- 107
- 1000
- 1000
- 1000
قسمت 54 - جزء بیست و هفتم قرآن کریم
این برنامه به نیمه دوم از جزء بیست و هفتم قرآن کریم پرداخته که شامل سوره های مبارکه رحمن ، واقعه و حدید می باشد . نام دیگر سوره رحمن آلاء است . نام سوره واقعه نیز از آیه اول این سوره گرفته شده و درباره روز قیامت است .
سوره 55: الرحمن
به نام خداوند رحمتگر مهربان بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
[خداى] رحمان (1) الرَّحْمَنُ ﴿1﴾
قرآن را یاد داد (2) عَلَّمَ الْقُرْآنَ ﴿2﴾
انسان را آفرید (3) خَلَقَ الْإِنسَانَ ﴿3﴾
به او بیان آموخت (4) عَلَّمَهُ الْبَیَانَ ﴿4﴾
خورشید و ماه بر حسابى [روان]اند (5) الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ بِحُسْبَانٍ ﴿5﴾
و بوته و درخت چهرهسایانند (6) وَالنَّجْمُ وَالشَّجَرُ یَسْجُدَانِ ﴿6﴾
و آسمان را برافراشت و ترازو را گذاشت (7) وَالسَّمَاء رَفَعَهَا وَوَضَعَ الْمِیزَانَ ﴿7﴾
تا مبادا از اندازه درگذرید (8) أَلَّا تَطْغَوْا فِی الْمِیزَانِ ﴿8﴾
و وزن را به انصاف برپا دارید و در سنجش مکاهید (9) وَأَقِیمُوا الْوَزْنَ بِالْقِسْطِ وَلَا تُخْسِرُوا الْمِیزَانَ ﴿9﴾
و زمین را براى مردم نهاد (10) وَالْأَرْضَ وَضَعَهَا لِلْأَنَامِ ﴿10﴾
در آن میوه [ها] و نخلها با خوشههاى غلاف دار (11) فِیهَا فَاکِهَةٌ وَالنَّخْلُ ذَاتُ الْأَکْمَامِ ﴿11﴾
و دانههاى پوستدار و گیاهان خوشبوست (12) وَالْحَبُّ ذُو الْعَصْفِ وَالرَّیْحَانُ ﴿12﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (13) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿13﴾
انسان را از گل خشکیدهاى سفال مانند آفرید (14) خَلَقَ الْإِنسَانَ مِن صَلْصَالٍ کَالْفَخَّارِ ﴿14﴾
و جن را از تشعشعى از آتش خلق کرد (15) وَخَلَقَ الْجَانَّ مِن مَّارِجٍ مِّن نَّارٍ ﴿15﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (16) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿16﴾
پروردگار دو خاور و پروردگار دو باختر (17) رَبُّ الْمَشْرِقَیْنِ وَرَبُّ الْمَغْرِبَیْنِ ﴿17﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (18) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿18﴾
دو دریا را [به گونهاى] روان کرد [که] با هم برخورد کنند (19) مَرَجَ الْبَحْرَیْنِ یَلْتَقِیَانِ ﴿19﴾
میان آن دو حد فاصلى است که به هم تجاوز نمىکنند (20) بَیْنَهُمَا بَرْزَخٌ لَّا یَبْغِیَانِ ﴿20﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (21) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿21﴾
از هر دو [دریا] مروارید و مرجان برآید (22) یَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَالْمَرْجَانُ ﴿22﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (23) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿23﴾
و او راست در دریا سفینههاى بادباندار بلند همچون کوهها (24) وَلَهُ الْجَوَارِ الْمُنشَآتُ فِی الْبَحْرِ کَالْأَعْلَامِ ﴿24﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (25) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿25﴾
هر چه بر [زمین] است فانىشونده است (26) کُلُّ مَنْ عَلَیْهَا فَانٍ ﴿26﴾
و ذات باشکوه و ارجمند پروردگارت باقى خواهد ماند (27) وَیَبْقَى وَجْهُ رَبِّکَ ذُو الْجَلَالِ وَالْإِکْرَامِ ﴿27﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (28) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿28﴾
هر که در آسمانها و زمین است از او درخواست مىکند هر زمان او در کارى است (29) یَسْأَلُهُ مَن فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ کُلَّ یَوْمٍ هُوَ فِی شَأْنٍ ﴿29﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (30) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿30﴾
اى جن و انس زودا که به شما بپردازیم (31) سَنَفْرُغُ لَکُمْ أَیُّهَا الثَّقَلَانِ ﴿31﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (32) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿32﴾
اى گروه جنیان و انسیان اگر مىتوانید از کرانههاى آسمانها و زمین به بیرون رخنه کنید پس رخنه کنید [ولى] جز با [به دست آوردن] تسلطى رخنه نمىکنید (33) یَا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَالْإِنسِ إِنِ اسْتَطَعْتُمْ أَن تَنفُذُوا مِنْ أَقْطَارِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ فَانفُذُوا لَا تَنفُذُونَ إِلَّا بِسُلْطَانٍ ﴿33﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (34) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿34﴾
بر سر شما شرارههایى از [نوع] تفته آهن و مس فرو فرستاده خواهد شد و [از کسى] یارى نتوانید طلبید (35) یُرْسَلُ عَلَیْکُمَا شُوَاظٌ مِّن نَّارٍ وَنُحَاسٌ فَلَا تَنتَصِرَانِ ﴿35﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (36) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿36﴾
پس آنگاه که آسمان از هم شکافد و چون چرم گلگون گردد (37) فَإِذَا انشَقَّتِ السَّمَاء فَکَانَتْ وَرْدَةً کَالدِّهَانِ ﴿37﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (38) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿38﴾
در آن روز هیچ انس و جنى از گناهش پرسیده نشود (39) فَیَوْمَئِذٍ لَّا یُسْأَلُ عَن ذَنبِهِ إِنسٌ وَلَا جَانٌّ ﴿39﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (40) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿40﴾
تبهکاران از سیمایشان شناخته مىشوند و از پیشانى و پایشان بگیرند (41) یُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِیمَاهُمْ فَیُؤْخَذُ بِالنَّوَاصِی وَالْأَقْدَامِ ﴿41﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (42) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿42﴾
این است همان جهنمى که تبهکاران آن را دروغ مىخواندند (43) هَذِهِ جَهَنَّمُ الَّتِی یُکَذِّبُ بِهَا الْمُجْرِمُونَ ﴿43﴾
میان [آتش] و میان آب جوشان سرگردان باشند (44) یَطُوفُونَ بَیْنَهَا وَبَیْنَ حَمِیمٍ آنٍ ﴿44﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (45) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿45﴾
و هر کس را که از مقام پروردگارش بترسد دو باغ است (46) وَلِمَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ جَنَّتَانِ ﴿46﴾
پس کدامیک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (47) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿47﴾
که داراى شاخسارانند (48) ذَوَاتَا أَفْنَانٍ ﴿48﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (49) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿49﴾
در آن دو [باغ] دو چشمه روان است (50) فِیهِمَا عَیْنَانِ تَجْرِیَانِ ﴿50﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (51) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿51﴾
در آن دو [باغ] از هر میوهاى دو گونه است (52) فِیهِمَا مِن کُلِّ فَاکِهَةٍ زَوْجَانِ ﴿52﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (53) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿53﴾
بر بسترهایى که آستر آنها از ابریشم درشتبافت است تکیه آنند و چیدن میوه [از] آن دو باغ [به آسانى] در دسترس است (54) مُتَّکِئِینَ عَلَى فُرُشٍ بَطَائِنُهَا مِنْ إِسْتَبْرَقٍ وَجَنَى الْجَنَّتَیْنِ دَانٍ ﴿54﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (55) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿55﴾
در آن [باغها دلبرانى] فروهشتهنگاهند که دست هیچ انس و جنى پیش از ایشان به آنها نرسیده است (56) فِیهِنَّ قَاصِرَاتُ الطَّرْفِ لَمْ یَطْمِثْهُنَّ إِنسٌ قَبْلَهُمْ وَلَا جَانٌّ ﴿56﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (57) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿57﴾
گویى که آنها یاقوت و مرجانند (58) کَأَنَّهُنَّ الْیَاقُوتُ وَالْمَرْجَانُ ﴿58﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (59) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿59﴾
مگر پاداش احسان جز احسان است (60) هَلْ جَزَاء الْإِحْسَانِ إِلَّا الْإِحْسَانُ ﴿60﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (61) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿61﴾
