- 168
- 1000
- 1000
- 1000
تلاوت ترتیل میثم تمار سوره مبارکه نازعات
تلاوت ترتیل سوره ای میثم تمار با ترجمه شیخ حسین انصاریان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالنَّازِعَاتِ غَرْقًا ﴿1﴾
قسم به فرشتگانی که (جان کافران را) به سختی بگیرند. (1)
وَالنَّاشِطَاتِ نَشْطًا ﴿2﴾
قسم به فرشتگانی که (جان اهل ایمان را) به آسایش و نشاط ببرند. (2)
وَالسَّابِحَاتِ سَبْحًا ﴿3﴾
و قسم به فرشتگانی که با کمال سرعت (فرمان حق را) انجام دهند. (3)
فَالسَّابِقَاتِ سَبْقًا ﴿4﴾
قسم به فرشتگانی که (درنظم عالم) بر هم سبقت گیرند. (4)
فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْرًا ﴿5﴾
قسم به فرشتگانی که (به فرمان حق) به تدبیر نظام خلق می‌کوشند (که قیامتی و حشری خواهد آمد). (5)
یَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ ﴿6﴾
روزی که آن لرزاننده (یعنی نفخه صور الهی، جهان را) بلرزاند. (6)
تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ ﴿7﴾
و لرزاننده دیگر (یعنی نفخه صور دیگر) از پی آن در آید. (7)
قُلُوبٌ یَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ ﴿8﴾
در آن روز سخت دلهای برخی مضطرب و هراسان شود. (8)
أَبْصَارُهَا خَاشِعَةٌ ﴿9﴾
که (از ترس) چشمها به زیر افکنند. (9)
یَقُولُونَ أَإِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِی الْحَافِرَةِ ﴿10﴾
(مردم غافل دنیا) گویند: آیا ما پس از مرگ باز زندگانی دیگری خواهیم یافت؟ (10)
أَإِذَا کُنَّا عِظَامًا نَخِرَةً ﴿11﴾
چگونه چون مردیم و استخوان ما پوسید زنده خواهیم شد؟ (11)
قَالُوا تِلْکَ إِذًا کَرَّةٌ خَاسِرَةٌ ﴿12﴾
و گویند: در این صورت که دیگر بار زنده شویم بسی زیانکار خواهیم بود. (12)
فَإِنَّمَا هِیَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ ﴿13﴾
جز یک صدای مهیب (که در صور اسرافیل کنند) نشنوند. (13)
فَإِذَا هُمْ بِالسَّاهِرَةِ ﴿14﴾
و ناگاه همه از خاک بر شوند و به صحرای قیامت رهسپار گردند. (14)
هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ مُوسَى ﴿15﴾
آیا خبر موسی عمران به تو رسیده؟ (15)
إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى ﴿16﴾
آن گاه که خدایش او را در وادی مقدس طوی (قرب طور) ندا کرد. (16)
اذْهَبْ إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى ﴿17﴾
که به سوی فرعون برو که او سخت به راه طغیان رفته است. (17)
فَقُلْ هَلْ لَکَ إِلَى أَنْ تَزَکَّى ﴿18﴾
پس بگو: میل داری که (از پلیدی خود پرستی و شرک) پاک و پاکیزه شوی؟ (18)
وَأَهْدِیَکَ إِلَى رَبِّکَ فَتَخْشَى ﴿19﴾
و تو را به راه خدا هدایت کنم تا بترسی (و به درگاه عظمت و قدرت او خاشع و فروتن شوی). (19)
فَأَرَاهُ الْآیَةَ الْکُبْرَى ﴿20﴾
پس آن آیت و معجزه بزرگتر را به او نمود. (20)
فَکَذَّبَ وَعَصَى ﴿21﴾
فرعون تکذیب و نافرمانی کرد. (21)
ثُمَّ أَدْبَرَ یَسْعَى ﴿22﴾
از آن پس (که معجزه موسی دید) باز روی از حق بگردانید و (برای دفع موسی) به جهد و کوشش برخاست. (22)
