- 459
صفحه 220 - آیات 98 تا 106 سوره یونس
در این برنامه تلاوت ترتیل محمد جبریل و ترجمه شنیداری صفحه 220 قرآن کریم شامل آیات 98 تا 106 سوره یونس را به قلم استاد بهاء الدین خرمشاهی می شنوید .
فَلَوْلَا کَانَتْ قَرْیَةٌ آمَنَتْ فَنَفَعَهَا إِیمَانُهَا إِلَّا قَوْمَ یُونُسَ لَمَّا آمَنُوا کَشَفْنَا عَنْهُمْ عَذَابَ الْخِزْیِ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَ مَتَّعْنَاهُمْ إِلَى حِینٍ ﴿98﴾
چرا اهل هیچ شهرى [بهنگام] ایمان نیاورد که ایمانش سود دهد، مگر قوم یونس که چون [بهنگام] ایمان آوردند، عذاب رسواگر را در زندگانى دنیویشان از آنان برداشتیم و آنان را تا زمانى [معین] بهره ور ساختیم (98)
وَلَوْ شَاءَ رَبُّکَ لَآمَنَ مَنْ فِی الْأَرْضِ کُلُّهُمْ جَمِیعًا أَفَأَنْتَ تُکْرِهُ النَّاسَ حَتَّى یَکُونُوا مُؤْمِنِینَ ﴿99﴾
و اگر پروردگارت [به اراده حتمى] مىخواست، تمامى اهل زمین ایمان مىآوردند، پس آیا تو مردم را به اکراه وامىدارى تا اینکه مؤمن شوند؟ (99)
وَمَا کَانَ لِنَفْسٍ أَنْ تُؤْمِنَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ وَیَجْعَلُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِینَ لَا یَعْقِلُونَ ﴿100﴾
و حال آنکه هیچ کسى را نرسد که جز به اذن [و توفیق] الهى ایمان آورد، و پلیدى را بر کسانى که تعقل نمىکنند، مقرر مىدارد (100)
قُلِ انْظُرُوا مَاذَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا تُغْنِی الْآیَاتُ وَالنُّذُرُ عَنْ قَوْمٍ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿101﴾
بگو [به دیده عبرت] بنگرید که در آسمانها و زمین چیست؟ و نشانههاى عبرتانگیز و نیز هشدارها سودى به حال قومى که ایمان نمىآورند، ندارد (101)
فَهَلْ یَنْتَظِرُونَ إِلَّا مِثْلَ أَیَّامِ الَّذِینَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِهِمْ قُلْ فَانْتَظِرُوا إِنِّی مَعَکُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِینَ ﴿102﴾
پس آیا انتظار چیزى را جز نظیر روزگار پیشینیانشان مىکشند؟ بگو پس انتظار بکشید که من نیز همراه شما از منتظرانم (102)
ثُمَّ نُنَجِّی رُسُلَنَا وَالَّذِینَ آمَنُوا کَذَلِکَ حَقًّا عَلَیْنَا نُنْجِ الْمُؤْمِنِینَ ﴿103﴾
سپس فرستادگانمان و مؤمنان را نجات مىدهیم، بدینسان بر ماست که مؤمنان را نجات دهیم (103)
قُلْ یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِنْ کُنْتُمْ فِی شَکٍّ مِنْ دِینِی فَلَا أَعْبُدُ الَّذِینَ تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلَکِنْ أَعْبُدُ اللَّهَ الَّذِی یَتَوَفَّاکُمْ وَأُمِرْتُ أَنْ أَکُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿104﴾
بگو اى مردم، اگر از دین من در شک هستید، بدانید که من کسانى را که به جاى خداوند مى پرستید، نمى پرستم، بلکه خدایى را مىپرستم که [به هنگام] جان شما را مى گیرد، و به من امر شده است که از مؤمنان باشم (104)
وَأَنْ أَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ حَنِیفًا وَلَا تَکُونَنَّ مِنَ الْمُشْرِکِینَ ﴿105﴾
و اینکه به سوى دین پاک روى آور و هرگز از مشرکان مباش (105)
وَلَا تَدْعُ مِنْ دُونِ اللَّهِ مَا لَا یَنْفَعُکَ وَلَا یَضُرُّکَ فَإِنْ فَعَلْتَ فَإِنَّکَ إِذًا مِنَ الظَّالِمِینَ ﴿106﴾