و غیر از آن دو [باغ] دو باغ [دیگر نیز] هست (62) وَمِن دُونِهِمَا جَنَّتَانِ ﴿62﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (63) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿63﴾
که از [شدت] سبزى سیهگون مىنماید (64) مُدْهَامَّتَانِ ﴿64﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (65) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿65﴾
در آن دو [باغ] دو چشمه همواره جوشان است (66) فِیهِمَا عَیْنَانِ نَضَّاخَتَانِ ﴿66﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (67) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿67﴾
در آن دو میوه و خرما و انار است (68) فِیهِمَا فَاکِهَةٌ وَنَخْلٌ وَرُمَّانٌ ﴿68﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (69) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿69﴾
در آنجا [زنانى] نکوخوى و نکورویند (70) فِیهِنَّ خَیْرَاتٌ حِسَانٌ ﴿70﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (71) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿71﴾
حورانى پردهنشین در [دل] خیمهها (72) حُورٌ مَّقْصُورَاتٌ فِی الْخِیَامِ ﴿72﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (73) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿73﴾
دست هیچ انس و جنى پیش از ایشان به آنها نرسیده است (74) لَمْ یَطْمِثْهُنَّ إِنسٌ قَبْلَهُمْ وَلَا جَانٌّ ﴿74﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (75) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿75﴾
بر بالش سبز و فرش نیکو تکیه زدهاند (76) مُتَّکِئِینَ عَلَى رَفْرَفٍ خُضْرٍ وَعَبْقَرِیٍّ حِسَانٍ ﴿76﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (77) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿77﴾
خجسته باد نام پروردگار شکوهمند و بزرگوارت (78) تَبَارَکَ اسْمُ رَبِّکَ ذِی الْجَلَالِ وَالْإِکْرَامِ ﴿78﴾
به نام خداوند رحمتگر مهربان بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
آن واقعه چون وقوع یابد (1) إِذَا وَقَعَتِ الْوَاقِعَةُ ﴿1﴾
[که] در وقوع آن دروغى نیست (2) لَیْسَ لِوَقْعَتِهَا کَاذِبَةٌ ﴿2﴾
پستکننده [و] بالابرنده است (3) خَافِضَةٌ رَّافِعَةٌ ﴿3﴾
چون زمین با تکان [سختى] لرزانده شود (4) إِذَا رُجَّتِ الْأَرْضُ رَجًّا ﴿4﴾
و کوهها [جمله] ریزه ریزه شوند (5) وَبُسَّتِ الْجِبَالُ بَسًّا ﴿5﴾
و غبارى پراکنده گردند (6) فَکَانَتْ هَبَاء مُّنبَثًّا ﴿6﴾
و شما سه دسته شوید (7) وَکُنتُمْ أَزْوَاجًا ثَلَاثَةً ﴿7﴾
یاران دست راست کدامند یاران دست راست (8) فَأَصْحَابُ الْمَیْمَنَةِ مَا أَصْحَابُ الْمَیْمَنَةِ ﴿8﴾
و یاران چپ کدامند یاران چپ (9) وَأَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ مَا أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ ﴿9﴾
و سبقتگیرندگان مقدمند (10) وَالسَّابِقُونَ السَّابِقُونَ ﴿10﴾
آنانند همان مقربان [خدا] (11) أُوْلَئِکَ الْمُقَرَّبُونَ ﴿11﴾
در باغستانهاى پر نعمت (12) فِی جَنَّاتِ النَّعِیمِ ﴿12﴾
گروهى از پیشینیان (13) ثُلَّةٌ مِّنَ الْأَوَّلِینَ ﴿13﴾
و اندکى از متاخران (14) وَقَلِیلٌ مِّنَ الْآخِرِینَ ﴿14﴾
بر تختهایى جواهرنشان (15) عَلَى سُرُرٍ مَّوْضُونَةٍ ﴿15﴾
که روبروى هم بر آنها تکیه دادهاند (16) مُتَّکِئِینَ عَلَیْهَا مُتَقَابِلِینَ ﴿16﴾
بر گردشان پسرانى جاودان [به خدمت] مىگردند (17) یَطُوفُ عَلَیْهِمْ وِلْدَانٌ مُّخَلَّدُونَ ﴿17﴾
با جامها و آبریزها و پیاله[ها]یى از باده ناب روان (18) بِأَکْوَابٍ وَأَبَارِیقَ وَکَأْسٍ مِّن مَّعِینٍ ﴿18﴾
[که] نه از آن دردسر گیرند و نه بىخرد گردند (19) لَا یُصَدَّعُونَ عَنْهَا وَلَا یُنزِفُونَ ﴿19﴾
و میوه از هر چه اختیار کنند (20) وَفَاکِهَةٍ مِّمَّا یَتَخَیَّرُونَ ﴿20﴾
و از گوشت پرنده هر چه بخواهند (21) وَلَحْمِ طَیْرٍ مِّمَّا یَشْتَهُونَ ﴿21﴾
و حوران چشمدرشت (22) وَحُورٌ عِینٌ ﴿22﴾
مثل لؤلؤ نهان میان صدف (23) کَأَمْثَالِ اللُّؤْلُؤِ الْمَکْنُونِ ﴿23﴾
[اینها] پاداشى است براى آنچه مىکردند (24) جَزَاء بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿24﴾
در آنجا نه بیهودهاى مىشنوند و نه [سخنى] گناهآلود (25) لَا یَسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوًا وَلَا تَأْثِیمًا ﴿25﴾
سخنى جز سلام و درود نیست (26) إِلَّا قِیلًا سَلَامًا سَلَامًا ﴿26﴾
و یاران راستیاران راست کدامند (27) وَأَصْحَابُ الْیَمِینِ مَا أَصْحَابُ الْیَمِینِ ﴿27﴾
در [زیر] درختان کنار بىخار (28) فِی سِدْرٍ مَّخْضُودٍ ﴿28﴾
و درختهاى موز که میوهاش خوشه خوشه روى هم چیده است (29) وَطَلْحٍ مَّنضُودٍ ﴿29﴾
و سایهاى پایدار (30) وَظِلٍّ مَّمْدُودٍ ﴿30﴾
و آبى ریزان (31) وَمَاء مَّسْکُوبٍ ﴿31﴾
و میوهاى فراوان (32) وَفَاکِهَةٍ کَثِیرَةٍ ﴿32﴾
نه بریده و نه ممنوع (33) لَّا مَقْطُوعَةٍ وَلَا مَمْنُوعَةٍ ﴿33﴾
و همخوابگانى بالا بلند (34) وَفُرُشٍ مَّرْفُوعَةٍ ﴿34﴾
ما آنان را پدید آوردهایم پدید آوردنى (35) إِنَّا أَنشَأْنَاهُنَّ إِنشَاء ﴿35﴾
و ایشان را دوشیزه گردانیدهایم (36) فَجَعَلْنَاهُنَّ أَبْکَارًا ﴿36﴾
شوى دوست همسال (37) عُرُبًا أَتْرَابًا ﴿37﴾
براى یاران راست (38) لِّأَصْحَابِ الْیَمِینِ ﴿38﴾
که گروهى از پیشینیانند (39) ثُلَّةٌ مِّنَ الْأَوَّلِینَ ﴿39﴾
و گروهى از متاخران (40) وَثُلَّةٌ مِّنَ الْآخِرِینَ ﴿40﴾
و یاران چپ کدامند یاران چپ (41) وَأَصْحَابُ الشِّمَالِ مَا أَصْحَابُ الشِّمَالِ ﴿41﴾
در [میان] باد گرم و آب داغ (42) فِی سَمُومٍ وَحَمِیمٍ ﴿42﴾
و سایهاى از دود تار (43) وَظِلٍّ مِّن یَحْمُومٍ ﴿43﴾
نه خنک و نه خوش (44) لَّا بَارِدٍ وَلَا کَرِیمٍ ﴿44﴾
اینان بودند که پیش از این ناز پروردگان بودند (45) إِنَّهُمْ کَانُوا قَبْلَ ذَلِکَ مُتْرَفِینَ ﴿45﴾
و بر گناه بزرگ پافشارى مىکردند (46) وَکَانُوا یُصِرُّونَ عَلَى الْحِنثِ الْعَظِیمِ ﴿46﴾
و مىگفتند آیا چون مردیم و خاک واستخوان شدیم واقعا [باز] زنده مىگردیم (47) وَکَانُوا یَقُولُونَ أَئِذَا مِتْنَا وَکُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَئِنَّا لَمَبْعُوثُونَ ﴿47﴾
یا پدران گذشته ما [نیز] (48) أَوَ آبَاؤُنَا الْأَوَّلُونَ ﴿48﴾
بگو در حقیقت اولین و آخرین (49) قُلْ إِنَّ الْأَوَّلِینَ وَالْآخِرِینَ ﴿49﴾
قطعا همه در موعد روزى معلوم گرد آورده شوند (50) لَمَجْمُوعُونَ إِلَى مِیقَاتِ یَوْمٍ مَّعْلُومٍ ﴿50﴾
آنگاه شما اى گمراهان دروغپرداز (51) ثُمَّ إِنَّکُمْ أَیُّهَا الضَّالُّونَ الْمُکَذِّبُونَ ﴿51﴾
قطعا از درختى که از زقوم استخواهید خورد (52) لَآکِلُونَ مِن شَجَرٍ مِّن زَقُّومٍ ﴿52﴾
و از آن شکمهایتان را خواهید آکند (53) فَمَالِؤُونَ مِنْهَا الْبُطُونَ ﴿53﴾
و روى آن از آب جوش مىنوشید (54) فَشَارِبُونَ عَلَیْهِ مِنَ الْحَمِیمِ ﴿54﴾
[مانند] نوشیدن اشتران تشنه (55) فَشَارِبُونَ شُرْبَ الْهِیمِ ﴿55﴾
این است پذیرایى آنان در روز جزا (56) هَذَا نُزُلُهُمْ یَوْمَ الدِّینِ ﴿56﴾
ماییم که شما را آفریدهایم پس چرا تصدیق نمىکنید (57) نَحْنُ خَلَقْنَاکُمْ فَلَوْلَا تُصَدِّقُونَ ﴿57﴾
آیا آنچه را [که به صورت نطفه] فرو مىریزید دیدهاید (58) أَفَرَأَیْتُم مَّا تُمْنُونَ ﴿58﴾
آیا شما آن را خلق مىکنید یا ما آفرینندهایم (59) أَأَنتُمْ تَخْلُقُونَهُ أَمْ نَحْنُ الْخَالِقُونَ ﴿59﴾
ماییم که میان شما مرگ را مقدر کردهایم و بر ما سبقت نتوانید جست (60) نَحْنُ قَدَّرْنَا بَیْنَکُمُ الْمَوْتَ وَمَا نَحْنُ بِمَسْبُوقِینَ ﴿60﴾
[و مىتوانیم] امثال شما را به جاى شما قرار دهیم و شما را [به صورت] آنچه نمىدانید پدیدار گردانیم (61) عَلَى أَن نُّبَدِّلَ أَمْثَالَکُمْ وَنُنشِئَکُمْ فِی مَا لَا تَعْلَمُونَ ﴿61﴾
و قطعا پدیدار شدن نخستین خود را شناختید پس چرا سر عبرت گرفتن ندارید (62) وَلَقَدْ عَلِمْتُمُ النَّشْأَةَ الْأُولَى فَلَوْلَا تَذکَّرُونَ ﴿62﴾
آیا آنچه را کشت مىکنید ملاحظه کردهاید (63) أَفَرَأَیْتُم مَّا تَحْرُثُونَ ﴿63﴾
آیا شما آن را [بىیارى ما] زراعت مىکنید یا ماییم که زراعت مىکنیم (64) أَأَنتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّارِعُونَ ﴿64﴾
اگر بخواهیم قطعا خاشاکش مىگردانیم پس در افسوس [و تعجب] مىافتید (65) لَوْ نَشَاء لَجَعَلْنَاهُ حُطَامًا فَظَلْتُمْ تَفَکَّهُونَ ﴿65﴾
[و مىگویید] واقعا ما زیان زدهایم (66) إِنَّا لَمُغْرَمُونَ ﴿66﴾
بلکه ما محروم شدگانیم (67) بَلْ نَحْنُ مَحْرُومُونَ ﴿67﴾
آیا آبى را که مىنوشید دیدهاید (68) أَفَرَأَیْتُمُ الْمَاء الَّذِی تَشْرَبُونَ ﴿68﴾