فَحَشَرَ فَنَادَى ﴿23﴾
پس (با رجال بزرگ دربار خود) انجمن کرد و ندا داد. (23)
فَقَالَ أَنَا رَبُّکُمُ الْأَعْلَى ﴿24﴾
و گفت: منم خدای بزرگ شما. (24)
فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَکَالَ الْآخِرَةِ وَالْأُولَى ﴿25﴾
خدا هم او را به عقاب دنیا و آخرت گرفتار کرد. (25)
إِنَّ فِی ذَلِکَ لَعِبْرَةً لِمَنْ یَخْشَى ﴿26﴾
تا به هلاکت او اهل ترس از خدا عبرت گیرند. (26)
أَأَنْتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاءُ بَنَاهَا ﴿27﴾
آیا بنای شما آدمیان استوارتر است یا بنای آسمان بلند که خدا آفرید؟ (27)
رَفَعَ سَمْکَهَا فَسَوَّاهَا ﴿28﴾
که سقفی بس بلند و محکم بنیان در کمال زیبایی استوار ساخت. (28)
وَأَغْطَشَ لَیْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا ﴿29﴾
و شامش را تیره و روزش را روشن گردانید. (29)
وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَلِکَ دَحَاهَا ﴿30﴾
و زمین را پس از آن بگسترانید. (30)
أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءَهَا وَمَرْعَاهَا ﴿31﴾
و از آن آب و گیاه پدید آورد. (31)
وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا ﴿32﴾
و کوهها را بر روی آن استوار ساخت. (32)
مَتَاعًا لَکُمْ وَلِأَنْعَامِکُمْ ﴿33﴾
تا (از آن آب و گیاه که از بیابان و کوه بر انگیزد) قوت شما و چهارپایانتان بر آید. (33)
فَإِذَا جَاءَتِ الطَّامَّةُ الْکُبْرَى ﴿34﴾
پس چون آن واقعه بزرگ (و حادثه عظیم قیامت) پدید آید. (34)
یَوْمَ یَتَذَکَّرُ الْإِنْسَانُ مَا سَعَى ﴿35﴾
در آن روز آدمی هر چه کرده به یاد آرد. (35)
وَبُرِّزَتِ الْجَحِیمُ لِمَنْ یَرَى ﴿36﴾
و دوزخ برای بینندگان آشکار شود. (36)
فَأَمَّا مَنْ طَغَى ﴿37﴾
پس هر کس (از حکم شرع خدا) سرکش و طاغی شد. (37)
وَآثَرَ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا ﴿38﴾
و زندگی دنیا را برگزید. (38)
فَإِنَّ الْجَحِیمَ هِیَ الْمَأْوَى ﴿39﴾
دوزخ جایگاه اوست. (39)
وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى ﴿40﴾
و هر کس از حضور در پیشگاه عزّ ربوبیت بترسید و از هوای نفس دوری جست. (40)
فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِیَ الْمَأْوَى ﴿41﴾
همانا بهشت منزلگاه اوست. (41)
یَسْأَلُونَکَ عَنِ السَّاعَةِ أَیَّانَ مُرْسَاهَا ﴿42﴾
از تو سؤال کنند که قیامت کی بر پا شود؟ (42)
فِیمَ أَنْتَ مِنْ ذِکْرَاهَا ﴿43﴾
تو را چه کار است دیگر که از آن به یاد آری؟ (بسیار یاد آور شدی و منکران از تو نپذیرفتند). (43)
إِلَى رَبِّکَ مُنْتَهَاهَا ﴿44﴾
کار آن ساعت به خدای تو منتهی شود. (44)
إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرُ مَنْ یَخْشَاهَا ﴿45﴾
تو را جز این نباشد که اهل ایمان را هر کس از یاد آن روز هراسان می‌شود به اهوال آن روز آگاه سازی. (45)
کَأَنَّهُمْ یَوْمَ یَرَوْنَهَا لَمْ یَلْبَثُوا إِلَّا عَشِیَّةً أَوْ ضُحَاهَا ﴿46﴾
چون آن روز را مردم ببینند گویی همه عمر دنیا شامگاهی یا چاشتگاهی بیش نبوده است. (46)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالنَّازِعَاتِ غَرْقًا ﴿1﴾
قسم به فرشتگانی که (جان کافران را) به سختی بگیرند. (1)
وَالنَّاشِطَاتِ نَشْطًا ﴿2﴾
قسم به فرشتگانی که (جان اهل ایمان را) به آسایش و نشاط ببرند. (2)
وَالسَّابِحَاتِ سَبْحًا ﴿3﴾
و قسم به فرشتگانی که با کمال سرعت (فرمان حق را) انجام دهند. (3)
فَالسَّابِقَاتِ سَبْقًا ﴿4﴾
قسم به فرشتگانی که (درنظم عالم) بر هم سبقت گیرند. (4)
فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْرًا ﴿5﴾
قسم به فرشتگانی که (به فرمان حق) به تدبیر نظام خلق می‌کوشند (که قیامتی و حشری خواهد آمد). (5)
یَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ ﴿6﴾
روزی که آن لرزاننده (یعنی نفخه صور الهی، جهان را) بلرزاند. (6)
تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ ﴿7﴾
و لرزاننده دیگر (یعنی نفخه صور دیگر) از پی آن در آید. (7)
قُلُوبٌ یَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ ﴿8﴾
در آن روز سخت دلهای برخی مضطرب و هراسان شود. (8)
أَبْصَارُهَا خَاشِعَةٌ ﴿9﴾
که (از ترس) چشمها به زیر افکنند. (9)
یَقُولُونَ أَإِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِی الْحَافِرَةِ ﴿10﴾
(مردم غافل دنیا) گویند: آیا ما پس از مرگ باز زندگانی دیگری خواهیم یافت؟ (10)
أَإِذَا کُنَّا عِظَامًا نَخِرَةً ﴿11﴾
چگونه چون مردیم و استخوان ما پوسید زنده خواهیم شد؟ (11)
قَالُوا تِلْکَ إِذًا کَرَّةٌ خَاسِرَةٌ ﴿12﴾
و گویند: در این صورت که دیگر بار زنده شویم بسی زیانکار خواهیم بود. (12)
فَإِنَّمَا هِیَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ ﴿13﴾
جز یک صدای مهیب (که در صور اسرافیل کنند) نشنوند. (13)
فَإِذَا هُمْ بِالسَّاهِرَةِ ﴿14﴾
و ناگاه همه از خاک بر شوند و به صحرای قیامت رهسپار گردند. (14)
هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ مُوسَى ﴿15﴾
آیا خبر موسی عمران به تو رسیده؟ (15)
إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى ﴿16﴾
آن گاه که خدایش او را در وادی مقدس طوی (قرب طور) ندا کرد. (16)
اذْهَبْ إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى ﴿17﴾
که به سوی فرعون برو که او سخت به راه طغیان رفته است. (17)
فَقُلْ هَلْ لَکَ إِلَى أَنْ تَزَکَّى ﴿18﴾
پس بگو: میل داری که (از پلیدی خود پرستی و شرک) پاک و پاکیزه شوی؟ (18)
وَأَهْدِیَکَ إِلَى رَبِّکَ فَتَخْشَى ﴿19﴾
و تو را به راه خدا هدایت کنم تا بترسی (و به درگاه عظمت و قدرت او خاشع و فروتن شوی). (19)
فَأَرَاهُ الْآیَةَ الْکُبْرَى ﴿20﴾
پس آن آیت و معجزه بزرگتر را به او نمود. (20)
فَکَذَّبَ وَعَصَى ﴿21﴾
فرعون تکذیب و نافرمانی کرد. (21)
ثُمَّ أَدْبَرَ یَسْعَى ﴿22﴾
از آن پس (که معجزه موسی دید) باز روی از حق بگردانید و (برای دفع موسی) به جهد و کوشش برخاست. (22)
فَحَشَرَ فَنَادَى ﴿23﴾
