- 192
صفحه ﴿135﴾
قرآن ترجمه، سوره انعام آیات 60 تا 68
لِیُقْضَى أَجَلٌ مُسَمًّى ثُمَّ إِلَیْهِ مَرْجِعُکُمْ ثُمَّ یُنَبِّئُکُمْ بِمَا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿60﴾
اوست کسی که شب‌ها وقت خوابیدن، جانتان را می‌گیرد؛ درحالی‌که کارهای در طولِ روزتان را می‌داند. روز که شد، وقت بیدارشدن جانتان را برمی‌گرداند تا... آن‌هنگام که مرگ حتمی‌تان برسد. دست‌آخر، به‌سوی اوست برگشتنتان. بعد، شما را از کارهایتان باخبر می‌کند. (60)
وَهُوَ الْقَاهِرُ فَوْقَ عِبَادِهِ وَیُرْسِلُ عَلَیْکُمْ حَفَظَةً حَتَّى إِذَا جَاءَ أَحَدَکُمُ الْمَوْتُ تَوَفَّتْهُ رُسُلُنَا وَهُمْ لَا یُفَرِّطُونَ ﴿61﴾
او بر بندگانش مسلط است و فرشتگانی را برایتان می‌فرستد: هم برای حفظتان از حوادث و هم برای ثبت کارهایتان. پس وقتی زمان مرگِ یکی از شما برسد، مأمورانِ دیگر ما، بدون کوتاهی، جانش را می‌گیرند. (61)
ثُمَّ رُدُّوا إِلَى اللَّهِ مَوْلَاهُمُ الْحَقِّ أَلَا لَهُ الْحُکْمُ وَهُوَ أَسْرَعُ الْحَاسِبِینَ ﴿62﴾
آخرِ سر، آن مرد‌ه‌ها فقط به‌سوی خدا، یعنی همه‌کارۀ حقیقی‌شان، برگردانده می‌شوند. حواستان باشد: داوری فقط در اختیار اوست و او سریع‌ترین حسابرس است. (62)
قُلْ مَنْ یُنَجِّیکُمْ مِنْ ظُلُمَاتِ الْبَرِّ وَالْبَحْرِ تَدْعُونَهُ تَضَرُّعًا وَخُفْیَةً لَئِنْ أَنْجَانَا مِنْ هَذِهِ لَنَکُونَنَّ مِنَ الشَّاکِرِینَ ﴿63﴾
بپرس: «در بدترین وضعیتِ صحرا و دریا، چه کسی از شرّ حوادث ناگوار نجاتتان می‌دهد؟ درحالی‌که نالان و نهان، صدایش می‌زنید: ’اگر از این مخمصه نجاتمان بدهد، حتماً شکرگزارش می‌شویم!‘» (63)
قُلِ اللَّهُ یُنَجِّیکُمْ مِنْهَا وَمِنْ کُلِّ کَرْبٍ ثُمَّ أَنْتُمْ تُشْرِکُونَ ﴿64﴾
بگو: «خداست که از آن گرفتاری و بلکه از هر اندوه شدیدی نجاتتان می‌دهد؛ ولی شما زیر حرفتان می‌زنید و باز به بت‌پرستی رو می‌آورید!» (64)
قُلْ هُوَ الْقَادِرُ عَلَى أَنْ یَبْعَثَ عَلَیْکُمْ عَذَابًا مِنْ فَوْقِکُمْ أَوْ مِنْ تَحْتِ أَرْجُلِکُمْ أَوْ یَلْبِسَکُمْ شِیَعًا وَیُذِیقَ بَعْضَکُمْ بَأْسَ بَعْضٍ انْظُرْ کَیْفَ نُصَرِّفُ الْآیَاتِ لَعَلَّهُمْ یَفْقَهُونَ ﴿65﴾
بگو: «هم‌اوست که می‌تواند عذابی از زمین و آسمان بر سرتان بباراند یا شما را در قالب گروه‌ها و احزاب مختلف به جان هم بیندازد و طعم جنگ و خون‌ریزی با همدیگر را به شما بچشاند.» ببین چطور آیه‌هایمان را به‌‌صورت‌های گوناگون بیان می‌کنیم تا خوب بفهمند! (65)
وَکَذَّبَ بِهِ قَوْمُکَ وَهُوَ الْحَقُّ قُلْ لَسْتُ عَلَیْکُمْ بِوَکِیلٍ ﴿66﴾