آیا شما آن را از [دل] ابر سپید فرود آوردهاید یا ما فرودآورندهایم (69) أَأَنتُمْ أَنزَلْتُمُوهُ مِنَ الْمُزْنِ أَمْ نَحْنُ الْمُنزِلُونَ ﴿69﴾
اگر بخواهیم آن را تلخ مىگردانیم پس چرا سپاس نمىدارید (70) لَوْ نَشَاء جَعَلْنَاهُ أُجَاجًا فَلَوْلَا تَشْکُرُونَ ﴿70﴾
آیا آن آتشى را که برمىافروزید ملاحظه کردهاید (71) أَفَرَأَیْتُمُ النَّارَ الَّتِی تُورُونَ ﴿71﴾
آیا شما [چوب] درخت آن را پدیدار کردهاید یا ما پدیدآورندهایم (72) أَأَنتُمْ أَنشَأْتُمْ شَجَرَتَهَا أَمْ نَحْنُ الْمُنشِؤُونَ ﴿72﴾
ما آن را [مایه] عبرت و [وسیله] استفاده براى بیابانگردان قرار دادهایم (73) نَحْنُ جَعَلْنَاهَا تَذْکِرَةً وَمَتَاعًا لِّلْمُقْوِینَ ﴿73﴾
پس به نام پروردگار بزرگت تسبیح گوى (74) فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّکَ الْعَظِیمِ ﴿74﴾
نه [چنین است که مىپندارید] سوگند به جایگاههاى [ویژه و فواصل معین] ستارگان (75) فَلَا أُقْسِمُ بِمَوَاقِعِ النُّجُومِ ﴿75﴾
اگر بدانید آن سوگندى سخت بزرگ است (76) وَإِنَّهُ لَقَسَمٌ لَّوْ تَعْلَمُونَ عَظِیمٌ ﴿76﴾
که این [پیام] قطعا قرآنى است ارجمند (77) إِنَّهُ لَقُرْآنٌ کَرِیمٌ ﴿77﴾
در کتابى نهفته (78) فِی کِتَابٍ مَّکْنُونٍ ﴿78﴾
که جز پاکشدگان بر آن دست ندارند (79) لَّا یَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ ﴿79﴾
وحیى است از جانب پروردگار جهانیان (80) تَنزِیلٌ مِّن رَّبِّ الْعَالَمِینَ ﴿80﴾
آیا شما این سخن را سبک [و سست] مىگیرید (81) أَفَبِهَذَا الْحَدِیثِ أَنتُم مُّدْهِنُونَ ﴿81﴾
و تنها نصیب خود را در تکذیب [آن] قرار مىدهید (82) وَتَجْعَلُونَ رِزْقَکُمْ أَنَّکُمْ تُکَذِّبُونَ ﴿82﴾
پس چرا آنگاه که [جان شما] به گلو مىرسد (83) فَلَوْلَا إِذَا بَلَغَتِ الْحُلْقُومَ ﴿83﴾
و در آن هنگام خود نظاره گرید (84) وَأَنتُمْ حِینَئِذٍ تَنظُرُونَ ﴿84﴾
و ما به آن [محتضر] از شما نزدیکتریم ولى نمىبینید (85) وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنکُمْ وَلَکِن لَّا تُبْصِرُونَ ﴿85﴾
پس چرا اگر شما بىجزا مىمانید [و حساب و کتابى در کار نیست] (86) فَلَوْلَا إِن کُنتُمْ غَیْرَ مَدِینِینَ ﴿86﴾
اگر راست مىگویید [روح] را برنمىگردانید (87) تَرْجِعُونَهَا إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿87﴾
و اما اگر [او] از مقربان باشد (88) فَأَمَّا إِن کَانَ مِنَ الْمُقَرَّبِینَ ﴿88﴾
[در] آسایش و راحت و بهشت پر نعمت [خواهد بود] (89) فَرَوْحٌ وَرَیْحَانٌ وَجَنَّةُ نَعِیمٍ ﴿89﴾
و اما اگر از یاران راست باشد (90) وَأَمَّا إِن کَانَ مِنَ أَصْحَابِ الْیَمِینِ ﴿90﴾
از یاران راست بر تو سلام باد (91) فَسَلَامٌ لَّکَ مِنْ أَصْحَابِ الْیَمِینِ ﴿91﴾
و اما اگر از دروغزنان گمراه است (92) وَأَمَّا إِن کَانَ مِنَ الْمُکَذِّبِینَ الضَّالِّینَ ﴿92﴾
پس با آبى جوشان پذیرایى خواهد شد (93) فَنُزُلٌ مِّنْ حَمِیمٍ ﴿93﴾
و [فرجامش] درافتادن به جهنم است (94) وَتَصْلِیَةُ جَحِیمٍ ﴿94﴾
این است همان حقیقت راست [و] یقین (95) إِنَّ هَذَا لَهُوَ حَقُّ الْیَقِینِ ﴿95﴾
پس به نام پروردگار بزرگ خود تسبیح گوى (96) فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّکَ الْعَظِیمِ ﴿96﴾
سوره 57: الحدید
به نام خداوند رحمتگر مهربان بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
آنچه در آسمانها و زمین استخدا را به پاکى مىستایند و اوست ارجمند حکیم (1) سَبَّحَ لِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَهُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿1﴾
فرمانروایى آسمانها و زمین از آن اوست زنده مىکند و مىمیراند و او بر هر چیزى تواناست (2) لَهُ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ یُحْیِی وَیُمِیتُ وَهُوَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿2﴾
اوست اول و آخر و ظاهر و باطن و او به هر چیزى داناست (3) هُوَ الْأَوَّلُ وَالْآخِرُ وَالظَّاهِرُ وَالْبَاطِنُ وَهُوَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ ﴿3﴾
اوست آن کس که آسمانها و زمین را در شش هنگام آفرید آنگاه بر عرش استیلا یافت آنچه در زمین درآید و آنچه از آن برآید و آنچه در آن بالارود [همه را] مىداند و هر کجا باشید او با شماست و خدا به هر چه مىکنید بیناست (4) هُوَ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ فِی سِتَّةِ أَیَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ یَعْلَمُ مَا یَلِجُ فِی الْأَرْضِ وَمَا یَخْرُجُ مِنْهَا وَمَا یَنزِلُ مِنَ السَّمَاء وَمَا یَعْرُجُ فِیهَا وَهُوَ مَعَکُمْ أَیْنَ مَا کُنتُمْ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ ﴿4﴾
فرمانروایى [مطلق] آسمانها و زمین از آن اوست و [جمله] کارها به سوى خدا بازگردانیده مىشود (5) لَهُ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَإِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الأمُورُ ﴿5﴾
شب را در روز درمىآورد و روز را [نیز] در شب درمىآورد و او به راز دلها داناست (6) یُولِجُ اللَّیْلَ فِی النَّهَارِ وَیُولِجُ النَّهَارَ فِی اللَّیْلِ وَهُوَ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ ﴿6﴾
به خدا و پیامبر او ایمان آورید و از آنچه شما را در [استفاده از] آن جانشین [دیگران] کرده انفاق کنید پس کسانى از شما که ایمان آورده و انفاق کرده باشند پاداش بزرگى خواهند داشت (7) آمِنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَأَنفِقُوا مِمَّا جَعَلَکُم مُّسْتَخْلَفِینَ فِیهِ فَالَّذِینَ آمَنُوا مِنکُمْ وَأَنفَقُوا لَهُمْ أَجْرٌ کَبِیرٌ ﴿7﴾
و شما را چه شده که به خدا ایمان نمىآورید و [حال آنکه] پیامبر [خدا] شما را دعوت مىکند تا به پروردگارتان ایمان آورید و اگر مؤمن باشید بىشک [خدا] از شما پیمان گرفته است (8) وَمَا لَکُمْ لَا تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالرَّسُولُ یَدْعُوکُمْ لِتُؤْمِنُوا بِرَبِّکُمْ وَقَدْ أَخَذَ مِیثَاقَکُمْ إِن کُنتُم مُّؤْمِنِینَ ﴿8﴾
او همان کسى است که بر بنده خود آیات روشنى فرو مىفرستد تا شما را از تاریکیها به سوى نور بیرون کشاند و در حقیقتخدا [نسبت] به شما سخت رئوف و مهربان است (9) هُوَ الَّذِی یُنَزِّلُ عَلَى عَبْدِهِ آیَاتٍ بَیِّنَاتٍ لِیُخْرِجَکُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَإِنَّ اللَّهَ بِکُمْ لَرَؤُوفٌ رَّحِیمٌ ﴿9﴾
و شما را چه شده که در راه خدا انفاق نمىکنید و [حال آنکه] میراث آسمانها و زمین به خدا تعلق دارد کسانى از شما که پیش از فتح [مکه] انفاق و جهاد کردهاند [با دیگران] یکسان نیستند آنان از [حیث] درجه بزرگتر از کسانىاند که بعدا به انفاق و جهاد پرداختهاند و خداوند به هر کدام وعده نیکو داده است و خدا به آنچه مىکنید آگاه است (10) وَمَا لَکُمْ أَلَّا تُنفِقُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَلِلَّهِ مِیرَاثُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ لَا یَسْتَوِی مِنکُم مَّنْ أَنفَقَ مِن قَبْلِ الْفَتْحِ وَقَاتَلَ أُوْلَئِکَ أَعْظَمُ دَرَجَةً مِّنَ الَّذِینَ أَنفَقُوا مِن بَعْدُ وَقَاتَلُوا وَکُلًّا وَعَدَ اللَّهُ الْحُسْنَى وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرٌ ﴿10﴾
کیست آن کس که به خدا وامى نیکو دهد تا [نتیجهاش را] براى وى دوچندان گرداند و او را پاداشى خوش باشد (11) مَن ذَا الَّذِی یُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا فَیُضَاعِفَهُ لَهُ وَلَهُ أَجْرٌ کَرِیمٌ ﴿11﴾
آن روز که مردان و زنان مؤمن را مىبینى که نورشان پیشاپیششان و به جانب راستشان دوان است [به آنان گویند] امروز شما را مژده باد به باغهایى که از زیر [درختان] آن نهرها روان است در آنها جاودانید این است همان کامیابى بزرگ (12) یَوْمَ تَرَى الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ یَسْعَى نُورُهُم بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَبِأَیْمَانِهِم بُشْرَاکُمُ الْیَوْمَ جَنَّاتٌ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا ذَلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ ﴿12﴾
آن روز مردان و زنان منافق به کسانى که ایمان آوردهاند مىگویند ما را مهلت دهید تا از نورتان [اندکى] برگیریم گفته مىشود بازپس برگردید و نورى درخواست کنید آنگاه میان آنها دیوارى زده مىشود که آن را دروازهاى است باطنش رحمت است و ظاهرش روى به عذاب دارد (13) یَوْمَ یَقُولُ الْمُنَافِقُونَ وَالْمُنَافِقَاتُ لِلَّذِینَ آمَنُوا انظُرُونَا نَقْتَبِسْ مِن نُّورِکُمْ قِیلَ ارْجِعُوا وَرَاءکُمْ فَالْتَمِسُوا نُورًا فَضُرِبَ بَیْنَهُم بِسُورٍ لَّهُ بَابٌ بَاطِنُهُ فِیهِ الرَّحْمَةُ وَظَاهِرُهُ مِن قِبَلِهِ الْعَذَابُ ﴿13﴾
