عَبس 4. سوره مطفّفین 5. سوره بلد 6. سوره بینه 7. سوره تکاثر 8. هُمزه 9. کهف
و در بقیه سورههای قرآن کریم، قطع و یا وصل بسمله به اول سوره اختیاری است.
کسی که از قسمتهای دیگر سورهها شروع می کند، مثلاً از وسط سوره بقره شروع به قرائت می کند، اگر آیهای را که شروع می کند، با نام خداوند شروع می شود، چه اسم ظاهر یا ضمیر باشد، گفتن بسم الله الرحمن الرحیم مستحب است و چنانچه اسم شیطان باشد چه اسم ظاهر یا ضمیر، نخواندن بسم الله... بهتر است. و نیز اگر آیه در مورد نعمتهای الهی و ذکر بهشت یا اوصاف مؤمنان و نظائر آن است، خواندن بسمله در آغاز نیکوتر است، و اگر آیهای را که شروع می کند درباره دوزخ و اوصاف کافران و منافقان و نظائر آن است، نخواندن بسم الله بهتر است، و نیز گفته شده از آنجا که سوره توبه با بسم الله الرحمن الرحیم شروع نمیشود، از هر کجای این سوره نیز قاری شروع به خواندن نماید، نخواندن بسمله بهتر است.
بسْمِلَه
- بسمله- مخفّف بسم الله الرحمان الرحیم است که در ابتدای سورههای قرآن مجید به جز سوره توبه می باشد. بسم الله، آیه مستقلی می باشد، و برای هر سوره جداگانه نازل شده است، و خواندن آن در اول هر سوره لازم است. آنچه مربوط به تجوید می باشد این است که: قطع و وصل بسم الله الرحمن الرحیم به سوره ماقبل یا مابعد آن به چهار شیوه زیر می باشد:
1. وصل به طرفین آن، یعنی وصل از آخر سورة سابق به اول سوره لاحق (بعدی)
2. قطع از طرفین، یعنی جدا کردن آن از آخر سورة قبل و اول سوره بعد.
3. قطع از آخر سوره قبل و وصل به اول سوره بعد.
4. وصل به آخر سوره قبل و قطع از اول سورة بعد.
سه شیوه اول و دوم و سوم جایز است و شیوه چهارم ممنوع و مردود می باشد زیرا بسم الله برای افتتاح سوره است.
البته شیوه سوم بهتر و اولیتر می باشد. قرّاءِ سبعه وصل بسم الله الرحمن الرحیم را به اول ده سوره مستحب و از محسّنات قرائت شمردهاند، سورههای مذکور عبارتند از:
1. سوره حمد 2. انعام 3. کهف 4. انبیاء 5. سباء 6. فاطر 7. قمر 8. الرحمان 9. الحاقة 10. القارعة
و نیز وصل بسم الله... را به 9 سوره زیر مکروه دانسته و قطع نمودهاند:
1. سوره محمّد 2. سوره قیامه 3. سوره عَبس 4. سوره مطفّفین 5. سوره بلد 6. سوره بینه 7. سوره تکاثر 8. هُمزه 9. کهف
و در بقیه سورههای قرآن کریم، قطع و یا وصل بسمله به اول سوره اختیاری است.
کسی که از قسمتهای دیگر سورهها شروع می کند، مثلاً از وسط سوره بقره شروع به قرائت می کند، اگر آیهای را که شروع می کند، با نام خداوند شروع می شود، چه اسم ظاهر یا ضمیر باشد، گفتن بسم الله الرحمن الرحیم مستحب است و چنانچه اسم شیطان باشد چه اسم ظاهر یا ضمیر، نخواندن بسم الله... بهتر است. و نیز اگر آیه در مورد نعمتهای الهی و ذکر بهشت یا اوصاف مؤمنان و نظائر آن است، خواندن بسمله در آغاز نیکوتر است، و اگر آیهای را که شروع می کند درباره دوزخ و اوصاف کافران و منافقان و نظائر آن است، نخواندن بسم الله بهتر است، و نیز گفته شده از آنجا که سوره توبه با بسم الله الرحمن الرحیم شروع نمیشود، از هر کجای این سوره نیز قاری شروع به خواندن نماید، نخواندن بسمله بهتر است.