پس (با رجال بزرگ دربار خود) انجمن کرد و ندا داد. (23)
فَقَالَ أَنَا رَبُّکُمُ الْأَعْلَى ﴿24﴾
و گفت: منم خدای بزرگ شما. (24)
فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَکَالَ الْآخِرَةِ وَالْأُولَى ﴿25﴾
خدا هم او را به عقاب دنیا و آخرت گرفتار کرد. (25)
إِنَّ فِی ذَلِکَ لَعِبْرَةً لِمَنْ یَخْشَى ﴿26﴾
تا به هلاکت او اهل ترس از خدا عبرت گیرند. (26)
أَأَنْتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاءُ بَنَاهَا ﴿27﴾
آیا بنای شما آدمیان استوارتر است یا بنای آسمان بلند که خدا آفرید؟ (27)
رَفَعَ سَمْکَهَا فَسَوَّاهَا ﴿28﴾
که سقفی بس بلند و محکم بنیان در کمال زیبایی استوار ساخت. (28)
وَأَغْطَشَ لَیْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا ﴿29﴾
و شامش را تیره و روزش را روشن گردانید. (29)
وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَلِکَ دَحَاهَا ﴿30﴾
و زمین را پس از آن بگسترانید. (30)
أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءَهَا وَمَرْعَاهَا ﴿31﴾
و از آن آب و گیاه پدید آورد. (31)
وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا ﴿32﴾
و کوهها را بر روی آن استوار ساخت. (32)
مَتَاعًا لَکُمْ وَلِأَنْعَامِکُمْ ﴿33﴾
تا (از آن آب و گیاه که از بیابان و کوه بر انگیزد) قوت شما و چهارپایانتان بر آید. (33)
فَإِذَا جَاءَتِ الطَّامَّةُ الْکُبْرَى ﴿34﴾
پس چون آن واقعه بزرگ (و حادثه عظیم قیامت) پدید آید. (34)
یَوْمَ یَتَذَکَّرُ الْإِنْسَانُ مَا سَعَى ﴿35﴾
در آن روز آدمی هر چه کرده به یاد آرد. (35)
وَبُرِّزَتِ الْجَحِیمُ لِمَنْ یَرَى ﴿36﴾
و دوزخ برای بینندگان آشکار شود. (36)
فَأَمَّا مَنْ طَغَى ﴿37﴾
پس هر کس (از حکم شرع خدا) سرکش و طاغی شد. (37)
وَآثَرَ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا ﴿38﴾
و زندگی دنیا را برگزید. (38)
فَإِنَّ الْجَحِیمَ هِیَ الْمَأْوَى ﴿39﴾
دوزخ جایگاه اوست. (39)
وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى ﴿40﴾
و هر کس از حضور در پیشگاه عزّ ربوبیت بترسید و از هوای نفس دوری جست. (40)
فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِیَ الْمَأْوَى ﴿41﴾
همانا بهشت منزلگاه اوست. (41)
یَسْأَلُونَکَ عَنِ السَّاعَةِ أَیَّانَ مُرْسَاهَا ﴿42﴾
از تو سؤال کنند که قیامت کی بر پا شود؟ (42)
فِیمَ أَنْتَ مِنْ ذِکْرَاهَا ﴿43﴾
تو را چه کار است دیگر که از آن به یاد آری؟ (بسیار یاد آور شدی و منکران از تو نپذیرفتند). (43)
إِلَى رَبِّکَ مُنْتَهَاهَا ﴿44﴾
کار آن ساعت به خدای تو منتهی شود. (44)
إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرُ مَنْ یَخْشَاهَا ﴿45﴾
تو را جز این نباشد که اهل ایمان را هر کس از یاد آن روز هراسان می‌شود به اهوال آن روز آگاه سازی. (45)
کَأَنَّهُمْ یَوْمَ یَرَوْنَهَا لَمْ یَلْبَثُوا إِلَّا عَشِیَّةً أَوْ ضُحَاهَا ﴿46﴾
چون آن روز را مردم ببینند گویی همه عمر دنیا شامگاهی یا چاشتگاهی بیش نبوده است. (46)