[دو رویان] آنان را ندا درمىدهند آیا ما با شما نبودیم مىگویند چرا ولى شما خودتان را در بلا افکندید و امروز و فردا کردید و تردید آوردید و آرزوها شما را غره کرد تا فرمان خدا آمد و [شیطان] مغرورکننده شما را در باره خدا بفریفت (14) یُنَادُونَهُمْ أَلَمْ نَکُن مَّعَکُمْ قَالُوا بَلَى وَلَکِنَّکُمْ فَتَنتُمْ أَنفُسَکُمْ وَتَرَبَّصْتُمْ وَارْتَبْتُمْ وَغَرَّتْکُمُ الْأَمَانِیُّ حَتَّى جَاء أَمْرُ اللَّهِ وَغَرَّکُم بِاللَّهِ الْغَرُورُ ﴿14﴾
پس امروز نه از شما و نه از کسانى که کافر شدهاند عوضى پذیرفته نمىشود جایگاهتان آتش است آن سزاوار شماست و چه بد سرانجامى است (15) فَالْیَوْمَ لَا یُؤْخَذُ مِنکُمْ فِدْیَةٌ وَلَا مِنَ الَّذِینَ کَفَرُوا مَأْوَاکُمُ النَّارُ هِیَ مَوْلَاکُمْ وَبِئْسَ الْمَصِیرُ ﴿15﴾
آیا براى کسانى که ایمان آوردهاند هنگام آن نرسیده که دلهایشان به یاد خدا و آن حقیقتى که نازل شده نرم [و فروتن] گردد و مانند کسانى نباشند که از پیش بدانها کتاب داده شد و [عمر و] انتظار بر آنان به درازا کشید و دلهایشان سخت گردید و بسیارى از آنها فاسق بودند (16) أَلَمْ یَأْنِ لِلَّذِینَ آمَنُوا أَن تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِکْرِ اللَّهِ وَمَا نَزَلَ مِنَ الْحَقِّ وَلَا یَکُونُوا کَالَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ مِن قَبْلُ فَطَالَ عَلَیْهِمُ الْأَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَکَثِیرٌ مِّنْهُمْ فَاسِقُونَ ﴿16﴾
بدانید که خدا زمین را پس از مرگش زنده مىگرداند به راستى آیات [خود] را براى شما روشن گردانیدهایم باشد که بیندیشید (17) اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ یُحْیِی الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا قَدْ بَیَّنَّا لَکُمُ الْآیَاتِ لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ ﴿17﴾
در حقیقت مردان و زنان صدقهدهنده و [آنان که] به خدا وامى نیکو دادهاند ایشان را [پاداش] دو چندان گردد و اجرى نیکو خواهند داشت (18) إِنَّ الْمُصَّدِّقِینَ وَالْمُصَّدِّقَاتِ وَأَقْرَضُوا اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا یُضَاعَفُ لَهُمْ وَلَهُمْ أَجْرٌ کَرِیمٌ ﴿18﴾
و کسانى که به خدا و پیامبران وى ایمان آوردهاند آنان همان راستینانند و پیش پروردگارشان گواه خواهند بود [و] ایشان راست اجر و نورشان و کسانى که کفر ورزیده و آیات ما را تکذیب کردهاند آنان همدمان آتشند (19) وَالَّذِینَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ أُوْلَئِکَ هُمُ الصِّدِّیقُونَ وَالشُّهَدَاء عِندَ رَبِّهِمْ لَهُمْ أَجْرُهُمْ وَنُورُهُمْ وَالَّذِینَ کَفَرُوا وَکَذَّبُوا بِآیَاتِنَا أُوْلَئِکَ أَصْحَابُ الْجَحِیمِ ﴿19﴾
بدانید که زندگى دنیا در حقیقت بازى و سرگرمى و آرایش و فخرفروشى شما به یکدیگر و فزونجویى در اموال و فرزندان است [مث ل آنها] چون مث ل بارانى است که کشاورزان را رستنى آن [باران] به شگفتى اندازد سپس [آن کشت] خشک شود و آن را زرد بینى آنگاه خاشاک شود و در آخرت [دنیا پرستان را] عذابى سخت است و [مؤمنان را] از جانب خدا آمرزش و خشنودى است و زندگانى دنیا جز کالاى فریبنده نیست (20) اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَزِینَةٌ وَتَفَاخُرٌ بَیْنَکُمْ وَتَکَاثُرٌ فِی الْأَمْوَالِ وَالْأَوْلَادِ کَمَثَلِ غَیْثٍ أَعْجَبَ الْکُفَّارَ نَبَاتُهُ ثُمَّ یَهِیجُ فَتَرَاهُ مُصْفَرًّا ثُمَّ یَکُونُ حُطَامًا وَفِی الْآخِرَةِ عَذَابٌ شَدِیدٌ وَمَغْفِرَةٌ مِّنَ اللَّهِ وَرِضْوَانٌ وَمَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا إِلَّا مَتَاعُ الْغُرُورِ ﴿20﴾
[براى رسیدن] به آمرزشى از پروردگارتان و بهشتى که پهنایش چون پهناى آسمان و زمین است [و] براى کسانى آماده شده که به خدا و پیامبرانش ایمان آوردهاند بر یکدیگر سبقت جویید این فضل خداست که به هر کس بخواهد آن را مىدهد و خداوند را فزونبخشى بزرگ است (21) سَابِقُوا إِلَى مَغْفِرَةٍ مِّن رَّبِّکُمْ وَجَنَّةٍ عَرْضُهَا کَعَرْضِ السَّمَاء وَالْأَرْضِ أُعِدَّتْ لِلَّذِینَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ ذَلِکَ فَضْلُ اللَّهِ یُؤْتِیهِ مَن یَشَاءُ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ ﴿21﴾
هیچ مصیبتى نه در زمین و نه در نفسهاى شما [= به شما] نرسد مگر آنکه پیش از آنکه آن را پدید آوریم در کتابى است این [کار] بر خدا آسان است (22) مَا أَصَابَ مِن مُّصِیبَةٍ فِی الْأَرْضِ وَلَا فِی أَنفُسِکُمْ إِلَّا فِی کِتَابٍ مِّن قَبْلِ أَن نَّبْرَأَهَا إِنَّ ذَلِکَ عَلَى اللَّهِ یَسِیرٌ ﴿22﴾
تا بر آنچه از دستشما رفته اندوهگین نشوید و به [سبب] آنچه به شما داده استشادمانى نکنید و خدا هیچ خودپسند فخرفروشى را دوست ندارد (23) لِکَیْلَا تَأْسَوْا عَلَى مَا فَاتَکُمْ وَلَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاکُمْ وَاللَّهُ لَا یُحِبُّ کُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ ﴿23﴾
همانان که بخل مىورزند و مردم را به بخل ورزیدن وامىدارند و هر که روى گرداند قطعا خدا بىنیاز ستوده است (24) الَّذِینَ یَبْخَلُونَ وَیَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبُخْلِ وَمَن یَتَوَلَّ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ ﴿24﴾
به راستى [ما] پیامبران خود را با دلایل آشکار روانه کردیم و با آنها کتاب و ترازو را فرود آوردیم تا مردم به انصاف برخیزند و آهن را که در آن براى مردم خطرى سخت و سودهایى است پدید آوردیم تا خدا معلوم بدارد چه کسى در نهان او و پیامبرانش را یارى مىکند آرى خدا نیرومند شکست ناپذیر است (25) لَقَدْ أَرْسَلْنَا رُسُلَنَا بِالْبَیِّنَاتِ وَأَنزَلْنَا مَعَهُمُ الْکِتَابَ وَالْمِیزَانَ لِیَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ وَأَنزَلْنَا الْحَدِیدَ فِیهِ بَأْسٌ شَدِیدٌ وَمَنَافِعُ لِلنَّاسِ وَلِیَعْلَمَ اللَّهُ مَن یَنصُرُهُ وَرُسُلَهُ بِالْغَیْبِ إِنَّ اللَّهَ قَوِیٌّ عَزِیزٌ ﴿25﴾
و در حقیقت نوح و ابراهیم را فرستادیم و در میان فرزندان آن دو نبوت و کتاب را قرار دادیم از آنها [برخى] راهیاب [شد]ند و[لى] بسیارى از آنان بدکار بودند (26) وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا نُوحًا وَإِبْرَاهِیمَ وَجَعَلْنَا فِی ذُرِّیَّتِهِمَا النُّبُوَّةَ وَالْکِتَابَ فَمِنْهُم مُّهْتَدٍ وَکَثِیرٌ مِّنْهُمْ فَاسِقُونَ ﴿26﴾
آنگاه به دنبال آنان پیامبران خود را پىدرپى آوردیم و عیسى پسر مریم را در پى [آنان] آوردیم و به او انجیل عطا کردیم و در دلهاى کسانى که از او پیروى کردند رافت و رحمت نهادیم و [اما] ترک دنیایى که از پیش خود درآوردند ما آن را بر ایشان مقرر نکردیم مگر براى آنکه کسب خشنودى خدا کنند با این حال آن را چنانکه حق رعایت آن بود منظور نداشتند پس پاداش کسانى از ایشان را که ایمان آورده بودند بدانها دادیم و[لى] بسیارى از آنان دستخوش انحرافند (27) ثُمَّ قَفَّیْنَا عَلَى آثَارِهِم بِرُسُلِنَا وَقَفَّیْنَا بِعِیسَى ابْنِ مَرْیَمَ وَآتَیْنَاهُ الْإِنجِیلَ وَجَعَلْنَا فِی قُلُوبِ الَّذِینَ اتَّبَعُوهُ رَأْفَةً وَرَحْمَةً وَرَهْبَانِیَّةً ابْتَدَعُوهَا مَا کَتَبْنَاهَا عَلَیْهِمْ إِلَّا ابْتِغَاء رِضْوَانِ اللَّهِ فَمَا رَعَوْهَا حَقَّ رِعَایَتِهَا فَآتَیْنَا الَّذِینَ آمَنُوا مِنْهُمْ أَجْرَهُمْ وَکَثِیرٌ مِّنْهُمْ فَاسِقُونَ ﴿27﴾
اى کسانى که ایمان آوردهاید از خدا پروا دارید و به پیامبر او بگروید تا از رحمتخویش شما را دو بهره عطا کند و براى شما نورى قرار دهد که به [برکت] آن راه سپرید و بر شما ببخشاید و خدا آمرزنده مهربان است (28) یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَآمِنُوا بِرَسُولِهِ یُؤْتِکُمْ کِفْلَیْنِ مِن رَّحْمَتِهِ وَیَجْعَل لَّکُمْ نُورًا تَمْشُونَ بِهِ وَیَغْفِرْ لَکُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَّحِیمٌ ﴿28﴾
تا اهل کتاب بدانند که به هیچ وجه فزونبخشى خدا در [حیطه] قدرت آنان نیست و فضل [و عنایت تنها] در دستخداست به هر کس بخواهد آن را عطا مىکند و خدا داراى کرم بسیار است (29) لِئَلَّا یَعْلَمَ أَهْلُ الْکِتَابِ أَلَّا یَقْدِرُونَ عَلَى شَیْءٍ مِّن فَضْلِ اللَّهِ وَأَنَّ الْفَضْلَ بِیَدِ اللَّهِ یُؤْتِیهِ مَن یَشَاءُ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ ﴿29﴾
سوره 55: الرحمن
به نام خداوند رحمتگر مهربان بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
[خداى] رحمان (1) الرَّحْمَنُ ﴿1﴾
قرآن را یاد داد (2) عَلَّمَ الْقُرْآنَ ﴿2﴾
انسان را آفرید (3) خَلَقَ الْإِنسَانَ ﴿3﴾
به او بیان آموخت (4) عَلَّمَهُ الْبَیَانَ ﴿4﴾
خورشید و ماه بر حسابى [روان]اند (5) الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ بِحُسْبَانٍ ﴿5﴾
و بوته و درخت چهرهسایانند (6) وَالنَّجْمُ وَالشَّجَرُ یَسْجُدَانِ ﴿6﴾
و آسمان را برافراشت و ترازو را گذاشت (7) وَالسَّمَاء رَفَعَهَا وَوَضَعَ الْمِیزَانَ ﴿7﴾
تا مبادا از اندازه درگذرید (8) أَلَّا تَطْغَوْا فِی الْمِیزَانِ ﴿8﴾
و وزن را به انصاف برپا دارید و در سنجش مکاهید (9) وَأَقِیمُوا الْوَزْنَ بِالْقِسْطِ وَلَا تُخْسِرُوا الْمِیزَانَ ﴿9﴾
و زمین را براى مردم نهاد (10) وَالْأَرْضَ وَضَعَهَا لِلْأَنَامِ ﴿10﴾
در آن میوه [ها] و نخلها با خوشههاى غلاف دار (11) فِیهَا فَاکِهَةٌ وَالنَّخْلُ ذَاتُ الْأَکْمَامِ ﴿11﴾
و دانههاى پوستدار و گیاهان خوشبوست (12) وَالْحَبُّ ذُو الْعَصْفِ وَالرَّیْحَانُ ﴿12﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (13) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿13﴾
انسان را از گل خشکیدهاى سفال مانند آفرید (14) خَلَقَ الْإِنسَانَ مِن صَلْصَالٍ کَالْفَخَّارِ ﴿14﴾
و جن را از تشعشعى از آتش خلق کرد (15) وَخَلَقَ الْجَانَّ مِن مَّارِجٍ مِّن نَّارٍ ﴿15﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (16) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿16﴾
پروردگار دو خاور و پروردگار دو باختر (17) رَبُّ الْمَشْرِقَیْنِ وَرَبُّ الْمَغْرِبَیْنِ ﴿17﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (18) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿18﴾
دو دریا را [به گونهاى] روان کرد [که] با هم برخورد کنند (19) مَرَجَ الْبَحْرَیْنِ یَلْتَقِیَانِ ﴿19﴾
میان آن دو حد فاصلى است که به هم تجاوز نمىکنند (20) بَیْنَهُمَا بَرْزَخٌ لَّا یَبْغِیَانِ ﴿20﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (21) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿21﴾
از هر دو [دریا] مروارید و مرجان برآید (22) یَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَالْمَرْجَانُ ﴿22﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (23) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿23﴾
و او راست در دریا سفینههاى بادباندار بلند همچون کوهها (24) وَلَهُ الْجَوَارِ الْمُنشَآتُ فِی الْبَحْرِ کَالْأَعْلَامِ ﴿24﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (25) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿25﴾
هر چه بر [زمین] است فانىشونده است (26) کُلُّ مَنْ عَلَیْهَا فَانٍ ﴿26﴾
و ذات باشکوه و ارجمند پروردگارت باقى خواهد ماند (27) وَیَبْقَى وَجْهُ رَبِّکَ ذُو الْجَلَالِ وَالْإِکْرَامِ ﴿27﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (28) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿28﴾
هر که در آسمانها و زمین است از او درخواست مىکند هر زمان او در کارى است (29) یَسْأَلُهُ مَن فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ کُلَّ یَوْمٍ هُوَ فِی شَأْنٍ ﴿29﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (30) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿30﴾
اى جن و انس زودا که به شما بپردازیم (31) سَنَفْرُغُ لَکُمْ أَیُّهَا الثَّقَلَانِ ﴿31﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (32) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿32﴾
اى گروه جنیان و انسیان اگر مىتوانید از کرانههاى آسمانها و زمین به بیرون رخنه کنید پس رخنه کنید [ولى] جز با [به دست آوردن] تسلطى رخنه نمىکنید (33) یَا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَالْإِنسِ إِنِ اسْتَطَعْتُمْ أَن تَنفُذُوا مِنْ أَقْطَارِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ فَانفُذُوا لَا تَنفُذُونَ إِلَّا بِسُلْطَانٍ ﴿33﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (34) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿34﴾
بر سر شما شرارههایى از [نوع] تفته آهن و مس فرو فرستاده خواهد شد و [از کسى] یارى نتوانید طلبید (35) یُرْسَلُ عَلَیْکُمَا شُوَاظٌ مِّن نَّارٍ وَنُحَاسٌ فَلَا تَنتَصِرَانِ ﴿35﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (36) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿36﴾
پس آنگاه که آسمان از هم شکافد و چون چرم گلگون گردد (37) فَإِذَا انشَقَّتِ السَّمَاء فَکَانَتْ وَرْدَةً کَالدِّهَانِ ﴿37﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (38) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿38﴾
در آن روز هیچ انس و جنى از گناهش پرسیده نشود (39) فَیَوْمَئِذٍ لَّا یُسْأَلُ عَن ذَنبِهِ إِنسٌ وَلَا جَانٌّ ﴿39﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (40) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿40﴾
تبهکاران از سیمایشان شناخته مىشوند و از پیشانى و پایشان بگیرند (41) یُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِیمَاهُمْ فَیُؤْخَذُ بِالنَّوَاصِی وَالْأَقْدَامِ ﴿41﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (42) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿42﴾
این است همان جهنمى که تبهکاران آن را دروغ مىخواندند (43) هَذِهِ جَهَنَّمُ الَّتِی یُکَذِّبُ بِهَا الْمُجْرِمُونَ ﴿43﴾
میان [آتش] و میان آب جوشان سرگردان باشند (44) یَطُوفُونَ بَیْنَهَا وَبَیْنَ حَمِیمٍ آنٍ ﴿44﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (45) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿45﴾
و هر کس را که از مقام پروردگارش بترسد دو باغ است (46) وَلِمَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ جَنَّتَانِ ﴿46﴾
پس کدامیک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (47) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿47﴾
که داراى شاخسارانند (48) ذَوَاتَا أَفْنَانٍ ﴿48﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (49) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿49﴾
در آن دو [باغ] دو چشمه روان است (50) فِیهِمَا عَیْنَانِ تَجْرِیَانِ ﴿50﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (51) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿51﴾
در آن دو [باغ] از هر میوهاى دو گونه است (52) فِیهِمَا مِن کُلِّ فَاکِهَةٍ زَوْجَانِ ﴿52﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (53) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿53﴾
بر بسترهایى که آستر آنها از ابریشم درشتبافت است تکیه آنند و چیدن میوه [از] آن دو باغ [به آسانى] در دسترس است (54) مُتَّکِئِینَ عَلَى فُرُشٍ بَطَائِنُهَا مِنْ إِسْتَبْرَقٍ وَجَنَى الْجَنَّتَیْنِ دَانٍ ﴿54﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (55) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿55﴾
در آن [باغها دلبرانى] فروهشتهنگاهند که دست هیچ انس و جنى پیش از ایشان به آنها نرسیده است (56) فِیهِنَّ قَاصِرَاتُ الطَّرْفِ لَمْ یَطْمِثْهُنَّ إِنسٌ قَبْلَهُمْ وَلَا جَانٌّ ﴿56﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (57) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿57﴾
گویى که آنها یاقوت و مرجانند (58) کَأَنَّهُنَّ الْیَاقُوتُ وَالْمَرْجَانُ ﴿58﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (59) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿59﴾
مگر پاداش احسان جز احسان است (60) هَلْ جَزَاء الْإِحْسَانِ إِلَّا الْإِحْسَانُ ﴿60﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (61) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿61﴾
و غیر از آن دو [باغ] دو باغ [دیگر نیز] هست (62) وَمِن دُونِهِمَا جَنَّتَانِ ﴿62﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (63) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿63﴾
که از [شدت] سبزى سیهگون مىنماید (64) مُدْهَامَّتَانِ ﴿64﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (65) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿65﴾
در آن دو [باغ] دو چشمه همواره جوشان است (66) فِیهِمَا عَیْنَانِ نَضَّاخَتَانِ ﴿66﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (67) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿67﴾
در آن دو میوه و خرما و انار است (68) فِیهِمَا فَاکِهَةٌ وَنَخْلٌ وَرُمَّانٌ ﴿68﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (69) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿69﴾
در آنجا [زنانى] نکوخوى و نکورویند (70) فِیهِنَّ خَیْرَاتٌ حِسَانٌ ﴿70﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (71) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿71﴾
حورانى پردهنشین در [دل] خیمهها (72) حُورٌ مَّقْصُورَاتٌ فِی الْخِیَامِ ﴿72﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (73) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿73﴾
دست هیچ انس و جنى پیش از ایشان به آنها نرسیده است (74) لَمْ یَطْمِثْهُنَّ إِنسٌ قَبْلَهُمْ وَلَا جَانٌّ ﴿74﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (75) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿75﴾
بر بالش سبز و فرش نیکو تکیه زدهاند (76) مُتَّکِئِینَ عَلَى رَفْرَفٍ خُضْرٍ وَعَبْقَرِیٍّ حِسَانٍ ﴿76﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (77) فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿77﴾
خجسته باد نام پروردگار شکوهمند و بزرگوارت (78) تَبَارَکَ اسْمُ رَبِّکَ ذِی الْجَلَالِ وَالْإِکْرَامِ ﴿78﴾
به نام خداوند رحمتگر مهربان بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
آن واقعه چون وقوع یابد (1) إِذَا وَقَعَتِ الْوَاقِعَةُ ﴿1﴾
[که] در وقوع آن دروغى نیست (2) لَیْسَ لِوَقْعَتِهَا کَاذِبَةٌ ﴿2﴾
پستکننده [و] بالابرنده است (3) خَافِضَةٌ رَّافِعَةٌ ﴿3﴾
چون زمین با تکان [سختى] لرزانده شود (4) إِذَا رُجَّتِ الْأَرْضُ رَجًّا ﴿4﴾
و کوهها [جمله] ریزه ریزه شوند (5) وَبُسَّتِ الْجِبَالُ بَسًّا ﴿5﴾
و غبارى پراکنده گردند (6) فَکَانَتْ هَبَاء مُّنبَثًّا ﴿6﴾
و شما سه دسته شوید (7) وَکُنتُمْ أَزْوَاجًا ثَلَاثَةً ﴿7﴾
یاران دست راست کدامند یاران دست راست (8) فَأَصْحَابُ الْمَیْمَنَةِ مَا أَصْحَابُ الْمَیْمَنَةِ ﴿8﴾
و یاران چپ کدامند یاران چپ (9) وَأَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ مَا أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ ﴿9﴾
و سبقتگیرندگان مقدمند (10) وَالسَّابِقُونَ السَّابِقُونَ ﴿10﴾
آنانند همان مقربان [خدا] (11) أُوْلَئِکَ الْمُقَرَّبُونَ ﴿11﴾
در باغستانهاى پر نعمت (12) فِی جَنَّاتِ النَّعِیمِ ﴿12﴾
گروهى از پیشینیان (13) ثُلَّةٌ مِّنَ الْأَوَّلِینَ ﴿13﴾
و اندکى از متاخران (14) وَقَلِیلٌ مِّنَ الْآخِرِینَ ﴿14﴾
بر تختهایى جواهرنشان (15) عَلَى سُرُرٍ مَّوْضُونَةٍ ﴿15﴾
که روبروى هم بر آنها تکیه دادهاند (16) مُتَّکِئِینَ عَلَیْهَا مُتَقَابِلِینَ ﴿16﴾
بر گردشان پسرانى جاودان [به خدمت] مىگردند (17) یَطُوفُ عَلَیْهِمْ وِلْدَانٌ مُّخَلَّدُونَ ﴿17﴾
با جامها و آبریزها و پیاله[ها]یى از باده ناب روان (18) بِأَکْوَابٍ وَأَبَارِیقَ وَکَأْسٍ مِّن مَّعِینٍ ﴿18﴾
[که] نه از آن دردسر گیرند و نه بىخرد گردند (19) لَا یُصَدَّعُونَ عَنْهَا وَلَا یُنزِفُونَ ﴿19﴾
و میوه از هر چه اختیار کنند (20) وَفَاکِهَةٍ مِّمَّا یَتَخَیَّرُونَ ﴿20﴾
و از گوشت پرنده هر چه بخواهند (21) وَلَحْمِ طَیْرٍ مِّمَّا یَشْتَهُونَ ﴿21﴾
و حوران چشمدرشت (22) وَحُورٌ عِینٌ ﴿22﴾
مثل لؤلؤ نهان میان صدف (23) کَأَمْثَالِ اللُّؤْلُؤِ الْمَکْنُونِ ﴿23﴾
[اینها] پاداشى است براى آنچه مىکردند (24) جَزَاء بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿24﴾
در آنجا نه بیهودهاى مىشنوند و نه [سخنى] گناهآلود (25) لَا یَسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوًا وَلَا تَأْثِیمًا ﴿25﴾
سخنى جز سلام و درود نیست (26) إِلَّا قِیلًا سَلَامًا سَلَامًا ﴿26﴾
و یاران راستیاران راست کدامند (27) وَأَصْحَابُ الْیَمِینِ مَا أَصْحَابُ الْیَمِینِ ﴿27﴾
در [زیر] درختان کنار بىخار (28) فِی سِدْرٍ مَّخْضُودٍ ﴿28﴾
و درختهاى موز که میوهاش خوشه خوشه روى هم چیده است (29) وَطَلْحٍ مَّنضُودٍ ﴿29﴾
و سایهاى پایدار (30) وَظِلٍّ مَّمْدُودٍ ﴿30﴾
و آبى ریزان (31) وَمَاء مَّسْکُوبٍ ﴿31﴾
و میوهاى فراوان (32) وَفَاکِهَةٍ کَثِیرَةٍ ﴿32﴾
نه بریده و نه ممنوع (33) لَّا مَقْطُوعَةٍ وَلَا مَمْنُوعَةٍ ﴿33﴾
و همخوابگانى بالا بلند (34) وَفُرُشٍ مَّرْفُوعَةٍ ﴿34﴾
ما آنان را پدید آوردهایم پدید آوردنى (35) إِنَّا أَنشَأْنَاهُنَّ إِنشَاء ﴿35﴾
و ایشان را دوشیزه گردانیدهایم (36) فَجَعَلْنَاهُنَّ أَبْکَارًا ﴿36﴾
شوى دوست همسال (37) عُرُبًا أَتْرَابًا ﴿37﴾
براى یاران راست (38) لِّأَصْحَابِ الْیَمِینِ ﴿38﴾
که گروهى از پیشینیانند (39) ثُلَّةٌ مِّنَ الْأَوَّلِینَ ﴿39﴾
و گروهى از متاخران (40) وَثُلَّةٌ مِّنَ الْآخِرِینَ ﴿40﴾
و یاران چپ کدامند یاران چپ (41) وَأَصْحَابُ الشِّمَالِ مَا أَصْحَابُ الشِّمَالِ ﴿41﴾
در [میان] باد گرم و آب داغ (42) فِی سَمُومٍ وَحَمِیمٍ ﴿42﴾
و سایهاى از دود تار (43) وَظِلٍّ مِّن یَحْمُومٍ ﴿43﴾
نه خنک و نه خوش (44) لَّا بَارِدٍ وَلَا کَرِیمٍ ﴿44﴾
اینان بودند که پیش از این ناز پروردگان بودند (45) إِنَّهُمْ کَانُوا قَبْلَ ذَلِکَ مُتْرَفِینَ ﴿45﴾
و بر گناه بزرگ پافشارى مىکردند (46) وَکَانُوا یُصِرُّونَ عَلَى الْحِنثِ الْعَظِیمِ ﴿46﴾
و مىگفتند آیا چون مردیم و خاک واستخوان شدیم واقعا [باز] زنده مىگردیم (47) وَکَانُوا یَقُولُونَ أَئِذَا مِتْنَا وَکُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَئِنَّا لَمَبْعُوثُونَ ﴿47﴾
یا پدران گذشته ما [نیز] (48) أَوَ آبَاؤُنَا الْأَوَّلُونَ ﴿48﴾
بگو در حقیقت اولین و آخرین (49) قُلْ إِنَّ الْأَوَّلِینَ وَالْآخِرِینَ ﴿49﴾
قطعا همه در موعد روزى معلوم گرد آورده شوند (50) لَمَجْمُوعُونَ إِلَى مِیقَاتِ یَوْمٍ مَّعْلُومٍ ﴿50﴾
آنگاه شما اى گمراهان دروغپرداز (51) ثُمَّ إِنَّکُمْ أَیُّهَا الضَّالُّونَ الْمُکَذِّبُونَ ﴿51﴾
قطعا از درختى که از زقوم استخواهید خورد (52) لَآکِلُونَ مِن شَجَرٍ مِّن زَقُّومٍ ﴿52﴾
و از آن شکمهایتان را خواهید آکند (53) فَمَالِؤُونَ مِنْهَا الْبُطُونَ ﴿53﴾
و روى آن از آب جوش مىنوشید (54) فَشَارِبُونَ عَلَیْهِ مِنَ الْحَمِیمِ ﴿54﴾
[مانند] نوشیدن اشتران تشنه (55) فَشَارِبُونَ شُرْبَ الْهِیمِ ﴿55﴾
این است پذیرایى آنان در روز جزا (56) هَذَا نُزُلُهُمْ یَوْمَ الدِّینِ ﴿56﴾
ماییم که شما را آفریدهایم پس چرا تصدیق نمىکنید (57) نَحْنُ خَلَقْنَاکُمْ فَلَوْلَا تُصَدِّقُونَ ﴿57﴾
آیا آنچه را [که به صورت نطفه] فرو مىریزید دیدهاید (58) أَفَرَأَیْتُم مَّا تُمْنُونَ ﴿58﴾
آیا شما آن را خلق مىکنید یا ما آفرینندهایم (59) أَأَنتُمْ تَخْلُقُونَهُ أَمْ نَحْنُ الْخَالِقُونَ ﴿59﴾
ماییم که میان شما مرگ را مقدر کردهایم و بر ما سبقت نتوانید جست (60) نَحْنُ قَدَّرْنَا بَیْنَکُمُ الْمَوْتَ وَمَا نَحْنُ بِمَسْبُوقِینَ ﴿60﴾
[و مىتوانیم] امثال شما را به جاى شما قرار دهیم و شما را [به صورت] آنچه نمىدانید پدیدار گردانیم (61) عَلَى أَن نُّبَدِّلَ أَمْثَالَکُمْ وَنُنشِئَکُمْ فِی مَا لَا تَعْلَمُونَ ﴿61﴾
و قطعا پدیدار شدن نخستین خود را شناختید پس چرا سر عبرت گرفتن ندارید (62) وَلَقَدْ عَلِمْتُمُ النَّشْأَةَ الْأُولَى فَلَوْلَا تَذکَّرُونَ ﴿62﴾
آیا آنچه را کشت مىکنید ملاحظه کردهاید (63) أَفَرَأَیْتُم مَّا تَحْرُثُونَ ﴿63﴾
آیا شما آن را [بىیارى ما] زراعت مىکنید یا ماییم که زراعت مىکنیم (64) أَأَنتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّارِعُونَ ﴿64﴾
اگر بخواهیم قطعا خاشاکش مىگردانیم پس در افسوس [و تعجب] مىافتید (65) لَوْ نَشَاء لَجَعَلْنَاهُ حُطَامًا فَظَلْتُمْ تَفَکَّهُونَ ﴿65﴾
[و مىگویید] واقعا ما زیان زدهایم (66) إِنَّا لَمُغْرَمُونَ ﴿66﴾
بلکه ما محروم شدگانیم (67) بَلْ نَحْنُ مَحْرُومُونَ ﴿67﴾
آیا آبى را که مىنوشید دیدهاید (68) أَفَرَأَیْتُمُ الْمَاء الَّذِی تَشْرَبُونَ ﴿68﴾
آیا شما آن را از [دل] ابر سپید فرود آوردهاید یا ما فرودآورندهایم (69) أَأَنتُمْ أَنزَلْتُمُوهُ مِنَ الْمُزْنِ أَمْ نَحْنُ الْمُنزِلُونَ ﴿69﴾
اگر بخواهیم آن را تلخ مىگردانیم پس چرا سپاس نمىدارید (70) لَوْ نَشَاء جَعَلْنَاهُ أُجَاجًا فَلَوْلَا تَشْکُرُونَ ﴿70﴾
آیا آن آتشى را که برمىافروزید ملاحظه کردهاید (71) أَفَرَأَیْتُمُ النَّارَ الَّتِی تُورُونَ ﴿71﴾
آیا شما [چوب] درخت آن را پدیدار کردهاید یا ما پدیدآورندهایم (72) أَأَنتُمْ أَنشَأْتُمْ شَجَرَتَهَا أَمْ نَحْنُ الْمُنشِؤُونَ ﴿72﴾
ما آن را [مایه] عبرت و [وسیله] استفاده براى بیابانگردان قرار دادهایم (73) نَحْنُ جَعَلْنَاهَا تَذْکِرَةً وَمَتَاعًا لِّلْمُقْوِینَ ﴿73﴾
پس به نام پروردگار بزرگت تسبیح گوى (74) فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّکَ الْعَظِیمِ ﴿74﴾
نه [چنین است که مىپندارید] سوگند به جایگاههاى [ویژه و فواصل معین] ستارگان (75) فَلَا أُقْسِمُ بِمَوَاقِعِ النُّجُومِ ﴿75﴾
اگر بدانید آن سوگندى سخت بزرگ است (76) وَإِنَّهُ لَقَسَمٌ لَّوْ تَعْلَمُونَ عَظِیمٌ ﴿76﴾
که این [پیام] قطعا قرآنى است ارجمند (77) إِنَّهُ لَقُرْآنٌ کَرِیمٌ ﴿77﴾
در کتابى نهفته (78) فِی کِتَابٍ مَّکْنُونٍ ﴿78﴾
که جز پاکشدگان بر آن دست ندارند (79) لَّا یَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ ﴿79﴾
وحیى است از جانب پروردگار جهانیان (80) تَنزِیلٌ مِّن رَّبِّ الْعَالَمِینَ ﴿80﴾
آیا شما این سخن را سبک [و سست] مىگیرید (81) أَفَبِهَذَا الْحَدِیثِ أَنتُم مُّدْهِنُونَ ﴿81﴾
و تنها نصیب خود را در تکذیب [آن] قرار مىدهید (82) وَتَجْعَلُونَ رِزْقَکُمْ أَنَّکُمْ تُکَذِّبُونَ ﴿82﴾
پس چرا آنگاه که [جان شما] به گلو مىرسد (83) فَلَوْلَا إِذَا بَلَغَتِ الْحُلْقُومَ ﴿83﴾
و در آن هنگام خود نظاره گرید (84) وَأَنتُمْ حِینَئِذٍ تَنظُرُونَ ﴿84﴾
و ما به آن [محتضر] از شما نزدیکتریم ولى نمىبینید (85) وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنکُمْ وَلَکِن لَّا تُبْصِرُونَ ﴿85﴾
پس چرا اگر شما بىجزا مىمانید [و حساب و کتابى در کار نیست] (86) فَلَوْلَا إِن کُنتُمْ غَیْرَ مَدِینِینَ ﴿86﴾
اگر راست مىگویید [روح] را برنمىگردانید (87) تَرْجِعُونَهَا إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿87﴾
و اما اگر [او] از مقربان باشد (88) فَأَمَّا إِن کَانَ مِنَ الْمُقَرَّبِینَ ﴿88﴾
[در] آسایش و راحت و بهشت پر نعمت [خواهد بود] (89) فَرَوْحٌ وَرَیْحَانٌ وَجَنَّةُ نَعِیمٍ ﴿89﴾
و اما اگر از یاران راست باشد (90) وَأَمَّا إِن کَانَ مِنَ أَصْحَابِ الْیَمِینِ ﴿90﴾
از یاران راست بر تو سلام باد (91) فَسَلَامٌ لَّکَ مِنْ أَصْحَابِ الْیَمِینِ ﴿91﴾
و اما اگر از دروغزنان گمراه است (92) وَأَمَّا إِن کَانَ مِنَ الْمُکَذِّبِینَ الضَّالِّینَ ﴿92﴾
پس با آبى جوشان پذیرایى خواهد شد (93) فَنُزُلٌ مِّنْ حَمِیمٍ ﴿93﴾
و [فرجامش] درافتادن به جهنم است (94) وَتَصْلِیَةُ جَحِیمٍ ﴿94﴾
این است همان حقیقت راست [و] یقین (95) إِنَّ هَذَا لَهُوَ حَقُّ الْیَقِینِ ﴿95﴾
پس به نام پروردگار بزرگ خود تسبیح گوى (96) فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّکَ الْعَظِیمِ ﴿96﴾
سوره 57: الحدید
به نام خداوند رحمتگر مهربان بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
آنچه در آسمانها و زمین استخدا را به پاکى مىستایند و اوست ارجمند حکیم (1) سَبَّحَ لِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَهُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿1﴾
فرمانروایى آسمانها و زمین از آن اوست زنده مىکند و مىمیراند و او بر هر چیزى تواناست (2) لَهُ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ یُحْیِی وَیُمِیتُ وَهُوَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿2﴾
اوست اول و آخر و ظاهر و باطن و او به هر چیزى داناست (3) هُوَ الْأَوَّلُ وَالْآخِرُ وَالظَّاهِرُ وَالْبَاطِنُ وَهُوَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ ﴿3﴾
اوست آن کس که آسمانها و زمین را در شش هنگام آفرید آنگاه بر عرش استیلا یافت آنچه در زمین درآید و آنچه از آن برآید و آنچه در آن بالارود [همه را] مىداند و هر کجا باشید او با شماست و خدا به هر چه مىکنید بیناست (4) هُوَ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ فِی سِتَّةِ أَیَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ یَعْلَمُ مَا یَلِجُ فِی الْأَرْضِ وَمَا یَخْرُجُ مِنْهَا وَمَا یَنزِلُ مِنَ السَّمَاء وَمَا یَعْرُجُ فِیهَا وَهُوَ مَعَکُمْ أَیْنَ مَا کُنتُمْ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ ﴿4﴾
فرمانروایى [مطلق] آسمانها و زمین از آن اوست و [جمله] کارها به سوى خدا بازگردانیده مىشود (5) لَهُ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَإِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الأمُورُ ﴿5﴾
شب را در روز درمىآورد و روز را [نیز] در شب درمىآورد و او به راز دلها داناست (6) یُولِجُ اللَّیْلَ فِی النَّهَارِ وَیُولِجُ النَّهَارَ فِی اللَّیْلِ وَهُوَ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ ﴿6﴾
به خدا و پیامبر او ایمان آورید و از آنچه شما را در [استفاده از] آن جانشین [دیگران] کرده انفاق کنید پس کسانى از شما که ایمان آورده و انفاق کرده باشند پاداش بزرگى خواهند داشت (7) آمِنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَأَنفِقُوا مِمَّا جَعَلَکُم مُّسْتَخْلَفِینَ فِیهِ فَالَّذِینَ آمَنُوا مِنکُمْ وَأَنفَقُوا لَهُمْ أَجْرٌ کَبِیرٌ ﴿7﴾
و شما را چه شده که به خدا ایمان نمىآورید و [حال آنکه] پیامبر [خدا] شما را دعوت مىکند تا به پروردگارتان ایمان آورید و اگر مؤمن باشید بىشک [خدا] از شما پیمان گرفته است (8) وَمَا لَکُمْ لَا تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالرَّسُولُ یَدْعُوکُمْ لِتُؤْمِنُوا بِرَبِّکُمْ وَقَدْ أَخَذَ مِیثَاقَکُمْ إِن کُنتُم مُّؤْمِنِینَ ﴿8﴾
او همان کسى است که بر بنده خود آیات روشنى فرو مىفرستد تا شما را از تاریکیها به سوى نور بیرون کشاند و در حقیقتخدا [نسبت] به شما سخت رئوف و مهربان است (9) هُوَ الَّذِی یُنَزِّلُ عَلَى عَبْدِهِ آیَاتٍ بَیِّنَاتٍ لِیُخْرِجَکُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَإِنَّ اللَّهَ بِکُمْ لَرَؤُوفٌ رَّحِیمٌ ﴿9﴾
و شما را چه شده که در راه خدا انفاق نمىکنید و [حال آنکه] میراث آسمانها و زمین به خدا تعلق دارد کسانى از شما که پیش از فتح [مکه] انفاق و جهاد کردهاند [با دیگران] یکسان نیستند آنان از [حیث] درجه بزرگتر از کسانىاند که بعدا به انفاق و جهاد پرداختهاند و خداوند به هر کدام وعده نیکو داده است و خدا به آنچه مىکنید آگاه است (10) وَمَا لَکُمْ أَلَّا تُنفِقُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَلِلَّهِ مِیرَاثُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ لَا یَسْتَوِی مِنکُم مَّنْ أَنفَقَ مِن قَبْلِ الْفَتْحِ وَقَاتَلَ أُوْلَئِکَ أَعْظَمُ دَرَجَةً مِّنَ الَّذِینَ أَنفَقُوا مِن بَعْدُ وَقَاتَلُوا وَکُلًّا وَعَدَ اللَّهُ الْحُسْنَى وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرٌ ﴿10﴾
کیست آن کس که به خدا وامى نیکو دهد تا [نتیجهاش را] براى وى دوچندان گرداند و او را پاداشى خوش باشد (11) مَن ذَا الَّذِی یُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا فَیُضَاعِفَهُ لَهُ وَلَهُ أَجْرٌ کَرِیمٌ ﴿11﴾
آن روز که مردان و زنان مؤمن را مىبینى که نورشان پیشاپیششان و به جانب راستشان دوان است [به آنان گویند] امروز شما را مژده باد به باغهایى که از زیر [درختان] آن نهرها روان است در آنها جاودانید این است همان کامیابى بزرگ (12) یَوْمَ تَرَى الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ یَسْعَى نُورُهُم بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَبِأَیْمَانِهِم بُشْرَاکُمُ الْیَوْمَ جَنَّاتٌ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا ذَلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ ﴿12﴾
آن روز مردان و زنان منافق به کسانى که ایمان آوردهاند مىگویند ما را مهلت دهید تا از نورتان [اندکى] برگیریم گفته مىشود بازپس برگردید و نورى درخواست کنید آنگاه میان آنها دیوارى زده مىشود که آن را دروازهاى است باطنش رحمت است و ظاهرش روى به عذاب دارد (13) یَوْمَ یَقُولُ الْمُنَافِقُونَ وَالْمُنَافِقَاتُ لِلَّذِینَ آمَنُوا انظُرُونَا نَقْتَبِسْ مِن نُّورِکُمْ قِیلَ ارْجِعُوا وَرَاءکُمْ فَالْتَمِسُوا نُورًا فَضُرِبَ بَیْنَهُم بِسُورٍ لَّهُ بَابٌ بَاطِنُهُ فِیهِ الرَّحْمَةُ وَظَاهِرُهُ مِن قِبَلِهِ الْعَذَابُ ﴿13﴾