و به جاى خداوند چیزى را که نه سودى به تو مىرساند و نه زیانى، مپرست، و اگر چنین کردى در آن صورت از ستمکاران [مشرک] خواهى بود (106)
فَلَوْلَا کَانَتْ قَرْیَةٌ آمَنَتْ فَنَفَعَهَا إِیمَانُهَا إِلَّا قَوْمَ یُونُسَ لَمَّا آمَنُوا کَشَفْنَا عَنْهُمْ عَذَابَ الْخِزْیِ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَ مَتَّعْنَاهُمْ إِلَى حِینٍ ﴿98﴾
چرا اهل هیچ شهرى [بهنگام] ایمان نیاورد که ایمانش سود دهد، مگر قوم یونس که چون [بهنگام] ایمان آوردند، عذاب رسواگر را در زندگانى دنیویشان از آنان برداشتیم و آنان را تا زمانى [معین] بهره ور ساختیم (98)
وَلَوْ شَاءَ رَبُّکَ لَآمَنَ مَنْ فِی الْأَرْضِ کُلُّهُمْ جَمِیعًا أَفَأَنْتَ تُکْرِهُ النَّاسَ حَتَّى یَکُونُوا مُؤْمِنِینَ ﴿99﴾
و اگر پروردگارت [به اراده حتمى] مىخواست، تمامى اهل زمین ایمان مىآوردند، پس آیا تو مردم را به اکراه وامىدارى تا اینکه مؤمن شوند؟ (99)
وَمَا کَانَ لِنَفْسٍ أَنْ تُؤْمِنَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ وَیَجْعَلُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِینَ لَا یَعْقِلُونَ ﴿100﴾
و حال آنکه هیچ کسى را نرسد که جز به اذن [و توفیق] الهى ایمان آورد، و پلیدى را بر کسانى که تعقل نمىکنند، مقرر مىدارد (100)
قُلِ انْظُرُوا مَاذَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا تُغْنِی الْآیَاتُ وَالنُّذُرُ عَنْ قَوْمٍ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿101﴾
بگو [به دیده عبرت] بنگرید که در آسمانها و زمین چیست؟ و نشانههاى عبرتانگیز و نیز هشدارها سودى به حال قومى که ایمان نمىآورند، ندارد (101)
فَهَلْ یَنْتَظِرُونَ إِلَّا مِثْلَ أَیَّامِ الَّذِینَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِهِمْ قُلْ فَانْتَظِرُوا إِنِّی مَعَکُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِینَ ﴿102﴾
پس آیا انتظار چیزى را جز نظیر روزگار پیشینیانشان مىکشند؟ بگو پس انتظار بکشید که من نیز همراه شما از منتظرانم (102)
ثُمَّ نُنَجِّی رُسُلَنَا وَالَّذِینَ آمَنُوا کَذَلِکَ حَقًّا عَلَیْنَا نُنْجِ الْمُؤْمِنِینَ ﴿103﴾
سپس فرستادگانمان و مؤمنان را نجات مىدهیم، بدینسان بر ماست که مؤمنان را نجات دهیم (103)
قُلْ یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِنْ کُنْتُمْ فِی شَکٍّ مِنْ دِینِی فَلَا أَعْبُدُ الَّذِینَ تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلَکِنْ أَعْبُدُ اللَّهَ الَّذِی یَتَوَفَّاکُمْ وَأُمِرْتُ أَنْ أَکُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿104﴾
بگو اى مردم، اگر از دین من در شک هستید، بدانید که من کسانى را که به جاى خداوند مى پرستید، نمى پرستم، بلکه خدایى را مىپرستم که [به هنگام] جان شما را مى گیرد، و به من امر شده است که از مؤمنان باشم (104)
وَأَنْ أَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ حَنِیفًا وَلَا تَکُونَنَّ مِنَ الْمُشْرِکِینَ ﴿105﴾
و اینکه به سوى دین پاک روى آور و هرگز از مشرکان مباش (105)
وَلَا تَدْعُ مِنْ دُونِ اللَّهِ مَا لَا یَنْفَعُکَ وَلَا یَضُرُّکَ فَإِنْ فَعَلْتَ فَإِنَّکَ إِذًا مِنَ الظَّالِمِینَ ﴿106﴾
و به جاى خداوند چیزى را که نه سودى به تو مىرساند و نه زیانى، مپرست، و اگر چنین کردى در آن صورت از ستمکاران [مشرک] خواهى بود (106)