ولی قومت این‌طور عذاب‌ها را، با اینکه حق است، دروغ دانستند.بگو: «من همه‌کاره‌تان نیستم تا مانع انکارکردن‌هایتان شوم.(66)
لِکُلِّ نَبَإٍ مُسْتَقَرٌّ وَسَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿67﴾
هر خبری به‌وقتش اتفاق می‌افتد و بالاخره خواهید فهمید.» (67)
وَإِذَا رَأَیْتَ الَّذِینَ یَخُوضُونَ فِی آیَاتِنَا فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ حَتَّى یَخُوضُوا فِی حَدِیثٍ غَیْرِهِ وَإِمَّا یُنْسِیَنَّکَ الشَّیْطَانُ فَلَا تَقْعُدْ بَعْدَ الذِّکْرَى مَعَ الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ ﴿68﴾
هر وقت در مجلسی بودی و دیدی که مشغول انکار و تمسخر آیه‌های ما هستند، ترکشان کن؛ مگر که مشغول حرفی دیگر شوند. اگر احیاناً شیطان از یادت برد، به محض یادآوری، همنشینی با این جماعتِ بدکار را قطع کن.{ظاهرِ خطاب در این آیه پیامبر(ص) است؛ ولی به‌قرینۀ آیۀ 140 سورۀ نساء (ص100) که فرمود: «هر وقت در مجلسی بودید و شنیدید که آیه‌هایش را انکار و تمسخر می‌کنند، با آن‌ها همنشینی نکنید»، مخاطب اصلی‌اش مسلمان‌هایند؛ زیرا نه‌تنها از پیامبران گناهی سرنمی‌زند، بلکه دستورهای الهی را فراموش هم نمی‌کنند. به‌قول معروف: «به در می‌گوید تا دیوار بشنود!»} (68)
لِیُقْضَى أَجَلٌ مُسَمًّى ثُمَّ إِلَیْهِ مَرْجِعُکُمْ ثُمَّ یُنَبِّئُکُمْ بِمَا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿60﴾
اوست کسی که شب‌ها وقت خوابیدن، جانتان را می‌گیرد؛ درحالی‌که کارهای در طولِ روزتان را می‌داند. روز که شد، وقت بیدارشدن جانتان را برمی‌گرداند تا... آن‌هنگام که مرگ حتمی‌تان برسد. دست‌آخر، به‌سوی اوست برگشتنتان. بعد، شما را از کارهایتان باخبر می‌کند. (60)
وَهُوَ الْقَاهِرُ فَوْقَ عِبَادِهِ وَیُرْسِلُ عَلَیْکُمْ حَفَظَةً حَتَّى إِذَا جَاءَ أَحَدَکُمُ الْمَوْتُ تَوَفَّتْهُ رُسُلُنَا وَهُمْ لَا یُفَرِّطُونَ ﴿61﴾
او بر بندگانش مسلط است و فرشتگانی را برایتان می‌فرستد: هم برای حفظتان از حوادث و هم برای ثبت کارهایتان. پس وقتی زمان مرگِ یکی از شما برسد، مأمورانِ دیگر ما، بدون کوتاهی، جانش را می‌گیرند. (61)
ثُمَّ رُدُّوا إِلَى اللَّهِ مَوْلَاهُمُ الْحَقِّ أَلَا لَهُ الْحُکْمُ وَهُوَ أَسْرَعُ الْحَاسِبِینَ ﴿62﴾
آخرِ سر، آن مرد‌ه‌ها فقط به‌سوی خدا، یعنی همه‌کارۀ حقیقی‌شان، برگردانده می‌شوند. حواستان باشد: داوری فقط در اختیار اوست و او سریع‌ترین حسابرس است. (62)
قُلْ مَنْ یُنَجِّیکُمْ مِنْ ظُلُمَاتِ الْبَرِّ وَالْبَحْرِ تَدْعُونَهُ تَضَرُّعًا وَخُفْیَةً لَئِنْ أَنْجَانَا مِنْ هَذِهِ لَنَکُونَنَّ مِنَ الشَّاکِرِینَ ﴿63﴾
بپرس: «در بدترین وضعیتِ صحرا و دریا، چه کسی از شرّ حوادث ناگوار نجاتتان می‌دهد؟ درحالی‌که نالان و نهان، صدایش می‌زنید: ’اگر از این مخمصه نجاتمان بدهد، حتماً شکرگزارش می‌شویم!‘» (63)
قُلِ اللَّهُ یُنَجِّیکُمْ مِنْهَا وَمِنْ کُلِّ کَرْبٍ ثُمَّ أَنْتُمْ تُشْرِکُونَ ﴿64﴾
بگو: «خداست که از آن گرفتاری و بلکه از هر اندوه شدیدی نجاتتان می‌دهد؛ ولی شما زیر حرفتان می‌زنید و باز به بت‌پرستی رو می‌آورید!» (64)
قُلْ هُوَ الْقَادِرُ عَلَى أَنْ یَبْعَثَ عَلَیْکُمْ عَذَابًا مِنْ فَوْقِکُمْ أَوْ مِنْ تَحْتِ أَرْجُلِکُمْ أَوْ یَلْبِسَکُمْ شِیَعًا وَیُذِیقَ بَعْضَکُمْ بَأْسَ بَعْضٍ انْظُرْ کَیْفَ نُصَرِّفُ الْآیَاتِ لَعَلَّهُمْ یَفْقَهُونَ ﴿65﴾
بگو: «هم‌اوست که می‌تواند عذابی از زمین و آسمان بر سرتان بباراند یا شما را در قالب گروه‌ها و احزاب مختلف به جان هم بیندازد و طعم جنگ و خون‌ریزی با همدیگر را به شما بچشاند.» ببین چطور آیه‌هایمان را به‌‌صورت‌های گوناگون بیان می‌کنیم تا خوب بفهمند! (65)
وَکَذَّبَ بِهِ قَوْمُکَ وَهُوَ الْحَقُّ قُلْ لَسْتُ عَلَیْکُمْ بِوَکِیلٍ ﴿66﴾
ولی قومت این‌طور عذاب‌ها را، با اینکه حق است، دروغ دانستند.بگو: «من همه‌کاره‌تان نیستم تا مانع انکارکردن‌هایتان شوم.(66)
لِکُلِّ نَبَإٍ مُسْتَقَرٌّ وَسَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿67﴾
هر خبری به‌وقتش اتفاق می‌افتد و بالاخره خواهید فهمید.» (67)
وَإِذَا رَأَیْتَ الَّذِینَ یَخُوضُونَ فِی آیَاتِنَا فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ حَتَّى یَخُوضُوا فِی حَدِیثٍ غَیْرِهِ وَإِمَّا یُنْسِیَنَّکَ الشَّیْطَانُ فَلَا تَقْعُدْ بَعْدَ الذِّکْرَى مَعَ الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ ﴿68﴾
هر وقت در مجلسی بودی و دیدی که مشغول انکار و تمسخر آیه‌های ما هستند، ترکشان کن؛ مگر که مشغول حرفی دیگر شوند. اگر احیاناً شیطان از یادت برد، به محض یادآوری، همنشینی با این جماعتِ بدکار را قطع کن.{ظاهرِ خطاب در این آیه پیامبر(ص) است؛ ولی به‌قرینۀ آیۀ 140 سورۀ نساء (ص100) که فرمود: «هر وقت در مجلسی بودید و شنیدید که آیه‌هایش را انکار و تمسخر می‌کنند، با آن‌ها همنشینی نکنید»، مخاطب اصلی‌اش مسلمان‌هایند؛ زیرا نه‌تنها از پیامبران گناهی سرنمی‌زند، بلکه دستورهای الهی را فراموش هم نمی‌کنند. به‌قول معروف: «به در می‌گوید تا دیوار بشنود!»} (68)