[دو رویان] آنان را ندا درمىدهند آیا ما با شما نبودیم مىگویند چرا ولى شما خودتان را در بلا افکندید و امروز و فردا کردید و تردید آوردید و آرزوها شما را غره کرد تا فرمان خدا آمد و [شیطان] مغرورکننده شما را در باره خدا بفریفت (14) یُنَادُونَهُمْ أَلَمْ نَکُن مَّعَکُمْ قَالُوا بَلَى وَلَکِنَّکُمْ فَتَنتُمْ أَنفُسَکُمْ وَتَرَبَّصْتُمْ وَارْتَبْتُمْ وَغَرَّتْکُمُ الْأَمَانِیُّ حَتَّى جَاء أَمْرُ اللَّهِ وَغَرَّکُم بِاللَّهِ الْغَرُورُ ﴿14﴾
پس امروز نه از شما و نه از کسانى که کافر شدهاند عوضى پذیرفته نمىشود جایگاهتان آتش است آن سزاوار شماست و چه بد سرانجامى است (15) فَالْیَوْمَ لَا یُؤْخَذُ مِنکُمْ فِدْیَةٌ وَلَا مِنَ الَّذِینَ کَفَرُوا مَأْوَاکُمُ النَّارُ هِیَ مَوْلَاکُمْ وَبِئْسَ الْمَصِیرُ ﴿15﴾
آیا براى کسانى که ایمان آوردهاند هنگام آن نرسیده که دلهایشان به یاد خدا و آن حقیقتى که نازل شده نرم [و فروتن] گردد و مانند کسانى نباشند که از پیش بدانها کتاب داده شد و [عمر و] انتظار بر آنان به درازا کشید و دلهایشان سخت گردید و بسیارى از آنها فاسق بودند (16) أَلَمْ یَأْنِ لِلَّذِینَ آمَنُوا أَن تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِکْرِ اللَّهِ وَمَا نَزَلَ مِنَ الْحَقِّ وَلَا یَکُونُوا کَالَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ مِن قَبْلُ فَطَالَ عَلَیْهِمُ الْأَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَکَثِیرٌ مِّنْهُمْ فَاسِقُونَ ﴿16﴾
بدانید که خدا زمین را پس از مرگش زنده مىگرداند به راستى آیات [خود] را براى شما روشن گردانیدهایم باشد که بیندیشید (17) اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ یُحْیِی الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا قَدْ بَیَّنَّا لَکُمُ الْآیَاتِ لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ ﴿17﴾
در حقیقت مردان و زنان صدقهدهنده و [آنان که] به خدا وامى نیکو دادهاند ایشان را [پاداش] دو چندان گردد و اجرى نیکو خواهند داشت (18) إِنَّ الْمُصَّدِّقِینَ وَالْمُصَّدِّقَاتِ وَأَقْرَضُوا اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا یُضَاعَفُ لَهُمْ وَلَهُمْ أَجْرٌ کَرِیمٌ ﴿18﴾
و کسانى که به خدا و پیامبران وى ایمان آوردهاند آنان همان راستینانند و پیش پروردگارشان گواه خواهند بود [و] ایشان راست اجر و نورشان و کسانى که کفر ورزیده و آیات ما را تکذیب کردهاند آنان همدمان آتشند (19) وَالَّذِینَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ أُوْلَئِکَ هُمُ الصِّدِّیقُونَ وَالشُّهَدَاء عِندَ رَبِّهِمْ لَهُمْ أَجْرُهُمْ وَنُورُهُمْ وَالَّذِینَ کَفَرُوا وَکَذَّبُوا بِآیَاتِنَا أُوْلَئِکَ أَصْحَابُ الْجَحِیمِ ﴿19﴾
بدانید که زندگى دنیا در حقیقت بازى و سرگرمى و آرایش و فخرفروشى شما به یکدیگر و فزونجویى در اموال و فرزندان است [مث ل آنها] چون مث ل بارانى است که کشاورزان را رستنى آن [باران] به شگفتى اندازد سپس [آن کشت] خشک شود و آن را زرد بینى آنگاه خاشاک شود و در آخرت [دنیا پرستان را] عذابى سخت است و [مؤمنان را] از جانب خدا آمرزش و خشنودى است و زندگانى دنیا جز کالاى فریبنده نیست (20) اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَزِینَةٌ وَتَفَاخُرٌ بَیْنَکُمْ وَتَکَاثُرٌ فِی الْأَمْوَالِ وَالْأَوْلَادِ کَمَثَلِ غَیْثٍ أَعْجَبَ الْکُفَّارَ نَبَاتُهُ ثُمَّ یَهِیجُ فَتَرَاهُ مُصْفَرًّا ثُمَّ یَکُونُ حُطَامًا وَفِی الْآخِرَةِ عَذَابٌ شَدِیدٌ وَمَغْفِرَةٌ مِّنَ اللَّهِ وَرِضْوَانٌ وَمَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا إِلَّا مَتَاعُ الْغُرُورِ ﴿20﴾
[براى رسیدن] به آمرزشى از پروردگارتان و بهشتى که پهنایش چون پهناى آسمان و زمین است [و] براى کسانى آماده شده که به خدا و پیامبرانش ایمان آوردهاند بر یکدیگر سبقت جویید این فضل خداست که به هر کس بخواهد آن را مىدهد و خداوند را فزونبخشى بزرگ است (21) سَابِقُوا إِلَى مَغْفِرَةٍ مِّن رَّبِّکُمْ وَجَنَّةٍ عَرْضُهَا کَعَرْضِ السَّمَاء وَالْأَرْضِ أُعِدَّتْ لِلَّذِینَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ ذَلِکَ فَضْلُ اللَّهِ یُؤْتِیهِ مَن یَشَاءُ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ ﴿21﴾
هیچ مصیبتى نه در زمین و نه در نفسهاى شما [= به شما] نرسد مگر آنکه پیش از آنکه آن را پدید آوریم در کتابى است این [کار] بر خدا آسان است (22) مَا أَصَابَ مِن مُّصِیبَةٍ فِی الْأَرْضِ وَلَا فِی أَنفُسِکُمْ إِلَّا فِی کِتَابٍ مِّن قَبْلِ أَن نَّبْرَأَهَا إِنَّ ذَلِکَ عَلَى اللَّهِ یَسِیرٌ ﴿22﴾
تا بر آنچه از دستشما رفته اندوهگین نشوید و به [سبب] آنچه به شما داده استشادمانى نکنید و خدا هیچ خودپسند فخرفروشى را دوست ندارد (23) لِکَیْلَا تَأْسَوْا عَلَى مَا فَاتَکُمْ وَلَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاکُمْ وَاللَّهُ لَا یُحِبُّ کُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ ﴿23﴾
همانان که بخل مىورزند و مردم را به بخل ورزیدن وامىدارند و هر که روى گرداند قطعا خدا بىنیاز ستوده است (24) الَّذِینَ یَبْخَلُونَ وَیَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبُخْلِ وَمَن یَتَوَلَّ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ ﴿24﴾
به راستى [ما] پیامبران خود را با دلایل آشکار روانه کردیم و با آنها کتاب و ترازو را فرود آوردیم تا مردم به انصاف برخیزند و آهن را که در آن براى مردم خطرى سخت و سودهایى است پدید آوردیم تا خدا معلوم بدارد چه کسى در نهان او و پیامبرانش را یارى مىکند آرى خدا نیرومند شکست ناپذیر است (25) لَقَدْ أَرْسَلْنَا رُسُلَنَا بِالْبَیِّنَاتِ وَأَنزَلْنَا مَعَهُمُ الْکِتَابَ وَالْمِیزَانَ لِیَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ وَأَنزَلْنَا الْحَدِیدَ فِیهِ بَأْسٌ شَدِیدٌ وَمَنَافِعُ لِلنَّاسِ وَلِیَعْلَمَ اللَّهُ مَن یَنصُرُهُ وَرُسُلَهُ بِالْغَیْبِ إِنَّ اللَّهَ قَوِیٌّ عَزِیزٌ ﴿25﴾
و در حقیقت نوح و ابراهیم را فرستادیم و در میان فرزندان آن دو نبوت و کتاب را قرار دادیم از آنها [برخى] راهیاب [شد]ند و[لى] بسیارى از آنان بدکار بودند (26) وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا نُوحًا وَإِبْرَاهِیمَ وَجَعَلْنَا فِی ذُرِّیَّتِهِمَا النُّبُوَّةَ وَالْکِتَابَ فَمِنْهُم مُّهْتَدٍ وَکَثِیرٌ مِّنْهُمْ فَاسِقُونَ ﴿26﴾
آنگاه به دنبال آنان پیامبران خود را پىدرپى آوردیم و عیسى پسر مریم را در پى [آنان] آوردیم و به او انجیل عطا کردیم و در دلهاى کسانى که از او پیروى کردند رافت و رحمت نهادیم و [اما] ترک دنیایى که از پیش خود درآوردند ما آن را بر ایشان مقرر نکردیم مگر براى آنکه کسب خشنودى خدا کنند با این حال آن را چنانکه حق رعایت آن بود منظور نداشتند پس پاداش کسانى از ایشان را که ایمان آورده بودند بدانها دادیم و[لى] بسیارى از آنان دستخوش انحرافند (27) ثُمَّ قَفَّیْنَا عَلَى آثَارِهِم بِرُسُلِنَا وَقَفَّیْنَا بِعِیسَى ابْنِ مَرْیَمَ وَآتَیْنَاهُ الْإِنجِیلَ وَجَعَلْنَا فِی قُلُوبِ الَّذِینَ اتَّبَعُوهُ رَأْفَةً وَرَحْمَةً وَرَهْبَانِیَّةً ابْتَدَعُوهَا مَا کَتَبْنَاهَا عَلَیْهِمْ إِلَّا ابْتِغَاء رِضْوَانِ اللَّهِ فَمَا رَعَوْهَا حَقَّ رِعَایَتِهَا فَآتَیْنَا الَّذِینَ آمَنُوا مِنْهُمْ أَجْرَهُمْ وَکَثِیرٌ مِّنْهُمْ فَاسِقُونَ ﴿27﴾
اى کسانى که ایمان آوردهاید از خدا پروا دارید و به پیامبر او بگروید تا از رحمتخویش شما را دو بهره عطا کند و براى شما نورى قرار دهد که به [برکت] آن راه سپرید و بر شما ببخشاید و خدا آمرزنده مهربان است (28) یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَآمِنُوا بِرَسُولِهِ یُؤْتِکُمْ کِفْلَیْنِ مِن رَّحْمَتِهِ وَیَجْعَل لَّکُمْ نُورًا تَمْشُونَ بِهِ وَیَغْفِرْ لَکُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَّحِیمٌ ﴿28﴾
تا اهل کتاب بدانند که به هیچ وجه فزونبخشى خدا در [حیطه] قدرت آنان نیست و فضل [و عنایت تنها] در دستخداست به هر کس بخواهد آن را عطا مىکند و خدا داراى کرم بسیار است (29) لِئَلَّا یَعْلَمَ أَهْلُ الْکِتَابِ أَلَّا یَقْدِرُونَ عَلَى شَیْءٍ مِّن فَضْلِ اللَّهِ وَأَنَّ الْفَضْلَ بِیَدِ اللَّهِ یُؤْتِیهِ مَن یَشَاءُ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ ﴿29﴾
