- 23590
- 1000
- 1000
- 1000
مرصادالعباد
«مرصادالعباد مِن المبدأ إلی المعاد» یکی از مهم‌ترین کتاب‌های نثر ادبیات فارسی و نیز از لطیف‌ترین متن‌های عرفانی زبان و ادبیات فارسی است.
«مرصادالعباد مِن المبدأ إلی المعاد» یکی از مهم‌ترین کتاب‌های نثر ادبیات فارسی و نیز یکی از لطیف‌ترین متن‌های عرفانیِ این زبان است. دکتر محمدامین ریاحی، مصحح کتاب، نام آن را نیز این‌‌طور ترجمه کرده است: «راه بندگان (راهی که ایمن است و به وسیله‌ی نگاهبانان طریقت و شریعت نگهبانی می‌شود) از آغاز تا انجام».
این کتاب را «شیخ نجم‌الدین ابوبکر عبدالله بن محمد بن شاهاور بن انوشیروان رازی»، معروف به «نجم‌الدین رازی» و ملقب به «نجم‌الدین دایه» در دو تحریر جداگانه نوشت. نجم دایه تحریر نخست این کتاب را در سال 618، به درخواست جمعی از اصحاب و سالکان طریقت نوشت و تحریر دوم آن را در 620 هجری نگاشت و به سلطان علاءالدین کیقباد اول سلجوقی (از امرای سلجوقی روم) تقدیم کرد.
نجم رازی در ری به دنیا آمد و رشد کرد؛ اما برای دریافت تربیت عرفانی راهی خوارزم شد. وی در طریقت پیرو «شیخ مجدالدین بغدادی» و به‌واسطه‌ی او جزو مریدان سلسله عرفانی «کبرویه» و از پیروان «شیخ نجم‌الدین کبری» بود.
با آغاز حمله‌ی ویرانگر مغول به ایران، نجم دایه عیال و بستگان خویش را در ری گذاشت و به همدان رفت. با ورود وحشیانِ مغول به همدان و کُشتار در آنجا، وی به اربیل و از آنجا به دیار روم گریخت و پس از چندین سال ماندن در آن دیار، به بغداد رفت و تا زمان مرگ (سال 654 هجری) در آن شهر زندگی کرد و مزار او نیز در همان‌جا است.
کتاب «مرصادالعباد» یک دیباچه و پنج باب دارد که هر باب از شماری فصل تشکیل شده است. درمجموع این کتاب چهل فصل دارد که درباره‌ی موضوع‌هایی چون مبدأ موجودات عالم، اصول عرفان و طریقت حق، سلوک طبقه‌های گوناگون مردمان، اعم از پادشاه و عالم و قاضی و نویسنده و دهقان و دیگر قشرها است. آغازگر هریک از این فصل‌های چهل‌گانه، ابتدا آیه‌‌ای از قرآن است و بعد یک حدیث یا روایت.
«مرصادالعباد مِن المبدأ إلی المعاد» یکی از مهم‌ترین کتاب‌های نثر ادبیات فارسی و نیز یکی از لطیف‌ترین متن‌های عرفانیِ این زبان است. دکتر محمدامین ریاحی، مصحح کتاب، نام آن را نیز این‌‌طور ترجمه کرده است: «راه بندگان (راهی که ایمن است و به وسیله‌ی نگاهبانان طریقت و شریعت نگهبانی می‌شود) از آغاز تا انجام».
این کتاب را «شیخ نجم‌الدین ابوبکر عبدالله بن محمد بن شاهاور بن انوشیروان رازی»، معروف به «نجم‌الدین رازی» و ملقب به «نجم‌الدین دایه» در دو تحریر جداگانه نوشت. نجم دایه تحریر نخست این کتاب را در سال 618، به درخواست جمعی از اصحاب و سالکان طریقت نوشت و تحریر دوم آن را در 620 هجری نگاشت و به سلطان علاءالدین کیقباد اول سلجوقی (از امرای سلجوقی روم) تقدیم کرد.
نجم رازی در ری به دنیا آمد و رشد کرد؛ اما برای دریافت تربیت عرفانی راهی خوارزم شد. وی در طریقت پیرو «شیخ مجدالدین بغدادی» و به‌واسطه‌ی او جزو مریدان سلسله عرفانی «کبرویه» و از پیروان «شیخ نجم‌الدین کبری» بود.
با آغاز حمله‌ی ویرانگر مغول به ایران، نجم دایه عیال و بستگان خویش را در ری گذاشت و به همدان رفت. با ورود وحشیانِ مغول به همدان و کُشتار در آنجا، وی به اربیل و از آنجا به دیار روم گریخت و پس از چندین سال ماندن در آن دیار، به بغداد رفت و تا زمان مرگ (سال 654 هجری) در آن شهر زندگی کرد و مزار او نیز در همان‌جا است.
کتاب «مرصادالعباد» یک دیباچه و پنج باب دارد که هر باب از شماری فصل تشکیل شده است. درمجموع این کتاب چهل فصل دارد که درباره‌ی موضوع‌هایی چون مبدأ موجودات عالم، اصول عرفان و طریقت حق، سلوک طبقه‌های گوناگون مردمان، اعم از پادشاه و عالم و قاضی و نویسنده و دهقان و دیگر قشرها است. آغازگر هریک از این فصل‌های چهل‌گانه، ابتدا آیه‌‌ای از قرآن است و بعد یک حدیث یا روایت.
از ایرانصدا بشنوید
نجم الدین رازی از عرفای مشهور سده‌ی ششم و ابتدای سده‌ی هفتم هجری است که آثار متعددی در حوزه‌ی عرفان اسلامی تالیف کرده است. او در مهم‌ترین اثرش، مرصادالعباد، از ابتدا و انتهای آفرینش و آغاز سلوک و نهایت سیر و مقصد و مقصود عاشق و معشوق خبر می‌دهد. در عرفان رازی، حق تعالی که زیبای مطلق است، اسما و صفات خود را در کائنات متجلی کرده تا هر ذره‌ای به اندازه‌ی استعداد خویش به کمال برسد؛ اما این انسان است که با بهره‌مندی از آینه‌ی «دل»- که جایگاه جمیع اسما و صفات زیبای حق تعالی است- زیبایی‌های او را به تمام و کمال بازتاب می‌دهد.
امتیاز
کیفیت هنری و اجرای صداپیشگان
محتوا و داستان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان